Umbrella Academy: Υπερήρωες και μουσική [Δημητρόπουλος Θοδωρής, oneman.gr, 27/03/2013]

[ramirez]

Οι My Chemical Romance διαλύθηκαν πριν λίγες μέρες αλλά δεν πειράζει: Το καλύτερο πράγμα που έχει κάνει έτσι κι αλλιώς ο Gerard Way είναι ένα υπερηρωικό κόμικ διαφορετικό από τα άλλα.

 

 

 

 

Ας πούμε δυο λόγια για τον Gerard Way. O Gerard Way είναι αυτό το emo τυπάκι που τραγούδαγε στους My Chemical Romance, οι οποίοι είχαν βγάλει εκεί το πολύ σουξεδάτο concept album πριν μερικά χρόνια, το The Black Parade. Ήταν όλο αυτό κάτι ιδιαίτερα τιμπαρτονικό, και τώρα πια δεν είναι γιατί η μπάντα μας τελείωσε πριν λίγες μέρες. Εδώ είναι που κανονικά λες ότι ‘θα έχουμε πάντα τα τραγούδια’ (και όντως, το Black Parade ειδικά είχε μέσα ωραία τραγούδια), όμως εμείς θα πούμε κάτι άλλο: Θα έχουμε πάντα τα κόμικς.

 

 

 

 

Διότι κάπου εκεί ανάμεσα στα άλμπουμ και τα tour και το όλο ροκσταριλίκι, ο Gerard Way βρήκε χρόνο να δημιουργήσει ένα από τα πιο ξεχωριστά κόμικς της περασμένης δεκαετίας, το “Umbrella Academy”, αποτίοντας φόρο τιμής στους αγαπημένους του geek ήρωες στην πορεία. Μεγάλος φαν του "Doctor Who" (στην Comic Con του Σαν Ντιέγκο έχει σκάσει ντυμένος Τέταρτος Doctor) και θαυμαστής του σεναριογράφου Grant Morrison και ιδιαίτερα της ιστορικής σημασίας υπερηρωικής παλαβομάρας του “Doom Patrol” (κάποια μέρα θα μιλήσουμε για εκείνο το κόμικ, απλά πρέπει να προετοιμαστούμε ψυχολογικά), ο Way συνέλαβε την ιδέα για μια παρόμοιας δομής και ευαισθησίας ομάδας υπερηρώων.

 

 

 

 

Που θα πει, ξέχνα τα μούσκουλα και τις ηρωίδες που έχουν στήθη που φτάνουν στη δίπλα σελίδα. Στο “Umbrella Academy” οι χαρακτήρες έρχονται μαζί ύστερα από μια απώλεια. Και δεν μοιάζουν καθόλου με ομάδα. Δεν μοιάζουν καθόλου με ήρωες. Διότι, βασικά, μπορεί να μην είναι καν.

 

 

 

 

Η ιδέα είναι πως ο Σερ Ρέτζιναλντ Χάργκριβς (το “Μονόκλ”) πεθαίνει και όλα τα ‘παιδιά’ του μαζεύονται ξανά ύστερα από χρόνια. Ο Μονόκλ, ένας εξωγήινος μεταμφιεσμένος ως γήινος entrepreneur (δίκαιο), τους είχε συγκεντρώσει πριν χρόνια βάσει της ημέρας γέννησής τους - ίδια για όλους. Ήξερε κάτι που κανείς άλλος δεν γνώριζε: Πως κάποια μέρα αυτή η ομάδα θα έπρεπε να ενωθεί ξανά και να σώσει τον κόσμο από μια απειλή που κανείς δεν γνωρίζει.

 

 

 

 

Και μόνο από τη βασική ιδέα φαίνεται πως ο Way έχει κάνει όλα τα σωστά δάνεια. Λίγο από X-Men, λίγο από Watchmen, αλλά πολύ Doom Patrol. Δηλαδή, μεγάλη ελευθερία στο στυλ και στην οπτικοποίηση αυτών των ηρώων, καθώς και εμπλοκή τους σε ακραίες, οριακά σουρεάλ σκηνές.

 

 

 

 

Το πρώτο μέρος της ιστορίας έχει υπότιτλο “Η μέρα που ο Πύργος του Άιφελ τρελάθηκε”. Η βασική απειλή έχει να κάνει με ένα φονικό ανθρώπινο όργανο- μουσικό όργανο. Η δράση ξεκινάει στο φεγγάρι και προσγειώνεται στη Γη. Διαρκώς αναζητούμε την αλήθεια μέσα από φλασμπάκ και άλματα στο μέλλον.

 

 

 

 

Η συναισθηματική αλήθεια ενός μάτσο ηρώων που είναι μέσα τους όσο ατελείς και πληγωμένοι μοιάζουν και στο παράξενο παρουσιαστικό τους, είναι αντικείμενο αναζήτησης εξίσου σημαντικής με το πού θα μας οδηγήσει η πλοκή και το τι είναι τελσπάντων αυτή η Αποκάλυψη προς την οποία μετράμε αντίστροφα. Κάθε ανατροπή, αποκάλυψη ή προδοσία είναι εξίσου εντυπωσιακή και σημαντική με την όποια εντυπωσιακή σκηνή δράσης.

 

 

 

 

Σκηνές καταστροφής σχεδιάζονται και γράφονται με τρόπο που ακροβατεί διαρκώς ανάμεσα στο σουρεάλ, το πανέμορφο και το γκροτέσκο. Ο Way αδειάζει συνεχώς ιδέες στο χαρτί, με τρόπο που τιμά τα κόμικ είδωλά του και απέχει κατά πολύ από την τότε τάση της υπερηρωικής βιομηχανίας να μας ταϊζει ιστορίες με αργούς ρυθμούς και τρομερή οικονομία ιδεών από τεύχος σε τεύχος.

 

 

 

 

Ο Βραζιλιάνος Gabriel Ba μοιάζει υπερβολικά αυθαίρετος σχεδιαστικά για να μπορεί να ταιριάξει με μια τέτοια ιστορία, όμως το αποτέλεσμα όχι απλώς δικαιώνει το ταίριασμα, αλλά και απλώνει την ιδέα του τι είδους art μπορεί να αναδείξει ένα υπερηρωικό κόμικ. Τα δε εξώφυλλα του James Jean είναι πορτρέτα τέχνης από μόνα τους.

 

 

 

 

Η σειρά αριθμεί για την ώρα δύο τόμους, το “Apocalypse Suite” και το “Dallas” (πολύ πιο αδύναμο από το εξαιρετικό πρώτο), με τον Way να λέει επιτέλους φέτος, ύστερα από χρόνια αναμονής, πως έχει ξεκινήσει να γράφει τον τρίτο τόμο, “Hotel Oblivion”. Τώρα που δεν έχει και μπάντα ίσως όντως να τα καταφέρει. Αν μη τι άλλο, μπορεί να μοιάζει σαν τα κόμικς να είναι γι’αυτόν χόμπι, όμως αυτό που ξέρουμε είναι πως Grammy για τη μουσική του δεν κέρδισε ποτέ. Όμως το Eisner για το “Umbrella Academy” το πήρε με τη μία.

 

 

 

 

Άσε λοιπόν τα black parades και γράφε! Η Αποκάλυψη δεν έχει αποτραπεί ακόμα.

 

 

 

 

Το “Umbrella Academy” κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Helm.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...

Επεξεργασία Μαρτίου 28, 2013 από ramirez

[ramirez]

Άρθρο αγνώστου στην ιστοσελίδα kamarinia.gr στις 01/04/2013.

 

 

My Chemical Romance: Έγιναν κόμικ μετά τη διάλυσή τους!

 

 

 

Ο τραγουδιστής των MCR, είναι γνωστό ότι έχει μεγάλη αγάπη για τα comics και έχει κάποια δραστηριότητα σα σχεδιαστής στο τομέα αυτό, γι' αυτό και το εξώφυλλο του ‘Three Cheers for Sweet Revenge’ LP της μπάντας είναι ζωγραφισμένο από εκείνον. Ο τραγουδιστής έχει σκοπό να τελειώσει τη σχεδίαση της ιστορία του ‘Danger Days: The true lives of the Fabulous Killjoys’, δίσκου της μπάντας που βγήκε το 2013 και έχει σα θέμα του sci-fi χαρακτήρες που ξεκινάνε αντάρτικο από ραδιοφωνικό σταθμό αντιπολεμώντας μια πανίσχυρη πολυεθνική που εξουσιάζει τα πάντα.

Από την αρχή σκοπός του δίσκου ήταν να κυκλοφορήσει και σαν κόμικ γι’ αυτό αν κάποιος έχει παρατηρήσει τα artwork που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο αρκετοί χαρακτήρες είναι σχεδιασμένοι ήδη. Όποιος θέλει να πάρει μια γεύση μπορεί να δει τα βίντεο για τα ”Na Na Na (Na Na Na Na Na Na Na Na Na)” και ”SING”.

 

 

 

Και το σχετικό link...