Με ουίσκι και καψούρα [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 29/11/2025]

[ramirez]

Στο «Σκυλονουάρ» των Κερασίδη και Αγκαράι, αναβιώνει όλη η κουλτούρα του σκυλάδικου μιας άλλης εποχής, όχι και τόσο μακρινής.

 

 

 

 

«Εμάς δεν μας ενδιαφέρει το ποιος είσαι και τι κάνεις, αλλά το πώς στέκεσαι στο μαγαζί. Εδώ είναι ο ναός της καψούρας. Ξέρεις τι κουλτούρα μαζεύεται κάθε βράδυ, για να ξεπλένει τ’ αυτιά της από τους Σαββοπουλοθεοδωράκηδες; Μπουκάρουν τα γιαλαντζί δερβίσια, ντεμέκ σκυλόμαγκες ντε, και την πέφτουν σαν αγκρισμένα τραγιά στις γκόμενες», περιγράφει ο Σταμάτης, ιδιοκτήτης του σκυλάδικου «Αριγκάτο», κάπου στη Θεσσαλονίκη. «Και ποια η διαφορά με τα μπουζουξίδικα» ρωτά απορημένος ο Φώτης, συγγραφέας που ερευνά τη μυσταγωγία και τη γοητεία των ναών της νυχτερινής μέθεξης ανάμεσα σε λουλούδια, ξηροκάρπια και ουίσκι μπόμπα «ον δε ροξ». «Στα μπουζούκια το λαϊκό είναι νομιμοποιημένο. Κάθεσαι, σωπαίνεις, ακούς τους στίχους, εχτιμάς τη μουσική. Εδώ είναι το μέρος που ακούς “πονώ” και “χάρος” και ξεφεύγεις» απαντά αποστομωτικά ο Σταμάτης.

 

 

 

 

Η κουλτούρα των σκυλάδικων των δεκαετιών του ’80 και του ’90 είναι το επίκεντρο του εξαιρετικού «Σκυλονουάρ» σε σενάριο του Δημήτρη Κερασίδη και σχέδια του Δημήτρη-Κρις Αγκαράι (εκδόσεις Μικρός Ήρως, 98 σελίδες), μιας ασπρόμαυρης κατάδυσης σε έναν κόσμο εξωτικό, επικίνδυνο αλλά και τόσο ελκυστικό λίγα χρόνια νωρίτερα, στην Ελλάδα της εύθραυστης και με ημερομηνία λήξης συνύπαρξης στους ίδιους χώρους του κωλοπαιδίστικου νεοπλουτισμού και της λούμπεν παραβατικότητας. Το ταξίδι στην καρδιά του σκότους έχει πολλές στάσεις: Δράμα, Κοζάνη, Καστοριά, Κατερίνη, Λάρισα, Θεσσαλονίκη και φυσικά στα σκυλάδικα της δυτικής Αθήνας, με τις μοβ καπνισμένες μοκέτες και τις πολύχρωμες μαρκίζες πέριξ της εθνικής οδού, στη Θηβών, στα πέρατα της Αχαρνών.

 

Εστία πολυεθνικών συναντήσεων ανάμεσα σε ανθρώπους του πρώην ανατολικού μπλοκ που μετέφεραν και σκλήρυναν τις «επιχειρήσεις» τους εδώ και σε εγχώριους καταφερτζήδες με ανοιχτούς γιακάδες και δασύτριχα στέρνα που σαγηνεύτηκαν από τα γρήγορα κέρδη του τράφικινγκ, του λαθρεμπορίου, των ναρκωτικών, των όπλων, της ζούλας και της μαγκιάς, «το σκυλάδικο ερέθισε καλλιτέχνες, δημιουργούς, σκηνοθέτες, συγγραφείς, ζωγράφους, ώστε να το αναπαραστήσουν και να το αναβιώσουν ή να το περιγράψουν και να το εικονογραφήσουν. Το είδαμε στο “Όλα είναι δρόμος” του Παντελή Βούλγαρη με το περίφημο Βιετνάμ. Το είδαμε στο “Αυτή η νύχτα μένει” του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Το ‘χουμε δει σε βιβλία του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, του Θωμά Κοροβίνη, στα ποιήματα του Θωμά Γκόρπα, του Γιάννη Βαρβέρη, στα δοκίμια του Κωστή Παπαγιώργη, σε λαϊκές βιογραφίες», όπως εύστοχα επισημαίνει ο Δημήτρης Μανιάτης στον έξοχο πρόλογό του.

 

 

 

 

Αυτός ο κόσμος είχε βέβαια και πολλή αθωότητα, καθώς στέγασε και φιλοξένησε ατέλειωτες ψυχές που αναζητούσαν ένα πνευματικό απάγκιο, έναν τόπο – κρυψώνα εφήμερης ευτυχίας ή λήθης, όπου κανείς δεν έκρινε για να μην κριθεί και όλοι κουβαλούσαν τα προβλήματα της πραγματικής τους ζωής για να τα θάψουν λίγο πριν μπουν και τα ξαναβρούν ίδια κι απαράλλαχτα να τους περιμένουν στην πόρτα της εξόδου, τα χαράματα. Αυτήν τη χαμένη κουλτούρα του σκυλάδικου μέσω της ενδιαφέρουσας προσωπικής ιστορίας του πρωταγωνιστή τους αναπλάθουν ιδανικά οι Κερασίδης και Αγκαράι, χωρίς διάθεση νοσταλγίας αλλά ούτε και ειρωνείας ή δαιμονοποίησης. Το πιο σημαντικό όμως στο «Σκυλονουάρ» είναι η ιδανική απόδοση της ελληνικής πραγματικότητας αυτής της πρόσφατης περιόδου που, εκ των υστέρων κρίνοντας, οδήγησε μαθηματικά στη δυσάρεστη περιπέτεια που ακόμα ζούμε.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...