Ο Αστερίξ και η Λευκή Ίριδα [Σαραντάκος Νίκος, sarantakos.wordpress.com, 06/11/2023]

[nikolas12]

Σχόλιο: Το άρθρο έχει πάρα πολλά spoilers για το νέο άλμπουμ του Αστερίξ οπότε διαβάζετε με δική σας ευθύνη

 

 

Το ιστολόγιο αγαπάει τον Αστερίξ και έχει καθιερώσει μια σειρά άρθρων στα οποία παρουσιάζει τις κλασικές περιπέτειες του Γκοσινί και του Ουντερζό -το τελευταίο άρθρο της σειράς αυτής, δέκατο ένατο συνολικά, το δημοσίευσα πέρυσι τέτοιες μέρες και ήταν η περιπέτεια Αστερίξ ο Γαλάτης.

 

Στην αρχή, τα αστεριξολογικά μας άρθρα δημοσιεύονταν κάθε δυο μήνες, αλλά μετά ο ρυθμός αραίωσε απελπιστικά. Φέτος δεν έχω δημοσιεύσει κανένα άρθρο της σειράς αυτής -όμως για σήμερα έχουμε κάτι αλλο.

 

Βλέπετε, μπορεί ο Ρενέ Γκοσινί να πέθανε πρόωρα, πάνω στον ιμάντα του τεστ κοπώσεως λένε, σε πλήρη δημιουργική ακμή το 1977, χτες μάλιστα ήταν η επέτειος του θανάτου του, αλλά ο Αλμπέρ Ουντερζό συνέχισε να εκδίδει άλμπουμ με περιπέτειες του Αστερίξ, αν και σε πιο αραιό ρυθμό. Πολλοί φανατικοί αναγνώστες των άλμπουμ της πρώτης περιόδου θεωρούν ότι τα άλμπουμ αυτής της δεύτερης περιόδου υστερούν σαφώς και αρνούνται να τα συμπεριλάβουν στον κανόνα των 24. Κι εγώ μαζί -δεν έχω σκοπό να παρουσιάσω άλμπουμ της δεύτερης περιόδου, που δεν ξέρω καν κι αν τα έχω διαβάσει όλα.

 

Όμως τα χρόνια πέρασαν, ο Ουντερζό σταμάτησε να σκιτσάρει. Οπότε, θα έλεγε κανείς, έκλεισε οριστικά η σειρά των περιπετειών του Αστερίξ, έτσι δεν είναι;

 

Δεν είναι έτσι. Διότι ο Ουντερζό ή μάλλον ο εκδοτικός οίκος που διαχειρίζεται τα πνευματικά δικαιώματα στους ήρωες έδωσε την άδεια στον κειμενογράφο Jean-Yves Ferri και στον σκιτσογράφο Didier Conrad να συνεχίσουν τις περιπέτειες στο ίδιο γενικό πνεύμα και αυτό συνεχίστηκε και μετά τον Μάρτιο του 2020, που ο Αλμπέρ πήγε να συναντήσει τον Ρενέ εκεί ψηλά,

 

Η πρώτη περιπέτεια αυτής της τρίτης περιόδου έστειλε τον Αστερίξ και τον Οβελίξ στη χώρα των Πίκτων (Σκοτσέζων), η δεύτερη είχε θέμα έναν χαμένο πάπυρο του Καίσαρα και η τρίτη, που την παρουσιάσαμε και εδώ πριν από 6 χρόνια, στέλνει τους δυο ήρωες σε κούρσα αρμάτων που διασχίζει την Ιταλία. Η τέταρτη περιπέτεια κυκλοφόρησε το 2019, και επίσης την παρουσιάσαμε στο ιστολόγιο -ήταν με την κόρη του Βερσενζετόριξ, την Αδρεναλίνη. Η πέμπτη περιπέτεια, πρόπερσι, ήταν Ο Αστερίξ και ο Γρύπας, που κι αυτήν την παρουσιάσαμε, εγκαθιδρύοντας έτσι μια μικρή παραπαράδοση.

 

 

Πριν από δύο εβδομάδες, κυκλοφόρησε στη Γαλλία ο έκτος τόμος της νέας περιόδου με τον τίτλο L’ iris blanc, που το απέδωσα στον τίτλο Ο Αστερίξ και η Λευκή Ίριδα, αυθαιρετώντας αφού ο γαλλικός τίτλος δεν αναφέρει το  όνομα του Αστερίξ. Ομολογώ ότι δεν τον αγόρασα αμέσως, αλλά προχτές που είχα τα γενέθλιά μου ένας φίλος στο Φέισμπουκ μαζί  με τις ευχές με παρότρυνε να γράψω για την περιπέτεια, οπότε αμ’ έπος αμ’ έργον.

 

Κάμποσα από αυτά που θα δείτε τα διάβασα στη γαλλική Βικιπαίδεια, μερικά τα βρήκα μόνος μου. Σε κάθε περίπτωση  δεν νομίζω να υπάρχει άλλη ανάλυση στην ελληνική γλώσσα.

 

Πρέπει να πούμε ότι σε αυτή την έκτη περιπέτεια της τρίτης περιόδου αλλάζει το δίδυμο των συντελεστών. Ενώ ο σκιτσογράφος Didier Conrad παραμένει, αναλαμβάνει πλέον κειμενογράφος ο Fabcaro, που είναι γνωστός συγγραφέας μυθιστορημάτων αλλά και σεναρίστας σε κόμικ. Δεν  ξέρω για ποιο λόγο έγινε αυτή η αλλαγή, δυστυχώς δεν παρακολουθώ από κοντά τη γαλλική σκηνή.

 

Η περιπέτεια είναι από εκείνες που εστιάζονται στο γαλατικό χωριό αλλά περιλαμβάνουν και ταξίδι του Οβελίξ και του Αστερίξ.

 

Άλλωστε, η περιπέτεια ξεκινάει από τη Ρώμη. Ο Καίσαρας έχει συγκαλέσει σε σύσκεψη το επιτελείο του, διότι παρατηρείται κατακόρυφη πτώση της μαχητικότητας των  λεγεωνάριων, οι οποίοι,  χρησιμοποιώντας πολύ μοντέρνα ορολογία, προτιμούν να χουζουρεύουν  διαβάζοντας έναν καλό πάπυρο και πίνοντας αφέψημα δάφνης αντί να πολεμάνε, κι έτσι, όπως λέει ο Καίσαρας, les mutineries et les désertions sont légion, ένα από τα πάμπολλα λογοπαίγνια ήδη από την αρχή -αυτό θα πει «οι ανταρσίες και οι λιποταξίες είναι πλήθος», αλλά κατά λέξη «είναι  λεγεώνα», αφού η λέξη légion, πέρα από την κυριολεκτική σημασία της λεγεώνας, σημαίνει επίσης  «πληθώρα,  μέγα πλήθος» (η  ίδια μεταφορική σημασία υπάρχει και για το αγγλικό legion).

 

Κι ενώ κανείς από τους επιτελείς δεν έχει κάτι να  προτείνει, εμφανιζεται ο στρατιωτικός αρχίατρος Vicévertus (λογοπαίγνιο από το vices et vertus, βίτσια και αρετές) που προτείνει να εκπαιδευτούν οι λεγεωνάριοι στη θετική σκέψη ώστε να αποκτήσουν μεγαλύτερη παρακίνηση, ολοφάνερη σάτιρα των μανατζέρικων μαθημάτων αυτοβελτίωσης, αυτοπεποίθησης και θετικής σκέψης. Όλοι μας έχουμε μέσα μας μια λευκή ίριδα,  ένα λουλούδι που το μόνο που ζητάει είναι να ανθίσει και να μοσχοβολήσει, λέει. (Από εδώ και ο τίτλος του βιβλίου).

 

Ο Καίσαρας δεν χάνει καιρό, αναθέτει στον Βισεβέρτους να πάει στο στρατόπεδο Μπαμπαόρουμ, πλάι στο ανυπόταχτο γαλατικό χωριό, και να εκπαιδεύσει τους εκεί λεγεωνάριους στη θετική σκέψη  ώστε να υποτάξει τους Γαλάτες.

 

Ο Βισεβέρτους πράγματι πηγαίνει στο στρατόπεδο και αμέσως επισκέπτεται το γαλατικό χωριό όπου μοιράζοντας αφειδώς κοπλιμέντα και σεστέρσια σε όλους  και χρησιμοποιώντας τις εμψυχωτικές ατάκες των  γκουρού της αυτοβελτίωσης καταφέρνει να εντυπωσιάσει τους πάντες, να συμφιλιώσει τον ψαρά με τον  σιδερά, να γοητεύσει τη Μπονεμίνη, τη γυναίκα του αρχηγού, και,  σε λίγες μέρες, να μετατρέψει το γαλατικό χωριό σε παράδεισο καλοσύνης και θετικής σκέψης. Βέβαια, δεν παραδίδονται όλοι στη σαγήνη του γκουρού: ο Αστερίξ και ο Πανοραμίξ είναι άκρως δύσπιστοι, ενώ ο Μοναρχίξ ανησυχεί για την επιρροή του νεοφερμένου στη γυναίκα του.

 

Ο Αστερίξ, για να ταρακουνήσει τους συγχωριανούς και να ξαναβρούν τη χαμένη τους μαχητικότητα, οργανώνει συναυλία-έκπληξη του βάρδου Κακοφωνίξ, όμως το χωριό υποδέχεται τις συνθέσεις του βάρδου ασκώντας  ευγενική και πολιτισμένη κριτική (π.χ. il est important de laisser les minorités audibles s’exprimer, πρέπει ν’ αφήσουμε τις ακουστές μειονότητες να εκφραστούν, λογοπαίγνιο με τον όρο minorités visibles, ορατές μειονότητες, που εννοεί μαύρους και μαγκρεμπίνους στη σημερινή Γαλλία).

 

Και οι λεγεωνάριοι του Μπαμπαόρουμ έχουν ενστερνιστεί τη θετική σκέψη, αλλά ο Βισεβέρτους συνειδητοποιεί ότι, όσο υπάρχει το μαγικό φίλτρο (μαγικός ζωμός για τους νεότερους) και όσο ο Αστερίξ παραμένει δύσπιστος, δεν μπορεί να πετύχει τον σκοπό της καθυπόταξης των Γαλατών, κι έτσι αλλάζει σχέδιο. Θέλει να δελεάσει την Μπονεμίνη να φύγει μαζί του για τη Λουτέτσια, το Παρίσι δηλαδή, και εκεί να την προσφέρει δώρο στον Καίσαρα -διότι ο Καίσαρας είναι προγραμματισμένο να επισκεφτεί τη Λουτέτσια για να διορίσει τον  νέο έπαρχο.

 

Άλλο που δεν θέλει η Μπονεμίνη, που αν θυμάστε τις Δάφνες  του Καίσαρα έχει τον αδελφό της στη Λουτέτσια και πάντα λαχταράει να ζήσει στη μεγάλη πόλη. Φεύγουν λοιπόν. Ο Αστερίξ, ο Οβελίξ και ο Μοναρχίξ ξεκινάνε να τους βρουν, αλλά αργοπορούν μέχρι να μάθουν πού πηγαίνουν οι φυγάδες, οι οποίοι άλλωστε ταξιδεύουν με το γρηγορότερο μέσο που υπάρχει, το Άρμα Υψηλής Ταχύτητας (Char à Grande Vitesse, λογοπαίγνιο με το Train à Grande Vitesse, το TGV που τόσο καμαρώνουν οι Γάλλοι, ενώ η εταιρεία διατηρεί το ακρώνυμο SNCF, που τώρα σημαίνει Societé Nouvelle des Chars et du Foin, Νέα Εταιρεία Αμαξών και Σανού).

 

 

Στη Λουτέτσια, ο γκουρού γνωρίζει στη Μπονεμίνη τη ζωή της ευκατάστατης μποεμίας, περιμένοντας να έρθει ο Καίσαρας στην πόλη ώστε να του  προσφέρει το λάφυρο. Ανάμεσα στ’ άλλα μέρη, την πηγαίνει στην ταβέρνα του μουστακαλή Έλληνα Lédeumagos, λογοπαίγνιο με τον  τίτλο της πασίγνωστης παριζιάνικης μπρασερί Les deux magots.

 

Όταν ο Αστερίξ και οι άλλοι φτάνουν κι αυτοί επιτέλους στην απέραντη Λουτέτσια προσπαθούν να βρουν τα ίχνη της  Μπονεμίνης. Τυχαία ακούν έναν σκλάβο να χρησιμοποιεί μια παροιμιώδη «εμψυχωτική» φράση από τη διάλεκτο του γκουρού και τον ρωτάνε ποιος του έμαθε να μιλάει έτσι, και τελικά φτάνουν σε έναν πρωτοποριακό σκηνοθέτη, που εκείνη τη μέρα δίνει παράσταση.

 

 

Μπουκάρουν με το έτσι θέλω στο θέατρο,  όπου βρίσκονται η  Μπονεμίνη και ο γκουρού. Ξυλοφορτώνουν σεκιουριτάδες και φρουρά. Η Μπονεμίνη μόλις βλέπει το «γουρουνάκι της» θέλει να  γυρίσει κοντά του, ο γκουρού προσπαθεί να τη φυγαδεύσει διά της βίας με δυο λεγεωνάριους, αλλά μάταια -και ο Μοναρχίξ, που σε  όλο το ταξίδι ήταν  σκιά του εαυτού του, ξαναβρήκε τη θέληση για ζωή  και δράση, και εφαρμόζει, αντί για τη  Λευκή Ίριδα, τη  δική του μέθοδο, το Μωβ Βλέφαρο.

 

Eδώ υπάρχει λογοπαίγνιο, διότι iris, εκτός από το λουλούδι, είναι βεβαίως και η ίριδα του ματιού, ενώ paupière είναι το βλέφαρο.

 

Eκείνη τη  στιγμή κάνει την εμφάνισή του ο Καίσαρας, εξαγριωμένος με τον Βισεβέρτους που απέτυχε στην αποστολή του και ρεζίλεψε τα στρατεύματά του. Όπως τον είχε προειδοποιήσει στην αρχή, του αναγγέλλει ότι θα τον στείλει στα λιοντάρια. Τότε παρεμβαίνει ο Αστερίξ και, χρησιμοποιώντας ένα «αυτοβελτιωτικό» απόφθεγμα, προτρέπει τον  Ιούλιο να δείξει μεγαλοψυχία: Η συγγνώμη είναι το ομορφότερο άνθος του μεγαλείου, λέει, το  κοινό αναλύεται σε επιφωνήματα θαυμασμού, οπότε ο Καίσαρας, που πάντα θέλει να είναι ικανοποιημένο το πόπολο, μετατρέπει την ποινή του Βισεβέρτους και τον στέλνει στα κάτεργα.

 

Και ενώ βλέπουμε  τον Βισεβέρτους να κωπηλατεί αλυσοδεμένος συνεχίζοντας τα αυτοβελτιωτικά του αποφθέγματα προς μεγάλη απόγνωση των άλλων κατεργαραίων, ο Οβελίξ, ο Αστερίξ και το αγαπημένο αρχηγικό αντρόγυνο επιστρέφουν στο χωριό, όπου τους υποδέχεται ένα  χαρμόσυνο θέαμα: ένας ομηρικός καβγάς, στο παλιό καλό στιλ, διότι βέβαια όταν ατόνησε η επιρροή του γκουρού οι χωριανοί ξαναβρήκαν τον παλιό εαυτό τους. Και η περιπέτεια κλείνει με το καθιερωμένο τσιμπούσι, στο οποίο δεν συμμετέχει ο βάρδος. Πλήρης αποκατάσταση της κανονικότητας, με άλλα λόγια.

 

Ενώ διαβάζεται με απόλαυση, και ενώ το κεντρικό  θέμα, δηλ. η σάτιρα στο παραμύθι της αυτοβελτίωσης, είναι τσουχτερή (και βέβαια εύκολη), η περιπέτεια νομίζω ότι πατάει σε δυο βάρκες, από  άποψη  πλοκής. Στην πραγματικότητα, είναι σαν να έχουν συγκολληθεί δύο διαφορετικές περιπέτειες. Η μία, όπου ένας Ρωμαίος γκουρού της αυτοβελτίωσης επιχειρεί να υποτάξει το γαλατικό χωριό κάνοντας τους Γαλάτες λιγότερο μαχητικούς, και η δεύτερη, όπου ένας γόης προσπαθεί να γοητεύσει τη γυναίκα του αρχηγού και να την προσφέρει λάφυρο στον Καίσαρα. Το πρώτο μισό της  περιπέτειας υπηρετεί την πρώτη πλοκή, που ίσως θα μπορούσε να συνεχιστεί με άλλον τρόπο, π.χ. ο γκουρού να δοκίμαζε να διαβάλει τον Αστερίξ ή να προσπαθούσε να προσεταιριστεί τον Οβελίξ. Ίσως ο Φαμπκαρό, ο σεναριογράφος, να είδε ότι αυτή η συνέχεια δεν έβγαζε γέλιο και να  άλλαξε σχέδιο.

 

 

Όπως θα περιμένατε, η περιπέτεια βρίθει από λογοπαίγνια. Θα έλεγα μάλιστα ότι κάπως το παρακάνει, τα λογοπαίγνια είναι αλλεπάλληλα και μερικά μού φάνηκαν παρατραβηγμένα, σαν ο σεναριογράφος να ήθελε, για το ντεμπούτο του, να επιδείξει όλη του τη λογοπαιχτική μαστοριά.

 

Αυτό εδώ, ας πούμε, το βρίσκω παρατραβηγμένο, αν και οριακά πετυχημένο.

 

Στο προηγούμενο καρέ, ο Καίσαρας έχει πει στον Βισεβέρτους ότι του αναθέτει την αποστολή να δοκιμάσει τη μέθοδό του στο Μπαμπαόρουμ και, αν στεφθεί με επιτυχία, τον περιμένει η δόξα. Αν όμως αποτύχει, τον περιμένουν τα λιοντάρια.

Και ο Βισεβέρτους απαντάει αγέρωχα με απόφθεγμα: Un triomphe sans risque, est un triomphe orphelin (Θρίαμβος χωρίς ρίσκο είναι θρίαμβος ορφανός).

 

Και ο Καίσαρας: Prie pour le rester, toi, hors félin. Κατά λέξη, Παρακάλα να μείνεις μακριά από αιλουροειδή. Λογοπαίγνιο ανάμεσα στο orphélin και στο hors félin, που προφέρονται όμοια.

 

Θα προσέξατε ίσως ότι η μορφή του Βισεβέρτους θυμίζει πολύ τον φιλόσοφο και δημόσιο πρόσωπο (και σαχλαμάρα, αλλά δεν είναι πρέπον να το λέμε) Μπερνάρ Ανρί Λεβί. Στη γαλλική Βικιπαίδεια διαβάζω ότι εκτός από τον Λεβί το σκίτσο θυμίζει και τον πρώην πρωθυπουργό Ντομινίκ ντε Βιλπέν, αλλά δεν ξέρω κατά πόσον ισχύει.

 

Υπάρχουν κι άλλες ομοιότητες με σημερινά πρόσωπα, αλλά δεν είναι γνωστά στον  Έλληνα αναγνώστη. Όπως υπάρχουν  και αναφορές στη γαλλική πολιτική επικαιρότητα. Δείτε εδώ:

 

 

Ο Καίσαρας συσκέπτεται με το επιτελείο του, πώς να επαναφέρει τη μαχητικότητα των λεγεωναρίων. Στο αριστερό καρέ, ένας προτείνει τον αποδεκατισμό (να εκτελείται ο ένας στους δέκα για παραδειγματισμό), μια ιδέα που ο Καίσαρας την απορρίπτει -ποτέ δεν έλυσε κανένα πρόβλημα, εκτός που χάνουμε το ένα δέκατο των δυνάμεών μας. Ο στρατηγός που προτείνει αποδεκατισμό είναι εμπνευσμένος, στο σκίτσο,  από τον Ντενί Ολιβέν, προσωπικότητα των γαλλικών μίντια (τώρα είναι συνδιευθυντής στη Λιμπερασιόν).

 

Στο μεσαίο καρέ, άλλος στρατηγός προτείνει να αυξηθεί ο μισθός. «Δεν είμαστε στην περίοδο των εκπτώσεων» λέει ο Καίσαρας, παίζοντας με τη λέξη solde = (και) απολαβές, soldes = εκπτώσεις. Και στο τρίτο καρέ, ο Βρούτος παραπονιέται ότι «on met des sesterces de dingue dans ce village gaulois» (ξοδεύουμε τρελά σεστέρσια γι’ αυτό το γαλατικό χωριό), που παραπέμπει ευθέως σε διάσημη ατάκα του προέδρου Μακρόν, on met un pognon de dingue (βάζουμε τρελά λεφτά) για τα επιδόματα στους φτωχούς.

 

 

Είπα πιο πάνω για παρατραβηγμένα λογοπαίγνια, αλλά αυτό εδώ το βρίσκω πολύπλοκο μεν αλλά εξαιρετικό.

 

O Μοναρχίξ (ή όπως αλλιώς λέγεται, στα γαλλικά είναι Αμπραρακουρσίξ) δυστροπεί στην πρόταση του Αστερίξ να επισκεφτούν τον πλούσιο και αντιπαθητικό αδελφό της Μπονεμίνης. Οπότε ο Αστερίξ λέει 
Vicécertus nous a semés et Lutèce est immense.

 

Ο Βισεβέρτους κατάφερε να  μας ξεφύγει και η Λουτέτσια είναι τεράστια. Το ρήμα semer κατά λέξη θα πει «σπέρνω» αλλά μεταφορικά θα πει «ξεφεύγω από αυτόν που με καταδιώκει».

 

Και ο Μοναρχίξ, χαρακτηριστικά άκεφος χωρίς τη Μπονεμίνη, απαντά: Je croyais que Lutèce était toute petite pour ceux qui sèment, το οποίο κατά λέξη δεν  βγάζει νόημα (Νομιζα πως η Λουτέτσια είναι πολύ μικρή για εκείνους που σπέρνουν), αλλά ο σεναρίστας παίζει α) με την  ομοηχία sèment – s’aiment (αγαπιούνται) και β) με την πασίγνωστη κινηματογραφική ατάκα Paris est tout petit pour ceus qui s’aiment, Το Παρίσι είναι πολύ μικρό για εκείνους που αγαπιούνται, διάσημη ατάκα του Ζακ Πρεβέρ από την ταινία Τα παιδιά του Παραδείσου. Το λογοπαίγνιο αυτό το βρίσκω κομψοτέχνημα.

 

Υπάρχουν και πολλές αναφορές σε «καινούργιες μόδες» ή σε φράσεις που ακούγονται σήμερα. Όταν  ο Βισεβέρτους  μπαίνει στο γαλατικό χωριό, ένας γέρος λέει «Κι άλλος ξένος. Πρόκειται για εισβολή!» και ο άλλος απαντάει «Ξεκινάνε με έναν και ποιος ξέρει πού θα φτάσουμε!». Πιο μετά, ο Οβελίξ παραπονιέται ότι οι χωριανοί του, έχοντας ενστερνιστεί τις διδαχές του Βισεβέρτους για υγιεινή ζωή, τρώνε μόνο ψάρια και δεν κυνηγάνε πια αγριογούρουνα. Και προβλέπει: «Αν συνεχιστεί αυτό, θα καταλήξουμε να τρώμε μπουκιές από ωμό ψάρι τυλιγμένο οε φύκια». «Μην  υπερβάλλουμε!» του απαντάει ο Αστερίξ. (Παρένθεση: Καθώς στο γαλατικό χωριό ο γκουρού έχει πείσει τους πάντες να  υιοθετήσουν υγιεινή διατροφή, ο ψαράς πείθεται να ψαρεύει τα ψάρια του αντί να τα φέρνει από τη  Λουτέτσια, κι έτσι για πρώτη φορά τα ψάρια δεν μυρίζουν κι έχουν χαθεί και οι μύγες που τα περιτριγύριζαν!)

 

Και βέβαια δεν θα μπορούσε να λείψει η συνάντηση του Οβελίξ με τη nouvelle cuisine.

 

 

Έχουν παραγγείλει «Μελωδία αγριόχοιρου που κυλιέται αμέριμνος στο δάσος μέσα στη λαμπερή άνοιξη» και τους έρχεται αυτή η μπουκίτσα. Ο Οβελίξ διαμαρτύρεται, και αγέρωχος ο εστιάτορας: Έρχεστε από την επαρχία, ε; Λοιπόν σας  παρουσιάζω τη Νέα κουζίνα. Ο Οβελίξ: Ξέρετε, εγώ θα ήθελα κάτι από την παλιά, αν σας έχει μείνει. — Εδώ έρχονται οι πιο σημαντικοί άνθρωποι απ’ όλη τη Γαλατία, επιμένει ο εστιάτορας. — Και πού πάνε μετά για να φάνε; ρωτάει ο Οβελίξ.

 

Και βέβαια η σάτιρα της αυτοβελτιωτικής  γλώσσας και ορολογίας είναι πανταχού παρούσα. Η  Μπονεμίνη, έχοντας ακούσει τον γκουρού να τη ραίνει με κοπλιμέντα και να της λέει ότι «αναδίδει και ακτινοβολεί κάτι ξεχωριστό», παραπονιέται στον Μοναρχίξ ότι δεν  την  προσέχει πια και δεν της λέει ότι «αναδίδει και ακτινοβολεί» κι εκείνος ο φουκαράς τη βεβαιώνει «Χτες μόλις έλεγα στον Γεροκανονίξ: Πρόσεξες πώς αναδίδει και ακτινοβολεί σαν τρελή η Μπονεμίνη τώρα τελευταία;»

 

Και να  πώς δίνουν αναφορά οι δαρμένοι λεγεωνάριοι έπειτα από μια αψιμαχία με τον Αστερίξ και τον  Οβελίξ, χρησιμοποιώντας «αυτοβελτιωτική» ορολογία:

 

 

— Διασταυρωθήκαμε με δύο συμπαθέστατους Γαλάτες.

— Έπρεπε να δεις με πόσο μπρίο μάς έσπαγαν  τα μούτρα!

— Και πόσο απλόχερα έπεφταν οι μπουνιές τους στο σαγόνι μας!

— Ήταν μια πανέμορφη ήττα.

 

Έχει πολλά ακόμα να γράψω για την περιπέτεια, που όπως είπα είναι παραφορτωμένη με αναφορές και λογοπαίγνια, κάποια από αυτά αναχρονισμένα -ας πούμε εκεί που δίνει συναυλία ο Κακοφωνίξ, ένας Γαλάτης σχολιάζει C’est pas mon bol de lait de chèvre mais je comprends qu’on puisse aimer (Δεν είναι το είδος που προτιμώ, αλλά καταλαβαίνω ότι σε άλλους μπορεί να αρέσει). Εδώ η γαλλική έκφραση κανονικά είναι c’est pas mon  tasse de thé, ταυτόσημη με την αγγλική it is not my cup of tea, κατά λέξη «δεν είναι το φλιτζάνι με το τσάι μου», επειδή όμως στη Γαλατία του καιρού εκείνου δεν υπήρχε τσάι, εδώ λέει «δεν είναι η κούπα με το κατσικίσιο γάλα μου».

 

Ξέχασα να αναφέρω μιαν ακόμα «ελληνική» παρουσία: στην αρχή της περιπέτειας, ο Βισεβέρτους λέει ότι εμπνεύστηκε τη θεωρία της  Λευκής Ίριδας από τα γραπτά ενός Έλληνα φιλόσοφου  που λέγεται Γκρανμπιενβουφάς. Εδώ υπάρχει η γαλλική φράση Grand bien vous fasse, που σημαίνει περίπου ό,τι και το αγγλικό Good for you,  και που είναι και τίτλος πετυχημένης ηχοεκπομπής (πώς το λένε το πόντκαστ ελληνοπρεπώς; ).

 

Υπάρχουν κι άλλες αναφορές στη σημερινή Γαλλία, όπως κάτι αντίστοιχο με τα ηλεκτρικά πατίνια, υπάρχουν πεντέξι αναφορές σε τραγούδια, υπάρχουν και οι πειρατές, παρόλο που η περιπέτεια δεν είναι θαλασσινή -ωστόσο κάποια στιγμή ο Οβελίξ εκσφενδονίζει ένα μενίρ και αυτό πέφτει πάνω στο καράβι των πειρατών που πλέει εκεί κοντά και το βουλιάζει.

 

Και βέβαια, κι οι πειρατές είχαν έρθει σε επαφή με τον δαιμόνιο Βισεβέρτους και είχαν  κολλήσει από θετική σκέψη -κι έτσι δεν τους πείραξε που βούλιαξαν, το πήραν  θετικά, εκτός από τον αρχιπειρατή, που δεν είχε υποκύψει στα αυτοβελτιωτικά κηρύγματα.

 

Όταν βγει στα ελληνικά, θα έλεγα να την πάρετε, παρά τα μειονεκτήματα που επισήμανα. Σταματάω εδώ γιατί πολλά είπα.

 

Και η πηγή

[nikos99]

Νομιζω ότι δεν χρειάζεται να το αγοράσω το διαβασα όλο από την περιγραφή σου 

[tsiouflaw]

Μεταφρασμένο :)

 

https://comicstrip.gr/el-gr/comics/katallhla-gia-paidia/asterix-40:-h-leykh-irida