Search the Community

Στην προσπάθειά μου να ανακαλύψω περισσότερους τίτλους από το Black Label της DC έπεσα πάνω στη διλογία των Jeff Lemire-Andrea Sorrentino, Joker: Killer Smile και Batman: The Smile Killer. Το δημιουργικό δίδυμο συνεργάζεται σε αρκετές δουλειές τα τελευταία χρόνια με το Wolverine: Old Man Logan να είναι η πιο γνωστή δουλειά τους για τη Marvel, καθώς και το Gideon Falls για την Image. Εδώ πιάνουν δουλειά για το Black Label της DC και η αλήθεια είναι πως αυτό το imprint μοιάζει να τους πηγαίνει γάντι για τις ιστορίες που θέλουν να πουν. Σήμερα θα δούμε το Joker: Killer Smile, μια σειρά τριών τευχών που κυκλοφόρησαν από τον Οκτώβριο του 2019 έως το Φεβρουάριο του 2020. Σενάριο Αρχικά το σενάριο του Lemire φαίνεται ότι θα αφορά μία ακόμα ιστορία για τον Joker στο άσυλο Arkham, αλλά γρήγορα μαθαίνουμε πως δεν πρόκειται για τίποτα τέτοιο. Ουσιαστικά ξεκινάμε με τον Joker, ο οποίος εξομολογείται σε κάποιον ότι θέλει να δημιουργεί όμορφα πράγματα και εικόνες. Αυτός αποκαλύπτεται πως είναι ο Ben Arnell, ένας ψυχίατρος ο οποίος κάνει διάφορα sessions με τον διάσημο κακοποιό, ευελπιστώντας ότι θα εκμαιεύσει πληροφορίες από εκείνον. Η προϊστάμενη του φοβάται πως ο Ben έχει επηρεαστεί από τις θεραπείες όπως η Harley Quinn, αλλά ο Ben είναι σίγουρος ότι έχει διαχωρίσει σωστά την επαγγελματική του καριέρα από την προσωπική του ζωή. Του δίδονται ακόμα λίγες εβδομάδες διορία για να δει αν θα σημειώσει πρόοδο. Τα πράγματα αρχίζουν και φαντάζουν κάπως περίεργα για τον Ben όσον αφορά τη γυναίκα και το γιο του. Μία μέρα πηγαίνει να διαβάσει ένα παραμύθι που ξεκινάει με αστείες και γλυκές εικόνες και αφορά έναν κλόουν, τον Mr. Smiles που ζει στη Happyville, αλλά αυτό γρήγορα μετατρέπεται σε ένα φεστιβάλ αιματηρών εικόνων, με τον Ben να μη ξέρει τι πρέπει να πει στο παιδί του. Αναρωτιέται πως βρέθηκε αυτό εκεί. Αργότερα αρχίζουν να τον βασανίζουν εφιάλτες με περίεργες, ψυχεδελικές εικόνες και τον ίδιο να ξυπνά έντρομος, ενώ ανακαλύπτει πως ο Joker γνωρίζει τα ονόματα της οικογένειάς του, ενώ είναι σίγουρος ότι δεν του τα έχει αναφέρει ποτέ. Έτσι στο τέλος του δεύτερου τεύχους μετά από αρκετή ταλαιπωρία του ήρωά μας, έρχεται η αποκάλυψη που φυσικά δε θα γίνει εδώ. Το νόημα όμως είναι ότι ο Joker έκανε πάλι αυτό που ξέρει να κάνει καλά. Καταφέρνει και φέρνει με το μέρος του έναν άνθρωπο που ήθελε να τον γιατρέψει, του δείχνει ποια είναι η ωμή πραγματικότητα και τι πραγματικά συμβαίνει τόσο καιρό και έχει μαζί του ένα σύμμαχο. Νοήματα και τρόποι αφήγησης O Lemire καταφέρνει μέσα από πάνω-κάτω 100 σελίδες να περάσει στον αναγνώστη πολλά από τα νοήματα που επιζητά. Αυτό που μας δείχνει είναι η αργή και σταθερή διάβρωση ενός επιστήμονα από έναν παρανοϊκό κακοποιό μεν, ο οποίος μεθοδικά χτίζει την αλλοίωση του χαρακτήρα του αντιπάλου του με στόχο να τον φέρει στην πλευρά του. Τα κίνητρα του Joker είναι εξαιρετικά απλά. Θέλει να φύγει από το άσυλο Arkham και αποδεικνύεται εξαιρετικά ικανός με τη δουλειά που κάνει στα sessions με τον Ben. Ένα άλλο σημείο που θεωρώ πολύ δυνατό είναι οι διαφορετικοί τρόποι αφήγησης που βλέπουμε συνεχώς στο κόμικ. Ο πρωταγωνιστής μας παραμένει ο Ben, αλλά βλέπουμε σε πολλά σημεία και τον Joker και κυρίως ο πιο καινοτόμος τρόπος όλων είναι μέσα από την ιστορία του Mr. Smiles στο Happyville. Ουσιαστικά αυτό που κάνει το δίδυμο είναι να δείχνει παράλληλα δύο εικόνες, αρχικά από το παραμύθι, οι οποίες όμως λαμβάνουν χώρα στην πραγματική ζωή. Είναι πιο πολύ αλληγορικό και όχι ένας τρόπος εξαγνισμού της βίας που ασκούν οι πρωταγωνιστές. Σχέδιο και Χρωματισμός Το σχέδιο του Sorrentino είναι άψογο. Πολύ ευρωπαϊκό με λεπτές γραμμές, όμορφα κάδρα και πολύ εκφραστικά πρόσωπα. Ο Joker του δε θυμίζει σε πολλά τους άλλους Jokers που έχουμε δει. Ειδικά στις σκηνές στο ψυχιατρείο είναι σαν να βλέπεις έναν κανονικό άνθρωπο με τα χρώματα του Joker και νομίζω πως αυτός ήταν και ο στόχος. Από την άλλη σε κάποια καρέ ο Joker θυμίζει πολύ τον Joker του Alan Moore στο The Killing Joke, ενώ στοιχεία έχουν παρθεί και από το The Laughing Fish (όπως και στο The Three Jokers των Johns-Fabok). Μεγάλο ατού και ο χρωματισμός όμως. Είχα καιρό να δω ένα κόμικ να εναλλάσσει τόσο όμορφα τη χρωματική του παλέτα. Στις σκοτεινές σκηνές και τις horror στιγμές του χρησιμοποιούνται πολύ χρώματα στις αποχρώσεις του γκρίζου. Στις πιο φωτεινές σκηνές ή στις σκηνές που ηθελημένα φαίνονται χαρούμενες όπως αυτές του παραμυθιού του Mr. Smiles, η Jordie Bellaire χρησιμοποιεί ανοιχτά χρώματα στις αποχρώσεις του πράσινου, του κίτρινου και φυσικά του μωβ ώστε να αναδείξει την ατμόσφαιρα της εκάστοτε σκηνής, με έναν ειρωνικό τρόπο αφού μιλάμε για ενήλικο κόμικ. Όπως και να ‘χει το σχέδιο και ο χρωματισμός σαν πακετάκι δημιουργούν έναν εξαιρετικό συνδυασμό. Είναι αυστηρά Joker κόμικ και δεν έχει σχέση με Batman. Σε ποιους απευθύνεται όμως; Η συνολική εμφάνιση του Batman περιορίζεται σε δύο με τρία καρέ και δεν έχει καθόλου συμμετοχή. Ουσιαστικά θα δούμε τη δική του μεριά στο Batman: The Smile Killer που έχω σκοπό να κάνω σύντομα κριτική. Δεν είναι κόμικ για όσους γουστάρουν Batman, αλλά είναι ένα κόμικ που υπερτονίζει την παράνοια του Joker και σε βυθίζει στην ψυχεδέλειά του, άρα το προτείνω 100% σε όσους διαβάζουν υπερηρωικό, αλλά είναι κατάλληλο και για άτομα με επιδερμική επαφή με το είδος που γουστάρουν ωστόσο την ψυχοσύνθεση του Joker και θα θέλανε να δουν περισσότερα γύρω από αυτή. Σύνοψη Πολύ δυνατός τίτλος για το Black Label της DC ο συγκεκριμένος και μέσα στις επόμενες ημέρες θα διαβάσω και το Batman: The Smile Killer για να δω ουσιαστικά τι σχέση έχει ο Batman με όλο αυτό. Εκτός από μεμονωμένα τα τρία τεύχη του Joker: Killer Smile μαζί με το ένα τεύχος του Batman κυκλοφορούν σε collected hardcover έκδοση εδώ και σχεδόν έναν μήνα. Για μένα προτείνεται ανεπιφύλακτα.

Σήμερα είχα διάθεση για ένα μικρό one-shot οπότε είδα ότι είχα να διαβάσω το Dark Knight Returns: The Golden Child, ένα από τα τρόπον τινά sequels που έγραψε ο Frank Miller σχετικά με το σύμπαν του Dark Knight Returns και το οποίο κυκλοφόρησε για το DC Black Label. Νομίζω ότι ο Frank Miller θα έχει πάντα το ελεύθερο να κάνει ό,τι γουστάρει με το σύμπαν του Dark Knight Returns λόγω του πρώτου κόμικ που είναι αριστούργημα της ένατης τέχνης. Από εκεί και μετά έχει προσφέρει ένα κακό sequel και το πολύ μέτριο The Master Race όπου κυριολεκτικά δε γινόταν τίποτα. Αυτό το μικρό τευχάκι για να φανταστείτε δεν έχει καν Batman. Οι ήρωες μας είναι οι Carrie Kelley ως Batwoman και τα παιδιά του Superman, η Lara και ο Jonathan με την πρώτη να έχει παίξει σημαντικό ρόλο έως τώρα, ιδιαίτερα στο Master Race. Νομίζω ότι το μεγάλο κακό είναι αυτή η διάθεση καυστικού πολιτικού σχολιασμού που υπάρχει από τον Miller. Δεν είναι ένα κόμικ με γενικότερες πολιτικές προεκτάσεις όπως το πρώτο Dark Knight Returns, είναι ένα δημιούργημα που για να φέρει κακούς όπως ο Joker και ο Darkseid χρησιμοποιεί σε μεγάλο βαθμό τον Trump και την τεταμένη jκαι τοξική πολιτική κατάσταση που υπήρχε στην Αμερική ως υπόβαθρο για τα κίνητρά τους. Η ιστορία αναπτύσσεται σχετικά γρήγορα, αλλά δεν προλαβαίνεις να δεθείς με χαρακτήρες, ούτε είναι πολύ ξεκάθαρος ο στόχος του Miller καταλήγοντας γενικότερα να έχει μια πλοκή-αχταρμά. O Rafael Grampá στο σχέδιο αποτελεί μια φρέσκια και έξυπνη επιλογή. Έχει πιο καθαρό σχέδιο από τον συγγραφέα του κόμικ που στο Strikes Again κόντευε να θέλει να μας βάλει φωτιά στα μάτια και ταυτόχρονα είναι τόσο βρώμικα και σκοτεινά τα καρέ του που καταλαβαίνεις ότι ανήκει 100% σε αυτό το universe. Οι μάχες είναι καλές, η στολή της Batwoman είναι όμορφη, γενικά είναι πρωτότυπο και ταιριαστό, αλλά όπως διάβασα και σε ξένες κριτικές εκνευρίστηκαν και εκείνοι όπως και εγώ, με το πόσο πυκνογραμμένο είναι το σενάριο του Miller στη φάση της αφήγησης που κρύβει μέρος των καρέ. Σε γενικές γραμμές, το Golden Child είναι μια συνέχεια του The Master Race που συνεχίζει τη σειρά εξίσου μέτρια και χωρίς ιδιαίτερο νόημα. Θέλει να μιλήσει για υπερήρωες, να βάλει στο παιχνίδι μεγάλους κακούς, να κάνει πολιτική σάτιρα και τελικά όλο αυτό καταλήγει σε ένα πολύ μπερδευτικό και άνευ ουσίας αποτέλεσμα. Μάλλον χαρακτηριστικό του Miller τα τελευταία χρόνια...

Ψάχνοντας λίγο τι να διαβάσω από το DC Black Label, το μάτι μου έπεσε στον Superman που γενικά δεν έχει και πολύ την τιμητική του στο συγκεκριμένο imprint. Έτσι είπα να δώσω μια ευκαιρία σε αυτόν τον τίτλο με τη λογική ότι έχει Superman αλλά και Lobo οπότε μου κίνησε το ενδιαφέρον. Συν ότι ο Tim Seeley είναι ένα από τα υποτιμημένα ονόματα της DC γενικά. Οι τελευταίοι του είδους τους Το κόμικ ξεκινάει με μια περίεργη και ιδιαίτερη μορφή που λέγεται Numen. Επίσης μεγάλο ρόλο στο κόμικ παίζει η Dr. Semedea Flik, μια μελετητής ειδών που έχουν απομείνει από εξαφανισμένους πλανήτες, η οποία δείχνει ενδιαφέρον για τους δύο πρωταγωνιστές μας. Κάθε τεύχος είναι ουσιαστικά και ένα διαφορετικό arc που όλα μαζί στο τέλος σχηματίζουν μια ενιαία ιστορία. Στο πρώτο έχουμε την πρώτη συνάντηση των δύο ηρώων, οι οποίοι προφανώς δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους και τελικά ο Lobo αποφασίζει να κάνει τη ζωή του Superman δύσκολη. Είναι μια ιστορία με έναν ευρύτερο κοινωνικό σχολιασμό σχετικά με την κουλτούρα των social media. Το δεύτερο τεύχος αφορά την προσπάθεια του Numen να αναστήσει τους δύο κόσμους των Superman και Lobo, δηλαδή τον Krypton και τον Czarnia, αλλά κάνει λάθος και τελικά στέλνει τον έναν στον πλανήτη του άλλου Εδώ έχουμε τις περιπέτειες στον πλανήτη που δεν είναι πραγματικά δικός τους με γνωστά πρόσωπα από τη μυθολογία του Superman να κάνουν την εμφάνισή τους. Ωστόσο ο Numen παίρνει την απόφαση να τερματίσει την επανασύσταση των δύο πλανητών. Στην πραγματικότητα ο Numen το έχει κάνει αυτό και σε άλλους πλανήτες και μια ομάδα πλασμάτων που είναι οι τελευταίοι του πλανήτη τους, τον κυνηγούν. Στο τρίτο και τελευταίο τεύχος ο Lobo με τον Superman προστατεύουν το Numen ώσπου ο Lobo αποφασίζει να εκμεταλλευτεί πλήρως τις δυνατότητες της διάστασης που βρίσκονται και τελικά να γράψει ένα καινούριο universe με τον ίδιο να αποτελεί τον ήρωα και να έχει τη δική του ομάδα και ο Superman να είναι ο κακός σε όλο αυτό κάνοντας πράξη όσα είδαμε και στο πρώτο μέρος της ιστορίας. Προφανώς το θέμα του τελευταίου τεύχους είναι η ιστορία αυτού του timeline και πως τελικά όλα θα γίνουν όπως πρώτα. Αν και γενικά το concept είναι ενδιαφέρον, δε μπορώ να πω ότι ικανοποιήθηκα. Το κόμικ έχει θέμα concistency. Δεν είναι συνέχεια ούτε στο ύφος ούτε στο σενάριο. Αλλού είναι πιο αστείο, αλλού δραματικό, αλλού έχει μάχες και άλλοτε περνάμε πάρα πολλή ώρα όπου πραγματικά δε γίνεται τίποτα και απλώς μιλάνε και εξηγούν την υπόθεση. Το σχέδιο έχει κάτι λίγο από manga, αλλά γενικά γενικά έχει και τον ευρωπαϊκό αέρα της Ιταλίδας Mikra Andolfo. Εμένα μου έβγαλε και μια παιδικότητα σε κάποια καρέ αν και μιλάμε για ενήλικο κόμικ, οι χρωματισμοί είναι ωραίοι, αλλά στο φινάλε δε νιώθω και τόσο ικανοποιημένος. Καλή ιδέα, κακή εκτέλεση δυστυχώς. Ο Lobo είναι καλογραμμένος, ο Superman όχι τόσο. Οι άλλοι χαρακτήρες είναι συμπαθείς. Γενικά όμως η ιστορία χωλαίνει σε αρκετά σημεία της και αυτό που της λείπει είναι το να έχει ένα πιο στρωτό και σαφές σενάριο και όχι αυτά τα συνεχόμενα πέρα δώθε και τις ξαφνικές εμφανίσεις χαρακτήρων. Ο ρυθμός του ως ανάγνωσμα είναι πραγματικά πολύ ανακατεμένος, άλλοτε αργός και άλλοτε πολύ γρήγορος. Η πρόταση μου είναι να το διαβάσετε αν θέλετε κάτι από Lobo στις αναγνώσεις σας, αλλά δυστυχώς δε με άφησε πολύ ικανοποιημένο.

Η αλήθεια είναι ότι είχα όρεξη για ένα καλό Batman κόμικ, αλλά είπα να κάνω ένα ολιγοήμερο διάλειμμα από το run του Tom King που καλύπτω με τις κριτικές μου, οπότε τσέκαρα το DC Black Label και με κέρδισε το The Imposter. Πρόκειται για μια ιστορία μόλις τριών τευχών και στο σχέδιο έχει τον Andrea Sorrentino που αν και φέτος ακούστηκε αρκετά το όνομα του λόγω του ότι κατηγορήθηκε για χρήση ΑΙ σε κάποια καρέ του, πρόκειται για έναν φανταστικό σχεδιαστή που θυμίζει το σχέδιο του Sean Phillips και έχει στην πλάτη του εξαιρετικές δουλειές, κυρίως με τον Jeff Lemire στα Gideon Falls, Joker: Killer Smile, Batman: Smile Killer και Old Man Logan. Η ιστορία Το The Imposter είναι μια ιστορία του Mattson Tomlin που προέρχεται από το χώρο των ταινιών, έχοντας συμβάλλει στο The Batman του Matt Reeves, με τον οποίο θα γράψουν μαζί το σενάριο του sequel. Όπως καταλαβαίνετε, προφανώς η ιστορία είναι αρκετά επηρεασμένη από το noir στυλ το οποίο αρέσει στον Tomlin και ο Sorrentino είναι ιδανικός να το πλαισιώσει. Η ιστορία αφορά ένα εναλλακτικό σύμπαν προφανώς, όπου μετά το θάνατο των γονιών του ο Bruce Wayne γίνεται ένα δύσκολο παιδί, ο Alfred παραιτείται και τελικά ο Bruce πηγαίνει σε ένα στρατιωτικό σχολείο στη Ρωσία και φεύγει για χρόνια από τη Gotham. Πλέον ο Bruce είναι εδώ και λίγο καιρό ο Batman και μετά από ένα δύσκολο ανθρωποκυνηγητό που τον τραυμάτισε άσχημα, καταφεύγει στην Leslie Thompkins η οποία τον γιατρεύει μεν, αλλά κάνει μαζί του μια συμφωνία. Θα αναλάβει ξανά την ψυχοθεραπεία του σε καθημερινή βάση σε αντάλλαγμα με το να μην αποκαλύψει την ταυτότητα του. Ο Batman αποτελεί πρόβλημα για τους πλούσιους της πόλης και ιδιαίτερα τον Mr. Wesker, έναν ευκατάστατο πολίτη και χορηγό της αστυνομίας που αναθέτει στη Detective Blair Wong, τον συνεργάτη της Hatcher και άλλους αστυνομικούς να συλλάβουν τον Batman. Τα προβλήματα ξεκινούν όταν εμφανίζεται ένας νέος Batman, προφανώς ψεύτικος, ο οποίος σκοτώνει εγκληματίες. Η αστυνομία νομίζοντας ότι είναι ο κανονικός, εξαπολύει κανονικότατο κυνήγι εναντίον του. Γρήγορα βρίσκουν ότι οι εγκληματίες που σκοτώνονται έχουν κοινά στοιχεία και ξετυλίγουν το κουβάρι του μυστηρίου. Την ίδια ώρα ο Bruce συνεχίζει τις ψυχοθεραπείες με τη Leslie, η οποία προσπαθεί να τον πείσει ότι δεν είναι αρκετό το να είναι ο Batman για να βοηθήσει την πόλη. Ωστόσο ο Bruce θα συνεργαστεί με την Detective Wong προκειμένου να έχει περισσότερα στοιχεία να βρει τον μιμητή του. Οι εντυπώσεις μου για το σενάριο και το σχέδιο Είναι μια πραγματικά πολύ όμορφη, noir ιστορία που έχει μόλις τρία τεύχη, αλλά προλαβαίνει πολύ να αναπτύξει τις ιστορίες που χρειάζονται. Εντάσσεται στην κατηγορία των Bat μυστηρίων υπό την έννοια ότι προσπαθούμε να μάθουμε ποιος είναι ο Imposter Batman και τι σχέση έχει με τον κανονικό. Παράλληλα στους χαρακτήρες γίνεται εξαιρετική δουλειά και η σύνδεση του Batman με τη Detective και τους υπόλοιπους χαρακτήρες χτίζεται πολύ οργανικά και πολύ σταθερά. Η αποκάλυψη είναι δυνατή και ο Tomlin έχει φροντίσει να αφήσει τα απαραίτητα στοιχεία στα προηγούμενα τεύχη. Από εκεί και πέρα αν σου αρέσει ο Andrea Sorrentino στο Joker: Killer Smile δε γίνεται να μη σου αρέσει και εδώ. Προσθέτει περισσότερες noir πινελιές, κάνει τις σκιές του πολύ πιο έντονες και απεικονίζει λιγότερο φωτεινά τα χαρακτηριστικά των ηρώων του. Μπορείτε να δείτε και από τις φωτογραφίες ότι το στυλ είναι πολύ σκοτεινό, αλλά αυτό αρμόζει σε μια τέτοια ιστορία μυστηρίου όπου αντιμετωπίζει τις θεματικές του αν σκοτώνει ο Batman και αν κάνει καλό ο Bruce Wayne στην πόλη του με το να είναι ο Batman. Εμένα με κέρδισε αυτή η ιστορία και τη θεώρησα ένα ευχάριστο ανάγνωσμα, ιδιαίτερα στη φάση που είμαι και θέλω ένα καλό μυστήριο να διαβάσω. Επίσης θα ήταν καλή επιλογή για έκδοση στα ελληνικά

Έλεγα να φτιάξω την παρουσίαση όταν τελειώσει η ιστορία, αλλά μιας και έχουμε δύο ακόμα τεύχη μέχρι να τελειώσει αυτός ο τίτλος, προτιμώ για τους λίγους που (λογικά) θα ενδιαφέρονται να φτιάξω ένα θρεντ-παρουσίαση για να συζητάμε τι συμβαίνει σε κάθε νέο τίτλο. Πως φτάσαμε στο The Three Jokers Το Batman: Three Jokers λοιπόν είναι μια σειρά που περιμένουμε αρκετά χρόνια να απαντήσει στα ερωτήματα που μας έχουν δημιουργηθεί από το τέλος του Darkseid War. Συγκεκριμένα τότε ο Batman έχοντας καθίσει στην καρέκλα του Mobius μπορούσε να θέσει δύο ερωτήσεις. Η πρώτη ήταν το όνομα του δολοφόνου των γονιών του όπου δόθηκε η σωστή απάντηση και η δεύτερη ήταν το όνομα του Joker. Η απάντηση που έλαβε όμως τον προβλημάτισε, καθώς μαθαίνουμε ότι υπάρχουν 3 Jokers. Στα επόμενα τεύχη και στο one-shot DC Rebirth που ξεκίνησε το σχετικό relaunch έγιναν κάποιες νύξεις με τον Bruce να μελετάει διάφορες εικόνες του Joker, αλλά δε δόθηκε επίσημη απάντηση έως τη μέρα που ανακοινώθηκε ότι ο Geoff Johns (τότε writer του Justice League) θα συνεργαστεί με τον Jason Fabok σε μια μίνι σειρά τριών τευχών για το Black Label της DC για να μάθουμε εν τέλει την απάντηση σε όσα αναρωτιόμαστε και στις υποθέσεις που κάνουμε τόσα χρόνια. Το τεύχος #1 κυκλοφόρησε φέτος τον Αύγουστο, το επόμενο αναμένεται στα τέλη Σεπτέμβρη και το τρίτο και τελευταίο τον Οκτώβρη, ενώ σχετικά γρήγορα, δηλαδή το Νοεμβρη θα βγει η collected έκδοση. Το σενάριο του Geoff Johns Το θετικό στο σενάριο του Johns είναι ότι δεν επικεντρώνεται στον Batman, αλλά και σε δύο ακόμα μέλη της Bat Family, τα οποία έχουν σημαδευτεί από τον Joker και έτσι επιλέγει τη Barbara Gordon και τον Jason Todd. Η Barbara Gordon που είναι η Batgirl έχει πυροβοληθεί από τον Joker στο The Killing Joke, το οποίο την άφησε παράλυτη και ο Jason Todd είχε δολοφονηθεί από τον Joker στο A Death In the Family όταν ήταν ο Robin δίπλα στον Bruce Wayne πριν τελικά αναστηθεί και γίνει ο Red Hood. Μάλιστα το γεγονός ότι ο Jason έχει την ταυτότητα που είχε ο Joker πριν μετεξελιχθεί στον σημερινό κακό είναι κάτι που ο Johns θα εξερευνήσει από το πρώτο τεύχος. Επίσης ο Geoff φροντίζει απευθείας να μας συστήσει στο ποιοι είναι οι Jokers της ιστορίας σε συνδυασμό με τους ήρωες που σημάδεψαν. Έτσι έχουμε πρώτα τον Bruce Wayne σε ένα εκπληκτικό καρέ που δείχνει όλους τους τραυματισμούς και τα σημάδια από μάχες από όλα αυτά τα χρόνια να αναπολεί επιθέσεις άλλων κακών αλλά και του Joker εναντίον του και εκεί μαθαίνουμε ότι ο πρώτος είναι ο Criminal. Ύστερα η Barbara θυμάται τη μέρα του πυροβολισμού της από τον δεύτερο, τον Comedian. Και τέλος ο Red Hood καθώς μάχεται θυμάται τη δολοφονία του από τον τρίτο, τον Clown. Η ιστορία εξελίσσεται, καθώς συμβαίνουν εγκλήματα σε τρεις διαφορετικές περιοχές την ίδια ώρα και σε όλα εμπλέκεται ο Joker. Έτσι μαθαίνουμε πως οι τρεις Jokers συνεργάζονται μεταξύ τους και γι' αυτό το λόγο ο Batman, o Red Hood και η Batgirl ξεκινούν την αποστολή τους προκειμένου να ξεδιαλύνουν το μυστήριο και το ποιος βρίσκεται πίσω από όλα και το ποιος είναι ο πραγματικός Joker. Μέσα σε όλα όμως ο εκάστοτε Joker θυμίζει στον κάθε ένα τι έχει κάνει, χτυπάει στις αδυναμίες των ηρώων και εκείνοι πρέπει να έρθουν αντιμέτωποι με το παρελθόν κάτι που δεν τους κάνει καλό και δεν τους βοηθάει στο να παίρνουν ψύχραιμα τις αποφάσεις. Η ιστορία είναι πολύ σκοτεινή και ο Johns φροντίζει όπου μπορεί να αποδίδει φόρο τιμής. Βασίζεται σε όσα έγραψαν ο Moore, o Starlin, o Wolfman και άλλοι συγγραφείς Batman, αλλά αναπτύσσει μια εντελώς καινούρια και διαφορετική ιστορία. Προσωπικά αν και το πρώτο τεύχος μου άρεσε, θεωρώ ότι κάποια μοτίβα του επαναλαμβάνονται από παρελθοντικές ιστορίες Batman και γενικότερα ο Batman στη μετά Scott Snyder εποχή μοιάζει να έχει ιστορίες που έχουν μπει σε μια λούπα, αλλά περιμένω να δω πως θα εξελιχθεί η ιστορία παρακάτω. Το σχέδιο του Jason Fabok Αν και το σενάριο του Johns είναι καλό, το σχέδιο του Fabok θεωρώ ότι πάει το κόμικ σε άλλο επίπεδο. Είναι πραγματικά τρομερός artist και όσον αφορά τον Batman έχει καταφέρει να κάνει κάθε σελίδα να είναι πανέμορφη και κάθε του πάνελ να έχει κάτι να πει. Κάθε μάχη του Fabok έχει βαρύτητα και ζωντάνια, αλλά το πιο σημαντικό είναι το πόσο υπέροχα σχεδιάζει πρόσωπα και πόσο διακριτές κάνει τις διαφορές ανάμεσα στους Jokers. Μια ιστορία που βασίζεται στο συναίσθημα και θέλει να φέρει τους ήρωες αντιμέτωπους με παρελθοντικά τους τραύματα χρειάζεται ένα σχεδιαστή που θα μπορεί να τα αποτυπώσει στο χαρτί και ο Fabok το κάνει σε κάθε σελίδα. Επίσης είναι ωραία επιλογή που οι περισσότερες σελίδες έχουν εννιά πάνελ, τρεις λωρίδες με τρία πάνελ η κάθε μία, βοηθάει πάρα πολύ τη ροή και το σενάριο προσαρμόζεται τέλεια, γιατί βλέπεις τον Red Hood σε μάχη και ταυτόχρονα θυμάται τη δολοφονία του, οπότε τα εννιά πάνελ δίνουν πολύ καλύτερη συνέχεια και δένουν πιο όμορφα την ιστορία. Για τη δουλειά του Johns έχω βρει αρκετά αντικρουόμενες απόψεις, αλλά δεν έχω δει έως τώρα κανέναν να πει κάτι κακό για το σχέδιο του Fabok. Οι αναφορές Και ο Johns με το σενάριό του και ο Fabok με το σχέδιό του αποτίουν φόρο τιμής σε παλιότερα Batman κόμικ με ρετρό στιγμές να απεικονίζονται στο σχέδιο, πολλά στοιχεία από παλιότερα κόμικ να είναι διακριτά σε πάνελ και φυσικά πολλές ιστορίες από το παρελθόν να έρχονται ξανά στο προσκήνιο. Ψάχνοντας λίγο στο Ίντερνετ μπορεί να βρει κανείς πολλές στιγμές ή αναφορές σε εξώφυλλα και ιστορίες πολύ παλαιότερων δεκαετιών. Είναι γραμμένο από ανθρώπους που αγαπούν τους ήρωες για ανθρώπους που επίσης τους αγαπούν. Σύνοψη Το πρώτο τεύχος φαίνεται πάρα πολύ ελπιδοφόρο. Ελπίζω να συνεχίσει έτσι και να πάρουμε επιτέλους ενδιαφέρουσες απαντήσεις σε ερωτήματα που εδώ και χρόνια ψάχνουμε. Τα λέμε σε περίπου ένα δεκαήμερο με το επόμενο τεύχος της σειράς

Σύνοψη βιβλίου: Ο Υπεράνθρωπος που Έπεσε στη Γη Από τους καταρρέοντες κρυστάλλινους πύργους του Κρύπτον ως τα βουκολικά τοπία του Κάνσας, από τα υποθαλάσσια θαύματα της Ατλαντίδας στις χαοτικές αίθουσες της Ντέιλι Πλάνετ, η ιστορία του Κλαρκ Κεντ, του τελευταίου απόγονου του Οίκου των Ελ, αγγίζει τα όρια του μύθου. Τώρα, δύο από τους σημαντικότερους δημιουργούς ενώνουν τις δυνάμεις τους για να μας φέρουν ένα νέο, τολμηρό όραμα για τις αρχές του Ανθρώπου από Ατσάλι. Ο σεναριογράφος Frank Miller (Batman: The Dark Knight Returns, Ronin, Sin City) και ο εικονογράφος John Romita Jr. (Iron Man, The Amazing Spider-Man, Kick-Ass) χρησιμοποιούν το ξεχωριστό τους ταλέντο στην αφήγηση, καθώς επαναπροσδιορίζουν τις δοκιμασίες που πρέπει να περάσει ο νεαρός Κλαρκ για να βρει τη θέση του στον κόσμο μας. Καθώς μαθαίνει να ισορροπεί τις τεράστιες ευθύνες των δυνάμεών του με τις απεριόριστες δυνατότητες που του χαρίζουν, ο Κλαρκ θα πρέπει επίσης να βρει την ανθρωπιά του – μία σχέση τη φορά. Μεγαλύτερο από μια περιπέτεια με υπερανθρώπους, πιο ισχυρό από μία ιστορία ενηλικίωσης, το Superman: Year One είναι μία εξερεύνηση της θεμελιώδους σημασίας των επιλογών σε αυτό το ταξίδι του εικονικού χαρακτήρα στο να γίνει ένας ήρωας. Σχολιασμός: Πρόκειται για τη συγκεντρωτική έκδοση των τευχών Superman: Year One #1-3 (2019). Άλλη μία ξεχωριστή έκδοση που κυκλοφόρησε στα ελληνικά αυτές τις μέρες, αυτή τη φορά από τις εκδόσεις Anubis και μάλιστα μόλις ένα χρόνο μετά την αμερικανική έκδοση! Για την έκδοση τι να πούμε; Και μόνο που βλέπεις Frank Miller και John Romita Jr. στο εξώφυλλο, ξέρεις ότι πρέπει να το διαβάσεις. Αν και πήρε σχετικά μέτριες κριτικές, θεωρώ ότι αξίζει να το αγοράσετε. Το σχέδιο και τα χρώματα είναι πολύ όμορφα, ενώ και η ιστορία σε κρατάει -ειδικά στο πρώτο μέρος. Στο τέλος της έκδοσης έχει κάποια εναλλακτικά σχέδια εξωφύλλων, καθώς και μία προωθητική εικονογράφηση της σειράς. Επιπλέον, στα αυτιά του βιβλίου υπάρχουν οι βιογραφίες των Frank Miller και John Romita Jr.. Μια όμορφη έκδοση από τις εκδόσεις Anubis, στα γνωστά ποιοτικά της στάνταρ και σε μέγεθος μεγαλύτερο από το συνηθισμένο.

Διάβασα επιτέλους το Batman: The Last Knight on Earth. Το περίμενα πώς και πώς το συγκεκριμένο, γενικά είμαι αρκετά ευχαριστημένος από τις δουλειές του Snyder, πόσο μάλλον από την δουλειά του στον Μπάτμαν μαζί με τον Capullo, που έχει ένα χαρακτηριστικό σχέδιο που ταιριάζει. Όταν βγήκε θυμάμαι να διαβάζω κριτικές γεμάτες ενθουσιασμό αλλά και άλλες, πιο ξενερωμένες. Εγώ είμαι κάπου στην μέση. Λίγα λόγια για την υπόθεση: Έχουμε λοιπόν μια ιστορία σε ένα εναλλακτικό μέλλον, την τελευταία ιστορία του Μπάτμαν, όπως θέλει να διαφημιστεί, όπου βρισκόμαστε σε έναν κόσμο post-apocalyptic. Το όλο εγχείρημα ξεκινάει με πολύ ενδιαφέρων τρόπο, αν και κλισέ σε θεωρίες μεταξύ φανς, η ιδέα ότι ο Μπρους Γουέιν ξυπνάει σε ένα ψυχιατρείο και τον ενημερώνουν ότι όλη η ιστορία του Μπάτμαν είναι αποκύημα της φαντασίας του, είναι άκρως ιντριγκαδόρικη. Όπως και η όλη υπόθεση με το τι συνέβη και ο κόσμος πήγε κατά διαόλου όλα αυτά τα χρόνια. Σιγά-σιγά ξεδιπλώνεται μια περιπέτεια, όπου ο Μπρους, κουβαλώντας το ομιλούν κεφάλι του Τζόκερ, συναντά φουτουριστικές εκδοχές των παλιών του γνώριμων και γενικά η ιστορία περιπλέκεται από σειρές ανατροπών. Δεν θα πω παραπάνω για να μην μπω σε σπόιλερ. Μια δική μου αποτίμηση: Τι μου άρεσε: - Το σχέδιο του Capullo προφανώς - Αρκετές από τις ιδέες που διαπραγματεύεται, σαν εναλλακτικό μέλλον, έχουν πολύ ενδιαφέρον όπως είπα - Η μελλοντική εξέλιξη κάποιων χαρακτήρων γενικότερα - Το όλο μυστήριο που στήνεται και αποκαλύπτεται σιγά-σιγά Τι δεν μου άρεσε: - Ο Τζόκερ και οι διαρκείς φλυαρίες του δεν με ξετρέλαναν καθόλου. Ίσα ίσα βρήκα το γράψιμό του αρκετά ενοχλητικό. - Από ένα σημείο και μετά ένιωσα ότι πέφτει στην γνωστή τακτική της DC, "να δείξουμε τώρα κάτι ακραίο/edgy για να γίνει ντόρος". Υπήρχαν αρκετα τέτοια σημεία που δεν μου ταίριαξαν τόσο. - Σε κάποια σημεία μου φάνηκε λίγο μπερδεμένο κι ασαφές Συνολικά πάντως ήταν ευχάριστο και ενδιαφέρον στην ανάγνωση. Δεν πέρασα άσχημα. Έχει κάποια πολύ καλά σημεία, ίσως όσο προχωράει να το χάνει πού και πού αλλά δεν θα έλεγα ότι είναι κάποια απογοήτευση κιόλας. Ήταν αρκετά τίμιο και προτείνεται για τους απανταχού μπατ-φανς που έχουν όρεξη για κάτι διαφορετικό. Λίγα λόγια για την ξένη έκδοση: Προσωπικά, το διάβασα από την ξένη hardcover έκδοση, η οποία είναι πολύ περιποιημένη, με το συνηθισμένο κάλυμμα που έχουν οι ξένες σκληρόδετες εκδόσεις από πάνω, καθώς και γυαλιστερό χαρτί πολυτελείας και συλλογή εναλλακτικών εξώφυλλων στο τέλος.

Στο Joker: Killer Smile μιλήσαμε για μια καθαρά Joker ιστορία από τους Lemire-Sorrentino και παρ' ότι ο Batman εμφανίστηκε ελάχιστα θέλαμε πολύ να τον δούμε να εντάσσεται σε αυτήν την ιστορία. Έτσι λοιπόν μετά το τέλος της σειράς το φετινό Φεβρουάριο, ήρθε τον Ιούνιο ένα και μοναδικό τεύχος που αποτελεί μία ιστορία Batman ή μάλλον Bruce Wayne με τον τίτλο Batman: The Smile Killer. Μιλάμε για μια ιστορία που ταιριάζει γάντι στο DC Black Label και μέσα από περίπου 40 σελίδες, οι Lemire-Sorrentino παράγουν ένα από τα πιο αινιγματικά και ταυτόχρονα σοκαριστικά Batman κόμικ που έχω διαβάσει τελευταία. Σενάριο Το σενάριο αφορά τον νεαρό Bruce Wayne, ο οποίος βλέπει το σόου του Mr. Smiles από τη Happyville την αινιγματική φιγούρα-πιθανό alter ego του Joker που συζητήσαμε και στο Killer Smile. Ουσιαστικά η χαμογελαστή φιγούρα βάζει τον Bruce να ζωγραφίσει ή να κάνει μικρό κατασκευές, αλλά αν δεν έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα τον εξαναγκάζει να πονέσει τον εαυτό του μέχρι να μπει η μητέρα του στο δωμάτιο και να τον σταματήσει. Καθώς γίνεται αυτό, βλέπουμε τον Batman στη σημερινή εποχή να επικοινωνεί με τον Gordon και να προσπαθεί να βρει τον Joker και να πέφτει πάνω σε εγκλήματα του τελευταίου. Και κάπου εκεί έχουμε ανατροπή! Ουσιαστικά μαθαίνουμε πως ο Bruce Wayne δεν είναι ο Batman, αλλά ένας τρόφιμος που διαμένει σε διπλανό κελί με τον Ben Arnell. Έκπληκτος προσπαθεί να βρει τον Gordon, αλλά ο Gordon δεν είναι αστυνομικός, αλλά ο θεράποντας ιατρός του Bruce που προσπαθεί να εντοπίσει τη ζημιά και τον πόνο που προκάλεσε ο Mr. Smiles που έβλεπε ο Bruce μικρός στον ψυχισμό του. Μέσα από λίγες και σκοτεινές σελίδες, ταξιδεύουμε σε μια εναλλακτική πραγματικότητα, στην οποία ο Bruce Wayne έχει διαπράξει άσχημα πράγματα, ενώ ανατρέπονται γεγονότα, τα οποία θεωρούσε δεδομένα όπως ο θάνατος των γονιών του. Ο ίδιος εξακολουθεί να μη πιστεύει τίποτα και βάζει στόχο να αποδράσει από το άσυλο και να ανακαλύψει τι πραγματικά συμβαίνει. Στην πραγματικότητα όμως δεν έχουμε ένα κανονικό τέλος, γιατί πολύ απλά ο Lemire επιλέγει να αφήσει στη φαντασία του αναγνώστη το τι πραγματικά συνέβη και πως θα τελείωνε η ιστορία σε αυτό το σύμπαν. Σχέδιο-Χρωματισμός Το σχέδιο του Sorrentino παραμένει σκοτεινό, με ευρωπαϊκή τεχνοτροπία, ειδικά στο σχεδιασμό προσώπων και εκτός από τις σκηνές που έχουμε τον Batman παρέα με τον Mr. Smiles είναι σίγουρα πολύ πιο dark σε όλα τα πάνελ, ειδικά αυτά που το πρόσωπο του Batman ζωγραφίζεται με πολύ αχνά χαρακτηριστικά. Ο χρωματισμός δεν έχει την ποικιλία του Killer Smile, πράγμα λογικό, αφού μιλάμε για καθαρά Batman κόμικ, αλλά συχνά χρησιμοποιούνται σε κάποια πάνελ αποχρώσεις του κόκκινου. Γενικά και εδώ γίνεται εκπληκτική δουλειά, αφού αποδίδεται στο έπακρο η ψυχεδελικότητα του σεναρίου. Σύνοψη Δε θα μπορούσε να κλείσει πιο αριστουργηματικά για μένα η συγκεκριμένη τετραλογία. Το θεωρώ ιδανικό sequel στο Killer Smile. Δεν ξέρω αν κάποιους τους χάλασε το αινιγματικό κλείσιμο, αλλά προσωπικά λάτρεψα το σύνολο της ιστορίας και θεωρώ πως ο επίλογος που είχε, είναι κι αυτός που της αξίζει. Και τα τέσσερα τεύχη (3 του Joker: Killer Smile και 1 του Batman: The Smile Killer) κυκλοφόρησαν πρόσφατα σε σκληρόδετη έκδοση. Για μένα αν σας αρέσουν κόμικ ψυχεδελικά, με ανατροπές, που εμβαθύνουν στους χαρακτήρες και έχουν πρωταγωνιστές τον Joker και τον Batman, το συγκεκριμένο το προτείνω με κλειστά τα μάτια. Άψογο σχέδιο, υπέροχο σενάριο, τέλεια ροή, διαβάζεται πολύ ευχάριστα και σε αφήνει 100% ικανοποιημένο.