Τα σκίτσα τρικυμία εν κρανίω του Αρκά για τον πόλεμο Ισραήλ-Χαμάς εξοργίζουν το Twitter/X [Παπαϊωάννου Λία, ladylike.gr, 12/10/2023]

[ramirez]

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Τίποτα δεν πρέπει να μας κάνει να «δικαιολογούμε απολύτως» οποιονδήποτε πόλεμο. Τίποτα δεν είναι αρκετό για να δικαιολογήσει το να στρεφόμαστε ο ένας απέναντι στον άλλο με δολοφονική πρόθεση αφήνοντας πίσω μας νεκρούς αμάχους, οικογένειες ξεκληρισμένες, πόλεις που κάποτε έσφυζαν από ζωή συντρίμμια, επιβιώσαντες με μετατραυματικό στρες και τίποτα στο οποίο να μπορούν να γυρίσουν για να τους θυμίσει την προηγούμενη ζωή τους. Τίποτα δεν πρέπει να μας κάνει να «δικαιολογούμε απόλυτα» τον πόνο. Ο Αρκάς θέλησε να εκφράσει τη δική του «απόλυτη δικαιολόγηση» στα αντίποινα του Ισραήλ κατά της Γάζας, μετά την εισβολή της Χαμάς στα εδάφη του. Και το έκανε με ένα σκίτσο που συνάντησε αντιδράσεις στο Twitter/X.

 

 

 

 

Το σκίτσο που δημοσίευσε ο Αρκάς για τον πόλεμο Ισραήλ-Χαμάς την Τετάρτη, 10 Οκτωβρίου, απεικόνιζε τη φιγούρα μίας δεμένης πισθάγκωνα γυναίκας που μοιάζει εμφανώς κακοποιημένη. Η εικόνα είναι αναφορά στις εικόνες που μας προκάλεσαν ανατριχίλα και τρόμο από την εισβολή της Χαμάς στο Ισραήλ που εκτός από θανάτους έφερε και αιχμαλωσίες ομήρων, αρπαγές και σκληρές κακοποιήσεις αμάχων. Στη δεύτερη εικόνα του σκίτσου παρουσιάζεται μία πόλη να βομβαρδίζεται ολοσχερώς από αεροσκάφη που απομακρύνονται. Η αναφορά είναι στην απάντηση του Ισραήλ στην εισβολή του περασμένου Σαββάτου με μαζικούς βομβαρδισμούς εις βάρος των Παλαιστίνιων που ζουν στη Λωρίδα της Γάζας.

 

 

Το σκίτσο που προκάλεσε αντιδράσεις

«Εκείνο που μισώ περισσότερο σε αυτήν την κτηνωδία», γράφει δίπλα στο πρώτο σκίτσο και προσθέτει πλάι στο δεύτερο: «είναι ότι με κάνει να δικαιολογώ απόλυτα αυτό».

 

 

 

 

Εκείνο που απεχθάνομαι εγώ σε σκίτσα σαν το παραπάνω είναι ότι ο κύκλος της εκδίκησης, των αντίποινων, της εχθρότητας, της βίας δεν κλείνει. «Δικαιολογείται απόλυτα», από τον Αρκά, που θα απευθύνεται σε ένα κοινό που επίσης «δικαιολογεί απόλυτα» το σφυροκόπημα της Γάζας με πυραύλους, τον πλήρη αποκλεισμό των κατοίκων της που κατ’ εντολή του Ισραήλ έχουν μείνει χωρίς ρεύμα, νερό, τροφή και καύσιμα, ως αντίποινα στην επίθεση της Χαμάς στα εδάφη του. Κι η διαμάχη που δεν μπορώ καν να θυμηθώ πότε ξεκίνησε, συνεχίζεται. Εισβολή, απόγνωση, πένθος, αντίδραση, ισοπέδωση, απόγνωση, πένθος, ριζοσπαστικοποίηση, εισβολή, απόγνωση… Ο κύκλος φαντάζει αέναος και δεν χωρούν εδώ δικαιολογίες.

 

Ξέρεις κάτι; Δεν είναι από τη μία άνθρωποι και από την άλλη κτίρια, όπως περιγράφει το σκίτσο του Αρκά. Είναι από τη μία άνθρωποι κι από την άλλη επίσης άνθρωποι, μέσα σε αυτά τα κτίρια, μέσα σε γειτονιές που ισοπεδώνονται. Αλλά αν είχαν μπει άνθρωποι στο δεύτερο σκίτσο, μάλλον η «απόλυτη δικαιολόγηση» θα ήταν πιο δύσκολο να επιτευχθεί. Η Χαμάς είναι μία παραστρατιωτική οργάνωση που ιδρύθηκε στη βάση 3 πυλώνων, τη θρησκεία, την κοινωνική υποστήριξη των Παλαιστινίων και τον αγώνα κατά του Ισραήλ. Από το 2007 διοικεί τη Λωρίδα της Γάζας. Η Χαμάς δεν είναι ολόκληρη η Γάζα, μία από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του κόσμο με 2,1 εκατομμύρια κατοίκους. Κι όσοι «δικαιολογούν απόλυτα» τον βομβαρδισμό που δεν σταματά στιγμή, είναι σαν να δικαιολογούν τον χαμό όχι της Χαμάς, αλλά όλης της Λωρίδας της Γάζας.

 

 

Ο Αρκάς βάζει σε ένα σκίτσο #MeToo

και Παλαιστίνη. Τρικυμία εν κρανίω.

Οι αντιδράσεις έφεραν ένα νέο σκίτσο του Αρκά, που εκτός από «πολέμιους» στο Twitter/X είχε και υποστηρικτές. Κι αυτό γιατί κατάφερε μέσα σε ένα σκίτσο να κάνει κριτική σε όσους έκριναν εκείνον, φέρνοντας και το #ΜeToo στο τραπέζι, το κίνημα που όλοι μοιάζουν να αγαπούν να αποδομούν. Στο σκίτσο-απάντησή του, επικαλείται μία ρήση του Γκράουτσο Μαρξ η οποία αναφέρει «Αυτές είναι οι αρχές μου. Αν δεν σας αρέσουν έχω κι άλλες». Στο πρώτο του σκίτσο μία γυναίκα κρατά μία ταμπέλα που γράφει #Metoo, στη δεύτερη μία σημαία της Παλαιστίνης. Δίπλα της, γυναίκες κακοποιημένες και νεκρές που παραπέμπουν στις εικόνες της εισβολής της Χαμάς στο Ισραήλ. Τρικυμία εν κρανίω, θα πω εγώ. Τι σχέση έχει το #MeToo με όλα αυτά; Ποιος δεν καταδίκασε τις επιθέσεις της Χαμάς και τα εγκλήματα κατά των γυναικών του Ισραήλ κατά την εισβολή του Σαββάτου; Κι αν τις καταδίκασε, τι εμποδίζει το ίδιο πρόσωπο να μιλά για την ιστορία της Παλαιστίνης και τη συστηματική καταπίεση που έχει υποστεί ο λαός της από το Ισραήλ; Τι σχέση έχει το ένα με το άλλο; Και τι σημασία έχει η γνώμη μας τελικά και οι αναλύσεις περί του ποιος και τι φταίει, όσο παιδιά χάνουν τη ζωή τους σε εκείνη την πολύπαθη γωνιά της γης μας;

 

 

 

 

Όπως συμψηφίζει όλη την Παλαιστίνη με τη Χαμάς ο Αρκάς, συμψηφίζει όσους υπερασπίζονται την Παλαιστίνη σε αυτόν τον πόλεμο με όσους υποστηρίζουν το κίνημα #MeToo. «Μοιράζει πόνο ο Αρκάς» έγραψαν κάποιοι χρήστες στο Twitter/X, ενώ άλλοι τον επέκριναν. Το επώδυνο σε όλα αυτά δεν είναι το σκίτσο του Αρκά, είναι το πόσο εύκολα ο ένας τσουβαλιάζει τον άλλο σε αυτή τη χώρα. Πόσο εύκολο είναι να πιστέψουμε ότι «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» κι όχι ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν σκέφτονται αποκλειστικά σε μαύρο–άσπρο δίπολο. Ότι υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για τις γυναίκες του Ισραήλ και για τα παιδιά της Παλαιστίνης εξίσου, ότι υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν τους λαούς να αιματοκυλιούνται ξανά και ξανά και ξανά χωρίς κανείς να κάνει τη διαφορά, ότι τα όπλα κυκλοφορούν σε αυτόν τον κόσμο και εξοπλίζουν και τους μεν και τους δε, ότι μετά από κάθε βομβαρδισμό όσοι ανοικοδομούν πλουτίζουν, ενώ τα θύματα κάθε μίας από αυτές τις συγκρούσεις μένουν εκτοπισμένα, φοβισμένα, με απώλειες, τραυματισμένα για μία ζωή. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν δικαιολογούν ποτέ, πόσο μάλλον απόλυτα τον χαμό χωρίς ατζέντες. Μόνο από ατόφια ανθρωπιά.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...