Search the Community
Showing results for tags 'song stories'.
-
Στο «Song Stories» , η ειδική έκδοση κόμικ για το Street Mode festival, ταλαντούχοι δημιουργοί εικονογραφούν τις ιστορίες που κρύβονται πίσω από τα τραγούδια αγαπημένων καλλιτεχνών και παντρεύουν με ξεχωριστό τρόπο την μουσική με τα κόμικς. Εμείς ξεχωρίσαμε την ιστορία πίσω από το Non Serviam των Rotting Christ, από τον Άρη Λάμπο και σας δίνουμε μερικά καρέ ώστε να πάρετε μία γεύση. Το Song Stories αποκαλύπτει το παρασκήνιο πίσω από αγαπημένα τραγούδια! Έξι συν ένας ταλαντούχοι δημιουργοί κόμικς εικονογραφούν τις ιστορίες που κρύβονται πίσω από τα τραγούδια αγαπημένων καλλιτεχνών και παντρεύουν με ξεχωριστό τρόπο την μουσική με τα κόμικς. ΈΦΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ • ΆΡΗΣ ΛΑΜΠΟΣ • ΚΛΙΜΗΣ ΚΕΡΑΜΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ • ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΜΠΑΔΑΗΣ •ΣΟΦΙΑ ΣΠΥΡΛΙΑΔΟΥ • ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΤΕΦΑΔΟΥΡΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ • ROTTING CHRIST • NIGHTSTALKER • ΣΟΥΡΕΑΛ • 12ος ΠΙΘΗΚΟΣ • SOCIAL WASTE Προλογίζει ο Σταύρος Κιουτσιούκης Συνεντεύξεις και σεναριακή διασκευή από τους Jacek Maniakowsky και Νίκο Δαλαμπύρα ΠΗΓΗ
-
- 4
-
- rotting christ
- 2019
-
(and 2 more)
Tagged with:
-
Τα αγαπημένα τραγούδια ξεχειλίζουν από εικόνες. Διαφορετικές για κάθε ακροατή. Εννιά δημιουργοί κόμικς περνούν από τη θέση του ακροατή στη θέση του σχεδιαστή τέτοιων εικόνων προσθέτοντας τη δική τους ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική οπτική. «Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούγοντας ένα αγαπημένο τραγούδι σκαρφιζόμαστε τη δική μας ιστορία που θα μπορούσε να το συνοδεύει. Ιστορίες που δεν είναι ποτέ ίδιες μεταξύ τους. Οι πολλαπλές ερμηνείες που δίνουμε σε ένα τραγούδι σε συνδυασμό με το μίνιμαλ στοιχείο του είναι και το γοητευτικό. Κάτι όμως ακόμα πιο γοητευτικό είναι η εικονοποίησή τους!», γράφει ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς στο εντιτόριαλ του νέου περιοδικού «Μουσικά Καρέ» (εκδόσεις Μικρός Ήρως). Και κρίνοντας από το περιεχόμενο του περιοδικού, η εικονοποίηση δεν είναι μόνο γοητευτική αλλά και πανέμορφη και πανέξυπνη. «Τράβα βρε μάγκα» από την Αγγελική Σαλαμαλίκη Η ιστορία της σχέσης των κόμικς με τη μουσική βέβαια δεν είναι σημερινή αλλά κρατάει χρόνια. Την περιδιαβαίνει ο Θοδωρής Μανίκας στον πρόλογό του επισημαίνοντας τις πολλαπλές μορφές και εκφάνσεις αυτής της σχέσης: «Κόμικς ως artwork εξωφύλλων δίσκων αλλά και πολυσέλιδα κόμικς ως ένθετα σε δίσκους βινυλίου (από το θρυλικό εξώφυλλο του μέγιστου Crumb για το Cheap Thrills της Janis Joplin ώς το πόνημα του designer Στέργιου Δελιαλή για το δεύτερο και τελευταίο άλμπουμ των Poll). Κόμικς με βιογραφίες μουσικών και φανταστικές περιπέτειες που έχουν ως ήρωες σταρ της μουσικής (από τον Bob Dylan και τους Kiss ως τον Elvis και τον Αργεντινό σαξοφωνίστα Gato Barbieri). Ουκ ολίγα κόμικς και graphic novels, σχεδιασμένα ή/και σεναριογραφημένα από μουσικούς (από τον Charlie Watts ως τον Glenn Danzig και από όλους σχεδόν τους Grateful Dead ώς τον Nick Cave). Καλλιτέχνες που επιλέγουν ως εικόνα τους μια κομικσοειδή καρικατούρα […] Αφίσες, flyers συναυλιών και φεστιβάλ, προωθητικά διαφημιστικά υλικά κ.λ.π. Περιοδικά κόμικς και φανζίν, με μουσικές (συνήθως ροκ) θεματικές. Σειρές κινουμένων σχεδίων με πλείστες μουσικές αναφορές αλλά με συχνές “παρουσίες” διάσημων μουσικών στα καρέ των επεισοδίων τους (κορυφαίες, οι αμερικανικές σειρές The Simpsons και Beavis and Butt-Head)». «Don’t stop me now» των Queen από την Αρινέλλα Κοτσίκο Από όσα γράφει ο Θοδωρής Μανίκας, εξάγεται το συμπέρασμα ότι το επόμενο και πολύ αποφασιστικό βήμα προς την ολοκλήρωση αυτής της σχέσης δεν μπορεί να είναι άλλο από τη μεταφορά/προσαρμογή των κόμικς σε τραγούδια και το αντίθετο. Αυτό το δεύτερο υλοποιούν με μεγάλη επιτυχία οι εννιά δημιουργοί κόμικς που συμμετέχουν στα «Μουσικά Καρέ». Τον Μαύρο Γάτο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, ένα τραγούδι «ανυπακοής» που σιγοψιθύρισαν ή βροντοφώναξαν πολλές γενιές νέων σε συναυλίες, πάρτι, πλατείες και πορείες, επιλέγει ο Θανάσης Καραμπάλιος που ακολουθεί κατά γράμμα τους στίχους του συνεπώνυμου του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Θανάση, με αποκορύφωμα τη σύλληψη του μποέμ Γάτου όταν «βγήκε σεργιάνι το χαφιεδοτσουρμό, αυτοί που αποτελούνε τον εθνικό κορμό». Ο «Μαύρος γάτος» του Βασίλη Παπακωνσταντίνου από τον Θανάση Καραμπάλιο Τους στίχους και τη μουσική του Freddie Mercury από το «Don’t stop me now» των Queen εικονογραφεί η Αρινέλλα Κοτσίκο επιτυγχάνοντας να αποδώσει ιδανικά τις στιγμές έκστασης και απόλαυσης μιας κοπέλας που νιώθει σαν «sex machine, ready to reload, like an atom bomb about to explode». Σε ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου, το «Δημοσθένους Λέξις», προσφέρει τις εικόνες του ο Περικλής Κουλιφέτης τοποθετώντας τον αφηγητή σε μια έρημη πόλη όπου «οι δρόμοι θα ´ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη, τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι», για να σταθεί αμέσως μετά μπρος στην πύλη του ΕΑΤ-ΕΣΑ «με τις κουβέρτες στη μασχάλη, χωρίς Βουλή, χωρίς Θεό, σα βασιλιάς σ' αρχαίο δράμα». «Δημοσθένους Λέξις» του Διονύση Σαββόπουλου από τον Περικλή Κουλιφέτη Ο Νικόλας Κούρτης με την ιστορία του δίνει μορφή στην αγωνία, το ξεπέρασμα του φόβου, την ανάκτηση της αυτοεκτίμησης, την απελευθέρωση και την απογείωση του εαυτού από το «I am the Fire» των Halestorm, ενώ ο Σταύρος Κιουτσιούκης πλάθει μια δική του ιστορία με τίτλο «Το Λάιβ» που εκτυλίσσεται σε ένα μπαρ της Θεσσαλονίκης υπό τους ήχους του «Are you gonna be my girl?» των Jet. Στο ασπρόμαυρο Πασαλιμάνι που ομορφαίνει με λίγες προσεκτικά επιλεγμένες κόκκινες πινελιές, της Ρόζας Εσκενάζυ από το «Τράβα βρε μάγκα», σε στίχους και μουσική του Κώστα Σκαρβέλη, μας ταξιδεύει η Αγγελική Σαλαμαλίκη δίνοντας τη δική της εκδοχή στα λόγια του τραγουδιού. Μια εκδοχή που ολοκληρώνεται με ένα απολύτως αιτιολογημένο φονικό, λίγο κόκκινο αίμα και μερικά κόκκινα άνθη που ξεφυτρώνουν από τα κεραμίδια. Τη σπουδαία, γεμάτη συναίσθημα ποίηση από τα Υπόγεια Ρεύματα μετατρέπει σε κόμικς ο Κωνσταντίνος Σκλαβενίτης στο «Σαν Έρημα Καράβια», εικονογραφώντας τη θλίψη και τη μοναξιά μιας ανολοκλήρωτης σχέσης ενώ ο Νικόλας Στεφαδούρος δίνει εικόνες σε ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια των Oasis, το «Wonderwall» σε στίχους και μουσική του Noel Gallagher. Σε ένα από τα πιο τρανταχτά και όμορφα παραδείγματα του πόσο αποτελεσματική και γοητευτική μπορεί να είναι η προσαρμογή ενός έργου τέχνης σε μια άλλη τέχνη που χρησιμοποιεί άλλη γλώσσα, άλλα μέσα και εντελώς διαφορετικά εργαλεία. Ιδιαίτερα όταν το πρωτότυπο έργο είναι εσκεμμένα αφαιρετικό ως προς τα νοήματά του αφήνοντας τον ακροατή να συμπληρώνει αυτός την αφήγηση, αλλά αναπόφευκτα συγκεκριμενοποιείται και αποκτά μία από τις πιθανές ερμηνείες και διαστάσεις του όταν εικονοποιείται, χωρίς αυτό να απαγορεύει την ύπαρξη άλλων, αμέτρητων εκδοχών, προσλήψεων, αναπλαισιώσεων και προσαρμογών. «Camouflage» του Stan Ridgway από τον Κώστα Φραγκιαδάκη Τελευταίο μουσικό κομμάτι του περιοδικού είναι το «Camouflage» του Stan Ridgway που αφηγείται φιλοτεχνώντας τη δική του ιστορία ο Κώστας Φραγκιαδάκης σε χρώμα του Μιχάλη Τόρη και ιστορική επιμέλεια του Γιάννη Μονογυιού. Το «Camouflage» αποτελεί και τη μεγαλύτερη σε έκταση ιστορία των «Μουσικών Καρέ» καθώς ο Φραγκιαδάκης δεν αρκείται στην εικονογράφηση των στίχων, αλλά με βάση αυτούς πλάθει μια δική του εκδοχή των φανταστικών περιστατικών που περιγράφονται στο τραγούδι. Με αποτέλεσμα ένα έτσι κι αλλιώς πολύ φορτισμένο με νοήματα και συναισθήματα τραγούδι για τον αγώνα επιβίωσης ενός Αμερικανού φαντάρου στις ζούγκλες του Βιετνάμ να αποκτά εικόνες. Και η «σωτηρία» του που σύμφωνα με το τραγούδι αποδίδεται στην αυταπάρνηση και τους ηρωισμούς του «Camouflage» να παραμένει ένα άλυτο αίνιγμα. Το εξώφυλλο του άλμπουμ «Μουσικά Καρέ» από τον Νίκο Κούτση Τα «Μουσικά Καρέ», μια έκδοση που αναμένεται να έχει πολλές συνέχειες, με το πρώτο τεύχος τους εξερεύνησαν και παρουσίασαν τη δυνατότητα εικονοποίησης των τραγουδιών καθώς και τη μεταφορά τους σε κόμικς. Η πολύπλευρη αυτή σχέση μεταξύ των κόμικς και της μουσικής δεν εξαντλείται όμως σε αυτό. Τα επόμενα τεύχη θα είναι αφιερωμένα σε άλλες πτυχές της σχέσης αυτής με επίκεντρο τους στίχους, τη μουσική και τις εικόνες που γεννούν τα τραγούδια. Μια άλλη διάσταση της σχέσης της μουσικής με τα κόμικς έδωσε η συλλογή ιστοριών με τίτλο «Song Stories» (εκδόσεις Ένατη Διάσταση, 2019). Σε αυτήν επτά δημιουργοί κόμικς (Έφη Θεοδωροπούλου, Άρης Λάμπος, Κλήμης Κεραμιτσόπουλος, Γιώργος Καμπάδαης, Σοφία Σπυρλιάδου, Νικόλας Στεφαδούρος και Σταύρος Κιουτσιούκης) εικονογραφούν τις αληθινές ιστορίες που κρύβονται πίσω από τα τραγούδια αγαπημένων καλλιτεχνών και δημοφιλών συγκροτημάτων (Παύλος Παυλίδης, Rotting Christ, Nightstalker, 12ος Πίθηκος, Στίχοιμα, Social Waste), «απαντώντας» στα συνήθη ερωτήματα που το κοινό θέτει στους καλλιτέχνες, όπως «Μα πού βρίσκετε όλες αυτές τις ιδέες; Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας; Ποιοι είναι οι καλλιτέχνες που σας έχουν επηρεάσει;». Και το σχετικό link...
-
- 6
-
- μουσικά καρέ
- εκδόσεις μικρός ήρως
- (and 10 more)
-
«Μα πού βρίσκετε όλες αυτές τις ιδέες;» «Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας;» «Ποιοι είναι οι καλλιτέχνες που σας έχουν επηρεάσει;» Στο «Song Stories», έξι συν ένας Έλληνες δημιουργοί κόμικς αφηγούνται την ιστορία που κρύβεται πίσω από ισάριθμα γνωστά τραγούδια της σύγχρονης ελληνικής μουσικής. «Η ιστορία της μουσικής είναι ένας ωκεανός ο οποίος εμπεριέχει μικρότερες θάλασσες, πελάγη και νησιά. Η πλήρης εξερεύνησή της είναι κάτι το σχεδόν αδύνατο, αλλά το ενδιαφέρον είναι πάντα το ταξίδι (από το “Τα άξια είδα”). Ένα τέτοιο ταξίδι λοιπόν είναι και τα “Song Stories”. Είναι μικρά μουσικά νησάκια, κάποια πιο δημοφιλή και άλλα λιγότερο, που κρύβουν μικρές ιστορίες. Ιστορίες με τη λυρική ματιά του δημιουργού τους. Ιστορίες για την ίδια την Ιστορία, για μικρά προσωπικά βιώματα και για ανθρώπους που μόνο λιγοστοί στίχοι και μερικές νότες νοιάστηκαν. Είναι σαν μουσική εξόρυξη στις ψυχές των ίδιων των μουσικών αλλά και για τους ανθρώπους για τους οποίους μιλούν αυτά τα τραγούδια». Με αυτά τα λόγια προλογίζει ο Jacek H. Maniakowski το «Song Stories» (εκδόσεις: Ένατη Διάσταση σε συνεργασία με το Street Mode Festival της Θεσσαλονίκης), ένα βιβλίο που μεταφέρει σε κόμικς την ιστορία που κρύβεται πίσω από έξι γνωστά τραγούδια επιτυχημένων καλλιτεχνών και σπουδαίων συγκροτημάτων της σύγχρονης ροκ, μέταλ, χιπ χοπ και ραπ ελληνικής σκηνής. Έφη Θεοδωροπούλου, «Το Νερό που Κυλάει» (Παύλος Παυλίδης) Τις συνεντεύξεις των μουσικών και τη σεναριακή διασκευή υπογράφει ο αρθρογράφος και μουσικός παραγωγός Jacek Maniakowski, ενώ την έκδοση προλογίζει ο Σταύρος Κιουτσιούκης με ένα εγκιβωτισμένο στην αφήγηση κόμικς που περιγράφει τη γέννηση της ιδέας πίσω από το βιβλίο, που με τη σειρά του περιγράφει τη γέννηση των ιδεών που κρύβονται πίσω από τα τραγούδια. Η Έφη Θεοδωροπούλου αναλαμβάνει «Το Νερό που Κυλάει» του Παύλου Παυλίδη, ο Άρης Λάμπος το «Non Serviam» των Rotting Christ, ο Κλήμης Κεραμιτσόπουλος το «Just a Burn» των Nightstalker, ο Γιώργος Καμπάδαης το «Σουρεάλ» του 12ου Πίθηκου, η Σοφία Σπυρλιάδου το «Δίπλα Μαξιλάρι» των Στίχοιμα και ο Νικόλας Στεφαδούρος τα «Μέγαρα» των Social Waste, όλα τους τραγούδια δημοφιλή και γνωστά. Νικόλας Στεφαδούρος, «Τα Μέγαρα» (Social Waste) Είναι αυτονόητο ότι η ανάγνωση όλων των κόμικς του «Song Stories» γίνεται διπλά απολαυστική αν συνοδεύεται από την ταυτόχρονη ακρόαση των τραγουδιών. Στο ίδιο το βιβλίο, έτσι κι αλλιώς, δημοσιεύονται οι στίχοι και θα ήταν πλεονασμός να μεταφέρεται δραματοποιημένο και αποδοσμένο σε κόμικς το τραγούδι. Η δευτερογενής ιδέα να μεταφερθεί σε κόμικς η σύλληψη της πρωτογενούς ιδέας που οδήγησε στη γέννηση του τραγουδιού αποτελεί όμως μια πραγματικά πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα πρόταση, που υλοποιείται ιδανικά από το σύνολο των δημιουργών κόμικς. Γιατί η έμπνευση και η πορεία προς την τελική μορφή που έχει ένα τραγούδι είναι μια συναρπαστική προσωπική διαδρομή που δύσκολα μοιράζεται όποιος την κάνει. Συνήθως μένει άγνωστη, ερμητικά κλεισμένη στον κόσμο του και τις αναμνήσεις του. Όταν όμως γίνεται κτήμα των μουσικών του φίλων και μάλιστα με τη διαμεσολάβηση της τέχνης των κόμικς, η σχέση που εγκαθιδρύεται μεταξύ καλλιτέχνη και αποδέκτη γίνεται ακόμα πιο βαθιά, πιο ουσιαστική, πιο ειλικρινής. Και το σχετικό link...
-
- 3
-
- song stories
- ένατη διάσταση
- (and 7 more)
-
Οι ιστορίες των μουσικών του Street Mode Festival έγιναν κόμικς Επτά δημιουργοί κόμικς έρχονται αντιμέτωποι με επτά μουσικούς, φιλοξενούμενους του Street Mode Festival, στην έκδοση «Song Stories» Το ίδιο το μέσο (κόμικ) είναι ένα ποπ προϊόν, οπότε ως τέτοιο πρέπει να προσεγγίζει τις ιστορίες. Ο Σταύρος Κιουτσούκης εικονογραφεί τον εαυτό του. Όταν η ακρόαση της μουσικής συναντά την 9η τέχνη, το αποτέλεσμα είναι ένα ανθολόγιο με πολύχρωμες καρικατούρες που έχουν στιγματίσει με μοναδικό τρόπο την ιστορία του subculture ελληνικού πενταγράμμου. Ο Νίκος Δαλαμπύρας, εκδότης κόμικς της «Ένατης Διάστασης», και ο Jacek Μanakiowski, ιθύνων νους της έκδοσης «Song Stories», παρουσιάζουν μια εικονογραφημένη αφήγηση αφιερωμένη στο 11ο Street Mode Festival. Επτά δημιουργοί κόμικς έρχονται αντιμέτωποι με επτά μουσικούς, φιλοξενούμενους του Street Mode, και μας προσφέρουν μια φεστιβαλική εμπειρία που αποτυπώνεται μέσα σε 70 σελίδες και ένα ταξίδι στην κουλτούρα του δρόμου και την ψυχή των κόμικς. — Πώς προέκυψε η ιδέα οπτικοποίησης και έντυπης αφήγησης μιας σειράς songs stories; Και γιατί επιλέξατε να γίνει αυτό με την μορφή κόμικς; Jacek Μanakiowski: Γράφω εδώ και χρόνια ιστορίες πίσω από τα τραγούδια. Και σίγουρα ανάμεσα σε μουσικόφιλους το βασικό θέμα συζήτησης είναι η μουσική. Θυμάμαι μια φορά πως σε μια άσχετη συζήτηση ρώτησα τον Νίκο αν γίνεται μια τέτοια ιστορία πίσω από ένα τραγούδι να γίνει κόμικς. Η απάντηση του ήταν ξεκάθαρα απλή: ΌΛΑ μπορούν γίνουν κόμικς! Η ιδέα αυτή συζητήθηκε αρκετές φορές, μια και οι αποκλειστικότητες που είχα από ελληνικές μπάντες γίνονταν ολοένα και περισσότερες. Και μετά από μια σειρά ατυχών γεγονότων ήρθε μια ευτυχής κατάληξη! Νίκος Δαλαμπύρας: Ο Jacek και εγώ συνδεόμαστε με φιλία αρκετών χρόνων και προφανώς ήξερα τo blog του, μέσω τoυ οποίου κατά καιρούς διάβαζα τα άρθρα του. Μου εξήγησε κάποια στιγμή πως θα τον ενδιέφερε να βρει έναν τρόπο αυτά τα άρθρα να καταλήξουν σε κάποιας μορφής έκδοση. Μια κι εγώ ασχολούμαι με τις εκδόσεις κόμικς, του πρότεινα λοιπόν να τον βοηθήσω να τα μετουσιώσει σε σενάρια για κόμικς, και έτσι κι έγινε. — Ήταν το Street Mode Festival η αφορμή για τη δημιουργία του; Πρόκειται για ένα τιμητικό εγχείρημα αφιερωμένο στο φεστιβάλ; Νίκος: Η αντίστοιχη φιλία μου με τον Γιάννη Ευσταθίου, που είναι η «ψυχή» του Street Mode Festival, και το ενδιαφέρον του για την πορεία του φεστιβάλ κόμικς «Comic N' Play»», που είναι κατά κάποιο τρόπο το δικό μου «πνευματικό τέκνο», έφερε την κοινή επιθυμία να βρούμε έναν τρόπο να εντάξουμε τα κόμικς στην ευρύτερη street κουλτούρα του φεστιβάλ κι έτσι η ιδέα του Jacek μας φάνηκε ως η καταλληλότερη «γέφυρα» ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους. Jacek: Μου φάνηκε πάρα πολύ καλή η ιδέα της συνεργασίας αυτής. Είμαι αρκετά χρόνια εθελοντής στο Comic N' Play και παρακολουθώ και το Street Mode Festival. Άρα η ιδέα αυτής της συνεργασίας μου φάνηκε παραπάνω από θαυμάσια. — Ποιοι συντελούν στη δημιουργία του νέου εγχειρήματος που φιλοξενεί το Street Mode Festival; Nίκος: Απευθυνθήκαμε σε Έλληνες δημιουργούς κόμικς που θεωρούμε πως έχουν αξιόλογη εργογραφία, ιδιαίτερη και αναγνωρίσιμη προσωπική γραμμή και που αγαπάνε το Street Mode festival και τους καλλιτέχνες που φιλοξενεί, ώστε να είναι γι' αυτούς η συμμετοχή τους μια ευχάριστη πρόκληση και εμπειρία. Έτσι λοιπόν, στο άλμπουμ «Song Stories» θα δείτε ιστορίες εικονογραφημένες από την πένα των: Σταύρου Κιουτσιούκη, Έφης Θεωδοροπούλου, Άρη Λάμπου, Κλήμη Κεραμιτσόπουλου, Γιώργου Καμπάδαη, Σοφίας Σπυρλιάδου και Νικόλα Στεφαδούρου. Ο Νίκος Δαλαμπύρας, εκδότης κόμικς της «Ένατης Διάστασης». Εικονογράφηση: Σταύρος Κιουτσούκης — Η νέα γενιά Ελλήνων δημιουργών κόμικς απευθύνεται σε εξειδικευμένο κοινό; Νίκος: Υπάρχει μεγάλη ποικιλία αναγνωσμάτων διαθέσιμων στο ευρύ κοινό. Ισχύει όμως πως θα πρέπει κάποιος να είναι υποψιασμένος για να ανακαλύψει όλα αυτά τα καταπληκτικά έργα και να εντοπίσει τους καλλιτέχνες που τον εκφράζουν περισσότερο. Όπως και με τη μουσική, έτσι και με τα κόμικς, όλα είναι θέμα προσωπικού γούστου. Σταύρος Κιουτσούκης: Έχει πάψει να θεωρείται ανεξερεύνητος τόπος το ελληνικό κόμικ και η κοινότητα των δημιουργών αυξάνεται με αλματώδη ρυθμό. Αυτό σημαίνει, μοιραία, πως δεν είναι καλό το υλικό στο σύνολό του, αλλά και πως απαντάται πιο συχνά και είναι πλέον αναγνωρίσιμο. Κρατώντας το θετικό στοιχείο, τα νέα ελληνικά κόμικς, είτε απευθύνονται στο ευρύ κοινό, είτε σε πιο απαιτητικούς αναγνώστες, είναι μια τέχνη σε σχετική άνθιση και φυσικά λειτουργούν πολύ καλά επικοινωνιακά ως εφαρμοσμένη τέχνη. — Τι χαρακτηρίζει τη μορφή του «Song Stories»; Νίκος: Το «Song Stories» είναι μια ανθολογία που συγκεντρώνει συγχρόνως αντιπροσωπευτικά δείγματα δύο διαφορετικών μορφών τέχνης: των κόμικς και της μουσικής. Έχουμε σίγουρα ξαναδεί κόμικς που ασχολούνται με βιογραφίες μουσικών ή που φιλοτεχνούν τους στίχους κάποιου τραγουδιού. Αυτό όμως που κάνουμε εμείς εδώ είναι ουσιαστικά ένα εικονογραφημένο ντοκιμαντέρ. Jacek: Στην ουσία προσπαθώ να μην κάνω μια στείρα αφήγηση των γεγονότων που συνδέονται με τη δημιουργία του τραγουδιού. Προσπαθώ να μπω στην ίδια την «ψυχή» του τραγουδιού και του δημιουργού. Αυτό που προσπαθώ να δείξω είναι ότι ένα τραγούδι δεν είναι απλά 4 λεπτά από νότες και στίχους. Είναι μια συμπυκνωμένη γνώση κλειδωμένη μέσα σε λίγες νότες και μερικούς στίχους, η οποία απλά ζητάει από κάποιον να την ξεκλειδώσει. Και προσπαθούμε να βοηθήσουμε ώστε ο ακροατής και αναγνώστης να βρούνε αυτό το κλειδί. — Τι είναι αυτό που κάνει το Street Mode πηγή ενδιαφέροντος και έμπνευσης για μια ιστορία εικονογράφησης αφιερωμένης σε αυτό; Τι επιδιώκει να παρουσιάσει και να επικοινωνήσει; Νίκος: Στόχος μας είναι να δώσουμε στον αναγνώστη μια εμπειρία αντίστοιχη με τη μουσική ποικιλομορφία που προσφέρει η φεστιβαλική εμπειρία του Street Mode. Δηλαδή πολλούς και διαφορετικούς μεταξύ τους καλλιτέχνες, που όλοι τους όμως έχουν τη δική τους πορεία μέσα στον χώρο που κινούνται, συγκεντρωμένους μέσα σε μια έκδοση. — Η ανάγκη οπτικοποίησης της μουσικής, που εκφράζεται μέσα από αυτό το εγχείρημα, αποδεικνύει και τη δύναμη της εικόνας; Τι προσφέρει αυτή η εικονογράφηση και ποια ανάγκη εκφράζει τελικά; Νίκος: Νομίζω πως διαβάζοντας αυτό το κόμικς θα μπορέσει να δει κάποιος πως κάτω από το προσωπείο της δημόσιας εικόνας του κάθε καλλιτέχνη τελικά βρίσκεται απλώς ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος, με τις δικές του αδυναμίες και ανησυχίες. Jacek: Δεν είναι μια ανάγκη οπτικοποίησης μιας ιστορίας. Είναι μια συνεύρεση διαφορετικών εκφράσεων της ίδιας της τέχνης. Η εικόνα που προσφέρει η μουσική, η λογοτεχνία και τα κόμικς είναι τελείως διαφορετική από αυτήν που μας επιβάλλεται μέσα από τους «μαύρους καθρέφτες». Οι εικόνες που δημιουργούν αυτές οι εκφράσεις της τέχνης δεν είναι μια μασημένη τροφή για τον νου, που έχει σκοπό τη νάρκωσή του, αλλά αφήνουν παράθυρο στην φαντασία. Χωρίς τη φαντασία είναι ανολοκλήρωτες. Η δύναμη που αναφέρεις εσύ αντιτίθεται σε αυτήν της τέχνης. Σταύρος: Η οπτικοποίηση της μουσικής εν γένει δεν είναι κάτι καινούργιο, αρκεί να σκεφτούμε τα βίντεο κλιπ. Ειδικά με το κόμικ που έχει ως αντικείμενο την αφήγηση ιστοριών, έρχονται στο προσκήνιο οι ιστορίες πίσω από τα τραγούδια, όχι ως απλές αφηγήσεις ή συνεντεύξεις, αλλά δραματοποιημένες και ως μια άλλη πρόταση στο πώς θα προσφερθούν στους φαν των γκρουπ. Ο Jacek Μanakiowski, ιθύνων νους των «Song Stories». Εικονογράφηση: Σταύρος Κιουτσούκης — Πυρήνας του εγχειρήματος είναι οι υποκουλτούρες του μουσικού στερεώματος. Είναι ο συγκεκριμένος χώρος αυτός που χαρίζει μια ιδιαιτερότητα και περισσότερο ενδιαφέρον στην αφήγηση και εικονογράφηση των ιστοριών αυτών; Θα είχε την ίδια δυναμική, πιστεύετε, αν τοποθετούμασταν σε έναν τελείως διαφορετικό χώρο, όπως αυτόν της ποπ για παράδειγμα; Νίκος: Νομίζω πως όλοι οι καλλιτέχνες που αναφέρονται στο «Song Stories» είναι πολύ αναγνωρίσιμοι στον χώρο τους και υπό αυτή την έννοια θα έλεγα πως είναι ήδη όλοι τους pop (από το popular = δημοφιλείς). Θεωρώ πως όλοι οι καλλιτέχνες θα ήθελαν το μήνυμα τους να αγγίξει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό. Μέσα από την προσπάθειά μας, δίνεται η ευκαιρία να φτάσει το μήνυμά τους σε ακροατήριο που δεν θα είχαν κάποιο κοινό σημείο επαφής μαζί του διαφορετικά. Jacek: Καταρχάς θα διαφωνήσω με το όρο «υποκουλτούρα». Οι δημιουργοί είναι άνθρωποι που λειτουργούν όπως όλοι. Έχουν τις ανάγκες που έχουν όλοι οι άνθρωποι. Δεν υπάρχει καμιά υποκουλτούρα επομένως, είναι διαφορετικές εκφράσεις της τέχνης. Η ποπ μουσική, όταν αποτελεί έκφραση της τέχνης, γίνεται αυτόματα και μέρος της. Όταν όμως χειραγωγείται, τότε παύει να είναι και μέρος της. Σταύρος: Το ίδιο το μέσο (κόμικ) είναι ένα ποπ προϊόν για μένα, οπότε ως τέτοιο πρέπει να προσεγγίζει τις ιστορίες. Οπότε η εξιστόρηση οποιασδήποτε θεματικής γίνεται μέσα από την ποπ αισθητική των κόμικς, ανεξαρτήτως της πηγής. Θα λέγαμε πως για να αφηγηθώ μια ιστορία από τον Μεσαίωνα δεν είναι υποχρεωτικό να την πω μόνο με ένα μαντολίνο κι έναν αφηγητή, αλλά μπορώ να την κάνω κόμικ, ταινία, τηλεοπτική σειρά κ.ο.κ. Αντίστοιχα κι εδώ, το κόμικ ως αφηγηματικό μέσο καταπιάνεται με ένα μουσικό είδος μιας οποιασδήποτε κουλτούρας. — Κάθε ιστορία υπογράφεται από διαφορετικό δημιουργό, πράγμα που σημαίνει και διαφορετικό ύφος, διαφορετική αισθητική, προσωπικό στίγμα. Πού θα συγκλίνει όλο αυτό; Είναι απαραίτητο να υπάρχει κοινή γραμμή σε τέτοιου είδους εγχειρήματα; Νίκος: Με τον συνέταιρο μου (Πάνος Κρητικός - Ένατη Διάσταση) θέλαμε η κάθε ιστορία να είναι τόσο ξεχωριστή όσο και τα τραγούδια που στάθηκαν η αφορμή για τις αφηγήσεις. Το αποτέλεσμα μας δικαιώνει απόλυτα ως εκδότες. Σταύρος: Το ενδιαφέρον στην ποικιλία των στυλ είναι ότι πρόκειται για μια ανθολογία υλικού, ανάλογη με το μουσικό υλικό. Καθένας από εμάς εκφράζει ίσως καταλληλότερα το συγκεκριμένο τραγούδι ή, στην περίπτωσή μου, το ύφος του εγχειρήματος (ως δημιουργός της εισαγωγικής ιστορίας). — Το να απέχει το ύφος της μπάντας με αυτό του εικονογράφου είναι ωστόσο κάτι ριψοκίνδυνο ή είναι κάτι θεμιτό; Έχουν λόγο έγκρισης οι μπάντες σε όλο αυτό ή οφείλει ο εικονογράφος να συμμορφωθεί με το ύφος του μουσικού; Nίκος: Όλες τις ιστορίες, προτού καν εκτυπωθούν, τις είχαμε παρουσιάσει στους ίδιους τους καλλιτέχνες, ώστε να είμαστε σίγουροι ότι το αποτέλεσμα τους αντιπροσωπεύει ως προς το περιεχόμενο και την αισθητική. Σταύρος: Αν και οι μουσικοί γνωρίζουν εκ των προτέρων το σχεδιαστικό ύφος του καλλιτέχνη, το τελικό αποτέλεσμα είναι ελεύθερο στο πλαίσιο της καλλιτεχνικής ελευθερίας της έκφρασης. Τουλάχιστον αναφορικά με το αισθητικό κομμάτι. Δεν πρόκειται δηλαδή για μια καθοδηγούμενη δουλειά, που θα ήταν και άνευ αξίας. Πηγή
-
- 7
-
- jacek μanakiowski
- νίκος δαλαμπύρας
- (and 3 more)