Alias – Η Jessica Jones παραδίδει μαθήματα ωμού ρεαλισμού before it was cool [Καραχάλιου Έφη, smassingculture.gr, 06/03/2018]

[leonidio]

 

Η αγαπημένη υπερήρωας μας συστήνεται για πρώτη φορά στις αρχές του 2000, αλλά βγαίνει από την αφάνεια με αφορμή την σειρά του Netflix. Τι σημαίνει αυτό για το παρόν και το μέλλον της στο χαρτί και την μικρή οθόνη.

 

H Jessica Jones είναι ο ορισμός του αντιήρωα. Το τραγικό παρελθόν συγκρούεται με ένα αβέβαιο παρόν και όλα αυτά δημιουργούν ανασφάλεια, που εκδηλώνεται με πολλών ειδών καταχρήσεις και εκτονώσεις. Αν και δοκίμασε το προφίλ του υπερήρωα, δεν άντεχε το lifestyle των Avengers και αναζήτησε μια μοναχική ζωή που θα της προσέφερε παράλληλα ένα πιο χαμηλό προφίλ. Προς το παρόν, χρησιμοποιεί τις δυνάμεις της για να τρέχει με το ιδιωτικό γραφείο ντετέκτιβ που στεγάζεται στο διαμέρισμά της.

 

 

Η σειρά του Netflix κατάφερε σε μεγάλο βαθμό να δημιουργήσει αυτό το κλίμα, δοσμένο βέβαια από μια πιο σύγχρονη ματιά. Ο χαρακτήρας του Killgrave ενώθηκε σε ελάχιστα σημεία με τον original villain χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό, εφόσον τον πήρε επάνω του ο David Tennant. Η φίλη της, Trish Walker, αναδείχθηκε σε μια εξίσου δυνατή ηρωίδα, που αναμένεται να αξιοποιηθεί περισσότερο, αποτελώντας κάτι ανάμεσα στην Hellcat και την Captain Marvel. Το σημείο ίσως που ήθελε περισσότερη εμβάθυνση ήταν το ψυχολογικό τραύμα μετά την οκτάμηνη διαμονή της με τον Killgrave, καθώς θίγεται ελαφρώς το ζήτημα του βιασμού και του εξευτελισμού ως σεξουαλικό φετίχ. Στο κόμικ δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην αναπροσαρμογή της στην δύσκολη πραγματικότητα, ειδικά σε αυτή σύμφωνα με τα στάνταρ των υπερηρώων.

 

 

Αυτό που διαφαίνεται σίγουρα είναι ότι η Jessica Jones οδηγείται σε αποφάσεις με βάση το δικό της αξιακό σύστημα, που καθορίζεται κυρίως από ένα αίσθημα κατωτερότητας. Πιστεύει ότι οι δυνάμεις που της δόθηκαν τυχαία, την κάνουν ανάξια να ανταποκριθεί στο υπερηρωικό κομμάτι, οπότε και επιλέγει να αποσυρθεί αν και ενδόμυχα αναζητά την ζωή στην έπαυλη των Avengers. Στην προσωπική της ζωή, αρκείται με κάτι εφήμερο και μόλις βλέπει ότι δένεται ψυχολογικά, προσπαθεί να μην απογοητεύσει και απομακρύνεται. Η σχέση της με τον Luke Cage παραμένει υποσυνείδητα παρόλο που δεν εκδηλώνεται σε μεγάλο κομμάτι του κόμικ, γιατί επιλέγει να δώσει έμφαση στην δουλειά. Η εργασιομανία και η οριακά ηδονοβλεπτική παρατήρηση της ζωής των υποκειμένων που αποτελούν αντικείμενο της δουλειάς φτάνουν για να γεμίσουν την κατά τ’ άλλα άδεια ζωή της. Ο Luke Cage της προσφέρει συναισθηματική ασφάλεια και πληρότητα, ενώ μικρές παρεκκλίσεις όπως ο Ant–Man λειτουργούν απλά ως επιβεβαίωση της αρχικής της επιλογής, μιας και μοιάζει συνεχώς να τους συγκρίνει. Τελικά η εγκυμοσύνη και η εξομολόγηση των συναισθημάτων της από τον Luke Cage λειτουργούν βολικά ως μια διέξοδος, έτσι ώστε να μπει μια τάξη στην προσωπική της ζωή. Όμως ο Killgrave δεν είναι ευχαριστημένος που έχασε το αντικείμενο της επιθυμίας του, οπότε η ζωή της θα αναταράσσεται από αυτόν. Η Jessica όσο δίνει την εντύπωση ότι είναι χαρακτήρας των άκρων, ζητάει την ησυχία και την τάξη, αλλά πάντα υπάρχει μια ειδική θέση για τον Killgrave, ακόμα και αν είναι πια από μίσος.

 

 

Το σχέδιο του Michael Gaydos και τα εξώφυλλα του David Mack δένουν από την μια την grunge και neo-noir αισθητική που επικρατούσε στα 2000s με την πιο μυστηριακή απεικόνιση με νερομπογιές που επιλέγει ο δεύτερος. Τα επιμέρους επεισόδια με την Jessica Drew έδωσαν διπλές δόσεις girl power, αλλά η ιστορία με τον Purple Man ή Killgrave στην σειρά -για να ακούγεται πιο επιβλητικό- είναι αυτή που δίνει την τελική κάθαρση(;) στην ηρωίδα. O Brian Michael Bendis σε μια πολύ καλή συγγραφική του στιγμή, δημιούργησε μια ηρωίδα που αποπνέει αντισεξισμό, πολύ πριν τα σκάνδαλα του Hollywood φέρουν ζητήματα κακοποίησης στο προσκήνιο. Η Jessica Jones καθρεφτίζεται στα πρόσωπα χιλιάδων γυναικών που επιλέγουν να στηριχθούν στα πόδια τους και να μην σιωπήσουν πίσω από κλειστές πόρτες και θολωμένα βλέμματα.

 

Πηγή