Το αγόρι που δεν μεγάλωσε ποτέ [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 11/10/2025]

[ramirez]

Με αφορμή την προβολή του πολυβραβευμένου ντοκιμαντέρ «Ο Νατζί Αλ-Αλί στην αγκαλιά του Χαντάλα» του Φάικ Τζαράντα, θυμόμαστε τον μικρό πρωταγωνιστή του μεγάλου Παλαιστίνιου καλλιτέχνη που δολοφονήθηκε για τα σκίτσα του.

 

 

 

 

Γεννημένος το 1938 σε ένα χωριό της Γαλιλαίας, ο Νατζί Αλ-Αλί γνώρισε την προσφυγιά σε ηλικία μόλις δέκα ετών, όταν μαζί με την οικογένειά του και χιλιάδες ακόμα Παλαιστίνιους εκδιώχθηκαν από τη γη τους κατά τη Νάκμπα του 1948 και κατέφυγαν στον Λίβανο. Το τραυματικό αυτό γεγονός σημάδεψε τη ζωή του Νατζί ο οποίος μεγάλωσε σε στρατόπεδο προσφύγων. Όταν ενηλικιώθηκε εργάστηκε σε διάφορες δουλειές στην Τρίπολη, τη Βηρυτό και τη Σαουδική Αραβία, ενώ το 1960 κατάφερε να εισαχθεί στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Λιβάνου, την οποία δεν ολοκλήρωσε γιατί φυλακίστηκε για πολιτικούς λόγους. Όταν απελευθερώθηκε εργάστηκε ως δάσκαλος σχεδίου και αργότερα ως γελοιογράφος στην εφημερίδα «Αλ-Χουρίγια», ενώ το 1963 μετακόμισε στο Κουβέιτ όπου και δούλεψε ως γελοιογράφος, σκιτσογράφος, σχεδιαστής και επιμελητής εφημερίδας με στόχο να μαζέψει χρήματα για να σπουδάσει τέχνες στο Κάιρο ή στη Ρώμη. Μπορεί να μην τα κατάφερε ποτέ, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να γίνει ένας από τους σπουδαιότερους και πιο επιδραστικούς γελοιογράφους του αραβικού κόσμου με διεθνή αναγνώριση.

 

 

 

 

Ο πιο εμβληματικός χαρακτήρας του φιλοτεχνήθηκε πρώτη φορά το 1969 για την εφημερίδα «Αλ-Σιγιάσα» του Κουβέιτ και ήταν ένα μικρό παιδί που παρατηρούσε τα δυσάρεστα και τραγικά γεγονότα χωρίς να μιλά και με γυρισμένη συνήθως την πλάτη του προς τους θεατές και αναγνώστες, ιδιαίτερα από το 1973 και μετά. Ο μικρός Χαντάλα, ξυπόλητος όπως τα παιδιά των προσφυγικών καταυλισμών, με σταυρωμένα τα χέρια πίσω από τη μέση του, με κουρελιασμένα ρούχα και τα λιγοστά του μαλλιά σαν τα αγκάθια του σκαντζόχοιρου, γρήγορα έγινε το σύμβολο της παλαιστινιακής αντίστασης.

 

 

 

 

Ο ίδιος ο Νατζί Αλ-Αλί έλεγε ότι ο μικρός Χαντάλα δεν είναι μόνο Παλαιστίνιος αλλά εκφράζει τους πρόσφυγες, τους εξόριστους, τους κατατρεγμένους ολόκληρου του κόσμου, είτε ζουν στην Παλαιστίνη είτε οπουδήποτε αλλού.

 

 

 

 

Διατήρησε τον πρωταγωνιστή του στην ίδια ηλικία των δέκα ετών για πάντα γιατί και ο ίδιος έγινε πρόσφυγας στα δέκα του χρόνια, και έλεγε ότι ο Χαντάλα θα αρχίσει να μεγαλώνει και θα γυρίσει να κοιτάξει τους αναγνώστες του μόνο όταν ο ίδιος και όλοι οι Παλαιστίνιοι επιστρέψουν στα εδάφη τους και τερματιστεί η κατοχή της χώρας τους. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ. Δεν συνέβη μέχρι σήμερα και φυσικά δεν συνέβη μέχρι το 1987 που ο Νατζί Αλ-Αλί δολοφονήθηκε δεχόμενος πυροβολισμούς στο Λονδίνο έξω από τα γραφεία της εφημερίδας «Αλ Καμπάς» για την οποία εργαζόταν.

 

 

 

 

Η δολοφονία δεν εξιχνιάστηκε ποτέ αν και τα επόμενα χρόνια συνελήφθησαν διάφορα πρόσωπα σχετιζόμενα με τη Μοσάντ, χωρίς όμως να αποδειχτεί η ενοχή τους για το συγκεκριμένο έγκλημα. Μέχρι τότε υπολογίζεται πως είχε δημιουργήσει περισσότερα από 40.000 σκίτσα με τον Χαντάλα να παρατηρεί αμήχανος και απογοητευμένος το δράμα των Παλαιστινίων να συνεχίζεται, το Ισραήλ να διαπράττει ανενόχλητο εγκλήματα, τις αραβικές χώρες να κοιτούν το συμφέρον τους, την παλαιστινιακή ηγεσία να παίζει περίεργα παιχνίδια και τις δυτικές χώρες να αδιαφορούν.

 

 

 

 

Στη ζωή του Παλαιστίνιου δημιουργού μέσω μαρτυριών, συνεντεύξεων, αρχειακού υλικού και επιστολών καθώς και στη χάρτινη ζωή του μικρού πρωταγωνιστή των σκίτσων του επικεντρώνεται η ταινία «Ο Νατζί Αλ-Αλί στην αγκαλιά του Χαντάλα» του Παλαιστίνιου σκηνοθέτη Φάικ Τζαράντα που ξεκίνησε να προβάλλεται σε επιλεγμένες αίθουσες από την περασμένη εβδομάδα.

 

 

 

 

Η ταινία έχει αποσπάσει 13 βραβεία σε μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων το Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ Αλεξάνδρειας, το Μεγάλο Βραβείο του Φεστιβάλ Ζακούρα, το Βραβείο Al Jazeera Documentary στο Φεστιβάλ Ευρώπη-Ανατολή κ.ά.).

 

 

 

 

Μαζί με την ταινία προβάλλεται και το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ «Το Ταξίδι του Θανάτου» σε σκηνοθεσία Μάριου Ντάρμπυ, με θέμα τη ζωή μιας οικογένειας προσφύγων από τη Γάζα μέχρι το διαμέρισμά τους στην Κυψέλη της Αθήνας, σε μια διαδρομή εξ ανάγκης αντίθετη από αυτήν του Στολίσκου που επιχείρησε να σπάσει τον αποκλεισμό της Γάζας πριν από λίγες ημέρες.

 

 

 

 

Δεν είναι τυχαίο ότι το πλοιάριο του Freedom Flotilla Coalition που επιχείρησε κάτι παρόμοιο τον περασμένο Ιούλιο λεγόταν «Χαντάλα» προς τιμήν του μικρού Παλαιστίνιου που παραμένει ακόμα δέκα χρόνων. Αλλά δεν θα παραμένει για πάντα.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...