Διαστέλλοντας τα όρια της τέχνης [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 11/05/2024]

[ramirez]

«Υπάρχουν ασφαλώς δεκάδες βιβλία για τη Φωτογραφία, τα Κόμικς, τα Γκραφίτι, ή την Αρχιτεκτονική. Τις περισσότερες φορές κάνουν το λάθος της εξειδίκευσης: πιστεύουν ότι το καθένα είναι ένας ξεχωριστός, αυτόνομος κόσμος. Ίσως, από κάποια άποψη, πολλά από αυτά υπήρξαν για μεγάλο διάστημα της πορείας τους τόσο αυτόνομο είδος όσο και απομονωμένα από τα άλλα είδη. Σήμερα όμως μοιάζει ανόητο να ισχυριστεί κανείς κάτι τέτοιο, αφού όλα τα παραπάνω παρελαύνουν τακτικά σε γκαλερί, μουσεία ή περιοδικά εικαστικών» σημειώνει ο Θανάσης Μουτσόπουλος, αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ με γνωστικό αντικείμενο την Ιστορία της Τέχνης στη Νεότερη και Σύγχρονη Εποχή, στο βιβλίο του με τίτλο «Όχι ακριβώς τέχνη – Η Υπερδιόγκωση του Πολιτισμικού Φαινομένου» (εκδόσεις Πλέθρον, 566 σελίδες). Στην ογκώδη μελέτη του περιγράφει λεπτομερώς, δημοκρατικά και χωρίς αποκλεισμούς, με αξιοσημείωτη μεθοδολογία και χωρίς ν’ αφήνει τίποτα απέξω, την πολυποικιλότητα της σύγχρονης τέχνης, η οποία συχνά αποκτά μορφές πολύ διαφορετικές από τις παραδοσιακές προκαλώντας διαρκώς συζητήσεις και αντιγνωμίες ως προς την οντολογία του έργου και την πρόσληψή του από το κοινό, αλλά και ως προς τη διαδικασία της καλλιτεχνικής πρακτικής και της θεσμικής ενσωμάτωσής της.

 

 

 

 

Στο διευρυμένο αυτό καλλιτεχνικό τοπίο, εντός του οποίου μπορεί να χωράνε τα πάντα, κατά δήλωσιν, με κίνδυνο τον τεχνομηδενισμό και την ομολογία της έλευσης του «τέλους της τέχνης» η οποία ωστόσο επαναληπτικά διαψεύδεται από τη ζωή, απαιτούνται νέα κριτήρια και ολιστικές προσεγγίσεις. Τέτοια είναι και η προσέγγιση του Μουτσόπουλου που καθιστά το βιβλίο του, μεταξύ άλλων, μια ανανεωτική και αιχμηρή ματιά προς αποκλεισμένες κατά το παρελθόν καλλιτεχνικές εκδοχές και εξοβελισμένες από τον επίσημο λόγο. Αυτονόητα τα κόμικς έχουν περίοπτη θέση στο νέο, πολύχρωμο, καλλιτεχνικό σύμπαν όπως το χαρτογραφεί ο Μουτσόπουλος, ο οποίος άλλωστε σε όλη τη συγγραφική και ακαδημαϊκή διαδρομή του τα περιελάμβανε ανελλιπώς στις μελέτες του («Ποπ Αλλόκοτο», «Τα Υβρίδια της Παγκοσμιοποίησης» κ.ά.). Και στο «Όχι ακριβώς τέχνη» αυτό επιβεβαιώνεται με 65 σελίδες αφιερωμένες στο «πολιτισμικό φαινόμενο» των κόμικς.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...