Search the Community
Showing results for tags 'jean-yves ferri'.
-
Το βασικό πρόβλημα με την τριακοστή όγδοη περιπέτεια του Αστερίξ είναι ότι έχει πέσει στην παγίδα του διδακτισμού, συχνά δανεικού από παλιότερες ιστορίες με τη σφραγίδα του Γκοσινύ, στο όνομα της πιο εξαπλουστευτικής αντίληψης για τη χειραφέτηση και την οικολογία. Κι αυτό τον κάνει προσδοκώμενο και ανιαρό. Η Αδρεναλίνη (στο κέντρο), όπως την εικονογραφεί ο Κονράντ. Κυκλοφόρησε και στα ελληνικά – με καθυστέρηση ενός έτους – η τελευταία περιπέτεια του Αστερίξ του Γαλάτη, με τίτλο Η κόρη του Βερσιζεντορίξ. Εκδοτικό γεγονός στη γηραιά ήπειρο, καθώς η έκδοσή του πέρυσι στη Γαλλία συνέπεσε με τους εορτασμούς για τα 60 χρόνια ζωής του ήρωα. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι κυκλοφόρησε σε τιράζ 5.000.000 αντιτύπων (τα 2 εκ των οποίων μόνο στη Γαλλία). Δεν γινόταν να μην ασχοληθούμε με αυτήν την κυκλοφορία καθώς ο Αστερίξ έχει ξεπεράσει προ πολλού τα στενά όρια της ένατης τέχνης, διαβάζεται ευρέως με λίγα λόγια και συνεπώς επηρεάζει κατά κόρον τον τρόπο με τον οποίο το ευρύ κοινό αντιμετωπίζει τα κόμικς ως τέχνη. Το συγγραφικό δίδυμο Φερρί-Κονράντ (σενάριο-σχέδιο) που πήρε τη σκυτάλη συνέχισης του κόμικς το 2013 από τον Αλμπέρ Ουντερζό, έδειχνε να βελτιώνεται και να εξελίσσεται διαρκώς έχοντας ήδη παραδώσει τρία άλμπουμ – με το τελευταίο, Ο Αστερίξ και ο Υπεριταλικός, να είναι καλό. Η κόρη του Βερσιζεντορίξ όμως είναι μια παταγώδης αποτυχία, από την οποία δεν ξέρουμε τι να πρωτοξεχάσουμε. Ας δούμε όμως την ιστορία. Ο Γαλάτης αρχηγός Βερσιζεντορίξ, αφού ηττήθηκε μαχόμενος ενάντια στους Ρωμαίους και αιχμαλωτίστηκε από τον Καίσαρα, άφησε την κόρη του, Αδρεναλίνη τη λένε, σε δύο Αρβέρνιους αρχηγούς για να τη μεγαλώσουν. Η Αδρεναλίνη όμως είναι ο στόχος ενός προδότη, ο οποίος έχει υποσχεθεί στους Ρωμαίους πως θα τη βρει και τους φέρει το “τορκ” της (γαλατικό κόσμημα και σύμβολο δύναμης που ανήκε στον πατέρα της). Φυσικά το – πάντα φιλόξενο – χωριό του Αστερίξ στην Αρμορική της Βρετάνης είναι ο τόπος που θα σπεύσουν οι Αρβέρνοι θετοί «μπαμπάδες» της Αδρεναλίνης για να διαφυλάξουν την ασφάλειά της. Το έργο της φύλαξης της έφηβης αναλαμβάνουν φυσικά ο Αστερίξ και ο Οβελίξ, αλλά η Αδρεναλίνη κάνει του κεφαλιού της. Το άλμπουμ όμως έχει πολλά προβλήματα. Αρχικά απουσιάζουν χαρακτήρες από την πλοκή (ο Κακοφωνίξ λέει μόνο μια πρόταση σε ένα σημείο). Τα λογοπαίγνια είναι σπάνια ή χιλιοειπωμένα και χιλιοδιαβασμένα, το σχέδιο στερείται έμπνευσης με τα πρόσωπα των εφήβων (όπου υπάρχουν) να θυμίζουν χαρακτήρες που έχουμε ξανασυναντήσει στη σειρά και η εξέλιξη του σεναρίου προβληματική έως βαρετή, θυμίζοντας τα χειρότερα καρέ της Γαλέρας του Οβελίξ (1996) ή του Και ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους (2005). Η Αδρεναλίνη αντιδρά σε όλα, είναι «έτοιμη για μάχη» και έχει μόνιμο θυμό, σαν έφηβη με κοτσίδα (πού το έχετε ξαναδεί;). Στον γαλλικό Τύπο παρομοιάστηκε με την Γκρέτα Τούνμπεργκ και το άλμπουμ χαιρετίστηκε για την ανάδειξη μιας ανεξάρτητης και μαχητικής γυναικείας προσωπικότητας αλλά και για την οικολογική του συνείδηση(;). Φυσικά οι συγγραφείς, σε συνέντευξη που παραχώρησαν σε βρετανική εφημερίδα, έσπευσαν να χαρακτηρίσουν το γεγονός ευτυχή «σύμπτωση», προσθέτοντας πως ήθελαν να πρωτοτυπήσουν σε αυτό το άλμπουμ προσθέτοντας μια πρωταγωνίστρια γένους θηλυκού που να μη δίνεται έμφαση στον «υποτακτικό» της ρόλο προς τους άντρες του χωριού. Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται πολύ προοδευτικά για τους περισσότερους αναγνώστες. Απλώς η αφήγηση προσδένεται στο ρεύμα του παγκόσμιου προοδευτισμού. Αλλά κινείται στην επιφάνεια. Δεν υπάρχει δυστυχώς τίποτα πρωτότυπο σε αυτό το άλμπουμ. Και τίποτα βαθύτερο απ’ ό,τι επιφανειακά αναπαρίσταται. Χιλιοειπωμένα αστεία Μπορεί οι γυναίκες στο Αστερίξ να παρουσιάζονται στερεοτυπικά (π.χ. εκνευριστική και με εξουσία όπως η Κλεοπάτρα, «μπίμπο» όπως η γυναίκα του Μαθουσαλίξ ή το αρχέτυπο της «καλής» και πιστής μεν, που-κάνει-κουμάντο δε, συζύγου όπως η Μπονεμίνα), όμως στερεοτυπικά παρουσιάζονται και οι άνδρες και όλοι οι λαοί που συναντάμε στο κόμικς, και αυτό αποτελεί – μαζί με τα λογοπαίγνια – συστατικό της επιτυχίας του. Σίγουρα πάντως η εικόνα της Αδρεναλίνης όταν αρνείται να φορέσει φόρεμα μπροστά στην Μπονεμίνα φαίνεται τουλάχιστον αμήχανη και αστείο. Εν τούτοις, το Ρόδο και Ξίφος (1991) όπου οι γυναίκες διοικούν μόνες τους το χωριό, έχει πολύ περισσότερα να πει για τη χειραφέτηση απ’ ότι Η κόρη του Βερσινζετορίξ. Οι έφηβοι εξάλλου που παρουσιάζονται στο τεύχος, αν και αποτελούν πολύ ενδιαφέρουσες προσθήκες, μιας και σπανίζουν τα τεύχη που δεν περιστρέφονται γύρω από ενήλικες, δεν είναι κάτι πρωτότυπο. Ίσως ο πιο ωραίος χαρακτήρας της σειράς να είναι ο Περικλής Κρεμιδόνεζ Υ Παέγια ή Πέπε από το Αστερίξ στην Ισπανία (1969), που όλως τυχαίως και αυτός ψάχνει να βρει καταφύγιο από τον Καίσαρα και επίσης του φταίνε τα πάντα και αντιδρά συνεχώς, ενώ ο χαρακτήρας εφήβου που «δεν κάνει αυτό που κάνουν οι μεγάλοι γιατί το κάνουν οι μεγάλοι και μόνο» μας είχε συντροφεύσει ως Γιεγιεδίξ ή Χαβαλεδίξ στο Αστερίξ και οι Νορμανδοί (1967). Τέλος, το ζήτημα της οικολογίας που ήθελαν να προβάλουν οι συγγραφείς περιορίστηκε σε χιλιοειπωμένα αστεία για την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και δεν άγγιξε καν το θέμα της κλιματικής αλλαγής. Σε παλιότερες ιστορίες όμως όπως η Κατοικία των Θεών (1971), γινόταν σημαντική νύξη και σεναριακά και σχεδιαστικά στο ζήτημα της αποψίλωσης των δασών με την παράλληλη απεικόνιση των πόλων ως άσχημων και χαοτικών τόπων, ενώ στο Αστερίξ και Χαλαλιμά (1987) θίγεται το πρόβλημα της ξηρασίας και της ανομβρίας. Δεν είπε κανείς ποτέ πως είναι εύκολη τέχνη τα κόμικς. Καμία τέχνη δεν είναι άλλωστε. Απαιτητική η ένατη τέχνη, πόσο μάλλον όταν καλείσαι ως δημιουργός να συνεχίσεις την πορεία της πιο επιτυχημένης, έξυπνης και εμπορικής ευρωπαϊκής σειράς. Οι συνεχιστές του Λούκυ Λουκ παραδείγματος χάρη, έχουν βρει τα πατήματά τους παρουσιάζοντας εξαιρετικά δείγματα δουλειάς (όπως θίξαμε και στο τεύχος 114 του Books’ Journal). Οι επιλογές είναι δύο: είτε επιλέγεις τον εύκολο δρόμο της ανάμειξης σκηνών, περιστατικών, αστείων και αναφορών από παλιές ιστορίες με το αποτέλεσμα που αναφέραμε, είτε ακολουθείς το μοτίβο των ιστοριών κάνοντας έρευνα και φέρνοντας πραγματική πρωτοτυπία στο σενάριο. Jean-Yves Ferri (σενάριο), Didier Conrad (σχέδιο), Αστερίξ (τχ. 38), Η κόρη του Βερσιζεντορίξ, μετάφραση από τα γαλλικά: Σταματίνα Στρατηγού, Μαμούθ, Αθήνα 2020, 48 σελίδες Και το σχετικό link...
- 1 reply
-
- 3
-
- asterix
- jean-yves ferri
- (and 5 more)
-
Στα ελληνικά «Η Κόρη του Βερσινζετορίξ» μόλις κυκλοφόρησε, όμως οι διάδοχοι των Γκοσινί και Ουντερζό προχωρούν ήδη στην επερχόμενη 39η περιπέτεια του δημοφιλούς Γαλάτη ήρωα κόμικς, η οποία αναμένεται τον Οκτώβριο, και δίνουν τις πρώτες πληροφορίες για αυτήν… Tι κι αν ο κοροναϊός έχει κλείσει τα σύνορα των χωρών κι έχει βάλει εμπόδια στις μετακινήσεις, ο Αστερίξ, ο Οβελίξ, ο Ιντεφίξ και ο Πανοραμίξ ετοιμάζονται ήδη για ένα ακόμα ταξίδι. Όπως αποκάλυψε ο Γάλλος σκιτσογράφος Ζαν–Ιβ Φερί που μαζί με τον εικονογράφο Ντιντιέ Κονράντ συνεχίζουν να δίνουν ζωή τα τελευταία χρόνια στο γαλατικό χωριό, στις 21 Οκτωβρίου θα κυκλοφορήσει το νέο τεύχος με τις περιπέτειες του Αστερίξ και της παρέας του. Το 39ο βιβλίο θα σηματοδοτήσει την πέμπτη ιστορία που υπογράφει το καλλιτεχνικό δίδυμο από το 2013, οπότε ανέλαβαν τις τύχες του διάσημου κόμικ. Ένα χρόνο λοιπόν μετά την 38η περιπέτεια με τίτλο «Η Κόρη του Βερσινζετορίξ», που πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε στα ελληνικά έχοντας ήδη σημειώσει ρεκόρ πωλήσεων σε όλο τον κόσμο, μια νέα ιστορία θα «ταξιδέψει» τους φανατικούς του αναγνώστες. «Μπορώ να πω ότι αυτό είναι ένα άλμπουμ–ταξίδι αφού η τελευταία περιπέτεια έλαβε χώρα στο χωριό και στα πέριξ του. Οι Αστερίξ και Οβελίξ θα φύγουν για έναν προορισμό όπου δεν έχουν ξαναταξιδέψει. Είναι κάτι, ξέρετε, που γίνεται όλο και πιο δύσκολο, επειδή οι δυο τους έχουν ήδη επισκεφτεί πολλές χώρες, από την Ιταλία και την Ελλάδα, έως την Ινδία και την Αμερική. Μπορούμε να πούμε ότι αυτή η χώρα δεν υπάρχει σήμερα ως έχει. Αυτό το ταξίδι θα είναι μια ευκαιρία για να αλλάξει ελαφρώς η αφήγηση. Κάθε άλμπουμ είναι ένα μικρό βήμα για να φέρει κάτι νέο», ανέφερε ο Φερί μιλώντας στην εβδομαδιαία γαλλική εφημερίδα «Le Journal du Dimanche». Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες για την πλοκή που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, το ταξίδι θα ξεκινήσει ξαφνικά. Ενώ ο Αστερίξ και ο Οβελίξ αμφισβητούν ο ένας τον άλλο με αφορμή μια παρτίδα σκάκι, ο Πανοραμίξ που έπαιρνε τον υπνάκο του ξυπνάει ουρλιάζοντας. Ποιος θα μπορούσε να τον ενοχλήσει στον ύπνο του και γιατί είναι επείγον να φύγει για να τον βοηθήσει; Και κάπου εδώ ξεκινάει το μυστήριο για τους λάτρεις των Γαλατών. Πού θα πάει η παρέα; Και πάνω απ’ όλα, ποιος είναι αυτός που χρειάζεται τη συνδρομή τους; Η πρόκληση του Φερί Ερωτώμενος αν ο νέος «πατέρας» του Αστερίξ και του Οβελίξ θα παίξει με τις λεπτομέρειες και τα κλισέ της χώρας που οι δύο Γαλάτες θα επισκεφτούν, όπως συνήθιζαν να κάνουν στο παρελθόν, ο Φερί παραδέχτηκε ότι αυτό αποτελεί πρόκληση για τον ίδιο. «Στη δεκαετία του 1960, οι Αλμπέρ Ουντερζό και Ρενέ Γκοσινί μπορούσαν να κοροϊδέψουν τους ξένους, έκαναν καρικατούρες για τους Άγγλους με τα μεγάλα δόντια τους, τους Έλληνες με την κατατομή τους. Το κλίμα της εποχής το σήκωνε. Σήμερα χρειάζεσαι σχεδόν ένα ολόκληρο λεξικό στο γραφείο σου για να ξέρεις με τι επιτρέπεται να αστειεύεσαι και με τι όχι», σχολίασε ο δημιουργός, κάνοντας ένα έμμεσο σχόλιο για την ανοχή στη σάτιρα και το πολιτικά ορθό. «Το παιχνίδι με κλισέ είναι μέρος των κωδικών του Αστερίξ. Αλλά δεν με πειράζει να απομακρυνθώ από αυτό λίγο. Είμαι τυχερός που το προσωπικό μου χιούμορ δεν με οδηγεί σε κλασικές καρικατούρες. Στην «Κόρη του Βερσινζετορίξ» δεν έδωσα τόσο μεγάλη έμφαση στην αργκό που χρησιμοποιούν οι έφηβοι, για παράδειγμα», συνέχισε ο σεναριογράφος. Αν και η πανδημία αρχίζει να παρεισφρέει στην ιστορία πολλών άλλων έργων, από τον νέο Αστερίξ θα απουσιάζει, αφού το σχεδιαστικό του δίδυμο προτίμησε να κρατήσει το νέο τεύχος Covid free. «Ήταν δελεαστικό να μιλήσω για τον κοροναϊό που πλήττει ολόκληρο τον κόσμο, αλλά το άφησα. Η επιδημία είναι ένα θλιβερό θέμα, γεμάτο άγχος. Είναι καλύτερο να γελάσουμε με κάτι άλλο και να ευχηθούμε ότι όταν βγει το άλμπουμ τελικά θα γυρίσουμε σελίδα», υπογράμμισε ο Φερί. «Παρ’ όλα αυτά, μπορεί να βρείτε μια νύξη σε ένα φίλτρο που μοιάζει με εμβόλιο ή μερικά κλεισίματα του ματιού», πρόσθεσε ο ίδιος. Τα τελευταία επτά χρόνια που οι δημιουργοί της νέας εποχής του Αστερίξ ανέλαβαν την καλλιτεχνική του επιμέλεια, ο μικρόσωμος Γαλάτης έχει αναζητήσει την περιπέτεια σε νέες υποθέσεις. Όλες του ωστόσο είχαν κατά κάποιο τρόπο την έγκριση του αρχικού εμπνευστή του Αλμπέρ Ουντερζό, ο οποίος έως τον θάνατό του τον περασμένο Μάρτιο ασχολιόταν με τις νέες δημιουργίες των διαδόχων του. Έτσι, πριν πεθάνει, είχε προλάβει να συζητήσει με τους Φερί και Κονράντ για το καινούργιο τους ταξίδι εκτός του γαλατικού χωριού. «Ενέκρινε την ιστορία, μας ενθάρρυνε. Σε αντίθεση με αυτό που μπορεί να σκεφτεί κανείς, ο Αλμπέρ δεν στεκόταν από πάνω μας για να ελέγχει τα πάντα», σχολίασε ο σκιτσογράφος. Και το σχετικό link...
- 13 replies
-
- 11
-
Στις 37 προηγούμενες περιπέτειες του Αστερίξ και του Οβελίξ, πρωταγωνιστές ήταν Γαλάτες, Ρωμαίοι, Νορμανδοί, Αιγύπτιοι, Ισπανοί, Ελβετοί, Βέλγοι, Βρετανοί, Κορσικανοί, Έλληνες, Ινδιάνοι, πειρατές κ.ά., σε έναν διαρκή και βίαιο ανταγωνισμό μεταξύ τους. Για πρώτη φορά μια νέα κοπέλα τούς δείχνει έναν εναλλακτικό, ειρηνικό τρόπο ζωής. Στην πρώτη κιόλας σελίδα της πρώτης περιπέτειας του Αστερίξ των Rene Goscinny και Albert Uderzo από το μακρινό 1959, οι αναγνώστες μαθαίνουν για την ήττα των Γαλατών από τις ρωμαϊκές λεγεώνες το 50 π.Χ. και βλέπουν τον Αρβέρνιο αρχηγό Βερσινζετορίξ να αποθέτει τα όπλα του στον Καίσαρα. Από τότε όλη η Γαλατία τελεί υπό την κατοχή των Ρωμαίων. Όλη; Όχι όλη, καθώς το χωριό των Αστερίξ και Οβελίξ παραμένει ανυπότακτο και ανυπάκουο. Από τότε επίσης, οι Goscinny και Uderzo έφτιαξαν πολλές ακόμα ιστορίες με το μοτίβο της γαλατικής αντίστασης να κυριαρχεί. Μετά τον θάνατο του Goscinny το 1977, ο Uderzo συνέχισε μόνος του για να παραδώσει το 2013 στους Jean-Yves Ferri (σενάριο) και Didier Conrad (σχέδια) που από τότε έχουν συνεργαστεί σε τέσσερις ιστορίες. Ο Uderzo πέθανε τον περασμένο Μάρτιο, λίγο μετά την κυκλοφορία της 38ης περιπέτειας και τέταρτης των νέων δημιουργών. Μιας καταπληκτικής και διαφορετικής ιστορίας που πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε και στα ελληνικά (εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ) με πρωταγωνίστρια την κόρη του Βερσινζετορίξ. Μια νέα κοπέλα που, με το όνομα Αδρεναλίνη και κουβαλώντας στις πλάτες της χωρίς να ρωτηθεί και χωρίς να το επιλέξει ένα τεράστιο συμβολικό κύρος, αρνείται να γίνει μέρος του αέναου κύκλου της βίας. Και στις τρεις προηγούμενες ιστορίες τους (Ο Αστερίξ στους Πίκτους, Ο Πάπυρος του Καίσαρα, Ο Αστερίξ και ο Υπεριταλικός) οι Ferri και Conrad απέδειξαν ότι είναι άξιοι συνεχιστές των Goscinny και Uderzo. Τόσο το χιούμορ του Ferri με τους ευφυείς αναχρονισμούς, τη λεπτή ειρωνεία, τις πολιτικές αιχμές και τις έμμεσες αναφορές σε υπαρκτά πρόσωπα όσο και τα σχέδια του Conrad με τις εντυπωσιακές πολυπρόσωπες σκηνές και τις απολαυστικές μάχες με τους Ρωμαίους, αλλά και τους τρικούβερτους καβγάδες μεταξύ Γαλατών για ψύλλου πήδημα, αποδεικνύουν ότι ο μύθος του Αστερίξ μπορεί να έχει ακόμα πολλές συνέχειες και να παραμένει επίκαιρος. Κάτι που γίνεται ακόμα πιο εμφατικό με την «Κόρη του Βερσινζετορίξ» και τα νέα σεναριακά μονοπάτια που τολμούν να σκιαγραφήσουν και να διασχίσουν οι δύο Γάλλοι καλλιτέχνες. Κι αυτό γιατί η πραγματική πρωταγωνίστρια στη νέα περιπέτεια απέχει πολύ από το πρότυπο του γενναίου και ανυπότακτου πολεμιστή. Δεν είναι δυνατή, ούτε θέλει να πίνει μαγικό ζωμό για να ξυλοφορτώνει Ρωμαίους. Δεν εκπροσωπεί τον τόπο της, ούτε πασχίζει να κάνει υπερήφανο τον λαό της. Δεν τη συνδέει τίποτα με το παρελθόν της, αντιθέτως προσπαθεί να αποκοπεί από αυτό για να νιώσει ελεύθερη και να ακολουθήσει τον δρόμο της καρδιάς της και των ονείρων της. Είναι μια αναχωρήτρια που δεν διστάζει να το σκάσει από κάθε κατάσταση που την καθιστά εκμεταλλεύσιμο προϊόν λόγω του ονόματός της και του εμβληματικής σημασίας κολιέ της. Την αναζητούν ο Καίσαρας και οι προδότες που συνεργάζονται μαζί του, τη θέλουν δική τους οι Γαλάτες συμπολεμιστές του μπαμπά της, τη φυλάνε ο Αστερίξ, ο Οβελίξ κι ολόκληρο το χωριό τους. Αλλά αυτή νιώθει καλά μόνο με τους συνομηλίκους της. Κι όταν δεν τη χωρά ο τόπος, απλώς φεύγει. «Να ’χεις τον νου σου, την κοπανάει» προειδοποιούν όλοι όποιον αναλαμβάνει να την προσέχει. Μα αυτή εντέλει θα την κοπανήσει γιατί δεν θέλει να την προσέχει κανείς, προκαλώντας καταδιώξεις σε στεριά και θάλασσα και άγριο ξύλο με όλους εναντίον όλων στο γνώριμο ύφος της σειράς. Ο Βερσινζετορίξ το 1959 (αριστερά) και το 2019 (δεξιά), πατέρας της πρωταγωνίστριας της 38ης ιστορίας του Αστερίξ Ένα μοτίβο που συνεχίζεται μεν αλλά αυτοσαρκαστικά υπονομεύεται κιόλας από την έντονη συμμετοχή των εφήβων. Η Αδρεναλίνη, αντί να γίνεται αντικείμενο θαυμασμού, επιλέγει να συναντά τους έφηβους φίλους της στο απόμερο νταμάρι του Οβελίξ, μακριά από τους μεγάλους, και να συζητούν γι' αυτά που απασχολούν τα παιδιά. Με αθωότητα, ειλικρίνεια και με τους δικούς τους κώδικες, οι έφηβοι αρνούνται να βαδίσουν στα χνάρια των γονιών τους. Ο γιος του ψαρά και ο γιος του σιδερά, αντί να σκοτώνονται στο ξύλο όπως οι πατεράδες τους, κουβεντιάζουν για το μέλλον τους, για τις ανασφάλειές τους, για τα ρούχα τους, για τη διατροφή τους, για το περιβάλλον, για την καταπίεση που αισθάνονται, για τις κακές συνήθειες των γονιών τους. Και βρίσκουν σύμμαχο την ορφανή Αδρεναλίνη, που εντέλει είναι πιο ανυπότακτη από όλους, αρνούμενη να υποδυθεί έναν ρόλο που δεν της ανήκει. Αυτή θέλει μόνο να βοηθά τους συνανθρώπους της. Πασχίζει η Μιμίνα να την πείσει να ντύνεται «γυναικεία» για να αποκτήσει θηλυκότητα κι αυτή απαντά «Όχι, είναι βλακεία να ντυθώ σαν κορίτσι! Εμένα μ’ αρέσει να ντύνομαι γοτθικά. Κι έπειτα δεν θέλω να ασχολούνται μαζί μου!». Και λίγο παρακάτω: «Θα πάω να βοηθήσω τα ορφανά παιδιά όπως εγώ… Θα τα πάω σε ένα απομονωμένο νησί πέρα από τη γνωστή Γη, εκεί όπου οι Ρωμαίοι δεν θα με βρουν ποτέ». Μπορεί να φαίνεται διδακτική και ανιαρή η ιστορία των Ferri και Conrad με πρωταγωνίστρια μια κοπέλα που δεν επιθυμεί να δέρνει ούτε να δέρνονται γι’ αυτήν, και δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των υπολοίπων γιατί δεν χωρά σε καλούπια. Δεν είναι όμως. Είναι διανθισμένη με τόσα αστεία και τόσες αναφορές που θυμίζει τις καλύτερες στιγμές των πρώτων εμπνευστών της: το θέμα της ιστορίας είναι υβρίδιο των περιπετειών «Ο Αστερίξ και η Χύτρα» και «Ο Αστερίξ στην Ισπανία», μόνο που το γεμάτο λεφτά μαγειρικό σκεύος και το εγωιστικό πιτσιρίκι έχουν αντικατασταθεί από την κόρη του Βερσινζετορίξ που με τον νεανικό της αυθορμητισμό γίνεται πρότυπο, αντιστεκόμενη στα στερεότυπα, το όνομα του Βερσινζετορίξ εκφέρεται χαμηλόφωνα από όλους και γράφεται με μικρότερους χαρακτήρες γιατί θυμίζει την ήττα, παραπέμποντας στον Βόλντεμορτ του Χάρι Πότερ που το όνομά του δεν λέγεται ποτέ, ο νεαρός που θα πάρει μαζί του την Αδρεναλίνη είναι ένα ονειροπόλο παιδί των λουλουδιών που λέγεται Λετιτμπίξ κ.ά. Αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο στη νέα ιστορία είναι η αναβαθμισμένη θέση των παιδιών, των νέων γενικότερα. Σε μια σειρά που βασίζεται εδώ και 60 χρόνια σε συγκεκριμένη σεναριακή ιδέα, αυτήν του υπέρ πάντων αγώνα για την ελευθερία και την ανεξαρτησία, με τους ενηλίκους να λύνουν τα προβλήματά τους με τη βία ακόμα κι όταν μπορούν να την αποφύγουν, τα παιδιά εμφανίζονταν σπάνια και κυρίως για να συνεισφέρουν στο καλοπροαίρετο χιούμορ με την αφέλειά τους, την αταίριαστη με το πνεύμα της ιστορίας και τις συνήθειες των ενηλίκων, άρα και εμμέσως μη «αποδεκτή», συμπεριφορά τους. Η Αδρεναλίνη και τα παιδιά των Γαλατών έρχονται να «διορθώσουν» με τις πράξεις τους αυτή την ακούσια υπεραπλούστευση. Αντιμετωπίζουν την κατάσταση με σύνεση, έχουν επιχειρήματα, συζητούν ήρεμα, δεν καταφεύγουν στη βία, στέκονται αλληλέγγυα το ένα στο άλλο. Όταν ο Αλφαβητίξ ετοιμάζεται να δείρει τον γιο του που εργάζεται στωικά στο ψαράδικο καθαρίζοντας λέπια και μύδια, ο μικρός θα απαντήσει ήρεμα και θα βρει καταφύγιο στην παρέα του την ώρα που θα ξεσπάσει ακόμη ένας αναίτιος καβγάς, με τον Οβελίξ να καταγγέλλει τη βία ρίχνοντας στα κεφάλια αυτών που τσακώνονται ένα πελώριο μενίρ. Και όταν η Αδρεναλίνη ετοιμάζεται να αποδράσει από την καταπίεση των νουθεσιών, θα βρει συμμάχους τους νεαρούς φίλους της που θα σταθούν στο πλευρό της παραβαίνοντας τους κανόνες και αψηφώντας τους κινδύνους. Όλα αυτά με αποκορύφωμα το βαθύτατα συγκινητικό τέλος καθιστούν την 38η περιπέτεια του Αστερίξ μία από τις πιο ξεχωριστές της σειράς. Με τη φρεσκάδα των παιδιών να δίνει νέα πνοή κόντρα στους πάντα προβλέψιμους μεγάλους. Και το σχετικό link...
- 14 replies
-
- 13
-
- η κόρη του βερσινζετορίξ
- μαμούθ κόμιξ
- (and 7 more)
-
Τι μπορει να συμβει οταν ενας κατοικος απο τα προαστια του Παρισιου, σεναριογραφος στο επαγγελμα, αποφασισει μαζι με την γυναικα του να εγκατασταθουν μονιμα στην εξοχη; Προφανως και το πολιτισμικο σοκ ειναι τεραστιο, γιατι δεν εχει μαθει να ζει αναμεσα σε αγελαδες, προβατα, γουρουνια... Εκτος των αλλων θα πρεπει να μαθει να μιλαει την τοπικη "χωριατικη" διαλεκτο και να πινει το βαρυ αλκοολουχο ποτο της περιοχης. Οπως λεει και ο τιτλος της σειρας προκειται για "Επιστροφη στη φυση"... Το σεναριο της σειρας ανηκει στον Jean-Yves Ferri , τα σχεδια ειναι του Manu Larcenet και τα χρωματα τα εκανε η Brigitte Findakly. Στην σειρα μεχρι στιγμης εχουν κυκλοφορησει 4 τομοι απο τη Dargaud. Το 2003 ηταν υποψηφιο για "Αλμπουμ της χρονιας" στην Angoulême. Χιουμοριστικη σειρα που το βαρος πεφτει στους διαλογους. Το σχεδιο δεν μου πολυαρεσει, αλλα μπορω να δεχτω οτι δενει με το ειδος του σεναριου. Ανετοτατα, η σειρα θα μπορουσε να μιλαει για εναν Αθηναιο ή ακομα και Σαλονικιο που μετακομιζει σε ενα χωριο της ελληνικης υπαιθρου. Οι μεχρι σημερα (07/2007) τομοι: 1 La vraie vie 2002 2 Les projets 2003 3 Le vaste monde 2005 4 Le déluge 2006 Links dargaud.com (παρουσιαση της σειρας απο τον εκδοτικο οικο)
- 10 replies
-
- 15
-
- dargaud
- jean-yves ferri
-
(and 2 more)
Tagged with:
-
Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι και τα σκάνδαλα διασπάθισης δημόσιου χρήματος. Ο Λουτσιάνο Παβαρότι και η Σοφία Λόρεν σε ταβέρνα. Η Βίνους και η Σερένα Γουίλιαμς σε έναν ακόμη αγώνα. Ο Αλέν Προστ σε ένα ξέσπασμα ειλικρίνειας. Η Μόνα Λίζα, ο Δαυίδ του Μικελάντζελο κι ο Βεζούβιος που εκρήγνυται. Όλα αυτά θα μπορούσαν να περιλαμβάνονται σε ένα σύγχρονο δελτίο ειδήσεων. Είναι απλώς η νέα ιστορία του Αστερίξ. Ο Αστερίξ κι ο Οβελίξ μπορεί μέχρι σήμερα να είχαν γυρίσει σχεδόν ολόκληρο τον κόσμο, από την Ελβετία και το Βέλγιο μέχρι την Ελλάδα και τη Σκανδιναβία κι από τη μαγική Ανατολή και την Αίγυπτο μέχρι τη Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ. Τη χώρα των φιλόδοξων κατακτητών τους, όμως, δεν την είχαν γνωρίσει από κοντά. Στη νέα τους περιπέτεια, «Ο Αστερίξ και ο Υπεριταλικός» (εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ) έχουν επιτέλους την ευκαιρία να ταξιδέψουν στην Ιταλία, για να πάρουν μέρος σε μια αρματοδρομία, να τη γυρίσουν απ' άκρη σ' άκρη και να συναντήσουν πρόσωπα και καταστάσεις βγαλμένα από τον 21ο αιώνα. Οι Jean-Yves Ferri και Didier Conrad, διάδοχοι των θρυλικών Rene Goscinny και Albert Uderzo, στην 37η κατά σειρά ιστορία με πρωταγωνιστές τους ανυπότακτους Γαλάτες και τρίτη δική τους, κάνουν μια αξιοπρεπέστατη επαγγελματική δουλειά, με χιουμοριστικό αποτέλεσμα στο γνωστό στιλ, μπολιασμένη με πολλά στοιχεία από την εποχή μας και διαρκείς αναφορές στην σύγχρονη πολιτική και κοινωνική κατάσταση. Οι ευφυείς αναχρονισμοί ήταν πάντα βασικό εργαλείο των δημιουργών του Αστερίξ στις περιπέτειές του ανά τον κόσμο. Και η συμμετοχή χαρακτήρων που είχαν τη μορφή –συχνά και τη συμπεριφορά– διάσημων προσώπων της εποχής μας έκανε αυτές τις περιπέτειες ακόμη πιο αστείες και ενδιαφέρουσες. Οι Ferri και Conrad εκμεταλλεύονται αυτό το τέχνασμα με απόλυτα επιτυχημένο τρόπο και ωθούν τον αναγνώστη σε μια απολαυστική αναζήτηση αυτών των προσώπων και των παραπομπών στο σήμερα. Στον Υπεριταλικό αγώνα αρματοδρομίας που ξεκινά υπό τις ευλογίες του Ιούλιου Καίσαρα από τη Μοντίσια (Μόντσα), έδρα της διάσημης πίστας για τη Φόρμουλα Ένα για να καταλήξει στη Νάπολη, δίπλα στον Βεζούβιο και την Πομπηία, οι Γαλάτες συναντούν μια σειρά από φαινομενικά αταίριαστες για την εποχή τους αλλά εντέλει διαχρονικές κι αναγνωρίσιμες φιγούρες. Στη γραμμή εκκίνησης θα σταθούν δίπλα σε δύο πριγκίπισσες από το μακρινό βασίλειο του Κους, που παραπέμπουν στη Βίνους και τη Σερένα Γουίλιαμς, στην Πάρμα θα τους σερβίρει ζαμπόν ο Λουτσιάνο Παβαρότι, στη Φλωρεντία θα απολαύσουν την αναγεννησιακή τέχνη, μιάμιση χιλιετία πριν αυτή δημιουργηθεί και θα τους χαμογελάσει η Μόνα Λίζα, στη Ρώμη θα φάνε μακαρόνια από τη Σοφία Λόρεν, λίγο πριν από τον τερματισμό θα διασταυρωθούν με τον μαυρισμένο Μπερλουσκόνι και τους μπράβους του. Και όταν πέσει η καρό σημαία, θα τους περιμένει ο λαοπλάνος Καίσαρας, για να εκμεταλλευτεί πολιτικά ακόμα και την υπεραξία μιας αρματοδρομίας. Το τσιμπούσι της επιστροφής είναι πάντα δεδομένο, με τους Γαλάτες πιο πλούσιους σε εμπειρίες από έναν σκληρό και άδικο κόσμο, αλλά τόσο ίδιο με τον δικό μας. Και το σχετικό link...
-
- 7
-
- ο αστερίξ και ο υπεριταλικός
- εκδόσεις μαμούθ
- (and 2 more)
-
Ιστορικά κόμικς με νέους δημιουργούς «Και ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους», η τελευταία περιπέτεια του Αστερίξ, που έγραψε και σχεδίασε ο Αλμπέρ Ουντερζό και συναντήθηκε και με... εξωγήινους. «Ο Αστερίξ στους Πίκτους» είναι η πρώτη περιπέτεια του αγαπημένου Γαλάτη πολεμιστή, σχεδιασμένη μετά τη συγκατάθεση του Albert Uderzo και την οικογένειας Goscinny από νέους δημιουργούς, τον Jean-Yves Ferri στα κείμενα και τον Didier Conrad στα σχέδια. Μόνο στο εξώφυλλο συνέβαλε ο Ουντερζό. Αυτή τη φορά ο Αστερίξ και ο Οβελίξ ταξιδεύουν στη Σκωτία των Κελτών, βοηθούν στα πολλά προβλήματά τους τους Πίκτους, συναντούν το μυστηριώδες τέρας μιας λίμνης και βέβαια γίνονται για ακόμη μία φορά εμπόδιο στα επεκτατικά σχέδια των Ρωμαίων του Ιούλιου Καίσαρα. Κι όμως, σαν να μην είναι όπως παλιά. Ο Γκοσινί ίσως να μην το ήθελε έτσι, όταν το 1959 μαζί τον Ουντερζό, σκαλίζοντας τις μεγάλες περιόδους της Ιστορίας, αναζητώντας τη νέα τους θεματολογία, τους ήρθε η ιδέα για το ανυπότακτο γαλατικό χωριό. «Βρισκόμαστε στο 50 π.Χ. Ολη η Γαλατία βρίσκεται υπό ρωμαϊκή κατοχή… Ολη; Οχι! Κάπου στην Αρμορική, ένα μικρό χωριό αντιστέκεται στους εισβολείς…». Κι όταν ρωτούν τον Γκοσινί: «Στο σχολείο, κάνατε λατινικά;», εκείνος απαντά: «Οχι… Οι Ρωμαίοι μου μιλούν λες και διαβάζουν τις σελίδες του λεξικού Larousse με τα λατινικά γνωμικά». Ο Ρενέ Γκοσινί ήταν ένας επαγγελματίας χιουμορίστας. Εργατικός και με μεγάλη φαντασία. Δημιουργός πολλών ηρώων, ανάμεσά τους ο διαχρονικά ξεκαρδιστικός μικρός Νικόλας, σεναριογράφος σε κόμικ τίτλους όπως o Λούκυ Λουκ σε σχέδια του Μορίς και o Ιζνογκούντ σε σχέδια του Ταμπαρί. Ομως ο πιο σπουδαίος ήρωάς του είναι ο Αστερίξ. Τα κόμικς όπου πρωταγωνίστησε έγιναν κλασικά, θεμέλιο για τη μετέπειτα εξέλιξη της γαλλοβελγικής σχολής κόμικς. Ο Γκοσινί, μελετώντας Ιστορία -στο δοκίμιο «Αστερίξ και Ιστορία» (εκδ. Μαμουθκόμιξ) που υπογράφουν οι πανεπιστημιακοί διδάκτορες της Ιστορίας Sunnyva van der Vegt και Rene van Royen φαίνεται το εν πολλοίς τεκμηριωμένο ιστορικό υπόβαθρο του κόμικ- έχτισε ένα σύμπαν ευφάνταστων ηρώων. Ταίριαξε καταστάσεις και δρώμενα της εποχής, διατήρησε ισορροπία στις γκάφες, στα λογοπαίγνια, στη δράση, στις παρεξηγήσεις. Οι χαρακτήρες του ήταν κρυστάλλινοι. Και οι ιστορίες που έγραφε απογειώνονταν χάρη στη σχεδιαστική δεινότητα του Ουντερζό. Μία από τις πιο άρτιες συνεργασίες κειμενογράφου και σχεδιαστή στην ιστορία των κόμικς. Ο Ουντερζό μόνος Αλίμονο, ο Ρενέ Γκοσινί έφυγε νωρίς από τη ζωή. Πόσο τραγικό: η καρδιά του δεν άντεξε ένα ιατρικό τεστ κόπωσης. Ηταν το 1977 και η ηλικία του ήταν μόλις 51 ετών. Ο Αλμπέρ Ουντερζό συνέχισε τον Αστερίξ. Εγραφε τα σενάρια, βελτιώθηκε αισθητά στο σχέδιο, όμως η απουσία του συνεργάτη του άρχισε να γίνεται εμφανής, όταν ο Ουντερζό σταδιακά παραβίαζε τους κανόνες απίθανου και υπερβολής που είχε ορίσει ο Γκοσινί. Συναντήσαμε ακόμη και εξωγήινους! Κάποιος είχε γράψει: «τα κόκαλα του Γκοσινί θα τρίζουν» αναφερόμενος στο τελευταίο του έργο «Και ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους» (2005) - όπου και οι εξωγήινοι. Ο τίτλος υπονοούσε ότι θα ήταν η τελευταία περιπέτεια που θα σχεδίαζε. Η επιβεβαίωση ήρθε το 2011 με την επίσημη ανακοίνωση από τον Ουντερζό ότι κρεμάει τα πενάκια του. Η νέα γενιά Και τώρα, σειρά έχουν οι Jean-Yves Ferri και Didier Conrad που παρουσιάζονται φιλόδοξοι και διαβασμένοι και αναλαμβάνουν να ανανεώσουν μια βαριά κληρονομιά. Αυτό όμως που παρουσιάζουν, αν και σχεδιαστικά, σε γενικές γραμμές και με λίγες καινοτομίες, είναι πιστό στο ύφος παλαιότερων τευχών, δεν είναι το κόμικ που διαβάσαμε ξανά και ξανά σε σημείο που αποστηθίσαμε κάθε ατάκα, κάθε σκηνή. Οι χαρακτήρες είναι κάπως διαφορετικοί. Ο καινούργιος Αστερίξ σαν να στερείται της παλιάς του δυναμικής και γοητείας. Σαν να υπάρχει μια εύκολη καταφυγή σε χαζοχαρούμενα και επαναλαμβανόμενα αστειάκια. Ομως δεν παύει να ξυπνά μνήμες και να μας κάνει να νοσταλγούμε. Οπως συμβαίνει με τις νέες περιπέτειες του Λούκυ Λουκ, χωρίς τον Μορίς, «πατέρα» του Λούκυ Λουκ. Ο Βέλγος δημιουργός έφυγε από τη ζωή το 2001, αλλά το χιουμοριστικό έπος της Αγριας Δύσης με αυτούς τους γκροτέσκους χαρακτήρες, εδώ και μια δεκαετία βρίσκει συνέχεια στα σχέδια του Achde. Και πρόσφατα είδαμε στα ελληνικά το «Λούκυ Λουκ εναντίον Πίνκερτον» σε σενάρια των Daniel Pennac & Tonino Benacquista (υπάρχουν κάποια που ακόμη δεν έχουν μεταφραστεί) όπου ο φτωχός και μόνος καουμπόι έρχεται αντιμέτωπος με τη μητροπολιτική αστυνομία, και για άλλη μια φορά οι Ντάλτονς κλέβουν την παράσταση. Ομως και πάλι, δεν είναι το ίδιο χωρίς εσένα, Ρενέ Γκοσινί. πηγή
-
- 21
-
- Καθημερινή
- Αστεριξ
-
(and 3 more)
Tagged with:
-
Δεν είναι καθόλου εύκολο για έναν νέο συγγραφέα ή καλλιτέχνη να αναλάβει τη συνέχιση ενός επιτυχημένου κόμικ. Οι προσδοκίες από εκείνον είναι μεγάλες. Αν και πολύ διστακτικοί, οι διάδοχοι του Ουντερζό και του Γκοσινί καταφέρνουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Χωρίς όμως να κάνουν θαύματα. Σε λίγες ημέρες Σκωτσέζοι όλων των ηλικιών θα κληθούν να αποφασίσουν ποιον θέλουν να τους κυβερνήσει. Είδηση της επικαιρότητας; Οχι μόνο. Είναι και το σημείο κορύφωσης της νέας ιστορίας του Αστερίξ, στη χώρα των Πικτών, που βγήκε πλέον στα ελληνικά. Η αλήθεια είναι ότι περιμέναμε αρκετά. Ηταν 2005 όταν ο Αλμπέρ Ουντερζό εξέδωσε το αποτυχημένο «Ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους». Τότε οι περισσότεροι μιλούσαν για το άδοξο τέλος των περιπετειών του μικρόσωμου Γαλάτη που αγαπήθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο. Οκτώ χρόνια μετά, ο 87χρονος εν ζωή «πατέρας» του Αστερίξ (ο έτερος, ο Ρενέ Γκοσινί, είχε πεθάνει νεότατος το 1977) έλαβε τη μεγάλη απόφαση: να αφήσει τον ήρωά του να προχωρήσει χωρίς εκείνον. Διάδοχοι χρίστηκαν ο Ζαν-Ιβ Φερί στα κείμενα και ο Ντιντιέ Κονράντ στο σχέδιο. Το έργο τους, δύσκολο. Να σταθούν αντάξιοι των προσδοκιών και να προσθέσουν τη δική τους πινελιά. Αν δεν τα κατάφερναν θα τους έριχναν στα λιοντάρια. Εύκολα. Απ' ό,τι φαίνεται όμως μάλλον τη γλιτώνουν, κυρίως επειδή επέλεξαν την ασφαλή οδό: επιστροφή στα βασικά, χωρίς καινοτομίες. Οι σφαλιάρες πέφτουν βροχή στη χώρα των Πικτών και ευτυχώς όχι στα... κεφάλια των συνεχιστών του έργου των Ουντερζό - Γκοσινί. Τα σχέδια μάλιστα του Ντιντιέ Κονράντ είναι πολύ κοντά σε εκείνα του Αλμπέρ Ουντερζό Η ιστορία έχει ως εξής: βολτάροντας στην παραλία οι Γαλάτες ανακαλύπτουν έναν άνθρωπο μέσα σε ένα κομμάτι πάγου και αποφασίζουν να τον ξεπαγώσουν. Πώς έγινε με τον Λουί ντε Φινές στο φιλμ «Κατεψυγμένος» (1969) του Εντουάρ Μολιναρό; Ετσι. Μαθαίνουν ότι πρόκειται για τον Μακ Όλοχ, έναν Πίκτο από την Καληδονία (Σκωτία) και τον βοηθούν να επιστρέψει στο χωριό του και να αντιμετωπίσει τον κακό αρχηγό της αντίπαλης φατρίας που τον εξόρισε. Ο αντιπαθής αυτός αρχηγός λέγεται Μακ Άβεθ, αλλά στην όψη δεν είναι άλλος από τον γνωστό γάλλο ηθοποιό Βενσάν Κασέλ! Προστίθεται έτσι κι εκείνος στη μεγάλη λίστα πραγματικών προσώπων που παίρνουν ρόλους στις περιπέτειες του Αστερίξ και η οποία περιλαμβάνει από τον Κερκ Ντάγκλας (επαναστάτης σκλάβος Σπάρτακις στη «Γαλέρα του Οβελίξ» και τον Σον Κόνερι (πράκτορας Μηδενμηδενεξίξ στην «Οδύσσεια του Αστερίξ») έως τον Ζακ Σιράκ (μάνατζερ Κάιους Γιάπιους στο «Οβελίξ και Σία») και τον ίδιο τον Μπενίτο Μουσολίνι (εκατόνταρχος Μουσολίνιους στον «Αγώνα των Αρχηγών»). Το ταξίδι στη Σκωτία έχει πολλά από τα κλασικά στοιχεία του χιούμορ του Γκοσινί, αρκετά γκαγκς και χάπι εντ δεδομένο. Η σύγχρονη ιστορία διεκδικεί το μερίδιό της με τις παραπομπές στο δημοψήφισμα για τη Σκωτσέζικη Ανεξαρτησία. Οι ψηφοφόροι λαδώνονται με ουίσκι, όσοι πολιτικοί μιλούν με ξύλινη γλώσσα τρώνε ένα ξύλο στο κεφάλι, οι γυναίκες απαιτούν εκσυγχρονισμό και κάποιος μιλά για «δημοκρατία, σαν των Ελλήνων» (για να πάρει την πληρωμένη απάντηση: «Των ποιων;»). Οι νέοι ανάδοχοι του Αστερίξ: αριστερά ο σχεδιαστής Ντιντιέ Κονράντ και δεξιά ο σεναριογράφος Ζαν-Ιβ Φερί Όλα καλά. Γιατί όμως τότε κλείνοντας το άλμπουμ νιώθεις πως κάτι λείπει; «Ο Αστερίξ στους Πίκτους» είναι μάλλον μια χαμένη ευκαιρία για μια απογειωτική ιστορία. Οι Σκωτσέζοι είναι ένας λαός που συνοδεύεται από πλήθος εθνικών στερεοτύπων, από την περιβόητη τσιγκουνιά τους μέχρι τον... Μπρέιβχαρτ και τον Χαϊλάντερ. Με τέτοια στερεότυπα ανέκαθεν έπαιζαν οι περιπέτειες του Αστερίξ. Ωστόσο εδώ οι νέοι συγγραφείς διστάζουν και δεν τα εκμεταλλεύονται όσο πρέπει. Περιορίζονται στα εύκολα: τα κόκκινα μαλλιά, στα κιλτ και το τέρας του Λοχ Νες. Ούτε καν με τα ονόματα δεν γίνεται έξυπνη πλάκα: με ένα Μακ- μπροστά μπορεί ένας έξυπνος κειμενογράφος (ή μεταφραστής) να κάνει θαύματα, αλλά εδώ το μόνο πραγματικά αστείο όνομα είναι ο Μακ Ροβιοτίκ! Για να γλιτώσουν τα... λιοντάρια, που λέγαμε πριν, οι συγγραφείς φάνηκαν άτολμοι αλλά πέρασαν τις εξετάσεις. Με θεατρικούς όρους θα μπορούσαμε να πούμε ότι «Ο Αστερίξ στους Πίκτους» είναι μια πρόβα τζενεράλε που δεν πάει και πάρα πολύ καλά. Σε τέτοιες περιπτώσεις όμως συχνά ακολουθεί μια καλή παράσταση. Τα σχέδια του Κονράντ ακολουθούν πιστά το χέρι του Ουντερζό. Ο Φερί δεν είναι Γκοσινί, αλλά έχει άποψη και χιούμορ. Πρέπει όμως να ξεμαγκωθούν. Σε κάθε περίπτωση, οι φανατικοί οπαδοί της σειράς θα αισθανθούν ότι επιστρέφουν σε γνώριμα μέρη. Το χωριό στέκει εκεί, απαράλλαχτο, ο Αυτοματίξ με τον Αλφαβητίξ είναι επίσης εκεί να τσακώνονται για τα ψάρια, ο Αστερίξ με τον Οβελίξ κάνουν το ταξίδι τους, οι Ρωμαίοι τρώνε της χρονιάς τους και στο τέλος η περιπέτεια κλείνει με ένα μεγάλο τσιμπούσι. Οι οιωνοί για το μέλλον δείχνουν θετικοί. Αλλωστε το εξώφυλλο της νέας περιπέτειας μιλά από μόνο του: ο Οβελίξ, σχεδιασμένος από το χέρι του Ουντερζό, παραδίδει τη «σκυτάλη». Δίπλα του ο Αστερίξ, καμωμένος από την πένα του Κονράντ, κλείνει το μάτι, κάνει... λάικ στους αναγνώστες και υπόσχεται μια καλή συνέχεια. Πολλά από τα λογοπαίγνια είναι μόνο για γαλλοτραφείς ή μυημένους και δυστυχώς χάνονται στην μετάφραση. Στο πρόσωπο του βάρδου ΜακΚελ αναγνωρίζουμε τον τραγουδιστή Τζόνι Χάλιντεϊ, ενώ ακόμη και το όνομά του παραπέμπει στο «Ma gueule», ένα από τα γνωστότερα τραγούδια του. Λίγο αργότερα ο ίδιος τραγουδά μελοδραματικά «Μη μ' αφήνεις, μη». Πρέπει να ανατρέξει κανείς στο πρωτότυπο «Ne me kilt pas» για να καταλάβει το λογοπαίγνιο με τα κιλτ και το τραγούδι «Ne me quitte pas» του Ζακ Μπρελ. Η ελληνική μετάφραση απευθύνεται σε δυνατούς λύτες: «Μη μ' αφήνεις, μη» ήταν η διασκευή του τραγουδιού διά στόματος Γιάννη Πάριου! Ελάχιστοι επίσης Ελληνες θα αντιληφθούν ότι το τέρας του Λοχ ονομάζεται Αφνόρ από τον AFNOR, τον Γαλλικό Οργανισμό Τυποποίησης (τον αντίστοιχο του διεθνούς ISO ή του ελληνικού ΕΛΟΤ). Η ελληνική έκδοση θα μπορούσε να βοηθηθεί πολύ με υποσημειώσεις και μια πιο ευρηματική απόδοση... Και το σχετικό link...
-
- 14
-
- Jean-Yves Ferri
- Didier Konrad
-
(and 1 more)
Tagged with: