DAREDEVIL BY ED BRUBAKER [ ED BRUBAKER - MICHAEL LARK ]

[x for xepeta]

Τα τεύχη που αναφέρονται σε αυτό το κείμενο είναι τα Daredevil #82-119, 500 και του Annaul #1 της δεύτερης αρίθμησης του τίτλου που ξεκίνησε το 1998.

 

 

Ο τίτλος του Daredevil ήταν ένας σχετικά δύσκολος τίτλος. Ποτέ δεν κατάφερε να πουλήσει αρκετά και αρκετές φορές φυτοζωούσε και τον έσωσε η ιστορικότητά του. Την ίδια πορεία είχε και ο Iron Man. Ένας μέτριος τίτλος που οι πωλήσεις του δεν ξεχώρισαν πλην εξαιρέσεων.

 

Αδιαμφισβήτητα η πιο γνωστή και καλύτερη εποχή του DD ήταν η επί εποχής Frank Miller. Χωρίς να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα οι εκδότες, τον άφησαν ελεύθερο και μεγαλούργησε σε έναν ήρωα που απλά μέχρι τότε υπήρχε. Και μετά από αυτόν; Μετά τίποτα. Για χρόνια δεν κατάφερε να ξανακερδίσει τους αναγνώστες του, με κάποιες εποχές που ας πούμε λιγουλάκι του έδωσαν μια ευκαιρία.

 

 

Το 1998 αφού πέρασε μια απαίσια τετραετία η MARVEL και όλη η αμερικάνικη βιομηχανία αποφασίζουν να ξαναεπενδύσουν στο Daredevil. Για 2-3 χρόνια ο τίτλος ξυπνάει κάτω από την ομπρέλα των Kevin Smith, Joe Quesada και Jimmy Palmiotti, αλλά και πάλι δεν αποκτά σταθερότητα. Ώσπου τα σενάρια παίρνει ο Brian Michael Bendis, ένας συγγραφέας που φτάνει το χαρακτήρα στα άκρα, τον διαλύει, τον πετά σε επικίνδυνες καταστάσεις και κάνει τους αναγνώστες να το(ν) προσέξουν. Οι πωλήσεις ήταν αξιοπρεπέστατες, οι επανεκδόσεις ως tpb και hc χτίζουν την επιθυμία του κόσμου να έχει βιβλιοθήκες και αφήνει το στίγμα του ως μια δεύτερη χρυσή εποχή του χαρακτήρα. Και μετά φεύγει.

 

Η MARVEL ξέρει ότι ο τίτλος έχει αποκτήσει δύναμη. Ψάχνει έναν συγγραφέα που να το έχει με χαρακτήρες του δρόμου, με βία και νεονουάρ σενάρια (έναν ορισμό που δεν μπορώ να πω ότι καταλαβαίνω απόλυτα ή μάλλον μου φαίνεται αστείος σε μερικές εκτελέσεις του και δεν τον καταλαβαίνουν αυτοί που το υιοθετούν). Από τους πιο καταξιωμένους συγγραφείς αυτού του είδους, ο Ed Brubaker, είναι αυτός που αναλαμβάνει για 4 χρόνια τον τυφλό ήρωα που προσπαθεί να πολεμήσει τη βία και το έγκλημα στην πιο βρόμικη γωνιά της Νέας Υόρκης.

 

 

Ο προκάτοχός του αφήνει τον τίτλο με τον Matt Murdock στη φυλακή. Το μυστικό της ταυτότητάς του είναι πια γνωστό και οι κατηγορίες τον οδηγούν δίπλα στα κελιά όλων αυτών που κατά καιρούς πολεμούσε και παρέδιδε στην αστυνομία. Η περιοχή της Ν. Υόρκης που καλούνταν να προστατέψει από το έγκλημα πάει από το κακό στο χειρότερο. Οι σχέσεις του με τους συνεργάτες και φίλους είναι σε χαμηλά επίπεδα, και η νέα του γυναίκα, ως συνήθως κινδυνεύει θανάσιμα. Λέγεται ότι η πιο δύσκολη θέση στον κόσμο της MARVEL είναι να είσαι ερωμένη του Daredevil. Είναι θέμα χρόνου να σε σκοτώσουν. Ενώ θα περίμενε κανείς να προσπαθεί να βάλει σε τάξη τη ζωή του με τη βοήθεια των φίλων του, το κάνει με τον πιο παράδοξο τρόπο, διώχνοντας τους και καταστρέφοντας τις ζωές όλων. Εκεί που ο Bendis άφησε το χαρακτήρα σε αδιέξοδο, ο Brubaker τον στριμώχνει και τον τσαλακώνει ακόμη περισσότερο.

 

 

Οι ιστορίες είναι σκληρές. Είναι τόσο street level που νομίζεις ότι βλέπεις police drama tv series του 1980-1990. Ο Brubaker μιμείται πετυχημένα αυτό το στιλ, που είναι και το σήμα κατατεθέν του. Το ίδιο έκανε και για μερικά χρόνια στους τίτλους του BATMAN. Και στις δυο περιπτώσεις ασχολήθηκε αρκετά με την πολιτική ταυτότητα του ήρωα, και όχι μόνο με το μασκοφόρο. Κάτι που δεν μπορώ να πω ότι έχω δει ιδιαίτερα να συμβαίνει τα τελευταία 5 χρόνια στους διάφορους τίτλους του ΒΑΤΜΑΝ.

 

Ο Brubaker είναι άξιος συνεχιστής του Bendis στον τίτλο. Πάει ένα ακόμη βήμα πιο κοντά σε ανθρώπινους χαρακτήρες και όχι μασκοφόρους σουπερήρωες. Εκεί κάπου όμως το χάνει. Το σενάριο προχωράει αλλά έχω την εντύπωση ότι όλα γυρίζουν εδώ και μια δεκαετία γύρω από το θέμα «οι εφημερίδες ανακοίνωσαν την πραγματική ταυτότητα του μασκοφόρου εκδικητή». Και κάπου κουράζει. Άπλωσε και έγινε κάτι σε Clone Saga. Τελειωμό δεν έχει και δεν ξέρω αν ικανοποιεί ο επίλογος που δίνει ο Bru. Στο δεύτερο μισό του εμφανίζει και τον Kingpin που μπορώ να πω ότι η προηγούμενη πορεία του ήταν το λιγότερο περίεργη. Ο πεσιμισμός των σεναρίων φαίνεται έμμεσα στα λόγια του αντικαταστάτη του Stik: "Είσαι ο πιο κλαψιάρης σουπερήρωας που υπάρχει".

 

 

Δεν είναι σουπερηρωικό κόμικ. Απέχει πάρα πολύ και ό,τι θα μπορούσε να το χαρακτηρίζει τέτοιο  δείχνει ξένο προς αυτό. Οι διάλογοι είναι καλογραμμένοι και δεν κουράζουν. Οι καταστάσεις όμως το κάνουν μονότονο. Προτάθηκε για Eisner χωρίς να τα καταφέρει. Ο προκάτοχός του μπορεί να καυχιέται ότι μπόρεσε.

 

Το σκίτσο του Michael Lark ταιριάζει και στα σενάρια και ως συνεχιστής του προηγούμενου σκιτσογράφου. Χρησιμοποιεί περισσότερα καρέ ανά σελίδα, μικρότερα, με 4 σειρές ανά σελίδα συνήθως. Αυτό δίνει ταχύτητα στους διαλόγους και υποχρεωτικά λειτουργεί αφαιρετικά στην ποιότητα. Κάπου κάπου φαίνεται ότι χρησιμοποιούν πραγματικές φωτογραφίες ρετουσαρισμένες αλλά αυτό περισσότερο από τους fill in artists.

 

 

Οι οπαδοί του Brubaker θα το καταφχαριστηθούν. Οι φίλοι του Bendis θα βρουν έναν άξιο συνεχιστή. Ίσως το Gotham Central να είναι ό,τι πιο κοντά του μπορώ να σκεφτώ, με δεύτερο το Sleeper. Δε θα μου κάνει όμως εντύπωση να μου πείτε «βαρέθηκα και το άφησα στη μέση». Από κει και πέρα ο τίτλος δεν ξαναάνθησε και ακολούθησε μια πάλι μέτρια περίοδος. Τα σενάρια του Mark Waid που ακολούθησαν δεν είναι κάτι που συμπάθησε ο παρών αρθρογράφος.

 

Τέλος να αναφέρω ότι τα κόμικς ήταν πιο διασκεδαστικά στην ανάγνωση τότε που το ίντερνετ ήταν λιγότερο στη ζωή μας. Τώρα πια γνωρίζουμε τι θα διαβάσουμε πριν καν τυπωθούν τα περιοδικά.

 

Σελίδα του συγγραφέα Ed Brubaker στο Wikipedia.

Σελίδα του σκιτσογράφου Michael Larl στο Wikipedia.

[zade]

Καλό αφιέρωμα. Γνώμη μου πάντως είναι με τον Βrubaker το κόμικ ήταν καλύτερο από ότι με τον Bendis. Όχι τόσο για την πρωτοτυπία ή τα φοβερά και τρομερά σενάρια, αλλά για την όλη αίσθηση που σου άφηνε.

 

Συγκεκριμένα, σου δίνει να καταλάβεις ότι ο daredevil ζει σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχει νίκη. Οτιδήποτε και να κάνει ο ήρωας, ακόμα και να φαίνεται πως ολοκληρωτικά πέτυχε να κερδίσει τον αντίπαλο, τελικά δεν έχει αξία. Νομίζω αυτό φάνηκε πιο ξεκάθαρα από παντού, στην ιστορία με τον Mr Fear. Ακόμα και όταν τελικά ο Daredevil "νικάει" και τον στέλνει στην φυλακή, στην καλύτερη περίπτωση είναι μια πύρρειος νίκη. Πρακτικά απλά ο Mr. Fear σχεδόν "οικειοθελώς" ηττήθηκε. Και ξέρεις ότι θα ξαναβγεί και θα σκοτώσει, θα καταστρέψει ζωές και ανθρώπους. Και το ξέρει και ο daredevil αυτό. Και απλά προσπαθεί και συνεχίζει σε ένα ήδη χαμένο παιχνίδι.

 

Και στο τέλος του run αυτό δείχνει. Daredevil κέρδισες. Έ και;