Η ηδονή της μελαγχολίας [Αντωνόπουλος Γιάννης, efsyn.gr, 30/09/2023]

[ramirez]

«Ο υπέροχος Γκάτσμπυ» του Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ μάς ταξιδεύει με τη γλώσσα των κόμικς στην ατμόσφαιρα του αμερικανικού Μεσοπολέμου και της εποχής της τζαζ.

 

 

 

 

Δημοσιεύθηκε το 1925 και αποτελεί μια από τις πιο γοητευτικές ερωτικές ιστορίες του 20ού αιώνα και της αμερικανικής λογοτεχνίας. «Ο υπέροχος Γκάτσμπυ» του Αμερικανού συγγραφέα Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ δεν έλαβε τότε την αναγνώριση που του άξιζε, τουλάχιστον από εμπορικής πλευράς. Και σίγουρα όχι στον βαθμό που είχαν τύχει υποδοχής από κοινό και κριτικούς προηγούμενα έργα του, όπως «Η άλλη όψη του Παραδείσου» (1920) και «Όμορφοι και καταραμένοι» (1922). Όμως ο «Υπέροχος Γκάτσμπυ» γνώρισε τη δόξα μετά τον πρόωρο θάνατο του συγγραφέα του (πέθανε τον Δεκέμβριο του 1940 σε ηλικία 44 ετών). Επανεξετάστηκε από φιλολογική σκοπιά, ξαναδιαβάστηκε και λατρεύτηκε από όλες τις μεταπολεμικές γενιές. Έκτοτε έχει μεταφερθεί τέσσερις φορές στον κινηματογράφο – με πιο γνωστή αυτή του 2013, με πρωταγωνιστή τον Λεονάρντο ντι Κάπριο –, σε τηλεταινίες, σε θεατρικά έργα, σε όπερα, σε μπαλέτο και φυσικά σε κόμικς.

 

 

 

 

Κόμικς, όπως αυτό που κυκλοφόρησε το 2020 από τις εκδόσεις Simon & Shuster, σε κείμενο προσαρμοσμένο από τον Φρεντ Φόρνταμ (συγγραφέα και εικονογράφο, γνωστό κυρίως από την εξαιρετική μεταφορά σε γκράφικ νόβελ τού «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» της Χάρπερ Λι) και εικονογράφηση της Λονδρέζας Άγια Μόρτον (βραβευμένης εικονογράφου του «His Dream of the Skyland»). «Ο Υπέροχος Γκάτσμπυ», σε μορφή κόμικς, κυκλοφόρησε πρόσφατα και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μίνωας, σε μετάφραση Αλέξη Καλοφωλιά. Στις σελίδες του αναβιώνει το λαμπερό περιβάλλον της νεοϋορκέζικης μπουρζουαζίας μέσα από τα μάτια του επίδοξου συγγραφέα Νικ Κάραγουεϊ, όταν έρχεται σε επαφή με τον μυστηριώδη εκατομμυριούχο Τζέι Γκάτσμπυ. Η εξέλιξη της πλοκής μάς θυμίζει, στην πραγματικότητα, τη μελαγχολική ματιά του Φιτζέραλντ απέναντι στον απατηλό κόσμο του «αμερικανικού ονείρου», του νεοπλουτισμού, του υλισμού και των χαλαρών ηθών.

 

 

 

 

Σε αυτή την καλαίσθητη έκδοση, ο όμορφος πεζός λόγος του Φιτζέραλντ έχει προσαρμοστεί από τον Φόρνταμ έτσι ώστε να διαδραματίζει έναν ενεργό ρόλο στην αφήγηση, χωρίς να υποκαθιστά την αυτόνομη δυναμική των εικόνων. Συνυπάρχει δε αρμονικά με την υπέροχη εικονογράφηση της Μόρτον, η οποία κατάφερε να αποδώσει εικαστικά την ατμόσφαιρα της εποχής της τζαζ μέσα από τις νυχτερινές όψεις του αστικού τοπίου της Νέας Υόρκης και τα ξέφρενα πάρτι του Γκάτσμπυ στο Λονγκ Άϊλαντ. Και αυτό το επιτυγχάνει με μια σχεδιαστική γραμμή και με χρήση ακουαρέλας που παραπέμπουν σε εικονογραφική αισθητική Μεσοπολέμου. Πολύτιμο «εξτραδάκι»: η λίστα τραγουδιών που έφτιαξε στο Spotify ο εκδότης του Μίνωα για να μας κρατήσει συντροφιά με τον «Υπέροχο Γκάτσμπυ», προσβάσιμη μέσω QR code.

 

 

 

 

Και το σχετικό link...