Μια εικόνα, 356 λέξεις [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 8/03/2025]

[ramirez]

Ένα από τα πιο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μεγάλου μέρους της μεταμοντέρνας αφήγησης στη λογοτεχνία, στον κινηματογράφο, σε κάθε τέχνη, είναι η εσκεμμένη ανοικείωση που προκαλεί στον αναγνώστη ή/και θεατή. Φαινομενικά ασύμβατα στοιχεία συνδυάζονται μεταξύ τους δημιουργώντας αφηγηματικά και εικονιστικά υβρίδια που ανάλογα με τη δεξιοτεχνία του δημιουργού τους μπορούν να κυμαίνονται από την απόλυτη ασυναρτησία που ξενίζει και απωθεί μέχρι το αριστουργηματικό παστίς που μαγνητίζει και προσελκύει. Το ίδιο συμβαίνει σε πολλά από τα κόμικς της σύγχρονης εποχής που, σε μια προσπάθεια να διευρύνουν το κοινό τους, αναμειγνύουν ετερόκλητα στοιχεία ώστε να κρατήσουν ικανοποιημένους όσο το δυνατόν περισσότερους «κουρασμένους» αναγνώστες. Αυτή η συνταγή ακολουθείται εδώ και δεκαετίες στα crossovers χαρακτήρων, προερχόμενων αρχικά από την ίδια εταιρεία, μετέπειτα μεταξύ διαφορετικών εταιρειών και προελεύσεων, εντέλει ακόμα και εντελώς αταίριαστων μεταξύ τους, από άλλες εποχές και άλλα είδη.

 

 

 

 

Τέτοια περίπτωση είναι το crossover μεταξύ Flash και Ζαγκόρ με τίτλο «Το Τσεκούρι και η Αστραπή» των Giovanni Masi – Mauro Uzzeo (σενάριο) και Davide Gianfelice (σχέδιο) που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως (μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης, 164 σελίδες). Όσο αλλόκοτη φαίνεται όμως η συνύπαρξη δύο εμβληματικών χαρακτήρων από εντελώς διαφορετικά περιβάλλοντα, τόσο ομαλή είναι η ταυτόχρονη παρουσία τους στις ίδιες σελίδες. Μπορεί ο ένας («το πνεύμα με το τσεκούρι») να τα βάζει με αποικιοκράτες, Ινδιάνους, λυκάνθρωπους, εξωγήινους και τεράστια ρομπότ στην Άγρια Δύση του 19ου αιώνα (!) κι ο άλλος («ο άνθρωπος-αστραπή») να καταδιώκει αδίστακτους δολοφόνους και τρελούς επιστήμονες ανάμεσα σε ουρανοξύστες στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις, αλλά έχουν έναν κοινό στόχο: να προστατεύουν με αλτρουισμό τους αδύναμους.

 

Όπως γράφουν και οι δημιουργοί τους: «Ο Μπάρυ Άλλεν και ο Πάτρικ Ουίλντινγκ είναι δύο ήρωες, αυτό είναι αλήθεια, αλλά πάνω απ’ όλα είναι δύο άνθρωποι με μεγάλη καρδιά που πάντα νοιάζονται για τους άλλους. Ο Flash, κάθε φορά που σώζει κάποιον, ποτέ δεν ξεχνά να του φέρει πίτσα ή παγωτό για να τον βοηθήσει να ξεπεράσει το σοκ που υπέστη. Ο Ζαγκόρ τρέχει πάντα να βοηθήσει όποιον βρίσκεται σε δύσκολη θέση, ανεξαρτήτως χρώματος ή καταγωγής. Και οι δύο τους χαμογελούν. Χαμογελούν πάντοτε…» Κι αυτό δεν είναι λίγο, ιδιαίτερα αν ο αποσβολωμένος αναγνώστης μετά το πρώτο ξάφνιασμα αφεθεί στη συναρπαστική περιπέτεια και χαμογελάσει κι αυτός.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...