Μια διαφορετική Άγκαθα Κρίστι [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 20/04/2019]

[ramirez]

Η αστυνομική λογοτεχνία γνωρίζει τα τελευταία χρόνια πρωτοφανή άνθηση και όλο και περισσότεροι συγγραφείς στρέφονται προς αυτήν για να αφηγηθούν τις ιστορίες τους. Οι κλασικές αξίες όμως, όπως τα έργα της Άγκαθα Κρίστι, παραμένουν αμετάβλητες στον χρόνο.

 

 

 

 

Σε μια πρόσφατη κουβέντα που είχα με τον συγγραφέα, σεναριογράφο και ερευνητή της αστυνομικής λογοτεχνίας Γιάννη Ράγκο, με έπεισε ότι το αστυνομικό μυθιστόρημα αποτελεί το πιο ραγδαία εξελισσόμενο είδος της λογοτεχνίας, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά. Την ίδια μέρα ανακάλυψα δύο νέες, πολυτελείς εκδόσεις με έργα της εμβληματικής Αγγλίδας συγγραφέως Άγκαθα Κρίστι (1890-1976) μεταφερμένα σε κόμικς και μεταφρασμένα στα ελληνικά (εκδόσεις Διόπτρα, μετάφραση Τατιάνα Γαλάτουλα), δύο χρόνια μετά από το «Ηρακλής Πουαρώ - Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές» σε σενάριο του Benjamin von Eckartsberg και σχέδια του Chaiko από τις ίδιες εκδόσεις. Και κατάλαβα ότι ο Ράγκος πρέπει να έχει δίκιο.

 

 

 

 

Γιατί, άλλωστε, να δημιουργούνται σήμερα, τόσες δεκαετίες μετά τη συγγραφή των πρωτοτύπων, τέτοια έργα σε άλλες μορφές τέχνης, σε άλλες γλώσσες; Προφανώς γιατί πάντα προκύπτει μια νέα οπτική και προσέγγιση πάνω στα κλασικά έργα. Και επιπλέον, γιατί υπάρχει πρόσφορο έδαφος καθώς το αναγνωστικό κοινό είναι δεκτικό στις προσαρμογές και τις διασκευές, ιδιαίτερα διασημειωτικών μεταφράσεων και μεταγραφών από μία τέχνη σε μία άλλη. Το «Μια Σκιά στην Ομίχλη» (πρώτη κυκλοφορία, 1922), σε διασκευή και σχέδια του Emilio Van der Zuiden, εξελίσσεται το 1915 και αφορά μια υπόθεση διεθνούς κατασκοπίας στα χρόνια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Το ζευγάρι των δύο νέων φιλόδοξων και ριψοκίνδυνων τυχοδιωκτών που προσπαθούν να εξιχνιάσουν το μυστήριο θα πρέπει να μείνει ενωμένο. Και μαζί να ξεπεράσουν τους κινδύνους και τις προκλήσεις, να κατανοήσουν την ταραγμένη πολιτική πραγματικότητα της εποχής και να διατηρήσουν ζωντανή, πάνω απ’ όλα, τη δική τους σχέση.

 

 

 

 

Το «Μις Μαρπλ - Ένα Πτώμα στη Βιβλιοθήκη» (πρώτη κυκλοφορία, 1942) σε διασκευή κειμένου του Dominique Ziegler και σχέδια του Olivier Dauger, αφορά ακόμη μία υπόθεση με πρωταγωνίστρια την ερασιτέχνη και ηλικιωμένη ντετέκτιβ που καλείται να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από τον φόνο μιας νέας γυναίκας, το άψυχο σώμα της οποίας βρίσκεται στη βιβλιοθήκη της οικίας ενός συνταγματάρχη και της συζύγου του. Και όπως πάντα, στις υποθέσεις που αναλαμβάνει η Μις Μαρπλ, τα πράματα είναι πολύ πιο περίπλοκα απ’ ό,τι φαίνονται και οι ύποπτοι αρκετοί. Και στα δύο έργα, παρά την αναπόφευκτη συμπύκνωση της πλοκής, οι δημιουργοί τους εκμεταλλεύονται στο έπακρο τις δυνατότητες του μέσου τους, υποκαθιστώντας με επιτυχία τη λεκτική συρρίκνωση με τα σχέδια και τις εικόνες.

 

 

 

 

Τα πρόσωπα και οι πλούσιες εκφράσεις τους, οι λεπτομερώς σχεδιασμένοι και επαγγελματικά χρωματισμένοι χώροι, οι σύντομοι αλλά απολύτως ορθά επιλεγμένοι διάλογοι, δεν συνθέτουν ένα υποκατάστατο των πρωτοτύπων για όσους βαριούνται να τα διαβάσουν, αλλά νέα έργα με τη δική τους αυταξία που μπορεί επιπλέον να λειτουργήσουν και ως έξυπνες εικονοποιήσεις τους για όσους τα έχουν διαβάσει ή σκοπεύουν να το πράξουν. Σε μια δύσκολη εποχή για το βιβλίο, όπως και για κάθε τέχνη, τέτοιες εκδοτικές επιλογές είναι αξιέπαινες και προσφέρουν πολλά στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό των κόμικς αλλά και της αστυνομικής λογοτεχνίας.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...