Search the Community
Showing results for tags 'ποπάι'.
-
Μια ενότητα ιστοριών του θρυλικού Bud Sagendorf σε μια ιδιαίτερα προσεγμένη έκδοση κλασικών περιπετειών του Ποπάυ αποδεικνύει πόσο σπουδαίος αλλά και πόσο παρεξηγημένος χαρακτήρας ήταν το ναυτάκι με την άγκυρα στο μπράτσο. Μπορεί για τις νεότερες γενιές αναγνωστών να μην αποτελεί έναν από τους πιο δημοφιλείς χαρακτήρες των κόμικς, αλλά κάποτε ήταν ένας σούπερ σταρ. Ο Ποπάυ δημιουργήθηκε πρώτη φορά το 1929 από τον Elzie Crisler Segar ως κομπάρσος στη σειρά Thimble Theater, μια χιουμοριστική ηθογραφία με οικογενειακές καταστάσεις η οποία είχε ξεκινήσει ήδη από το 1919 με πρωταγωνίστρια την Όλιβ Όϊλ. Ο σχεδόν μονόφθαλμος (pop eye), συχνά αφελής και μπρουτάλ ναυτικός που μασούσε τα «ανορθόγραφα», απλοϊκά λόγια του με την πίπα στο στόμα και τα τατουάζ με τις άγκυρες στα υπερδιογκωμένα μπράτσα, σταδιακά εκτόπισε τα υπόλοιπα μέλη της ιστορίας και κατέκτησε τον κεντρικό ρόλο δίνοντας μάλιστα το όνομά του και στον τίτλο της σειράς. Ήταν άλλωστε μια σκληρή εποχή λόγω του οικονομικού κραχ, της ποτοαπαγόρευσης και της αυξανόμενης βίας στις αμερικανικές μητροπόλεις οπότε, έστω και σε χιουμοριστικό πλαίσιο, οι γροθιές του Ποπάυ ήταν πιο ελκυστικές από τις οικογενειακές σαπουνόπερες. Ο Segar όμως πέθανε το 1938 πάνω στο απόγειο της καριέρας του και οι χαρακτήρες του θα έμεναν ορφανοί αν δεν υπήρχε ο σπουδαίος Bud Sagendorf (1915-1994) για να τους αναλάβει. Ο Bud Sagendorf Ήδη από τα 17 του χρόνια ήταν βοηθός του Segar ο οποίος τον εμπιστευόταν και του ανέθετε συχνά δύσκολες και απαιτητικές δουλειές. «Μέσα από αυτήν τη διαδικασία γνώρισε εκ βαθέων τον Segar, αφού πήγαινε συνεχώς στο σπίτι του από το πρωί ως το βράδυ. Έμαθε τα μυστικά της δουλειάς από τον καλύτερο, επειδή βρισκόταν καθημερινά στο ίδιο δωμάτιο με αυτόν για ατελείωτες ώρες. Ακόμα και όταν οι προθεσμίες ήταν ζόρικες, ο Segar πάντα έβρισκε χρόνο για να εξηγήσει στον βοηθό του για ποιον λόγο ακολουθούσε κάποια συγκεκριμένη διαδικασία στο σχέδιο ή στο σενάριο. Είχε την ευκαιρία να βρίσκεται μπροστά στη γέννηση πολλών σημαντικών χαρακτήρων και να ζήσει εκ των έσω μία από τις πιο δημιουργικές περιόδους του μεγάλου δασκάλου. Ήταν μία βαθύτατα εκπαιδευτική εμπειρία που θα τον ακολουθούσε για ολόκληρη τη ζωή του» όπως επισημαίνει ο Γιώργος Ζωιτάς, υπεύθυνος έκδοσης της ιδιαίτερα προσεγμένης σειράς «Κλασικές Ιστορίες – Popeye», που αριθμεί ήδη τρεις τόμους ενώ προετοιμάζονται οι επόμενοι (εκδόσεις Μικρός Ήρως, μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης) με ιστορίες του Sagendorf από το 1969 ώς το 1976. Μετά τον θάνατο του Segar, ο Sagendorf ανέλαβε να σχεδιάζει τα παιχνίδια και όλα τα υπόλοιπα εμπορικά προϊόντα με τους χαρακτήρες του Thimble Theater μέχρι το 1948 όταν και του ανατέθηκε καθ’ ολοκληρίαν η δημιουργία ενός νέου περιοδικού αφιερωμένου στον αγαπημένο ναυτικό με τίτλο, τι άλλο, «Popeye». Η δημιουργική απογείωση όμως ήρθε το 1959, όταν ο Sagendorf ξεκίνησε το καθημερινό στριπ με τον Ποπάυ το οποίο δημοσιευόταν σε εκατοντάδες εφημερίδες. Σε αυτή τη σειρά επανήλθαν όλα τα αρχικά πρόσωπα του Segar και αναβαθμίστηκαν οι ρόλοι τους, ενώ προστέθηκαν και νέα πρόσωπα αλλά και αρκετά μεταφυσικά στοιχεία. Η θεματολογία έγινε σταδιακά όλο και πιο ενήλικη με έντονο τον κοινωνικό σχολιασμό και με επίκεντρο τις οικογενειακές σχέσεις ανάμεσα στον Ποπάυ και την αιώνια αρραβωνιαστικιά του Όλιβ, τον εύθραυστο και επαναστάτη θετό γιο του Ρεβυθούλη, τον απότομο και κακοποιητικό πατέρα του. Οι ιστορίες του Sagendorf από το 1969 και μετά που επέλεξαν οι εκδόσεις Μικρός Ήρως αντιστοιχούν ίσως στην ωριμότερη περίοδό του, τόσο σχεδιαστικά όσο και σεναριακά και η κυκλοφορία τους στα ελληνικά γίνεται με απόλυτο σεβασμό στο έργο του. Δεν είναι όμως μόνο η ορθή χρονολογικά δημοσίευσή τους με βάση τα πρωτότυπα που καθιστά τη σειρά μια μοναδική ευκαιρία προσέγγισης του έργου του μεγάλου διαδόχου του Segar αλλά και τα πλούσια επεξηγηματικά κείμενα, ο επιτυχής μεταχρωματισμός στα πρότυπα του επίσημου χρωματισμού από την King Features Syndicate, η γνωριμία με όλα τα πρόσωπα του θιάσου με την παράθεση των απαραίτητων βιογραφικών λεπτομερειών, τα ιστορικά σημειώματα πλαισίωσης και τοποθέτησης των κόμικς στην εποχή τους καθώς και η αποκατάσταση κάποιων λαθών και απροσεξιών που χαρακτήριζαν τις πρώτες μεταφράσεις και προσαρμογές στα ελληνικά. Τα εξώφυλλα του πρώτου και του δεύτερου τόμου. Ο Sagendorf συνέχισε να φιλοτεχνεί καθημερινά τον Ποπάυ ως το 1986 – ήταν ήδη 71 ετών – όταν και παρέδωσε τη σκυτάλη στον Bobby London και περιορίστηκε στο κυριακάτικο στριπ το οποίο με συνέπεια υπηρέτησε μέχρι τον θάνατό του το 1994. Η σειρά του Μικρού Ήρωα με τη φροντίδα του Γιώργου Ζωιτά υπενθυμίζει τη σπουδαιότητα του μεγάλου ψυχαγωγικού έργου του Bud Sagendorf, και το παραδίδει πλήρες και αποκατεστημένο στο ελληνικό κοινό και στην ιστορία της ένατης τέχνης. Και το σχετικό link...
-
Φέτος ο Παπάι κλείνει τα 95 του χρόνια Paramount Pictures/Courtesy of Getty Images Ο Ποπάι επιστρέφει στην οθόνη για να κατακτήσει και νέο κοινό Ο Ποπάι αποκτά live-action ταινία, σύμφωνα με το Variety. Ένας από τους πιο εμβληματικούς χαρακτήρες της ποπ κουλτούρας όλων των εποχών, επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη και επανασυστήνεται στο κοινό. Πρόκειται για μια νέα εκδοχή από το αγαπημένο μας ναυτάκι που παίρνει υπεράνθρωπες δυνάμεις τρώγοντας σπανάκι. Την ταινία αναπτύσσουν οι εταιρείες Chernin Entertainment και King Features. Το νέο πρότζεκτ θέλει να διασφαλίσει ότι ο κόσμος που δημιούργησε ο E.C. Segar μπορεί να απεικονιστεί πιστά στην οθόνη. Μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν πληροφορίες για την ημερομηνία της πρεμιέρας ή το καστ της ταινίας. Αυτή είναι η πρώτη φορά από τον Ποπάι του 1980 -με πρωταγωνιστή τον Ρόμπιν Γουίλιαμς- που ο αγαπημένος ήρωας αποκτά δική του ταινία. Ο Ποπάι εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο κόμικ του 1929 «Thimble Theater» και φέτος γιορτάζει τα 95 του χρόνια. Πηγή: https://www.newsbomb.gr/bombplus/politismos/story/1532895/sta-skaria-nea-live-action-tainia-gia-ton-popai
-
Σαν σήμερα πριν περίπου έναν αιώνα, έκανε την πρώτη του εμφάνιση ο Ποπάι σε comic της εφημερίδας Evening Journal, ένας ήρωας που μας έμαθε να αγαπάμε το… σπανάκι! Ο Popeye (Ποπάι), ο χαριτωμένος ναύτης με τον ευέξαπτο χαρακτήρα, αλλά με την καρδιά από χρυσάφι που είναι γεμάτη αγάπη για την Olive, κάθε φορά που το απαιτούσαν οι περιστάσεις και τα καμώματα του άσπονδου εχθρού του, Βρούτου, έτρωγε το σπανάκι του για να πάρει δύναμη και να επαναφέρει την τάξη. Χαρακτηριστικά του γνωρίσματα το άσπρο του καπελάκι, η πίπα που κάπνιζε συνέχεια, τα υπερτροφικά του χέρια, που κάτω από τους αγκώνες τα κοσμούσαν δυο τατουάζ με άγκυρες. Το ντεμπούτο Ήταν 17 Ιανουαρίου του 1929, όταν έκανε την πρώτη του εμφάνιση σε μία σειρά κόμικς της νεοϋορκέζικης εφημερίδας Evening Journal. Η σειρά αυτή μετρούσε ήδη δέκα χρόνια ζωής, με πρωταγωνιστές την μετέπειτα αρραβωνιαστικιά του Όλιβ Όιλ, τον αδελφό της Κάστορ και τον αγαπημένο της Χαμ Γκρέιβι. O ήρωας ήταν δημιούργημα του σκιτσογράφου από την Αμερική Έλζι Κράισλερ Σίγκαρ, ο οποίος άρχισε να σχεδιάζει καρτούν από το 1919. Σε δεύτερο ρόλο και αργότερα πρωταγωνιστής Ο Ποπάι εμφανίστηκε σ’ έναν δευτερεύοντα ρόλο και αμέσως κέρδισε την αγάπη των αναγνωστών. Σταδιακά ο Σίγκαρ άρχισε να του δίνει όλο και μεγαλύτερους ρόλους, μέχρι που έγινε ο κεντρικός ήρωας και τελικά η σειρά πήρε το όνομά του. Μετά το θάνατο του δημιουργού του το 1938, διάφοροι άλλοι καλλιτέχνες ανέλαβαν το σχεδιασμό του προσθέτοντας τη δική τους πινελιά. Η καριέρα μετά τα κόμικ Μετά την εμφάνισή του σε comic, ο αγαπημένος ήρωας εμφανίστηκε και σε cartoon, με πρώτο σταθμό την παρουσία σε ιστορία ενός άλλου θρυλικού και θηλυκού κινούμενου σχεδίου… Το όνομα της, Betty Boop. Ακολούθησαν πολλές μικρού μήκους περιπέτειες που άντεξαν στο χρόνο και μεγαλώνουν γενιές. Στον κινηματογράφο ο Ποπάι πρωτοεμφανίστηκε το 1933, στην ταινία κινουμένων σχεδίων Οι περιπέτειες του Ποπάι του ναυτικού. Η καριέρα του στη μεγάλη οθόνη ξεπέρασε τις εφημερίδες. Μάλιστα, το 1938 ανακηρύχθηκε ως ο πιο δημοφιλής χαρακτήρας κινουμένων σχεδίων στις ΗΠΑ, ξεπερνώντας ακόμη και τον Μίκι Μάους. Η μεγάλη αγάπη του κοινού και το άγαλμα Η δημοτικότητά του αυτή οφείλεται κατά πολύ και στο σπανάκι, η λατρεία του για το οποίο συνέβαλε στην αύξηση της κατανάλωσης του λαχανικού κατά 33%. Οι αμερικανοί σπανακοπαραγωγοί τού το αναγνώρισαν και το 1937 έστησαν το άγαλμά του στην Κρίσταλ Σίτι, μία πόλη του Τέξας που ζει κυρίως απ’ το σπανάκι. Και το σχετικό link...
-
Συμβαίνει και στις… καλύτερες οικογένειες, όχι μόνο της… ημεδαπής, αλλά και της αλλοδαπής. Μια μάρκα, ένα brand name να γίνεται τόσο δυνατό ώστε να δίνει τελικά το όνομά του στο ίδιο το προϊόν. Οι αγγλοσάξονες, π.χ. λένε hoover και δεν εννοούν μόνο την συγκεκριμένη, αλλά όλες τις ηλεκτρικές σκούπες του πλανήτη. Αντίστοιχα, εδώ στην Ελλάδα κάποτε ΟΛΑ τα απορρυπαντικά πιάτων ήταν… Τρυλ (από το Τρύλετ» που συνεπήρε την αγορά τη δεκαετία του ’80, αλλά σίγουρα το πιο χαρακτηριστικό (και πολύ πιο διασκεδαστικό) παράδειγμα είναι τα Μίκι Μάους. Όλα τα καρτούν, είτε επρόκειτο για ιστορίες που εκτυλίσσονταν καρέ-καρέ στις σελίδες ενός περιοδικού είτε για κινούμενα σχέδια στην οθόνη ήταν… Μικιμάοι, ακόμη κι αν δεν είχαν την παραμικρή σχέση ή ομοιότητα με τον ήρωα της Ντίσνεϊ. Και με κάποιος από αυτούς τους Μικιμάους εμείς μεγαλώσαμε… Κι αν κρίνουμε από το πόσο νοσταλγικό μεν, αλλά μακρινό είναι αυτή η βουτιά στα… βάθη του χρόνου, μάλλον μεγαλώσαμε αρκετά, σύντροφοι. Σεραφίνο Κοιτάς την μορφή του και δυσκολεύεσαι να αντιληφθείς ότι μάλλον μιλάμε για έναν ήρωα που ξεκίνησε ως εξανθρωπισμένο καγκουρό και κατέληξε σε κάτι που μοιάζει με ποντίκι, αν και οι σχεδιαστές του ορκίζονται ότι είναι σκύλος. Μαρσιποφόρο, τρωκτικό ή οτιδήποτε άλλο, πάντως, δεν έχει σημασία. Ο Σεραφίνο, ιταλικής καταγωγής… μικιμάος, ήταν από τις πλέον αγαπητές φιγούρες των σημερινών +40. Καλόκαρδος, αλλά μονίμως πεινασμένος, πονηρός αλλά έντιμος και με αρχές, αυτός ο τύπος βρισκόταν διαρκώς σε αναζήτηση τροφής. Ένας αλητάκος των δρόμων, με τον οποίο δίναμε αρχικά ραντεβού κάθε δεκαπενθήμερο, μέχρι η έκδοση να γίνει εβδομαδιαία και με μερικές δραχμές να βρει την θέση της στη συλλογή μας, την οποία πολλοί από εμάς σαν ηλίθιοι «ξεφορτωθήκαμε» όταν ξεκινήσουμε να νιώθουμε μια συστολή και μια ντροπή κάθε φορά που - λόγω ηλικίας - κολλάγαμε κοτζάμ μαντράχαλοι να ζητήσουμε από τον περιπτερά το νέο τεύχος του Σεραφίνο. Τιραμόλα «Ποιος νομίζεις ότι είμαι, ο Τιραμόλα»; Με αυτήν την ατάκα, οι σημερινοί σαραντάρηδες που πλέον έχουν οικογένεια και παιδιά, αντιδρούσαν σε μια μακρινή μπαλιά που ήταν αδύνατο να προλάβουν, την εποχή που διέλυαν τα γόνατά τους στις αλάνες. Βλέπετε, εσείς οι νέοι που δεν ξέρετε από Μικιμάους (μία λέξη), ο θρυλικός Τιραμόλα (συγγενικών εκδόσεων του Σεραφίνο) είχε μια μοναδική ικανότητα που τον μετέτρεπε σε σούπερ ήρωα, εάν και εφόσον προέκυπτε ανάγκη. Όπως έχει συμβεί και με άλλους υπερήρωες, έτσι και με τον Τιραμόλα, όλα ξεκίνησαν από ένα περιστατικό που είχε όταν ήταν μικρός. Έπεσε σε ένα καζάνι με καουτσούκ, γεγονός που του χάρισε την δυνατότητα να μπορεί να επεκτείνει τα άκρα του σώματός του όσο τράβαγε η όρεξή του. Ακόμη και… χιλιόμετρα μακριά να συνέβαινε κάτι, εκείνος μπορούσε να φτάσει (κυριολεκτικά) στα άκρα για να τα βάλει με τους κακούς αυτού του κόσμου. Και επειδή μιλάμε για… Μικιμάους εννοείται πως είχε ρεκόρ απόλυτων νικών απέναντί τους! Ποπάι Τα παλιά τα χρόνια ο Ποπάι γραφόταν με «υ». Μετά οι καιροί έφεραν απλοποίηση στη γραφή και… Μικιμάους πολύ διαφορετικά από τον λατρεμένο ναυτάκι και την… παράξενη ζωή του. Με μυστικό όπλο το σπανάκι (λες και μιλάμε για απαγορευμένο στεροειδές αναβολικό), με έναν μέθυσο πατέρα, μια… αστεφάνωτη σχέση την οποία διεκδικεί ο χειρότερος εχθρός του κι ένα… παιδί το οποίο κανείς δεν ξέρει πώς ήρθε στον κόσμο. Αν κάτσεις να τα συνυπολογίσεις όλα αυτά, είναι πραγματικά απίστευτο το πόσο «προχώ» ήταν ο Ποπάι για την εποχή του, δίνοντας μια εικόνα «οικογενειακής κατάστασης» πολύ μακριά από τα πρότυπα που ίσχυαν εκείνα τα χρόνια. Το μόνο… ηθικοπλαστικό στοιχείο που μπορεί να συναντήσει κανείς στις σελίδες του είναι ένα. Την μόνιμη επικράτηση του καλού έναντι του κακού. Στον μοναδικό, είναι αλήθεια, χώρο που συμβαίνει αυτό. Στα λίγα φύλλα εκείνων των περιοδικών, εκείνων των… Μικιμάων που μας μεγάλωσαν και μας κάνουν να θυμόμαστε με νοσταλγία μια εποχή που όλα έμοιαζαν πιο αγγελικά πλασμένα… Και το σχετικό link...
-
Στις 29 Οκτωβρίου του 1929, γνωστή και ως «Μαύρη Τρίτη», κατέρρευσε το χρηματιστήριο της Wall Street. Οι ΗΠΑ εισήλθαν σε μια δεκαετία βαθιάς οικονομικής ύφεσης και έντονης κοινωνικής κρίσης. Και στα κόμικς άρχισαν να ξεπηδούν οι ήρωες – σωτήρες ο ένας μετά τον άλλον. Μέχρι τις αρχές του 1929, η συντριπτική πλειονότητα των κόμικς που παράγονταν και δημοσιεύονταν στις ΗΠΑ είχαν το χιούμορ στο επίκεντρο των ιστοριών τους. Κυριαρχούσαν οι ηθογραφίες, οι οικογενειακές κωμωδίες, τα funny animals, οι σαπουνόπερες, τα μελοδραματικά θέματα κ.λπ. Αλλά ήταν ιστορίες που εξελίσσονταν σε αυτόν εδώ τον κόσμο, με πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες που ήταν κυρίως γκαφατζήδες και θύματα των καταστάσεων, κάθε άλλο από ήρωες με τετράγωνα πηγούνια και φουσκωμένα μπράτσα. Και ξαφνικά όλα άλλαξαν. Η χρηματιστηριακή κατάρρευση που έμεινε στην Ιστορία ως το Μεγάλο Κραχ είχε δραματικές επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία και στις ζωές των ανθρώπων. Ξεκίνησε μια μακρά περίοδος ύφεσης και αβεβαιότητας, γνωστή ως η «Μεγάλη Κρίση» (The Great Depression). Στα αγγλικά, όμως, η λέξη «depression» εκτός από οικονομική κρίση, σημαίνει και κατάθλιψη. Εκατοντάδες δημιουργοί κόμικς, επιχειρώντας να προσφέρουν μια διέξοδο, μια διαφυγή από το καταθλιπτικό περιβάλλον, επινόησαν μια σειρά ηρώων που πρόσφεραν στους αναγνώστες μερικές στιγμές ξεγνοιασιάς και ελπίδας. Περιγράφοντας την κατάσταση, ο Brian Walker στο έξοχο βιβλίο του «The Comics Before 1945» αναφέρει: «Στα μέσα του 1932, η συνολική αξία των μετοχών της Wall Street ήταν μόλις το 11% αυτής του 1929. Στα τρία πρώτα χρόνια της Κρίσης, τα ωρομίσθια μειώθηκαν κατά 60%, ογδόντα έξι χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν, πέντε χιλιάδες τράπεζες ανέστειλαν τις εργασίες τους, η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε κατά 50% και οι άνεργοι ανέρχονταν στα δεκαπέντε εκατομμύρια[…] Η Μεγάλη Κρίση προκάλεσε καταστροφικές κοινωνικές συνέπειες. Πρώην τραπεζίτες πουλούσαν μήλα στις γωνιές των δρόμων και συνωστίζονταν σε ουρές για λίγο ψωμί». Οι άστεγοι και όσοι δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στα στεγαστικά δάνεια που είχαν πάρει κατά το παρελθόν συγκεντρώθηκαν σε αυτοσχέδιες παραγκουπόλεις στις παρυφές των μητροπολιτικών κέντρων, οι γάμοι και οι γεννήσεις μειώθηκαν δραματικά ενώ τα εγκλήματα και οι αυτοκτονίες έσπασαν κάθε ρεκόρ. Στο κλίμα αυτό, τα κόμικς ανταποκρίθηκαν με ηρωισμούς από πρώιμους vigilante που, προϊόντος του χρόνου, γίνονταν όλο και πιο δυνατοί, πιο έξυπνοι, πιο μυώδεις, αλλά και πιο τυχοδιώκτες, πιο περίπλοκοι ως χαρακτήρες και με ευρύτερο πεδίο δράσης. Όλοι τους, άλλωστε, δημοσιεύονταν σε εφημερίδες και απευθύνονταν στο ευρύ κοινό που αδυνατούσε να έχει πρόσβαση σε κάθε άλλη μορφή ψυχαγωγίας και διασκέδασης. Οι εφημερίδες της εποχής έπαιξαν και αυτό τον ρόλο: της διαφυγής των αναγνωστών μέσω της φαντασίας. Ήδη από τις αρχές του 1929 είχαν εμφανιστεί στις σελίδες των κόμικς τρεις ηρωικές φιγούρες: o Ταρζάν, ως αγαθός άγριος στις ζούγκλες της Αφρικής, ο Μπακ Ρότζερς που ήταν ο πρώτος διαστημικός ταξιδευτής σε έναν μελλοντικό κόσμο με εξωγήινους, ρομπότ και αποκρουστικά τέρατα, και ένας αντιήρωας, ο στραβομούτσουνος και κακότροπος ναυτικός Ποπάι. Ο τελευταίος, μάλιστα, με την έλευσή του στη σειρά κόμικς «The Thimble Theater» του Elzie Segar παραγκώνισε σταδιακά το υπόλοιπο πρωταγωνιστικό καστ που αποτελούνταν από τα μέλη της οικογένειας της Όλιβ Όϊλ και κέρδισε με τις γροθιές του τον πρώτο ρόλο αλλά και τον τίτλο της σειράς που μετονομάστηκε σε «Ποπάι». Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τη σειρά «Wash Tubbs» του Roy Crane που αν και είχε ξεκινήσει το 1924 με πρωταγωνιστή έναν γκαφατζή υπάλληλο οπωροπωλείου με τη μορφή του κωμικού του βωβού κινηματογράφου Χάρολντ Λόιντ, από το 1929 άλλαξε πρωταγωνιστή και τίτλο. Ο αφελής και αστείος Wash Tubbs έδωσε τη θέση του σε έναν γοητευτικό και μάτσο ναυτικό με το «βαρύ» όνομα «Captain Easy» και έγινε κομπάρσος. Από μια ηθογραφία αστείων καταστάσεων, η σειρά μετατράπηκε σε μια ξέφρενη περιπέτεια αχαλίνωτης δράσης στα πέρατα της Γης. Ο ασκός του Αιόλου είχε πια ανοίξει και από μέσα του ξεπηδούσαν όλο και πιο ευφάνταστοι ήρωες με όλο και πιο μεγάλες ικανότητες και δυνάμεις. Κάποιοι ήταν μεσαιωνικοί ιππότες σε περιπέτειες με βασιλιάδες, ξίφη και σπαθιά όπως ο «Πρίγκιπας Βάλιαντ» του Hal Foster και κάποιοι άλλοι όπως ο «Φλας Γκόρντον» του Alex Raymond ταξίδεψαν στο διάστημα για να σώσουν τους καταπιεσμένους όλου του σύμπαντος από μοχθηρούς εξωγήινους βασιλιάδες. Κάποιοι όπως ο «Jungle Jim» του ίδιου δημιουργού πήραν μέρος σε εξωτικές περιπέτειες σε απάτητες ζούγκλες και κάποιοι άλλοι όπως ο «Φάντομ» των Lee Falk και Ray Moore, φόρεσαν ολόσωμες φόρμες και κολάν, προσθέτοντας μέσω της μυστικής ταυτότητάς τους και το απαραίτητο φανταστικό στοιχείο. Ο ερωτισμός και οι υπαινικτικές αναφορές στη σεξουαλικότητα και τις ακατανίκητες ορμές των ηρώων – που έμοιαζαν όλο και περισσότερο στους σύγχρονούς τους χολιγουντιανούς αστέρες - αλλά και στην έλξη που ασκούσαν σε πανέμορφες και κατάξανθες τολμηρές γυναίκες – δηλητήριο ήρθε με σειρές όπως το «Terry and the Pirates» του αριστοτέχνη του σχεδίου, Milton Caniff που περιέγραφε τον εαυτό του ως ο «Μάρκο Πόλο της πολυθρόνας» καθώς δεν είχε επισκεφτεί ποτέ, κανέναν από τους τόπους που απεικονίζονταν στις ιστορίες του αν και τα κατάφερνε με αξιοζήλευτη ακρίβεια μέσω φωτογραφιών, εικονογραφήσεων, ρεπορτάζ, κινηματογραφικών ταινιών, βιβλίων γεωγραφίας, ιστορίας κ.λ.π. Εξωθώντας στα άκρα την επινοητικότητά τους και την ανάγκη για ακόμα περισσότερους και διαφορετικούς ήρωες, αρκετοί δημιουργοί φιλοτέχνησαν αλλόκοτους χαρακτήρες. Ο «Μαντρέικ ο Μάγος» των Lee Falk και Phil Davis ήταν μια τέτοια περίπτωση. Με το σμόκιν του, το ημίψηλο καπέλο του και το μπαστούνι του, εφάρμοσε την τέχνη της ταχυδακτυλουργίας και τα “μαγικά” του κόλπα σε μέρη μακρινά αλλά και στις πόλεις των ΗΠΑ απέναντι σε κακοποιούς και εγκληματίες. Οι πιλότοι και οι αεροπόροι ήταν μια ξεχωριστή κατηγορία που προέκυψε ως φυσικό επακόλουθο της πρώτης υπερατλαντικής πτήσης από τον Τσαρλς Λίντμπεργκ το 1927. Κύριοι εκπρόσωποι, ο «Tim Tyler» της ομώνυμης σειράς του Lyman Young, ο «Tailspin Tommy» των Glenn Chaffin και Hal Foster, ο «Smilin Jack» του Zack Mosley, και η «Connie», μια από τις πρώτες γυναίκες ηρωίδες, του Frank Godwin. Εκτός από το διάστημα, τους αιθέρες, τις ζούγκλες και τις θάλασσες, ένα μεγάλο μέρος των ηρωικών περιπετειών της εποχής εξελίχθηκαν και στην Άγρια Δύση με πιο διάσημο και τολμηρό καουμπόι τον «Red Ryder» του Fred Harmon. Όλοι αυτοί οι, μέχρι πρότινος αλλόκοτοι για τα έως τότε συνηθισμένα στην μαζική κουλτούρα, χαρακτήρες αντί να ξενίζουν το κοινό, προσέλκυαν ολοένα και περισσότερους αναγνώστες. Η κυκλοφορία των εφημερίδων στις ΗΠΑ προς τα τέλη της δεκαετίας του 1930 έφτανε ορισμένες φορές τα σαράντα εκατομμύρια σε πωλήσεις. Και ένα από τα βασικά θέματα ήταν τα εγκλήματα, οι ληστείες, η μαφία, οι κακοποιοί που λυμαίνονταν τις γειτονιές. Δράση απέναντί τους, ανέλαβαν οι αστυνομικοί και οι ντετέκτιβ των κόμικς. Σε αυτούς αλλά και στα υπόλοιπα κόμικς ηρωισμών και περιπέτειας της δεκαετίας μετά το Κραχ και πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο θα αναφερθούμε στο επόμενο τεύχος. Και το σχετικό link...
-
- 8
-
- Πρίγκιπας Βάλιαντ
- Φάντομ
- (and 14 more)
-
Το G-Weekend σου θυμίζει τα υπέρτατα γαριδάκια που έτρωγες μικρός. Καβουράκια, Video Snack, Ριτζ, Καρολάιν, Στριφτούλια, Δαγκώνια, τα ένδοξα Τι και Τι και πολλά άλλα! Σνακ μίας άλλης εποχής που καταναλώνονταν μετά μανίας αλλά και γαριδάκια που πέρασαν απαρατήρητα. Συσκευασίες οι οποίες δεν θα φαντάστηκες ποτέ πως θα κυκλοφορούσαν στο εμπόδιο. Ουδείς κατανάλωνε τα αγαπημένα του πατατάκια για την θρεπτική τους αξία, αλλά για την πικάντικη γεύση τους. Παραδόξως την δεκαετία του '80 και του '90 οι εταιρίες παραγωγής σνακς πειραματίζονταν συνεχώς παρουσιάζοντας νέες γεύσεις και πατέντες προκειμένου να πείσουν τον καταναλωτή πως αξίζει να τα δοκιμάσει. Στην εποχή μας, τα πιτσιρίκια περιορίζονται σε Φουντούνια, Πακοτίνια, Πιτσίνια, Cheetos Δρακουλίνια, Cheetos Πίτσα, Λόττο γαριδάκια, με τα πατατάκια να έχουν την τιμητική τους και να κυκλοφορούν σε ποικιλομορφία γεύσεων. Τουλάχιστον επανακυκλοφόρησαν τα Foficο προκειμένου να σώσουν την παρτίδα. Φτάνουν όμως; Η ζωή μας σίγουρα δεν είναι ίδια δίχως τα αλήστου μνήμης «Tι και Τι» με γεύση πίτσα. Τα Δρακουλίνια δεν είναι «Σούπερ» όπως συνέβαινε πριν από μία 20ετία, ενώ πλέον έχουν εκλείψει τα θεματικά γαριδάκια. Όταν η «Τόλμη και Γοητεία» έσπαγε τα κοντέρ τηλεθέασης κυκλοφορούσαν γαριδάκια «Ριτζ» και «Καρολάιν». Εάν είσαι πάνω από 30 πιθανότατα τα έχεις δοκιμάσει. Το βάρος των βιομηχανιών σνακ έπεφτε πάνω στα γαριδάκια. Σε πολλές περιπτώσεις, η γεύση και ο σχηματισμός ήταν ίδια, αλλά αυτό που άλλαζε ήταν ο τίτλος και η συσκευασία. Τα γαριδάκια «Ευρωμπάσκετ», αλλά και τα «Basketinia Τυρομπάσκετ» πάτησαν πάνω στις επιτυχίες της «επίσημης αγαπημένης», ενώ τα «Video Snack» ήταν προέκταση του παροξυσμού που υπήρχε στα τέλη της δεκαετίας του '80 με τις βιντεοκασέτες. Κυκλοφόρησαν γαριδάκια με αφορμή το Μουντιάλ «Mεξικό '86», αλλά και με την διαφημιστική καμπάνια όπου πρωταγωνιστούσε ο Νίκος Παπαναστασίου «ο Επιμένων Νικά». Δημοφιλή κόμικς, σειρές, κινούμενα σχέδια, μουσικές επιτυχίες, και ταινίες ενέπνευσαν σνακ όπως ήταν τα: «Χελωνονινζάκια», «Φρου Φρου Σνακ», «Γαριδάκια Batman», «Γαριδάκια Lambada», «Ποπάι», «Στρουμφ», «Γαριδάκια Μπάνι», «Ο γύρος του κόσμου με τον Willy Fog», «Γαριδάκια Ντάλας». Ακόμη και δημοφιλή video games αλλά και κονσόλες παιχνιδιών (βλέπε Pac Man με φουντούκι, καλαμπόκι και φυστικία, αλλά και κομπιουτεράκια «Atari» τρώγονταν με περισσή ευχαρίστηση. Η εταιρία παραγωγής Φάρμα, κυκλοφόρησε μεταξύ άλλων τα «Τυρογαριδάκια Φάρμα», τα «Πονυρά Γαριδάκια» με τα συμπαθή πόνυ στο σακουλάκι, τα «Στικς» και τα «Κουφά». Άξια αναφοράς και η Φλώρινα με τα «Ευρωπάκια», τα πρώτα «Τσιπς με ρίγανη» και τα «Πίτσα Βλάχα», αλλά και τα τραγανά και ολόφρεσκα γαριδάκια της. Τα «Καβουράκια με τυρί, τομάτα και πάπρικα», οι «πικάντικες φατσούλες με τομάτα και τυρί», «μπαμπούλες» που παρέπεμπαν σε δρακουλίνια, τα «Μπλα-Μπλα γελαστά γαριδάκια», τα «Αγρίμια με πικάντικη γεύση τυριού και ντομάτας», τα «ριγέ πατατάκια Ζαπάτα», τα «στριφτούλια», τα «δαγκώνια», τα «ρίκι τίκι», ξυπνούν ευχάριστες μνήμες σε όσους τα γεύθηκαν. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το καλτ σακουλάκι που ανέγραφε «Τορτίλλα Δρακουμέλ», η τα «Μελένια» που αποτελούνταν από ξηρούς καρπούς και μέλι και αποσύρθηκαν σε ελάχιστο χρόνο μετά την κυκλοφορία τους; Εκείνη την εποχή ζητούσες από τον περιπτερά τα «Χρυσά Μανούλια», «Σνακ Γαριδάκια 73 American Type» και «Φιστίνια» και απολάμβανες τα «Κρικάκια» της Tom's food. Τα τελευταία κυκλοφορούν στο εξωτερικό και κάνουν χρυσές πωλήσεις. Αν μη τι άλλο μας λείπουν... Photos: Retromaniax.gr Και το σχετικό link...
- 4 replies
-
- 21
-
- Πακοτίνια
- Δρακουλίνια
- (and 7 more)