Jump to content

Search the Community

Showing results for tags 'Τόμεκ Γιοβάνης'.

  • Search By Tags

    Type tags separated by commas.
  • Search By Author

Content Type


Forums

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Find results in...

Find results that contain...


Date Created

  • Start

    End


Last Updated

  • Start

    End


Filter by number of...

Joined

  • Start

    End


Group


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


City


Profession


Interests

Found 5 results

  1. Το γνήσιο, με μπόλικο σουσάμι και τραγανό κουλούρι αποτελεί διαχρονικά υπέροχο σνακ, ιδιαίτερα όταν είναι αγορασμένο από πλανόδιο κουλουρά μετά από κοπιαστική βόλτα ή πολύωρη εργασία. Κάποτε τα κουλούρια ήταν μία από τις λίγες οικονομικές διεξόδους για να ξεγελάσεις την πείνα σου. Και μετά άρχισαν να τα φτιάχνουν όλα τα bakeries, να τα πουλάνε τα σούπερ μάρκετ μετά από βαθιά κατάψυξη και να ανοίγουν αλυσίδες κουλουράδικων με ευφάνταστα ονόματα και αμέτρητες εκδοχές πολύχρωμων κουλουριών με σοκολάτα, κρέμα μπουγάτσας και γκότζι μπέρι. Νόστιμα είναι, δεν λέω. Αλλά οι παλιές αξίες μένουν αναλλοίωτες. Και μια τέτοια είναι το «Κουλούρι» του Τόμεκ με το σουρεαλιστικό του χιούμορ, τα υπέροχα σκίτσα και τις χειροποίητες γραμματοσειρές του, τις αυτοσαρκαστικές αναφορές του, την παραδοσιακή βραδύτητα στις εκδόσεις του (σε 14 χρόνια έχουν κυκλοφορήσει 8 τεύχη ενώ το πιο πρόσφατο κυκλοφόρησε 7 χρόνια μετά το προηγούμενο), η οποία σε αναγκάζει πάντα να ξεθάβεις και να ξαναδιαβάζεις ό,τι προηγήθηκε απολαμβάνοντας τη γεύση σαν να ήταν η πρώτη φορά. Ο Τόμεκ έχει μια μοναδική ικανότητα να σχεδιάζει συμπαθητικά αλλόκοτα πλάσματα και εξωφρενικές καταστάσεις δημιουργώντας μικροσύμπαντα που ακολουθούν τους δικούς τους κανόνες αλλά σε απορροφούν τόσο που ξεχνάς τον εμφανή παραλογισμό περιμένοντας με αγωνία να δεις τι θα συμβεί παρακάτω. Στις ιστορίες του εμφανίζονται ο Άλμπρεχτ Ντίρερ, ο Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ, οι Σπιφ και Σπαφ (ως Τσαφ και Τσουφ) του Τάσου Ζαφειριάδη, χαρακτήρες και σκηνές από το «Κρακ» του Τάσου Μαραγκού και τα «Κουραφέλκυθρα» του Αντώνη Βαβαγιάννη, η Abbey Road των Beatles, το Άλιεν, ακόμα και ο εκδότης του που στο 8ο τεύχος (εκδόσεις Jemma Press, 32 σελίδες) κρατά τον ρόλο ενός παρανοϊκού σύγχρονου Δόκτορος Φρανκενστάιν που, τυφλωμένος από τη φιλοδοξία της παντοκρατορίας της Jammba Press, συναρμολογεί αταίριαστα υλικά για να δημιουργήσει εντέλει μια καφετιέρα-τέρας αντί για «το τέλειο εργαλείο παραγωγής κόμικς το οποίο είναι καταδικασμένο να σχεδιάζει τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της 9ης τέχνης». Όλο αυτό το υπέροχο παστίς αποτελεί τη βασική συνταγή του «Κουλουριού» από την πρώτη του σελίδα το μακρινό 2011 μέχρι σήμερα και είναι βέβαιο ότι θα διατηρήσει τη γεύση του όσα χρόνια κι αν περάσουν μέχρι την επόμενη συνέχεια. Και το σχετικό link...
  2. Ο εικονογράφος και δημιουργός κόμικς Τόμεκ Γιοβάνης μιλάει στην Athens Voice για το παιδικό graphic novel του Γιώργου Καβούκα, σε εικονογράφηση Τόμεκ Γιοβάνη, «Πώς λες “μπορώ” όταν το γράφεις λάθος;» (32 σελίδες, Εκδόσεις Παπαδόπουλος). Αυτό το graphic novel μάς άρεσε πολύ, και όχι μόνο επειδή είναι τόσο διαφορετικό από τα άλλα. Μας άρεσε γιατί μιλά για ένα θέμα που αρκετοί θεωρούν ταμπού, με μια αμεσότητα και μια δροσιά τέτοια που σε αιφνιδιάζει. Είναι πανέμορφα σχεδιασμένο. (Ο Τόμεκ βέβαια είναι ένας από τους καλύτερους σχεδιαστές μας — και μακράν ο πιο βιβλιοφιλικός). Έχει ένα, ή και περισσότερα, «νοήματα» και «διδάγματα», αλλά καταφέρνει να ΜΗΝ είναι διδακτικό. Επίσης, είναι ευχάριστο και με πολύ χιούμορ. «Ναι, οκέι: δυσλεξία — αλλά πάμε παρακάτω, έχουμε και δουλειές». Επίσης, προτείνει λύσεις και δη δοκιμασμένες. Με δυο λόγια, είναι ένα βιβλίο που θα θέλαμε να διαβαστεί όχι μόνο από δυσλεκτικά παιδιά και από τους γονείς τους — που φυσικά θα το προμηθευτούν άμεσα —, αλλά και από παιδιά που έρχονται σε επαφή με δυσλεκτικούς: ουσιαστικά, τέτοιου είδους βιβλία έχουν πάντα ένα «διπλό» κοινό. Το κείμενο είναι γραμμένο από έναν πολύ νεαρό συγγραφέα: είναι μαθητής λυκείου. Και ο ίδιος ο Τόμεκ μάς διηγείται πώς έφτασε στα χέρια του — τον ευχαριστούμε τρομερά για τον χρόνο του! Διαβάστε τον: Την πρώτη επαφή με το κείμενο την είχα όταν επικοινώνησε μαζί μου η Μαρκέλλα Δήμου, η εκδότρια του περιοδικού «Ταλκ» όπου δημοσιεύονται οι ιστορίες της Νιανιάς, και μου ζήτησε να διαβάσω ένα κείμενο που είχε γράψει ο γιος της ο Γιώργος, μαθητής λυκείου, ο οποίος πάσχει από δυσλεξία. Επειδή με αγγίζουν τέτοια ευαίσθητα και δύσκολα θέματα, είπα οκέι, ας του ρίξουμε μια ματιά. Εκεί άρχισαν τα δύσκολα, αλλά ταυτόχρονα απολαυστικά. Βρέθηκα μπροστά σ’ ένα κείμενο το οποίο με την πρώτη ανάγνωση μου πρόσφερε ελάχιστες εικόνες. Ήταν από τις λίγες φορές που δεν μπορούσα να φανταστώ τη μορφή της εικονογράφησης και γενικά το στήσιμο του βιβλίου. Η γραφή του Γιώργου όμως μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Μία προσωπική κατάθεση ψυχής όμορφα δομημένη, με καλό ρυθμό, εύστοχες φράσεις και πάνω απ’ όλα με χιούμορ. Σημαντικό σημείο ήταν ότι στην πρώτη συνάντησή μας με τις εκδόσεις ήταν παρών και ο Γιώργος κι έτσι μπόρεσα να ξεκαθαρίσω πολλά θολά ζητήματα που είχα σχετικά με τη δυσλεξία. Στην ουσία εκείνη την ημέρα ο Γιώργος, με την αίσθηση του χιούμορ που τον διακρίνει και με μεγάλη διάθεση αυτοσαρκασμού, με «ξεκλείδωσε» και μου έδωσε το πράσινο φως να λειτουργήσω ελεύθερα. Ταυτόχρονα προστέθηκε και η πίεση χρόνου, μιας και το βιβλίο έπρεπε να κυκλοφορήσει πολύ σύντομα. Μην έχοντας καθόλου εικόνες στο μυαλό μου, για αρχή πρότεινα στις εκδόσεις δύο βασικά πράγματα: να πολλαπλασιάσουμε τον αυτοσαρκασμό ώστε να απογειώσει το χιούμορ χωρίς να χάσουμε τη βαρύτητα του προβλήματος και δεύτερο, να μη χρησιμοποιήσουμε typography για το κείμενο, αλλά να γραφτούν όλα τα κείμενα στο χέρι. Από τους δύο μήνες που κράτησε όλη η δουλειά, τον πρώτο δεν ασχολήθηκα ουσιαστικά με το βιβλίο σχεδόν καθόλου. Διάβαζα το κείμενο τακτικά και το άφησα να ωριμάζει μέσα μου. Κάτι σαν να φτιάχνεις ψωμί με προζύμι. Άπαξ και ανακατέψεις τα υλικά, μετά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα: το αφήνεις να φουσκώσει μόνο του. Όταν βρήκα τις τρεις πρώτες εικόνες της αρχής και είχα πλέον στο μυαλό μου μία κάπως ολοκληρωμένη πρόταση, έστειλα το δείγμα στην ομάδα για να πάρω feedback. Από εκεί και πέρα ακολούθησε η χιονοστιβάδα. Οι ιδέες κατέβαιναν η μία μετά την άλλη, τα μολύβια πήραν φωτιά και δεν σταμάτησαν μέχρι να φύγει το βιβλίο για το τυπογραφείο. ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Πώς γίνεται να μην μπορείς να φτιάξεις ένα παζλ ή έναν πύργο από τουβλάκια; Γιατί δεν μπορείς να σταματήσεις να μιλάς και να κάνεις σκανταλιές; Πού πάει το μυαλό όταν δραπετεύει από την τάξη; Πού βρίσκεις τη δύναμη να συνεχίσεις ενώ έχεις πάντα τους χειρότερους βαθμούς; Τελικά, πώς είναι να έχεις δυσλεξία; Τώρα που ο Γιώργος μεγάλωσε αρκετά, ξέρει ότι μπορεί να κάνει ένα σωρό πράγματα, ακόμα κι αν κάποια από αυτά τα γράφει λάθος. Στο βιβλίο αυτό τα λέει ένα-ένα ΔΥΝΑΤΑ, για να τ’ ακούσεις κι εσύ. Διότι όλα όσα κάνει σωστά είναι πολύ περισσότερα από όσα γράφει λάθος. ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΟ: Ο Τόμεκ Γιοβάνης είναι εικονογράφος και δημιουργός κόμικς. Γεννήθηκε στην Πολωνία και είναι απόφοιτος του τμήματος Γραφιστικής της Σχολής Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών του ΤΕΙ Αθήνας, με ειδικότητα το animation. Δημιουργός του άλμπουμ «Ωχ Θεέ Μου!!!» και της κόμικς σειράς «Κουλούρι» (Jemma Press , βραβείο ΕΒΓΕ). Εικονογραφεί βιβλία για παιδιά και νέους. Έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και τα έργα του έχουν βραβευθεί στα ΕΒΓΕ, στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς και σε διεθνείς διαγωνισμούς. Ιδρυτικό μέλος της ομάδας The Very Closed Circle. Για πολλά χρόνια εργάστηκε στο χώρο του animation σαν animator, storyboard artist, layout supervisor και σκηνοθέτης, συμμετέχοντας σε σειρές κινουμένων σχεδίων, ταινίες μεγάλου μήκους, διαφημιστικά και τίτλους τηλεοπτικών σειρών και προγραμμάτων. Σχεδιάζει τις κόμικ στριπ σειρές «Οι Αναγνώστες» (Εκδόσεις Πατάκη) και την «Αστυνόμο Νιανιά» (Ταλκ free press). Και τα δύο βραβεύθηκαν στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς 2022. Το 2022 άνοιξε τον προσωπικό του πολυχώρο Tomek*SPACE όπου εργάζεται, δημιουργεί και εκθέτει τα έργα του, και παραδίδει μαθήματα κόμικς για παιδιά και νέους. Και το σχετικό link...
  3. Λένε πως όποιο δάχτυλο χτυπήσεις, τον ίδιο πόνο θα έχεις. Αυτό, όμως, δεν φαίνεται να παραδέχονται τα δάχτυλα ενός χεριού, τα οποία έχουν την δική τους μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και νομίζουν ότι μπορούν να ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα, μιας και θεωρούν ότι διαθέτουν μοναδικά χαρίσματα! Μέσα σε αυτόν τον παροξυσμό αρχίζουν οι μεταξύ τους διαμάχες κι αναπόφευκτα ξεκινούν και οι ειρωνείες και τα κακεντρεχή σχόλια για τις διαστάσεις τους. Η φωνή της λογικής μέσα σε αυτόν τον (κατά τα άλλα χιουμοριστικό) χαμό είναι η μητέρα τους, που δεν είναι άλλη από την… παλάμη, η οποία τους θυμίζει την αξία της συνεργασίας και της ισότητας, προκειμένου να επιτευχθεί ένας κοινός στόχος. Ο γνωστός στο τηλεοπτικό κοινό Γιάννης Σερβετάς βάζει στο χαρτί μία ιδέα που του γεννήθηκε σε μία επίσκεψή του στο Επαγγελματικό Γυμνάσιο-Λύκειο Χαλκίδας και σε συνεργασία με τον ταλαντούχο καλλιτέχνη, τον Mr. Κουλούρι, Τόμεκ Γιοβάνη, ο οποίος ανάλαβε την οπτική μεταφορά αυτής της ιδέας, δημιουργούν μία ιστορία που μιλάει για ένα μεγάλο κοινωνικό φαινόμενο της εποχής μας. Ο λόγος για το bullying, μία μάστιγα που δεν ταλανίζει μόνο τους μαθητές στα σχολεία, αλλά και πολλούς από τους ενήλικους στην καθημερινή τους ζωή. Το σενάριο της ιστορίας επικεντρώνεται εξολοκλήρου στα πέντε δάκτυλα του ενός χεριού, που μπορεί το καθένα να εκτελεί τουλάχιστον μία εργασία που δεν την εκτελούν τα υπόλοιπα, όλα μαζί όμως δίνουν απεριόριστη βοήθεια στο χέρι και το ανθρώπινο σώμα γενικότερα. Μέσω αυτού του τρόπου αφήγησης, επιχειρείται μία πανέξυπνη αλληγορία για την ισότητα που διέπει τους ανθρώπους, οι οποίοι έχουν διαφορετικές δεξιότητες και μορφή, όλοι τους όμως έχουν αυτό που λείπει από τους υπόλοιπους σε μία ομάδα. Προσωπικά, λοιπόν, θεωρώ το παρόν κόμικ ένα εξαιρετικό δώρο για ένα μικρό παιδί (κι όχι μόνο), καθώς η χιουμοριστική πένα του Σερβετά, νουθετεί και διαπαιδαγωγεί με καθόλου “δασκαλίστικο” τρόπο, την ίδια ώρα που η οπτικοποίηση του Τόμεκ, είναι εύστοχη (κι επίσης χιουμοριστική) και συμπληρώνει στην εντέλεια αυτό το όμορφο αποτέλεσμα. Προτείνεται σε όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτου ηλικίας, ύψους, πλάτους ή χρώματος. Και μιας κι αναφέρθηκα στο σχέδιο, να πούμε ότι όποιος αναγνωρίζει το εικαστικό στυλ του δημιουργού, άνετα θα καταλάβει ότι είναι δικό του. Τα μονοσέλιδα καρέ βρίθουν από λεπτομέρειες, ενώ το χιούμορ είναι πανταχού παρόν σε κάθε σελίδα. Το χρώμα είναι ζωηρό, αν και τα backgrounds μου φάνηκαν κάπως μονότονα χρωματικά. Μικρό το κακό πάντως. Η έκδοση έχει σχετικά μικρό μέγεθος και οι σελίδες στο εσωτερικό είναι ματ. Η εκτύπωση είναι τιμιότατη, χωρίς όμως να είναι κι ό,τι καλύτερο έχουν δει τα όμορφά μου μάτια! Η κόλληση στην ράχη φαίνεται ανθεκτική, αλλά δεν ξέρω το κατά πόσο θα αντέξει σε συχνή χρήση ή κάποια κακομεταχείριση. :thinking: Το… τρελούτσικο εξώφυλλο μου άρεσε αρκετά, ενώ ερωτεύτηκα την γραμματοσειρά στο εσωτερικό, την οποία και βρήκα υπέροχη! Μετά το τέλος της ιστορίας βρίσκουμε μερικές σελίδες που έχουν μόνο κείμενο, στο οποίο γίνονται πιο “σοβαρές” αναφορές στο φαινόμενο του bullying και δίνονται όμορφες συμβουλές για την αποφυγή του. Τέλος, νομίζω ότι αξίζει να αναφέρουμε ότι “Τα πέντε αδέρφια” έχουν βραβευτεί με το Βραβείο Public στην κατηγορία “Ελληνική Παιδική Λογοτεχνία”. Αφιέρωμα στον Τόμεκ Η επίσημη ιστοσελίδα του Τόμεκ Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.
  4. Ανθολογία με έργα 14 δημιουργών για την κατοχή. Τα ολιγοσέλιδα κόμικ είχαν δημιουργηθεί για την ομώνυμη έκθεση που έλαβε χώρα τον Οκτώβριο του 2016 στο πολιτιστικό κέντρο Μελίνα Μερκούρη. Στην ανάρτηση για την εκδήλωση μπορείτε να δείτε τις διαφορετικές τεχνοτροπίες των δημιουργών καθότι το σκανάρισμα σελίδας από το κόμικ είναι δύσκολο. Απ'ότι βλέπω ο μόνος που λείπει από την ανθολογία είναι ο Γεώργιος Τραγάκης. Περιεχόμενα: σ.5 Πρόλογος, Γιάννης Κοκουλάς σ.7 Εισαγωγή, Μενέλαος Χαραλαμπίδης σ.12 Μαύρες Ελιές, Τόμεκ Γιοβάνης σ.17 Ο Τερματοφύλακας μιλάει για τον Μεγάλο Αγώνα, Γιώργος Γούσης σ.22 Σκιές στο Μνημείο, Σπύρος Δερβενιώτης σ.27 Το Φιλί, Πέτρος Ζερβός σ.32 Το Πείραμα, Δημήτρης Καμένος σ.37 Πουθενά, Λέανδρος σ.42 Das Roastbeef, Τάσος Μαραγκός σ.47 Το Ρεβίθι, Θοδωρής Μπαργιώτας σ.52 Η Μπερέτα, Αλέξια Οθωναίου σ.57 Η Καπαρτίνα, Αλέκος Παπαδάτος σ.62 Ξεροκόμματο, Θανάσης Πέτρου σ.67 Σουλτς και Σαχτ, Soloup σ.72 Μέλπω, Γιώργος Φαραζής σ.77 Μαθημένοι, Πέτρος Χριστούλιας Πριν από κάθε ιστορία προηγείται μια σελίδα με φωτογραφία του δημιουργού και ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα. Το κόμικ πρωτοκυκλοφόρησε 30/8 στο 48ο φεστιβάλ βιβλίου στο Ζάππειο. Διαφορετικές τεχνοτροπίες, διαφορετικές εμπνεύσεις, διαφορετικές αφηγήσεις. Αλλού είναι καθαρή μυθοπλασία, αλλού είναι ιστορίες της προφορικής παράδοσης, αλλού μεταφορές λογοτεχνικού έργου, αλλού απόδοση ιστορικών γεγονότων. Άνισο, όπως ίσως κάθε ανθολογία, αλλά ενδιαφέρον. Κάποιες ιστορίες μου μίλησαν πολύ. Σχετικά άρθρα 14 δημιουργοί για την απελευθέρωση της Αθήνας [Ιατρού Γιάννης, efsyn.gr, 31/08/2019] Η κατοχική Αθήνα με την πένα των σκιτσογράφων [Τζουμερκιώτη Κατερίνα, Έθνος, 10/10/2016] Ένα γλυκό ξημέρωμα [Αντωνόπουλος Γιάννης, edromos.gr, 11/10/2016]
  5. Δημιουργεί εικόνες σε ό,τι δεν θα μπορούσε να παρουσιαστεί διαφορετικά. Σαρκαστικό, αστείο, αιχμηρό, νοσταλγικό και συγκινητικό, ένα κόμικς, είτε strip είτε βιβλίο, μονοπωλεί εκείνες τις ώρες μας στο μετρό, στην παραλία, στην ουρά της τράπεζας. Μια μικρή πολυτέλεια, η έξοδος κινδύνου από την πραγματικότητα. Και οι δημιουργοί του, μικροί θεοί στο σενάριο της ζωής μας. Με αφορμή τη συλλογική έκθεση κόμικς και εικονογράφησης «Εν Αιθρία», το «New Page» μπήκε στον πολύχρωμο κόσμο τριών ταλαντούχων δημιουργών κόμικς που ζουν και εργάζονται σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, και συναντήθηκε με τον καλλιτεχνικό διευθυντή της. Στην έκθεση, που επέστρεψε πριν από λίγες μέρες για την όγδοη διοργάνωσή της στην Γκαλερί Κέννεντυ της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης και θα διαρκέσει μέχρι και τις 30 Σεπτεμβρίου, παρουσιάζονται αδημοσίευτα έργα 76 Ελλήνων δημιουργών, σε μια διοργάνωση της Comicdom Press και της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, σε συνεργασία με το Hellenic American Education Center (HAEC). ΤΟΜΕΚ ΓΙΟΒΑΝΗΣ Εικονογράφος – δημιουργός κόμικς www.tomek.gr «Για να μου έρθει η έμπνευση “αναγκάζομαι” να βάζω το μυαλό μου να σκέφτεται συνέχεια διάφορα παράξενα πράγματα και να παρατηρώ τον κόσμο και τις καταστάσεις γύρω μου. Μετά ξεσκαρτάρω τα καλύτερα για να δω αν μπορεί να βγει κάτι καλό από αυτά. Κάθε στάδιο της δημιουργίας έχει τις ιδιαιτερότητές του. Καθημερινά ο εγκέφαλός μου δέχεται έναν τεράστιο όγκο σκέψεων (πρώιμες ιδέες), τις οποίες πρέπει να διαχειρίζομαι και να βάζω στην άκρη τις πιο ενδιαφέρουσες. Το αρχικό στάδιο του στησίματος αυτών των ιδεών μπορώ να το κάνω οπουδήποτε, ακόμα και στην παραλία. Στο τελικό στάδιο της εκτέλεσης (μελάνια, χρώμα, lettering) θέλω το γραφείο μου και ηρεμία για να συγκεντρωθώ στις λεπτομέρειες. Άντε, ίσως λίγο Beatles, garage punk και κλασική μουσική. Σχεδιάζω πάντα στο χέρι. Λατρεύω τα απλά: χαρτί, μολύβι, μαρκαδόρους και γόμα. Μ’ αρέσουν τα χειροπιαστά πράγματα, με τα σωστά τους και τα λάθη τους. Τίποτα δεν συγκρίνεται μ’ ένα σχέδιο πάνω στο χαρτί. Μόνο το χρώμα -καμιά φορά και το lettering- το κάνω στον υπολογιστή, αλλά κι εκεί προσπαθώ να κρατήσω τα πράγματα σε απλά επίπεδα. Δεν υπάρχει ηλικία για τα κόμικς. Είναι σαν τα βιβλία: τα διαβάζεις από το νηπιαγωγείο μέχρι τα βαθιά γεράματα. Σχετικά με το φύλο, πιστεύω ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει σε σχέση με παλιότερα. Υπάρχουν πάρα πολλές γυναίκες-δημιουργοί κόμικς και προσωπικά, όταν πιάνω ένα στα χέρια μου, δεν με απασχολεί αν είναι φτιαγμένο από άντρα ή γυναίκα, αρκεί να μ’ αρέσει και να έχει κάτι να μου πει. Τα τελευταία 15 χρόνια η κοινότητα κόμικς στην Ελλάδα έχει μεταμορφωθεί πλέον σε κανονική σκηνή κόμικς. Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι και ταλαντούχοι δημιουργοί που παράγουν σε ετήσια βάση μεγάλο όγκο δουλειάς, από αυτοεκδόσεις και fanzines μέχρι σειρές κόμικς και graphic novels. Επόμενο είναι σε όλο αυτό τον χαμό κάποια να μ’ αρέσουν και κάποια όχι. Τα στοιχεία που κρατάω όμως είναι η μεγάλη δυναμική και το υψηλό επίπεδο της σκηνής στο σύνολό της. Και είμαι πολύ χαρούμενος που αποτελώ κομμάτι της. Δούλευα στο animation για 15 χρόνια πριν ασχοληθώ με την εικονογράφηση και τα κόμικς, και πρέπει να πω ότι είναι πολύ δύσκολο το εγχείρημα. Τα δύο πράγματα έχουν τελείως διαφορετική λογική και το αποτέλεσμα της μεταφοράς μπορεί να είναι καταστροφικό. Προς το παρόν, δεν σκέφτομαι κάτι τέτοιο με κανένα κόμικς που έχω κάνει. Ίσως αυτό που ετοιμάζω αυτή την εποχή. Δύο πολύ καλά παραδείγματα μεταφοράς κόμικς σε animation είναι το “Akira” και το “Persepolis”». Ο Τόμεκ Γιοβάνης φωτογραφήθηκε στο σπίτι-σχεδιαστήριό του, απολαμβάνοντας το αγαπημένο του «Κουλούρι» μεταφορικά και κυριολεκτικά… ΑΛΕΞΙΑ ΟΘΩΝΑΙΟΥ Εικονογράφος – δημιουργός κόμικς www.alexiaothonaiou.com «Αυτό που με κινεί είναι η ανάγκη μου να επικοινωνήσω και να συνδεθώ με τους άλλους ανθρώπους μέσω της δουλειάς μου. Έμπνευση μου δίνουν τα φαινόμενα της καθημερινότητας, οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, η τέχνη, η φιλοσοφία, ο τρόπος που δουλεύει η κοινωνία και γενικώς η ανθρώπινη κατάσταση. Ξεκινάω με το σενάριο, μετά κάνω storyboards και στο τέλος σχεδιάζω το κόμικς. Το χρονικό διάστημα που μου παίρνει για να σχεδιάσω μια σελίδα ποικίλλει και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως η σχεδιαστική περιπλοκότητα της σελίδας, το μέγεθος, αν το κόμικς είναι έγχρωμο ή ασπρόμαυρο κ.λ.π. Όταν το θέμα του έργου-comic strip δεν μου είναι αυτονόητο, ρωτάω τον εαυτό μου τι από αυτά που έχω μέσα στο κεφάλι μου σε εκείνη τη φάση είναι σημαντικό να επικοινωνήσω. Πάντα υπάρχουν σκέψεις και ιδέες μέσα μας και το να δώσουμε μορφή σ’ αυτές και να τις εκφράσουμε είναι κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας. Στις αφηγηματικές μορφές τέχνης οι ιδέες παίρνουν τη μορφή ιστορίας. Σπάνια ακούω μουσική όταν δουλεύω, γιατί δεν με αφήνει να συγκεντρωθώ και με υποβάλλει σε συγκεκριμένη διάθεση. Όσον αφορά στον χώρο, συνήθως δουλεύω στο εργαστήριό μου, αλλά οποιοσδήποτε φωτεινός, ήσυχος χώρος με ένα μεγάλο τραπέζι και μια καρέκλα μου κάνει. Το χέρι ή ο υπολογιστής είναι απλώς εργαλεία που εξυπηρετούν στην υλοποίηση μιας ιδέας και στη δημιουργία ενός έργου. Όπως όλα τα εργαλεία, το καθένα έχει διαφορετικές δυνατότητες, οπότε επιλέγω το πιο κατάλληλο κάθε φορά. Το τι θα σε δυσκολέψει επίσης μπορεί να διαφέρει: η ιστορία, οι χαρακτήρες, τα σχέδια, όλα αυτά μαζί; Είναι σαν να ρωτάς ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι στην προετοιμασία ενός δείπνου. Να αποφασίσεις ποιο θα είναι το κεντρικό πιάτο, να βρεις τα χρήματα για τα υλικά, να τα αγοράσεις ή να το μαγειρέψεις; Τα κόμικς κάποτε διαβάζονταν και παράγονταν από άντρες. Αυτό το στερεότυπο έχει καταρρεύσει εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία. Παλιότερα επίσης τα περισσότερα ενήλικα κόμικς ήταν υπερηρωικά, με πρωταγωνιστές άντρες, οπότε αναπόφευκτα το κοινό ήταν τέτοιο. Αυτό δεν ισχύει πλέον, η θεματολογία ποικίλλει κατά πολύ – όσο και αυτή των κινηματογραφικών έργων: κοινωνικά, πολιτικά, ιστορικά, αστυνομικά, φαντασίας κ.ο.κ. Μόνο τα manga, των οποίων η παραγωγή ξεπερνάει τα ευρωπαϊκά και τα αμερικανικά κόμικς κάθε χρόνο, αγοράζονται κυρίως από γυναίκες. Θαυμάζω, πάντως, πολλούς Έλληνες δημιουργούς, με κάποιους από αυτούς έχω συνεργαστεί και με κάποιους όχι, καθότι οι δουλειές μας είναι ασύμβατες. Το πρώτο μου άλμπουμ, “Bleeding hearts” (σε συνεργασία με τον Σπύρο Δερβενιώτη), είναι μια ανθολογία ιστοριών τρόμου, αισθητικής '80s splatter. Όπως καταλαβαίνεις, δεν θα ήταν το πιο κατάλληλο έργο για να μεταφερθεί σε animation. Το graphic novel μου “Τσακισμένη αυγή” λόγω θεματολογίας και αισθητικής δεν θα έλεγα ότι προσφέρεται ιδιαίτερα για animation και ήδη μεταφέρεται στον κινηματογράφο, που του ταιριάζει περισσότερο, με χρηματοδότηση από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Ίσως το καταλληλότερο από τα άλμπουμ μου για να μεταφερθεί σε κινούμενο σχέδιο να ήταν η τριλογία “Dracula ΜGD (My Greek Drama)” (σε συνεργασία με τη Δήμητρα Αδαμοπούλου), μια χιουμοριστική σειρά που πρωτοεκδόθηκε στο socomic.gr, με πρωταγωνιστή τον Κόμη Δράκουλα, ο οποίος αναγκάζεται να ζήσει στην Ελλάδα της κρίσης». Η Αλεξία Οθωναίου στο κέντρο της Αθήνας, στου Ψυρρή, με φόντο το αστικό τοπίο. ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΙΟΥΤΣΙΟΥΚΗΣ Εικονογράφος – δημιουργός κόμικς Infο | facebook: Stavros Kioutsioukis «Αφορμή για να δημιουργήσω είναι κάποιο μουσικό συγκρότημα ή και συναίσθημα. Δουλεύω κυρίως στο σπίτι. Γράφω και σχεδιάζω χωρίς σενάριο, έχοντας μια γενική ιδέα στο μυαλό μου και έναν σκελετό της ιστορίας. Μπορεί να μου πάρει μόνο τρεις μήνες ή και έναν ολόκληρο χρόνο για να ολοκληρώσω ένα κόμικς. Το πιο δύσκολο στις μεγάλες ιστορίες είναι η κλιμάκωση ώστε να έχουν ενδιαφέρον. Δεν μου αρέσει επίσης το αποτέλεσμα όταν κάτι γίνεται σε υπολογιστή, τον επιλέγω μόνο για να χρωματίσω. Όλη η δουλειά γίνεται στο χέρι. Έχει γίνει ανατροπή τα τελευταία χρόνια στον χώρο των κόμικς και παρατηρώ ότι η γυναικεία δημιουργία “ανεβαίνει” και έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από την αντρική. Μου αρέσει η ευαισθησία των κοριτσιών. Όταν συνεργάζομαι με άλλον κόσμο για να συνδημιουργήσουμε κάτι, επιλέγω σε ποσοστό 99% γυναίκες. Θαυμάζω όμως και τον Γιώργο Τσούκη (Trashman), είναι ο μέντοράς μου (σ.σ.: γέλια). Αναφορικά με τη σκηνή στη Θεσσαλονίκη, όπου ζω και δουλεύω, είναι ενεργή, έχει δώσει δείγματα, αλλά αργεί να εμπορευματοποιηθεί τόσο γρήγορα όσο η Αθήνα. Εδώ δεν στοχεύουμε στις πωλήσεις, είμαστε λίγο πιο “ρομαντικοί”, κάτι που είναι και καλό και κακό». Ο Σταύρος Κιουτσιούκης επέλεξε να μας στείλει μια selfie με έμπνευση μια αυτοπροσωπογραφία του. ΓΑΒΡΙΗΛ ΤΟΜΠΑΛΙΔΗΣ Ζωγράφος – δημιουργός κόμικς «Έχω νοσταλγική διάθεση για τους ήρωες των παιδικών μου χρόνων: τον Φάντομ, τον Σπάιντερμαν. Άλλωστε, δεν ζούμε ήδη όλοι μας μέσα σε κάποια κόμικς;» O υπεύθυνος για την καλλιτεχνική διεύθυνση της έκθεσης κόμικς και εικονογράφησης «Εν Αιθρία» δήλωσε στο «New Page»: «Έχουν περάσει σχεδόν 15 χρόνια από την πρώτη “Εν Αιθρία”, που είχε φιλοξενηθεί στην Ένωση Πτυχιούχων της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών στην Πλάκα το 2003. Για όσους μας ακολουθούν από τότε είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει τεράστια βελτίωση σε τεχνικά θέματα, όπως η παρουσίαση στον χώρο, για παράδειγμα. Σίγουρα έπειτα από κάθε έκθεση, πέρα από τη μεγαλύτερη πείρα, γινόμαστε, πιστεύω, και καλύτεροι στο να δημιουργούμε την κατάλληλη ισορροπία ώστε τα έργα που παρουσιάζονται να αντιπροσωπεύουν όσο το δυνατόν περισσότερα είδη και τεχνοτροπίες, ενώ παράλληλα είναι και αντιπροσωπευτικά της ελληνικής σκηνής. Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας έχουμε κόμικς φαντασίας, αυτοβιογραφικά, ερωτικά κ.λ.π. Υπάρχουν πλέον δεκάδες εκδόσεις τόσο από τους Έλληνες εκδότες όσο και από τις πάμπολλες αυτοεκδόσεις. Σ’ αυτό έχει βοηθήσει τα μέγιστα η τεχνολογική εξέλιξη, μια και πια ο καθένας μπορεί να τυπώσει ή να ανεβάσει τις δημιουργίες του στο διαδίκτυο. Στήριξη από το κοινό υπάρχει, αλλά για να πούμε ότι προχωράμε μπροστά θα πρέπει οι εκδόσεις να πολλαπλασιαστούν ώστε να μπορέσει να δημιουργηθεί σε βάθος χρόνου μια νέα γενιά σταθερότερων αναγνωστών με την ανάλογη κουλτούρα. Ο καθένας διαβάζει για διαφορετικούς λόγους. Βασικά, τα κόμικς είναι μια προσωρινή φυγή από την πραγματικότητα, αλλά δεν παύουν να αποτελούν και μια μορφή αυτόνομης τέχνης, συνεπώς έχουν κι έναν σημαντικό παιδαγωγικό χαρακτήρα, με την πλήρη έννοια του όρου. Εξαρτάται, βέβαια, σε μεγάλο βαθμό και από τον αναγνώστη, αν είναι πρόθυμος να ανακαλύψει τυχόν νοήματα και έννοιες ή απλώς θέλει να διαβάσει κάτι “για να περάσει η ώρα”». Ο Γαβριήλ Τομπαλίδης μας χάρισε μερικά καρέ του στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, την ώρα που έστηνε την έκθεση. Και το σχετικό link...
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.