Search the Community
Showing results for tags 'ζητιάνος'.
-
Από την Ηρωίδα της Ελληνικής Επαναστάσεως και τα μπλε εξώφυλλα που κρέμονταν στα περίπτερα της δεκαετίας του ’60, έως τη σύγχρονη απεικόνιση των ληστών στις αρχές του 20ού αιώνα και από τον Flash ως τον Black Panther. O Βέλγος δημιουργός κόμικς Ζορζ Προσπέρ Ρεμί, γνωστός με το ψευδώνυμο Ερζέ (Hergé). Δημιούργησε τη σειρά κόμικς με ήρωα τον Τεντέν, η πρώτη ιστορία του οποίου δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 1929 στο παιδικό έντυπο Le Petit Vingtième. H τέχνη των κόμικς, όπως άλλωστε και όλες οι μορφές τέχνης, έχει μια μακρά και πολύπλοκη σχέση με την ιστορία και τη μελέτη του παρελθόντος· μια σχέση η οποία εκτείνεται από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης των κόμικς έως σήμερα. Παρόλο που η αφήγηση με τη χρήση διαδοχικών εικόνων χρονολογείται από πολύ παλαιότερα, τα κόμικς με τη σημερινή τους μορφή εμφανίστηκαν ως αναγνώσματα σε συνέχειες στις εφημερίδες του 19ου αιώνα, στο πλαίσιο του εκδημοκρατισμού και της συνακόλουθης εμπορευματοποίησης της δημόσιας σφαίρας. Αποτέλεσμα των τεράστιων αλλαγών στη μορφή και στο περιεχόμενο του Τύπου, και ιδίως της ανάδυσης της εντυπωσιοθηρικής δημοσιογραφίας και του ταμπλόιντ, αρχικά χρησίμευσαν ως άλλο ένα μέσο για τη δημιουργία μιας σταθερής σχέσης αναγνώστη και εφημερίδας, αλλά σύντομα αυτονομήθηκαν, αποτελώντας αντικείμενο αυτοτελών εκδόσεων στις αρχές του 20ού αιώνα. Όπως συμβαίνει με κάθε «αναπαράσταση» του παρελθόντος, η σχέση των κόμικς με το παρελθόν είναι πολυεπίπεδη. Από τη μία πλευρά, τα κόμικς συνομιλούν με την ιστορία, αρδεύουν περιεχόμενο και εικόνα από το παρελθόν και τις ιστοριογραφικές του επεξεργασίες, συνομιλούν με την τρέχουσα ιστορική παραγωγή, τις αντιλήψεις για το παρελθόν. Ο Αστερίξ και οι περιπέτειές του βασίστηκαν σε ένα σύνολο ιστορικών γνώσεων – προφανώς με συνεχείς αναγωγές στο σήμερα – γύρω από τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία και τους λαούς της. Από την άλλη πλευρά, τα κόμικς αποτελούν μάρτυρες της εποχής τους, αποτυπώνουν, ακόμη και αν μιλούν για το παρελθόν, το σήμερα των δημιουργών τους, τις σύγχρονές τους αντιλήψεις και πραγματικότητες. Ο Λοχαγός Μαρκ και ο αγώνας του σε συνεργασία με έναν Ινδιάνο για την ανεξαρτησία των ΗΠΑ από τους Άγγλους αποικιοκράτες, ένα κόμικ που είχε πολύ μεγάλη επιτυχία στο κοινό της δεκαετίας του ’60, είναι προϊόν των συζητήσεων και των κινημάτων που γέννησε η συγκεκριμένη εποχή. Εάν από τη μία πλευρά τα κόμικς είναι πλούσιες πηγές για την εποχή που δημιουργούνται αλλά και για την ιστορική αντίληψη των δημιουργών και των συγκαιρινών τους, παράλληλα αποτελούν ένα μοναδικό μέσο διάχυσης αντιλήψεων και εικόνων του παρελθόντος. Προσανατολισμένα παλαιότερα κυρίως σε ένα παιδικό και νεανικό κοινό, αλλά πιο πρόσφατα και σε μεγαλύτερες ηλικίες, αποτελούν ένα από τα πιο ισχυρά μέσα διάχυσης αυτού που θα ονομάζαμε ποπ ιστορική κουλτούρα. Αξίζει να δούμε αυτή την πολύπλοκη σχέση μέσα από δύο παραδείγματα, εκείνα των υπερηρωικών κόμικς και των graphic novels. Εξώφυλλο τεύχους των Κλασσικών Εικονογραφημένων. Το τεύχος έχει τίτλο Η ηρωίδα της Επαναστάσεως και αποτελεί διασκευή του ομότιτλου έργου το οποίο έγραψε ο Στέφανος Ξένος και κυκλοφόρησε το 1852. Τα κόμικς των υπερηρώων Το 1938 γεννήθηκε το πρώτο περιοδικό κόμικς με τη σύγχρονη έννοια, το θρυλικό πρώτο τεύχος του Action Comics (1938) που εισήγαγε τον Superman, έναν εξωγήινο μετανάστη που απηχούσε με τη διπλή του ταυτότητα τους προβληματισμούς των Εβραίων δημιουργών του. Σύντομα ακολούθησαν και άλλοι ανάλογοι χαρακτήρες βασισμένοι στα αρχέτυπα της ποπ κουλτούρας, με πιο γνωστό παράδειγμα τον Batman (1939), μια ενισχυμένη εκδοχή των ντετέκτιβ από την έντυπη, ραδιοφωνική και κινηματογραφική αστυνομική μυθοπλασία της δεκαετίας του 1930. Η εμφάνιση των υπερηρώων στην ποπ κουλτούρα, αν και αρχικά απηχούσε κοινωνικές ανησυχίες της περιόδου του Κραχ του 1929, σύντομα σημαδεύτηκε από τον πατριωτικό πυρετό του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, διάστημα κατά το οποίο η δημοφιλία του συγκεκριμένου είδους εκτοξεύτηκε. Μετά από μια περίοδο κάμψης, όπου τη θέση των υπερηρώων πήραν άλλα είδη ποπ αφηγήσεων (κόμικς γουέστερν, τρόμου, επιστημονικής φαντασίας, κ.ο.κ.), το είδος επανεμφανίστηκε δυναμικά στη δεκαετία του 1960, πρωτοπορώντας μορφολογικά, αφηγηματικά και ως προς το περιεχόμενο: η ανάδειξη της Marvel – μιας εκ των δύο μεγαλύτερων εταιρειών κόμικς μέχρι σήμερα, μαζί με το αντίπαλο δέος, την DC – στην κορυφή της αγοράς της εποχής εδραζόταν αφενός στις τεχνικές σύνδεσης με το αναγνωστικό κοινό και στη γέννηση νέων δημοφιλών χαρακτήρων και αφετέρου στην είσοδο των ηρώων στη σφαίρα του πραγματικού κόσμου. Τα εργασιακά και συναισθηματικά προβλήματα του νεαρού Spider-Man συνυπήρχαν με την απόπειρα των Fantastic Four να εξισορροπήσουν τη ζωή τους ανάμεσα στην οικογένεια, στην επιστήμη και στις εξωγήινες απειλές· ο αλκοολικός μεγιστάνας Iron Man αποτελούσε την αιχμή του δόρατος των ψυχροπολεμικών ΗΠΑ στη μάχη εναντίον του κομμουνισμού ή μεταφορών γι’ αυτόν, ενώ ο αναγεννημένος Captain America – που στην πρώτη του εμφάνιση το 1941 γρονθοκοπούσε τον Χίτλερ – ενσάρκωνε την αμερικανική ιδεολογία και ταυτόχρονα έψαχνε τη θέση του στον νέο μεταπολεμικό κόσμο· λίγο αργότερα ο Black Panther, ο πρώτος μαύρος υπερήρωας, έγινε ένα ισχυρό σύμβολο του κινήματος των Αφροαμερικανών. Λόγω της αξιοσημείωτης συνέχειάς τους μέσα στον χρόνο, τα υπερηρωικά κόμικς είναι ταυτόχρονα μια πολύτιμη ιστορική πηγή αλλά και ένα βαρόμετρο της ποπ κουλτούρας γενικά, και της ιστορικής κουλτούρας ειδικότερα, των δυτικών παγκοσμιοποιημένων κοινωνιών. Εδώ και 15 χρόνια, οι κινηματογραφικές μεταφορές υπερηρωικών κόμικς έχουν καταστεί ένα από τα μεγαλύτερα πολιτισμικά προϊόντα στην παγκόσμια αγορά, συνδιαμορφώνοντας τις αναπαραστάσεις του παρελθόντος για εκατομμύρια ανθρώπους. Από τη δεκαετία του 1940, οι υπερήρωες είχαν εμφανιστεί, με περισσότερη ή (συνήθως) λιγότερη επιτυχία, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, ενώ στα τέλη της δεκαετίας του 1960 ένα από τα διαχρονικά ισχυρότερα στούντιο του Χόλιγουντ, η Warner Bros, εξαγόρασε την DC, ιδίως μετά την επιτυχία του τηλεοπτικού Batman. Από το 2008 μέχρι σήμερα, όμως, και έχοντας αποφύγει οριακά τη χρεοκοπία τη δεκαετία του 1990, η Marvel κατόρθωσε να δημιουργήσει κάτι πρωτόγνωρο: ένα δίκτυο δεκάδων αλληλοσυνδεόμενων ταινιών και σειρών, που η DC προσπαθεί ασθμαίνοντας, και χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, να ακολουθήσει· ένα δίκτυο με τόσο μεγάλη δυναμική από άποψη κερδών και κυριαρχίας, ώστε το 2009 η Marvel εξαγοράστηκε από την υπερδύναμη της ποπ κουλτούρας Disney. Οι αναπαραστάσεις του ναζισμού και του Ψυχρού Πολέμου στη σειρά ταινιών Captain America, η μείξη στοιχείων της αρχαιότητας με το σκηνικό του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην κινηματογραφική Wonder Woman και η απεικόνιση της αποικιοκρατίας στο Black Panther δημιουργούν εικόνες, ήχους, αισθητικά πρότυπα και ερμηνευτικές προτάσεις στον ίδιο ή και σε μεγαλύτερο βαθμό από τις παγκόσμιες αναπαραστάσεις του αμερικανικού παρελθόντος στα γουέστερν και από τις τεράστιες κινηματογραφικές παραγωγές ιστορικού περιεχομένου του 20ού αιώνα. Η φύση αυτών των ιστορικών ερεθισμάτων είναι, βέβαια, ένα μεγάλο θέμα συζήτησης, όχι επειδή βασίζονται σε χάρτινους υπερήρωες, αλλά επειδή κυριαρχούν σε τόσο μεγάλο βαθμό και τείνουν να απορροφήσουν ή να εκτοπίσουν κάθε διαφορετική αφήγηση. Σελίδα από το graphic novel Ζητιάνος του Canellos Cob, που βασίζεται στην ομότιτλη νουβέλα του Ανδρέα Καρκαβίτσα (Polaris, 2019). Από τα Κλασσικά Εικονογραφημένα στα graphic novels To 1941 κυκλοφόρησαν στις ΗΠΑ τα Classics Illustrated, τα πρώτα περιοδικά κόμικς που είχαν ως σκοπό την παρουσίαση ενός μυθιστορήματος σε ένα τεύχος. Η σύμβαση που χαρακτήρισε τη δημιουργία τους ήταν ο περιορισμός του σεναρίου στην πλοκή και η απόδοση των περιγραφικών μερών μέσω της εικόνας. Στόχευαν κυρίως στο παιδικό και νεανικό κοινό, θέλοντας να του προσφέρουν ψυχαγωγία μαζί με μόρφωση. Η επιτυχία τους οδήγησε στη μεταφορά τους και σε άλλα εθνικά περιβάλλοντα. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησαν το 1951 από τις εκδόσεις Ατλαντίς των αδελφών Πεχλιβανίδη, οι οποίες ειδικεύονταν στο παιδικό και σχολικό βιβλίο. Πέρα από τη διασκευή γνωστών ελληνικών μυθιστορημάτων, λ.χ. Η ηρωίς της Ελληνικής Επαναστάσεως του Στέφανου Ξένου, η σειρά βασίστηκε κατά κύριο λόγο σε διασκευές ιστοριών από την ελληνική εθνική ιστορία, εκκινώντας από την αρχαιότητα. Ιστορίες που αναλάμβαναν να μετατρέψουν σε σενάριο γνωστοί λογοτέχνες της εποχής όπως ο Βασίλης Ρώτας, η Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη, η Γεωργία Δεληγιάννη-Αναστασιάδη. Η εκδοτική επιτυχία του εγχειρήματος ήταν τεράστια, όπως και η δημοφιλία της σειράς, μια δημοφιλία που επιβεβαιώθηκε και από την επανέκδοσή της από την Καθημερινή λίγα χρόνια πριν. Αξίζει λίγο να το σκεφτούμε αυτό· η διάχυση και η πρόσληψη μιας σειράς κειμένων και εικόνων, οι οποίες σε μια κρίσιμη περίοδο διχασμού έφτιαχναν ένα κοινό ηρωικό παρελθόν, βασισμένο σε παραδοχές όπως η πίστη στην πατρίδα, η ανδρεία, η μπέσα κ.ά. Οι στερεότυπες εικόνες του παρελθόντος, βασισμένες σε μια μακρά παράδοση αναπαραστάσεων της εθνικής ιστορίας, υπήρξαν καθοριστικές για τη διαμόρφωση της ιστορικής κουλτούρας των συγκαιρινών τους, ακόμη και αν προέρχονταν από αριστερούς κατά τεκμήριο δημιουργούς. Στη δεκαετία του 1980 εμφανίστηκε διεθνώς ένας νέος όρος, το «graphic novel», για να δώσει κύρος σε μια μορφή τέχνης που είχε χάσει σε μεγάλο βαθμό τη δύναμή της, είχε δει τα έσοδά της να μειώνονται και είχε κατηγορηθεί συστηματικά για την υποτιθέμενη «διαφθορά της νεολαίας». Αυτή η «σοβαρή» στροφή των κόμικς, αν και τους αφαίρεσε ενίοτε στοιχεία από τη διασκεδαστική τους φύση, παρήγαγε αριστουργήματα της 9ης τέχνης και τους έδωσε την ευκαιρία να μπολιαστούν με νέες προβληματικές. Στην Ελλάδα, όπου η παραγωγή κόμικς ήταν μικρή και περιορισμένη σε συγκεκριμένους κύκλους με ελάχιστες εξαιρέσεις, βλέπουμε τα τελευταία χρόνια μια επανεπεξεργασία του εθνικού (πραγματικού ή μυθολογικού) παρελθόντος μέσα από μια πληθώρα κομιξικών ειδών: από την έκδοση graphic novels με διασκευές επιφανών λογοτεχνικών κειμένων (Ερωτόκριτος, Τα μυστικά του βάλτου, Ο ζητιάνος, Παραρλάμα, κ.ά.) μέχρι την πλαισίωση της ελληνικής ιστορίας μέσα από τους κώδικες του ποπ, του νουάρ, του φανταστικού ή του υπερηρωικού (Μυθοναύτες, Ληστές – Η ζωή και ο θάνατος των Γιάννη και Θύμιου Ντόβα, Μυστήρια πράματα, πληθώρα κόμικς στο βραχύβιο, δυστυχώς, περιοδικό Μπλε Κομήτης κ.ά.). Ένα ιστορικό παρελθόν που κάποτε προσεγγίζεται από κάποιον επαγγελματία ιστορικό ή ερευνητή, ο οποίος γράφει και το σενάριο, ή πολύ συχνά από τον ίδιο τον δημιουργό των κόμικς, ο οποίος συνθέτει το σύνολο του έργου, συνομιλώντας κάποτε με εντυπωσιακό τρόπο με τη σύγχρονη ιστοριογραφία. Από το graphic novel των Παναγιώτη Πανταζή – Γιάννη Ράγκου, Στα μυστικά του βάλτου της Πηνελόπης Δέλτα (Polaris, 2018). Από το χάρτινο κόμικ στο διαδίκτυο Εάν όσο περνάει ο καιρός η ισχύς του χάρτινου κόμικ μειώνεται σε έναν ψηφιοποιημένο κόσμο, οι εικόνες που προέρχονται από αυτό γίνονται όλο και πιο ηγεμονικές μέσω της διάχυσής τους από μέσα όπως ο κινηματογράφος ή το διαδίκτυο. Λογοτεχνία, κινηματογράφος, μουσική, κόμικς συγκροτούν από κοινού στέρεες εικόνες για το ιστορικό παρελθόν. Δεν είναι πρωτόγνωρο. Η ιστορική συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας του 19ου και του 20ού αιώνα διαμορφώθηκε μέσα από την ώσμωση διαφορετικών ειδών που άρδευαν από το παρελθόν. Λαϊκά μυθιστορήματα, αναγνώσματα στον Τύπο σε συνέχειες, τα Κλασσικά Εικονογραφημένα ή, για τους νεότερους, ο Αστερίξ ή ο Λοχαγός Μαρκ διαμόρφωσαν εικόνες, συγκρότησαν κοινότητες αναγνωστών. Στη σύγχρονή μας εκδοχή και με τη συνδρομή του ψηφιακού στοιχείου, του διαδικτύου και της ικανότητας των σόσιαλ μίντια να συγκροτούν κοινότητες, υπάρχει μια διαρκής, γόνιμη και δημιουργική αλληλόδραση, όπως αποτυπώνεται και στα σύγχρονα graphic novels, ανάμεσα σε επίπεδα κουλτούρας που παλαιότερα γίνονταν αντιληπτά ως ασύμβατα και σε φόρμες και αφηγηματικές τεχνικές με διαφορετικές προελεύσεις. Για τον ιστορικό του μέλλοντος, τα σύγχρονα graphic novels θα αποτελέσουν έναν πολύτιμο δείκτη για τον τρόπο που διαβάστηκε στη συγχρονία το ιστορικό παρελθόν, είτε με νέες αναγνώσεις είτε με την επανάγνωση κειμένων που συγκρότησαν αυτό που θα ονομάζαμε νεοελληνικό κανόνα στην τέχνη. *Aναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας, ΕΚΠΑ **Διδάσκων Ιστορίας, Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε στην έκδοση της Καθημερινής «Σελίδες Ιστορίας», τεύχος 3 Ιούνιος-Αύγουστος 2023. Και το σχετικό link...
-
- 3
-
- κλασσικά εικονογραφημένα
- classics illustrated
- (and 5 more)
-
«Ο Ζητιάνος», το αδιαμφισβήτητο αριστούργημα του Καρκαβίτσα, το οποίο διαβάστηκε από πολλές γενιές Ελλήνων και επηρέασε κορυφαίους μεταγενέστερους συγγραφείς, μετατράπηκε σε ένα αριστουργηματικό graphic novel από τον Kanello Cob και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Polaris. Η σκοτεινή νουβέλα του 1897, η οποία σήμερα θεωρείται ένα κλασικό κείμενο της εγχώριας νατουραλιστικής (ρεαλιστικής) λογοτεχνίας, συγκαταλέγεται στα σπουδαιότερα έργα της νεότερης πεζογραφίας μας. Μερικά χρόνια μετά την ενσωμάτωση της Θεσσαλίας στο ελληνικό κράτος, φτάνει στο χωριό Νυχτερέμι στις εκβολές του Πηνειού ο επαγγελματίας ζητιάνος Τζιριτόκωστας, ένας αδυσώπητος εκμεταλλευτής της ανθρώπινης αδυναμίας. Με αποκλειστικό σκοπό τον προσωπικό πλουτισμό, ο Τζιριτόκωστας θα χειραγωγήσει επιδέξια τους αμόρφωτους, δεισιδαίμονες και με πρωτόγονα ένστικτα κατοίκους του χωριού και σε λίγες μόνον ημέρες θα τους οδηγήσει στην καταστροφή και τον αφανισμό. Χρησιμοποιώντας γλώσσα που συναιρεί αριστοτεχνικά τη δημοτική με το λαϊκό ιδίωμα, ο Ανδρέας Καρκαβίτσας θρυμματίζει την «κρούστα» της ηθογραφίας και προχωρά σε ανελέητη και καυστική κριτική της ελληνικής κοινωνίας των καιρών του. Ταυτόχρονα, δημιουργεί απόλυτα ρεαλιστικούς και με εντυπωσιακό ψυχογραφικό βάθος χαρακτήρες, με τον Τζιριτόκωστα, που παραπέμπει στον λαϊκό μύθο του περιπλανώμενου διαβόλου, να αναδεικνύεται μία από τις εμβληματικότερες «φιγούρες» της νεοελληνικής γραμματείας. Εν τέλει, ο συγγραφέας συνθέτει τη σκοτεινή τοιχογραφία μιας κοινωνίας που βρίσκεται στα σύνορα του «παλιού» και του «νέου», ενώ με τον τελικό θρίαμβο του Κακού υπενθυμίζει ενοχλητικά τη διαρκή οδύνη της ανθρώπινης φύσης. gkoul@naftemporiki.gr
-
- 9
-
- ζητιάνος
- kanellos cob
-
(and 1 more)
Tagged with:
-
Σε Αυτήν την Εικονογράφηση της Αθήνας Μπορεί να Δεις τον Εαυτό σου Ο δημιουργός του "Random Urbanism: Athens", Kanellos Cob, μας μιλάει για το illustration που του πήρε σχεδόν δύο χρόνια να ολοκληρώσει. Αν είχε πρόσωπο η Αθήνα, πώς θα ήταν; Μήπως θα ήταν γερασμένο, γεμάτο έγνοιες και ρυτίδες; Σίγουρα, στα κουρασμένα μάτια της θα έβλεπες κάτι που φαίνεται σε όσους βρίσκονται για πάρα πολύ καιρό σ' αυτόν τον κόσμο. Η Αθήνα είναι μια από τις αρχαιότερες πόλεις του κόσμου, με καταγεγραμμένη ιστορία που φτάνει έως το 3.200 π.Χ. Κάποτε, η αρχαία Αθήνα υπήρξε μια πανίσχυρη πόλη-κράτος και κέντρο των τεχνών, της γνώσης και της φιλοσοφίας. Ήταν ο χώρος όπου σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, η πολιτική σκέψη, το θέατρο, οι τέχνες, η φιλοσοφία, η επιστήμη και η αρχιτεκτονική έφτασαν στο απόγειό τους. Αν είχε μάτια η Αθήνα, μέσα τους θα έβλεπες το φως. Αυτή η σοφή πόλη που θεωρείται η «γενέτειρα της δημοκρατίας» μοιράζει απλόχερα εμπειρίες στους αναρίθμητους επισκέπτες της από όλο τον κόσμο. Στην Αθήνα μπορείς ακόμα να πάρεις μια γεύση από την αίγλη που πηγάζει από την ιστορία της, τα σπουδαία μνημεία και αριστουργήματα τέχνης του παρελθόντος της. Στα μπερδεμένα σοκάκια της θα βρεις ίχνη που άφησαν παλιοί και νέοι κατακτητές, απολαμβάνοντας τον αττικό ουρανό. Στο κέντρο θα βρεις παλιές πολυκατοικίες με σκισμένες μουσταρδί τέντες, καταστήματα με φθηνά και ακριβά προϊόντα, φαστφουντάδικα και πολυτελή εστιατόρια. Θα βρεις συγκροτήματα με ενοικιαζόμενα σπίτια δίπλα από μια μονοκατοικία με βουκαμβίλια στο πλάι, που δεν δόθηκε για αντιπαροχή. Μέσα στην πόλη κυκλοφορούν άνθρωποι γελαστοί και άνθρωποι σκυθρωποί. Αν έχεις ζήσει στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, σίγουρα θα έχεις έρθει αντιμέτωπος με όλες τις αντιθέσεις που πηγάζουν από τη σύγκρουση ενός κόσμου απαρχαιωμένου που στριμώχνεται σε μια σύγχρονη πραγματικότητα. Ο Κανέλλος Μπίτσικας aka Kanellos Cob γεννήθηκε στην Αθήνα το 1985 και μεγάλωσε εκεί μέχρι που μετακόμισε στη Γαλλία για να σπουδάσει εικονογράφηση. Είναι ένα παιδί που έζησε το αστικό πεδίο και αποφάσισε να αποτυπώσει σε μια εικόνα όλα όσα η Αθήνα έβαλε στην ψυχή του. Όπως λέει ο ίδιος «Η Αθήνα είναι μία πόλη γεμάτη αντιθέσεις, πολιτικές, κοινωνικές και ψυχολογικές». Το “Random Urbanism: Athens” είναι το πρώτο από μια σειρά illustration που δημιούργησε με βάση τις πόλεις που έχει ζήσει ή επισκεφτεί. Διάβασε παρακάτω όσα είπε στο VICE για το έργο του: VICE: Πώς γεννήθηκε η ιδέα για το “Random Urbanism: Athens”; Kanellos COB: Το αστικό τοπίο είναι το πεδίο που με ενδιαφέρει περισσότερο στην εικονογράφηση. Γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω σε πόλη, οπότε οι αναφορές μου πηγάζουν κυρίως από εκεί. Το “Random Urbanism: Athens” είναι το πρώτο από μια σειρά illustration που θέλω να κάνω με βάση πόλεις που εχω ζήσει ή επισκεφτεί. Η Αθήνα είναι μία πόλη γεμάτη αντιθέσεις, πολιτικές, κοινωνικές και ψυχολογικές. Ένιωσα την ανάγκη να αποτυπώσω αυτή την ποικιλία ενώνοντας όλα αυτά τα στοιχεία μέσα από ένα πρίσμα παραλογισμού. Το έργο έχει διάσταση 68x400 cm. Η μεγάλη διάσταση του έργου ήταν κάτι που αποφάσισες από την αρχή ή προέκυψε στην πορεία; Ήξερα ότι θέλω να δουλέψω σε μακρόστενο format. Με ενδιαφέρει αυτή η διάσταση, διότι -αν και στατική- η εικόνα ουσιαστικά σε πάει βόλτα σε μία πόλη που δεν σταματάει να κινείται ποτέ. Καθώς προχωράς ανακαλύπτεις καταστάσεις, χρώματα, πρόσωπα και σύμβολα, τα οποία ίσως και να λειτουργήσουν σαν καθρέπτης του εαυτού σου. Το τέλος προέκυψε τυχαία, τη στιγμή που βαρέθηκα και κουράστηκα πια να το δουλεύω - σαν ένα κεφάλαιο που έπρεπε να κλείσει. Μέσα σε πόσο χρονικό διάστημα το ολοκλήρωσες και τι δυσκολίες αντιμετώπισες; Μου πήρε σχεδόν δύο χρόνια να το ολοκληρώσω. Είναι προσωπική δουλειά, οπότε το έπιανα όταν είχα ανάγκη να αδειάσω το κεφάλι μου και να διαχειριστώ τα άγχη μου. Στο τεχνικό κομμάτι, το δύσκολο ήταν να βρω μία συνέχεια στη σύνθεση, που να ενώνει όλα τα κομμάτια της ιστορίας που προσπαθώ να πω, χωρίς να υπάρχουν κενά που σοκάρουν. Μου αρέσει το χάος και όταν προσπαθώ να το αποτυπώσω θέλω να είναι όλα ξεκάθαρα. Παράδοξο το ξέρω. Είναι σαν να προσπαθείς να βάλεις σε τάξη την τυχαιότητα των σκέψεών σου. Ποια θέματα θίγει το “Random Urbanism: Athens”; Πολλά και ασύνδετα μεταξύ τους. Από τη νοσταλγία βλέποντας το απέναντι μπαλκόνι στην γειτονιά που μεγάλωσα, μέχρι την μικροαστική ματαιοδοξία που κάνει contrast με την ταξική ανισσοροπία που επικρατεί. Η πολιτική διαφθορά, το προσφυγικό, η προγονοπληξία, η ομοφοβία, η αστυνομοκρατία, η οικονομική και κοινωνική κρίση, το πρώτο μου φιλί, ο φεμινισμός, οι αντιδράσεις με βάση τον νόμο της ζούγγλας, τα αδέσποτα, η θρησκοληψία και πάει λέγοντας. Ένα συνονθύλευμα χαράς, οργής, λύπης κ.ο.κ. Γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Αθήνα, ωστόσο μένεις στο εξωτερικό εδώ και μερικά χρόνια. Πιστεύεις ότι αυτό έχει επηρεάσει το πώς βλέπεις την Ελλάδα, όντας πλέον εξωτερικός παρατηρητής; Σίγουρα. Μερικές φορές βαράω παράνοιες με αυτά που διαβάζω και βλέπω την Ελλάδα σαν ένα δυστοπικό μέρος. Η άνοδος του φασισμού, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και, αργότερα, του Ζακ Κωστόπουλου, η στοχευμένη πολιτικά αστυνομική καταστολή, το βίαιο άδειασμα των καταλήψεων, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των προσφύγων, μία ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση κ.ο.κ., είναι δυστυχώς τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό όταν σκέφτομαι την Ελλάδα. Όταν όμως κάνω τον παραλληλισμό με την κοινωνική και πολιτική κατάσταση στη Γαλλία, όπου τα παραπάνω φαινόμενα είναι ίδια, αν όχι χειρότερα, συνειδητοποιώ πως ζούμε στην ίδια δυστοπία. Απλώς με αγγίζει περισσότερο όσον αφορά στην Ελλάδα γιατί αν και, όπως σωστά αναφέρεις, δε ζω πια εκεί, οι δεσμοί μου με τη χώρα και τους ανθρώπους της είναι τέτοιοι που δεν είμαι απλώς ένας παρατηρητής. Ουσιαστικά αυτό θέλω να εκφράσω μέσα από το illustration. «Ποπ-σουρεαλισμός»: Πώς κατέληξες σε αυτήν την προσέγγιση; Στον όρο με εισήγαγε, το 2008, ο εξαιρετικός ζωγράφος Νίκος Σίσκος την περίοδο που έκανα την πτυχιακή μου πάνω στις τεχνικές ζωγραφικής του Salvador Dali. To “Random Urbanism: Athens” έγινε, κατά μεγάλο μέρος, με την τεχνική του υπερεαλιστικού αυτοματισμού, όπου πρώτα ζωγραφίζω και μετά σκέφτομαι με σκοπό να προβληθεί το ασυνείδητο. Παράλληλα, η ποπ κουλτούρα που είναι άμεσα συνδεδεμένη με τον σουρεαλισμό και καθοριστικό μέρος της πραγματικότητας μας, αποτελεί μία αστείρευτη πηγή έμπνευσης για μένα. Ο συνδυασμός αυτών των δύο καθόρισε και τον τρόπο που μου αρέσει να ζωγραφίζω. Ποιο ήταν το feedback που πήρες στην έκθεση Horizons στο Παρίσι, όπου παρουσίασες το έργο σου και ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Η έκθεση πήγε πολύ καλά και τα σχόλια ήταν ιδιαίτερα ενθαρυντικά. Προκύπτουν ενδιαφέρουσες συζητήσεις όταν αποτρέπεις τον θεατή να σου κάνει ερωτήσεις πάνω σε αυτό που βλέπει και να τον προτρέπεις να μοιραστεί μαζί σου αυτό που νιώθει. Σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα το κόμικ που έκανα σε συνεργασία με τον εκδοτικό Polaris, βασισμένο στον «Ζητιάνο» του Ανδρέα Καρκαβίτσα. Παράλληλα, δουλεύω ένα κόμικ για την Γαλλική Αντίσταση στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Κανέλλος Μπίτσικας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1985. Το 2010, αφού τελείωσε τις σπουδές του στο Τμήμα Συντήρησης Αρχαιοτήτων και 'Εργων Τέχνης στα ΤΕΙ Αθήνας, μετακόμισε στη Γαλλία για να σπουδάσει εικονογράφηση και comics στην Ecole Emile Cohl όπου, το 2014, αποφοίτησε με τιμητική διάκριση. Έχει συμμετάσχει στη δημιουργία της τοιχογραφίας “Μoebius” και το 2013 εξέδωσε το πρώτο του παιδικό βιβλίο “L'arbre”. Έχει εικονογραφήσει άρθρα για περιοδικά όπως τα “Acteurs de l’economie - La Tribune” και “myTOC.fr “. Ανάμεσα στα κόμικ που έχει εκδόσει είναι τα “Tout nu et tout Bronzé”, “Guide de Paris” και “Histoires du Timbre en BD”. Συνεργάζεται με το περιοδικό «Μπλε κομήτης» και παράλληλα εργάζεται σαν εικονογράφος για περιοδικά στον Καναδά (Québec Science), τη Γαλλία (Reliefs, Lyon Capitale) και την Αϊτή (Revue 360). Επίσης, έχει αναλάβει την εικονογράφιση του “Revolt!” label και εικονογραφεί εξώφυλλα δίσκων για Ελλάδα (Melting records), Γαλλία (Hadra Records, Algorythmik) και Καναδά (Collectif 9). Το 2018 εικονογράφησε το κόμικ «Αντίο Μπάτμαν», του Τάσου Θεοφίλου (εκδόσεις Red&Noir) που απέσπασε το Βραβείο Κοινού στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικ 2018. Για περισσότερα νέα του Kanellos Cob ακολούθησέ τον στο Facebook και το Instagram. Πηγή ===
-
- 6
-
- κανέλλος μπίτσικας
- kanellos cob
-
(and 2 more)
Tagged with: