UNE HISTOIRE D'HOMMES (A STORY OF MEN) [ ZEP ]

[Θρηνωδός]

Στην σημερινή βόλτα στα κομιξάδικα της Ζυρίχης, ο πρωταρχικός σκοπός ήταν η εύρεση δώρου για έναν φίλο άσχετο με κόμικς που πρόκειται να επισκεφθώ σύντομα. Μέσα στα διάφορα ψαχτήρια έπεσα πάνω στο "A story of men", όπου πέρα από το μεγάλο μέγεθος, το σκληρόδετο εξώφυλλο και το όνομα της Idea and Design Works, αυτό που τράβηξε αμέσως το βλέμμα μου ήταν το όνομα του Zep. Αυτό γιατί το κόμικ είχε ένα σχέδιο τελείως ξένο με αυτό που όλοι έχουμε συνδέσει τον Zep, αυτό που έχουμε μάθει εδώ και 24 χρόνια στον σκανταλιάρη Titeuf.

 

 

Το A story of men ή Une Histoire d'hommes  όπως κυκλοφόρησε στα γαλλικά τον 9/2013 από την Rue de Sevres, περιγράφει την επανένωση τεσσάρων ροκάδων μετά από 18 χρόνια και την διάλυση του γκρουπ τους. Οι Tricky Fingers ήταν μια πανκ? ροκ μπάντα στα μέσα των 90s που ήταν έτοιμη να εκτιναχθεί στο πάνθεον της βρετανικής ροκ με την εμφάνιση της στα BBC sessions, όταν ο ένας αρχίζει και τρυπάρει με lsd, δέρνει τον παραγωγό της εκπομπής και όλα πάνε στον διάολο. Η μπάντα διαλύεται, φιλίες καταστρέφονται, σχέσεις προδίδονται και όλα περνούν στην λήθη. 18 χρόνια μετά ο τραγουδιστής της μπάντας που ήταν και ο μόνος που συνέχισε ως μουσικός και έγινε τρομακτικά επιτυχημένος rockstar, καλεί στην βίλα του στην αγγλική εξοχή τους άλλους τρεις (εκ των οποίων ο ένας και ο πιο αποτυχημένος είναι αδερφός του) για μια επανένωση: όχι του γκρουπ, αλλά των αναμνήσεων τους. 

 

Ξεκάθαρα ο Zep δεν το χει με το πιο "ενήλικο" σχέδιο. Οι χαρακτήρες τελείως ξύλινοι και η διαφορά μεταξύ των στατικά σχεδιασμένων προσώπων και των συναισθημάτων που νιώθουν σύμφωνα με τα μπαλονάκια, χαώδης. Ξεκάθαρα αν θέλω να διαβάσω Zep θα πάω στον Τιτέφ, σε φάση αυτό ξέρουμε αυτό εμπιστευόμαστε. Είμαι πάντα υπέρ στο να εξερευνούν καλλιτέχνες νέα είδη και τεχνικές, ειδικά αυτά στα οποία αισθάνονται περισσότερο άβολα. Απλά εδώ δεν του βγήκε καθόλου και το αποτέλεσμα ήταν μέτριο προς κακό. Πάντα για τα δεδομένα ενός μεγάλου ονόματος όπως αυτού, για έναν άσημο δημιουργό το σκίτσο θα ήταν επαρκές, αλλά μέχρι εκεί. 

 

 

Βέβαια το κόμικ το καραγουστάρισα και του έριξα τάληρο στο goodreads χωρίς δεύτερη σκέψη, ο λόγος απλούστατος: Έχει εκπληκτική ροή και αφήγηση. Τελικά το αγόρασα σαν δώρο για τον φίλο και στην επιστροφή στο τραίνο ξεκίνησα να το διαβάζω. Με συνεπήρε τόσο πολύ, είχα τόσο ενδιαφέρον να μάθω τι έγινε μεταξύ των τεσσάρων τύπων, ποιος έφαγε την γκόμενα ποιου κλπ που δεν το άφηνα από τα χέρια μου. Όσο δε ανακάλυπτα ότι η ιστορία ήταν πολύ πιο πολυεπίπεδη από όσο μαρτυρά αρχικά, τόσο κολλούσα και δεν με ενδιέφερε ούτε ότι καθόμουν όρθιος μέσα στο κρύο και περίμενα να αλλάξω συρμό, ούτε ότι τα χέρια μου είχαν κοκαλώσει.  Έπρεπε απλά να το τελειώσω. Ψάξτε το, αφηγηματικά είναι α-πι-στευ-τα άψογο. Μηδέν κοιλιά και υποδειγματική ροή, κατόρθωμα ακόμα πιο σημαντικό αν σκεφτείς ότι μιλάμε για κοινωνικό δράμα που είναι εξ'ορισμού το είδος με την πιο αργή εξέλιξη ιστορίας.  Παίζει τελικά να το κρατήσω για μένα και να πάω ν'αγοράσω τίποτα άλλο.  

 

*εικόνες από bedetheque, το λινκ παραπάνω