Jump to content

Search the Community

Showing results for tags 'μικρασιατική καταστροφή'.

  • Search By Tags

    Type tags separated by commas.
  • Search By Author

Content Type


Forums

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Find results in...

Find results that contain...


Date Created

  • Start

    End


Last Updated

  • Start

    End


Filter by number of...

Joined

  • Start

    End


Group


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


City


Profession


Interests

Found 4 results

  1. Το 2019 το ταξίδι ξεκίνησε με τους “Ομήρους του Γκαίρλιτς”. Το 2020 ήταν εκεί για να μας αφηγηθεί τα καταστροφικά γεγονότα της Μικρασιατικής Καταστροφής, στο “1922: Το τέλος ενός ονείρου”. Το 2022, λοιπόν, είναι η ώρα για την συνέχεια αυτών των ιστορικών αφηγημάτων, με ένα νέο graphic novel, που φέρει τον τίτλο “1923: Εχθρική Πατρίδα”. Ο αγαπημένος κομίστας Θανάσης Πέτρου, εκπονεί ακόμα μία εξαιρετική ιστορική δουλειά, η οποία ουσιαστικά αποτελεί την συνέχεια του προηγούμενου graphic novel του. Η ιστορία αφηγείται τον ξεριζωμό των κατοίκων των παράλιων της Μικράς Ασίας, θύματα της αποτυχίας της επιχείρησης “Μεγάλη Ελλάδα” και τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν όταν πάτησαν το κουρασμένο πόδι τους στο ελλαδικό έδαφος. Άνθρωποι ρημαγμένοι, που χωρίστηκαν από τις οικογένειές τους και που για τους Τούρκους ήταν Έλληνες, ενώ για τους Έλληνες ήταν Τούρκοι. Όσον αφορά το… σενάριο του κόμικ, νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Τόσο ο ρεαλισμός των γεγονότων, όσο και το ταλέντο του βετεράνου κομίστα, αποτελούν τον καλύτερο συνδυασμό και δεν νομίζω να υπάρξει κάποιος αναγνώστης που θα δυσαρεστηθεί. Ο Πέτρου συνθέτει μία πλοκή με απόλυτη γραμμικότητα, πιάνοντας την άκρη του νήματος με την εισαγωγή δύο πρωταγωνιστών, του Γιώργου Αμπατζή και του Σπύρου Τζανέτου, δύο συμπολεμιστών, που πήραν τα απολυτήριά τους και βρέθηκαν στον Πειραιά. Ο μεν Γιώργος, Σμυρνιός κι αποκομμένος από τους δικούς του, που τους έχασε μέσα στον χαμό, ο δε Σπύρος, από την Ζάκυνθο, να μην έχει ούτε τα ναύλα να επιστρέψει στο νησί του. Μέσω αυτών των δύο κεντρικών χαρακτήρων θα αποκαλυφθεί η άθλια καθημερινότητα των προσφύγων, η καχύποπτη (στα όρια της εχθρικής) αντιμετώπισή τους από τους “γηγενείς” Έλληνες, καθώς και η εκμετάλλευσή τους από διάφορους επιτήδειους. Επίσης, γινόμαστε μάρτυρες μίας αξιόλογης παράθεσης της πολιτικής κατάστασης της εποχής, την ώρα που τα σύννεφα μίας εμφύλιας σύρραξης πλανώνται στον ορίζοντα και φυσικά δεν παραλείπεται η περιγραφή της μποέμικης ζωής. Όμορφες κι απρόσμενες προσθήκες μερικά από τα ιερά τέρατα του ρεμπέτικου τραγουδιού, όπως ο Μάρκος Βαμβακάρης κι ο Στελλάκης Περπινιάδης. Μεγάλο κεφάλαιο αποτελεί το φινάλε, το οποίο έχει μία απρόσμενη εξέλιξη και πλημμυρίζει από έντονα συναισθήματα. Ειδικότερα, η πλοκή έχει τον κλασικό χαρακτήρα, που συναντάμε και στο “1922”, ένα μοτίβο που φαίνεται να χαρακτηρίζει τον δημιουργό. Ομολογώ ότι η εναλλαγή των σκηνών γίνεται με μία μικρή ασυνέχεια, αλλά δεν μπορώ να πω σε καμία περίπτωση ότι με κούρασε. Όλες οι σκηνές έβγαζαν δυναμισμό και συγκινούν, ενώ υπάρχουν και μερικές που μου προκάλεσαν έκπληξη ( όπως η εν ψυχρώ δολοφονία ή οι πρόστυχες επιχειρηματικές “βλέψεις” του Μπάμπη). Βαθιά νοήματα δεν υπάρχουν, ο λόγος είναι αποτυπωμένος με την ντοπιολαλιά της εποχής και δεν γίνεται καμία προσπάθεια ωραιοποίησης ή λείανσης των γεγονότων. Ένας απίστευτος ρεαλισμός, έτσι όπως θα έπρεπε να υπάρχει. Εν κατακλείδι, εννοείται ότι προτείνεται σε αυτούς που έχουν διαβάσει το “1922”, αλλά κι αν δεν το έχουν κάνει, ας διαβάσουν και τα δύο. Δεν θα απογοητευτούν. Το κόμικ είναι εύπεπτο και προσφέρεται, επίσης, και σε εκείνους που θέλουν να μάθουν για την ταραγμένη περίοδο των αρχών του 20ου αιώνα στην χώρα μας, αλλά δεν έχουν διάθεση (ή χρόνο) να μελετήσουν βιβλία. Μην το χάσει κανείς. Όσοι γνωρίζουν το σχεδιαστικό στυλ του Πέτρου, θα βρουν μεγάλη ταύτιση με τα προηγούμενα κόμικς του. Ο εικαστικός τομέας είναι λιτός, αλλά σε καμία περίπτωση πρόχειρος. Όπου χρειάζεται βγάζει ένταση, αλλά τις περισσότερες φορές υποχωρεί για να αναδειχθεί το σενάριο. Ο χρωματισμός είναι όμορφος και ζωντανός, με μία ωραία τεχνοτροπία… νερομπογιάς, την οποία βρήκα ενδιαφέρουσα. Η ποιότητα της έκδοσης είναι στα υψηλά πρότυπα που μας έχει συνηθίσει ο εκδοτικός οίκος. Και φυσικά έτσι θα πρέπει να φιλοξενείται ένα τέτοιο δημιούργημα. Το χαρτί νομίζω ότι δεν θα μπορούσε να είναι πιο πολυτελές. Είναι παχύ, γυαλιστερό και φυσικά τα χρώματα αποτυπώνονται στην εντέλεια. Η κόλληση στην ράχη υπόσχεται ότι ο τόμος θα αντέξει σε πολλές αναγνώσεις, ενώ κανένα παράπονο δεν έχω κι από το εξώφυλλο. Βέβαια, βαθιά μέσα μου ήθελα να ήταν σκληρόδετη η έκδοση, αλλά μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας. Στο συνοδευτικό υλικό ξεκινάμε με μερικές γραμμές για να μάθουμε ποιοι είναι οι δύο βασικοί ήρωες, οι οποίοι έχουν αναλάβει να μας ξεναγήσουν στην ιστορία, ενώ στο τέλος του τόμου υπάρχει ένας επίλογος από τον ίδιο τον δημιουργό, ακολουθεί ένα γλωσσάρι “άγνωστων” λέξεων και φράσεων, που χρησιμοποιούσαν οι Σμυρνιοί, αλλά και τα κουτσαβάκια του Πειραιά και στην συνέχεια παρατίθεται μία σημαντική κι εκτενής βιβλιογραφία, που επιβεβαιώνει την ιστορική μελέτη που έχει εκπονήσει ο Πέτρου. Ο τόμος θα κλείσει με μερικά σκίτσα από το κόμικ, καθώς και με δύο μικρές περιλήψεις των άλλων δύο κόμικς που προανέφερα στην αρχή της φλυαρίας μου. Κάπου εδώ να πούμε ότι για όποιον ενδιαφέρεται, μπορεί να προμηθευτεί το έργο κι από την Λέσχη Φίλων Κόμικς.
  2. Indian

    ΜΑΝΩΛΗΣ

    Τον Απρίλιο του 2022, οι εκδόσεις "Μικρός Ήρως" προέβησαν σε ακόμα ένα σημαντικό για τον Ελληνισμό, αλλά και για όλον τον σύγχρονο κόσμο, έργο. Ο λόγος για το graphic novel "Μανώλης", μία δημιουργία του Allain Glykos (ο οποίος έχει επιμεληθεί το σενάριο) και του Antonin (που επιμελήθηκε τον εικαστικό τομέα). Το κόμικ αναφέρεται στον μαρτυρικό βίο και την πολιτεία, όπως την έχει αφηγηθεί ο πατέρας του σεναριογράφου, ο Μανώλης, ο οποίος είχε την ατυχία να περάσει την παιδική του ηλικία ξεριζωμένος από τον τόπο του, τα Βουρλά της Μικράς Ασίας και σαν άλλος Οδυσσέας να ζήσει την δική του "Οδύσσεια", μέχρι να συναντηθεί πάλι με τους δικούς του ανθρώπους, αλλά και να μετρήσει τις απώλειες που απλόχερα προσφέρει ο πόλεμος των ενηλίκων. Ο μικρός Μανώλης, ένα παιδί γεμάτο ενέργεια, περνούσε τις ημέρες του στον αγαπημένο τόπο του, πλαισιωμένος με τους αγαπημένους του φίλους, που μπορεί να είχαν άλλη εθνικότητα, άλλη θρησκεία και μιλούσαν άλλη γλώσσα, μπορούσαν όμως να συνεννοηθούν και να συζήσουν αρμονικά, χωρίς το παραμικρό πρόβλημα κι εννοείται χωρίς να φαντάζονται τι θα επακολουθήσει... Ο πόλεμος έδειξε το μοχθηρό κι αμείλικτο πρόσωπό του, όταν ο φίλος μας βρισκόταν στο σπίτι της γιαγιάς του, σε ένα χωριό δίπλα από το δικό του κι όταν οι Τσέτες τους έδιωξαν εν μία νυκτί από την περιοχή, χωρίστηκε από τους δικούς του ανθρώπους και μόνο με εκείνη μπήκαν στα καράβια για να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να ξεκινήσουν τα βάσανά τους. Ο Μανώλης βρέθηκε στο Ναύπλιο, πήγε στην Αθήνα, για να μεταφερθεί στην Κρήτη και στην συνέχεια στο Μπορντώ της Γαλλίας, όπου θα βρει την μικρή του Ιθάκη. Προσωπική μου αίσθηση είναι ότι πρόκειται για ένα ανάγνωσμα, που αναδίδει άκρως δυνατά συναισθήματα και καταφέρνει να συγκινεί και παράλληλα να προβληματίζει τον αναγνώστη. Αυτό που το ξεχωρίζει από τα περισσότερα κόμικς, βιβλία και δοκίμια, που περιγράφουν εκείνη την μαύρη περίοδο για την Ελλάδα, είναι ότι εδώ ο συγγραφέας δεν προσπαθεί να πάρει θέση για το ποιος ήταν με την μεριά του καλού ή του κακού, γιατί οδηγηθήκαμε σε αυτόν τον ξεριζωμό, ούτε επίσης να μας δώσει μία περιγραφή των γεγονότων από την ιστορική σκοπιά. Αντιθέτως, βλέπουμε όλον εκείνον τον χαλασμό και τις συνέπειές του, μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού και με ενδιαφέρον εξακριβώνουμε το πώς σκέφτεται, αντιδρά και γενικά ποια είναι η φιλοσοφία που διέπει τις αθώες ψυχές, από τις οποίες θα έπρεπε κάποια στιγμή να πάρουν μάθημα και οι κρατούντες. Το πόνημα, το οποίο είναι μία μεταφορά από βιβλίο, πραγματικά μίλησε στην ψυχή μου και μου ξύπνησε μνήμες, όταν μικρό παιδάκι κι εγώ, άκουγα την συχωρεμένη την γιαγιά μου να μου περιγράφει την δική της "Οδύσσεια", όταν έφευγε μαζί με την μητέρα της από την Σμύρνη το 1922. Εντόπισα πολλές ομοιότητες στην συμπεριφορά και τον τρόπο ζωής που περιγράφεται εδώ, αλλά και στο σκληρό πρόσωπο του πολέμου, από τα γεγονότα που μου αφηγούνταν κι εκείνη. Εν κατακλείδι, ακόμα ένα κόσμημα για την βιβλιοθήκη των απανταχού κομιξόφιλων, που προσφέρει άπειρη τροφή για σκέψη. Αυτό που επικρατεί στον εικαστικό τομέα είναι το ασπρόμαυρο χρώμα και οι πολλές σκιάσεις, που οπτικοποιεί, εύστοχα, το "μαύρο" που αναπόφευκτα βγάζει το σενάριο. Η αλήθεια είναι ότι λείπει η πλαστικότητα των χαρακτήρων και η κίνηση, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με κούρασε, από την στιγμή που και το σενάριο στηρίζεται, σκηνοθετικά (στο μεγαλύτερο σημείο της πλοκής), στο στοιχείο της αφήγησης. Και μιας κι αναφέραμε τον χρωματισμό, εννοείται ότι το άσπρο και το μαύρο αποτελεί την καλύτερη επιλογή για ένα τέτοιο πόνημα. Η έκδοση είναι όπως της αξίζει. Διαθέτει πολυτέλεια, τόσο στην ποιότητα του χαρτιού και της εκτύπωσης, όσο και στο δέσιμο της ράχης της. Την έναρξη της ιστορίας προλογίζει ο επαΐων, πλέον, @ soloup , ο οποίος μας έχει χαρίσει ένα αντίστοιχο "κόσμημα", όπως είναι το "Αϊβαλί". Τα λόγια που χρησιμοποιεί, δημιουργούν ένα πανέμορφο κλίμα, πιάνει τον σφυγμό και την φιλοσοφία της ιστορίας και μας προετοιμάζει για την περιπέτεια του Μανώλη. Στο τέλος του βιβλίου, θα βρούμε δύο χάρτες με την πορεία που έκανε ο πρωταγωνιστής όταν έφυγε από την πατρίδα του το 1922, αλλά και το 1990, καθώς επίσης κι ένα χρονολόγιο των γεγονότων που δημιούργησαν εκείνη την εποχή, αλλά και μία φωτογραφία του Μανώλη με την αδελφή του, την Αγγέλα. Οι εσωτερικές σελίδες προέρχονται από το site news247.gr.
  3. “Όποιος ξεχνάει το παρελθόν του, είναι υποχρεωμένος να το ξαναζήσει” Το πολύ επιτυχημένο καλλιτεχνικό δίδυμο του Σπύρου Θεοχάρη και της Χρυσαυγής Σακελλαροπούλου, το οποίο μας έχει δώσει αξιέπαινα έργα όπως ο “Βασίλειος Βασιλεύς”, η “Θεοφανώ” και το “1821: Η αρχή της Επανάστασης”, επανέρχεται στην ελληνική (και ποιοτική) σκηνή της Ένατης Τέχνης, με ένα ακόμα εξαιρετικό πόνημα. Αυτή την φορά, στο ιστορικό τους μικροσκόπιο θα μπει η πιο μαύρη, ίσως, σελίδα στην πορεία της Ελλάδας, τουλάχιστον στην σύγχρονη εποχή, που δεν είναι άλλη από την Μικρασιατική Καταστροφή. Μία πρώτης τάξης επιλογή, με αφορμή την επέτειο των 100 ετών από τότε. Το “σενάριο” της ιστορίας ξεκινά από το 1914, την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και το πώς αυτός επηρέασε τις σχέσεις ανάμεσα σε Τούρκους και Ρωμιούς, καθώς και τις γεωπολιτικές αλλαγές που επέφερε, για να καταλήξει στο 1922, όπου οι ένδοξες ημέρες θριάμβου και παρελάσεων, θα μετατραπούν σε ντροπή κι ατίμωση, με κόστος σε ανθρώπινες ζωές και ξεριζωμό. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, βασικός πρωταγωνιστής όλων των εξελίξεων, δεν είναι άλλος από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πραγματοποιείται και μία διόλου ευκαταφρόνητη παρέλαση προσωπικοτήτων, από όλες τις εμπλεκόμενες χώρες, οι οποίες τοποθετούνται άρτια στην πορεία της ιστορίας. Να πούμε, επίσης, ότι η ιστορία δίνει περισσότερη βάση στα γεγονότα των ετών 1919-1922, όπου και πραγματοποιήθηκε η λεγόμενη “Μικρασιατική Εκστρατεία”. Ο αναγνώστης, λοιπόν, δεν θα λάβει στείρες πληροφορίες για τα γεγονότα και σε καμία περίπτωση δεν θα ενημερωθεί μονομερώς και μεροληπτικά προς την ελληνική πλευρά. Η απαρίθμηση των στοιχείων και των γεγονότων γίνεται με σεβασμό, πρώτα από όλα στην Ιστορία και στους ανθρώπους που έχασαν τις ζωές τους, ανεξαρτήτως φυλής και θρησκεύματος. Αυτό είναι, πιστεύω, το δυνατό χαρτί του παρόντος κόμικ. Σκηνοθετικά η δουλειά είναι άρτια και για να γίνει περισσότερο εύπεπτη η ιστορική της αφήγηση, ο συγγραφέας έχει βάλει στο κάδρο τις ιστορίες τεσσάρων ανθρώπων, μέσα από την αφήγηση των οποίων, δημιουργείται μία μυθιστορηματική χροιά. Αυτοί οι άνθρωποι είναι μία μάνα, ένας πατέρας με την κόρη τους, καθώς κι ένας στρατιώτης που υπηρετεί στο μέτωπο. Άνθρωποι καθημερινοί, που ο Θεός αποφάσισε να ζήσουν σε δύσκολους καιρούς… Εν κατακλείδι, μιλάμε για μία αριστουργηματική δουλειά, από τις ελάχιστες αντίστοιχης θεματολογίας που έρχονται υπό την μορφή εικονογραφημένης αφήγησης, που σίγουρα θα γίνει πιο εύκολα κατανοητή από τους μικρούς αναγνώστες. Εννοείται ότι επιδέχεται πολλαπλών αναγνώσεων κι ο λόγος έγκειται στο γεγονός ότι η αφήγηση είναι πυκνογραμμένη. Προτείνεται σε όλους τους Έλληνες κι αποτελεί κόσμημα για την κάθε βιβλιοθήκη, καθώς κι ένα πρώτης τάξης δώρο. Εκτός αυτών, βέβαια, αυτό που προπάντων αποτελεί είναι μία πηγή συναίσθησης για τα λάθη του παρελθόντος κι ένας καλό μάθημα για τον λαό μας στο ποια είναι η κατάληξη, όταν δεν είναι μονιασμένος και με σύμπνοια. Όσον αφορά τον εικαστικό τομέα, σε ένα τέτοιου είδους πόνημα, νομίζω ότι (δυστυχώς) έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Παρόλα αυτά τον βρήκα, πέραν του δέοντος, καλό, ανταποκρινόμενο άψογα στις απαιτήσεις της αφήγησης. Το δυνατότερο σημείο του, πιστεύω, ότι είναι η απεικόνιση των ιστορικών προσωπικοτήτων της εποχής, καθώς επίσης και οι σκιάσεις. Η παλέτα του άσπρου και του μαύρου δένει στην εντέλεια με το σχέδιο σε τέτοιο βαθμό που νομίζω ότι κάτι έγχρωμο απλά θα ήταν περιττό και δεν θα εξυπηρετούσε σε τίποτα. Η έκδοση είναι όπως ακριβώς αξίζει ένα τέτοιο πόνημα. Η ράχη είναι δεμένη με κόλληση, το (πανέμορφο) εξώφυλλο είναι αρκετά παχύ, ενώ οι εσωτερικές σελίδες αποτελούνται από ένα χαρτί πολύ καλό σε υφή. Στα του συνοδευτικού υλικού βρίσκουμε μία μονοσέλιδη εισαγωγή, ενώ μετά το πέρας της ιστορίας, υπάρχει μία συνοπτική βιβλιογραφία κι ένα QR code για να μπορεί ο αναγνώστης να εντοπίσει όλο το ιστορικό υπόβαθρο, που απαιτήθηκε για την δημιουργία του κόμικ. Βέβαια, αυτό παραπέμπει σε έναν απλό κωδικό κι όχι σε κάποιο pdf. Μάλλον κάτι πρέπει να κάνω λάθος. Αν θα έπρεπε να κάνω κάποιο μικρό παράπονο, αυτό θα ήταν ότι το βιβλίο δεν έχει την απαραίτητη φιλολογική επιμέλεια που θα έπρεπε να έχει. Τα ορθογραφικά και συντακτικά λάθη είναι πάρα πολλά, καθ’ όλη την διάρκεια της πλοκής, ενώ δεν λείπουν και δύο σημεία, που έχουν μπει μικρά αυτοκόλλητα με διορθώσεις λέξεων ή ακόμα και φράσεων για να καλύψουν λάθη ή παραλείψει! Ειλικρινά δεν θα με πείραζε αν αφορούσε κάποιο άλλου είδους κόμικ. Εδώ, όμως, θα ήθελα λίγη περισσότερη φροντίδα. Επίσης (κι αυτό είναι δική μου… λόξα ) θα ήθελα να είχαν ενσωματωθεί και μερικές λεπτομέρειες για την Δίκη των έξι και να μην μείνει μόνο σε μία απλή απλή αναφορά. Ζητώ ταπεινά συγγνώμη για την ποιότητα των εσωτερικών σελίδων. Προφανώς δεν τις σκανάρισα εγώ, διότι αυτό καθίσταται δύσκολο, χωρίς να τσαλακωθεί το αντίτυπο. Έτσι άντλησα το υλικό από την σελίδα της εκδοτικής, η οποία δεν παρέχει καλύτερης ποιότητας εικόνες. Η ιστοσελίδα της εκδοτικής Η αναφορά της εκδοτικής για το συγκεκριμένο κόμικ Το trailer του κόμικ στο YouTube
  4. Οι Γλάροι του Βενέζη ξαναπετούν Ο φαροφύλακας του Μαραγκού, αντί για γλαρόπουλα, διασώζει και μεγαλώνει δύο προσφυγόπουλα. Μέχρι να επέμβει, καταστροφικά, το κράτος... Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Δεκατέσσερις δημιουργοί μεταφέρουν σε κόμικς το αλληγορικό διήγημα του μεγάλου λογοτέχνη Ηλία Βενέζη και δίνουν τη δική τους εκδοχή στους «Γλάρους», κάποιοι μάλιστα δίνοντάς τους μια μεταφορική υπόσταση. Η ιδέα ανήκε στην Εταιρεία Τοπικής Ανάπτυξης Λέσβου Α.Ε. σε συνεργασία με το Δίκτυο Αναπτυξιακών Εταιριών Νησιωτικής Ελλάδας «Νήσων Περίπλους». Οι δεκατέσσερις δημιουργοί, όλοι καταγόμενοι από κάποιο νησί της Ελλάδας, συγκεντρώθηκαν στη Μυτιλήνη. Είχαν τρεις μέρες στη διάθεσή τους για να βάλουν τα θεμέλια μιας ιστορίας κόμικς εμπνευσμένης από τους «Γλάρους» του Ηλία Βενέζη. Η επιλογή του διηγήματος έγινε από τον Soloup, που ήταν ο γενικός καθοδηγητής και υπεύθυνος του καλλιτεχνικού εργαστηρίου. Παρούσα ήταν και η Αννα Βενέζη-Κοσμετάτου, κόρη του μεγάλου Ελληνα συγγραφέα που είχε φτάσει στη Μυτιλήνη ως πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία έναν αιώνα πριν. Με συγκίνηση σημειώνει στο προλογικό σημείωμα του τόμου: «Ο Βενέζης είχε περάσει τρία μαθητικά χρόνια στη Μυτιλήνη κατά τον πρώτο διωγμό του 1915. Επέστρεψε στο νησί, αφού απελευθερώθηκε από τα τουρκικά τάγματα εργασίας, στο τέλος του 1923, για να ξαναβρεί τους δικούς του. Δυο φορές πρόσφυγας, λοιπόν». Ο Soloup, οργανωτής του εργαστηρίου, παραμένει πιστός στο έργο του Βενέζη, αποδίδοντας σπαρακτικά τη μοναξιά και την θλίψη του φαροφύλακα… Χρόνια αργότερα, το 1941, ο Βενέζης συγγράφει ένα σπαρακτικό και αλληγορικό διήγημα για τον πόλεμο, την προσφυγιά, την απώλεια. Οι «Γλάροι» επαινέθηκαν από κοινό και κριτικούς και μεταφράστηκαν σε δεκάδες γλώσσες. Ηταν ένα έργο με τη Λέσβο στο επίκεντρο. Τη Λέσβο, στην οποία κατά την επιθυμία του σπουδαίου λογοτέχνη βρίσκεται και ο τάφος του, ανώνυμος και χωρίς καμιά επιγραφή παρά μόνο με τη λέξη «Γαλήνη». «Οι σχέσεις του Βενέζη με τη Λέσβο υπήρξαν στενές, ιδιαίτερα στην αρχή και στο τέλος του βίου του. Οι "Γλάροι", από τη συλλογή διηγημάτων "Αιγαίο", που κυκλοφόρησε το 1941, συνδέουν το νησί με τη γενέθλια αιολική γη του συγγραφέα μέσα από τα συμβάντα και το νόημά τους. Ο γερο-φαροφύλακας, που μένει μόνος στο νησάκι απέναντι από την Πέτρα, έχει χάσει τα δυο αγόρια του στον πόλεμο της Μικρασίας, αλλά δεν έχει πάψει να τα περιμένει. Τα δύο γλαρόπουλα που περιμαζεύει και ανασταίνει παίρνουν σιγά σιγά τη θέση των παιδιών του, τους δίνει το όνομά τους. Κι όταν φτάσει η στιγμή να τα ελευθερώσει, αυτά πετάνε μακριά, αλλά το βράδυ επιστρέφουν. Κάθε βράδυ. Αφού λοιπόν γυρίζουν, μπορεί και τα δυο συνονόματα αγόρια του να επιστρέψουν. Η ελπίδα γίνεται πια απτή, η πράξη της επιστροφής καθημερινή πραγματικότητα. Ωσπου οι γλάροι να σκοτωθούν από τους κυνηγούς. Και η ελπίδα να σβήσει κι αυτή οριστικά. Μένει η βεβαιότητα του φάρου, που αναβοσβήνει σταθερά και απαρέγκλιτα, σαν τη βεβαιότητα του θανάτου», συμπληρώνει η Αννα Βενέζη-Κοσμετάτου. Ο συντετριμμένος φαροφύλακας του Μανιατόπουλου κλαίει για τα χαμένα του παιδιά και για τους νεκρούς γλάρους Το διήγημα του Βενέζη, ιδιαίτερα στη σύγχρονη πραγματικότητα και με δεδομένη την αναφορά του στη Μυτιλήνη, δεν είναι απλώς επίκαιρο αλλά αποκτά μια αλληγορική και μεταφυσική διάσταση. Οπως γράφει και ο Αναστάσιος Περιμένης, συντονιστής της διοργάνωσης και εκπρόσωπος του δικτύου «Νήσων Περίπλους»: Η Λέσβος σε αυτή τη χρονική συγκυρία ξαναζεί το δράμα της "προσφυγιάς", αναβιώνουν στους νησιώτες κατοίκους μνήμες ανθρώπινου πόνου και απόγνωσης που οδηγεί για ακόμη μια φορά ανθρώπους μεσοπέλαγα σε βάρκες και στον ξεριζωμό από τις πατρίδες – τι σημασία έχει η καταγωγή και η φυλή του καθενός. Οι δημιουργοί κόμικς που δούλεψαν πάνω σ’ αυτό βρέθηκαν στο νησί όταν το θέμα με τους πρόσφυγες άρχισε να γιγαντώνεται. Το εργαστήριο, ο τόπος της συνεργασίας του ήταν ακριβώς δίπλα σε ανθρώπους που κατέφθαναν από εμπόλεμες ζώνες, κατάκοποι, άστεγοι, άρρωστοι. Οσοι τα κατάφερναν… Και οι γλάροι απέκτησαν στα έργα κάποιων δημιουργών κόμικς μια μεταφορική υπόσταση. Την οδύνη του φαροφύλακα στο άκουσμα του θανάτου των γλάρων διαδέχεται η απώλεια κάθε ελπίδας «Ολα μαζί φτιάχτηκαν τα κόμικς και όλα μαζί διαβάζονται. Αδέλφια μιας σφιχτής οικογένειας. Τα κοινά τους χαρακτηριστικά, στις εικόνες μας. Παντού θα βρείτε γλάρους και φάρους και ηλιοβασιλέματα. Σιλουέτες να περπατούν στα βράχια του νησιού. Ψαράδες να μιλούν, τον φαροφύλακα να αναστενάζει. Η αφήγηση είναι κοινή, όμως οι ιστορίες δεν είναι οι ίδιες. Κάθε μια έχει μια δική της ματιά, μια δικιά της κρυφή εκδοχή. Εχει τα διαφορετικά αποτυπώματα του καθενός μας. Και όσο για την αφήγηση, είναι σαν να πεταλουδίζουμε με τις μικρές μας φτερούγες –φτερούγες από χαρτί Α4– πλάι στις βαριές μάσκες της αρχαίας τραγωδίας. Εκεί που ο θεατής δεν λογαριάζει αν γνωρίζει εκ των προτέρων τον μύθο. Αναμένει την ηδονή που αποκομίζει καθώς βλέπει ξανά και ξανά, επί αιώνες, τον ίδιο μύθο από τον ίδιο τραγικό συγγραφέα να παίζεται και να ξαναπαίζεται, ευελπιστώντας να διακρίνει τη διαφορά στην ευαισθησία και την επικοινωνία, στην ένταση και το συναίσθημα του ερμηνευτή» σημειώνει ο Soloup στην επεξηγηματική εισαγωγή του με τίτλο «Οι Γλάροι! Εργαστήριο που… πετάει». Το θέμα, λοιπόν, ήταν κοινό για όλους τους συμμετέχοντες. Είχαν όμως την καλλιτεχνική άδεια και ελευθερία είτε να δουλέψουν πάνω στο πρωτότυπο κείμενο, είτε να χρησιμοποιήσουν μια δική τους σεναριακή εκδοχή είτε να διασκευάσουν το αρχικό κείμενο αναδεικνύοντας αυτά που θεωρούν σημαντικότερα σημεία, εμπλουτίζοντάς τα με τις δικές τους ιδέες. Γι’ αυτό και κάθε ιστορία λειτουργεί συμπληρωματικά στις υπόλοιπες. Κάθε δημιουργός, στις λίγες σελίδες της δικής του προσωπικής αφήγησης, προκρίνει άλλες εικόνες, άλλες λέξεις, άλλα καδραρίσματα, άλλες κορυφώσεις. Ο Αντώνης Χαρτοφύλης μεταφέρει τους γλάρους στις πλατείες και στις κινητοποιήσεις των τελευταίων ετών που αντιμετωπίστηκαν με βία και καταστολή Στο κόμικς του Μάριου Ιωαννίδη αρκούν λίγες μόνο λέξεις για να συνοδεύσουν τις εικόνες: «Γέννηση, προστασία, ενηλικίωση, ελευθερία, απώλεια, μοναξιά, θάνατος». Ο Αλέξανδρος Καραβάς, ακολουθώντας τα λόγια του Βενέζη, αποδίδει με συγκλονιστικό τρόπο την έκφραση του φαροφύλακα απέναντι στη θλιβερή είδηση του θανάτου των γλάρων. Στην εκδοχή του Κωνσταντίνου Λαζαρίδη οι γλάροι μεταφέρουν με τα φτερά τους τον φαροφύλακα μέχρι τον ουρανό για να συναντήσει τα νεκρά παιδιά του. Τα ονόματα των νεκρών παιδιών αλλά και ονόματα των γλάρων, «Βασίλης και Αργύρης», είναι ο τίτλος της ιστορίας του Τάσου Μαραγκού. Μόνο που οι «γλάροι» είναι άνθρωποι με την ίδια τραγική κατάληξη: «Μου είχε φανεί ωραία η ιστορία και μια πρόκληση για εμένα να δουλέψω πάνω σε σενάριο άλλου. Φτάνοντας όμως στη Μυτιλήνη, το θέαμα που αντίκρισα δεν μπόρεσε να μην επηρεάσει το πώς θα προσέγγιζα τελικά την ιστορία του Βενέζη. Ακριβώς η ίδια ιστορία μόνο που στην δική μου εκδοχή, ο Βασίλης και ο Αργύρης δεν είναι δυο γλαρόπουλα, αλλά δυο προσφυγόπουλα» όπως επισημαίνει ο δημιουργός. Σε παρόμοιο κλίμα και ο Δημήτρης Μητσόπουλος με πρωταγωνιστές τους πρόσφυγες. Οπως γράφει: Οι δικοί μου γλάροι λειτουργούν ως "παρατηρητές – οδηγοί" για να πετάξουμε πάνω από το νησί της Λέσβου και να έρθουμε αντιμέτωποι με το φαινόμενο της μαζικής μετανάστευσης προσφύγων πολέμου, ένα τραγικό γεγονός που λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια αυτού του εργαστηρίου, μόλις μερικά χιλιόμετρα μακριά από τα σχεδιαστήριά μας. Το μικρό αυτό κόμικ το αφιερώνω σε όσους παλεύουν για την ελευθερία. Οι «Γλάροι» (εκδόσεις ΕΤΑΛ. Α.Ε.) αποτελούν το αποτέλεσμα του masterclass με τη συμμετοχή 14 δημιουργών κόμικς στη Μυτιλήνη (25 - 27 Μαΐου 2015) πάνω στο διήγημα του Ηλία Βενέζη Αντιθέτως, ο Soloup στην ιστορία του με τίτλο «Το Νησί» ντύνει εικαστικά την αφήγηση του Βενέζη, παραμένοντας όσο το δυνατόν πιστός στο πρωτότυπο. Οπως λέει: … Αποφάσισα στη δική μου παραλλαγή να παραμείνω πιστός στον Λόγο και τις φορτίσεις του συγγραφέα, τιμώντας με αυτόν τον τρόπο τον "εμπνευστή" του εργαστηρίου μας, Ηλία Βενέζη. Οι όποιες υπερβάσεις έτσι περιορίστηκαν στο αισθητικό κομμάτι του σκίτσου. Οι προαναφερθέντες δημιουργοί, αλλά και οι υπόλοιποι συμμετέχοντες, Paolo Incarnato, Μάρη Ιπληκτσιάδου, Κωνσταντίνα Δανάη Κουμούλη, Marcel Cruz Lizarraga, Κωνσταντίνος Μανιατόπουλος, Κυριακή Στέργου, Αντώνης Χαρτοφύλης, άλλοι αποδίδοντας περισσότερο το κλίμα του Βενέζη και άλλοι επιχειρώντας να το προσαρμόσουν στη σύγχρονη πραγματικότητα, συνέθεσαν έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα τόμο που αποτίνει φόρο τιμής στον Αϊβαλιώτη συγγραφέα, σε κάθε πρόσφυγα αυτού του κόσμου και σε κάθε «φαροφύλακα» που υποδέχεται και περιθάλπει με σεβασμό και αξιοπρέπεια ορφανούς «γλάρους». Πηγή
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.