Η «βεβήλωση» του Χόλιγουντ [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 25/04/2020]

[ramirez]

Η παρωδία ήταν το βασικό συστατικό στο οποίο στηρίχτηκε το περιοδικό MAD από το 1952 και για περισσότερες από 6 δεκαετίες. Μέρος αυτής ήταν και οι χιουμοριστικές κινηματογραφικές «προσαρμογές» των μεγάλων χολιγουντιανών ταινιών, στις οποίες διέπρεψε ο δεξιοτέχνης Mort Drucker.

 

 

 

 

«Γέννηση στο Μπρούκλιν, Νέα Υόρκη. 55 χρόνια γάμου με τη Barbara, την αγάπη μου από το Γυμνάσιο. Δύο κόρες, τρία εγγόνια. Ελεύθερος συνεργάτης χιουμοριστικών εικονογραφήσεων. 50 χρόνια συνεργάτης του περιοδικού MAD. Εξώφυλλα αυτής της εποχής βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη Πορτρέτων του Smithsonian Institute της Ουάσινγκτον. Βραβείο Reuben Award της National Cartoonists’ Society. 45 χρόνια διαφημίσεις, εικονογραφήσεις σε βιβλία και περιοδικά, κινηματογραφικές αφίσες, κινούμενα σχέδια, παιδικά βιβλία. Τιμητικό διδακτορικό στις καλές τέχνες από το Ινστιτούτο Τεχνών της Βοστόνης. Πόστερ για το American Graffiti του George Lucas. Εικονογράφηση των coloring books για τον JFK, τον Ollie North, τον Ρόναλντ Ρέιγκαν. Η δημιουργικότητα, το σχέδιο, τα ταξίδια και η μάθηση είναι μερικά από τα πάθη μου. Ήταν και συνεχίζει να είναι ένα υπέροχο ταξίδι». Με αυτά τα λόγια παρουσίαζε τον εαυτό του ο Mort Drucker στους αναγνώστες της αναδρομικής έκδοσης «Mort Drucker: Five Decades of his Finest Works» (2012). Δυστυχώς, το ταξίδι τελείωσε. Ο Mort Drucker πέθανε πριν από λίγες μέρες σε ηλικία 91 ετών. Οι αναγνώστες του όμως θα τον θυμούνται πάντα για τις καρικατούρες του και το μοναδικό του χιούμορ, κυρίως για τα καταπληκτικά σχέδιά του στις παρωδίες κινηματογραφικών ταινιών του περιοδικού MAD.

 

 

Η αναδρομική έκδοση του MAD για τις παρωδίες του Drucker επί πέντε ολόκληρες δεκαετίες

 

 

Ο Drucker έγινε μέλος της δημιουργικής ομάδας του MAD το 1956, λίγο μετά την αποχώρηση του εμβληματικού δημιουργού Harvey Kurtzman, συνιδρυτή του περιοδικού μαζί με τον εκδότη William Gaines. Η πρώτη του δουλειά στο MAD δημοσιεύτηκε στο 32ο τεύχος τον Απρίλιο του 1957 και το όνομά του τοποθετήθηκε στη λίστα των συνεργατών του περιοδικού δίπλα σε αυτά των Will Elder, Wally Wood, Don Martin, Jack Davis κ.ά. Αφορούσε μια παρωδία διαφήμισης τσιγάρων, ενταγμένη στο πλαίσιο του περιοδικού που μέχρι τότε, στα σχεδόν πέντε χρόνια της κυκλοφορίας του, είχε προλάβει να παρωδήσει με καυστικό τρόπο δεκάδες διαφημίσεις, τηλεοπτικές εκπομπές, αθλητικά γεγονότα, λογοτεχνικά έργα, δημοφιλή κόμικς κ.ά. Σύντομα ο Mort Drucker θα γινόταν ένας από τους πανάξιους συνεχιστές της παρωδιακής διάθεσης που χαρακτήριζε το σύνολο της ύλης του MAD, αναλαμβάνοντας το μεγαλύτερο μέρος της παρωδίας των κινηματογραφικών ταινιών με έμφαση στις χολιγουντιανές υπερπαραγωγές και τα μπλοκμπάστερ.

 

Η πρώτη του μεγάλη παρωδία ήταν το «Ο βασιλιάς κι εγώ», μια μεγάλη επιτυχία του 1956 με τον Γιουλ Μπρίνερ και την Ντέμπορα Κερ, που μετονομάστηκε σε «The Producer and I» σε σενάριο του Nick Meglin. Ακολούθησε την ίδια χρονιά το γουέστερν «Άλαμο», σε σκηνοθεσία του Τζον Γουέιν που κρατούσε και των πρωταγωνιστικό ρόλο, με τον τίτλο «Mad Visits John Wayde on the set of "At the Alamo"» σε σενάριο του Larry Siegel και το 1961 η τεράστια εισπρακτική επιτυχία «Τα κανόνια του Ναβαρόνε» με τον Γκρέγκορι Πεκ, τον Άντονι Κουίν, τον Ντέιβιντ Νίβεν, την Ειρήνη Παπά και άλλους μεγάλους σταρ της εποχής, στην οποία άλλαξαν τον τίτλο σε «The Guns of Minestrone». Το θρυλικό μιούζικαλ «West Side Story» του 1961 μεταφέρθηκε το 1963 σε παρωδιακή διασκευή σε ένα πολιτικό κόμικς με τον τίτλο «East Side Story», σε σενάριο του Frank Jacobs και πρωταγωνιστές τους ηγέτες του ανατολικού μπλοκ, τον Νικίτα Χρουτσόφ, τον Φιντέλ Κάστρο, τον Μάο Τσετούνγκ, τον Τζον Κένεντι κ.ά., ενώ το θρίλερ του Άλφρεντ Χίτσκοκ «Τα πουλιά» του 1963 μετονομάστηκε σε «For the Birds» και, αν και έχασε όλη την υπόγεια χιτσκοκική αγωνία του, ήταν μια απολαυστική σάτιρα ψυχολογικού τρόμου.

 

 

 

 

Μετά από όλες αυτές τις τολμηρές «επαναδιατυπώσεις» πασίγνωστων κινηματογραφικών επιτυχιών - ας ληφθεί υπόψη ότι η παρωδία δεν αποτελούσε ως τότε μια καθιερωμένη, όπως σήμερα, μέθοδο πρόκλησης χιούμορ με πρώτη ύλη κάποιο επιτυχημένο έργο τέχνης του παρελθόντος - το όνομα του Mort Drucker είχε αρχίσει πια να γίνεται συνώνυμο της κινηματογραφικής παρωδίας. Τα υπόλοιπα χρόνια της δεκαετίας του 1960 κύλησαν με ανάλογες παρωδίες με πιο σημαντικές ίσως τον «Λόρενς της Αραβίας» του Ντέιβιντ Λιν με τον Πίτερ Ο’ Τουλ («Flawrence of Arabia», 1964), τον «Κατάσκοπο που γύρισε από το κρύο» («The Spy who Came in from the Gold», 1966), το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» («Who in Heck is Virginia Woolfe?», 1967), το «Μπόνι και Κλάιντ» («Balmy and Clod», 1968), το «Bullitt» («Bullbit», 1969), με αποκορύφωμα το «2001: Οδύσσεια του Διαστήματος» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ που παρωδήθηκε ως «201 Minutes of a Space Idiocy».

 

 

Το τέλος του «Πλανήτη των Πιθήκων» και οι πολιτικές προεκτάσεις των παρωδιών του MAD

 

 

Από τους τίτλους και μόνο γίνεται προφανές ότι οι άνθρωποι του MAD και ακόμα περισσότερο οι σεναριογράφοι των παρωδιών και ο Mort Drucker, ως ο πιο επιτυχημένος σχεδιαστής τους, είχαν πλέον κατακτήσει το δικαίωμα να γίνονται όλο και πιο «βέβηλοι», όλο και πιο «ασεβείς» απέναντι σε ιερά τέρατα του σινεμά και σε αξέχαστες στιγμές των κινηματογραφικών ταινιών. Πρωταρχικός τους στόχος βέβαια ήταν το χιούμορ και τα χολιγουντιανά μπλοκμπάστερ έδιναν την αφορμή, αλλά οι παρωδίες δεν ήταν μόνο αυτό. Μέσω του ανελέητου σαρκασμού γινόταν σαφής κριτική στον ανεξέλεγκτο και παράλογο γιγαντισμό της κινηματογραφικής βιομηχανίας, στα μυθικά ποσά που διακινούνταν σε σταρ, σκηνοθέτες και άλλους εμπλεκόμενους στην παραγωγή ταινιών, στην διαφημιστική υπερβολή και στο παραπλανητικό λανσάρισμα, στα περιττά και συνεχή σίκουελ που αποδυνάμωναν την αξία των πρώτων ταινιών, στη σταδιακή εισαγωγή όλο και πιο εντυπωσιακών ειδικών εφέ που αλλοίωναν την πρότερη φύση της κινηματογράφησης, στα άνευρα και παρωχημένα ή υπερβολικά και δαιδαλώδη, ακατανόητα σενάρια κ.λπ. Και από την κριτική δεν ξέφευγαν ούτε οι ταινίες κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου, που μαζί με τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας έγιναν τη δεκαετία του 1970 οι «αγαπημένες» στις ιστορίες του Mort Drucker.

 

 

Ο Μάρλον Μπράντο, Νονός από την παρωδία της πρώτης ταινίας του Φράνσις Φορντ Κόπολα.

Ακολούθησε η παρωδία για τον Νονό 2 και πάλι σε σχέδια του Mort Drucker (1975)

και για τον Νονό 3 σε σχέδια του Angelo Torres (1991).

 

 

Από τις μεγαλύτερες επιτυχίες ήταν «Ο «Νονός» («The Oddfather», 1972) με απολαυστικό τον Μάρλο Μπράντο-καρικατούρα, o «Πλανήτης των Πιθήκων» («The Planet that Went Ape», 1973) ως πολιτική παραβολή, το «Σέρπικο» («Serpicool», 1974) με τον Αλ Πατσίνο, o «Εξορκιστής» («The Ecchorcist», 1974) ως πλήρης αποδόμηση του τρόμου όπως και «Τα σαγόνια του καρχαρία» («Jaw’d», 1976), η «Φωλιά του Κούκου» («One Cuckoo Flew Over the Rest», 1976) με τον Τζακ Νίκολσον, o «Πυρετός το Σαββατόβραδο» («Saturday Night Feeble», 1978) με τον Τζον Τραβόλτα.

 

 

Το 1973 ο νεαρός Τζορτζ Λούκας ζήτησε από τον Drucker να φιλοτεχνήσει την αφίσα της ταινίας «American Graffiti»

 

 

Από τις πιο παράξενες εμπειρίες του Mort Drucker πρέπει να ήταν όμως η σχέση που ανάπτυξε άθελά του με τον Τζορτζ Λούκας. Το 1973 ο νεαρός Λούκας ζήτησε από τον Drucker να φιλοτεχνήσει την αφίσα της ταινίας «American Graffiti» και ο δεύτερος δημιούργησε μια συναρπαστική σύνθεση. Λίγους μήνες αργότερα οι υπεύθυνοι του MAD ζήτησαν από τον Drucker να σχεδιάσει την παρωδία της ταινίας με τίτλο «American Confetti» και αυτός χωρίς ενδοιασμούς το έπραξε χωρίς να προκαλέσει την αντίδραση του Τζορτζ Λούκας, που απ' ότι φαίνεται θαύμαζε τόσο τη δουλειά του εικονογράφου ώστε να μη νιώθει θιγμένος!

 

 

Σκηνή από την παρωδία του «Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται», μια από τις πολλές

που οδήγησαν τους δικηγόρους της εταιρείας του Τζορτζ Λούκας σε απειλές εναντίον του MAD.

Με παρέμβαση του ίδιου του Λούκας, που «άδειασε» τους δικηγόρους του, η υπόθεση έκλεισε γρήγορα.

 

 

Αυτό αποδείχτηκε λίγα χρόνια αργότερα, το 1980, όταν ο Drucker σχεδίασε την παρωδία της ταινίας «Πόλεμος των Αστρων – Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται» του Τζορτζ Λούκας με τίτλο «The Empire Strikes Out». Το MAD έλαβε τότε επιστολή από τους δικηγόρους του Τζορτζ Λούκας που ζητούσαν να αποσυρθεί το τεύχος, να καταστραφούν τα αντίτυπα κ.λ.π. απειλώντας με νομικές και οικονομικές συνέπειες. Την υπεράσπιση του Drucker «ανέλαβε» τότε ο ίδιος ο Τζορτζ Λούκας, που είχε στείλει λίγο νωρίτερα συγχαρητήρια επιστολή στο περιοδικό για την έξυπνη παρωδία του αποκαλώντας τον Drucker ως τον «Ντα Βίντσι της κωμικής σάτιρας». Όταν ο εκδότης William Gaines έστειλε την επιστολή του Λούκας στους δικηγόρους της εταιρείας Lucas Films, η υπόθεση έλαβε τέλος.

 

 

 

 

Τις επόμενες δεκαετίες ο Mort Drucker εξακολούθησε να εικονογραφεί μοναδικές παρωδίες δεκάδων σπουδαίων ταινιών όπως οι «Άλιεν», «Ιντιάνα Τζόουνς», «Μπάτμαν», «Σταρ Τρεκ», «Επιστροφή στο Μέλλον», «Ο Ψαλιδοχέρης», «Χορεύοντας με τους λύκους», «Δράκουλας», «Τζουράσικ Παρκ», «Δικαστής Ντρεντ» κ.ά., αλλά από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 με όλο και μικρότερη συχνότητα. Τελευταίες του δουλειές ήταν οι «300» (2007), «American Gangster» (2008) και «Τα Χρονικά της Νάρνια» (2008) πλησιάζοντας τα 80 του χρόνια. Χιουμορίστας μέχρι τέλους και με μια μοναδική ικανότητα να σατιρίζει τη βιομηχανία του θεάματος, να αποκαθηλώνει τους σταρ από τους χολιγουντιανούς θρόνους τους και να υπενθυμίζει ότι κανείς δεν (πρέπει να) μένει στο απυρόβλητο της κριτικής.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...