Αναζήτηση στην Κοινότητα

Συμπληρώνονται σήμερα 25 χρόνια από τον θάνατο του Τσαρλς Μ. Σουλτς, δημιουργού του εμβληματικού κόμικ στριπ Peanuts. Έφυγε από τη ζωή στις 12 Φεβρουαρίου 2000, μόλις μία ημέρα πριν δημοσιευτεί το τελευταίο του στριπάκι. Είχε ήδη ανακοινώσει την απόσυρσή του στα τέλη του 1999, καθώς η μάχη του με τον καρκίνο είχε επηρεάσει τις ικανότητές του να διαβάζει και να σχεδιάζει. Μέχρι τότε είχε δημιουργήσει 17.897 στριπάκια, όλα γραμμένα, σχεδιασμένα και με χειροποίητο lettering από τον ίδιο. Τα κόμικ στριπ, τυπωμένα ανέκαθεν σε φτηνό εφημεριδόχαρτο, προορίζονται για μαζική αναδημοσίευση σε πολλές εφημερίδες μέσω πρακτορείων (comic strip syndicates), που προσλαμβάνουν τους δημιουργούς και διαχειρίζονται τη διανομή τους. Τα Peanuts όμως ξεπέρασαν κατά πολύ αυτά τα όρια. Σε 50 χρόνια κυκλοφορίας πέτυχαν σπουδαία ορόσημα: στο απόγειο της δημοφιλίας τους δημοσιεύονταν σε 2.600 εφημερίδες, σε 75 χώρες και 21 γλώσσες, ενώ έγιναν το πρώτο κόμικ στριπ που μεταπήδησε στην τηλεόραση με τεράστια επιτυχία – το εορταστικό σπέσιαλ «A Charlie Brown Christmas» το 1965 συγκέντρωσε 55 εκατομμύρια τηλεθεατές, πάνω από το μισό τηλεοπτικό κοινό των ΗΠΑ τότε. Η τεράστια απήχησή τους οδήγησε σε μια εκρηκτική επέκταση στο merchandising με παιχνίδια, βιβλία και αναμνηστικά προϊόντα κάθε λογής να αποφέρουν υπεραξία εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων, ανεβάζοντας την περιουσία του Σουλτς κοντά στο ένα δισεκατομμύριο δολάρια. Πέρα από την εμπορική τους επιτυχία, τα Peanuts διαμόρφωσαν το ίδιο το μέσο των κόμικ στριπ, καθιερώνοντας το φορμά των τεσσάρων πάνελ ως πρότυπο και αποτελώντας σημείο αναφοράς για την παγκόσμια ποπ κουλτούρα. Κυρίως όμως, κατέγραψαν την ψυχοσύνθεση της Αμερικής, το zeitgeist ενός έθνους-πείραμα που δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Το πρώτο στριπάκι Για να κατανοήσουμε όμως αυτή την πότε μετρήσιμη και πότε ανυπολόγιστη, αλλά σαρωτική επιτυχία των Peanuts, πρέπει να επιστρέψουμε στην πολύ αρχή: πιο πριν κι από τις 2 Οκτωβρίου 1950, οπότε και δημοσιεύτηκε το πρώτο τους στριπάκι. Ο Σουλτς γεννιέται το 1922 και μεγαλώνει στο Σεντ Πολ της Μινεσότα. Ντροπαλό παιδί, αντικοινωνικό, ακατάλληλο σωματικά για τα δημοφιλή αθλήματα της εποχής, πολύ σπυριάρης για να αρέσει στα κορίτσια. Στο λύκειο το μπούλινγκ είναι η καθημερινότητα: βρίσκει καταφύγιο στους σκοτεινούς σινεμάδες και στα κόμικς, πολλά κόμικς. Ήταν και καλός στο σχέδιο, συγκριτικά με τα άλλα παιδιά. Στα 1943 καλείται να υπηρετήσει στον Στρατό και η μητέρα του πεθαίνει από καρκίνο. Επιστρέφοντας από το μέτωπο πουλάει μερικά χιουμοριστικά καρτούν σε μια εφημερίδα, ενώ λίγο μετά κατορθώνει να «χωθεί» σε μια γνωστή εφημερίδα του Σεντ Πολ μ’ ένα στριπάκι που δημοσιευόταν στις γυναικείες σελίδες του φύλλου. Το έκανε για δύο χρόνια, παίρνοντας δέκα δολάρια την εβδομάδα. Τότε ζήτησε καλύτερη θέση στην εφημερίδα και περισσότερα χρήματα. Του αρνήθηκαν. Παραιτήθηκε. Ήταν άνοιξη του 1950. Ο ίδιος 27 ετών. Δεν έχασε καιρό. Πήρε το τρένο για Νέα Υόρκη και έδειξε την πρότασή του στον υπεύθυνο της United Feature Syndicate. Στο πρώτο στριπάκι που δημοσιεύτηκε ποτέ (02/10/1950) βλέπουμε τον Σέρμι και την Πάτι να κάθονται και τον Τσάρλι Μπράουν να πλησιάζει περιχαρής από μακριά. «Κοίτα! Έρχεται ο καλός, παλιός Τσάρλι Μπράουν!», αναφωνεί ο Σέρμι. Ο Τσάρλι Μπράουν συνεχίζει να περπατάει, με το χαμόγελο στα χείλη. Ο Σέρμι τον παρακολουθεί καθώς περνάει. Αφού ο Τσάρλι Μπράουν απομακρύνεται, ο Σέρμι ολοκληρώνει τη φράση του: «Ο καλός, παλιός Τσάρλι Μπράουν… Πόσο τον μισώ!». Η ατάκα είναι μια έκπληξη για κάθε αναγνώστη αλλά και μια αποκάλυψη που έθετε τον τόνο για το τι θα ακολουθούσε την εξέλιξη του στριπ και των χαρακτήρων που το αποτελούσαν. Ήταν κάτι ριζοσπαστικό για τα κόμικς και την ποπ κουλτούρα της περιόδου. Στα μέσα του 20ου αιώνα κυρίαρχα θέματα στα κόμικς ήταν η δράση, η περιπέτεια, μια τρόπον τινά αισθηματογραφία που τόνιζε το ρομαντικό στοιχείο, το χιούμορ, τα λογοπαίγνια. Ο Σουλτς εισήγαγε μια νέα θεματολογία και ένα εντελώς ανορθόδοξο λεξιλόγιο. Στην ουσία εισήγαγε τα δικά του συναισθήματα: αποξένωση, ανασφάλεια, αίσθημα κατωτερότητας, εσωτερική αναζήτηση, κατάθλιψη. Δεν έβρισκες τέτοια κόμικς τότε πουθενά, ούτε στον «New Yorker» ούτε αλλού. Σπάνια μόνο κάποια πρώιμα σχεδιάσματα του Jules Feiffer από τη «Village Voice» διακρίνονταν για κάποιου είδους ψυχολογικό βάθος και μια εξωτερικευμένη μελαγχολία. Στο σχεδιαστικό κομμάτι, ενώ ο Γουίλ Άϊσνερ διαμόρφωσε τις αρχές της διαδοχικής αφήγησης, ο Σουλτς έκανε πράξη την εφαρμογή τους πηγαίνοντάς τες ένα βήμα παραπέρα. Τα Peanuts απέσταξαν πολύπλοκα ανθρώπινα συναισθήματα κάνοντας χρήση στακάτων φράσεων σε ό,τι αφορά το κείμενο και στοιχειωδών σχεδιαστικών τεχνικών – με δυο κουκίδες για μάτια και δυο αδρές γραμμές αποδόθηκαν τόσα συναισθήματα με απίστευτη επάρκεια και ακρίβεια, ωθώντας τις ιδέες του Άϊσνερ – την οικονομία της γραμμής και την αποδοτικότητα των καρέ – στα όριά τους. Για να επιστρέψουμε σε αυτό που λέγαμε προηγουμένως περί ανεκπλήρωτου αμερικάνικου «πειράματος», πρέπει να διακρίνουμε ότι τα Peanuts κατέγραψαν την αμερικανική ψυχοσύνθεση μέσα από χαρακτήρες που πάλεψαν με την αποτυχία, την ατομική ευτυχία, τη μοναξιά και την ανάγκη για αποδοχή, λέγοντας ενίοτε σκληρά πράγματα ο ένας στον άλλο. Κάνοντας συχνά έξυπνες παρατηρήσεις για τη λογοτεχνία, τη μουσική, τον κινηματογράφο, τον αθλητισμό, την ψυχολογία, την πολιτική και άλλα. Το γεγονός ότι όλα ήταν ειπωμένα μέσα από παιδικά στόματα καθιστούσε απόλυτα ευθύβολα όσα έλεγαν με σκοπό να αναδείξουν την Αμερική ως ένα έθνος σε διαρκή διαμόρφωση – ένα «πείραμα» που δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Και αν θέλετε, να τους δικαιολογούνται και όλα. Ποιος θα θυμώσει άλλωστε σε ένα παιδί; Peanuts ή Μαφάλντα; Η επιτυχία τους ως πολιτισμικό είδωλο υπήρξε ευκρινής και στη χώρα μας, όχι όμως ως πολιτιστικό προϊόν. Αυτό οφείλεται σε δύο παραμέτρους: η μία αφορά το γεγονός ότι δεν έτυχαν κάποιας συνεπής εκδοτικής και μεταφραστικής απόπειρας (το ψυχολογικό βάθος των στριπ αυτών τα καθιστά δυσμετάφραστα), η δεύτερη παράμετρος αφορά στην απεύθυνση. Για να κατανοήσουμε αυτό το τελευταίο είναι αναγκαίο να ανατρέξουμε σε όσα είχε γράψει ο ιταλός σημειολόγος Ουμπέρτο Έκο για ένα άλλο κόμικ στριπ, εμπνευσμένο από τα Peanuts, την αργεντίνικης προέλευσης «Μαφάλντα». Έγραφε ο Έκο: «Ο Τσάρλι Μπράουν είναι Βορειοαμερικάνος, η Μαφάλντα Νοτιοαμερικάνα. Ο Τσάρλι Μπράουν ανήκει σε μια χώρα που ευημερεί, σε μια πλούσια κοινωνία στην οποία προσπαθεί απεγνωσμένα να ενταχθεί ζητιανεύοντας αλληλεγγύη κι ευτυχία. Η Μαφάλντα ανήκει σε μια χώρα γεμάτη κοινωνικές αντιθέσεις που δεν είχε καμία αντίρρηση να την αφομοιώσει και να την κάνει ευτυχισμένη. Ο Τσάρλι Μπράουν έχει διαβάσει προφανώς τους φροϋδικούς ρεβιζιονιστές και αναζητά τη χαμένη αρμονία. Η Μαφάλντα έχει διαβάσει κατά πάσα πιθανότητα τον Τσε Γκεβάρα». Η ανάλυση αυτή του Έκο εξηγεί ωραία και την απήχηση των Peanuts στις βόρειες αναπτυγμένες χώρες, ενώ της Μαφάλντα στις χώρες του Νότου (η πρώτη της αγγλική μετάφραση αναμένεται μόλις φέτος). Τα Peanuts γνώρισαν επιτυχία σε κοινωνίες όπου η προσωπική αποτυχία και η ανασφάλεια αντανακλούσαν ευρύτερες υπαρξιακές αγωνίες μέσα σε ένα πλαίσιο ατομικής ευημερίας, και όχι τόσο σε χώρες όπου η συλλογική αδικία και η πολιτική αστάθεια καθιστούσαν επιτακτική την ανάγκη για κοινωνική αφύπνιση και αλλαγή. Και το σχετικό link...

Ο Τσάρλι Μπράουν… Είναι ο βασιλιάς των χαμένων ευκαιριών, ο πρωταθλητής της απογοήτευσης, ο αιώνιος αουτσάιντερ που όμως δεν σταματά ποτέ να προσπαθεί. Από την πρώτη του εμφάνιση στα Peanuts του Τσαρλς Σουλτς, στις 2 Οκτωβρίου 1950, έγινε ο ήρωας που όλοι υπήρξαμε κάποτε: ανασφαλής, ευαίσθητος, γεμάτος όνειρα και διαρκώς αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα. Με το στρογγυλό κεφάλι και τη χαρακτηριστική ριγέ μπλούζα, παλεύει με τη ζωή, παρότι εκείνη φαίνεται να έχει βαλθεί να τον κάνει να σκοντάφτει. Κάθε του χαρταετός θα καταλήξει στα δόντια του άπληστου δέντρου, κάθε του απόπειρα να κλωτσήσει την μπάλα, κάθε του ματς μπέιζμπολ θα είναι ακόμα μία πανωλεθρία. Και, φυσικά, ποτέ δεν θα βρει το θάρρος να μιλήσει στην κοκκινομάλλα που στοιχειώνει τα όνειρά του. Όμως το μεγαλείο του Τσάρλι Μπράουν βρίσκεται στο ότι δεν τα παρατά. Συνεχίζει. Ξανά και ξανά. …ο Σνούπι… Δεν είναι απλά ένας σκύλος – είναι ένας ονειροπόλος, ένας πολυταξιδεμένος ήρωας με αστείρευτη φαντασία! Εμπνευσμένος από τον πραγματικό σκύλο του Schulz, τον Spike, έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο Peanuts και, δύο χρόνια αργότερα, άρχισε να «μιλάει» μέσα από τις σκέψεις του. Μπορεί να είναι ένα beagle, αλλά στο μυαλό του είναι πιλότος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, συγγραφέας (με το αξέχαστο «It was a dark and stormy night», «ήταν μια νύχτα σκοτεινή και θυελλώδης»!!!!!), αστροναύτης, ακόμη και δικηγόρος! Το 2001 έγινε γραμματόσημο ως World War Ι Flying Ace, ενώ το όνομά του δόθηκε στη σεληνιακή άκατο του Apollo 10. Και το 2015 απέκτησε το δικό του αστέρι στο Hollywood Walk of Fame. Δίπλα του πάντα πετά ο Γούντστοκ, το μικρό κίτρινο πουλί και αχώριστος φίλος του. Μαζί, αποτελούν ένα αχτύπητο δίδυμο που συνεχίζει να χαρίζει γέλιο και ζεστασιά σε γενιές αναγνωστών! …η Λούσι, ο Λάινους… Είναι αδέλφια, αλλά μοιάζουν όσο η μέρα με τη νύχτα! Η Λούσι είναι το αφεντικό – και δεν αφήνει κανέναν να το ξεχάσει. Με το κοφτερό της μυαλό (και τη γλώσσα της ακόμα πιο κοφτερή), δίνει «ψυχολογικές συμβουλές» από το αυτοσχέδιο περίπτερό της χρεώνοντας πέντε σεντς ανά συνεδρία. Οι πελάτες της; Κυρίως ο καημένος ο Τσάρλι Μπράουν, που καταλήγει να παίρνει περισσότερα πειράγματα παρά βοήθεια! Ο Λάινους από την άλλη, είναι το σοφό παιδί της παρέας. Μπορεί να αναλύσει τη ζωή, την πολιτική, τη θρησκεία και τη λογοτεχνία, αλλά… μην του πάρετε την κουβερτούλα! Είναι η ασφάλειά του, το γούρι του, το απόλυτο αντικείμενο παρηγοριάς – και ναι, το κουβαλά παντού. Ο Σουλτς εμπνεύστηκε αυτή τη συνήθεια από τα δικά του παιδιά και τη μετέτρεψε σε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα στοιχεία του κόμικ. Έξυπνος αλλά και λίγο αφελής, ο Λάινους προσπαθεί να φέρει ισορροπία στον χαοτικό κόσμο της Λούσι. Αλλά καταλήγει να παγιδεύεται στα πειράγματά της! …και τα άλλα παιδιά Ο κόσμος των Peanuts είναι γεμάτος χαρακτήρες που, αν και παιδιά, έχουν βάθος, αδυναμίες και μοναδικές ιδιοτροπίες. Μερικοί εμφανίζονται περιστασιακά, άλλοι κατάφεραν να κερδίσουν τις καρδιές των αναγνωστών με τις ιδιαίτερες προσωπικότητές τους. Η Σάλι Μπράουν, η μικρότερη αδελφή του Τσάρλι Μπράουν, δεν έχει χρόνο για σχολικά εγχειρίδια και βαρετές μελέτες. Αντιμετωπίζει τα τεστ σαν θεατρική σκηνή, όπου η λογική υποχωρεί μπροστά σε εκρηκτικά λογοπαίγνια. Αντί για γνώσεις, προσφέρει σασπένς! Ο Πίγκπεν κουβαλά μαζί του μια μόνιμη… ατμόσφαιρα. Σκόνη και βρωμιά σχηματίζουν το δικό του αόρατο σύννεφο δόξας. Ο Σουλτς ήξερε ότι η παρουσία του ήταν περιορισμένη, αλλά ο κόσμος τον λάτρευε. Ο Σρέντερ ζει και αναπνέει για τη μουσική του Μπετόβεν. Τα πλήκτρα του μικροσκοπικού του πιάνου κρύβουν πάθη, όνειρα και μια σταθερή αδιαφορία προς τη Λούσι, που κάθε τόσο προσπαθεί (ανεπιτυχώς) να κλέψει ένα φιλί – ειδικά στα γενέθλια του Μπετόβεν! Ο Φράνκλιν, ο πρώτος μαύρος χαρακτήρας, μπήκε διακριτικά στην παρέα του Peanuts χωρίς διδακτισμό, ως ένας από τους λίγους «κανονικούς» χαρακτήρες που παρακολουθεί ήρεμα τη χαοτική συμπεριφορά των άλλων. Ο Γούντστοκ τιτιβίζει χωρίς να τον καταλαβαίνει κανείς (εκτός από τον Σνούπι). Είναι μικρός, αδέξιος, αλλά με απόλυτη επίγνωση της ασημαντότητάς του – ένα υπέροχο φιλοσοφικό σχόλιο για τη θέση μας στον κόσμο. Τέλος ο Σπάικ, ο αδελφός του Σνούπι, που ζει μοναχικά στην έρημο, συνομιλώντας με κάκτους και τις αναμνήσεις του. Ένα beagle, ένας μοναχικός καβαλάρης, ένας υπαρξιακός στοχαστής της αμμουδιάς! Και το σχετικό link...

Οι σκύλοι-σύντροφοι των ανέμελων παιδικών μας χρόνων, που ξεπήδησαν από τις σελίδες των κόμικς και μας ταξίδεψαν με τις αξέχαστες περιπέτειές τους, έχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Μας κρατούσαν συντροφιά στα ανέμελα παιδικά μας χρόνια, είτε διαβάζοντάς τις περιπέτειες στα περιοδικά κόμικς είτε παρακολουθώντας τους στην τηλεόραση τα πρωινά του Σαββατοκύριακου, πίνοντας γάλα με μπισκότα σοκολάτας. Ακόμη και τώρα δεν θα με πείραζε καθόλου να ξυπνήσω νωρίς το πρωί του Σαββάτου, να αράξω στον καναπέ και να απολαύσω τις σκανταλιές τους, όσο κι αν ο γιος μου φωνάζει ότι αυτά είναι μόνο για... παιδιά της ηλικίας του! Οι σκύλοι-σύντροφοι των ανέμελων παιδικών μας χρόνων Ρανταπλάν Το φανταστικό κυνηγόσκυλο που σχεδίασε ο Βέλγος σκιτσογράφος Morris αποτελεί το δεύτερο χαρακτήρα στο κόμικ Λούκι Λουκ. Γκαφατζής και απίστευτα αργός, έχει ως ρόλο τη φύλαξη των Ντάλτονς στις φυλακές που κρατούνται, αλλά συνήθως κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που πρέπει με αποτέλεσμα να βγάζει απίστευτο γέλιο. Όπως αναφέρει ο δημιουργός του παραφράζοντας την γνωστή ατάκα για τον Λούκι Λουκ, «ο σκύλος αυτός είναι πιο ηλίθιος και από την σκιά του». Ιντεφίξ Ο μικρούλης Ιντεφίξ, το όνομα του οποίου προέρχεται από τις λέξεις «idee fixe» (έμμονη ιδέα), είναι η λατρεία του τεράστιου Οβελίξ στη σειρά κόμικς Αστερίξ. Το λευκό τεριέ αποτελεί συνήθως «μήλο της έριδος» για τους Αστερίξ και Οβελίξ, σχετικά με το αν πρέπει να τους ακολουθεί ή όχι στις περιπέτειές τους. Είναι ατρόμητος παρά το μικρό μέγεθός του, αγαπά τον ιδιοκτήτη του, έχει τεράστια λατρεία στα μεγάλα κόκαλα, και το χειρότερό του είναι να κάνει κάποιος κακό στα δέντρα! Σνούπι Ο πιο διάσημος ίσως σκύλος στον κόσμο των κόμικς. Εμφανίστηκε το 1950 στη σειρά κινουμένων σχεδίων Penauts και έμενε στην ιστορία όπως και ο επίσης διάσημος ιδιοκτήτης του, ο Τσάρλυ Μπράουν. Χαρακτηριστικό του Σνούπι ήταν η στάση του όταν κοιμόταν. Ανάσκελα πάνω στο κόκκινο σκυλόσπιτο του, αντί να είναι μέσα σε αυτό, ενώ έδωσε το όνομά του στο διαστημικό σκάφος της αποστολής Απόλλων 10. Έκανε παρέα με τον Γούντστοκ, ένα κίτρινο παράξενο πουλί, που καθόταν συνήθως πάνω στη μύτη του Σνούπι. Γκούφυ Δημοφιλής χαρακτήρας κινουμένων σχεδίων της Walt Disney. Ο γκαφατζής φίλος του Μίκυ Μάους είναι ψηλός, ανθρωπόμορφος σκύλος που φοράει ζιβάγκο, γιλέκο, παντελόνι, λευκά γάντια και ψηλό καπέλο. Κατά βάθος είναι καλόκαρδος και τρέχει για όλους όταν τον χρειαστούν, ενώ ως Σούπερ Γκούφυ, μεταμορφώνεται σε σούπερ ήρωα τρώγοντας διαρκώς φιστίκια. Σπάικ Ο Σπάικ είναι δημιουργία των William Hanna και Joseph Barbera για τη σειρά Tom & Jerry. Αγγλικό Μπουλντόγκ, έξυπνο, φιλικό αλλά και ο εφιάλτης του γάτου Τομ. Είναι στοργικός πατέρας για το γιο του, αλλά συνήθως πετάει τη σκούφια του για καυγά. Πολλές φορές ο Τζέρι τον χρησιμοποιεί ως ασπίδα εναντίον του άσπονδου φίλου του, οπότε και ο Σπάικ βρίσκει ευκαιρία να κάνει δύσκολη τη ζωή του Τομ. Μπρέϊν Χαρακτήρας της σειράς κινουμένων σχεδίων «Αστυνόμος Σαΐνης» που αποτέλεσε κοινοπραξία της Γαλλίας, του Καναδά και των ΠΑ. Το οικογενειακό σκυλί του Αστυνόμου Σαΐνη και της Πένυ, που τον υπεραγαπά. Βοηθά σε έρευνες κρυφά σώζοντας τον Σαΐνη από κινδύνους όταν οι περιστάσεις το απαιτούν. Οι σεναριογράφοι της σειράς έκαναν τον χαρακτήρα να είναι εξαιρετικά έξυπνος και επινοητικός, εξ ου και το όνομά του, με αποτέλεσμα να γίνεται δίποδος προκειμένου να λειτουργήσει μέσω μιας σειράς από μεταμφιέσεις, με σκοπό να ξεγελάσει τον Σαΐνη. Για να βοηθήσει την Πένυ, ο Μπρέιν είναι εξοπλισμένος με ένα υψηλής τεχνολογίας κολάρο, που κρύβει ένα ανασυρόμενο τηλεοπτικό σύστημα επικοινωνίας το οποίο συνδέεται με το ρολόι χειρός της Πένυ, ώστε να επικοινωνεί μαζί της μέσα από παντομίμα και φυσικές χειρονομίες. Ντρούπι Ανθρωπόμορφο λευκό μπάσσετ χάουντ με πεσμένο πρόσωπο, που δημιούργησε το 1943 ο Tex Avery για μια σειρά κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους. Κινείται μονίμως σε χαλαρούς ρυθμούς, και χαρακτηριστική φράση που χρησιμοποιεί: «Μπου»!! Μιλού Ο συνεργάτης και φίλος του Τεν Τεν. Και αυτός επίσης είναι από τους παλιούς καθώς ο δημιουργός του, ο Βέλγος Ερζέ, τον σχεδίασε και του έδωσε ζωή το 1930 στην ιστορία «Ο Τεν Τεν στη χώρα των Σοβιέτ». Ο Μιλού ως συνεργάτης του ξανθομάλλη ρεπόρτερ στις περίεργες και παράξενες περιπέτειες που μπλέκουν, δεν παραλείπει να του λέει την άποψη του και να τον κρίνει όποτε το θεωρεί σκόπιμο. Πλούτο Ο σκύλος του Μίκυ Μάους με το χαρακτηριστικό κίτρινο χρώμα και τα μακριά μαύρα αυτιά, εμφανίστηκε στις πολύχρωμες σελίδες την δεκαετία του ’30. Παιχνιδιάρης, ζωηρός, δυναμικός, πανέξυπνος και χαρούμενος. Πολλές φορές όμως στη θέα άλλων ζώων, όπως των σκίουρων Τσιπ και Ντέιλ, γινόταν έξω φρενών. Σύντροφος και πιστός βοηθός του Μίκυ σε ό,τι χρειαστεί, ο Πλούτο λάμπει ολόκληρος από χαρά όταν μπορεί απερίσπαστα να ασχοληθεί με το κόκαλο του. Σκούμπι Ντου Ο τεράστιος αυτός σκύλος και φίλος του πρωταγωνιστή Σάγκι Ρότζερς στη σειρά κινουμένων σχεδίων “Scooby Doo…Where Are You” είναι κατά βάση φοβιτσιάρης, ατζαμής και μονίμως πεινασμένος. Μαζί με τη Δάφνη, τον Φρεντ, τη Βέλμα και τον Σάγκι, προσπαθούν να λύσουν μυστήρια με στοιχειωμένα κτίρια, τέρατα και φαντάσματα. Παρά τις δυσκολίες βγαίνουν συνήθως νικητές με τη βοήθεια του Σκούμπι Ντου. Όντι Το χαριτωμένο κίτρινο μπηγκλ με τα μεγάλα καφέ αυτιά μένει μαζί με τον Τζον και τον Γκάρφιλντ τον λαίμαργο και σκανταλιάρη γάτο. Ο Όντι βρίσκεται στη σκιά του Γκάρφιλντ και εξαιτίας του περνάει τα μύρια όσα. Η καλοσύνη του και η αγαθή καρδιά του δεν τον αφήνουν να αντιδράσει απέναντι στα καψώνια που τον υποβάλει ο προαιώνιος εχθρός, ο οποίος κατά βάθος τον συμπαθεί… Μπράιαν Γκρίφιν Ο Μπράϊαν είναι o σκύλος της οικογένειας Γκρίφιν, ο οποίος μιλάει, περπατά με απίστευτα χαλαρούς ρυθμούς και οδηγεί υβριδικό όχημα. Είναι ένας πολύ άνετος τύπος ο οποίος έχει ένα σχετικό «προβληματάκι» με το αλκοόλ. Τα μπροστινά του πόδια τα χρησιμοποιεί κυρίως ως χέρια για να φτιάχνει το αγαπημένο του Martini. Ζαχαρίας Ένας μοναδικός σκύλος με προσωπικότητα και χιούμορ, δημιούργημα του δικού μας Αρκά. Ο πιο γεροπαράξενος σκύλος των κόμικς, που συνηθίζει να υποτιμά και να προσβάλλει το ηλικιωμένο αφεντικό του, τον Γεράσιμο. Αλλά οι δυο τους μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε. Ως γνωστόν το «γήρας ου γαρ έρχεται μόνο» και στην περίπτωση του Ζαχαρία το γήρας συνοδεύουν η ειρωνεία και ο ανελέητος σαρκασμός. Μπάρνευ Ομώνυμος χαρακτήρας της βρετανικής σειράς κινουμένων σχεδίων του BBC από το 1988-1989. Πρόκειται για έναν ατζαμή αλλά καλόκαρδο παλαιό αγγλικό ποιμενικό (μπομπτέιλ), που μαζί με τον φίλο του το Ρότζερ (έναν ποντικό που ζει μέσα στα μαλλιά του Μπάρνευ) μπλέκουν σε περιπέτειες και παίρνουν μέρος σε κυνήγια θησαυρού, αναζητώντας φήμη αλλά και πλούτη. Δημοσιεύθηκε στο ένθετο «Animall» των Παραπολιτικών. Και το σχετικό link...

Ένα μήνυμα φροντίδας του εαυτού μας, των συνανθρώπων των κοινοτήτων μας καθώς και του πλανήτη μας από τον Σνούπι, τον Τσάρλι Μπράουν και την υπόλοιπη παρέα των Peanuts. Τα Peanuts είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα comic strip στον κόσμο. Με αναγνώστες από κάθε μεριά του πλανήτη από το 1950 έως σήμερα, οι περιπέτειες των χαρακτήρων τους όπως ο Σνούπι, ο Τσάρλι Μπράουν, η Πέπερμιντ Πάτι, η Λούσι Βαν Πελτ τα έχουν αναγάγει σε ένα διαχρονικό φαινόμενο στον κόσμο των κόμικς. Οι ήρωες που δημιούργησε ο Τσαρλς Σουλτς, έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές, κατέχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στις αναμνήσεις αμέτρητων ανθρώπων διαφορετικής ηλικίας. Τώρα λοιπόν τα Peanuts ξεφεύγουν από το δημιουργικό τους σύμπαν κι επιχειρούν να ευαισθητοποιήσουν το κοινό τους, υιοθετώντας την πρωτοβουλία «Take Care with Peanuts». Η δράση αυτή αποσκοπεί στο να μεταδώσει σε όλους μας ένα μήνυμα φιλίας και αλληλεγγύης, τονίζοντας το πόσο σημαντικό είναι να φροντίζουμε τον εαυτό μας, τους συνανθρώπους και τον πλανήτη μας. Γι’ αυτό και μέσω της πρωτοβουλίας, τα αγαπημένα πρόσωπα των χαρακτήρων του Σουλτς αναδεικνύουν τις έννοιες της φροντίδας και της μέριμνας προς όφελος μιας καλής ζωής για όλους. Οι βασικοί πυλώνες του «Take Care with Peanuts» είναι τρεις: «Φροντίζουμε τον Εαυτό μας», «Φροντίζουμε ο Ένας τον Άλλον» και «Φροντίζουμε τον Πλανήτη». Ως προς τον πρώτο, το «Φροντίζουμε τον εαυτό μας», εκκινεί από τη σκέψη ότι η φροντίδα ξεκινάει από εμάς για εμάς τους ίδιους. Φροντίζουμε την προσωπική μας υγεία και ευεξία, τόσο την σωματική όσο και την πνευματική. Οι χαρακτήρες των Peanuts δείχνουν σε όλους μας πόσο σημαντικό είναι για την προσωπική μας εξέλιξη το να διατηρούμε μια καλή σωματική κατάσταση, έναν υγιεινό τρόπο ζωής και διατροφής αλλά και μια καλή ψυχική κατάσταση, μια εσωτερική ηρεμία και ισορροπία. Περνώντας στον δεύτερο, το «Φροντίζουμε ο Ένας τον Άλλον» υπενθυμίζουν πως εκτός από τον εαυτό μας δεν παύουμε να νοιαζόμαστε και να φροντίζουμε τους συνανθρώπους μας αλλά και όλους όσους το έχουν ανάγκη, συμπεριλαμβανομένων των ζώων. Η πρωτοβουλία «Take Care with Peanuts» μας ενθαρρύνει μέσα από μηνύματα όπως «Κάνε σε κάποιον ένα κομπλιμέντο» και «Δώσε μία χείρα βοηθείας» ώστε να κατανοήσουμε τη σημασία του να δημιουργούμε φιλίες, να χτίζουμε κοινότητες και να προσφέρουμε στους άλλους τη βοήθεια μας, όταν την χρειάζονται. Κατ’ αυτό τον τρόπο, ενισχύουμε την αλληλεγγύη μεταξύ μας. Ο τρίτος και τελευταίος πυλώνας, το «Φροντίζουμε τον Πλανήτη» στέκεται στην ιδέα πως όπως φροντίζουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας, έτσι οφείλουμε να φροντίζουμε και το σπίτι μας, τον χώρο που ζούμε δηλαδή τον πλανήτη και το περιβάλλον μας. Η δράση «Take Care with Peanuts» διαδίδει ένα ισχυρό οικολογικό μήνυμα, τη σημασία που έχει η προστασία και η βιωσιμότητα του περιβάλλοντος μας. Προσδίδει μεγάλη αξία στις συνήθειες της ανακύκλωσης, της επαναχρησιμότητας των προϊόντων, του σεβασμού των φυσικών πόρων, με μηνύματα, όπως «Σταματήστε και μυρίστε τα τριαντάφυλλα», «Κάντε τις αγορές σας σε ντόπια μαγαζιά» ή «Καλλιέργησε και εκτίμησε». Η πρωτοβουλία του «Take Care with Peanuts» έχει παγκόσμιο και πολύπλευρο χαρακτήρα. Εκφράζεται σε διαφορετικές χώρες, μέσω φιλανθρωπικών δραστηριοτήτων, εκδηλώσεων, ψηφιακών και μη δράσεων και διαφημίσεων. Στην Ελλάδα, εκφράζεται μέσα από συνεργασίες των Peanuts με διάφορα brands, όπως η Affidea. Στη σημερινή εποχή, όπου η φροντίδα του εαυτού, των συνανθρώπων μας και του περιβάλλοντος είναι ιδιαίτερα σημαντικές, η πρωτοβουλία «Take Care with Peanuts» έρχεται να μεταδώσει σε όλους μας μηνύματα σχετικά με τη σημασία της αλληλεγγύης και της ενσυναίσθησης, αξίες απαραίτητες για την ευημερία και την εξέλιξη μιας κοινωνίας. Και το σχετικό link...

Το πρώτο τους στριπάκι κυκλοφόρησε το 1950 στον αμερικανικό Τύπο. Μέχρι το 2000, οπότε δημοσιεύθηκε το τελευταίο, είχαν μεσολαβήσει άλλες 17.895. Ήταν στα αλήθεια δημοφιλή τα Peanuts του Τσαρλς Σουλτς, η σειρά κόμικς που σύστησε στον κόσμο τον αξιαγάπητα άτυχο Τσάρλι Μπράουν, τον ονειροπόλο Σνούπι, την οξύθυμη Λούσι και τους φίλους τους. Αν και επρόκειτο για ένα κόμικς με παιδιά, αποτύπωνε, σύμφωνα με τον Ουμπέρτο Έκο, τις «τρομακτικές, εφιαλτικές προβολές όλων των νευρώσεων του σύγχρονου πολίτη της βιομηχανικής εποχής». Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Τσαρλς Σουλτς δοκίμασε κάποτε την τύχη του με ενήλικους ήρωες. Στα μέσα του ’50 σχεδίασε επτά μικρές ιστορίες με κεντρικό χαρακτήρα τον μετριοπαθή Έλμερ Χάγκμαϊερ, που δεν δημοσιεύθηκαν ποτέ. Η σειρά «Hagemeyer» διαδραματιζόταν σε εργασιακό περιβάλλον, ένα χαρακτηριστικό που στον διανομέα του έργου του Σουλτς δεν άρεσε καθόλου. Και όμως, ο πρωταγωνιστής είχε την αισιόδοξη μελαγχολία του Τσάρλι Μπράουν. Μία ακόμα ηρωίδα, η κυρία Χάμχοκ, εκνευριζόταν τόσο εύκολα όσο και η Λούσι. Στις 17 Ιουνίου, το Μουσείο «Τσαρλς Σουλτς» στη Σάντα Ρόζα της Καλιφόρνιας εγκαινιάζει την έκθεση «Adults by Schulz», που παρουσιάζει τη σειρά «Hagemeyer» για πρώτη φορά και κάνει τους φαν να αναρωτιούνται: ήθελε ο Σουλτς να απεικονίσει τους χαρακτήρες του ως ενηλίκους; Σε κάθε περίπτωση, γιατί το εγχείρημά του δεν είχε γίνει γνωστό μέχρι σήμερα; Αν ο κομίστας Τομ Μπάτιουκ είχε δίκιο όταν έλεγε για τα Peanuts ότι μια φαινομενικά παιδική σειρά «μας φανέρωσε τις κρίσιμες όψεις των κοινών ανθρωπίνων ιδιοτήτων», τότε η συγκυρία μοιάζει ιδανική για το ενδεχόμενο της ενηλικίωσης των ηρώων της. Η απόφαση του Τσάρλι Μπράουν «να φοβάμαι μόνο για μία μέρα τη φορά» δεν μας είναι άγνωστη στη συνθήκη της πανδημίας. Εξίσου πικρή πάντως, αλλά και κάπως αισιόδοξη, ακούγεται η εξήγηση που ο ίδιος ο Σουλτς είχε δώσει κάποτε για την έμφασή του στους παιδικούς χαρακτήρες: «Οι ενήλικοι δεν είναι απαραίτητοι στα Peanuts», έλεγε. «Θα εισέβαλλαν σε έναν κόσμο όπου μόνο άβολα θα ένιωθαν». Και το σχετικό link...

Σνούπι, ο διάσημος σκύλος – καρτούν που κοιμόταν στη στέγη του σπιτιού του και έδωσε το όνομά του στο διαστημικό σκάφος της αποστολής Απόλλων 10 . Ο σκιτσογράφος του μέσα από τις ιστορίες του βρήκε διέξοδο από την κατάθλιψη... Ο πιο διάσημος σκύλος καρτούν του κόσμου έκανε την εμφάνισή του για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 1950 μέσα από το δημοφιλές κόμικ «Πίνατς» του σπουδαίου σκιτσογράφου Τσαρλς Σουλτς. Ο Σνούπι ήταν ένας από τους πολλούς ήρωες της παρέας του κόμικ, αλλά έμελλε να γίνει πιο αγαπητός και πιο δημοφιλής ακόμα και από το αφεντικό του, τον Τσάρλι Μπράουν, που κατείχε την πρωταγωνιστική θέση. Ο Τσαρλς Σουλτς, γεννήθηκε στη Μινεάπολη στις 26 Νοεμβρίου 1922 από πατέρα Γερμανό και μητέρα Νορβηγή και πέθανε στην Καλιφόρνια στις 12 Φεβρουαρίου του 2000. Έλαβε μέρος στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο μετά τη λήξη του οποίου εργάσθηκε σαν καθηγητής στη σχολή «Art Instruction Inc», ενώ οι σπουδές του περιορίζονταν σε μαθήματα σχεδίου δια αλληλογραφίας. Η παρέα των «Πίνατς» εμφανίσθηκε αρχικά με το όνομα Li’l Folks το οποίο διατήρησαν μέχρι τις 2 Οκτωβρίου 1950, οπότε και ξαναβαφτίστηκαν βλέποντας το φως της δημοσιότητας. Όλοι οι χαρακτήρες του κόμικ ήταν βγαλμένοι από την προσωπική ζωή του σκιτσογράφου. Ήταν άνθρωποι που διαδραμάτισαν κάποιο ρόλο στη ζωή του μεγάλου δημιουργού ο οποίος, σύμφωνα με τη βιογράφο του Ρίτα Τζόνσον, έβρισκε με αυτό τον τρόπο διέξοδο από την κατάθλιψη. Για παράδειγμα, ο Σουλτζ εμπνεύστηκε τον Σνούπι από τον σκύλο της οικογένειας του, που λεγόταν Σπάικ.... O Σνούπι άρχισε να σκέφτεται και να εμφανίζει τις σκέψεις του σε μπαλόνι δύο χρόνια από τότε που εμφανίστηκε στο στριπ. Το χαρακτηριστικό του ήταν ότι κοιμόταν πάνω στην στέγη του σπιτιού του και όχι μέσα, παρόλο που το σπίτι του στο εσωτερικό παρουσιαζόταν πολύ άνετο με τέσσερα δωμάτια. Βοηθός του και σύντροφος στις περιπέτειές του, ήταν ένα μικρό κίτρινο πουλί που δεν πετούσε πολύ καλά. Ο Γούντστοκ, όπως λεγόταν, προσγειώθηκε για πρώτη φορά στην μύτη του την δεκαετία του ’60 και ο Σνούπι αντί να τσαντιστεί, τον έκανε φίλο του. Στην αρχή δεν είχε όνομα και ο Σουλτζ τον βάφτισε στις 22 Ιουνίου του 1970 από το διάσημο ροκ φεστιβάλ. Ο Σνούπι είναι σκύλος νάρκισσος και ονειροπόλος. Βαριέται την ζωή του, δεν είναι ευχαριστημένος που είναι ένα απλό αγγλικό λαγωνικό, για αυτό υποδύεται με την φαντασία του διάφορες προσωπικότητες. Από αστροναύτης γίνεται μπαλαρίνα, διάσημος πιλότος του πρώτου παγκόσμιου πολέμου που έχει ως αεροπλάνο το σπίτι του μέχρι και συγγραφέας που ξεκινάει πάντοτε τα μικρά διηγήματα του με την πρόταση «It was a dark and stormy night», όπως ο Βρετανός συγγραφέας Έντουαρντ Μπούλβερ-Λύττον. Το κόμικ έγινε πολύ διάσημο με αποτέλεσμα ο δημιουργός του να κερδίσει δύο φορές (μία το 1955 και μία το 1964) το βραβείο «Reuben», που θεωρείτο το «Όσκαρ» των κόμικς. Η δημοτικότητα της σειράς απογειώθηκε το 1965, όταν εμφανίσθηκε ο φανταστικός αντίπαλος του Σνούπι, ο Κόκκινος Βαρώνος. Μεγάλα περιοδικά όπως το «Τime», το «Life»,το «Newsweek», του αφιέρωναν εξώφυλλα και εκτενείς παρουσιάσεις. Η παγκόσμια «δόξα» ήρθε το 1969, όταν οι αστροναύτες της αποστολής Απόλλων 10, έδωσαν στα διαστημικά οχήματά τους, τα ονόματα Σνούπι και Τσάρλι Μπράουν.... Το κόμικ έχει δημοσιευθεί συνολικά σε 2.600 εφημερίδες, 75 χωρών, ενώ συνολικά έχει μεταφραστεί σε 21 γλώσσες. Στην Ελλάδα η γνωριμία έγινε τη δεκαετία του ’70, χάρη στο περιοδικό «Ταχυδρόμος» και έγινε γνωστό με τον τίτλο «Σνούπι», από τον κεντρικό χαρακτήρα του σκύλου. Κατά την δεκαετία του ’80 η παρέα των «Πίνατς» μεταφέρθηκε στην μικρή και μεγάλη οθόνη. Οι σκέψεις του Σνούπι ως κινούμενο σχέδιο δεν γράφονταν αλλά μεταφέρονταν μέσα από γρυλίσματα και παντομίμα. Το 2005, πέντε χρόνια μετά το θάνατό του, ο σκιτσογράφος βρέθηκε να κατέχει τη δεύτερη θέση στη λίστα Φόρμπς με 35 εκ. δολάρια, μετά τον Έλβις Πρίσλευ, ενώ ο «Σνούπι» κατάφερε να αποκτήσει το δικό του αστέρι στη «Λεωφόρο της δόξας» στο Χόλιγουντ, στις 2 Νοεμβρίου του 2015... Δείτε εδώ ένα απόσπασμα από την σειρά κινουμένων σχεδίων:... https://youtu.be/gKxXAwBRuVo Πηγή

Ο Σνούπι και τα τρισδιάστατα... φιστίκια Με αρχηγό τον Τσάρλι Μπράουν και το διάσημο μπιγκλ του, τα διάσημα κόμικς «Peanuts» του Τσαρλς Σουλτς εξορμούν και στη μεγάλη οθόνη εδώ το βίντεο με υπότιτλους Με έναν πρωτότυπο, χαριτωμένο αλλά και εκπαιδευτικό τρόπο αποφάσισε η 20th Century Fox να ξεκινήσει την καμπάνια της για την προώθηση της ταινίας «Ο Σνούπι και ο Τσάρλι Μπράουν - Πίνατς: Η ταινία», που αναμένεται να διανεμηθεί στην Ελλάδα τον προσεχή Νοέμβριο. Στο βίντεο που παρουσιάζουμε εδώ, ο σκηνοθέτης της, Στιβ Μαρτίνο, «διδάσκει» πώς να ζωγραφίσεις το πιο διάσημο και αξιαγάπητο μπιγκλ του κόσμου. Και προτείνει στους θεατές να ζωγραφίσουν τον δικό τους Σνούπι για να τον μοιραστούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με το hashtag #DrawSnoopy. Ολα αυτά δε γίνονται λίγο πριν από τα γενέθλια του λευκού σκύλου που είναι στις 10 Αυγούστου, όπως μαθαίνουμε για πρώτη φορά στο κόμικ της 10ης Αυγούστου 1968. Πρόκειται φυσικά για το ευφάνταστο, πανέξυπνο σκυλάκι του Τσάρλι Μπράουν, κεντρικού ήρωα της σειράς κόμικς «Peanuts» του Τσαρλς Σουλτς, το οποίο εμφανίστηκε στη σειρά στις 4 Οκτωβρίου του 1950, μόλις δύο ημέρες μετά την πρώτη έκδοση του κόμικ. Θυμίζουμε ότι αρχικώς τα «Peanuts» φιλοξενήθηκαν σε ημερήσια βάση σε εννέα εφημερίδες, ανάμεσα στις οποίες οι «Washington Post», «Chicago Tribune» και «The Boston Globe». Σύμφωνα με τον Σουλτς, ο Σνούπι ήταν εμπνευσμένος από τον δικό του σκύλο, Σπάικ, που είχε ως παιδί. Η σχέση ανάμεσα στον Σνούπι και στον ιδιοκτήτη του είναι ιδιαίτερη, καθότι ο Σνούπι σνομπάρει τον Τσάρλι, θεωρώντας τον εαυτό του υπεράνω. Ο Τσάρλι Μπράουν είναι αυτό που λέμε αξιαγάπητος loser. Μάχεται συνέχεια, δεν εγκαταλείπει ποτέ και σχεδόν ποτέ δεν... κερδίζει. Είναι ο μάνατζερ της χειρότερης ομάδας μπέιζμπολ στον κόσμο. Κι όμως, είναι εκεί σε κάθε παιχνίδι. Δεν βρίσκει το κουράγιο να μιλήσει στη Μικρή Κοκκινομάλλα... Παρ' όλα αυτά, ακόμη ελπίζει. Αν και οι φίλοι του, το δέντρο του, ακόμη και το σκυλί του, τον πειράζουν, ο Τσάρλι Μπράουν είναι πάντα ο αφοσιωμένος ήρωας. Από τους υπόλοιπους χαρακτήρες δεν πρέπει, φυσικά, να ξεχνάμε την γκρινιάρα και δεσποτική Λούσι που συχνά μοιράζει συμβουλές από τον αυτοσχέδιο θάλαμο ψυχολόγου που έχει φτιάξει (5 σεντ η συμβουλή) και τον αδελφό της τον Λάινους ή αλλιώς το παιδάκι με την «κουβέρτα ασφαλείας». Φωνή της λογικής στη γειτονιά, ο Λάινους είναι ο καλοπροαίρετος φιλόσοφος που πάντα κρατά την κουβερτούλα του, έχει έναν καλό λόγο για όλους... ακόμη και για την αυταρχική Λούσι. Αν ο Τσάρλι Μπράουν είναι η καρδιά του σύμπαντος των «Peanuts», τότε ο Λάινους είναι η ψυχή του και η Πέπερμιντ Πάτι μια ατρόμητη φυσική ηγέτις και αθλήτρια, που μπορεί να τα βάλει με οποιαδήποτε πρόκληση, εκτός από το... διάβασμα. Υπάρχει επίσης το αμόρε της Λούσι, ο Σρέντερ, μια μίνι μουσική ιδιοφυΐα που σπάνια αποχωρίζεται το μικρό πιάνο του ή το είδωλό του, τον Μπετόβεν, ο Πίγκπεν, πέρα για πέρα άνετος με τον - μονίμως σκονισμένο - εαυτό του και η Σάλι, μικρή αδελφή του Τσάρλι Μπράουν, η οποία πιστεύει ότι ο κόσμος τής χρωστά μία απάντηση για μερικά από τα πιο μπερδεμένα προβλήματά του. Προσωπική αδυναμία μου ωστόσο είναι ο Γούντσοκ, ένα μικροσκοπικό κίτρινο πουλάκι που πεταρίζει και τραυλίζει εδώ και εκεί και είναι δεξί χέρι του Σνούπι, είτε ως πιστός μηχανικός για τον Ιπτάμενο Ασο και ηγέτη των Μπιγκλ Προσκόπων, ή αφοσιωμένος γραμματέας στον επικεφαλής Μπιγκλ. Με το «Ο Σνούπι και ο Τσάρλι Μπράουν - Πίνατς: Η ταινία» οι Τσάρλι Μπράουν, Σνούπι, Λούσι, Λάινους και η υπόλοιπη αγαπημένη συμμορία κάνουν το τρισδιάστατο ντεμπούτο τους στη μεγάλη οθόνη. Βασικό θέμα της ταινίας είναι η προσπάθεια του Σνούπι, που μέσα σε όλα είναι και άριστος... πιλότος, να αντιμετωπίσει τον αιώνιο αντίπαλό του, τον Κόκκινο Βαρόνο. πηγή

Μουσείο Snoopy στην Ιαπωνία Θα λειτουργήσει στο Τόκιο για δυο χρόνια Μουσείο Σνούπι, Τόκυο Στην Ιαπωνία ανοίγει ένα νέο μουσείο αφιερωμένο στο αγαπημένο κόμικς του Charles Schulz. Το Μουσείο Snoopy του Τόκιο έχει προγραμματιστεί να ανοίξει τον Μάρτιο του 2016. Ο φιλοπερίεργος ήρωας Τσάρλι Μπράουν που έγινε φέτος 65 ετών και η παρέα του έχουν ήδη ένα μουσείο αφιερωμένο σε αυτούς στο Charles M. Schulz Museum και Ερευνητικό Κέντρο στην Santa Rosa, Καλιφόρνια. Mουσείο Σνούπι,Santa Rosa, Καλιφόρνια Την περασμένη εβδομάδα γιόρτασε και τα 47α γενέθλιά του ένα άλλος χαρακτήρας των Peanuts, ο Franklin, ο πρώτος αφροαμερικανικός χαρακτήρας σε μεγάλο αμερικανικό κόμικ. Ο Φράνκλιν έκανε το ντεμπούτο του κατά τη διάρκεια του κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ, το 1968. Το νέο μουσείο θα βρίσκεται στην περιοχή Roppongi της πόλης, γνωστή για τα καταστήματά της και το Μουσείο Τέχνης Mori. Το μουσείο θα λειτουργήσει μόνο για δύο έτη και έξι μήνες, έως τον Σεπτέμβριο 2018 παρά τις προβλέψεις για 800.000 επισκέπτες ετησίως. πηγή