Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'Jerry Siegel'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Εδώ και περισσότερα από εξήντα χρόνια, ο Bizarro Superman αποτελεί την επιτομή της υπερηρωικής παρωδίας και ταυτόχρονα έναν όχι-και-τόσο-εχθρικό αντιήρωα που ο ίδιος ο Σούπερμαν αντιμετωπίζει με αμφιθυμία. Άλλωστε είναι (σχεδόν) ολόιδιοι. Ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματα και ταυτόχρονα μια από τις σπουδαιότερες κατακτήσεις της μεταμοντέρνας παρωδίας είναι η δυνατότητα του αυτοσαρκασμού. Στα σύγχρονα κόμικς, η παρωδία αποτελεί πολύ συχνά την αφορμή και την κυρίαρχη μέθοδο αφήγησης ιστοριών. Η αυτοσαρκαστική παρωδία υπήρχε πάντα αλλά στα κόμικς γνώρισε μέρες δόξας στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στην post-underground εποχή της δεκαετίας του 1970. Πρωτοπόρα σε αυτήν, χρόνια νωρίτερα, υπήρξε η εταιρεία DC με την επινόηση και την υιοθέτηση ενός χαρακτήρα που αν και φαινόταν ότι αποτελεί το παρωδιακό κακέκτυπο του πιο διάσημου και δημοφιλούς υπερήρωα, του Σούπερμαν, εντέλει έγινε κι αυτός δημοφιλής, έστω και με χιουμοριστικούς σκοπούς. Ο Bizarro Superman δημιουργήθηκε πρώτη φορά από τον σεναριογράφο Alvin Schwartz και τον σχεδιαστή Alvin Schwartz στα τέλη της δεκαετίας του 1950 με προορισμό τα καθημερινά στριπ εφημερίδων. Λόγω καθυστερήσεων όμως, η πρώτη επίσημη εμφάνισή του έγινε στο Superboy #68 σε σενάριο του Otto Binder και σχέδια του George Papp. Στο Action Comics #244 επανήλθε σε σενάριο του Otto Binder και σχέδια του Al Plastino αλλά σε όλες αυτές τις πρώιμες εκδοχές του, τόσο ο χαρακτήρας του όσο και η εμφάνιση και το παρελθόν του δεν ήταν κατασταλαγμένα. Το σίγουρο είναι πως δεν ήταν «καλός» αλλά χωρίς να είναι και «κακός», το παρουσιαστικό του και η στολή του παρέπεμπαν στον Σούπερμαν αλλά σε μια κακοσχεδιασμένη εκδοχή του, η ζωή του και οι πράξεις του δεν αποτελούσαν πρότυπο για τα παιδιά αλλά δεν ήταν και κακούργος. Περισσότερο σαν ένα άκακο ή γκαφατζίδικο τέρας του Φρανκενστάιν έμοιαζε και φερόταν, παρά σαν ένας τρομακτικός και παρανοϊκός εγκληματίας όπως οι συνήθεις κακοί των κόμικς της δεκαετίας του 1960. Τον Ιούνιο του 1961, στο Adventure Comis #285, σε σενάριο του Jerry Siegel, θρυλικού εμπνευστή και σεναριογράφου του γνήσιου Σούπερμαν από το 1938, εξώφυλλο των Curt Swan και Stan Kaye, σχέδια του Wayne Boring και μελάνια του John Forte, εμφανίστηκε ο επίσημος και «τελικός» Bizarro, με τη μορφή και το περιεχόμενο που θα τον συνόδευαν τις επόμενες δεκαετίες. «Αυτό που ξεκίνησε σαν μια αυτοτελής περιπέτεια του Superboy γρήγορα μεταφέρθηκε στα κανονικά τεύχη του Σούπερμαν και από εκεί απογειώθηκε. Ο Bizarro είχε πια τη δική του ζωή. Οι συμπληρωματικές ιστορίες του στο Adventure Comics ήταν το φυσικό επακόλουθο της δημοτικότητάς του […] Δεν ήταν πράγματι εγκληματίας. Ήταν κατά κάποιο τρόπο μπερδεμένος. Αυτό είναι όλο […] Ίσως λίγο τον λυπόσουν. Έκανε ότι μπορούσε. »Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη φορά που η Μητρόπολη (σ.σ.: η φανταστική πόλη του Σούπερμαν) γιόρταζε τη “Μέρα του Σούπερμαν”, η ιστορία ανατυπώθηκε με αυτό το φοβερό σκληρό εξώφυλλο με ιστορίες του Σούπερμαν από τις δεκαετίες του ’30, του ’40, του ’50 και του ’60. Ο Σούπερμαν παίρνει τόσα σπουδαία δώρα και ανάμεσά τους φτάνει κι ο Bizarro με το δικό του δώρο: κρυπτονίτη» γράφει ο David Mandel προλογίζοντας την ανθολογία «Tales of the Bizarro World» (εκδ. DC, 2000). Ο κρυπτονίτης είναι το μοναδικό υλικό στον κόσμο που μπορεί να κάνει τον Σούπερμαν τρωτό και ευάλωτο, του αφαιρεί τις υπερδυνάμεις, τον εξουδετερώνει. Αλλά ο Bizarro δεν φέρνει ένα τέτοιο δώρο για κακό. Αυτή είναι απλώς η φύση του. Ο Bizarro ζει σε έναν «αντεστραμμένο» κόσμο όπου όλες οι αξίες είναι οι διαμετρικά αντίθετες από τις γήινες. Ο πιο ελκυστικός άνθρωπος είναι ο πιο άσχημος, καλύτερος μαθητής στο σχολείο είναι όποιος παίρνει μηδέν, όταν τα πλάσματα αυτού του αλλόκοτου κόσμου συναντιούνται, λένε «αντίο», στα μουσεία βρίσκονται κρυμμένα στα υπόγεια τα αριστουργήματα όπως η Νίκη της Σαμοθράκης και στις κεντρικές προθήκες φιγουράρουν κάποιες μουντζούρες, τα φαγητά πρέπει να είναι καμένα και να βρωμάνε, οι άνθρωποι βουρτσίζουν τα δόντια τους με γυαλιστικό παπουτσιών και τρίβουν τα παπούτσια τους με οδοντόκρεμα, οι σημαίες κυματίζουν ανάποδα, τα κτίρια είναι ετοιμόρροπα και χωρίς καμιά συμμετρία ή ομοιομορφία, οι «ιππότες» άνδρες δεν απλώνουν το σακάκι τους στις λάσπες για να περάσει μια κυρία αλλά πετούν τις λάσπες στην κυρία, τα ζευγάρια ανταλλάσσουν βρισιές για να δηλώσουν την αγάπη του ενός για τον άλλο, οι θεατές ξεκαρδίζονται στο σινεμά όταν ο Δράκουλας πίνει το αίμα ανθρώπων, πανηγυρίζουν όταν οι ληστές ξεγελούν τους αστυνομικούς και ο Πύργος της Πίζας στέκει όρθιος και χωρίς καμία κλίση. Ο χάρτης του πλανήτη τους είναι ίδιος με της Γης αλλά το σχήμα του είναι κυβικό και το όνομά του είναι «Ηγ» (Htrae αντί για Earth). Ακόμα και το Bizarro λεξικό είναι απολαυστικό και απολύτως «ανάποδο»: «χτες» σημαίνει «αύριο», «τσαγκάρης» είναι αυτός που φτιάχνει καπέλα και «σχολική τάξη» σημαίνει θάλαμος βασανιστηρίων. Παρά την παράδοξη αυτή αντιστροφή, εντυπωσιάζει η ομοιότητα των κατοίκων του Bizarro κόσμου: είναι όλοι ολόιδιοι, κατ’ εικόνα και ομοίωση του γενάρχη τους που κυκλοφορεί με μια πινακίδα περασμένη στον λαιμό του που αναγγέλλει: «Bizarro No 1». Άλλωστε αυτός γεννήθηκε όταν ο Σούπερμαν χτυπήθηκε από μια ακτίνα διπλασιασμού και το πείραμα δεν εξελίχθηκε καλά και αποφάσισε με τη σειρά του να αποσυρθεί μαζί με τη Λόις σε έναν μακρινό πλανήτη ώστε να δημιουργήσουν, μακριά από την κακία και την ασχήμια των γήινων, τους δικούς τους απογόνους. Όταν δημιουργήθηκε ο Bizarro «ήταν κάτι διαφορετικό σε έναν κόσμο των κόμικς όπου τόσο πολλοί χαρακτήρες διέφεραν μόνο στο χρώμα της μπέρτας τους. Οι εμφανίσεις του στην κανονική σειρά του Σούπερμαν αντιπροσωπεύουν ορισμένες από τις πιο ασυνήθιστες και αστείες υπερηρωικές ιστορίες που έχουμε δει» συμπληρώνει ο David Mandel. Αυτή η τόσο ξεχωριστή παρουσία, ιδιαίτερα για την εποχή που δημιουργήθηκε, σε έναν κατά τα άλλα πολύ προβλέψιμο και βασισμένο σε αυστηρούς μυθοπλαστικούς και σχεδιαστικούς κανόνες κόσμο, αποτελεί ίσως την πρώτη τόσο έντονη και σαφή απόπειρα παρώδησης του μανιχαϊστικού και επαναλαμβανόμενου υπερηρωικού σύμπαντος περασμένων δεκαετιών. Η ικανότητα, ωστόσο, του μέσου των κόμικς να διαιωνίζει τον εαυτό του και να τον διατηρεί επίκαιρο βασίζεται εν πολλοίς σε τέτοια σεναριακά και σχεδιαστικά τεχνάσματα που τολμούν να τσαλακώσουν το προφίλ των ηρώων και να τους παρουσιάσουν διαφορετικούς, ακόμα και κόντρα σε κάθε παραδεδεγμένο και επιτυχημένο ως τότε πρότυπο. Τέτοιες πρακτικές οδήγησαν στην άνθηση των εναλλακτικών κόμικς και των εναλλακτικών υπερηρωικών ιστοριών των τελευταίων δεκαετιών, με ακόμα περισσότερη διάθεση για παρωδία και χωρίς ταμπού και στεγανά απέναντι σε ιερά τέρατα της ένατης τέχνης. Σε ακόμη μια απόδειξη ότι η σπουδαία τέχνη μπορεί και πρέπει να αναστοχάζεται πάνω στην ίδια της τη φύση. Και, γιατί όχι, να σαρκάζει και να αυτοσαρκάζεται. Και το σχετικό link...
  2. Ζητώ συγγνώμη για τη στραβά πρώτη σελίδα. Δυστυχώς ευθύνεται το φωτοτυπείο
  3. Στο Strange #63, στη στήλη Strange Art, έχει την τιμητική του ο Superman και το κόμικ The Escapist. Παραθέτει και κάποια βιογραφικά στοιχεία των δημιουργών του Superman που ομολογώ δεν τα ήξερα.
  4. Ο πρώτος Σούπερμαν ήταν ένας φαλακρός και κακός ήρωας. Όταν μεταλλάχτηκε σε υπερήρωα, οι δημιουργοί του πούλησαν τα δικαιώματα για 130 δολάρια... Ο κακός Σούπερμαν Το 1933 ο απόφοιτος λυκείου Τζέρι Σίγκελ, εξέδωσε την αυτοτελή ιστορία «Η γέννηση του Σούπερμαν». Αφορούσε έναν φαλακρό και κακό τύπο με τηλεπαθητικές ικανότητες, τον οποίο υποτίθεται ότι δημιούργησε ένας επιστήμονας. Σύμφωνα με το σενάριο του κόμικ, ο κακός Σούπερμαν σκότωσε τον δημιουργό του και έβαλε μπρος να κατακτήσει τον κόσμο. Ο Σίγκελ μαζί με τον φίλο του Τζο Σούστερ που τον είχε βοηθήσει στο σχεδιασμό, το ξανασκέφτηκαν. Ο κόσμος δεν ήθελε κακούς με υπερφυσικές δυνάμεις, αλλά υπερήρωες με θετική δράση. Σε λιγότερο από έναν χρόνο μεταμόρφωσαν τον Σούπερμαν σε έναν καλό ήρωα με εξωγήινη καταγωγή, μυστική ταυτότητα και ιδιοκτήτη σπηλιάς κάπου μακριά. Ο Σούπερμαν βγάζει μαλλιά Οι δύο νεαροί προσπαθούσαν για χρόνια να δημοσιεύσουν τις ιστορίες τους, χωρίς όμως να τα καταφέρνουν. Τελικά, κάποιος από την DC Comics τους συμβούλεψε να ξανασχεδιάσουν τον Σούπερμαν και να φτιάξουν μια ιστορία 13 σελίδων. Έτσι, ο Σούπερμαν έγινε όμορφος. Έβγαλε μαλλιά, απέκτησε μπέρτα και στολή με κόκκινο και μπλε χρώμα, ενώ για έναν ανεξήγητο λόγο, όπως όλοι οι υπερήρωες, έβαλε και αυτός το μαγιό του πάνω από το κολάν! Η νέα εμφάνιση προκάλεσε ενθουσιασμό.... Θα δημοσιευόταν στο πρώτο τεύχος του Action Comics, που σήμερα είναι το ιερό δισκοπότηρο για τους συλλέκτες, καθώς κοστίζει περισσότερα από δύο εκατομμύρια δολάρια το κάθε αντίτυπο. Μετά την επιτυχία οι δύο νέοι προσελήφθησαν από την DC Comics με υψηλούς μισθούς. Δεν έπαιρναν χρήματα όμως για τα πνευματικά δικαιώματα του Σούπερμαν, τα οποία είχαν παραχωρήσει για 130 δολάρια στον εργοδότη τους. Η εταιρεία τους έλεγε διάφορες δικαιολογίες όταν ζητούσαν περισσότερα λεφτά, λόγω των μεγάλων πωλήσεων που έκανε ο ήρωάς τους. Επίσης, τους είπαν τη φράση «ουδείς αναντικατάστατος» όταν τους απέλυσαν το 1947, οπότε και οι δημιουργοί του υπερήρωα στράφηκαν εναντίον της DC Comics. Από τότε μέχρι σήμερα διεξάγεται δικαστικός αγώνας μεταξύ των δύο πλευρών, αρκετές από τις οποίες έχουν κερδίσει οι Σίγκελ και Σούστερ και στη συνέχεια, μετά το θάνατό τους τη δεκαετία του ΄90, συνέχισαν τη διαμάχη οι συγγενείς τους.... Λογόκριναν τον Σούπερμαν Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η κυβέρνηση των ΗΠΑ απαγόρευσε την κυκλοφορία ενός τεύχους για εθνικούς λόγους. Ο Σούπερμαν προσπαθούσε να σταματήσει τον Λεξ Λούθορ που ήταν έτοιμος να κάνει χρήση ατομικής βόμβας και να καταστρέψει τη γη. Οι στρατιωτικοί θεώρησαν ότι το κόμικ θα πρόδιδε το σχέδιο κατασκευής της βόμβας που βρισκόταν σε εξέλιξη και αργότερα θα κατέστρεφε τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.... Αριστερά ο Τζό Σούστερ και δίπλα του ο Τζέρι Σίγκελ... Τον Ιανουάριο του 1993, ο ανίκητος και αειθαλής Σούπερμαν πέθανε μετά από μάχη με το τέρας Doomsday. Το κόμικ που κυκλοφόρησε σκόρπισε τη θλίψη και όλοι φοβούνταν πλέον για την τύχη του πλανήτη. Κανείς από τους άλλους υπερήρωες δεν μπορούσε να διασφαλίσει την παγκόσμια ειρήνη. Ποιος Σπάιντερμαν και π0ιος Μπάτμαν; Μερικούς μήνες αργότερα όμως, ο Σούπερμαν εμφανίστηκε και πάλι στην κοινωνία ταλαιπωρημένος με μακριά μαλλιά για να βάλει τα πράγματα και πάλι σε τάξη. Τρία χρόνια αργότερα παντρεύτηκε επιτέλους με τη δημοσιογράφο Λόις Λέιν, την οποία έσωνε από βέβαιο θάνατο σχεδόν σε κάθε τεύχος. Ο Σούπερμαν στην υπηρεσία του τουρισμού Τον Σούπερμαν τον χρησιμοποίησαν ακόμη και για την προσέλκυση τουριστών. Αν και όλοι ξέρουν ότι η φυσική έδρα του υπερήρωα στη γη είναι η φανταστική Μετρόπολις, το Ιλινόις προσφέρθηκε να γίνει η πατρίδα του. Με τη βοήθεια της DC Comics και του Αμερικανικού Κογκρέσου, το 1972 έγινε επίσημα η πατρογονική γη του υπεράνθρωπου, με σκοπό να αυξηθεί ο τουρισμός. Η εφημερίδα της πόλης ονομάστηκε επίσης Metropolis Planet προς τιμήν της Daily Planet, στην οποία δούλευε ο δημοσιογράφος Κλάρκ Κεντ και σχετικά ονόματα από το κόμικ δόθηκαν σε πλατείες και μουσεία. Τοποθετήθηκαν παντού αγάλματα του Σούπερμαν, κάθε χρόνο διοργανώνονται φεστιβάλ και οι αστυνομικοί της Μετρόπολις έραψαν στο μανίκι τους σήμα με τη εικόνα του υπερήρωα εν πτήση.... Το σήμα της αστυνομίας στο Ιλινόις!... Πηγή Αφιέρωμα στον Σούπερμαν Άρθρο για τον Jerry Siegel Ένα άλλο άρθρο σχετικά με δημιουργούς και πνευματικά δικαιώματα, που αναφέρεται και στους Siegel και Schuster
  5. Ο συνδημιουργός του Σούπερμαν, Τζέρι Σίγκελ Ο τραγικός κομίστας που καταράστηκε τον χάρτινο υπερήρωά του! «Μα είναι ποτέ δυνατόν! Πετάει ο άνθρωπος;». Με την οργισμένη αυτή ατάκα συνήθιζαν να κλείνουν την πόρτα οι εκδοτικοί οίκοι στους νεαρούς αμερικανούς κομίστες Τζέρι Σίγκελ και Τζο Σούστερ, οι οποίοι είχαν τη φαεινή ιδέα το 1938 να δημιουργήσουν έναν υπερήρωα, κάποιον… Σούπερμαν. Πάμπτωχοι και απογοητευμένοι, αναγκάστηκαν να πουλήσουν τα δικαιώματα της δουλειάς τους στην DC Comics (Νational Ρeriodicals τότε) έναντι του αστείου -ακόμα και για τα τότε δεδομένα- ποσού των 130 δολαρίων! Λίγα χρόνια αργότερα είδαν βέβαια τον Σούπερμαν να εκτοξεύεται κυριολεκτικά στις πωλήσεις και τα κέρδη της φίρμας να απογειώνονται, κι όλα αυτά χάρη στον υπεράνθρωπο που μπορούσε να πετάξει! Αφού προσπάθησαν μάταια να διεκδικήσουν πίσω τα δικαιώματα του Σούπερμαν για πάρα πολλές δεκαετίες και έχασαν ακόμα και τη δουλειά τους στην DC Comics, ο πραγματικός του πατέρας, ο σεναριογράφος Τζέρι Σίγκελ, έστειλε ανοιχτή επιστολή στον Τύπο της εποχής, όπου έκλεινε με τη διαβόητη σήμερα κατάρα του: «Την κατάρα μου να έχει ο Σούπερμαν»! Ο μυώδης υπερήρωας με τη μπλε στολή και το μεγάλο κόκκινο «S» στο στήθος μέτρησε πολλές περιπέτειες και έφερε όλεθρο στις ζωές των δύο δημιουργών, αν και αργότερα θα τους δικαίωνε, αποτελώντας πια σωστό αρχέτυπο υπερήρωα αλλά και την πλέον εμβληματική ενσάρκωσή του. Τα δύο εβραιόπουλα από το Κλίβελαντ σκάρωσαν τον κακό πρώτα υπερήρωα και έπειτα από πολύ γράψε-σβήσε κατέληξαν στον καλό εξωγήινο με την υπεράνθρωπη δύναμη, με τον «αναγεννημένο» Σούπερμαν να κάνει το ντεμπούτο του στο πρώτο τεύχος της σειράς «Action Comics» την 1η Ιουνίου 1938. Η DC Comics άρπαξε τον δημοφιλή πλέον ήρωα χωρίς να ανανεώσει τη σχετική άδεια, ενώ άρχισε να μηνύει και όλες τις άλλες εταιρίες που έπρατταν το ίδιο! Έπειτα από χρόνια δικαστικών αγώνων, οι Σίγκελ και Σούστερ δεν δικαιώθηκαν ποτέ, αν και η DC Comics αποφάσισε να τους καταβάλει αποζημίωση μερικών χιλιάδων δολαρίων ετησίως, κάτι που παρέμενε φυσικά πολύ μικρό κλάσμα από τα ανεπανάληπτα κέρδη που της απέφερε ο Σούπερμαν. Κι έτσι οι δημιουργοί του Σούπερμαν βρέθηκαν φτωχοί και σχεδόν άστεγοι, ο καλός τους χαρακτήρας ήταν ωστόσο εδώ για να τους βοηθήσει, καθώς και οι ίδιοι είχαν ανάγκη από έναν ήρωα. Το σύμβολο της αμερικανικής λαϊκής κουλτούρας γεννήθηκε στο μυαλό του πιτσιρικά Σίγκελ «όντας άνεργος και ανησυχώντας για τη Μεγάλη Ύφεση, ξέροντας καλά από απελπισία και φόβο», σε ένα πλαίσιο μάλιστα όπου «ακούγαμε και διαβάζαμε για την καταπίεση και τη σφαγή των ανυπεράσπιστων και αβοήθητων εβραίων της ναζιστικής Γερμανίας». Κι έτσι ο Σούπερμαν ξεπήδησε στο μυαλό του από «τη μεγάλη παρόρμηση να βοηθήσω τις καταπιεσμένες μάζες όπως μπορούσα». Ο Τζέρι Σίγκελ και ο παντοτινός φίλος και συνεργάτης του, ο σχεδιαστής Τζο Σούστερ, δεν δημιούργησαν απλώς έναν από τους πρώτους υπερήρωες της Ιστορίας, αλλά εκσυγχρόνισαν τα κόμικς μετατρέποντάς τα από ένθετα του αμερικανικού Τύπου σε μια βιομηχανία εκατοντάδων εκατομμυρίων: «Συνέλαβα έναν χαρακτήρα σαν τον Σαμψών, τον Ηρακλή και τους άλλους μασίστες που ήξερα. Μόνο που ο δικός μου ήταν πολλά περισσότερα», είπε κάποτε ο Σίγκελ για τη υπεράνθρωπη δημιουργία του με την κόκκινη μπέρτα. Μια τέτοια ευφάνταστη δημιουργία φαντάζει σήμερα σχεδόν κοινός τόπος, μιλάμε ωστόσο για τη δεκαετία του 1930 (όταν συνέλαβε ο Σίγκελ τον ιπτάμενο εξωγήινό του), μια εποχή δηλαδή που οι υπερήρωες φαινόταν να έρχονταν από το μέλλον. Κι έτσι οι πόρτες ήταν κλειστές, αν και οι δυο τους επέμειναν λυσσαλέα και γέννησαν έτσι ένα σύμβολο που κανείς δεν μπορεί πια να του γυρίσει την πλάτη. Όταν λοιπόν ο Σούπερμαν μετατράπηκε από τον φαλακρό κακό με τις τηλεπαθητικές ικανότητες που ήθελε την οικουμένη στα πόδια του στον καλό ιπτάμενο εξωγήινο με την μπέρτα, έδωσε αμέσως ζωή σε ένα ολοκαίνουριο είδος κόμικς… Πρώτα χρόνια Ο Τζερόμ «Τζέρι» Σίγκελ γεννιέται στις 17 Οκτωβρίου 1914 στο Κλίβελαντ του Οχάιο ως ένα από τα έξι παιδιά μιας μικροαστικής οικογένειας λιθουανοεβραίων εμιγκρέδων. Ο πατέρας του, ερασιτέχνης ζωγράφος που λειτουργούσε πια κατάστημα ετοίμων ενδυμάτων, ενθάρρυνε πάντα τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του γιου του, βλέποντας την κλίση του μικρού. Σε ηλικία 15 ετών (1929), ο μικρός, που διάβαζε μανιωδώς ιστορίες επιστημονικής φαντασίας, εκδίδει το δικό του σχολικό εφημερηδάκι, το «Cosmic Stories», ένα πόνημα επιστημονικής φαντασίας σε συνέχειες που έγραφε μόνος του και τύπωνε σε γραφομηχανή με διάφορες καινοτόμες τεχνικές. Αυτό αναγνωρίζεται σήμερα ως το πρώτο φανζίν επιστημονικής φαντασίας, αποτελώντας πρελούδιο για τα μελλοντικά επιτεύγματα του νεαρού! Την επόμενη χρονιά θα λάβει χώρα το ευτυχές γεγονός που θα τα έκανε όλα δυνατά: ο έφηβος Τζο Σούστερ μετακομίζει από τον Καναδά στο Κλίβελαντ και φοιτεί στο Γυμνάσιο του Σίγκελ. Τα δυο εβραιόπουλα συνδέονται αμέσως φιλικά, καθώς οι αναζητήσεις τους ήταν παρεμφερείς: ήδη τοπικό όνομα στο σχολείο για το περιοδικό του, ο Σίγκελ «προσλαμβάνει» τον Σούστερ για εικονογράφο των ιστοριών του, καθώς το δικό του χέρι έπιανε στο σχέδιο περισσότερο. Ο Σούστερ άρχισε να εμφυσεί ζωή στις ιστορίες επιστημονικής φαντασίας του πιτσιρικά συνεργάτη του και η συνάντηση ήταν ιστορική από κάθε άποψη. Επόμενος σταθμός το 1932, όταν μια αποφράδα νύχτα του Ιουνίου ο πατέρας του έπεσε νεκρός από τις σφαίρες των ληστών που εισέβαλαν στο κατάστημα για να τον κλέψουν (σύμφωνα με τον ανακριτή, το θύμα πέθανε από καρδιακή προσβολή και όχι από τις σφαίρες). Την ώρα που η οικογένεια θρηνούσε τον χαμό του πατέρα, στο μυαλό του γιου του γεννιόταν η ιδέα ενός χαρακτήρα απρόσβλητου από τις σφαίρες των απανταχού κακών και υπερασπιστή των καλών! Παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ο Σίγκελ δεν ανέφερε σε καμία από τις συνεντεύξεις που έδωσε κατά τη διάρκεια της ζωής του ότι ο πατέρας του δολοφονήθηκε, δεν πρέπει να ήταν καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο πατέρας του σκοτώθηκε από ληστές κι αυτός επινόησε άμεσα έναν παντοδύναμο τιμωρό του εγκλήματος. Όποια κι αν είναι η αλήθεια, ο Σούπερμαν είχε ακόμα πολλά να ζήσει μέχρι να γεννηθεί στο μυαλό του Σίγκελ… Η γέννηση του Σούπερμαν Τον Οκτώβριο του 1932, έχοντας ήδη δημοσιεύσει σειρά από περιοδικά και κόμικς επιστημονικής φαντασίας, το δίδυμο συνεργάστηκε σε άλλο ένα φανζίν, το «Science Fiction», γεμάτο με φανταστικές ιστορίες ηρώων. Στο τρίτο τεύχος του περιοδικού (Ιανουάριος 1933) εμφανίστηκε η περιβόητη σήμερα ιστορία «Η Κυριαρχία του Σούπερμαν» (Reign of the Superman), με τον σούπερ κακό χαρακτήρα με τις τηλεπαθητικές ικανότητες που ήθελε να υποδουλώσει την ανθρωπότητα (αργότερα ο κακός θα μετατρεπόταν στον αντίπαλο του Σούπερμαν, τον Λεξ Λούθορ)! Ο πρώτος αυτός Σούπερμαν δεν είχε καμία εμπορική τύχη, κάτι που έκανε τον Σίγκελ να συνειδητοποιήσει ότι ο κόσμος δεν χρειαζόταν άλλη μια μοχθηρή φιγούρα, τέτοιες είχε πολλές, αλλά το αρχέτυπο του καλού τιμωρού που θα ήταν πάντα εδώ να σώσει τον πλανήτη από όσους τον επιβουλεύονταν. Ήταν εξάλλου τα χρόνια της ανόδου του Χίτλερ στη Γερμανία και τα δυο εβραιόπουλα δεν έβλεπαν με καθόλου καλό μάτι την επικράτηση του ναζισμού, όφειλε λοιπόν ο ήρωάς τους να είναι πηγή καλού. Έπειτα από έναν χρόνο σχεδιασμών, δοκιμών και λαθών, το αχτύπητο δίδυμο κατέληξε στη μνημειώδη δημιουργία που έμελλε να μετατραπεί στον δημοφιλέστερο υπερήρωα όλων των εποχών! Εμπνευσμένος εν μέρει από το μυθιστόρημα του Philip Wylie «Μονομάχος» και από τους θρύλους των ιστορικών Ηρακλή και Σαμψών, ο ανασχεδιασμένος Σούπερμαν εμφανίστηκε στις σελίδες των κόμικς του διδύμου ήδη από το 1933. Την επόμενη μάλιστα χρονιά κυκλοφόρησε σε δικό του τεύχος, αν και πάλι οι πόρτες των εκδοτικών παρέμεναν ερμητικά σφαλιστές. Κανείς δεν ήθελε τον εξωφρενικά ψεύτικο σουπερήρωα που μπορούσε να πετάξει! Εξοργισμένος ο Σούστερ καταστρέφει τις αρχικές μακέτες, αν και ευτυχώς ο Σίγκελ διατήρησε στο αρχείο του το μνημειώδες εξώφυλλο. Το 1935 το δίδυμο προσπάθησε για άλλη μια φορά να πουλήσει την ιδέα του, τώρα στην DC Comics. Παρά το γεγονός ότι η εταιρία απέρριψε την ιδέα (άκου ιπτάμενο καλό!), διείδε τις δυνατότητες των δύο δημιουργών και τους προσέλαβε για να φέρουν στη ζωή μια από τις άλλες ιστορίες επιστημονικής φαντασίας που είχαν σκαρώσει, τον «Dr. Occult». Τον Οκτώβριο του 1935, η πρώτη ιστορία των Σίγκελ και Σούστερ με τον δόκτορα φιγουράρει στο έκτο τεύχος του κόμικ «New Fun». Στα επόμενα χρόνια, το δίδυμο συνέχισε να παράγει τον «Dr. Occult» για λογαριασμό της DC, δουλεύοντας παράλληλα και σε μια σειρά ακόμη από ήδη εμφανισμένους χαρακτήρες της. Στο περιθώριο της δουλειάς τους, συνέχιζαν να εξελίσσουν τον Σούπερμαν, αν και πλέον φαινόταν ότι ο διακαής πόθος τους να τον πουλήσουν θα έμενε απλώς ευσεβής. Και τότε ήρθε το μεγάλο «ναι»! Την ώρα που η DC δεν ενδιαφερόταν για τον Σούπερμαν καθόλου, το 1938 η θυγατρική εταιρία All American φάνηκε να τον θέλει. Τότε ήταν που η DC, λανσάροντας νέο κόμικ στην αγορά, αποφάσισε αν και απρόθυμα να τον συμπεριλάβει στο εξώφυλλο του νέου πονήματος. Κι έτσι τον Ιούνιο του 1938 ο Σούπερμαν φιγουράρει στην εξωτερική σελίδα του «Action Comics»! Ο Σούπερμαν έγινε αμέσως επιτυχία και τα τεύχη του ξεπουλούσαν με το που εμφανίζονταν στα ράφια των καταστημάτων λιανικής. Οι άλλοι παίκτες του ανταγωνισμού θέλησαν αμέσως να εξαργυρώσουν την πρωτόγνωρη απήχησή του στο κοινό, μιμούμενοι λίγο-πολύ (και σε διαφορετικούς βαθμούς αντιγραφής) τον ανάρπαστο πια υπερήρωα. Η DC έβγαζε καραβιές χρημάτων από τη δημιουργία των Σίγκελ και Σούστερ, αν και δεν φαινόταν καθόλου διατεθειμένη να αποδώσει στους δημιουργούς τα οφειλόμενα. Τους είχε πληρώσει μόλις 130 δολάρια για την πρώτη ιστορία και δεν έλεγε να τους εκχωρήσει τα δικαιώματα για την εμπορική εκμετάλλευση του Σούπερμαν! Αφού έκανε σωρεία μηνύσεων σε όποιον πήγαινε να κλέψει τη δόξα του αχτύπητου χαρακτήρα, η DC ξεφούρνιζε διάφορες θεότρελες δικαιολογίες στους δυο υπαλλήλους της όταν αυτοί ζητούσαν περισσότερα χρήματα, καθώς ο ήρωάς τους απέφερε πια εκατομμύρια. Το 1941, οι δυο πλευρές ήρθαν σε εξωδικαστικό συμβιβασμό και οι Σίγκελ και Σούστερ έλαβαν αποζημίωση 75.000 δολαρίων για τον Σούπερμαν, ψίχουλα δηλαδή σε σχέση με τα κέρδη του. Κι έτσι το 1946 επιδόθηκαν σε νέα διαμάχη με την DC, παρά το γεγονός ότι είχαν αποποιηθεί τα δικαιώματά του ήδη από το 1938 (πάγια τακτική τότε των εταιριών κόμικς να αποστερούν από τους δημιουργούς τα δικαιώματα χρήσης της δουλειάς τους). Στην πολύκροτη δικαστική διαμάχη που άρχισε το 1946, οι δυο δημιουργοί έβαλαν ό,τι είχαν και δεν είχαν για τα δικαστικά έξοδα, αν και ήταν σαφές πως δεν μπορούσαν να παλέψουν με τον κολοσσό. Το 1947, στο μέσο της δίκης, η DC τους απέλυσε(!) καθώς «ουδείς αναντικατάστατος», και πλέον οι Σίγκελ και Σούστερ μαστίζονταν από τη φτώχεια. Κι έτσι την επόμενη χρονιά αναγκάστηκαν να αποδεχτούν τον ατιμωτικό διακανονισμό με τη φίρμα, καθώς δεν είχαν πια πόρους για τη συνέχιση της νομικής διαμάχης: πήραν αμοιβή 200.000 δολαρίων από την DC, κι αυτό όχι για τα δικαιώματα του Σούπερμαν αλλά για τον χαρακτήρα του Superboy που είχε φτιάξει εν τω μεταξύ μόνη της η DC! Κι έτσι η δαιμόνια δημιουργική ομάδα που ήταν εν πολλοίς υπεύθυνη για τη γέννηση της κουλτούρας των κόμικς με σουπερήρωες αναγκάστηκε να παραιτηθεί από κάθε αξίωση στη δουλειά της… Κατοπινά χρόνια Οι περιπέτειες με την απώλεια της πατρότητας του Σούπερμαν σηματοδότησε και το τέλος της κοινής δουλειάς των δύο δημιουργών, αν και η φιλία τους δεν θα δοκιμαζόταν ποτέ. Ο Σούστερ αηδιασμένος εγκατέλειψε τη βιομηχανία και δεν κοίταξε ποτέ ξανά πίσω. Ο Σίγκελ συνέχισε να γράφει ιστορίες για λογαριασμό άλλων εκδοτών και τη δεκαετία του 1950 έγινε διευθυντής στον εκδοτικό οίκο Ziff-Davis. Παραγνωρισμένο πλέον το δίδυμο, καθώς η DC αρνιόταν ακόμα και να συμπεριλάβει τα ονόματά τους στο τεύχος (μόνο στους κινηματογραφικούς και τηλεοπτικούς τίτλους φιγούραραν τα Σίγκελ και Σούστερ!), οι δυο δημιουργοί υπήρχαν πια μόνο στα μυαλά των συλλεκτών του Σούπερμαν, άντε και στην κοινότητα των σχεδιαστών. Ο Σίγκελ μετακόμισε στο Λος Άντζελες (ζούσε μέχρι τότε στη Νέα Υόρκη) και έγινε σχεδόν ερημίτης, παλεύοντας πάντα (όπως και ο συνεργάτης του) με την οικονομική ανέχεια. Στη δεκαετία του 1960 ωστόσο, με τη μεγάλη απήχηση πια των κόμικς στην κοινωνία και τη διοργάνωση των πρώτων εκθέσεων και συνεδρίων, τα ονόματα των Σίγκελ και Σούστερ ξεθάφτηκαν από τη ναφθαλίνη και απέκτησαν τη φήμη που τους άξιζε, έστω και εντός της μικρής κοινότητας των συλλεκτών και των θαυμαστών της δουλειάς τους. Το 1963, το δίδυμο μήνυσε για άλλη μια φορά την DC Comics για τα δικαιώματα του Σούπερμαν, αν και πάλι θα έχαναν, καθώς οι πενιχροί τους πόροι δεν επαρκούσαν για να τα βάλουν με τον κολοσσό σε επίπεδο πολυέξοδων και μακροχρόνιων δικαστικών μαχών. Κι έτσι τους αρνήθηκαν για άλλη μια φορά την πατρότητα της δουλειάς τους. Σίγκελ και Σούστερ ξαναχτύπησαν δικαστικά το 1975, όταν ενορχηστρώθηκε γιγαντιαία εκστρατεία από την κοινότητα των κόμικς για να τους αποδοθούν τα οφειλόμενα: παρά το γεγονός ότι έχασαν ξανά στη δικαστική αίθουσα, η DC εξαναγκάστηκε από τη γενική πια κατακραυγή (που αποδυνάμωνε τις πωλήσεις της!) να χορηγήσει ετήσια αποζημίωση 35.000 δολαρίων στους δύο δημιουργούς για το υπόλοιπο της ζωής τους. Παρά το «γενναιόδωρο» της κίνησης, η αμοιβή δεν έπαυε παρά να είναι ένα μικρό κλάσμα στα δεκάδες (ή ακόμα και εκατοντάδες) εκατομμύρια που της είχε αποφέρει η δουλειά των δυο δημιουργών από το 1938. Ταυτοχρόνως, η DC συμφώνησε πια, αν και δεν είχε καμία νομική υποχρέωση, να συμπεριλάβει τα ονόματα των δημιουργών στους τίτλους του Σούπερμαν. Ο Σίγκελ συνέχισε να γράφει ιστορίες κόμικς και επιστημονικής φαντασίας με ψευδώνυμο πια «Τζο Κάρτερ» (συνεργάστηκε ακόμα και τον μεγάλο ανταγωνιστή της DC, τη Marvel). Όταν κάποια στιγμή η δημοτικότητα του υπερήρωα άρχισε να πέφτει, η DC ζήτησε από τον Σίγκελ να σκαρώσει το 1986 νέες ιστορίες με το πνευματικό του παιδί, αν και εκείνος αρνήθηκε αμέσως. Όντας στα τελευταία του πια, ζούσε στο Λος Άντζελες σε κοντινή απόσταση από τον παντοτινό του φίλο Τζο Σούστερ, λαμβάνοντας πια χιλιάδες γράμματα θαυμασμού από το κοινό και βραβεία από λογοτεχνικές ενώσεις και ιστορικούς ομίλους. Ο Σίγκελ ήταν παντρεμένος δύο φορές: με την πρώτη του σύζυγο το 1939, την Bela, με την οποία απέκτησε έναν γιο το 1944. Το 1948 το ζευγάρι χώρισε και ο δημιουργός παντρεύτηκε τότε την Joanne Carter, το μοντέλο που συνήθιζε να ποζάρει για τον συνεργάτη του Σούστερ. Το ζευγάρι απέκτησε μια κόρη. Ο Τζο δεν παντρεύτηκε ποτέ. Ο Τζέρι Σίγκελ, μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες σε επίπεδο συμβολής και επίδρασης στην ιστορία των κόμικς, ο άνθρωπος που σκάρωσε τον ιπτάμενο υπερήρωα και γέννησε έτσι τη μυθολογία των υπερανθρώπων των κόμικς, άφησε την τελευταία του πνοή στις 28 Ιανουαρίου 1996 στο Λος Άντζελες. Αν και θα ζει πάντα κάτω από την κόκκινη μπέρτα του Σούπερμαν… To link εδώ. Άλλες παρόμοιες, θλιβερές ιστορίες από το χώρο των κόμικς, εδώ (προς γνώσιν και συμμόρφωσιν!). Εξίσου χορταστικό αφιέρωμα του newbeast.gr σε έναν άλλο δημιουργό κόμικς (τον Peyo), εδώ.
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.