Η μια κρίση μετά την άλλη [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 29/06/2024]

[ramirez]

«Τα στριπάκια του λευκώματος είναι προϊόν της νεοελληνικής πραγματικότητας, συνεπώς τυχόν ομοιότητα με αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις είναι ηθελημένη». Έτσι περιγράφει ο John Antóno, κατά κόσμον Γιάννης Αντωνόπουλος («Το τεράστιο εγώ του κυρίου Μο», «Κωλοκύθια», «Όχι άλλο σώσιμο», «Homo Skepticus» κ.ά.), το περιεχόμενο του νέου βιβλίου του από την προμετωπίδα κιόλας.

 

 

 

 

Αίροντας κάθε επιφύλαξη του/της αναγνώστη/τριας ως προς το ποιοι και ποιες πρωταγωνιστούν σε μια παρατεταμένη περίοδο πολλαπλών κρίσεων που διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς σταματημό. «Οι αυτοτελείς ιστορίες καταπιάνονται βασικά με την επικαιρότητα – και πρέπει να “διαβαστούν” στο εκάστοτε συγκείμενό τους -, όμως δεν περιορίζονται αυστηρά σε αυτήν· πολλές φορές, η εφήμερη ελληνική και διεθνής επικαιρότητα, κάποια επέτειος κ.λ.π., δεν είναι παρά η αφορμή για ένα γενικότερο βλέμμα στη “μεγάλη εικόνα”, για αναστοχασμό πάνω στο κοντινό ή μακρινότερο παρελθόν ή απλώς η ευκαιρία για διαρκή επιστροφή στις εμμονές μου με την Ιστορία» γράφει ο Αντωνόπουλος. Γιατί η «μεγάλη εικόνα» την οποία αντικατοπτρίζει και σατιρίζει το βιβλίο του δεν είναι άλλη από τη διαρκή κρίση που βιώνουμε, εξ ου και ο τίτλος «Από κρίση σε κρίση».

 

 

 

 

Τα περισσότερα από τα στριπάκια προέρχονται από το «Λεξικό της Κρίσης» του «Καρέ Καρέ», τη σειρά που μοιράζονται κάθε εβδομάδα οι Γιάννης Αντωνόπουλος, Περικλής Κουλιφέτης, Γαβριήλ Παγώνης και Θανάσης Πέτρου προσφέροντάς μας πρωτότυπα οιονεί λήμματα ενός εφιαλτικού λεξικού της τελευταίας δεκαετίας. Σε ένα τέτοιο κόμικς-λεξικό βέβαια, οι λέξεις γίνονται ειρωνικά σχόλια για την εξουσία, αλλάζουν νόημα και περιεχόμενο, μετατρέπονται σε ψηφίδες μνήμης ώστε να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη, οι ίδιες κρίσεις. Που όμως επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά. Στο λήμμα «διάσωση» για παράδειγμα, η Ευρωπαϊκή Ένωση πετά αμόνια και τορπίλες στη ναυαγισμένη Ελλάδα για να τη «σώσει», στο λήμμα «ξεσηκωμός» οι Έλληνες κάνουν ηλιοθεραπεία στην αυλή μιας φυλακής, στο λήμμα «εθνική υπερηφάνεια» ο Κολοκοτρώνης από τον ανδριάντα του κλείνει ντροπιασμένος τα μάτια του. Και πάει λέγοντας. Σε μια πορεία χωρίς (;) επιστροφή. Από κρίση σε κρίση.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...