PANCHO, Συνένετευξη [ ?, Τύπος της Κυριακής, 19/10/2008 ]

[AndreasD]

Η συνέντευξη του Pancho ( γελοιογράφου της Monde) στον ΕΤ της Κυριακής 19/10/08.

 

«Γιατί λατρεύω το ασπρόμαυρο...»

 

 

Η πολύχρονη σταδιοδρομία του στη «Le Monde» σταματά αυτό το μήνα «λόγω οικονομικών προβλημάτων της εφημερίδας», αλλά πάντα θα υπάρχει ένα έντυπο για γελοιογράφους σαν τον φημισμένο Pancho. Η πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα για τα εγκαίνια της έκθεσης «Η γελοιογραφία στην Ευρώπη των 27», που πραγματοποιείται αυτές τις μέρες στο Ζάππειο, μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα το δημοφιλή δημιουργό από τη Βενεζουέλα. O Pancho ή Francicso Graells, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, μίλησε στον ΕΤ.Κ για το μέλλον της γελοιογραφίας στην ψηφιακή εποχή.

 

Πώς είναι για ένα Νοτιοαμερικανό να ζει στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στο Παρίσι;

Η επιρροή της γαλλικής αλλά και της ελληνικής κουλτούρας στη Νότια Αμερική είναι πολύ μεγάλη. Ολοι θέλαμε να έλθουμε κάποια στιγμή στην Ευρώπη. Τη θεωρούμε μητέρα γη. Αρχικά η επικοινωνία ήταν δύσκολη λόγω της γλώσσας, αλλά η Ουρουγουάη, η Αργεντινή και η Χιλή μοιάζουν με μακρινές γειτονιές της Ευρώπης, οπότε η Γαλλία ήταν ένα οικείο περιβάλλον για μένα.

 

Είχατε ήδη αρχίσει να ασχολείστε με το σκίτσο και τις γελοιογραφίες;

Ναι, ξεκίνησα να σκιτσάρω πριν από 40 χρόνια στην Ουρουγουάη. Το 1968.

 

Υπήρξε ποτέ μέρα που να μην μπορέσατε να φτιάξετε ένα σκίτσο για την εφημερίδα;

Ναι, βέβαια. Οχι πολύ συχνά, ευτυχώς, αλλά μερικές φορές συμβαίνει! Κάθε μέρα είναι μια πρόκληση, γιατί δεν είμαι μάγος να κάνω τα μαγικά μου και να κατεβαίνουν ιδέες.

 

Οι ιδέες ήταν περισσότερες όταν ήσαστε νεότερος ή τώρα;

Είναι το ίδιο. Ομως είναι καλύτερα να σχεδιάζεις σε καθημερινή βάση. Η καθημερινή τριβή είναι το καλύτερο «σχολείο» για έναν σκιτσογράφο. Αν σταματήσεις για ένα διάστημα, είναι πολύ δύσκολο μετά να ξαναβρείς το ρυθμό σου.

 

Ο Γάλλος πρόεδρος, πάντως, σας δίνει πολλές ιδέες καθημερινά.

Ναι, πάρα πολλές. Δεν μου αρέσει ο Σαρκοζί και θα προτιμούσα να μην ασχολούμαι μαζί του. Πιστεύω ότι αν σχεδιάζεις κάποιο πρόσωπο συχνά, στο τέλος τον κάνεις συμπαθητικό στους αναγνώστες, όπως ο Πινοσέτ ή η Θάτσερ.

 

Εχετε δοκιμάσει ποτέ να κάνετε έγχρωμα σκίτσα;

Λατρεύω το ασπρόμαυρο σχέδιο. Νομίζω ότι με αυτό μπορείς να πεις σχεδόν τα πάντα. Προσπαθώ να είμαι όσο πιο απλός και λιτός γίνεται. Ομως οι εφημερίδες θέλουν περισσότερο χρώμα και είσαι υποχρεωμένος να το χρησιμοποιήσεις. Βάζω χρώμα στα σχέδιά μου όταν θεωρώ ότι δικαιολογείται κάτι τέτοιο.

 

Οι περισσότεροι από τους Ελληνες σκιτσογράφους ασχολούνται περισσότερο με τη δική μας επικαιρότητα παρά με τη διεθνή. Στο εξωτερικό συμβαίνει κάτι ανάλογο;

Προσωπικά σχεδιάζω περισσότερο για την επικαιρότητα της Γαλλίας και μόνον όταν μου ζητούν κάποιο σχέδιο από έντυπο του εξωτερικού ασχολούμαι με τη διεθνή επικαιρότητα. Οι αναγνώστες προτιμούν να βλέπουν θέματα που τους είναι οικεία. Δεν θα μπορούσα να σχεδιάσω κάτι για την Ελλάδα από τη στιγμή που δεν ζω εδώ.

 

Πώς θα σκιτσάρατε την οικονομική κρίση που χτύπησε όλον τον κόσμο;

Εχω κάνει πολλά σχέδια για το θέμα. Τα πιο πολλά είναι απαισιόδοξα γιατί θεωρώ ότι πρόκειται για σοβαρή κρίση. Το πιο πρόσφατο που θυμάμαι είναι ένα που έκανα για τη «Le Monde». Σχεδίασα ένα δείκτη χρηματιστηρίου που συνεχώς πέφτει και στο τέλος έβαλα μια στρουθοκάμηλο με χωμένο το κεφάλι της στην άμμο. Ηθελα να δείξω ότι ούτε καν οι αναλυτές δεν γνωρίζουν πότε θα τελειώσει η κρίση.

 

Ποια είναι η γνώμη σας για τον Μπαράκ Ομπάμα;

Τον συμπαθώ πάρα πολύ, αλλά φοβάμαι ότι πολλοί Αμερικανοί προτιμούν προέδρους με σιδερένια θέληση, που ευαγγελίζονται το θέλημα του Θεού και τα σχετικά. Ελπίζω να κερδίσει τις εκλογές ο Ομπάμα. Δεν είναι άγγελος, αλλά σίγουρα θα αλλάξει μερικά πράγματα αν εκλεγεί.

 

Ποιο πρόσωπο σας αρέσει να σχεδιάζετε;

Δυστυχώς τα πρόσωπα της επικαιρότητας σήμερα δεν με εμπνέουν όσο τα πρόσωπα του παρελθόντος, όπως ο Χέλμουτ Κολ, ο Ρόναλντ Ρίγκαν ή η Μάργκαρετ Θάτσερ. Και μόνο που βάζεις αυτά τα πρόσωπα σε ένα σκίτσο, αμέσως αυτό γίνεται αστείο. Ο Μπερλουσκόνι και ο Γέλτσιν ίσως είναι τέτοιες περιπτώσεις.

 

Πώς βλέπετε το σκίτσο στην ψηφιακή εποχή, όπου οι εφημερίδες κινδυνεύουν με εξαφάνιση;

Πρέπει κι εγώ να βρω τρόπους παρουσίασης της δουλειάς μου στο Διαδίκτυο. Στα τέλη του Οκτωβρίου φεύγω από τη «Le Monde» μαζί με άλλους εξήντα δημοσιογράφους λόγω οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η εφημερίδα. Ομως όταν βλέπω ειδήσεις στο Διαδίκτυο και απουσιάζει το σκίτσο, νιώθω ότι κάτι λείπει. Ερχονται δύσκολοι καιροί για τον Τύπο, αλλά για να έχουμε δημοκρατία θα πρέπει να έχουμε και ενημέρωση. Πριν από μερικά χρόνια ήμουν στην Ιταλία για μια συνάντηση γελοιογράφων και ο Στάθης, ο Ελληνας συνάδελφός μου, είχε πει ότι η δημοκρατία και η σάτιρα είναι δύο ελληνικές λέξεις, που η μία δεν υπάρχει χωρίς την άλλη. Συμφωνώ απόλυτα.

[Kabuki]

... κι επειδή δεν τον είχα καθόλου υπόψιν μου, τον Pancho και τις γελοιογραφίες του (και δε μ αρέσει να διαβάζω συνενετεύξεις προσώπων που δεν ξέρω), γκουγκλάρισα και κάποια σκίτσα του και πληροφορίες γι αυτόν βρίσκονται εδώ

 

(για όποιον άλλον τυχόν αγνοεί ποιος, τι κλπ...)