«Πάντα είναι πηγμένο το 550» [Κουκουλάς Γιάννης, efsyn.gr, 13/11/2021]

[nikolas12]

 

 

Μέσα στο λεωφορείο είσαι «αιχμάλωτος». Διατηρείς μια μικρή ελευθερία κινήσεων ή πολλές φορές ούτε καν αυτή. Το βλέμμα σου όμως είναι εκεί. Με μάτια ορθάνοιχτα ο Γαβριήλ Μελισσουργάκης παρατηρεί και σχεδιάζει τους συνεπιβάτες του και ο Χρήστος Χαντζής φαντάζεται τις ιστορίες τους.

Πριν από 35 χρόνια, ο Σωτήρης Κακίσης και ο Αλέκος Φασιανός κυκλοφόρησαν ένα μικρό αλλά υπέροχο βιβλίο με επίκεντρο τις διαδρομές ενός ταξί στο κέντρο της Αθήνας. Ο πρώτος έγραφε τα κείμενα και ο δεύτερος τους έδινε εικόνες με διάχυτο το χιούμορ αλλά και μια αίσθηση μοναξιάς τόσο των επιβατών όσο και του εκάστοτε ταξιτζή. Ο τίτλος του βιβλίου ήταν «Ταξί-δια» και ο υπότιτλος «Ταξιδράματα» (εκδόσεις Βουρκαριανή). Το βιβλίο έκλεινε με τα λόγια του Αλέκου Φασιανού-επιβάτη κατά τον καβγά του με έναν οδηγό: «Θα ξαναγυρίσω! Θα επανέλθω δριμύτερος!»

 

 

Ο Φασιανός μπορεί να μην επέστρεψε σε Ταξι-διωτικές κόμικς διαδρομές, αλλά όταν ξεφύλλισα και ενθουσιασμένος διάβασα μονορούφι το επίσης υπέροχο βιβλίο των Γαβριήλ Μελισσουργάκη και Χρήστου Χαντζή με επίκεντρο τις διαδρομές του επιβάτη ενός λεωφορείου, μου ήρθε κατευθείαν στον νου. Δεν γνωρίζω καν αν οι δυο δημιουργοί είχαν υπόψη τους τα «Ταξί-δια» και ούτε έχει καμιά σημασία.

 

 

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το έργο τους έρχεται ως οιονεί «απάντηση» και επί το λαϊκότερον (το λεωφορείο αποτελεί φθηνότερο μέσο μαζικής μεταφοράς και αποτελεί συνήθως τη μοναδική δυνατότητα μετακίνησης των επιβατών του) «συμπλήρωση» στις διαδρομές των Κακίση και Φασιανού. Χωρίς πολλούς διαλόγους, όμως, χωρίς νεύρα και καβγάδες, χωρίς ένταση και βία.

 

 

Το «Λεωφορείο 550» (εκδόσεις Δίαυλος, 48 σελίδες) είναι το αποτέλεσμα των παρατηρήσεων του Γαβριήλ Μελισσουργάκη κατά την πελώρια διαδρομή ενός αστικού λεωφορείου. Οι παρατηρήσεις μετατρέπονται σε κείμενα και στη συνέχεια αναλαμβάνει ο Χρήστος Χαντζής να τα μετατρέψει σε εικόνες.

 

Οπως γράφουν και οι ίδιοι στον επίλογό τους: «Κυκλοφορώντας με το αστικό λεωφορείο ίσως καταφέρεις να ξεχειλώσεις λίγο ή για τα καλά το κλειστό σχήμα, τη δική σου κοντινή πραγματικότητα. Προϋπόθεση, το να είναι όσο λιγότερες οι μέρες που κοιτάς και δεν βλέπεις (που λένε και τα μυθιστορήματα). Οι μέρες που σκέφτεσαι έντονα τη δουλειά κι έτσι χάνεις τις ιστορίες. Το 550 ξεκινά να διηγείται από το χάραμα. Σχεδόν πάντα γεμάτο, από το Παλαιό Φάληρο στα βόρεια προάστια της Αθήνας και πάλι πίσω».

 

 

Μοναχικοί ηλικιωμένοι, νέα παιδιά βυθισμένα στις σκέψεις και στη μουσική, ερωτευμένοι, λυπημένοι, καθηγητές και καθαριστές τζαμιών, αναγνώστες βιβλίων και οθονών κινητών τηλεφώνων. Ολοι μαζί ταξιδεύουν αλλά ο καθένας μόνος του. Και γίνονται πανέμορφες αλλά και πικρές εικονογραφημένες ιστορίες της αστικής μας μοναξιάς.

 

Πηγή