Jump to content

Search the Community

Showing results for tags 'plantu'.

  • Search By Tags

    Type tags separated by commas.
  • Search By Author

Content Type


Forums

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Find results in...

Find results that contain...


Date Created

  • Start

    End


Last Updated

  • Start

    End


Filter by number of...

Joined

  • Start

    End


Group


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


City


Profession


Interests

Found 4 results

  1. Για σχεδόν πέντε δεκαετίες ο Plantu με τα σκίτσα του υπηρέτησε τις πρωταρχικές αξίες της μάχιμης γελοιογραφίας. Τα έργα του κοσμούσαν τα εξώφυλλα της Le Monde επί 35 χρόνια, ενώ ήταν ο ιδρυτής του διεθνούς οργανισμού «Cartooning for Peace». Πριν από λίγες ημέρες ανακοίνωσε ότι αποσύρεται. Το χιούμορ του και η τόλμη του δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Ο Jean Plantureux (γενν. 1951), που υιοθέτησε το ψευδώνυμο Plantu και με αυτό έγινε ένας από τους πιο γνωστούς και δημοφιλείς γελοιογράφους της σύγχρονης εποχής, ξεκίνησε την καριέρα του το 1972 με ένα σκίτσο στη γαλλική Le Monde ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ. Και μέχρι σήμερα, 49 χρόνια αργότερα, εξακολουθεί να παραμένει πιστός στις ιδέες του: ανυποχώρητη στράτευση ενάντια σε κάθε εξουσία, ανελέητη κριτική στις κυβερνήσεις, τις θρησκείες και τους ισχυρούς του κόσμου, αδιάκοπη προσπάθεια διάδοσης της γελοιογραφίας και υπεράσπισης του δικαιώματος στον ελεύθερο λόγο και την ελεύθερη τέχνη. Σκίτσο που σχεδίασε ο Plantu με αφορμή την επίθεση στο «Charlie Hebdo» Από το 1985 και μέχρι πριν από λίγες ημέρες, τα σκίτσα του δημοσιεύονταν στα πρωτοσέλιδα της Le Monde, μιας εφημερίδας που καθημερινά πουλάει περισσότερα από 300 χιλιάδες φύλλα, και αναπαράγονταν σε δεκάδες εφημερίδες και περιοδικά. Αν και συνεργάστηκε με πολλά ακόμα περιοδικά και εφημερίδες (Phosphore, L’ Express κ.ά.), το στίγμα της πολιτικής και καλλιτεχνικής του άποψης έδιναν τα σκίτσα του στη Le Monde. Έχουν κυκλοφορήσει περισσότερες από 60 συλλογές με τις γελοιογραφίες του, ενώ έχει βραβευτεί από διάφορους φορείς και οργανισμούς σε πολλές χώρες του κόσμου. Από αριστερά προς τα δεξιά: «στρατιωτικός που εκδικείται για τον γαμπρό του που σκοτώθηκε το 1917», «στρατιώτης που εκδικείται για την ξαδέρφη του που βιάστηκε το 1945», «μωρό που σκέφτεται να εκδικηθεί για τον θάνατο του πατέρα του το 2023». Το πιο γνωστό έργο του όμως ξεκίνησε να φιλοτεχνείται το 1991 και ολοκληρώθηκε έναν χρόνο αργότερα, με τη «συνεργασία» του τότε ηγέτη της PLO Γιάσερ Αραφάτ και του υπουργού Εξωτερικών του Ισραήλ Σιμόν Πέρεζ. Ο Plantu συνάντησε τον Αραφάτ στην Τύνιδα σε μια έκθεση γελοιογραφίας, και του ζήτησε να σχεδιάσει το άστρο του Δαβίδ στην ισραηλινή σημαία που βρισκόταν δίπλα στην παλαιστινιακή και στη συνέχεια να υπογράψει το σκίτσο. Έναν χρόνο αργότερα συνάντησε και τον Σιμόν Πέρεζ ζητώντας του να υπογράψει το ίδιο σκίτσο κάτω από την ισραηλινή σημαία. Έτσι, για πρώτη φορά και έναν ολόκληρο χρόνο πριν από την υπογραφή της Συμφωνίας του Όσλο, σε ένα έγγραφο ή για την ακρίβεια σε μια γελοιογραφία, υπήρχαν οι υπογραφές ενός Παλαιστίνιου ηγέτη κι ενός μέλους της κυβέρνησης του Ισραήλ. Τέτοιες πρωτοβουλίες οδήγησαν και στην από κοινού απονομή τού βραβείου Νόμπελ Ειρήνης το 1994 στους Γιάσερ Αραφάτ, Σιμόν Πέρεζ και Γιτζάκ Ράμπιν, που μπορεί να μην είχε πολλά ουσιαστικά αποτελέσματα αλλά είχε σίγουρα ένα βαθιά συμβολικό περιεχόμενο. Ο Plantu με τον Γιάσερ Αραφάτ, το 1991, όταν ο Παλαιστίνιος ηγέτης υπέγραψε το σκίτσο με τις δύο σημαίες (παλαιστινιακή και ισραηλινή), για να ακολουθήσει αργότερα και ο Σιμόν Πέρεζ. Τα γεγονότα που ακολούθησαν τη δημοσίευση των γελοιογραφιών που έμειναν στην Ιστορία ως τα «δανικά σκίτσα για τον Μωάμεθ» στην εφημερίδα Jyllands-Posten, οδήγησαν τον Plantu στο επόμενο μεγάλο project του. Στις 30 Σεπτεμβρίου του 2005, στη δανική εφημερίδα δημοσιεύτηκε μια σειρά 12 σκίτσων που απεικόνιζαν τον προφήτη Μωάμεθ, πράξη απαγορευμένη από τους κανόνες του Ισλάμ που επιτρέπουν μόνο την προφορική ή γραπτή περιγραφή του Μωάμεθ αλλά όχι (πλην εξαιρέσεων) την εικαστική απόδοσή του. Ταραχές ξέσπασαν τότε από διαμαρτυρόμενους μουσουλμάνους σε πολλές χώρες του ισλαμικού κόσμου αλλά ακόμα και σε μεγάλες πόλεις της Δύσης. Για ακόμη μια φορά γελοιογράφοι βρέθηκαν στο στόχαστρο μιας μερίδας φανατικών με έλλειμμα ανοχής, εκτοξεύτηκαν απειλές κατά της ζωής τους κ.λ.π. «Τα ξαναλέμε την Τρίτη;» «Α, δεν μπορώ, είναι το Γιομ Κιπούρ». Ο Plantu, επηρεασμένος από τα γεγονότα αλλά και βαθιά προβληματισμένος για τη φύση και την επιδραστικότητα των έργων του επαγγέλματός του, στις 3 Φεβρουαρίου του 2006 φιλοτέχνησε ένα σκίτσο αποτελούμενο μόνο από τη φράση «Δεν πρέπει να σχεδιάζω τον Μωάμεθ», η οποία επαναλαμβάνεται δεκάδες φορές με τρόπο που οι λέξεις και τα γράμματα δημιουργούν τελικά το πρόσωπο του Μωάμεθ. Νέος κύκλος συζητήσεων άνοιξε μεταξύ γελοιογράφων – και όχι μόνο – γύρω από την προστασία της έκφρασης και της τέχνης, την οργάνωση του αγώνα ενάντια στη λογοκρισία και την αυτολογοκρισία κ.λ.π. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, 12 γελοιογράφοι (Ann Telnaes – ΗΠΑ, Bakha Boukhari – Παλαιστίνη, Carsten Graabaek – Δανία, Cinthia Bolio – Μεξικό, Gado – Κένυα, Jeff Danziger – ΗΠΑ, Liza Donnelly – ΗΠΑ, Michel Kichka – Ισραήλ, Mike Luckovich – ΗΠΑ, No-Rio – Ιαπωνία, Ranan Lurie – Ισραήλ) με συντονιστή τον Plantu και σε συνεργασία με τον τότε γενικό γραμματέα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών Κόφι Ανάν, διοργάνωσαν ένα μεγάλο συνέδριο-σεμινάριο στην έδρα του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη με τίτλο «Ξεμαθαίνοντας τη δυσανεξία» (Unlearning Intolerance). Ο Plantu μαζί με μέλη τού Cartooning for Peace και τον τότε γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν Από τη συνάντηση αυτή προέκυψε η ίδρυση ενός πολύ σπουδαίου οργανισμού για τη γελοιογραφία και την ελευθερία του λόγου, του Cartooning for Peace, με επίτιμο πρόεδρο τον Κόφι Ανάν, πρόεδρο τον Plantu, γραφεία σε πολλές χώρες του κόσμου και μέλη εκατοντάδες γελοιογράφους. Στην ιδρυτική διακήρυξη, μεταξύ άλλων, ο Κόφι Ανάν ανέφερε: «Οι γελοιογραφίες μάς κάνουν να γελάμε. Χωρίς αυτές οι ζωές μας θα ήταν πολύ πιο θλιβερές. Αλλά δεν είναι μόνο θέμα γέλιου. Οι γελοιογραφίες έχουν τη δύναμη να ενημερώνουν και να επιτίθενται». Στις καταστατικές αρχές του οργανισμού αναφέρεται ότι τα μέλη του αγωνίζονται για την κατοχύρωση της ελευθερίας έκφρασης όπως αυτή καθορίζεται στο Άρθρο 19 της Παγκόσμιας Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα: «Όλοι έχουν το δικαίωμα στην ελευθερία γνώμης και έκφρασης. Αυτό το δικαίωμα περιλαμβάνει την ελευθερία διατύπωσης απόψεων χωρίς παρεμβάσεις και την ελευθερία αναζήτησης, απόκτησης και μετάδοσης πληροφοριών και ιδεών μέσω οποιουδήποτε μέσου, ανεξαρτήτως συνόρων». Ο Plantu με τον τέως γενικό γραμματέα του ΟΗΕ Κόφι Ανάν, σε παρουσίαση του Cartooning for Peace Στις βασικές αρχές τού Cartooning for Peace περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων και οι εξής: «Σεβασμός στον πολιτισμικό πλουραλισμό και στον πλούτο των απόψεων. Στα γεγονότα που διοργανώνουμε, τις εκθέσεις, τις εκδόσεις και τις διεθνείς συναντήσεις, επιδιώκουμε να παρουσιάσουμε τη διαφορετικότητα και ποικιλία των οπτικών των γελοιογράφων πάνω σε συγκεκριμένα θέματα. Μαχόμαστε ενάντια στις προκαταλήψεις και τον πνευματικό εφησυχασμό. Απέναντι στον εξτρεμισμό, καταδικάζουμε τις ακρότητες, χλευάζουμε τις πλαστές βεβαιότητες, αντιτασσόμαστε στο μίσος, μοχθούμε για την αποκάλυψη της υποκρισίας. Δεν προσπαθούμε να ταπεινώσουμε τις πίστεις και τις απόψεις. Παρακάμπτουμε τις απαγορεύσεις με χιούμορ. Το Cartooning for Peace είναι ένα εργαλείο που υπηρετεί την ελευθερία της έκφρασης: ένας χώρος διαλόγου κι ένα σημείο συνάντησης για όλους όσοι αμφισβητούν τη δυσανεκτικότητα και όλες τις μορφές δογματισμού». Το 2015 ο Plantu παρουσίασε σε σκίτσο του έναν Ισραηλινό στρατιώτη να σημαδεύει μια Παλαιστίνια μητέρα με το μωρό της στην αγκαλιά. Δέχτηκε τότε έντονες επιθέσεις για το – υποτίθεται – διχαστικό θέμα του και αναγκάστηκε να υπερασπιστεί το έργο του εξηγώντας τις βασικές αρχές της γελοιογραφίας και το χρέος του δημιουργού να παίρνει το μέρος των αδύναμων. Μέχρι σήμερα το Cartooning for Peace έχει διοργανώσει δεκάδες εκθέσεις με πολλά και διαφορετικά θέματα, σε πολλές χώρες του κόσμου (Γενεύη, Παρίσι, Ρώμη, Ατλάντα, Ιερουσαλήμ, Ραμάλα, Βηθλεέμ, Μπογκοτά κ.α.), έχει προχωρήσει σε δεκάδες εκδόσεις και έχει κατορθώσει να συγκεντρώσει στις τάξεις του πολλούς γελοιογράφους αλλά και πολλούς εθελοντές που εργάζονται για την υλοποίηση των σχεδίων του. Όλα αυτά με πρόεδρο τον Plantu, ο οποίος παράλληλα εργαζόταν ως μάχιμος γελοιογράφος, πάντα παίρνοντας θέση απέναντι σε όλα τα μεγάλα πολιτικά, τοπικά και παγκόσμια, ζητήματα. Το 2019 το Cartooning for Peace ανακοίνωσε την αλλαγή σκυτάλης και ο Plantu παρέδωσε την προεδρία στον συμπατριώτη του γελοιογράφο Kak. Η ανακοίνωση ότι αποσύρεται και από τη Le Monde πριν από λίγες ημέρες σημαίνει ότι ο κόσμος της γελοιογραφίας θα φτωχύνει σημαντικά. Τη θέση της γελοιογραφίας του στο εξώφυλλο της Le Monde, εκεί κάτω αριστερά, με δική του πρόταση, θα καταλαμβάνει συχνά το σκίτσο κάποιου από τους περισσότερους από 200 γελοιογράφους που είναι μέλη τού Cartooning for Peace. Έτσι θα διασφαλιστεί η συνέχιση του έργου του και θα δοθεί στα εξώφυλλα μια πολυσυλλεκτικότητα στις γνώμες και στα στιλ. Ο ίδιος έχει δεσμευτεί ότι δεν θα παραιτηθεί από τη γελοιογραφία αλλά θα εξακολουθήσει να την υπηρετεί από άλλες θέσεις, κάνοντας ομιλίες σε σχολεία και μαχόμενος για την ελευθερία της έκφρασης και της τέχνης. Τα έργα του ούτως ή άλλως είναι εδώ και δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Και το σχετικό link...
  2. Τέλος εποχής για τον Plantu και τον Willem, τους κορυφαίους καρτουνίστες των γαλλικών εφημερίδων «Le Monde» και «Liberation», που έπειτα από δεκαετίες λένε αντίο στα εμβληματικά έντυπά τους. Ο ένας, ο Plantu, έκλεισε την περασμένη εβδομάδα τα 70. Ο άλλος, ο Willem, κλείνει αύριο τα 80. Διαφορετικοί σε στυλ και χαρακτήρα αλλά εξίσου χαρισματικοί σκιτσογράφοι, συνέδεσαν τη ζωή και το όνομά τους με δύο από τις σπουδαιότερες γαλλικές εφημερίδες: τη «Le Monde» ο Plantu, εδώ και μισό αιώνα, τη «Libération» ο Willem, εδώ και σαράντα χρόνια. Η ζωή τα έφερε έτσι που ο αποχαιρετισμός τους συνέπεσε, και τα αγαπημένα τους έντυπα τους τίμησαν ως τους αξίζει, με πολυσέλιδα αφιερώματα και μεγάλες συνεντεύξεις. Γιατί σταματούν όμως; Αφού λένε και οι δύο το ίδιο, πως αυτό που κάνουν «δεν είναι ένα επάγγελμα, είναι μια ζωή», πως τα σκίτσα είναι το «οξυγόνο» τους. Αποδεικνύεται πως έχουν και οι δύο τον ίδιο φόβο: να μην κάνουν το «παραπανίσιο σκίτσο». «Φοβάμαι μήπως πουν: γαντζώνεται, αλλά είναι κουρασμένος, δεν ανανεώνεται, γιατί είναι ακόμα εδώ;» εξηγεί ο Plantu. «Δεν νιώθω άνετα με όλα αυτά τα ψηφιακά. Όλα αυτά τα συνθηματικά, τους κωδικούς… χάνομαι», λέει ο Willem. Τέλος εποχής λοιπόν, αλλά οι απανταχού λάτρεις των σκίτσων τους μπορούν να παρηγορηθούν με την ιδέα πως αμφότεροι αφήνουν στο πόστο τους άξιους συνεχιστές – και επίσης, πως θα είναι μερική μόνο η σύνταξή τους, ο Plantu έχει «χίλιες ιδέες» και ο Willem θα συνεχίσει να συνεργάζεται με τη δεύτερη μεγάλη του αγάπη, το σατιρικό περιοδικό «Charlie Hebdo». «Πάνε δέκα χρόνια που ζητάω από τους διευθυντές της "Monde" να με αντικαταστήσουν με κάποιον/α νεότερο/η. Φανταστείτε τη χαρά μου που με διαδέχονται οι σκιτσογράφοι της Cartooning for Peace», επισημαίνει ο Plantu αναφερόμενος στη διεθνή κολεκτίβα που ίδρυσε ο ίδιος από κοινού με τον πρώην γενικό γραμματέα του ΟΗΕ Κόφι Ανάν το 2006, και η οποία συνασπίζει συνολικά 220 σκιτσογράφους από 54 χώρες: ένα επιλεγμένο σκίτσο κάποιου ή κάποιας από αυτούς θα δημοσιεύει εφεξής καθημερινά η «Monde» στο πρωτοσέλιδό της, στη θέση του δικού του. Όσο για τον Willem, αυτός παραδίδει, στη «Libération», τη σκυτάλη στην 38χρονη Coco, μία από τους επιζήσαντες της σφαγής στο «Charlie Hebdo» – και είναι η πρώτη φορά που αναλαμβάνει γυναίκα τη θέση τού επίσημου, τρόπον τινά, σκιτσογράφου σε μια μεγάλη γαλλική εφημερίδα. «Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ αγαπημένε μου Willem. Θα δουλέψω, θα καλλιεργηθώ, θα τολμήσω, θα διασκεδάσω. Και κυρίως: θα είμαι ελεύθερη και θα σκιτσάρω», διαμήνυσε η Coco σε αυτή την «ιδιοφυΐα του σκίτσου». Γιατί δεν ζει στο Παρίσι ο Willem, εδώ και δέκα χρόνια έχει εγκατασταθεί μαζί με την αγαπημένη του Μεντί, τη νορβηγίδα καλλιτέχνιδα που γνώρισε και ερωτεύτηκε μια μέρα του 1969 στο Παρίσι, στο νησί Γκρουά, ανοιχτά των ακτών της Βρετάνης: εκεί ταξίδεψαν, με όλες τις δυσκολίες της πανδημίας, προκειμένου να του πάρουν συνέντευξη, μια ομάδα δημοσιογράφων της «Libération»: τους ομολόγησε πως τον τρομάζει λίγο ο χωρισμός του από την εφημερίδα, αναρωτήθηκε μάλιστα μήπως ένα πρόβλημα που διαπίστωσε πρόσφατα στην ακοή του «οφείλεται σε αυτό, μήπως είναι ψυχοσωματικό… Υπάρχουν ακόμα τόσα πράγματα που θέλω να παρακολουθήσω», πρόσθεσε. Willem Δεν είναι γεννημένος Γάλλος ο Willem, στο Έρμελο της Ολλανδίας γεννήθηκε το 1941, ως Μπέρνχαρντ Βίλεμ Χόλτροπ, ο μικρότερος πέντε παιδιών: από τον γιατρό και αντιστασιακό πατέρα του κληρονόμησε τον αντιμιλιταρισμό του – και το μίσος για τους Ναζί. «Σκράπας», κατά δική του δήλωση, στο σχολείο, αγαπούσε μόνο το σκίτσο και την ιστορία, το πρώτο σκίτσο που δημοσίευσε όμως το 1966 δεν του βγήκε σε καλό, απεικόνιζε τη βασίλισσα Τζουλιάνα της Ολλανδίας σαν ιερόδουλη, και ήταν η αφορμή για να κατασχεθεί το μικρό σατιρικό περιοδικό που είχε ιδρύσει, συμμετέχοντας στο ολλανδικό αναρχοκαλλιτεχνοοικολογικό κίνημα Provo. Στη Γαλλία κατέφθασε το 1968, σε ένα Παρίσι σε πλήρη αναβρασμό. Συνδέθηκε με τον σουρεαλιστή καλλιτέχνη Ρολάν Τοπόρ και τον σκιτσογράφο Siné, εργάστηκε για το σατιρικό περιοδικό «L' Enragé», κατόπιν για το θρυλικό «Hara-Kiri», τον πρόδρομο του «Charlie Hebdo». Έγινε ένας μετρ της πρόκλησης και της καυστικής σάτιρας – στη «Libération» από το 1982, στο «Charlie Hebdo» από το 1992. Για την τζιχαντιστική επίθεση που κόστισε τη ζωή σε τόσους αγαπημένους συναδέλφους του στο περιοδικό, τον Ιανουάριο του 2015, δεν του αρέσει να μιλάει δημοσίως, τους μνημονεύει όμως καθημερινά στις ιδιωτικές του συζητήσεις με τη Μεντί. «Τους φανατικούς δεν τους αγαπώ πολύ. Οι άνθρωποι που έχουν τη θρησκεία τους και δεν μιλούν για αυτή, μια χαρά», λέει απλά. Δεν του παίρνεις εύκολα λόγια του Willem, γι' αυτό πήγαν τέσσερις δημοσιογράφοι να τον βρουν στο Γκρουά, είναι ένας άνθρωπος μοναχικός και λιγομίλητος, εκφράζεται μέσα από τα σκίτσα του. Plantu Ο Plantu, κατά κόσμον Ζαν Πλαντιρέ, έχει άλλο χαρακτήρα, άλλο ύφος – ας πούμε πως ο καθένας βρήκε την εφημερίδα που του ταίριαζε. Οι γονείς του τον προόριζαν για γιατρό, έπειτα από δύο χρόνια στην ιατρική σχολή όμως εκείνος τα παράτησε και πήγε στις Βρυξέλλες να σπουδάσει σχέδιο στη σχολή Saint-Luc. Αναγκάστηκε ωστόσο να την εγκαταλείψει έπειτα από τρεις μήνες λόγω έλλειψης χρημάτων (είχε τσακωθεί με τον πατέρα του), «δεν πήρα καν τις βάσεις» λέει και επιμένει πως «εξακολουθεί να μην τις έχει», πως του λείπει η τεχνική – «ψαρεύετε κομπλιμέντα τώρα!» του αντέτεινε η δημοσιογράφος. Αλλά όχι, μοιάζει ειλικρινής ο Plantu όταν εξηγεί πόσο απίστευτο του φαινόταν όταν άρχισε να σκιτσάρει για τη «Monde» το 1972, να πληρώνεται «για να κάνει το κέφι του». Το πρώτο του πρωτοσέλιδο σκίτσο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα το 1978, το ραντεβού έγινε καθημερινό από το 1985 – μέχρι και χθες, οπότε το αγαπημένο του ποντικάκι, που έβρισκε καθημερινά τρόπο να τρυπώνει στις γελοιογραφίες του, κούνησε το μαντίλι στους αναγνώστες. «Α, το ποντικάκι μου! Το δημιούργησα μια μέρα θυμού με μια καλλιτεχνική διευθύντρια που είχε ξαποστείλει δύο σκιτσογράφους και αρνιόταν κάθε διάλογο. Το ποντικάκι μου, ανεξέλεγκτο και αλλόκοτο, είχε λοιπόν ως στόχο να της βγάλει, τρόπον τινά, τη γλώσσα. Κι έπειτα οι αναγνώστες το αγάπησαν και έγινε ο συνεργός μου, ο έμπιστός μου, η εκτόνωσή μου» αποκαλύπτει. Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» Plantu, Willem, από τους απανταχού γαλλόφιλους. Και το σχετικό link...
  3. Σκιτσάροντας τη σκοτεινή πλευρά της ζωής «Ιδού, το ανοσοποιητικό σύστημα της ανθρώπινης ψυχής: Oι υπερήρωες, οι εξερευνητές του Διαστήματος, οι κα- ουμπόηδες του χρόνου, όλοι τους είναι κάτι σαν τα… κύτταρα του πνεύματος. Ηταν πάντα εδώ για να μας σώσουν. Τους κάναμε να μας σώσουν», γράφει ο Μπομπ Πρελ στη νου- βέλα του «A Hundred Thousand Worlds», εξυμνώντας την «ιαματική» δράση των κόμικς στην ψυχοσύνθεσή μας. Σύντροφοι της παιδικής μας ηλικίας αλλά και της ενήλικης ζωής, τα σκίτσα, οι γελοιογραφίες και οι ήρωες με τις υπερφυσικές ιδιότητες απο κτούν… αυξημένες αρμοδιότητες, σε εποχές κρίσης και αναταραχής. Οι πνευματικοί τους γονείς, ενίοτε με κίνδυνο της ζωής τους σε χώρες με ανελεύθερα, δεσποτικά καθεστώτα, τους επιστρατευουν πλέον για να απαλύνουν τον πόνο αλλά και να εξηγήσουν κατά κάποιον τρόπο τα δεινά της σύγχρονης εποχής, από τον πόλεμο στη Συρία και το προσφυγικό μέχρι την οικονομική κρίση και τους κινδύνους που εγκυμονεί το Brexit. Η τελευταία ηρωίδα ενός κόμικ της εταιρίας Marvel, λόγου χάρη, είναι μια μητέρα πέντε παιδιών από την πόλη Μαντάγια της Συρίας και όχι ένας ακόμη υπερήρωας που πολεμά- ει το έγκλημα σε έναν κόσμο φανταστικό, μακριά από τη Γη. Η «Madaya Mom» μιλάει για την προσπάθειά της να επιβιώσουν η ίδια και η οικογένειά της, σε μια πόλη πολιορκημένη και κατεστραμμένη από τον πόλεμο. Το έργο, δημιουργία του επαγγελματία κομίστα Ντάλιμπορ Ταλατζίτς από την Κροατία, βασίζεται στα πραγματικά μηνύματα και την τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με το δίκτυο ABC με μία πραγματική ηρωίδα από τη Μαντάγια. H πείνα, το υπερβολικό ψύχος, οι ακρωτηριασμοί φίλων και γειτόνων, «ο καθημερινός τρόμος» έδωσαν έμπνευση στο σκιτσογράφο, που ήθελε, όπως λέει, να ενθαρρύνει τους αναγνώστες να δώσουν προσοχή στην τραυματική πραγματικότητα που αντιμετωπίζει ο λαός της Συρίας. «Είναι κάπου εκεί έξω στις τηλεοράσεις μας, σε έναν κόσμο πολύ μακρινό στον οποίο δεν ανήκουμε», είπε στο ABC News. Την πένα των σκιτσογράφων… οδηγεί επίσης εδώ και μήνες η χειρότερη προσφυγική κρίση από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Αϊλάν Κουρντί, λόγου χάρη, ο τρίχρονος Σύρος που γεννήθηκε εν μέσω του εμφυλίου και άφησε την τελευταία του πνοή στα παράλια της Τουρκίας το φθινόπωρο του 2015, έγινε «καρφί» στη συνείδηση της Δύσης και γέμισε τις σελίδες εφημερίδων και περιοδικών. Ο μικρός -μόνος εναντίον όλων – ενεπνευσε θλιβερές γελοιογραφίες, έγινε πολύχρωμη φιγούρα, απέναντι σε μια ασπρόμαυρη, ανάλγητη Ευρώπη και έβγαλε φτερά για να πετάξει για έναν κόσμο καλύτερο… Το ίδιο και τα καραβάνια των απελπισμένων που φθάνουν στις ακτές της Ευρώπης, την ώρα που οι ισχυροί νίπτουν τας χείρας τους και εξακολουθούν να ορθώνουν τείχη και να σκληραίνουν τη ρητορική τους. Η επικαιρότητα από το Brexit μέχρι τις πρόσφατες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ δίνει επίσης τροφή στους γελοιογράφους του κόσμου. Πριν παραλάβει λοιπόν και επίσημα το κλειδί του Λευκού Οίκου ο Ντόναλντ Τραμπ πόζαρε ως καταζητούμενος για τη «δολοφονία της δημοκρατίας», ως δικτατορίσκος που αρνείται προκαταβολικά το αποτέλεσμα της κάλπης και άλλοτε ως διαγωνιζόμενος σε καλλιστεία… φανατικών που στα δυνατά του σημεία περιλαμβάνει τις απολύσεις και την υποτίμηση των Μεξικανών. Η ελληνική κρίση Αλλά και στο γκρίζο της κρίσης που ταλανίζει την ευρωζώνη τα τελευταία χρόνια, το χιούμορ φώτισε πολλές φορές το δρόμο προς την έξοδο. Ακόμη και όταν γίνεται κατά καιρούς «μπλακ» και στο επίκεντρο της κριτικής βρίσκονται η Ελλάδα και η σκληρή λιτότητα, το χαμόγελο γίνεται λυτρωτικό. Ενας από τους πρώτους που ασχολήθηκαν με την Αθήνα ήταν τα προηγούμενα χρόνια ο διάσημος Γάλλος γελοιογράφος Plantu. Στα πρωτοσέλιδα σκίτσα του στη «Le Monde» σχολίασε με το δικό του τρόπο τα δεινά των Ελλήνων, ντύνοντάς τους συνήθως τσολιάδες με φόντο την Ακρόπολη. Στην άλλη πλευρά της Μάγχης τα λόγια εί- ναι περιττά και το χιούμορ φλεγματικό. Ο Ντέιβ Μπράουν στη βρετανική «Independent» προκά- λεσε συζητήσεις, παρουσιάζοντας την Ανγκελα Μέρκελ να… καταβροχθίζει την Ελλάδα. Με την ελληνική σημαία στο λαιμό για να μη λερωθεί (!) η Γερμανίδα καγκελάριος κατασπαράζει ένα σώμα, την ώρα που η Αθήνα καίγεται. Για πολλοστή φορά, ο Βρετανός σκιτσογράφος άντλησε έμπνευση από το έργο του Ισπανού ζωγράφου Φρανθίσκο Γκόγια «Ο Κρόνος τρώει το γιο του». Αναφέρεται στον ελληνικό μύθο σύμφωνα με τον οποίο ο Τιτάνας Κρόνος έφαγε όλα τα παιδιά του μόλις γεννήθηκαν, φοβούμενος ότι θα τον εκθρονίσουν. Στο παρελθόν είχε ξεσηκώσει αντιδράσεις, παρουσιάζοντας τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, Αριέλ Σαρόν, να «τρώει» μωρά Παλαιστινίων… Η άλυτη ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη, εξάλλου, έχει την τιμητική της στις γελοιογραφίες, μέσα από τα μάτια των δημιουργών της περιοχής, και όχι μόνο, που εδώ και χρόνια ζωγραφίζουν… την ειρήνη. Κάθε εποχή, άλλωστε, αλλά και κάθε περιοχή έχει τα σκίτσα που της ταιριάζουν. Η Ινδία, λόγου χάρη, που δίνει μάχη τα τελευταία χρόνια με τη σεξουαλική βία, σε μια κοινωνία πατριαρχική έχει πλέον τη δική της φεμινίστρια, σούπερ-ηρωίδα κόμικ, τη διάσημη πλέον Πρίγια. Το κόμικ «Priya’s Shakti» διηγείται την ιστορία μιας νεαρής κοπέλας που έπεσε θύμα ομαδικού βιασμού, όπως την εμπνεύστηκε ο Ινδοαμερικα- νός κινηματογραφιστής Ραμ Ντενιβένι το 2012. Ηταν η εποχή που ολόκληρη η Ινδία διαδήλωνε σοκαρισμένη από τον άγριο ομαδικό βιασμό μιας φοιτήτριας μέσα σε λεωφορείο. Στο πολύχρωμο βιβλιαράκι που ρίχνει φως στα σκοτεινά ένστικτα μιας ολόκληρης κοινωνίας, οι άνδρες στο χωριό της Πρίγια θεώρησαν ότι το σάρι της που αφήνει ακάλυπτη την κοιλιά ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικό και μαζί τους συμφώνησε και ο πατέρας της. «Ντρόπιασες την οικογένειά μας» εμφανίζεται να της λέει, απηχώντας μια παράδοση που αντιμετωπίζει με καχυποψία και εξοστρακίζει το ίδιο το θύμα. Στο δημοφιλές κόμικ, η Πρίγια κατατροπώνει τους εχθρούς της με τη βοήθεια της αγαπημένης της τίγρης, αλλά και με λίγη «θεϊκή» βοήθεια… Ο δεύτερος τόμος του κόμικ, που κυκλοφόρησε πρόσφατα είναι αφιερωμένος στις γυναίκες που δέχονται επίθεση με οξύ και χρηματοδοτήθηκε από την ίδια την Παγκόσμια Τράπεζα! ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΩΝ ΦΑΝΑΤΙΚΩΝ Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «Jyllands-Posten» της Δανίας είναι η πρώτη που δημοσίευσε σατιρικά σκίτσα του Μωάμεθ το 2005. Στις ταραχές που ξέσπασαν τους επόμενους μήνες σε χώρες από τη Μέση Ανατολή έως την Αφρική και την Ασία, 50 και πλέον άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. ΣΤΙΣ 7 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ του 2015, το γαλλικό σατιρικό περιοδικό «Charlie Hebdo» γίνεται στόχος τρομοκρατικής επίθεσης με 12 νεκρούς. Οι τζιχαντιστές έπληξαν το «βλάσφημο» έντυπο για τα σατιρικά σκίτσα του Μωάμεθ που δημοσίευε. Οι συνάδελφοί τους σε όλο τον κόσμο «απάντησαν» μαζικά με την πένα τους. ΣΤΙΣ 25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ του 2017, ο Ιορδανός συγγραφέας Νάχεντ Χατάρ δολοφονήθηκε μπροστά από δικαστήριο του Αμάν όπου θα δικαζόταν για ένα σκίτσο «προσβλητικό» για το Ισλάμ. Παρουσίαζε ένα γενειοφόρο άνδρα στον Παράδεισο να καπνίζει ανάμεσα σε γυναίκες και να ζητά από τον Θεό να… του φέρει κρασί και φιστίκια. Ο ΜΑΡΟΚΙΝΟΣ γελοιογράφος Χαλίντ Γκεντάρ αναδημοσίευσε λίγες ημέρες μετά σκίτσο του εκλιπόντος και δέχθηκε απειλές θανάτου. Ο διευθυντής του σατιρικού περιοδικού «Baboubi» ζήτησε άμεσα αστυνομική προστασία. Πηγή
  4. ΔΙΑΚΩΜΩΔΗΣΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ Σε δίκη ο σκιτσογράφος Plantu Ενώπιον του δικαστηρίου καλείται να παρουσιαστεί ο διάσημος σκιτσογράφος της εφημερίδας "Le Monde", Plantu, έπειτα από καταγγελία μιας καθολικής οργάνωσης για ένα σκίτσο του που δείχνει τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ' να παρενοχλεί σεξουαλικά ένα παιδί. Η εισαγγελία του Παρισιού ζήτησε στις 8 Φεβρουαρίου την παραπομπή στο πλημμελειοδικείο του σκιτσογράφου και του Ερίκ Φοτορινό, του πρώην διευθυντή του Monde Magazine, που δημοσίευσε το αμφιλεγόμενο σκίτσο τον Απρίλιο του 2010. Με τίτλο "Παιδεραστία: ο Πάπας παίρνει θέση", το σκίτσο έχει δημοσιευθεί από τις 22 Μαρτίου 2010 στον ιστότοπο του σκιτσογράφου (www.plantu.net). Η καταγγελία έγινε από τη Γενική Συμμαχία κατά του Ρατσισμού και υπέρ του Σεβασμού της Γαλλικής και της Χριστιανικής Ταυτότητας (AGRIF) για "πρόκληση διακρίσεων, μίσους ή βίας εναντίον ενός ατόμου ή μιας ομάδας ανθρώπων εξαιτίας της καταγωγής τους ή της συμμετοχής ή της μη συμμετοχής τους σε μία εθνότητα, μία φυλή ή μία θρησκεία". ethnos.gr
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.