Παίχτε Πανκ!
Entry posted by GeoTrou
2,788 views
Το πανκ, παρά τις μεταβολές/ανανεώσεις που έχει υποστεί μέχρι σήμερα, χαρακτηρίζεται γενικά από γρήγορο, σχεδόν άτσαλο ρυθμό, basic ενορχήστρωση (αρκεί μια κιθάρα, ένα μπάσο κι ένα σετ ντραμς) και, ιδιαίτερα στα γεννοφάσκια του, από στίχο με αντισυστημικό νόημα. Δεν είμαι κάνας κριτικός τέχνης για να ορίσω τι χαρακτηριστικά έχει (ή έστω τι θεωρώ πως έχει) ένα «πανκ-κόμικ». Θα το πάω περισσότερο ψηλαφιστά. Νομίζω δε θα πέσω και πολύ έξω, γιατί γουστάρω και το πανκ και τα (guess what) κόμικς. 
Ας ξεκινήσουμε με κάτι ελληνικό. Το στυλ του Λέανδρου, ιδιαίτερα σε ορισμένες ιστορίες που έκανε για τη Βαβέλ (κάποιες εκ των οποίων συγκεντρώθηκαν στη συλλογή Με μεγάλωσαν σκυλιά), έχει μια σαφώς πανκ αισθητική: βαθιά πολιτικοποιημένο περιεχόμενο, ασυνήθιστη και συχνά γρήγορη ροή, χρήση κολλάζ και αναφορές σε τραγούδια των Dead Kennedys, όπως το Let's lynch the landlord. Ανοίγω παρένθεση για να πω ότι λατρεύω τους DK. Είναι μάλλον η μπάντα που με έκανε να δω με διαφορετικό μάτι το μουσικό αυτό είδος.
Κλείνω την παρένθεση και περνάω σε έναν έτερο «αναρχικό» της 9ης τέχνης, τον Andrea Pazienza. Ίσως το υλικό που έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά, δεν συνηγορεί τόσο πολύ στον χαρακτηρισμό αυτό, αλλά νομίζω δεν τίθεται προς αμφισβήτηση. Η παράδοξη εναλλαγή στυλ από καρέ σε καρέ, το αντιδραστικό περιεχόμενο, με τους ασέβαστους μαθητές που εκβιάζουν διευθύντριες και προσβάλλουν κόσμο σε εστιατόρια, αλλά και η ίδια η φλου ζωή του Pazienza, νομίζω ότι αντηχούν τις «αξίες» (εντός κι εκτός εισαγωγικών) του πανκ. Όπως αναφέρεται σε ένα άρθρο της ιταλικής εφημερίδας La Stampa, το πανκ στην Ιταλία του 1976 «δεν είναι συναυλίες και δεν έχει υπερβολικά χτενίσματα ή ρούχα, αλλά σχεδιάζει κόμικς εν μέσω των κινημάτων της Μπολόνια [...], είναι ένα αγόρι μόλις είκοσι χρονών και ονομάζεται Andrea Pazienza». Αρκετά γλαφυρό και to the point, δε νομίζετε; Κι αν ο Λέανδρος ήταν πιο κοντά στον σοβαρό στίχο των DK, τότε ο Pazienza είναι το πιο ανεύθυνο, αλλά συναρπαστικό γρατζούνισμα των Sex Pistols. Sid ρίξε μια πενιά. 
Το Tank Girl των Alan Martin και Jamie Hewlett είναι ένα από τα σημαντικότερα βρετανικά κόμικς, έχοντας αποκτήσει μια cult διάσταση. Στον post-apocalyptic κόσμο της, η πρωταγωνίστρια συναναστρέφεται συμμορίες κακιασμένων καγκουρό, ομιλούντα λούτρινα ζωάκια και πολλά άλλα τρελά. Το εικαστικό κομμάτι από μόνο του είναι ικανό να το τοποθετήσει στην κατηγορία των πανκ-κόμικ: αρχικά το σχέδιο είναι ασπρόμαυρο και ιδιαίτερα δυναμικό, ενώ αργότερα (διάφοροι σχεδιαστές έχουν κάνει το πέρασμά τους) εμφανίζεται το κολλάζ και γενικά η ροή είναι γρήγορη, συχνά αδιαφορώντας για τις συμβατικές μεθόδους αφήγησης. Αλλά και το αντιδραστικό περιεχόμενο δεν πάει πίσω. Η απήχηση που είχε το κόμικ στη θατσερική Αγγλία των τελών των 80's ήταν μεγάλη. Η Tank Girl γρήγορα αναδείχθηκε σε ισχυρό σύμβολο φεμινισμού και της ΛΟΑΤ κοινότητας. Τόσο ισχυρό που το 1988 τυπώθηκε σε μπλουζάκια για μια πορεία ενάντια σε νόμο της κυβέρνησης, που ουσιαστικά καταπίεζε την έκφραση της ομοφυλοφιλίας. Καθόλου άσχημα για ένα underground κόμικ που είχε κυκλοφορήσει το ίδιο έτος. Τι μουσική λέτε να βάλω γι' αυτό; Clash θα έλεγα. 
Ταξιδεύοντας στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, πέφτουμε πάνω σε ένα κόμικ που από τον τίτλο και μόνο ταιριάζει στο κείμενο. Ο λόγος για την εξάτευχη σειρά Punk Rock Jesus του Sean Murphy, που εκδόθηκε από την πρωτοπόρο Vertigo. Στο πρώτο κιόλας εξώφυλλο βλέπουμε έναν τύπο με μοϊκάνα (άσε με ρε μάνα!) που άνετα θα μπορούσε να κάνει support στους Exploited. Και σε όλα, συναντάμε έναν ανάποδο σταυρό, αρκετά «αντί» για την συντηρητική Αμερική. Στο εσωτερικό έχουμε ασπρόμαυρο σχέδιο, δυναμικό και κοφτό, ενώ όσον αφορά το σενάριο... 
Ρίξτε του μια ματιά, αν θέλετε μια ιστορία με βία και ένα αναπάντεχο πάντρεμα Εκκλησίας και Επιστήμης.
Αυτά από εμένα. Όλο και κάτι θα μου έχει ξεφύγει, οπότε feel free να αναφέρετε έναν τίτλο, συνοδεύοντάς τον με το κατάλληλο soundtrack. Ή μπορείτε απλά να γράψετε ποια είναι τα δικά σας αγαπημένα punk συγκροτήματα. Μέχρι το επόμενο entry...
-
7
-
2
2 Comments
Recommended Comments