Μικρού μήκους (εικονογρ)αφηγήσεις [Αντωνόπουλος Γιάννης, efsyn.gr, 28/06/2025]

[ramirez]

Δώδεκα αυτοτελή κομιξάκια από την τελευταία δεκαετία με τη σεναριακή υπογραφή του Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου συγκεντρώνονται στη συλλογή «Μικρού Μήκους».

 

 

«Δηλώσεις» της Ευγενίας Κουμάκη

 

 

«Ως παιδί σχεδίαζα και, όπως έλεγαν όλοι, σχεδίαζα – μάλλον – καλά. Σύντομα όμως αντιλήφθηκα ότι το γεγονός πως σχεδίαζα ατελείωτες ώρες μέσα στην ημέρα δεν ήταν κάποιου είδους φυσική κλίση, παρά η αγάπη μου για την εικονογραφημένη αφήγηση. Κυρίως η ανάγκη μου να διηγηθώ ιστορίες μέσω αυτής. Όσο όμως κι αν δούλευα πάνω στο σχέδιό μου, δεν έβλεπα την πρόοδο εκείνη που θα μου έδινε τον απαραίτητο αέρα για να συνεχίσω να προσπαθώ. […] Εν τέλει ο λόγος, η αφήγηση και το χτίσιμο των κόσμων θα αποτελούσαν το μέσο για να δώσω διέξοδο στη φαντασία, τις προσλαμβάνουσες, τις αρχές και τη ματιά μου στη ζωή». Έτσι ξεκινάει το προλογικό σημείωμα του Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου στη νέα δουλειά του με τίτλο «Μικρού Μήκους», που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις του Κάμπου και την Comicdom Press. Πρόκειται για μια συλλογή από 12 κομιξάκια έκτασης από 1 έως 3 σελίδες, τα οποία υπογράφει ο ίδιος ως σεναριογράφος.

 

Είναι αδύνατον να κινείσαι ως επαγγελματίας ή ως φαν στην ελληνική σκηνή κόμικς και να μην έχεις πέσει πάνω στο όνομα του Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου. Και αυτό γιατί είναι ένας από τους τέσσερις «γονείς» – δηλαδή συν-ιδρυτές και συν-διοργανωτές – του Comicdom CON Athens, του μεγαλύτερου και μακροβιότερου φεστιβάλ κόμικς στην Ελλάδα, καθώς επίσης και ο εκδότης της Comicdom Press. Εκτός αυτών (και πολλών άλλων) είναι και σεναριογράφος κόμικς, έχοντας γράψει στο παρελθόν αρκετά σενάρια που εικονογράφησαν γνωστοί εγχώριοι δημιουργοί. Ενδεικτικά: η 4τευχη σειρά κόμικς «Σύνδρομο», η συλλογή ιστοριών «Μαύρο Φως», το «Αστικό Κενό» και «Τα Ενήλικα – Κωμικοτραγικόμιξ 18+», ενώ έχει διασκευάσει σε γκράφικ νόβελ και το μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου «Η Κερένια Κούκλα».

 

 

 «Πώς φτάσαμε εδώ;» της Βάλιας Καπάδαη και το εξώφυλλο της έκδοσης.

 

 

Οι 12 αυτοτελείς ιστορίες κόμικς «Μικρού Μήκους» είναι η πιο πρόσφατη δουλειά με την υπογραφή του Κατιρτζιγιανόγλου, όπου η σεναριακή γραφή του παίρνει «σάρκα και οστά» από δώδεκα επαγγελματίες των κόμικς. Είναι ο καρπός της «συνάντησης» του Ηλία, από το 2014 μέχρι το 2025, με 11 καλλιτέχν(ιδ)ες, οι οποίοι/ες ανέλαβαν να μετατρέψουν τις αφηγήσεις του σε εικονογραφηγήσεις, ο καθένας και η καθεμία με το δικό του/της ιδιαίτερο αισθητικό ύφος. Όπως ο Φώτης Τσελεπατιώτης, που έδωσε μορφή σε ένα κείμενο εμπνευσμένο από χιπ χοπ κομμάτι ή ο Δημήτρης Γαβαλάς που εικονοποίησε την τρυφερή ιστορία «Κραταιά ως θάνατος, αγάπη» που αναφέρεται σε μια διευρυμένη έννοια της οικογένειας. «Ο εχθρός εντός» διά χειρός Άρη Λάμπου μιλάει για την κατάθλιψη, ενώ η Μαρία Όλια Ντακογιάννη περιγράφει μια σκηνή συνάντησης δύο γνώριμων «απ’ τα παλιά», των οποίων οι εκφράσεις και η «γλώσσα» του σώματος λένε περισσότερα απ’ όσα αποκαλύπτουν τα χείλη τους.

 

Με τη σκοτεινή του τεχνοτροπία, ο Χρήστος Μαρτίνης αποδίδει μια διαφορετική ανάγνωση της «Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας» του Ντίκενς και η παραμυθένια τεχνική του Αποστόλη Ιωάννου αποδομεί τον μύθο των «αυτοδημιούργητων». Στη συνέχεια, η Ευγενία Κουμάκη σκιαγραφεί πέντε ανθρωπότυπους που αντιστοιχούν σε πέντε ανάλογες «Δηλώσεις», αλλά και το «δώρο» της οικολογικής καταστροφής που κληροδοτούμε στις επόμενες γενιές, και η Βάλια Καπάδαη βάζει τους ήρωες της ζοφερής προηγούμενης δεκαετίας της κρίσης να αναρωτιούνται «Πώς φτάσαμε εδώ;». «Στη Λέρο υπάρχει μια εκκλησία» της οποίας ο τρούλος δεν διαθέτει σταυρό – και τον λόγο αναλαμβάνει να μας τον εξηγήσει ο Γαβριήλ Τομπαλίδης, ενώ το κλασικών προτύπων σχέδιο του Παναγιώτη Τσαούση μιλάει για την παρανόηση του μύθου της Κασσάνδρας. Τέλος, ο Γιώργος Δουτσιόπουλος εικονογραφεί άψογα τον «Τέταρτο Τοίχο» με το υπέροχο σχέδιο και την παλέτα του.

 

«...θα ήμουν για πάντα ένας εικονογράφος που τελικά δεν υπήρξε, κι οι εικονογράφοι θα ήταν για μένα το άλλο μου μισό», σημειώνει τρυφερά ο Ηλίας για τις συνεργασίες του με τα άτομα τα οποία εικονοποίησαν εκείνα τα οποία είχε στο μυαλό του. Συμπληρώνοντας ότι «όποτε βλέπω μια ιστορία μου εικονογραφημένη, η ευγνωμοσύνη μου στον καλλιτέχνη που της έδωσε εικόνα και μορφή δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια». Ας μας επιτραπεί να σχολιάσουμε ότι η ευγνωμοσύνη των εικονογράφων προς την πολύτιμη γραφή του σεναριογράφου είναι αμοιβαία, καθώς ποτέ, μα ποτέ, ένα καλό σχέδιο δεν «σώζει» μια κακή ιστορία, αλλά πάντα μια καλή ιστορία μάς κάνει να παρακάμπτουμε ένα αδύναμο και ατελές σχέδιο. Και ας παραδεχτούμε ότι κάθε σεναριογράφος, είτε στα μεγαλόπνοα γκράφικ νόβελ είτε στα «μικρού μήκους κομιξάκια», δεν μπορεί παρά να κερδίζει τον σεβασμό καλλιτεχνών και αναγνωστών με την αναγνώριση της ιδιότητάς του ως ισότιμου δημιουργού κόμικς.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...