«Ολα ξεκίνησαν με ένα ποντίκι...» [ Λαζαρίδου Αστερόπη, Βήμα (Το), 25/6/2006 ]

[Bonadrug]

«Ολα ξεκίνησαν με ένα ποντίκι...»

Αφιέρωμα στα 40 χρόνια του Μίκυ Μάους στην Ελλάδα

«Ολα ξεκίνησαν με ένα ποντίκι...» συνήθιζε να λέει ο Γουόλτ Ντίσνεϊ, απολύτως ικανοποιημένος με το δημιούργημά του. Αν μάλιστα δεν επέμενε αρκετά η κυρία Ντίσνεϊ, ο ίδιος θα επέλεγε το όνομα Μόρτιμερ και όχι Μίκυ Μάους! Εχοντας εμπιστοσύνη λοιπόν όχι μόνο στο γυναικείο ένστικτο αλλά και στο... ελληνικό δαιμόνιο, ο αμερικανός δημιουργός έστειλε στις αρχές της δεκαετίας του '60 στον εκδότη Ευάγγελο Τερζόπουλο ένα σκίτσο του Ντόναλντ, που συνοδευόταν με τις καλύτερες ευχές του. Ο εικοσάχρονος τότε γιος του εκδότη, Χρήστος, ανέλαβε το στήσιμο του περιοδικού «Μίκυ Μάους» στην Ελλάδα, επιλέγοντας το μικρό σχήμα της αντίστοιχης ιταλικής έκδοσης. Ηταν ένα περιοδικό φτιαγμένο στα μέτρα των χεριών ενός παιδιού, με δύο έγχρωμες σελίδες να εναλλάσσονται με ισάριθμες ασπρόμαυρες. Το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε Παρασκευή, 1η Ιουλίου του 1966, με τον Μίκυ Μάους να εικονίζεται στο εξώφυλλο έτοιμος να επισκεφθεί την Ελλάδα. Τελικά το βραχύσωμο ποντίκι ήρθε για να μείνει: την προσεχή Παρασκευή 30 Ιουνίου συμπληρώνονται σαράντα ολόκληρα χρόνια αδιάκοπης κυκλοφορίας του εβδομαδιαίου περιοδικού και ο υπερήφανος εκδότης του θα κυκλοφορήσει ένα συλλεκτικό τεύχος 548 σελίδων για να γιορτάσει αυτό το πανελλήνιο ρεκόρ.

Πάρτι γενεθλίων

«Γιορτάζουμε χωρίς την παραμικρή ρετρό διάθεση, άλλωστε δε νιώθουμε ότι... σαρανταρίσαμε, αλλά ότι έχουμε τη φρεσκάδα ενός εφήβου δώδεκα ετών» τονίζει ο εκδότης του περιοδικού, κ. X. Τερζόπουλος, με την ελπίδα να ακολουθήσουν πολλά ακόμη τέτοια πάρτι γενεθλίων. Ο ίδιος αποδίδει την τεράστια απήχηση του Μίκυ, του Γκούφυ, του Ντόναλντ, του Σκρουτζ και των λοιπών ηρώων στην ευφυΐα του Ντίσνεϊ: «Δεν ήταν απλώς ένας εμπνευσμένος δημιουργός ή ένας έξυπνος επιχειρηματίας, αλλά ένας μεγάλος οραματιστής. Ηταν ο άνθρωπος που δημιούργησε ένα σύμπαν φαντασίας, δίνοντας υπόσταση στα όνειρα των παιδιών όλου του κόσμου. Προσπάθησε να κατανοήσει την ψυχολογία των λιλιπούτειων αναγνωστών του, αντιμετωπίζοντάς τους ως ίσους. Γι' αυτό ακριβώς και οι χαρακτήρες που δημιούργησε έχουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Οταν βλέπω τον Μίκυ, δεν βλέπω απλώς ένα ποντίκι. Οταν διαβάζω τις περιπέτειες της Λιμνούπολης, δεν διαβάζω απλώς παπιοϊστορίες. Ταυτίζομαι, γίνομαι ένα με αυτόν τον κόσμο. Αυτή είναι η μαγεία του».

H διάπλασις των παίδων

Στόχος του περιοδικού είναι να επιλέγονται προσεκτικά οι ιστορίες που φιλοξενεί στις σελίδες του και να αποδίδονται με «σωστά» ελληνικά. Ο Ντίσνεϊ ενδιαφερόταν πολύ για τα οικογενειακά πρότυπα που θα περνούσε μέσα από τις δημιουργίες του, γι' αυτό άλλωστε, όσο επίμονα και αν ψάξει κανείς, δεν πρόκειται να βρει γονείς πρωταγωνιστές. Τα ανιψάκια του Ντόναλντ - Χιούη, Λιούη, Ντιούη - λες και έπεσαν ουρανοκατέβατα στη Λιμνούπολη - οι γονείς τους δεν εμφανίστηκαν ποτέ. Αντίστοιχα, ο μόνος πάπιος που έχει στον κόσμο ο Ντόναλντ είναι ο θείος του ο Σκρουτζ. Αυτό συμβαίνει συνειδητά από τους συγγραφείς, προκειμένου να δίνουν στους ήρωες ελευθερία κινήσεων: η σχέση θείου - ανιψιού είναι εκ των πραγμάτων πιο χαλαρή από την αντίστοιχη πατέρα - γιου, οπότε μπορούν πιο εύκολα να αντιμιλήσουν και να σκαρώσουν σκανδαλιές. Με το ίδιο σκεπτικό, απουσιάζουν οι συζυγικές σχέσεις: η Μίνι και η Νταίζη είναι οι αγαπημένες του Μίκυ και του Ντόναλντ αντιστοίχως, χωρίς όμως να έχουν ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας. Χάρη στο εύρημα αυτό, οι δύο χαριτωμένες υπάρξεις μπορούν να φλερτάρουν ανενόχλητες με άλλους μνηστήρες, κάνοντας τις ιστορίες πιο πικάντικες και, κυρίως, χωρίς να προσβάλλουν τον θεσμό του γάμου.
 

ΑΣΤΕΡΟΠΗ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ
Το ΒΗΜΑ, 25/06/2006