A Silent Voice / Koe no Katachi (2016)

[kaneda]

Ποτέ ξανά ένα Χαμόγελο δεν είχε τόσες πολλές Ερμηνείες

 

    

 

Το A Silent Voice είναι μία coming of age άνιμε ταινία του 2016, η οποία βασίζεται στο ομώνυμο μάνγκα της Yoshitoki Ōima. Σε σκηνοθεσία της Naoko Yamada, το άνιμε είναι μία παραγωγή του στούντιο Kyoto Animation. Την συγγραφή του σεναρίου επιμελείται η Reiko Yoshida, με τον σχεδιασμό των χαρακτήρων και την σύνθεση της μουσικής να αναλαμβάνουν ο Futoshi Nishiya και ο Kensuke Ushio αντίστοιχα.

 

Με λίγα λόγια

 

    

 

Η υπόθεση έχει να κάνει με την επική φλογερή συνάντηση μεταξύ δύο παιδιών όταν πηγαίνουν στο δημοτικό, του Shouya Ishida (ο οποίος είναι ο άτυπος αρχηγός της τάξης του) και της Shouko Nishimiya (η οποία είναι μία νεοαφιχθείσα κωφάλαλη μαθήτρια). Αν και από την πρώτη στιγμή φαίνεται ότι και οι δύο θέλουν όσο τίποτε άλλο να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, παρόλα αυτά η αφέλεια, αλλά και η έντονη περιέργεια που συνοδεύουν την συγκεκριμένη ευαίσθητη ηλικία ως προς το οτιδήποτε μη συνηθισμένο, θα οδηγήσουν τον Shouya στην χειρότερη δυνατή προσέγγιση που θα μπορούσε να κάνει κανείς, καθώς ξεκινάει να ασκεί ένα ακατάπαυστο bullying στη Shouko, το οποίο μέρα με την ημέρα ξεφεύγει και γίνεται όλο και πιο ακραίο, όλο και πιο αδίστακτο. Τελικά η Shouko θα αναγκαστεί να αλλάξει σχολείο και ο Shouya θα έρθει αντιμέτωπος με τις σκληρές συνέπειες των πράξεών του.

 

Τα χρόνια περνούν και πλέον οι δυο μας πρωταγωνιστές ετοιμάζονται για την αποφοίτησή τους στην τελευταία τους χρονιά στο λύκειο. Ο καιρός που μεσολάβησε οδήγησε και τους δύο σε διαφορετικά μονοπάτια. Εντελώς ξαφνικά όμως, μία μέρα οι δρόμοι τους θα διασταυρωθούν ξανά και ο Shouya θα συναντήσει ξανά τη Shouko. Θα μπορέσει αυτή την φορά να της μιλήσει καθαρά και να της απολογηθεί για όσα της έκανε στο παρελθόν; Αλλά και το σημαντικότερο... Η Shouko θα δεχθεί να "ακούσει" τον Shouya;

 

Προσωπική άποψη

 

    

 

Ορισμένα άνιμε απλά υπάρχουν για να μας υπενθυμίσουν την δύναμη της συγχώρεσης, την μαγεία της φιλίας, το χάρισμα της αυταπάρνησης, καθώς επίσης και την αξία της αυτοεκτίμησης. Το A Silent Voice είναι ένα από αυτά τα άνιμε. Ένα άνιμε διδακτικό, μελαγχολικό, σε σημεία ψυχοπλακωτικό, και κυρίως, ένα άνιμε αληθινό, που δεν φοβάται να κοιτάξει κατάματα το θηρίο (που ακούει στο όνομα miscommunication) και να τα βάλει μαζί του. Με αξιαγάπητους χαρακτήρες, πρωτότυπη πλοκή, απαλό μελωδικό soundtrack, σκηνοθεσία που βρίθει από συμβολισμούς και σχέδιο που ξεχειλίζει από εκφραστικότητα και λεπτομέρεια, το A Silent Voice παρουσιάζει με τρυφερή κυνικότητα τόσο τον επίπονο και δύσβατο δρόμο της εξιλέωσης, όσο και το τρομερά αγεφύρωτο χάσμα της επικοινωνίας... Το να θέλεις όσο τίποτε άλλο να μιλήσεις με κάποιον και να μην μπορείς... Το να μην θέλεις να ακούσεις κάποιον ενώ μπορείς... Το να θέλεις να επικοινωνήσεις με κάποιον και να επιλέγεις τον πιο λάθος τρόπο για να το κάνεις.

 

Όλα αυτά είναι το A Silent Voice και ακόμη περισσότερα. Είναι ένα εξαιρετικό, ένα πραγματικά αψεγάδιαστο άνιμε που θίγει μία σειρά από διάφορα, και συνάμα πολύ σοβαρά, ζητήματα. Παρουσιάζει με απίστευτη ρεαλιστική απεικόνιση τον σχολικό εκφοβισμό και το πώς μέσα από το τρίγωνο "θύμα-θύτης-παρατηρητής" οι δύο τελευταίοι φέρουν την ίδια, ισομερή ευθύνη. Μας δείχνει ότι τα παιδιά κάποιες φορές, χωρίς να το θέλουν, μπορεί να πληγώσουν τους συνομήλικούς τους. Πραγματεύεται επίσης την ακαριαία, σκληρή αποξένωση των πρώιμων φιλικών σχέσεων, το χάσμα της επικοινωνίας, καθώς ακόμη και το φαινόμενο της αυτοκτονίας. Όλα αυτά το άνιμε καταφέρνει και τα εντάσσει ομαλά στην πλοκή του, χωρίς να αποσυντονίζει στιγμή τον θεατή. Μα πάνω από όλα όμως, αυτό το άνιμε μιλάει για την εξιλέωση. Για το πώς τελικά ο άνθρωπος, αν θέλει, μπορεί να αλλάξει, να επανορθώσει για τα λάθη του παρελθόντος του και να ξεκινήσει να χαίρεται με αισιοδοξία την ζωή.

 

Περισσότερες σκέψεις πάνω στο άνιμε

 

Παράθεση

Όπως καταλαβαίνετε η ιστορία είναι αριστουργηματική. Σε αυτό συμβάλει σημαντικά τόσο η σκηνοθεσία, όσο και το πανέμορφο σχέδιο, το οποίο και αποτυπώνει με ιδιαίτερη γλαφυρότητα τις εκφράσεις των προσώπων των χαρακτήρων. Και φυσικά δεν επαναπαύεται μόνο σε αυτό, μιας και το animation καταφέρνει και περνάει υπογείως διάφορους συμβολισμούς (περισσότερο για αυτό και στο σπόιλερ παρακάτω). Επίσης το soundtrack της ταινίας, αν και αισθητά διακριτικό, ήταν και αυτό εξίσου καλό. Από το ξεσηκωτικό τραγουδάκι στην αρχή, όπου το άνιμε μας παρουσιάζει την ανεμελιά της παιδική ηλικίας, μέχρι και την ήρεμη μελωδική μπαλάντα στο τέλος που φροντίζει να αποφορτίσει ή και να φορτίσει (όπως το πάρει κανείς) συναισθηματικά τον θεατή.

 

Περνώντας τώρα στους χαρακτήρες είναι όλοι τους πολύ καλά δομημένοι, καθώς κάθε ένας που εμφανίζεται, από τους πρωταγωνιστικούς μέχρι και τους πιο υποστηρικτικούς, έχει τους δικούς του προβληματισμούς, τις δικές του ανησυχίες, τα δικά του "μελανά" σημεία. Και σε αυτό το σημείο αξίζει να σταθώ στο χαρακτήρα της Shouko... Μα τί αγαθή και αγνή ψυχούλα που είναι αυτό το πλάσμα! Με τόση αστείρευτη καλοσύνη και ευγένεια που σε κάνει να σκέφτεσαι ότι αν όλοι μας της μοιάζαμε έστω και λίγο ο κόσμος μας θα ήταν δραστικά πάρα πολύ καλύτερος. Ακόμα και δίπλα της να είσαι, δεν γίνεται να μην της "κλέψεις" έστω και λίγη από την ενέργεια και την καλοσύνη της (επίσης αναφορά για αυτό στο σπόιλερ παρακάτω).

 

Η Shouko θέλει τόσο πολύ να συναναστραφεί και να επικοινωνήσει με τους γύρω της, αλλά παρόλα αυτά αδυνατεί να το κάνει. Και σε αυτό έρχεται να κάνει την εμφάνισή του ο Shouya, ο οποίος θέλοντας να εξιλεωθεί για τα λάθη του παρελθόντος του, θα βοηθήσει τη Shouko να κοινωνικοποιηθεί, να βρει παλιούς φίλους, να γνωρίσει νέους... να την κάνει να αγαπήσει τον εαυτό της.

 

Αντί επιλόγου

 

    

 

Πολλές είναι οι σκηνές που θα μείνουν χαραγμένες ανεξίτηλα στην ψυχή του θεατή. Τρανό αποκορύφωμα αποτελεί η τελευταία σκηνή της ταινίας, καθώς επίσης και αυτή στο λούνα παρκ, οι οποίες και είναι αναμφισβήτητα ο απόλυτος ορισμός της ευφορίας. Αξίζει να κάνετε, όλοι και όλες, το δώρο στον εαυτό σας και να δείτε αυτό το άνιμε. Και αν μετά την προβολή του συνεχίζετε να αναζητάτε περισσότερη συγκίνηση, περισσότερο συναίσθημα, περισσότερο υποβόσκοντα ρομαντισμό, τότε μπορείτε να κάνετε το δεύτερο δώρο στον εαυτό σας και να προχωρήσετε με γενναιότητα στην ανάγνωση του μάνγκα, μιας και αυτό παίρνει όλα τα στοιχεία που παρουσιάζονται στο άνιμε και τα αναδεικνύει στο επί χίλια.

 

Σε κάθε επόμενη προβολή του άνιμε, σε κάθε επόμενη ανάγνωση του μάνγκα, το A Silent Voice πάντα όλο και κάτι καινούργιο θα έχει να μας χαρίσει. Πάντως για ένα πράγμα μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Ανεξαρτήτως του τί τους επιφυλάσσει το μέλλον, ο Shouya και η Shouko θα είναι για πάντα μαζί. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους και σε όλες.

 

    

 

"Σε βρήκα... Ξέρεις, είναι κάπως παράξενο. Εγώ... ήθελα να πεθάνω... Α, ναι... Η Τρίτη θα τελειώσει σύντομα. Τα λέμε." (Shouya Ishida)

 

Μία συζήτηση σχετικά με τους συμβολισμούς του άνιμε

 

Spoiler

Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, το άνιμε προσαρμόζει με απαράμιλλο τρόπο το εξαιρετικό (μέσα στους κρυφούς και φανερούς συμβολισμούς) σχέδιο της μανγκάκα, το οποίο και είναι μέσα στο πάθος και στο συναίσθημα (φανταστείτε ότι μέχρι και στην χρήση των λουλουδιών υπάρχει λόγος στο γιατί εμφανίζονται τα λουλούδια που εμφανίζονται). Για να γίνω όμως πιο συγκεκριμένος...

 

Παρατηρείστε τον τρόπο που περπατάει ο Shouya στον διάδρομο του σχολείου, στην αρχή, όταν πηγαίνει στο δημοτικό, και ύστερα, λίγο πιο μετά, σε αντίστοιχη σκηνή, όταν πηγαίνει στο λύκειο. Την ανακούφιση της Shouko, όταν βλέπει ότι η μητέρα της αποδέχεται τον Shouya στην σκηνή των γενεθλίων. Την καλοσύνη της Shouko από την οποία "προσβλήθηκε" η μεγάλη της αντίζηλος, η Ueno, όταν και της μίλησε στην νοηματική στο τέλος της ταινίας. Ή την αντιπαραβολή που γίνεται όταν ο Shouya την πρώτη φορά που αντικρίζει τη Shouko, βλέπει στο πρόσωπό της τον μεγάλο τελικό boss (από το video game που έπαιζε) που πρέπει να "νικήσει". Ή επίσης ακόμα και το οφθαλμός αντί οφθαλμού της μητέρας της Shouko στην μητέρα του Shouya, στην σκηνή της απολογίας με τα ακουστικά βαρηκοΐας, αλλά και τον συσχετισμό των πυροτεχνημάτων σχετικά με την παροδικότητα της ζωής, και τέλος, φυσικά, τα μεγάλα Χ που βλέπει ο Shouya στα πρόσωπα των συμμαθητών του.

 

Και πάνω στο τελευταίο, μία σκηνή διαμαντάκι... Εκεί που στην τάξη του Shouya τα παιδιά βλέπουν κάτι απ’ έξω (λογικά μάλλον στον ουρανό) και ο πρωταγωνιστής "κλείνει" τα αυτιά του, και όπως εμείς που τους βλέπουμε από μακριά, έτσι και αυτός δεν ακούει τον συμμαθητή του που του μιλάει.

 

Και ναι, οι συμβολισμοί δεν σταματάνε μονάχα εδώ... Για περισσότερα ξανά δείτε την ταινία ή εναλλακτικά (και ακόμα καλύτερα) διαβάστε το μάνγκα.

 

 

Υ.Γ.: Την παρουσίαση του μάνγκα μπορείτε να την δείτε εδώ.

Επεξεργασία Φεβρουαρίου 29 από kaneda