Μιχάλης Διαλυνάς: Με τον αέρα της ...έμπνευσης [ Soloup, ΩΣ3 τ. 77, 3/2008 ]

[soloup]

Στο τεύχος Μαρτίου του ΩΣ3 που κυκλοφορεί, υπάρχει αφιέρωμα στον Μιχάλη Διαλυνά:

http://www.os3.gr/archive_skitsografoi/gr_skitsografoi_mihalis_dialynas.html

 

 

...Θα ήθελα στο μέλλον να συνεχίσω να έχω τις ιδέες και την ικανότητα να παράγω τις ιστορίες μου, για τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται να τις διαβάσουν...

 

 

Τι κι αν οι πένες και τα πινελάκια τα τρώνε πια οι αράχνες. Ο δημιουργός που αναζητάει τρόπους να βάψει την φαντασία του, βρίσκει δρόμους. Ψηφιακές ποιότητες με την πατίνα της ύλης και τη φθορά του χρόνου. Ο Μιχάλης Διαλυνάς, το καταφέρνει αυτό. Τη χρήση των εργαλείων και των φίλτρων του υπολογιστή, με το γέμισμα της ψυχής και τον αέρα της έμπνευσης. Σχέδια με μολύβια στο χέρι, που ανασταίνονται στη συνέχεια, πρώτα στην οθόνη και μετά στο τυπωμένο χαρτί. Ιστορίες τόσο παλιές, όσο και σύγχρονες, σκληρές και τρυφερές συνάμα. Αισθήσεις από παραμύθια και όνειρα, αφηγήσεις, επιθυμίες, εφιάλτες. Σχέδια καλοδουλεμένα, χρώματα σε ισορροπίες κι αντιθέσεις, σελίδες ιδιαίτερα προσεγμένες στη δομή των καρέ.

Ο Διαλυνάς, είναι ένας νέος δημιουργός, όπου στα σχετικά λίγα χρόνια που δημοσιεύει σκίτσα, έχει ήδη δείξει τη δύναμη και την ποιότητα που κρύβει η δουλειά του. Γεννημένος στην Κρήτη, στον Άγιο Νικόλαο, αλλά μεγαλωμένος (τουλάχιστον για τα χρόνια του «Δημοτικού») στο Λονδίνο, έχει γεμάτα τα αμπάρια της μνήμης, μ' αισθήσεις και συνειρμούς, σε συνδυασμούς κι αναλογίες παράξενες. Μισός Έλληνας και μισός Ιρλανδός, έφυγε μόλις 2 χρονών απ' το ένα νησί, για την άλλη πατρίδα, όπου κι έμεινε για 8 περίπου χρόνια, δηλαδή μέχρι το 1994. Το 2003, αρχίζει τις σπουδές του στην ΑΚΤΟ και το 2005, έρχεται η μεγάλη στιγμή, για ένα ωραίο ξεκίνημα στα κόμικς: Το πρώτο βραβείο «νέων καλλιτεχνών» στο διαγωνισμό του περιοδικού «9» της Ελευθεροτυπίας. Χρονιά πλούσια σ' εμπειρίες σχεδιαστικές, αρκετές για να φουσκώσουν για τα καλά τα πανιά του Μιχάλη και ν' αρχίσει το ταξίδι στην περιπέτεια του σχεδίου του. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, κάνει κάποιες εικονογραφήσεις για το περιοδικό «Sport Time» και αρχίζει να δουλεύει στην εβδομαδιαία εφημερίδα «Παρασκευή και 13». Η συνεργασία αυτή, κράτησε ακριβώς έναν χρόνο, δίνοντας την ευκαιρία στο Μιχάλη να πειραματιστεί, φτιάχνοντας μια σειρά από καλοσχεδιασμένα στριπάκια. Στα χρόνια που ακολουθούν, συμμετέχει δημιουργικά στα πλαίσια της δυναμικής που έχει διαμορφωθεί γύρω από τον μικρόκοσμο των κόμικς στην Ελλάδα. Φανζίν, εκθέσεις, εκδόσεις, συνεργασίες...

 

 

Στιγμές που ξεχωρίζουν απ' όλη αυτή την δραστηριότητα, είναι πρώτα από όλα, το πολύ όμορφο φανζινάκι «Free your line» όπου συν-δημιουργεί και δημοσιεύει δουλειές του, με τους Helm, Μάνο Αντάρα, Θάνο Παπαδάκη και άλλους. Το 2006, συμμετέχει στο «24 hour comic Athens» και μεζεδάκι ιδιαίτερο μέσα στην ίδια χρονιά, μια ασπρόμαυρη αυτοέκδοση σε λίγα αντίτυπα, με τον τίτλο: «Μια ατίθαση περιπέτεια ενός πεοκέφαλου ίππου». Το 2007 και με αφορμή παρουσίασης το comicdom Athens '07, συμμετέχει στην συλλογική έκδοση «BLAST» της «Giganto books». Και, φυσικά, σε κάθε ευκαιρία, συνεχίζει να δημοσιεύει σχέδιά του στο «9», στη «Γαλέρα» ή όπου αλλού.

Αυτή την περίοδο, εργάζεται ως illustrator για τη διαφημιστική «Asley & Holmes», δουλεύει πάνω σε κάποιες εικονογραφήσεις για την εταιρία παραγωγής «King of Houston» (Σιγκαπούρη), συνεργάζεται με τις εκδόσεις «Ερευνητές», ενώ ταυτόχρονα, παιδεύει το μυαλό και τα μολύβια του, με μια μεγάλη δική του κόμικς ιστορία.

 

 

Όπως ήδη ανέφερα, ο Μιχάλης Διαλυνάς, συμπλέει ενεργά, σε όσα καλά (παρά την γκρίνια) συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, στην ελληνική «σκηνή» των κόμικς. Κι ανάμεσα στα διάφορα γούστα και τις προτιμήσεις των ...genres, θα τολμούσα να ξεχωρίσω μια συγκεκριμένη προσέγγιση, αισθητική κι αφηγηματική. Ο Μιχάλης, μαζί με άλλους δημιουργούς, όπως ο Θανάσης Πέτρου, το δημιουργικό δίδυμο του Σταύρου Ντίλιου και του Γαβριήλ Παγώνη, αλλά και αρκετούς ακόμα ομότεχνους, καταφέρνουν να δώσουν στα ελληνικά κόμικς, έναν άλλο τόνο, μιαν άλλη χρωματική ποιότητα και αφήγηση. Εικόνες ζυγισμένες, χρώματα με εκπλήξεις στην απόδοση της υφής, με νεύρο και ρυθμό στην εξιστόρηση, ξεπερνούν τα «καθιερωμένα και γνωστά» των κόμικς και βαδίζουν σε ένα ιδιαίτερο αφηγηματικό μονοπάτι. Μια τυχαία κατάσταση, ένα όνειρο, ένα παιχνίδι, μια παρεξήγηση, αποκτούν με τα μολύβια τους μιαν άλλη διάσταση. Κι εσύ, ως αναγνώστης, ακολουθείς μαγεμένος τα χάρτινα χνάρια τους, μέχρι το τελευταίο καρέ. Ο Μιχάλης, ανήκει σχεδιαστικά σ' αυτήν την παρέα, με τα παστέλ χρώματα, το αφηγηματικό σενάριο και τις εκπλήξεις στην απόδοση. Και όσο εξοικειωνόμαστε με τη ματιά και τις επιλογές του, περιμένουμε να δούμε στις σελίδες του, τι άλλο μας επιφυλάσσει για την συνέχεια.

Το Διαλυνά, μπορείτε επίσης να τον συναντήσετε και ηλεκτρονικά στις διευθύνσεις:

{http://madart84.deviantart.com}

{http://www.myspace.com/madart84}

{http://madart84.blogspot.com}

 

 

Μιχάλη, θυμάσαι πως ξεκίνησες να σχεδιάζεις; Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε στο σκίτσο κι άρχισες να το... παιδεύεις και να σε παιδεύει;

Βασικά, θυμάμαι πολύ καλά. Ήταν όταν άρχισα να παίρνω από το περίπτερο της γειτονίας μου τα κόμικς X-men και Spider-man της Μαμούθ Κόμικς. Με είχαν συναρπάσει τα εξώφυλλά τους και άρχιζα να τα κόβω (ναι, να τα κόβω) και να κολλάω στους τοίχους, τις εικόνες που μου άρεσαν.

Βέβαια, μετά που πήρα το πρώτο μου graphic novel, το Batman: the Killing Joke του Moore και Boland, κατάλαβα την «άξια»των κόμικς. Από κει και πέρα, ήταν κατήφορος.

 

Έκανες το «δημοτικό» σου στο Λονδίνο, σε καθολικό σχολείο. Τι μνήμες κουβαλάς από αυτό; Τις βλέπεις να βγαίνουν στα σκίτσα σου;

Ναι, ένα πράγμα θυμάμαι πολύ και δεν πρόκειται να ξανακάνω ποτέ!. Να μην ξαναπετάξω λαστιχάκι στο σταυρό του Ιησού Χριστού, ρίχνοντας τον κάτω. Έφαγα εκείνη την ημέρα τιμωρία, να κάτσω μόνος μου στα διαλείμματα στον τελευταίο όροφο του σχολείου, που ήταν κλειστός για χρόνια. Μικρός ήμουν τότε και νόμιζα ότι υπήρχαν φαντάσματα εκεί, στις παλιές τάξεις (ακόμα νομίζω).

Αυτό, με έχει επηρεάσει όταν φτιάχνω σκοτεινές ιστορίες.

 

 

Κουβαλάς δυο κουλτούρες, την Ελληνική και την Ιρλανδική. Καθρεφτίζεται αυτό στη δουλειά σου; Και με ποιο τρόπο; Συνυπάρχουν, συνδιαλέγονται, συγκρούονται;

Κυρίως συνυπάρχουν, αλλά κατά καιρούς δεν τα πηγαίνουν και πολύ καλά. Υπάρχουν φορές, που η ελληνική πλευρά μου θέλει να αράξει λίγο, αλλά η άλλη, δε θέλει και με χαστουκίζει να μείνω στο πρόγραμμα. Όσο τρελό και να ακούγεται, νομίζω ότι η ζωή μου στη Αγγλία, με έκανε να είμαι πειθαρχημένος με τον εαυτό μου.

 

 

Ποιοι δημιουργοί σε επηρέασαν ή συνεχίζουν να σε επηρεάζουν , τόσο εικαστικά αλλά και στη γραφή , στο ύφος των αφηγήσεών σου;

Μπορώ να πω εύκολα ό,τι έχει κάνει ο Mike Mignola, σε σχέση με τα μεταφυσικά, ο Guy Davis ειδικά με τη προσωπικό του κόμικς, το Marquis, ο James Jean με την πανέμορφη γραμμή του και τα εξώφυλλα (αλλά δεν τα κόβω πια). Αλλά και πιο πολύ, τελευταία, κοιτάζω παλιά παραμυθία και παλιές εικονογραφήσεις του N.C. Wyeth.

Θέλω να ελπίζω, ότι αν μπορώ να μάθω λίγο από όλους αυτούς, τότε ίσως... ίσως καταφέρω και εγώ να γίνω τόσο καλός.

 

 

Οι ιστορίες σου, έχουν μια παράξενη ατμόσφαιρα. Λίγο από παραμύθι, λίγο από παρακμασμένη πραγματικότητα και λίγο από όνειρο. Για παράδειγμα, αναφέρω τις ιστορίες σου «Γουστάρεις Pacman?» και «Υπάρχει πάντα πρώτη φορά».Τι είναι αυτό που αναζητάς κι επιλέγεις σε τέτοιες ιστορίες;

Στα συγκεκριμένα, δείχνω την πιο pop (αν μπορώ να το πω έτσι )μεριά μου, όλα αρχίζουν από μια εικόνα, πχ. Στο «Γουστάρεις Pacman;» ήταν η εικόνα ενός περίπτερα που βαριόταν και έπαιζε τον πιλότο από το κάθισμα του περίπτερου του. Μετά, ακολούθησε μια εικόνα, ενός περίπτερου ρομπότ και τότε ξεδιπλώθηκε αυτή η ιστορία. Το ίδιο μπορώ να πω ότι έγινε και με το κόμικς «Υπάρχει πάντα πρώτη φορά», αλλά σε αυτή την περίπτωση, όλα ξεκίνησαν με ένα φιλί, ένα κοριτσάκι που δίνει ένα φιλί στο ψυχρό πρόσωπο του Χάρου. Προσπαθώ, με κάθε ιστορία που βρίσκω στο μπλοκ μου, να δίνω το απαραίτητο στυλ και ύφος που του αρμόζει και όχι να το στριμώχνω σε ένα στυλ που δεν του ταιριάζει.

 

 

Πως βλέπεις την ελληνική αλλά και τη διεθνή «σκηνή» των κόμικς;

Η διεθνής σκηνή, τώρα και ένα αιώνα περίπου, τα πηγαίνει πολύ καλά, εάν εξαιρέσεις βέβαια 2-3 δεκαετίες. Η Ελληνική, όμως, μετά από τα χρόνια της «Βαβέλ» και του «Παρα -Πέντε», έχει πέσει σε μια χειμερινή νάρκη, όπου πολύς κόσμος, έχει σταματήσει να αγοράζει τόσα κόμικς. Τα τελευταία 2-3 χρόνια, που κάνω κόμικς, έχω γνωρίσει αρκετά υποσχόμενα άτομα, τα οποία προσπαθούν να μπουν στην αγορά, αλλά δυστυχώς χάνονται, επειδή δεν υπάρχει αγοραστικό κοινό τόσο δυνατό, ώστε να τους δώσει την κατάλληλη ευκαιρία να πάνε μπροστά. Και, ίσως, και εκτός συνόρων.

Τα κόμικς, είναι παγκοσμίως ενταγμένα στην κουλτούρα των ανθρώπων, απλά, εδώ, ακόμα το θεωρούν σαν κάτι ξένο και «παιδικό». Ευτυχώς, όμως, με τις εκδηλώσεις και φεστιβάλ, σιγά -σιγά, κάθε χρόνο, νομίζω ότι ανεβαίνει, έστω και λίγο, η συνείδηση του μέσου Έλληνα.

Τα κόμικς δεν είναι μόνο τα Μίκυ Μάους...

 

Περιοδικά για κόμικς, φανζινάκια, συνεργασίες, εκθέσεις, διαδίκτυο. Πως τα αντιμετωπίζεις εσύ αυτά;

Πολύ δύσκολη ερώτηση μου δίνεις...Το έχω σκεφτεί αρκετά και χωρίς να μπω σε μεγάλες αναλύσεις, θα σου απαντήσω: «Με μεγάλη δυσκολία και ταυτόχρονα με μεγάλη θέληση».

«Like the juggler, you just have to keep everything up in the air».

 

 

Ποια είναι τα σχέδιά σου για το άμεσο μέλλον;

Μέχρι το τέλος του 2008, θέλω να πιστέψω ότι θα έχω κάνει αρκετά κόμικς, παράλληλα, να έχω τελειώσει εικονογραφώντας ένα κλασσικό βιβλίο και μια σειρά εικονογραφήσεων για μια εταιρία παραγωγής στην Σιγκαπούρη και πέρα από αυτά, θα υπάρχουν και οι εκθέσεις και τα φεστιβάλ. Είναι σίγουρα μια γεμάτη χρόνια και ακόμα δεν αρχίσαμε...

 

Τι είναι αυτό που θα ήθελες να πετύχεις στη ζωή σου πάνω στα σκίτσα και τις ιστορίες σου; Είναι κάτι που επιθυμείς η αναζητάς ιδιαίτερα;

Θα ήθελα στο μέλλον, να συνεχίσω να έχω τις ιδέες και την ικανότητα, να παράγω τις ιστορίες μου, για τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται να τις διαβάσουν.

 

Σ' ευχαριστούμε πολύ για τις απαντήσεις σου.

You're welcome.

 

Υ.Γ. Και κάτι επίκαιρο: Στις 6 Μαρτίου, στο «Χοροστάσιο», ξεκινάει μια έκθεση εικονογράφησης, με έργα 18 δημιουργών. Ανάμεσά τους και ο Μιχάλης Διαλυνάς, με έξι έργα. Για κάντε μια βόλτα...

[Ion]

Ομολογώ ότι δεν γνώριζα τον Διαλυνά, αλλά τα σκίτσα του μου φαίνονται οικεία, οπότε υποθέτω ότι όλο και κάπου θα έχω πετύχει δουλειές του. Το σίγουρο είναι ότι από τα σχέδια αυτά φαίνεται το πόσο ταλαντούχος είναι. Θα ήθελα πολύ να διαβάσω κάποιο κόμικ του...

 

Σ' ευχαριστούμε soloup που μοιράστηκες μαζί μας αυτές τις πληροφορίες και την συνέντευξη του καλλιτέχνη!

 

[AndreasD]

Το να πούμε ότι ο Διαλυνάς είναι καλός, είναι πλέον κοινοτοπία. Παρ' όλα αυτά δεν σταματά ποτέ να με εκπλήσει. Ένας απίστευτος Τεν-Τεν φτιαγμένος στις 10/10/10.