Η Γεωργία Ζάχαρη σχεδιάζει κόμιξ και μας μιλάει για το τι την εμπνέει και μας προτείνει κομιξάκια [Τσαγκόζης Γιώργος, lifo.gr, 18/05/2024]

[ramirez]

Γεια σου Γεωργία.

 

Γεια σου Γιώργο!

Πες μου κάτι για σένα, ό,τι θες!

 

Μου αρέσει το παγωτό φιστίκι και αυτή τη στιγμή φοράω τις πιο αστείες κάλτσες του κόσμου, που λένε “Never Fast, Always Furious”. Επίσης, ο πατέρας μου με ευλόγησε με το καλύτερο επίθετο, και οι φίλοι με φωνάζουν βασικά Ζάχαρη.

 

 

 

 

Τι σε έκανε να ασχοληθείς με τα κόμιξ; Ποιες ήταν η επιρροές σου;

 

Διάβαζα πολλά κόμικς μικρή, και μου άρεσε να λέω ιστορίες και να ζωγραφίζω, κυρίως ξεχωριστά. Διάβαζα Αστερίξ, Μαφάλντα, κόμικς του Ντίσνεϋ, και το 9 κρυφά από τον παππού μου, που έπαιρνε Ελευθεροτυπία αλλά δεν ήθελε να το διαβάζω γιατί το έβρισκε πολύ βίαιο και σεξουαλικό. Κάποια στιγμή ήρθε στη ζωή μου το ίντερνετ, που έφερε πρόσβαση σε απίστευτα πολλά κόμικς, καθώς και την αίσθηση του χιούμορ που κάπως μοιραζόμαστε οι nerdy but fun millenials. Έτσι διάβασα κάμποσα μάνγκα και webcomics, και ανακάλυψα καλλιτέχνες από την νεότερη indie σκηνή της βόρειας Αμερικής, όπως ο Bryan Lee O’Malley, η Jen Wang, η Meredith Gran, ο Craig Thompson, που ήταν επίσης επηρεασμένοι από τα μάνγκα, και που είχαν μια λιγότερο σκληρή ματιά (και σχέδιο) από την λίγο μεγαλύτερη σε ηλικία indie σκηνή. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι ο τρόπος αφήγησης των κόμικς μου βγαίνει πολύ φυσικά, και ότι συνδυάζει δύο πράγματα που ξεχωριστά είχα αρχίσει λίγο να τα βαριέμαι (τη ζωγραφική) ή να με ζορίζουν (το γράψιμο). Και κάπως έτσι, και με more than a little help from my friends, άρχισα να φτιάχνω κόμικς σταθερά.

 

Πόσα χρόνια ασχολείσαι με τον χώρο; Είναι αυτή η βασική ασχολία σου;

 

Ξεκίνησα να πηγαίνω σε φεστιβάλ κόμικς με δικές μου αυτοεκδόσεις το 2017. Το 2018 ο Γιώργος Γούσης μου πρότεινε “να αφήσω τις φιλοσοφίες και να κάνω κανένα κόμικ” για τον Μπλε Κομήτη που έβγαινε τότε, και αυτή η φάση άρχισε να γίνεται πιο επαγγελματική και σιγά σιγά τα κόμικς έγιναν η βασική ασχολία μου. Αυτό δε σημαίνει ότι κάνω κόμικς 24/7, αλλά ότι βασικά πληρώνομαι για να ζωγραφίζω (τον τελευταίο χρόνο έκανα εικονογραφήσεις για σάιτ και ταινία πέρα από κόμικ), και καμιά φορά για να γράφω.

 

Τι εμπνέει για να φτιάξεις μία ιστορία και ποια είναι η δημιουργική σου διαδικασία;

 

Η καθημερινή ζωή, και τα μεγάλα ερωτήματα. Στην ψυχή είμαι πολύ θεωρητικός τύπος, μου αρέσει να σκέφτομαι για τις Μεγάλες Έννοιες ως τέτοιες, μου αρέσουν οι συμβολισμοί (αλλά όχι οι αλληγορίες), μου αρέσει το πώς λειτουργεί το μυαλό μου όταν διαβάζω ανθρωπολογία ή ιστορία. Ταυτόχρονα μου αρέσει να παρατηρώ πολύ το τι συμβαίνει γύρω μου, πώς επιλέγουν οι άνθρωποι να ντυθούν, να κάτσουν, τι έχουν στις τσάντες τους, τι κάνουν στο λεωφορείο. Μου αρέσει να πηγαίνω για μπύρες και να μιλάω με τ@ φίλ@ μου. Κάπως αυτά δένουν. Συχνά κάτι που παρατηρώ με παραπέμπει σε κάτι μεγάλο που με απασχολεί, ή ντύνω κάτι μεγάλο που με απασχολεί (τη μνήμη, το χάσιμο του έρωτα, το πώς καμιά φορά κάνουμε κακές πράξεις) με κάτι από τον κόσμο γύρω μου. Συνήθως, έχω μια σκέψη που μπορεί να γίνει ιστορία και δεν ξέρω τι να την κάνω, και την αφήνω να κάτσει στο πίσω μέρος του μυαλού μου μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη αναφορά να τη φέρει μπροστά, πολύ πιο ώριμη και κοντά στη λύση της. Και μετά δουλεύω σαν παζλ το πώς μπορούν οι χαρακτήρες που έχω να φτάσουν να πουν αυτό που θέλω, και προσπαθώ εναλλάξ να ψάχνω και να αποφεύγω έργα με παρόμοιες θεματικές, για να εμπνέομαι αλλά να μην το παρακάνω. Επίσης, κάνω χαζά αστεία κόμικς για αβοκάντο, μωρά περιστέρια και συγκατοικήσεις, γιατί προφανώς δεν είμαι τόσο βαθυστόχαστη όλη την ώρα.

 

Από ότι έχω δει χρησιμοποιείς και υπολογιστή αλλά και παραδοσιακές μεθόδους για τα σχέδια σου, τι προτιμάς;

 

Λίγο απ’ όλα! Η εκπαίδευσή μου είναι πιο κλασική, έκανα σχέδιο για πανελλήνιες ας πούμε, αλλά με δύο πολύ εμπνευσμένες δασκάλες που μας έδειξαν πολλά πράγματα από μοντέρνα και σύγχρονη τέχνη. Νομίζω είναι μεγάλο ανακάτεμα να βλέπεις όλη την άψογη ψηφιακή τέχνη που κυκλοφορεί και ταυτόχρονα πολύ πιο παραδοσιακά πράγματα όπου μπορείς να δεις τη διαδικασία πίσω από το αποτέλεσμα, ειδικά σαν έφηβη με αναπτυσσόμενο κριτήριο. Ταυτόχρονα η “υψηλή” τέχνη έχει μια περιφρόνηση για το εικονογραφικό, που επίσης είναι μπέρδεμα αν σου αρέσουν και τα δύο. Μου έμειναν πράγματα απ’ όλα. Προσπαθώ να παίζω όσο γίνεται με το κάθε μέσο, και να μεταφέρω ό,τι μαθαίνω από το ένα στο άλλο. Πρακτικά, για εμένα το καλύτερο είναι ένας συνδυασμός του παραδοσιακού και του ψηφιακού. Μου αρέσει το σχέδιο και το μελάνι στο χαρτί, και το ψηφιακό χρώμα που είναι πολύ σίγουρο ότι θα τυπωθεί και όμορφα. Κυρίως πάντως με απασχολεί το αισθητικό θέμα, το πώς μπορείς να κάνεις πράγματα που αναδεικνύουν τις δυνατότητες του κάθε μέσου και τη διαδικασία του και που δεν είναι βαρετά και “γλειμμένα”, και αυτό με αγχώνει και πολύ με το ΑΙ, η ιδέα μιας εντελώς εξομοιωμένης, εντυπωσιακής αλλά βαρετής εν τέλει αισθητικής, που προκύπτει από την έλλειψη πραγματικού process (σκέψης κυρίως, όχι μόνο πρακτικής).

 

Βλέπουμε (επιτέλους) τα τελευταία χρόνια μία άνθηση στα γυναικεία κόμικ αλλά και στα lgtbq+ κόμικ στη χώρα μας, μετά από αρκετές δεκαετίες που ο χώρος ήταν cis ανδροκρατούμενος, που οφείλεται αυτό;

 

Νομίζω μπορώ να μιλήσω κυρίως για τον εαυτό μου και να πω ότι αρχικά, κανείς δε με απέτρεψε από το να κάνω κόμικ γιατί είμαι γυναίκα. Μεγαλώνοντας στο ίντερνετ και διαβάζοντας indie comics από το εξωτερικό έβλεπα ότι υπήρχαν γυναίκες σε αυτό το χώρο, ειδικά νέες. Επίσης, θυμάμαι στο 9 να βλέπω πολλές κοπέλες να κερδίζουν τον ετήσιο διαγωνισμό. Μπορεί να συνέβαινε αυτό και με άλλα κορίτσια στην ηλικία μου, γιατί όταν ξεκίνησα να πηγαίνω στο comicdom ως εκθέτρια, είδα ότι είμαστε περίπου 50-50. Και όταν άρχισα να γνωρίζω άντρες του χώρου, είδα ότι πολλοί από αυτούς ήταν μια χαρά υποστηρικτικοί και ενήμεροι για θέματα φεμινισμού και queer ζητημάτων, και στην πραγματικότητα λίγοι ανταποκρίνονταν στο στερεότυπο του gatekeeping νέρντουλα. Φυσικά για να συμβεί αυτό, και το πιστεύω αυτό ειδικά στην περίπτωση των κουήρ κόμικς, έχει υπάρξει μεγάλη διεκδίκηση χώρου και ορατότητας, με θάρρος και θράσος και αλληλοϋποστήριξη, από τα άτομα που ήταν εκεί πριν από μένα, είτε στο κόμικντομ είτε στο εξωτερικό. Μπορώ να το ανταποδώσω μόνο φροντίζοντας να είναι εξίσου φιλόξενος ο χώρος για τ@ επόμεν@ νε@ δημιουργούς.

 

ΥΓ. Ευχαριστώ που η ερώτηση ήταν αυτή και όχι το κλασικό “Πώς είναι να είσαι γυναίκα στα κόμικς”.

 

Τι θα παρουσιάσεις στο φετινό Comicdom;

 

Φέτος στο comicdom έχω τραπέζι με την κολλητή και συνεργάτιδά μου, τη Στέλλα Στεργίου, και το “Κοντά στις Ράγιες”, τη διασκευή σε κόμικς του βιβλίου της Άλκης Ζέη. Το βιβλίο βγήκε το Δεκέμβριο, είναι η πρώτη του γύρα σε φεστιβάλ, και το κόνσεπτ είναι “πιτσιρίκια στην τσαρική Ρωσία ανακαλύπτουν την επανάσταση”. Αυτά μέχρι το απόγευμα. Το βράδυ θα μαζεύουμε πάγκο και θα βγάζουμε τα τσοντοκόμικ.

 

 

 

 

Τι παίζει με το τσοντοκόμικ;

 

Το τσοντοκόμικ είναι ένα πρότζεκτ που ξεκίνησε το 2018, όταν στο κόμικντομ γνώρισα τη Στέλλα. Ήξερα τη δουλειά της και τη θαύμαζα από πριν, και για κάποιο λόγο στην πρώτη μπύρα του πάρτι αποφάσισα να της πω “Ξέρεις τι θα ήταν τέλειο; Μια ανθολογία κόμικς-τσόντες από γυναίκες καλλιτέχνιδες”. Βγάλαμε την πρώτη το 2019, τη δεύτερη το ’21, και αυτό είναι το τρίτο τεύχος, που εκτός από κόμικς έχει και κουίζ, ζώδια, στήλη συμβουλών και τέτοια, κάπως σαν σούπερ κατερίνα (but make it explicit). Στο πρώτο τεύχος ήμασταν δέκα, για να βγει το φετινό δούλεψαν σχεδόν είκοσι άτομα.

 

Η δημιουργία πορνο-κόμικς για μένα έχει δύο πλευρές. Από τη μία είναι η ξεκάθαρα φαν πλευρά της (ζωγραφίζεις πουλιά, οι ιστορίες συνήθως είναι ολιγοσέλιδες και έχεις περιθώριο να παίξεις), ενώ από την άλλη υπάρχει το κομμάτι της επεξεργασίας μέσω της αφήγησης των δικών σου επιθυμιών. Γιατί να θες να πεις αυτή την ιστορία και όχι κάποια άλλη; Τι σημαίνει αυτό για σένα; Και επειδή πάντα όταν λες “υπάρχουν δύο πλευρές” υπάρχει και μια τρίτη, αυτή για μένα είναι: πώς δομείται η επιθυμία μας και η απεικόνισή της στο πλαίσιο της κοινωνικής μας ζωής και πώς συνυπάρχει αυτή η απεικόνιση με τα στερεότυπα της απεικόνισης του σεξ; Για να το θέσω πιο απλά, παραπάνω από μια φορές έχουμε συζητήσει: “πώς θα ζωγραφίσω μια πίπα χωρίς να φαίνεται σεξιστικό;”.

 

Ποια είναι τα σχέδια σου για το μέλλον και πως βλέπεις το μέλλον των ελληνικών κόμιξ;

 

Τα δικά μου σχέδια για το μέλλον είναι να κάνω περισσότερα κόμικς που έχω γράψει εγώ! Ή που τα έχει γράψει κάποιος άλλος, αλλά που τέλος πάντων είναι ορίτζιναλ ιστορίες και όχι διασκευές. Ελπίζω ότι τα ελληνικά κόμικς έχουν τα ίδια πλάνα για το μέλλον. Όχι μόνο για μένα, αλλά και για τους δεκάδες άλλους καλλιτέχνες που έχουν δικές τους ιστορίες να πουν, κάτι το οποίο μπορείς να διαπιστώσεις κάνοντας μια βόλτα στο comicdom αυτές τις μέρες. Πάντως, βλέποντας πόσοι άνθρωποι πλέον κάνουν crowdfunding και πόσες μικρές επιχειρήσεις τα καταφέρνουν σε άλλους τομείς, πιστεύω ότι θα συνεχίσουμε να βλέπουμε πολλές και καλές δουλειές, ίσως και όχι μόνο δυο φορές το χρόνο στα φεστιβάλ.

 

Αν θες πρότεινε μας 5 κόμικ από ξένες δημιουργούς που θαυμάζεις.

 

Προφανώς, θέλω και προτείνω:

Το octopus pie, ένα webcomic της Meredith Gran, που είναι φοβερά διασκεδαστικό και παίζει πάρα πολύ με το μέσο της οθόνης.

Το Full Metal Alchemist, ίσως το αγαπημένο μου μάνγκα, της Hiromu Arakawa.

To Hark! A Vagrant, της Κate Beaton. To μεγαλύτερο κοπλιμέντο που μου έχουν κάνει ποτέ είναι ότι ο Αντώνης Βαβαγιάννης που κάνει τα Κουραφέλκυθρα με λέει Kate Beaton της Ελλάδας και προφανώς δε θέλω να πω όχι.

To Superhero Mutant Magic Academy, της Jillian Tamaki, η οποία συνήθως συνεργάζεται με την ξαδέρφη της Mariko Tamaki, αλλά μόνη της είναι πολύ πιο αστεία. (Συγγνώμη Μαρίκο)

Το When David Lost his Voice, της Βελγίδας Judith Vanistendael, που αφορά δύσκολα θέματα και τα χειρίζεται με έναν πολύ ποιητικό και τρυφερό τρόπο (και πολλή νερομπογιά).

 

Εδώ είναι η σελίδα της Γεωργίας στο instagram.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...