Αναζήτηση στην Κοινότητα

Τα κόμικς, η «πραγματική ζωή» και η ανάγκη μας να μεγαλώσουμε, να προχωρήσουμε, να κάνουμε κάτι. Στη διάρκεια της ζωής μας, ο πατέρας μου κι εγώ αναπτύξαμε διάφορα έθιμα και τελετουργικά. Κάποια από αυτά ήταν εμφανώς λογικά (βόλτα για ψώνια στο κέντρο της Αθήνας την παραμονή της Πρωτοχρονιάς) και κάποια εμφανώς παράλογα (η ετήσια αγορά ενός φτηνού ζευγαριού μονόχρωμων καλτσών∙ ο πατέρας μου ήταν τόσο ολιγαρκής, ώστε αυτές οι κάλτσες να είναι το μόνο εγγυημένα επιτυχημένο δώρο). Ένα από αυτά τα τελετουργικά ήταν και η αγορά ή επιλογή τριών-τεσσάρων κόμικς για τις καλοκαιρινές διακοπές. Αν και τα κόμικς – ο ΤενΤεν, ο Αστερίξ, ο Λούκυ Λουκ, τα άπαντα της Βαβέλ και αργότερα ο Μπιλάλ και ο Ταρντί – είχαν πάντα κεντρική θέση στο σπίτι μας, τα κόμικς των καλοκαιρινών διακοπών ήταν λίγο διαφορετικά: πιο ποπ. Στην προ-ίντερνετ εποχή των αργών οικογενειακών καλοκαιρινών διακοπών της δεκαετίας του 1980 και των αρχών των 90s σε κάποια προσεκτικά επιλεγμένη και συνήθως σχετικά απομονωμένη γωνιά της Ελλάδας, τα βιβλία – είτε η όμορφη σειρά σκληρόδετων μυθιστορημάτων παιδικής λογοτεχνίας των εκδόσεων Άγκυρας είτε οι περιπέτειες των ηρώων της Enid Blyton – ήταν η βασική μορφή διασκέδασης. Ωστόσο, τα τέσσερα ή πέντε Κλασσικά Εικονογραφημένα του καλοκαιριού ήταν το κερασάκι στην τούρτα∙ το highlight που, με την εικονογράφηση και την απόδραση σε παλαιότερη ιστορική περίοδο, έσπαγε τη μονοτονία. Ακόμα και πιο μετά, όταν πλέον διακοπές έκανα με φίλους στην Αίγινα ή στο εξωτερικό, κι όταν τα βιβλία που κουβαλούσα – και πάντοτε πυροδοτούσαν τον σαρκασμό των φίλων μου – ήταν πιο πιθανό να ασχολούνται με τη διπλωματική ιστορία, το συνταγματικό δίκαιο και την κρίση του κομματικού φαινομένου, το έθιμο των «ελαφρών, εικονογραφημένων αναγνώσεων» συνεχίστηκε: είτε αυτά ήταν φτηνά κόμικς, είτε ακόμη πιο φτηνά περιοδικά του κίτρινου Τύπου για πλούσιους και διάσημους. Κάπως έτσι λοιπόν, φτάνοντας στην κατασκήνωση ενός φεστιβάλ πριν τρεις εβδομάδες βρέθηκα να έχω στον σάκο μου τέσσερα μικρά, μεταχειρισμένα κόμικς τα οποία είχαμε βρει πριν αρκετά χρόνια στα ράφια ενός κομιξάδικου στη Δυτική Ακτή. Το ένα από αυτά μάλιστα, δεν ήμουν καν σίγουρος αν θα το ανοίξω. Ήταν μια περιπέτεια των Fantastic Four. Δηλαδή Marvel. Ποτέ δεν ήμουν φαν των σουπερηρώων, αλλά από τότε που η Marvel φέρεται να κατέστρεψε τον κινηματογράφο απέφευγα με απέχθεια οτιδήποτε σχετικό. Κάνοντας όμως την ανάγκη φιλοτιμία, και αφού είχα εξαντλήσει τις εναλλακτικές, είπα να του δώσω μια ευκαιρία. Το τεύχος που άνοιξα είχε αριθμό 285 με τίτλο Hero, και εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 1985. Από την πρώτη κιόλας σελίδα κατάλαβα ότι η υπόθεση ήταν αρκετά πιο σκοτεινή απ’ ότι περίμενα∙ οριακά ακατάλληλη για μικρά παιδιά [ακολουθούν σπόιλερ]: Η Dr Janet Darling αρχίζει να γράφει το πόρισμα για τον τραγικό θάνατο ενός 13χρονου αγοριού, του Tommy, από εγκαύματα τρίτου βαθμού. Ο Tommy ήταν μανιώδης θαυμαστής του Ανθρώπινου Πυρσού (Human Torch, ενός εκ των Fantastic Four με την υπερδύναμη του να πετάει και να ελέγχει τη φωτιά τριγύρω του με τη δύναμη της θέλησης). Στο σχολείο ο εσωστρεφής Tommy αντιμετωπίζει καθημερινό μπούλινγκ, ενώ η δασκάλα του, όταν τον πιάνει να διαβάζει ένα περιοδικό για τον Ανθρώπινο Πυρσό, του το παίρνει και το πετάει στα σκουπίδια λέγοντας του ότι πρέπει «να ζει στον πραγματικό κόσμο». Σε ένα σπίτι απ’ το οποίο οι γονείς του είναι απόντες – ο πατέρας του στη δουλειά μέχρι αργά, η μητέρα του που έχει κοινωνική ζωή του αφήνει οδηγίες για το τι να φάει στον αυτόματο τηλεφωνητή του σπιτιού – ο Tommy ξεφεύγει βλέποντας τηλεοπτικά προγράμματα για τον ήρωά του, ενώ έχει μετατρέψει το δωμάτιο του σε ναό λατρείας του Ανθρώπινου Πυρσού. Ένα μήνα αργότερα η Dr Darling επισκέπτεται τον Ανθρώπινο Πυρσό και τον παρακαλεί να έρθει μαζί της στο νοσοκομείο όπου αργοπεθαίνει από εγκαύματα ο 13χρονος Tommy, ο οποίος τον λατρεύει. Λίγο πριν πεθάνει, ο Tommy αποκαλύπτει στον Ανθρώπινο Πυρσό ότι έβαλε φωτιά στον εαυτό του για να του μοιάσει. Ο Πυρσός καταρρέει ψυχολογικά από τις ενοχές, χάνει την υπερδύναμη του και αποφασίζει να αποσυρθεί. Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται ο Beyonder (μια κοσμική ύπαρξη του σύμπαντος της Marvel) και τον μεταφέρει πίσω στον χρόνο, στο παιδικό δωμάτιο του Tommy. Του δείχνει τη θλιβερή, μοναχική ζωή του μικρού αγοριού – μια ζωή στην οποία η μόνη αχτίδα φωτός και έμπνευσης ήταν οι περιπέτειες του Πυρσού. Ο Beyonder λέει στον Πυρσό ότι δεν είναι υπεύθυνος για το ότι το αγόρι πέθανε, αλλά για το ότι πραγματικά έζησε. Η γιατρός κλείνει το πόρισμα της με τη ρήση του F. Scott Fitzgerald: «Δείξε μου έναν ήρωα, και θα σου γράψω μια τραγωδία». Αυτή η φαινομενικά απλή ιστορία έχει πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης και εγείρει ερωτήματα που φτάνουν στον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης. Σε ένα πρώτο επίπεδο, ο δημιουργός John Byrne ξεκάθαρα υποδεικνύει την αδιαφορία και ανεπάρκεια των οικογενειακών, κοινωνικών και πολιτισμικών δομών – τους γονείς, το σχολείο – ως τους πραγματικούς υπεύθυνους για τον θάνατο του μικρού Tommy: κανείς δεν δείχνει πραγματικό ενδιαφέρον για το παιδί, και κανείς δεν τον υποστηρίζει πραγματικά. Σε αυτό το επίπεδο η εμμονική ενασχόληση του Tommy με τον Πυρσό δεν είναι κάτι θετικό, αλλά ένα υποκατάστατο∙ ο θάνατός του σε ηλικία 13 ετών δεν θα είναι ποτέ δικαιολογίσιμος ή θεμιτός∙ είναι μια τραγωδία χωρίς «ναι μεν, αλλά». Σε ένα δεύτερο επίπεδο, ολόκληρη αυτή η ιστορία είναι μία ιδιοφυής meta-περίληψη και σχόλιο για το φαινόμενο της ίδιας της Marvel, του φανταστικού σύμπαντός της και των φαν της (δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η ιστορία ενός τεύχους κόμικς υπερηρώων της Marvel έχει να κάνει με τον φαν ενός υπερήρωα της Marvel που η δασκάλα του παίρνει το περιοδικό). Ο Byrne σπάει τον «τέταρτο τοίχο» και ουσιαστικά λέει στον αναγνώστη: «Γι’ αυτό με διαβάζεις κι εσύ∙ επειδή δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις», αναγκάζοντάς τον να κοιτάξει τη ζωή του με κριτική σκέψη, από πάνω. Αυτή την ανάγνωση θα μπορούσαμε να την πάμε ακόμη παρακάτω: σε μια εποχή που εκατομμύρια παιδιά σε όλον τον κόσμο αποσύρονται από τον δημόσιο χώρο, απομακρύνονται από δύσκολες ή απαιτητικές κοινωνικές συναναστροφές και αποφεύγουν την άμεση επαφή προτιμώντας την ασφάλεια και την απόδραση των video games, του metaverse και της Marvel, το τεύχος 285 των Fantastic Four, 40 χρόνια μετά, λειτουργεί σχεδόν ως ανατρεπτική και προφητική Αποκάλυψη: τα παιδιά αυτά θα καταστρέψουν τις ζωές τους – χάνοντας ή μη αποκτώντας ποτέ τις ζωτικές κοινωνικές, ακαδημαϊκές και σωματικές δεξιότητες – εξαιτίας ενός συστήματος και μιας γιγάντιας οικονομίας που θα τα στρέψει προς την κατανάλωση τέτοιων αφηγημάτων απόδρασης από μια κοινωνία που θέτει τις λάθος προτεραιότητες και αξίες. Υπάρχει όμως ταυτόχρονα και μια εντελώς διαφορετική, βαθύτερη και πιο αισιόδοξη, τρίτη ανάγνωση∙ μια πιο αμερικανική ανάγνωση. Σύμφωνα με αυτήν, η καλή ζωή δεν κρίνεται από τη μακροζωία ή την υποταγή στις κοινωνικές συμβάσεις, αλλά από την εύρεση νοήματος, ενός σκοπού που υπερβαίνει το άτομο, από τη θυσία στην υπηρεσία του κοινού καλού και του Άλλου. Η «πραγματική ζωή» στην οποία η δασκάλα προτρέπει τον Tommy να αφιερωθεί είναι τα τετριμμένα, τα καθημερινά, τα ασήμαντα, η έλλειψη οράματος, η παθητική αποδοχή των πραγμάτων ως έχουν. Σύμφωνα με αυτή την βαθύτερη ανάγνωση, ο Byrne υπονοεί ότι ο Tommy, παρά το ότι έζησε μόλις 13 χρόνια, παρά το ότι πέρασε τις μέρες του κλεισμένος στο εφηβικό του δωμάτιο καταναλώνοντας αφηγήματα του ήρωά του, έζησε «πραγματικά» μια αυθεντική ζωή, ακριβώς επειδή βρήκε ένα αφήγημα, έναν σκοπό και μια πηγή έμπνευσης και ελπίδας, ακόμη κι αν αυτή τον οδήγησε στον θάνατο. Στην Αναφορά στον Γκρέκο, ο Καζαντζάκης έγραψε: «Κι όταν ακόμα αργότερα διάβασα τον ήρωα του Θερβάντες, ένας άγιος μεγαλομάρτυς μου φάνηκε ο Δον Κιχώτης, που πέρα από την ταπεινή καθημερινή ζωή κίνησε, μέσα στα γιουχαητά και τα γέλια, να βρει πίσω από τα φαινόμενα την ουσία. Ποιαν ουσία; Τότε δεν ήξερα, αργότερα κατάλαβα∙ μία η ουσία, πάντα η ίδια, και δεν βρήκε ακόμα ο άνθρωπος άλλον τρόπο να υψωθεί: η κατατρόπωση της ύλης κι η υποταγή του ατόμου σε ένα υπερατομικό σκοπό, ας είναι και χίμαιρα. Όταν η καρδιά πιστεύει κι αγαπάει, χίμαιρα δεν υπάρχει∙ υπάρχει μονάχα αντρεία, εμπιστοσύνη και γόνιμη πράξη». Η ιστορία του Tommy μετατρέπεται από ένα «κατηγορώ» για τον σύγχρονο τρόπο ζωής, σε μια ωδή στη φαντασία και στην πρωτόγονη και πρωταρχική ορμή του ανθρώπου να μεγαλώσει, να προχωρήσει, να πετάξει, να κάνει κάτι, να γίνει κάτι. Υπό αυτό το πρίσμα, η ιστορία του Tommy μετατρέπεται από ένα «κατηγορώ» για τον σύγχρονο τρόπο ζωής, σε μια ωδή στη φαντασία και στην πρωτόγονη και πρωταρχική ορμή του ανθρώπου να μεγαλώσει, να προχωρήσει, να πετάξει, να κάνει κάτι, να γίνει κάτι. Έχοντας περάσει ολόκληρη την εφηβική δεκαετία μου μπροστά στην τηλεόραση και μέσα στα σινεμά, βυθιζόμενος ολοκληρωτικά στα παράλληλα σύμπαντα των αγαπημένων μου σειρών και ταινιών, αναπτύσσοντας ένα εμμονικό πάθος για κόσμους (της αμερικανικής μεγαλούπολης, της βρετανικής πολιτικής, των διεθνών σχέσεων, των ΜΜΕ, της ιστορίας, των εξερευνήσεων και περιηγήσεων) που καμία σχέση δεν είχαν με τη δική μου «πραγματική ζωή», προτιμώντας να ζω στους κόσμους εκείνους, με τους χαρακτήρες εκείνους, αντί μέσα σε ένα σχολικό περιβάλλον και μια ευρύτερη κυρίαρχη ελληνική κουλτούρα με την οποία είχαμε σχέση αμοιβαίας απόρριψης και απέχθειας, συχνά αναλογίζομαι το πόσα πράγματα έχασα ή δεν έζησα – περιπέτειες, εμπειρίες, φιλίες και ανθρώπινες σχέσεις που οι περισσότεροι άνθρωποι με λίγο διαφορετικά σώματα ή σεξουαλικότητες στερήθηκαν και ενδεχομένως επιζητούν σε μια εφ’ όρου ζωής δεύτερη εφηβεία. Ωστόσο, η ιστορία του Tommy με έκανε να αναθεωρήσω: ίσως τελικά κέρδισα κάτι άλλο, έναν σκοπό, ένα νόημα που με ώθησε και με κράτησε για πολλά χρόνια. Τώρα, μετά από μια δεκαπενταετία παγκόσμιας κρίσης (οικονομική κρίση, μέσα κοινωνικής δικτύωσης και κινητά, Τραμπ, Μπρέξιτ, πανδημία, Ουκρανία, παρακμή ΗΠΑ, εκστρατείες Ρωσίας και Κίνας, κλιματική κρίση, Τεχνητή Νοημοσύνη, στεγαστική κρίση, ανισότητα και ακρίβεια) όπου πλέον, όπως και για πολλά εκατομμύρια άλλων ανθρώπων στη Δύση, το κίνητρο και το πάθος αυτό κινδυνεύει να σβήσει υπό το αφόρητο βάρος των εμποδίων, των ανεπαρκών ηγετών και των κακόβουλων δραστών, σκέφτομαι την ιστορία του 13χρονου Tommy – και του 13χρονου εαυτού μου – και τα λόγια του Beyonder και του Καζαντζάκη. Τελικά ίσως η μόνη λύση, «η μία ουσία», να είναι το να ψάξουμε και να βρούμε κάτι, οτιδήποτε στο οποίο μπορούμε να βυθιστούμε και να πιστέψουμε ώστε να αποκτήσουμε τον σκοπό και την καλή ζωή. Όπως βέβαια αντιλαμβάνεστε, εγώ ήθελα απλώς να διαβάσω ένα φτηνό, ελαφρύ κόμικς. Και το σχετικό link...

Moon Girl and Devil Dinosaur Στις 25 Νοεμβρίου 2015, η Marvel κυκλοφόρησε μια νέα σειρά κόμικ, το Moon Girl and Devil Dinosaur. Μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει 9 τεύχη και τώρα τον Αύγουστο θα κυκλοφορήσει και το 10ο. Σενάριο από τους Amy Reeder and Brandon Montclare και σχέδιο από Natacha Bustos.Τον Ιούλιο υπήρξε ένα συγκεντρωτικό τομάκι των 6 πρώτων τευχών με 136σελίδες. Τα εξώφυλλα Αρχικά να πούμε ότι ο Devil Dinosaur, ο συμπρωταγωνιστής κόκκινος τυραννόσαυρος Ρεξ, δεν είναι καινούργιος χαρακτήρας. Η πρώτη του εμφάνιση έγινε τον Απρίλιο του 1978, δημιουργία του Jack Kirby ο οποίος έγραψε και σχεδίασε τις περιπέτειες των ‘’Devil Dinosaur and Moon-Boy’’. Μόνο εννέα μήνες κράτησε το κόμικ και κυκλοφόρησαν μόνο 9τευχη. Είχε προταθεί να γίνει και animation που όπως καταλαβαίνετε δεν έγινε ποτέ. Πάμε λοιπόν στο σενάριο. Η 9χρονη Lunella Lafayette είναι ένα πανέξυπνο κορίτσι. Και αφού είναι έξυπνη, λογικό να μην τα πάει καλά με το σχολείο και να το μισεί. Ο μεγάλος φόβος της είναι θα γίνει εξωγήινη μεταλλαγμένη ή inhuman τελοσπάντων.. Μόλις την αγγίξει το Terrigen Mist (χημικό σύννεφο), λόγω ενός γονίδιο που έχει, θα γίνει inhuman και κάνει τα πάντα για να το εμποδίσει. Η Lunella βρίσκει το nightstone το οποίο θα λύσει το πρόβλημα που την απασχολεί. Κάποια στιγμή από λάθος μέσω του nightstone ανοίγει μια πύλη στο χρόνο. Με αποτέλεσμα να έρθουν στο σήμερα, ο Devil Dinosaur και μια ομάδα Νεάντερνταλ, οι Killer Folk. Όλοι θέλουν το nightstone. Ο Devil Dinosaur κυνηγάει τους Νεάντερνταλ γιατί αυτοί ευθύνονται για τον θάνατο του Moon-boy (του αρχικού συμπρωταγωνιστή που είπαμε παραπάνω), ενώ η Lunella θέλει να πάρει πίσω το nightstone που της το έχουν πάρει. Όμως, και οι Νεάντερνταλ τους κυνηγοουν για τους δικούς τους λόγους. Και έτσι, ξεκινάει ένα συνεχόμενο κυνηγητό, που διακόπτεται από τους γονείς κάθε λίγο γιατί δε θέλουν η μικρή τους κόρη να έχει μπλεξίματα και τη βάζουν υπό επιτήρηση. Όχι, ότι αυτό θα τη σταματήσει. Επίσης, ανθρωποι και σουπερ-ήρωες κυνηγούν τον Devil Dinosaur γιατί όπως είναι φυσικό θεωρούν έναν τυραννόσαυρο που περιφέρεται στην πόλη, απειλή. Κάνει ένα πέρασμα και ο HULK, έχει πλάκα η σκηνή. Δεν είναι ένα κοσμοϊστορικό κόμικ που θα συγκλονίσει τους πάντες. Είναι μια ευχάριστη, ενδιαφέρουσα όμως, περιπέτεια. Γλυκιά σε περιπτώσεις και ανέμελη. Είναι ό,τι πρέπει για κάποιον που θέλει να χαλαρώσει. Το σενάριο έχει καλή πλοκή και το σχέδιο/χρώματα είναι ωραία. Μου αρέσει που στην αρχή κάθε τεύχους, βάζει και μια ατάκα πχ. από Μαρί Κιουρί, Αϊνστάιν κ.α. Σε γενικές γραμμές είναι ένα ωραίο κόμικ και περιμένω τη συνέχεια.

Δυο χρονια επειτα απο την ολοκληρωση της ιστοριας Kraven's Last Hunt , ο J M Dematteis γραφει μια ιστορια που εξερευνα περισσοτερο εναν απο τους χαρακτηρες του Last Hunt, τον Vermin. Ο Vermin, επειτα απο συμβουλη του Reed Richards ( Mr Fantastic ) εχει εισαχθει σε μια κλινικη για ψυχοθεραπεια καθως υποπτευεται οτι τα αιτια της διπλης προσωπικοτητας αλλα και της μεταλλαξης του μπορει να ειναι εκτος απο σωματικα και ψυχολογικα. Ο Vermin ομως θα δραπετευσει και ο Spider-man θα ειναι αυτος που θα πρεπει να τον βρει οσο το δυνατον πιο γρηγορα γινεται ωστε να μην πεσουν και αλλοι ανθρωποι θυματα της οργης αλλα και της πεινας του Vermin. Παραλληλα ομως, ο Spidey, θα εχει να τα βγαλει περα και με τον καλυτερο του φιλο, Harry Osborn , ο οποιος επειτα απο μια κριση αποφασιζει να παρει τον ρολο του πατερα του ως Green Goblin και να ξεμπερδεψει με τον Spider-man μια και καλη. Προκειται για μια πραγματικα καλογραμμενη ιστορια, ο Dematteis δινει στους πρωταγωνιστες της πραγματικο βαθος καθως φανερωνονται οι πιο αδυναμες πτυχες του χαρακτηρα τους και ερχονται αντιμετωποι με τις ευθυνες τους αλλα και με τους πιο μεγαλους τους φοβους. Ο Harry Osborn που δεν μπορει να ησυχασει ξερωντας πως ο πατερας του ηταν ενας εγκληματιας και ο ανθρωπος που σκοτωσε την Gwen και θεωρει οτι καθε φορα που παει να το ξεχασει ο Spider-man ειναι εκει για να του το θυμιζει, ο Vermin που μπορει να πηρε αυτη την μορφη επειτα απο πειραματα αλλα η οργη και ο διχασμος ηταν ηδη εκει καθως ειχε εντονα παιδικα τραυματα αλλα και ο Peter Parker που θεωρει τον εαυτο του υπευθυνο για τον θανατο των δικων του ειναι ολοι παραδειγματα ανθρωπων που πρεπει να ερθουν αντιμετωποι με το φοβισμενο παιδι μεσα τους και να το νικησουν. Μοναδικη αδυναμια του κομικ, το σχεδιο του απο τον Sal Buscema. Αδυνατει να πιασει πολλες φορες το κλιμα της ιστοριας ενω πολλα καρε εχουν πολυ τρανταχτες αδυναμιες ενω και ο χρωματισμος δεν ειναι στα καλυτερα του. Με καλυτερο σχεδιο, η ιστορια θα απογειωνοταν πραγματικα και θα ηταν αυτη που θα φιγουραρε στις κλασσικες ιστοριες πιο πανω απο το Kraven's Last Hunt καθως ασχολειται με ακομα πιο συνθετα ζητηματα ενω εχει πολλες σκηνες ηδη μενουν στο υποσυνειδητο αλλα θα ηταν πραγματικα αξεχαστες με ενα πιο εντυπωσιακο σχεδιο. Κυκλοφορησε στο περιοδικο Spectacular Spider-man σε εξι μερη και εναν επιλογο. Συνολικα ειναι ενα πολυ αξιολογο κομικ που αξιζει να διαβαστει παρα το κακο του σχεδιο. Βαθμος στην kwtsoκλιμακα 8/10 Eπισης ενα καλο αρθρο για το κομικ μπορειτε να διαβασετε και εδω . Αφιερωμα στον Sal Buscema Αφιερωμα στον J. M. Dematteis Aφιερωμα στον Spider-man

Τον τελευταίο καιρό τυχαίνει να διαβάζω κάποιο limited series το οποίο μου φαίνεται αρκετά ενδιαφέρον και είπα να το μοιραστώ μαζί σας. Πρόκειται για το Bullet Points, μια σειρά που κυκλοφορεί αυτή την περίοδο, δημιουργία του γνωστού από το Babylon 5 J. M. Straczynski. Ουσιαστικά η σειρά αυτή είναι ένα What If αλλά λίγο διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Η κεντρική ιδέα έχει να κάνε με το τι αλλαγές μπορεί να προκαλέσει μία και μόνο σφαίρα στην ιστορία (εξ ου και ο τίτλος της σειράς). Πιο συγκεκριμένα όταν ξεκινάει το πρώτο τεύχος μας μεταφέρει στην εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου όταν η Αμερική προσπαθεί με κάθε τρόπο να σταματήσει τη Ναζιστική Γερμανία. Οι ελπίδες της χώρας στηρίζονται σε έναν επιστήμονα ο οποίος έχει κατασκευάσει ένα ελιξίριο με σκοπό τη δοκιμή του σε νεαρούς στρατιώτες, ώστε να αυξάνει τις δυνατότητες τους στη μάχη. Ένας από αυτούς τους νεαρούς στρατιώτες είναι και ο Steve Rogers. Σε κάποιο άλλο σύμπαν θα γινόταν ο Captain America. Όχι σ’ αυτό όμως. Με το που κατεβαίνει ο επιστήμονας από το αεροπλάνο κάποιος περνάει τα μέτρα ασφαλείας και τον πυροβολεί θανάσιμα. Το project σταματάει αμέσως μια και κανείς δε μπορεί να αναπαράγει τη μυστική φόρμουλα. Όλοι οι εθελοντές στρατιώτες φεύγουν απογοητευμένοι. Όλοι; Όχι όλοι. Ο Steve Rogers είναι αποφασισμένος να βοηθήσει την πατρίδα του, ότι κι αν χρειαστεί. Δέχεται να συμμετάσχει σε ένα μυστικό σχέδιο για τη δημιουργία ενός ύπερ-στρατιώτη φορώντας μια ειδική μεταλλική πανοπλία. Ο Iron Man είναι πλέον γεγονός, πολύ πριν τον υλοποιήσει ο Tony Stark. Αυτή όμως δεν είναι η μόνη αλλαγή στην ιστορία που προκαλεί αυτή η σφαίρα. Αφότου διαπεράσει τον επιστήμονα πετυχαίνει τον στρατιώτη που τον συνόδευε, κάποιον Ben Parker. Η γυναίκα του May θα αναγκαστεί τα επόμενα χρόνια να μεγαλώσει μόνη της τον ορφανό ανιψιό της Peter Parker. Αυτός όμως χωρίς κάποιο πατρικό πρότυπο καταλήγει πολύ διαφορετικά απ’ ότι θα περίμενε κανείς. Αν και είναι πολύ έξυπνος δε διαβάζει καθόλου τα μαθήματα του, ενώ και οι παρέες του δεν είναι και οι καλύτερες. Κάποια στιγμή, ως έφηβος πλέον, σε μια βόλτα με κάτι φίλους του ξεμένουν από βενζίνη στη μέση της ερήμου. Αναζητώντας να βρει κάπου να γεμίσει καταλήγει χωρίς να το γνωρίζει σε μία περιοχή δοκιμών του στρατού. Μία έκρηξη από Gamma Bomb θα έχει ως αποτέλεσμα να διαπεραστεί το σώμα του από τεράστια ποσά ακτινοβολίας γάμμα. Παραδόξως θα ζήσει. Σύντομα όμως θα μάθει τις τραγικές συνέπειες που είχε αυτό το συμβάν πάνω του. (Hint: You wouldn’t like him when he is angry) Ένας πολύ λαμπρός επιστήμονας, από τους εξυπνότερους ανθρώπους στον πλανήτη, θα έχει κι αυτός διαφορετική κατάληξη από αυτήν που περίμενε. Ο λόγος για τον Reed Richards ο οποίος με τη δημιουργία του Iron Man από τον αμερικανικό στρατό αναγκάζεται να προσφέρει τις υπηρεσίες του εκεί, για να εγγυηθεί την καλή λειτουργία της πανοπλίας και της καλής φυσικής κατάστασης του Steve Rogers. Έτσι εγκαταλείπει προς το παρόν ότι σχέδια είχε για εκτόξευση πυραύλου στο διάστημα για μελέτη των κοσμικών ακτινών. Όταν θα αποφασίσει να το κάνει αρκετά χρόνια μετά, πολλά πράγματα θα είναι πλέον διαφορετικά… Η σειρά, η οποία ολοκληρώνεται σε 5 τεύχη, βρίσκεται σε κυκλοφορία αυτή την περίοδο. (Γι’ αυτό και δυστυχώς δε μπορώ να ανεβάσω τεύχη στον tracker να πάρετε μια ιδέα) Ήδη έχουν κυκλοφορήσει τα πρώτα 3 τεύχη και αναμένουμε τα επόμενα 2. Δεν είναι κάτι το τρελά εξαιρετικό, κρατάει όμως το ενδιαφέρον των αναγνωστών με τα twists που κάνει. Επιπλέον και το σχέδιο που έχει, προσωπικά δε μ’ αρέσει, είναι όμως κάτι που θα το παραβλέψω για χάρη μιας καλής ιστορίας. Σε όσους αρέσουν οι υπερ-ήρωες και δεν τους χαλάει να διαβάσουν κάποια εναλλακτική ιστορία συστήνεται ανεπιφύλακτα. Οι υπόλοιποι… κρίνετε μόνοι σας και αποφασίστε! Παρουσίαση του σεναριογράφου εδώ. Αλλα εργα του που εχουν παρουσιαστει στο GC : The Amazing Spider-man : Civil War Thor The Amazing Spider-man : Back In Black Spider-man The Other : Εξελιξη ή Θανατος Silver Surfer : Requiem Superman Earth One Midnight Nation Supreme Power BEFORE WATCHMEN - NITE OWL Rising Stars Αφιερωμα στην τηλεοπτικη σειρα Babylon 5