fanzinesnet news

[georgeRgR]

και το fanzinesnet κάνει ζέσταμα για τοcomicdom con 2011!

 

Γεια χαρά σε όλους!

Μετά από ένα χρόνο διαδυκτιακής παρουσίας, το fanzinesnet μέσα από το comicdom con θα κάνει επιτέλους και live εμφάνιση. Για να κάνουμε ακόμα πιο αισθητή την παρουσία μας, θα κουβαλάμε στον πάγκο μας φρεσκότατο mini-comic υπό του τίτλου Ιστορίες της Τσέπης καθώς και κάμποσα ξενόγλωσσα comiczines. Κι αυτά είναι μόνο η αρχή!

 

Όποιος περίμενε την κατάλληλη ευκαιρία για να μας γνωρίσει από κοντά, ας αρπάξει αυτή απ’ τα μαλλιά!

 

Α, στην ιστοσελίδα μας παίζει κι ένας μικρός διαγωνισμός, όσοι πιστοί προσέλθετε!

 

[mits63]

Άντε και θα σου 'χω και κατιτις!

[georgeRgR]

Άντε και θα σου 'χω και κατιτις!

Super!

[georgeRgR]

Η σημερινή ραδιοφωνική εκπομπή Radiokitchen (7/4 στις 22.00) του indieground radio θα είναι αφιερωμένη στον ανεξάρτητο τύπο! Καλεσμένοι θα είναι εκδότες φανζίν (μεταξύ των οποίων κι εγώ) οι οποίοι για κάμποση ώρα θα βολτάρουν στον κόσμο των ερασιτεχνικών εκδόσεων. Don't miss it!

[DJO]

Άλλαξε ο τίτλος για να έχει ο Γιώργος ένα τόπικ όλο δικό του για νέα κλπ.

 

Καυστικότατη συνέντευξη που πήραν στις 16 Σεπτεμβρίου οι Νεκρές Γραμμές:

 

 

 

Tο ιστορικό της συνέντευξης με το Γιώργο έχει ως εξής:

 

 

Η δημιουργία του fanzine Νεκρές Γραμμές μάς στιγμάτισε σαν άτομα μια συγκεκριμένη εποχή και ως φυσικό επακόλουθο ήταν μετά από αρκετά χρόνια να αναζητήσουμε τυχόν ίχνη του στο διαδίκτυο, περισσότερο λόγω νοσταλγίας αλλά και περιέργειας μια και δεν είχαμε γνώση σχετικά με το ποιοι τελικά το αγόραζαν, εκτός βέβαια από τους συνήθεις γνωστούς και φίλους.

 

Η αναζήτηση μάς οδήγησε σε ένα site το οποίο είναι το

www.fanzines.gr και προς μεγάλη μας έκπληξη, ανάμεσα σε εκατοντάδες ελληνικά fanzines διαφόρων εποχών και γούστων, αναφερόταν και στις Νεκρές Γραμμές.

Η αναφορά ήταν λιτή, δείγμα της έλλειψης πληροφοριών σχετικά με το έντυπό μας και αυτό ήταν που μας ώθησε στο να έρθουμε σε επαφή με το συγκεκριμένο site, προκειμένου να τους γνωρίσουμε το Νεκρές Γραμμές. Η ανταπόκρισή τους ήταν αξιοθαύμαστη και επαγγελματική θα έλεγα, σε σημείο τέτοιο που να πατήσουν άθελά τους τα σωστά κουμπιά και να μας ωθήσουν στη δημιουργία της ηλεκτρονικής μορφής του Νεκρές Γραμμές.

 

Ο Γιώργος είναι στην ουσία η καρδιά του www.fanzines.gr και η συνέντευξη μαζί του ήταν για εμάς κάτι σαν γνωριμία με τον Πατριάρχη των fanzines στην Ελλάδα. Η δουλειά που έχει κάνει με την παρουσίαση τόσο πολλών fanzines είναι εντυπωσιακή και το γεγονός του ότι δεν υπάρχει ακόμα κάτι ανάλογο στην Ελλάδα, αυτό από μόνο του το καθιστά ξεχωριστό.

 

 

 

Ύστερα από πολλά έτη, η πρώτη συνέντευξη που πήραμε (για το site) ήταν αυτή των 7 frogs.

 

Αυτή με τους 700 Machines εσείς δεν την πήρατε;

 

 

Είναι συνέντευξη για το site αλλά από κάποιον φίλο. Δεν την πήραμε εμείς αυτοπροσώπως.

 

Το λέω γιατί μου φάνηκε ωραία στημένη. Δεν ήταν τηλεγραφική, φανζινο-συνέντευξη, ήταν ωραία.

 

 

 

Με τους 7 frogs, θυμηθήκαμε τα “παλιά”. Ενθουσιαστήκαμε τόσο πολύ βέβαια που καταλήξαμε πως δεν μας ενδιαφέρει τόσο το αν θα παίρνουμε μουσικές συνεντεύξεις όσο να δίνουμε βήμα σε άτομα ή ομάδες από όλα τα είδη τέχνης. Πάντως φαίνεται πολύ ποιοτικό (σ.σ. το φανζινάκι που μας έκανε δώρο ενώ εμείς τα γαϊδούρια ούτε ένα τεύχος δεν του πήγαμε από το Νεκρές Γραμμές).

 

Ναι, είναι ποιοτικό γιατί μου πιάσανε τον... (γέλια). Αν ξανατσεκάρετε το site (fanzines.gr) θα δείτε μια ανάρτηση που έχω κάνει για το πως μπορείς να τυπώσεις το φανζίν σου. Παράδειγμα, να διαλέξει κανείς τυπογραφείο ή φωτοτυπίες για να τυπώσει το έντυπό του; Αν πας για φωτοτυπίες, πρόσεχε 1, 2, 3 πράγματα. Στο τυπογραφείο αντίστοιχα...

 

 

Αυτό παλαιότερα δεν το είχες φτιάξει;

 

Αυτό το αρθράκι το δημοσίευσα σήμερα το πρωί. Πιο πολύ έγινε, γιατί όταν τύπωσα αυτό (σ.σ. το φανζίν-δώρο, που μας έδωσε όταν βρεθήκαμε), έπρεπε να το έχω έτοιμο σε σύντομο χρονικό διάστημα για ένα φεστιβάλ. Στην ουσία έπρεπε να το έχω έτοιμο σε λίγες ώρες. Ήμουν στη φάση «μπαίνω, και αυτός που θα μου τυπώσει, ό,τι μου πει θα το δεχτώ, αρκεί να έχω ένα έντυπο στα χέρια μου». Αλλά ξέρεις, όποτε πας να εκτυπώσεις κάτι τέτοιο θέλει αρκετό χρόνο. Δοκιμαστικές εκτυπώσεις, κόψιμο, συρραφή κλπ. Στην περίπτωση μου πήγα σε κάποιους πιο άμεσους, που εντάξει… με γδάρανε. Τέτοια ώρα όμως, τέτοια λόγια.

 

Πέρα από συμβουλές όμως, έχω προσθέσει στο άρθρο μια λίστα με φωτοτυπάδικα που κάνουν και καλή δουλειά, αλλά έχουν και καλές τιμές. Αντίστοιχα, υπάρχει και μια μαύρη λίστα με μαγαζιά προς αποφυγή.

 

Μου φαίνεται πως σιγά-σιγά θα πρέπει να βάζουμε και κανένα άρθρο στην ιστοσελίδα γιατί, όλο φανζίν, ίσως καταντά και λίγο κουραστικό. Ένας φίλος που είπε πως μοιάζει με μουσείο, όχι άδικα, και προσπαθώ να γράψω και κάτι χρήσιμο. Εσείς πως το βλέπετε το site; Χώρια από το νοσταλγικό, «μου θύμισε εκείνο, μου θύμισε το άλλο...»

 

 

Αυτό έλεγα πριν συναντηθούμε, πως είναι καταπληκτικό.

 

Ευχαριστούμε!

 

 

Όχι αλήθεια.

 

Κοίτα, συνήθως το feedback που έχουμε είναι από άτομα που ήταν παλιότερα στη φάση. Όπως εσύ, ο Αλέξανδρος, ή παιδιά που βγάζανε το φανζίν το ’80 και βλέπουν όλα αυτά με μια νοσταλγία.

 

 

Εντάξει αυτή είναι η πρώτη εντύπωση.

 

Θέλω να σου πω πως feedback από καινούργια fanzines... ψιλά πράγματα.

 

 

Ίσως να μην βγαίνουνε τόσα.

 

Όχι, βγαίνουνε. Απλά έχουν καταντήσει πιο μοναχικά νομίζω σε σχέση με τα παλιά. Πέρα από τα μουσικά, υπάρχουν λ.χ. fanzines με κολάζ ή ποίηση, zines που είναι πιο καλλιτεχνικής φύσης και δεν είναι στο επίπεδο της ενημέρωσης. Αυτά έχουν μια περίεργη επικοινωνία.

 

 

Γιατί να κάνει κάποιος φανζίν τώρα; Δηλαδή να καταλήξει να κάνει φωτοτυπίες, να το κάνει τι; Να το προωθήσει πως; Όταν μπορεί κάλλιστα να το προωθήσει μέσω internet.

 

Κοίτα, όσον αφορά τη μουσική, το internet είναι τεράστιο εργαλείο. Τώρα η κάθε μπάντα έχει τη μουσική της online και με τις γρήγορες ταχύτητες, έχουν «φύγει» όλα. Μου κάνει έκπληξη που τέτοια έντυπα βγαίνουν ακόμα. Εντάξει, δεν είναι τυχαίο πάντως που όλα τα ελληνικά μουσικά φανζίν, τα οποία είτε είναι hxc/punk είτε garage και ψυχεδελικά, κυκλοφορούν μόνο στα αγγλικά. Τα κόμικς παίζουν πάρα πολύ τώρα, αφού αυτό το είδος της τέχνης είναι πιο «δεμένο» με το χαρτί. Ακόμη είναι δύσκολο κάποιος να διαβάσει από μια οθόνη, αν και τώρα τελευταία αρχίζει ν’ αλλάζει κι αυτό. Υπάρχουν λ.χ. κάποιοι ερασιτέχνες κομίστες που δημοσιεύουν blog με μικρές κόμικ ιστοριές. Μπορεί να έχεις δει κάποιο απ’ αυτά.

 

 

Ναι έχω δει από το site σας.

 

Υπάρχει λ.χ. το Τhe Vey Closed Circle όπου έχουν μαζευτεί πολλοί πρώην και νυν φανζινάδες και ανεβάζουν κομιξάκια με τέσσερα καρέ. Μπορούν να διαβαστούν εύκολα από υπολογιστή. Μικρές ιστορίες.

Ένα άλλος είδος φανζίν που τρέχει πολύ είναι τα Perzines , τα οποία είναι περισσότερο προσωπικού χαρακτήρα, σαν ημερολόγια. Αποτύπωση σκέψεων και προσωπικές καταγραφές. Μοιάζουν πολύ με blog, μόνο που φτιάχνονται από άτομα που έχουν μια καλλιτεχνική ανησυχία παραπέρα. Το blog από τη μία σου δίνει μια έτοιμη φόρμα, ένα έτοιμο background τυποποιημένο, ενώ το φανζιν σου δίνει τη δυνατότητα να κολλήσεις, να φτιάξεις, να κάνεις χειροτεχνήματα.

Αυτό που μου αρέσει πολύ σε τέτοιες προσπάθειες είναι όταν δίνει κάποιος/α στο έντυπό του προσωπικό χαρακτήρα, μια παρέμβαση που λέει ότι «είμαι φτιαγμένο από άνθρωπο και όχι από μηχανή». Να το κόψεις μόνος σου για παράδειγμα, αντί για σύρμα να το δέσεις σε ραπτομηχανή με κλωστή ή να το χρωματίσεις στο χέρι... Στην Αμερική και την Αυστραλία να φανζίν έχουν άλλη απήχηση. Στη Μελβούρνη υπάρχει ένα μαγαζί που πουλάει μόνο fanzines, και μέσα σ’ αυτά υπάρχουν αρκετά τελείως χειροποίητα... ένα και ένα. Φαντάσου το κολάζ όχι φωτοτυπημένο, αλλά κανονικό! Βγάζεις φωτοτυπίες αυτό που θέλεις να κόψεις και να κάνεις κολάζ, παίρνεις τη σελίδα και συνθέτεις δέκα, είκοσι φορές το ίδιο πραγμα.

 

 

Εκεί αγοράζεις έργο...

 

Ναι. Αλλά το ότι βγαίνει σε ένα αριθμό αντιτύπων που δεν είναι 2 ή 3, δείχνει μια θέληση να επικοινωνήσεις με τον άλλο με έναν τρόπο ιδιαίτερο.

Τελευταία είχα μια συζήτηση σχετικά με έναν κομίστα που κυκλοφόρησε ένα φανζίν σε πέντε αντίτυπα. Κάτι τέτοιο για μένα προσωπικά δεν έχει νόημα, τουλάχιστον στο χώρο των φανζίν. Όταν βγάζεις πέντε αντίτυπα, πιο πολύ κάνεις ένα έργο τέχνης, παρά δείχνεις να θέλεις επικοινωνία.

 

Το site είσαι εσύ ή εσύ και άλλοι;

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Αυτό που εκφράζει η ιστοσελίδα προέκυψε από το δίκτυο fanzinesnet. Το fanzinesnet συγκροτήθηκε από κάποιους φανζινάδες στις αρχές του ‘00 για να έρθουν πιο κοντά άτομα που εκδίδουν fanzines και μαζί να προσπαθήσουν να αλληλοβοηθηθούν σε θέματα που πάντα ήταν προβληματικά όσον αφορούσε τις ερασιτεχνικές εκδόσεις. Τη διανομή λ.χ., την εκτύπωση κ.α.

Τα πρώτα χρόνια υπήρχε αρκετή κινητικότητα και ενθουσιασμός. Πραγματοποιήθηκαν κάποιες εκθέσεις σε Αθήνα και Πάτρα, υπήρχε συμμετοχή σε φεστιβάλ της Βαβέλ και φυσικά αρκετές συναντήσεις φανζινάδων. Κι εδώ στον πεζόδρομο στη Μεσολογγίου είχε γίνει μια έκθεση οργανωμένη από τους ίδιους τους εκδότες. Η πιο σημαντική εκδήλωση βέβαια ήταν ένα τριήμερο free-camping που γινόταν κάθε καλοκαίρι στον Καϊάφα. Οι πυρκαγιές όμως που κάψαν την περιοχή το 2007 σηματοδότησαν κατά κάποιο τρόπο και το σβήσιμο των δραστηριοτήτων.

Είναι αλήθεια πως αρκετά νωρίς είχαν προκύψει διαφωνίες μεταξύ φανζινάδων σε αρκετά πράγματα. Στην Ελλάδα, αλλά και παντού στον κόσμο, υπάρχουν δύο φανζίν σκηνές. Η μία είναι πιο κοντά στην καλλιτεχνική έκφραση και η άλλη είναι πιο «σκληροπυρηνική» και η οποία σχετίζεται άμεσα με την πανκ κουλτούρα και εκφράζει μια στάση ζωής.

Όλη η φάση με τα fanzines όπως τα ξέρουμε σήμερα, ξεκίνησε από το κίνημα του punk σε Αγγλία/Αμερική και το οποίο ήταν άρρηκτα δεμένο με το πνεύμα του DIY (do it youself). Και τι σημαίνει diy; Βασίζομαι στις δικές μου δυνατότητες. Εκείνα τα χρόνια λ.χ. οι μπάντες οργάνωναν μόνες τους συναυλίες, ηχογραφούσαν σε δικά τους στούντιο, δημιουργούσαν οι ίδιοι τις αφίσες για τις συναυλίες τους κ.α. Κάπου εκεί ξεπήδησαν και τα φανζίν, για να στηρίξουν τη μουσική αυτή σκηνή. Τα fanzines ήταν το μέσο για να υπάρξει ενημέρωση για το τι συμβαίνει, μια και ο mainstream τύπος δεν ασχολούνταν τόσο. Ένθερμοι οπαδοί γράφαν για τις μπάντες της πόλης τους, που πολλές φορές ήταν και φίλοι τους. Ό,τι κάνατε και εσείς με λίγα λόγια, φαντάζομαι.

Τελοσπάντων, κάποια στιγμή το πανκ έφτασε και στην Ελλάδα και λίγο καθυστερημένα άρχισαν να εκδίδονται κι εδώ κάποια φανζίν, από το 1985 κυρίως και μετά. Μέχρι τότε ο ανεξάρτητος ελληνικός τύπος, ή underground press, δεν είχε να επιδείξει κάτι πέραν κάποιων εντύπων όπως η Ανοιχτή Πόλη. Στο εξωτερικό βέβαια, fanzines υπήρχαν από τη δεκαετία του ’40.

Αλλά από αλλού ξεκίνησα…

 

 

Έλεγες για το fanzinesnet και το πώς ξεκίνησε, στο να διευκολύνει τη διανομή...

 

Ναι, κάτι τέτοιο προσπάθησε να γίνει, μα δεν έγινε ποτέ, τουλάχιστον στο βαθμό που ελπίζαμε.

 

 

Πέτυχε;

 

Όσο κράτησε καλά ήταν. Είχε τα πάνω αλλά και τα κάτω του. Από τα σχέδια που συζητούνταν δεν προχώρησε σχεδόν τίποτα πέραν του free camping, κάτι που οργανωνόταν ουσιαστικά από 1-2 άτομα. Το μόνο «χειροπιαστό» που υπάρχει ακόμα είναι ένα αρχείο με έντυπα που μαζεύονταν κάθε τόσο για να πραγματοποιούνται εκθέσεις. Το αρχείο αυτό έχει περάσει σε μένα πλέον και προσπαθώ να βρω ένα τρόπο να το αξιοποιήσω. Χρόνο με χρόνο έχουμε συγκεντρώσει ένα σημαντικό μέρος της εγχώριας και μη underground φανζίν σκηνής που είναι κρίμα να μένει στο σκοτάδι.

Προσωπικά, πιστεύω πως το fanzinesnet δεν τράβηξε γιατί δεν υπήρχε ο ένας που θα το κυνηγούσε συνεχώς. Δυστυχώς κάποια πράγματα δεν πρόκειται να κινηθούν αν δε βρεθεί ένας πεισματάρης να παλεύει γι’ αυτά συνεχώς. Για πολλά χρόνια ήταν ο Νεκτάριος, που φαντάζομαι πως σαν κι εμένα ήταν ένα παιδί με όνειρα για το τι θα μπορούσαν να κάνουν τα φανζίν.

Βέβαια είναι γεγονός πως όταν κάνεις ένα fanzine δεν βάζεις νερό στο κρασί σου, με την έννοια πως δεν είσαι διατεθειμένος να συμβιβαστείς.

 

 

Ωχ, βάσανα...

 

Γι’ αυτό το κάνεις και μόνος σου. Αν ήθελες να το κάνεις με παρέα, τότε κάνεις και περιοδικό. Αυτή είναι η δικιά μου άποψη. Όταν μπλέκεις σε μια ομάδα με άτομα που μπορεί να μη γνωρίζονται μεταξύ τους, να μην ξέρει ο ένας τα χούγια του άλλου, αυτό που θα γίνει στο τέλος είναι να κάνεις πράγματα που μπορεί να μην σε εκφράζουνε.

 

 

Είναι αυτό που ζήσαμε στην προσπάθειά μας να το στήσουμε... τα περάσαμε πρόσφατα και ας είμαστε μεγάλοι άνθρωποι και ας είμαστε και γνωστοί... τα ίδια πράγματα.

 

Εντάξει, έτσι γίνεται. Ο κάθε ένας κάνει ένα fanzine για να εκφράσει την πάρτη του. Τώρα ας πούμε, αυτές τις δύο σκηνές που σου είπα, πώς θα τις ενώσεις; Ένας που έχει από πίσω του μια συγκεκριμένη κοσμοθεωρία, τι να του πει ένας που γράφει και εκδίδει ποίηση περί ανέμων και υδάτων; Και το αντίστροφο, φυσικά.

 

 

Εντάξει, ανήκουν και οι δύο σε κάποια στιγμή independent ας πούμε, είναι ανεξάρτητοι από τα εμπορικά.

 

Έχεις μια κοινή βάση, αλλά δυστυχώς, μετά ξεκινούν οι διαφορές.

 

 

Εσείς πως το ζήσατε αυτό;

 

Για μένα μπορώ να σου πω πως στην αρχή έβλεπα τα πράγματα πιο ρομαντικά. Μετά κατάλαβα πως κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, και καλά κάνουν στην τελική. Αν και τα περιγράφω κάπως μαύρα, πάντα όταν θυμάμαι εκείνα τα χρόνια χαμογελώ. Να σημειώσω πάντως πως τότε συμμετείχα σε ελάχιστα πράγματα για να μπορώ να έχω ολοκληρωμένη άποψη.

Eκείνα τα χρόνια επίσης, είχε δημιουργηθεί και μια πειραματική ιστοσελίδα που ενημέρωνε για τα zines που κυκλοφορούσαν. Πάντα υπήρχε στο μυαλό μας να στήσουμε μια καλή ιστοσελίδα αλλά για διάφορους λόγους δεν προχώρησε. Κάποια στιγμή, χρόνια μετά, σκέφτηκα πως αν είναι να γίνει κάτι θα πρέπει κάποιος να πάρει την απόφαση να το ξεκινήσει μόνος, χωρίς να μπλέξει σε συζητήσεις και να ξαναμπλέξει σε διαφωνίες. Ακριβώς όπως παίρνεις την απόφαση να φτιάξεις το δικό σου έντυπο. Κάθισα λοιπόν, έμαθα το joomla για να κάνω εγώ αυτό το κάτι. Φαντάζομαι το ξέρεις το Joomla...

 

 

Ναι και το δικό μας σε Joomla είναι.

 

Το φαντάστηκα. Εν τω μεταξύ με το Joomla τα βρήκα μπαστούνια. Πάλι καλά, κάποια στιγμή βρέθηκε o Κώστας (doesitmatter), και ανέλαβε εξ’ ολοκλήρου το στήσιμο της σελίδας σε Wordpress. Εκεί άρχισαν τα τρελά γκάζια. Ένας στο σχεδιασμό κι άλλος στα κείμενα. Ξεκινήσαμε με πολλή όρεξη και πολλές φιλοδοξίες. Να οργανώσουμε φεστιβάλ, να βρούμε ανταπόκριση...

 

 

Είναι σαν ένας καθρέφτης και για εμάς. Λίγο πολύ τις ίδιες φιλοδοξίες έχουμε...

 

Το καταλαβαίνω.

 

 

(γέλια) Τρομάζουμε στη κάθε πρόταση που πρόκειται να πεις. Κρεμόμαστε από τα χείλη σου (γέλια).

 

Εντάξει αυτά τα λέω μετά από ένα χρόνο... που έχω δει πως έχει πάει η κατάσταση. Το πως έχει πάει έχει ως εξής: το feedback που έχουμε είναι πως κυρίως εγώ επικοινωνώ με όσους τους φανζινάδες μπορώ, ψάχνω στο internet για να ενημερώνομαι, αναρτώ στη σελίδα ανακοινώσεις, άρθρα…

 

 

Οι περισσότεροι είναι του στυλ "τι μου θύμισες;".

 

Ναι, πρώην φανζινάδες. Το fanzinesnet είχε ένα forum στο Yahoogroups όπου επικοινωνούσαμε με mail. Όπως καταλαβαίνεις δεν ήταν και τόσο βολικό. Τελοσπάντων, όταν ανέβασα το site on-line το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να χρησιμοποιήσω το forum για να ψαρέψω βοήθεια και να προτείνω σε όποιον ενδιαφέρεται να συμβάλλει στο περιεχόμενο της σελίδας. Αν και υπήρξε μια κινητικότητα, ο μόνος που έτρεξε και δεν έμεινε στο «μπράβο, καλή δουλειά» ήταν ο doesitmatter. Από κει και πέρα κάποιοι παλιοί φανζινάδες, με πρώτο και καλύτερο τον nk, έχουν συνεισφέρει με παρουσιάσεις αρκετών εντύπων. Ουσιαστικά όλη η δουλειά έχει γίνει από 3-4 άτομα.

 

 

3-4 μόνο;

 

Ναι, κι ο αριθμός αυτός αντί να ακολουθεί αυξητικές τάσεις, πέφτει.

 

 

Δηλαδή;

 

Στην αρχή το σκεπτικό ήταν ο κάθε ένας που βγάζει ένα έντυπο να έχει ένα λογαριασμό στην ιστοσελίδα για να γραφεί κι εκεί ό,τι έχει σχέση με το φανζίν του. Ήθελα πολύ να υπάρχει πολυφωνία, κάτι που προφανώς δεν έγινε. Ένα από τα πράγματα που θέλαμε περισσότερο να πραγματοποιηθεί ήταν και η οργάνωση ενός φεστιβάλ. Η απουσία ανταπόκρισης έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να αναθεωρήσουμε αυτά που ελπίζαμε.

Εντάξει, από αυτόν/η που θα κυκλοφορήσει ένα fanzine, το ελάχιστο που περιμένουμε είναι μια ενημέρωση ότι βγήκε λ.χ. νέο τεύχος. Ενώ αρκετός κόσμος γνωρίζει την ιστοσελίδα μας, λίγοι έρχονται σε επαφή μαζί μας σε σημείο που έχω αναρωτηθεί αν έχει νόημα αυτό που κάνουμε. Με τέτοια δεδομένα τι παραπέρα προσπάθεια για φεστιβάλ να κάνεις;

 

 

Ένα φεστιβάλ σε σχέση με τι; Όταν λες φεστιβάλ τι εννοείς;

 

Εκδότες φανζίν στήνουν πάγκους με τα περιοδικά τους και τα πουλούν, όπως στις εκθέσεις βιβλίων. Ταυτόχρονα μπορεί να πραγματοποιούνται και κάποιες παράλληλες εκδηλώσεις, όπως κάποια ομιλία η συζήτηση, κάποια προβολή, συναυλία, οτιδήποτε. Αλλά σαν κεντρικό θέμα υπάρχει το fanzine, όπου εκδότες και αναγνώστες έχουν μια πιο άμεση επαφή. Στην Αγγλία σχεδόν κάθε πόλη έχει το δικό της zinefest.

 

 

Κάθε πόλη;

 

Ναι, σχεδόν. Στην Αμερική το ίδιο νομίζω, όπως και στην Αυστραλία μια και στα μέρη αυτά τα φανζίν έχουν εξελιχθεί διαφορετικά απ’ ότι εδώ. Στην Ελλάδα αν βγάλεις 30 αντίτυπα και στο μυστικό σου δίκτυο... εντάξει. Μάλλον έχεις καταλάβει ότι τα άτομα που θα δεις, θα γνωρίσεις και θα επικοινωνήσεις, είναι άτομα που θα τα βρεις εκεί που διανέμεις το fanzine σου, μάλλον δεν χρειάζεται ούτε φεστιβάλ, ούτε ιστορίες.

 

 

 

 

 

Δηλαδή το υλικό το είχατε μαζέψει εσείς; 3-4 άτομα; Γιατί το υλικό είναι πάρα πολύ.

 

 

Ουσιαστικά ναι. Και το υλικό είναι όντως πολύ. Τους τελευταίους μήνες συγκεντρώνω πληροφορίες σχεδόν αποκλειστικά από το internet, στέλνοντας βέβαια και πολλά e-mails. Παλιότερα, προτού ακόμη δημιουργηθεί το site κι επειδή ήθελα να γνωρίσω κάποια άτομα τσέκαρα παλιά fanzine reviews του Rollin Under κυρίως, κι από κει βρήκα κάποια άτομα με τα οποία συναντήθηκα κι από κοντά στην πορεία. Πήρα κάμποσες συνεντεύξεις και σκεφτόμουν να γράψω κάτι, ένα βιβλίο ίσως, για την εγχώρια σκηνή. Ένα μέρος αυτών των συζητήσεων έχει βρει τη θέση του στην ιστοσελίδα. Βέβαια το μεγαλύτερο μέρος έχει μπει στο συρτάρι μια και μου φαίνεται κρίμα να το «σκοτώσω» στο site. Όπως σου είπα δεν έχει την απήχηση που σκεφτόμασταν και σκέφτομαι πως θα είναι κρίμα να πάει πεταμένη μια αξιόλογη συνέντευξη, έτσι.

 

 

 

Καλά, δεν καίγεται το κανονάκι. Μπορείς να τη βάλεις εκεί και να την επαναχρησιμοποιήσεις αργότερα.

 

 

Δεν έχει νόημα. Είναι μια συνέντευξη που είτε την διαβάσεις τώρα είτε μετά από δέκα χρόνια περιγράφει μια περίοδο που για εμένα προσωπικά παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Αυτό που προσωπικά με ενδιαφέρει είναι από την πλευρά ενός φανζινά το πως βιώνει μια περίοδο. Πόσο μάλλον τότε που ξεκινάγαν όλα.

 

Αυτό που ακούω πάντως από όλους τους παλιούς είναι πως ο κύκλος των φανζίν έχει κλείσει εδώ και χρόνια πλέον. Για να μην πω δεκαετίες. Τελευταίος μου το είπε ο Αλέξης από "το μουνί μου μέσα". Παρεμπιπτόντως, πρόκειται για φανζινάρα, άμα δεν το ξέρετε διαβάστε το ...

 

 

 

Πρώτη σελίδα το έχετε τώρα στο site και μου έκανε εντύπωση ο τίτλος βέβαια.

 

 

Ναι, χτυπάει κάπως ο τίτλος. Για μένα Το Μουνί πάντως είναι ο ορισμός του φανζίν.

 

Το ‘80 ένα fanzine λειτουργούσε περισσότερο σαν ένα μέσο ενημέρωσης και λιγότερο σαν ένα μέσο έκφρασης, τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος. Όταν παρουσιάζεις, παίρνεις συνεντεύξεις, προωθείς συγκεκριμένα πράγματα είναι για να ενημερώσεις κάποιον. Η δημιουργικότητα δηλ. που μπορείς να έχεις μέσα είναι πιο περιορισμένη. Τώρα που έχει εκλείψει αυτό το ενημερωτικό κι αυτό που έχει υπερισχύσει είναι η καλλιτεχνική δημιουργία. Και το να μη βασίζεσαι στη μουσική, να μην έχεις ένα πάτημα για να κάνεις πράγματα, αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό. Μπαίνεις στη θέση του δημιουργού, κι όχι του οπαδού.

 

Κι εγώ στα fanzines που έβγαζα είχα κατά καιρούς συνεντεύξεις. Το να γεμίσεις τέσσερις σελίδες με μια συνέντευξη δεν είναι τίποτα. Στέλνω ένα email, μου στέλνουν τις απαντήσεις, και μετά κάνω ένα κολάζ. Πολλοί στο παρελθόν με τυποποιημένες συνεντεύξεις και κάμποσες φωτογραφίες γέμιζαν ολόκληρα τεύχη. Αλλά το να δημιουργήσεις από μέσα σου μετράει λίγο περισσότερο για μένα. Και αυτό το φανζινάκι (σ.σ. μας δείχνει το δώρο που απλόχερα μας μοίρασε) είναι αυτής της νοοτροπίας, εκ του μηδενός. Και για να το συνδέσω με τα προηγούμενα, μπορεί ο κύκλος των φανζίν που έβγαιναν σε μια εποχή χωρίς ραδιόφωνο ή τηλεόραση να έκλεισε, αλλά ένας άλλος διαγράφει ακόμα την πορεία του.

 

Εντωμεταξύ σας έχω πάρει μονότερμα ρε παιδιά.

 

 

 

Αυτός είναι ο σκοπός. Να πίνουμε την μπίρα, να ζαλιζόμαστε και λίγο. (γέλια) Παρεμπιπτόντως θέλω άλλη μία. Σε λίγο δεν θα σε ακούμε. Αλήθεια, ποιος είναι ο σκοπός του site;

 

 

Με ορισμένα φανζίν έχω ένα γερό κόλλημα. Στην αρχή λοιπόν σκεφτόμουν να κάνω κάτι για τα έντυπα που με έχουν ταρακουνήσει κι έχουν γίνει αφορμή για να κάνω πολλά πράγματα στην πορεία. Μετά το είδα λίγο πιο αντικειμενικά. Να στήσω κάτι που να αφορά όλες τις ανεξάρτητες εκδόσεις μια και κάτι αντίστοιχο έλειπε.

 

Σιγά-σιγά είδα πως θα μπορούσαν να προωθούνται, στο μέτρο του δυνατού, οι νέες κυκλοφορίες. Το 2005 ή ‘06 ήταν η πρώτη φορά που πήγα στον Καϊάφα. Εκεί γνώρισα την Κατερίνα, κάτοικο τότε ενός χωριού της Λακωνίας, η οποία μόλις είχε βγάλει το πρώτο τεύχος του fanzine. Ένα άλλο παιδί, που όμως δε γνώρισα από κοντά, έβγαζε το fanzine του στη Γαστούνη Ηλίας. Άνθρωποι που γουστάρουν fanzines μπορεί να βρίσκονται οπουδήποτε και νομίζω πως έχει αξία του να έρθουν σε επαφή. Αυτό θα ήθελα να γίνεται μέσα από το fanzines.gr.

 

 

 

Νομίζω πάντως ως αρχείο, έχει 100% επιτυχία.

 

 

Σημασία βέβαια έχει να επικοινωνούν οι εκδότες με το site για να συμπληρωθεί το παζλ, κι όχι εγώ.

 

 

 

Πάντως αν κάποιος είναι στην επαρχία και θα ήθελε να προωθήσει το fanzine του, ένας τρόπος, και μάλιστα ένας εύκολος τρόπος είναι να το κάνει μέσα απο το site σας.

 

 

Πλέον δεν υπάρχουν έντυπα που τα βγαίνουν εκτός Αθήνα ή Θεσσαλονίκης. Πολύ λίγες οι εξαιρέσεις. Αλλά και πάλι είναι λίγο περίεργα τα πράγματα. Τα μέρη απ’ όπου διανέμονται φανζίν είναι τα ίδια τα τελευταία 10-15 χρόνια. Και μετρημένα στα δάχτυλα επίσης. Αν το σκεφτείς ο καθένας έχει το δικό blog, λογαριασμό στο fb ή στο twitter και μπορεί να ανακοινώσει μια κυκλοφορία ακόμα πιο εύκολα και το νέο να ανακυκλωθεί από 100 μεριές. Μέσα σ’ αυτές κι εμείς.

 

 

 

Παρατηρώ μια στεναχώρια. Δε θα έπρεπε.

 

 

Όταν τελικά τα πράγματα δεν έχουν την εξέλιξη που αναμένεις, νομίζω φυσικό είναι να υπάρχει μια Α απογοήτευση.

 

Εσείς με το site πως το προχωράτε; Να ρωτήσω κι εγώ τώρα.

 

 

 

Δεν το προχωράμε. Κοιμάται. Λόγω οικογενειακών υποθέσεων και λόγω τεμπελιάς. Οι μπαταρίες ίσως όπως είπε πριν. Κάποιες μπαταρίες έχουν αδειάσει για λίγο ελπίζουμε.

 

 

Σαν κλασικοί φανζινάδες...

 

 

 

Αυτό είναι η επιτυχία μας. Ότι το έχουμε σαν fanzine. Πάντα υπήρχε μεταξύ μας το ερώτημα αν θα το έχουμε σαν fanzine, θα ακολουθεί δηλαδή αυτήν την ιδεολογία, ή θα είναι ενημερωτικό, γιατί υπήρχε (υπάρχει ; ) και αυτός ο ενδοιασμός. Ο ένας είναι πρώην δημοσιογράφος. Έχει δουλέψει σε εφημερίδες ευρείας κυκλοφορίας, έχει άποψη για τη μουσική και πολύ καλή μάλιστα, γιατί σε σύγκριση με εμάς τους δύο είναι ο άνθρωπος που ασχολείται παρά πολύ με τη μουσική ακόμα και σήμερα. Ενώ εμείς δεν ασχολούμαστε τόσο πολύ με μουσική πια. Ασχολείται με τα ίδια γκρουπ και τα ίδια περιοδικά. Δεν έχει αλλάξει.

 

 

Το δικό σας το fanzine ποιος το έχει ξεκινήσει;

 

 

 

Αυτό δεν το θυμόμαστε καν. Κάπως ξεκίνησε στα δεκαεφτά, σιγά σιγά, σε ένα σουβλατζιδικο, σε ένα υπόγειο, ως ιδέα. Βασικά το ξεκινήσαμε εγώ, ο Χάρης και ο Δημήτρης, το παιδί που είναι πολύ της μουσικής. Ο Prince of Scotos ήρθε μεταγραφή από ένα fanzine που το έχεις και συ, το Metal Darkness.

 

 

Πωω πω.

 

 

 

Έν ολίγοις... Το θάβεις.

 

 

Έχω ένα τεύχος από αυτό. Το θάβω... Ένα τεύχος του Metal Darkness έχω κι έφριξα όταν το διάβασα. Έχει μια στήλη με γράμματα αναγνωστών που είναι εμφανές ότι είναι στημένα με σκοπό να εκθέσουν ένα συγκεκριμένο άτομο πανκ συγκροτήματος προδίδοντας την ανωνυμία του, πράγμα κατακριτέο για μένα. Δεν θυμάμαι σίγουρα, αλλά νομίζω πως είναι το Metal Darkness. Γενικά για τα metal zines δεν έχω καθόλου καλή άποψη. Πολλά metal fanzines φλερτάρουν και με άλλα πράγματα. Αυτά βλέπω και ξενερώνω. Ξενερώνω με τη μία όμως.

 

 

 

Μάλλον είσαι λίγο αυστηρός. Αν έχεις μια ηλικία μικρή όλα αυτά έχουν μια βαρύτητα παραπάνω, ε, ξεφεύγεις και λίγο από τα όρια.

 

 

Αυτό που σέβομαι πολύ είναι η ανωνυμία. Γιατί ο τάδε να είναι Prince of Scotos τότε; Είτε είσαι δεκαεφτά είτε είσαι δεκαοχτώ, εκεί φαίνονται και μερικές αξίες που έχεις. Το χόντρυνα πολύ αλλά αυτά με πειράζουν.

 

Και κάτι άλλο. Επαφή με τις ανεξάρτητες εκδόσεις έχω τα τελευταία 8-9 χρόνια. Συχνά ακούω πολύ καλά πράγματα για παλιότερα zines κι αν τύχει και πιάσω κάποιο από αυτά στα χέρια μου μπορεί να μην μου προκαλέσει την παραμικρή εντύπωση. Η χρονική στιγμή που κυκλοφόρησε ένα έντυπο πιστεύω πως έχει σημασία μια και δημιουργείται υπό την επίδραση συγκεκριμένων καταστάσεων, ιδεών, κλπ. Για παράδειγμα, κάποια εξώφυλλα από Το Παπάρι σατιρίζουν πολιτικούς, ένα χιούμορ που ένα 25άρης λ.χ. δε μπορεί να το πιάσει. Και είναι ένα ζήτημα το να γράψω για παλιά φανζίν στην ιστοσελίδα. Και εκεί ήθελα πιο πολύ να συνεισφέρει κάποιος.

 

 

 

Οι ίδιοι που γράφουν τα fanzines δεν θέλουν να παρουσιάσουν τους εαυτούς τους, τα τεύχη τους;

 

 

Εντάξει, ο καθένας έχει τραβήξει το δρόμο του... Κάποιος έφτιαξε το fanzine του στα δεκαεφτά και σου λέει "πω ρε τι μου λες τώρα, που θυμήθηκες τι έκανα τότε". Τι να του πεις τότε; Και εγώ το καταλαβαίνω, γιατί κοιτάζω κάποια πράγματα που έκανα παλιά και δεν θέλω να τα βλέπω καν.

 

 

 

Εντάξει, αλλά μπορεί να το κάνει κανείς σαν μια χάρη σε σας που κάνετε μια προσπάθεια. Δηλαδή βλέπω αυτό που κάνετε σαν μια παρακαταθήκη στην ιστορία.

 

 

Εσείς γιατί δεν έχετε γράψει για το Νεκρές Γραμμές;

 

 

 

Εμείς γράψαμε, μάλλον δεν στείλαμε κάποιο άρθρο και αυτό είναι λάθος μας. Έχεις λάβει αυτά που σου γράψαμε τηλεγράφημα στα mail.

 

 

Αυτό ήταν υπέρ αρκετό, αλήθεια. Δεν ήθελα κάτι άλλο. Όταν κάτι εκφράζει το πνεύμα του fanzine, ας μην είναι η τυπική περιγραφή, δεν με νοιάζει. Για τις Νεκρές Γραμμές δε θυμάμαι τι έγραψα, αλλά πρέπει να έγραψα ωραία πραγματάκια. Πρέπει να συνέδεσα καλά τα όσα μου γράψατε. Απο εκεί και πέρα παραπέμπω στην ιστοσελίδα σας και αυτό είναι το ζητούμενο για μένα. Αν κάποιος ενδιαφέρεται κάνει ένα κλικ παραπάνω στον σύνδεσμο και τέλος. Δεν χρειάζεται να γίνουμε και Wikipedia.

 

 

 

Ναι, αλλά κατά κάποιο τρόπο είναι. Αυτό είναι το ωραίο. Και το σημαντικό, γιατί είναι κάτι μοναδικό αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Έχετε κάνει κάτι αν όχι αξιοθαύμαστο, αξιοζήλευτο. Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Όποιος έχει μπει να το δει, και ο Αντώνης που μπήκε, το άλλο παιδί που ασχολείται με το fanzine έπαθε πλάκα. Όλοι έχουν πάθει πλάκα. Δηλαδή μας άρεσε τόσο πολύ αυτό το πράγμα που γίνεται εκεί πέρα... Και δεν βγάζει καθόλου αυτή τη μιζέρια.

 

 

Ναι, τώρα τα λέω σε σας.

 

 

 

Ίσα ίσα, που βγάζει κάτι πολύ φρέσκο και δυναμικό. Επειδή σας ακολουθώ στο twitter φαίνεται να είστε πάντα από πάνω. Αυτή την εικόνα δείχνετε.

 

 

Ναι, προσπαθώ να κάνω μια ανανέωση, να μην το αφήσουμε να ψοφήσει. Γιατί αν το αφήσεις σε αφήνει και αυτό. Έτσι πάνε αυτά.

 

 

 

Μου έκανε και φοβερή εντύπωση πως τα καταφέρνετε χρονικά. Εμείς δεν ανεβάσαμε ένα άρθρο για τρεις μήνες. Σε σας βλέπει κανείς κάθε βδομάδα πολλαπλά posts.

 

 

Ότι τρώει χρόνο είναι γεγονός. Προς το παρόν είχα την πολυτέλεια του χρόνου μιας και δεν έχω σταθερή δουλειά. Τώρα από τον Ιούλιο δεν ξέρω. Ας πούμε τώρα ανέβασα αυτή τη στήλη το zine της εβδομάδας, όπου ουσιαστικά υπάρχει ένα σκαναρισμένο τεύχος και δυο τρία λόγια για το φανζίν. Μπορείς να μάθεις 2-3 πράγματα γι’ αυτό και την εποχή του, κι αν θες το κατεβάζεις και το διαβάζεις. Αλλά δεν έχω δεχτεί ούτε ένα σχόλιο μέχρι στιγμής, αρνητικό ή θετικό, και ξέρεις το να σκανάρεις ένα fanzine δεν είναι και εύκολη υπόθεση.

 

 

 

Αυτό μου κάνει πολύ εντύπωση, που την κάνετε εσείς αυτή τη δουλειά.

 

 

Το σκανάρισμα είναι υπόθεση. Έτυχε ένα φίλος να σκανάρει για προσωπική του δουλειά αρκετά έντυπα, τα οποία στη συνέχεια μου έκανε πάσα. Βέβαια η επέμβαση με το photoshop είναι απαραίτητη για να είναι όσο πιο δυνατόν ευανάγνωστα, μια διαδικασία που είναι αρκετά χρονοβόρα. Τώρα κάθομαι να κάνω αυτή τη δουλειά μια κι έχει γίνει ήδη ένας κόπος από κάποιον άλλο. Όσο όμως βλέπεις ότι δεν υπάρχει αποτέλεσμα σκέφτεσαι αν τελικά αξίζει.

 

 

 

Ναι, αλλά είναι αξιοπρόσεκτο. Η ποιότητα της δουλειάς που έχετε κάνει φαίνεται.

 

 

Ότι φαίνεται είναι αλήθεια. Μια βοήθεια σε αυτό που κάνεις όμως είναι απαραίτητη για να σου γεμίσει τις μπαταρίες. Κάτι που σπάνια συμβαίνει.

 

Κάποια στιγμή είχα βρει ένα γερμανικό φανζίν του ’84 που μιλούσε για την ελληνική πανκ σκηνή. Ανέβασα λοιπόν μια εικόνα με το κείμενο και ζήτησα βοήθεια για τη μετάφραση. Αν και δεν το περίμενα, παπ παπ σε τρεις ώρες μου είχε ο άλλος τη μετάφραση.

 

 

 

Αυτός ήμουν εγώ...

 

 

Εντάξει ρε παιδί μου, γαμώ δηλαδή!

 

 

 

Ήμουν στη δουλειά και δεν είχα τι να κάνω, βασικά.

 

 

Εντάξει έγινε κάτι στο τσακ μπαμ και φάνηκε ότι ενδιαφέρεται ένα άτομο. Φαντάσου ότι για το σκανάρισμα και το στήσιμο ενός zine μπορεί να έχω αφιερώσει δύο εικοσιτετράωρα. Και τίποτα. Ούτε ένα "καλό, συνεχίστε", κάτι ρε παιδί μου. Το συνεχίζεις ή όχι; Δεν γαμιέται και τέρμα. Εντάξει, την επόμενη βδομάδα θα ανεβάσω και τα τελευταία τεύχη που έχω δουλέψει και μετά καλό καλοκαίρι. Το μαγαζί κλείνει και τα λέμε από φθινόπωρο.

 

 

 

 

Η συνέντευξη ολοκληρώθηκε αφήνοντας μας μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα (από τη μπύρα) αλλά και από τις διαπιστώσεις του Γιώργου σχετικά με τον κόσμο των fanzines. Το ότι υπήρξαμε και εμείς μέλη της fanzine κοινότητας δεν σημαίνει κατ' ανάγκη πως γνωρίζαμε όλες τις παραμέτρους και όλη την ιστορία, όπως ένα άτομο το οποίο έχει πραγματικά εντρυφήσει στο αντικείμενο και είναι εμφανές πόσο πολύ το αγαπάει και το πονάει.

 

Η Ελλάδα μπορεί να μην γίνει ποτέ Αυστραλία ή Αμερική στο θέμα fanzines αλλά το μεράκι δεν έχει εθνικότητα. Το συμπέρασμ'α μας είναι πως το κεφάλαιο fanzine δεν είναι για να δοξαστείς ή να αποκτήσεις χρήματα, φήμη και ατελείωτες ώρες σε δεξιώσεις με μοντέλα και ανθρώπους του επιχειρηματικού κόσμου. Είναι μια πορεία λίγο πολύ μοναχική, σε έναν κλειστό κύκλο ανθρώπων, όπου εκφράζεται μια πλευρά που συνήθως καταπνίγουμε ή δεν θεωρούμε σημαντική. Σίγουρα, η ελληνική σκηνή των fanzines αξίζει μεγαλύτερη προσοχή και μια καλή αρχή μπορεί να γίνει στο fanzines.gr

[georgeRgR]

Καλησπέρα και χρόνια πολλά!

Προ ολίγου ανέβασα στο fanzines.gr μια ανασκόπηση του 2011, όσων αφορά τις ανεξάρτητες εκδόσεις (το λινκ εδώ).

Επειδή έχω παρατηρήσει πως κάθε χρόνο ανεβαίνει στο φόρουμ ένας ετήσιος κατάλογος κυκλοφοριών, σκέφτηκα πως η λίστα που συνέταξα θα σας βοηθήσει αρκετά στον τομέα των "αυτοεκδόσεων".

[DJO]

Αντιγράφω από το fanzines.gr:

 

 

Τα φανζίν έχουν αντίτιμο;

 

Αναρτήθηκε από georgeRgR. 9 Mar, 2012 στις 20:04

 

Αυτή κι αν είναι ερώτηση! Για την προσέγγιση της απάντησης θα πρέπει κανείς να πάει πίσω στα βασικά…

 

Ένα φανζίν κυκλοφορεί για να επικοινωνήσει και όχι για να κερδίσει (χρήματα). Αυτή είναι και μια από τις ειδοποιούς διαφορές μεταξύ ερασιτεχνικών εντύπων και περιοδικών. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως ένα φανζίν -πρέπει να- διανέμεται δωρεάν, μια άποψη που άκουσα από κάποιον γνωστό μερικούς μήνες πριν κι έπεσα από τα σύννεφα. Ένα έντυπο έχει κάποιο κόστος εκτύπωσης και στις περισσότερες φορές αυτό το κόστος είναι που καλείτε να καταβάλει κάποιος όταν παίρνει ένα zine. Οι ιδέες, η έμπνευση, ο κόπος που βρίσκονται μέσα σε ένα έντυπο μπορεί να είναι/προσφέρονται “δωρεάν”, αλλά το μέσο (χαρτί) κοστίζει.

 

Ράφια με zines στο Bird in the Hand (Newcastle, Αυστραλία)

 

Υπάρχουν έντυπα που έχουν τυπωθεί με χρήματα του μπαμπά, με χρήματα δανεικά ή με τις οικονομίες μιας δουλειάς. Το 2011 στο Comicdom Con πέρασαν ορισμένοι και ρώτησαν αν τα έντυπα του πάγκου είναι δωρεάν. Πραγματικά, γιατί κάποιος να νομίζει κάτι τέτοιο;

 

Κάποιο επιλέγουν να διανέμουν τα έντυπα τους δωρεάν, όπως λ.χ. το Ξυδι #01 και οι Chimeres #22 που κυκλοφόρησαν πρόσφατα. Η διανομή άνευ αντιτίμου τις περισσότερες φορές γίνεται από συλλογικά έντυπα, όπου τα έξοδα μοιράζονται και συνήθως είναι λίγες δεκάδες ευρώ. Τόσα δηλαδή, ώστε το κόστος εκτύπωσης να μην προβληματίζει.

 

Έχω παρατηρήσει πως, αρκετά συχνά, χωρίς αντίτιμο διανέμονται έντυπα με αρκετά μεγάλο τιράζ (400+ αντίτυπα). Για μένα, αυτό δείχνει την ανάγκη του εκδότη να περάσει το έργο μπροστά από όσο το δυνατόν περισσότερα μάτια. Αυτός πιθανότατα είναι ο λόγος που τέτοια έντυπα κυκλοφορούν σχεδόν ταυτόχρονα με την έντυπη μορφή και μια ψηφιακή έκδοση.

 

Κάπου εδώ, θα πρέπει ν’ ανοίξω μια παρένθεση. Στο χώρο των ανεξάρτητων εκδόσεων υπάρχουν δύο απόψεις πάνω στο ζήτημα των αναγνωστών. Η πρώτη άποψη είναι πως τα ανεξάρτητα έντυπα έχουν πράγματα τα πουν και ένα από τα ζητούμενα είναι να μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αυτά όσο το δυνατόν περισσότεροι αναγνώστες. Αντίθετα, κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι ορισμένα πράγματα από τη φύση τους δεν απευθύνονται σε όλους. Είναι αυτά τα πράγματα που συνθέτουν αυτό που οι περισσότεροι αποκαλούν “αντεργκράουντ”.

 

Η τελευταία άποψη είναι πιο κοντά σε αυτή που έχω κι εγώ. Ο λόγος που βάζω αντίτιμο στα έντυπα που εκδίδω είναι για να δω αν αυτός ο οποιοδήποτε θέλει να αφιερώσει σ’ αυτά χρόνο. Το να είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις για κάτι σημαίνει πολλά, ειδικά σήμερα που τα δωρεάν έντυπα κάθε είδους κυριαρχούν. Ως φανζινάς πάντα μπαίνω μέσα και ποτέ δε βγάζω τα έξοδα μου. Είναι γεγονός πως από τη στιγμή που κάποιος πέρασε το ζόρι του να συγκεντρώσει τα χρήματα για να τυπώσει τη δημιουργία του, ο λογαριασμός του φωτοτυπά είναι ένα ζήτημα που δεν θα πολυαπασχολήσει. Εκτός βέβαια από την περίπτωση που τα χρήματα είναι δανεικά!

 

Το zine shop της κολλεκτίβας Format στην Αδελαΐδα