tkollias

Διαβάστηκε κι αυτό (έστω εν μέρει, μιας και μου απομένει το Origins στο τέλος). Η εντύπωσή μου είναι γενικά θετική. Δεν είμαι φαν του ήρωα, αλλά και η ιστορία και ο τρόπος αφήγησης έχουν ένα ενδιαφέρον, ενώ το σχέδιο είναι καταπληκτικό και ταιριαστό. Ο Pearson είναι ίσως ο καλύτερος κλώνος του Michael Golden, τον οποίο θεωρώ ίσως τον καλύτερο comic book artist (έστω τουλάχιστον σε Marvel-DC) των 80s. Φυσικά, κοινός τόπος και των δύο είναι η πολύ περιορισμένη παραγωγή, κάτι που δεν τους έκανε ποτέ τα πρώτα ονόματα όπως ήταν πχ οι Byrne & Romita Jr, καλλιτέχνες που συνδύαζαν ποιότητα και ποσότητα. Αυτό που στα σίγουρα δε μου άρεσε ήταν τα εξώφυλλα. Το ένα χειρότερο από το άλλο, και χρωματικά/σχεδιαστικά αλλά και ως στήσιμο. Yuck! Ίσως επανέλθω για το Origins, αλλά με μικρές πιθανότητες, μου κάνει τρελό filler με την πρώτη ματιά. Στο επόμενο έχουμε Astonishing X-Men, όπου θα επικεντρωθώ κυρίως στο πόσο καλή ήταν η μετάφραση, μιας και τις original ιστορίες τις έχω και στη συλλογή, αλλά και σε πολύ μεγάλη εκτίμηση. Ο δημιουργός της Buffy Summers Joss Whedon αναλαμβάνει την Kitty Pryde, χαρακτήρα που εν πολλοίς ενέπνευσε την Buffy, και τον συνεπώνυμο Scott Summers! Δε θα ξεχάσω ποτέ την ατάκα του Κύκλωπα στο τέλος για τα κουστούμια και τους υπερήρωες, ούτε το γεγονός ότι αυτή ήταν (imho) η μόνη φορά που ο χαρακτήρας του Κύκλωπα αναπτύχθηκε με ένα στοιχειώδη σεβασμό μετά το Uncanny X-Men#175, περισσότερα από 20 χρόνια νωρίτερα (και ποτέ έκτοτε). Επίσης, θεωρώ τον Cassaday (μαζί με τον Suart Immonen) τον καλύτερο σχεδιαστή κόμικς των τελευταίων 20 χρόνων, οπότε...

Αγοράστηκε, θα διαβαστεί σύντομα. Ελπίζω μόνο να διαβάζεται! Δεν έχω ιδέα πέραν των πρώτων εμφανίσεων (στο X-Force;) και των ταινιών για τον χαρακτήρα. Για τις ταινίες, θεωρώ ότι μπορεί κανείς άνετα να δει κάποιες από αυτές χωρίς να έχει άλλες. Π.χ. τα Guardians, Ant-Man, Doctor Strange, Black Panther, Captain Marvel μια χαρά βλέπονται ανεξάρτητα. Οι ταινίες των 3 βασικών είναι ολίγον πιο συνυφασμένες με αυτές των Εκδικητών αλλά ακόμη κι αυτές δεν χρειάζονται σκονάκι, imho. Για τα Spider-Man δεν ξέρω, νομίζω ότι το μπλέξανε πολύ με τον Iron-Man, πιο πολύ από όσο ενδεχομένως χρειαζόταν... Και μιας και αναφέρθηκε, θεωρώ την άποψη του Scorcese για την Marvel ότι είναι εντελώς άκαιρη και άχρηστη. Δεν έχει καμία δουλειά να εκφέρει άποψη από τη στιγμή που δεν έχει δει ούτε μία και η γνώμη του δεν είναι καν σεβαστή για αυτό το λόγο. Τραγικό fail... Όποιος κι αν είσαι, αν δεν έχεις δει κάτι δεν μπορείς να το κρίνεις.

Το θεωρώ τραγικά βλακώδες. Σύμφωνα με το wikipedia Πάντως, δεν ευθύνεται ο Moore αλλά ο Dave Thorpe, ο προηγούμενος συγγραφέας που δεν γούσταρε τους υπερώρωες κι έδειξε την αντιπάθειά του αναθέτοντας στη διάστασή μας έναν αριθμό variation του Αριθμού του Κτήνους... Ό,τι να' ναι δηλαδή. Κι οι ηλίθιοι στη Marvel το υιοθέτησαν...

Τι ακριβώς εννοείς; Ο Superman προηγείται του Captain Marvel χρονικά...

Το Captain προφανώς προέρχεται από το βαθμό στο στρατό, όμως χρησιμοποιείται ευρύτερα. Κλασικό παράδειγμα ο αρχηγός ποδοσφαιρικής ομάδας (αυτός με το περιβραχιόνιο, φύτουλες!) λέγεται Captain. Άλλο κλασικό παράδειγμα, το ποίημα "O Captain! My Captain!", που αναφέρεται στον L;incoln. Γενικά λοιπόν, οι αγγλόφωνοι με τον όρο Captain αναφέρονται σε κάποιον ηγέτη. Για το Doctor απαντήθηκε ήδη πιο πάνω...

Τη μετάφραση "Πράσινος Καλλικάτζαρος" την αγαπώ, με αυτή μεγάλωσα, είναι επαρκώς ακριβής, μου κάνει. Το "Πράσινος Κόβαλος" της Μαμούθ δεν αντέχω με τίποτε (σόρι, Βασίλη)!

Ο σχεδιαστής είναι ο εξαίρετος Jean Paul Leon, ο οποίος έχει ένα εντελώς δικό του ύφος, πολύ ατμοσφαιρικό. Τον είχα λατρέψει στο The Further Adventures of Cyclops and Phoenix (1996), σε μελάνι Klaus Janson, φυσικά έχει αρκετές άλλες συμμετοχές σε διάφορα κόμικς Όμως, στο συγκεκριμένο τεύχος του Κάπτεν Αμέρικα, τα μελάνια τα είχε αναλάβει ο ίδιος (κι όχι ο Tom Palmer όπως αρχικά νόμιζα, εξ ου και το edit), και δυστυχώς το συγκεκριμένο αποτέλεσμα, στα δικά μου μάτια, δεν λειτούργησε. Αντίθετα, θεωρώ εξαιρετική ιδέα ότι επέλεξαν ένα άλλο ύφος για την ιστορία ώστε να ξεχωρίζει από τα προηγούμενα κι επόμενα. Ωραία ιστορία, όντως, κι ένα πικρό αντίο σε ένα χαρακτήρα που γνωρίσαμε κι αγαπήσαμε στα υπέροχα τεύχη των DeMatteis/Zeck/Beatty τη δεκαετία του 80.

Εντάξει, δεν είναι και κανένας πρωτάρης όσον αφορά τους θρύλους των κόμικς! Cockrum, Neal Adams, Arthur Adams, Simonson, Byrne, Buscemas, Paul Smith, Barry Windsor Smith, Alan Davis, Jim Lee, Sienkewitch, |Miller, Golden, Anderson, McLeod, Silvestri, Larroca.... Ψάχνω και δύσκολα βρίσκω κάποιον που να ΜΗΝ είναι θρύλος!!

Πράγματι, υπήρξαν και άλλοι. Ο original Human Torch (Jim Hammond) ήταν ένα ανδροειδές δημιούργημα του Phineas Horton από τα 40ς (πρώτη κυκλοφορία 1939) και ήταν το επίκεντρο του πρώτου τεύχους της σειράς Marvels των Busiek/Ross. Ο χαρακτήρας κάποια στιγμή είχε θεωρηθεί ότι ήταν το σώμα του Vision, μέχρι που ο Byrne ξεχώρισε τα origin των χαρακτήρων και τον επανέφερε στο West Coast Avengers#50. Κάποια στιγμή απέκτησε ένα βοηθό, τον μεταλλαγμένο Toro, με τις ίδιες δυνάμεις, ενώ μετέφερε και κάποιες δυνάμεις του στην Spitfire με μετάγγιση (!). Επίσης, οι δυνάμεις του προκάλεσαν το ατύχημα με το οποίο απέκτησε δυνάμεις και η Frankie Raye, θετή κόρη του Phineas, η οποία απέκτησε λανθάνουσες φλεγόμενες δυνάμεις. Ο χαρακτήρας αυτός έγινε η κοπέλα του Johny Storm πριν γίνει η νέα herald του Galactus, ονόματι Nova. Ο Johnny Storm όταν απέκτησε δυνάμεις πήρε το όνομα Human Torch για να τιμήσει τον original. Στην πραγματικότητα, ως χαρακτήρας δημιουργήθηκε με το ίδιο σκεπτικό που δημιουργήθηκαν οι Silver Age εκδοχές των Flash, Green Lantern κτλ., δηλαδή μια ανανεωμένη επανέκδοση του ήρωα. Γενικά, όπως αντιλαμβάνεσαι, είναι η κλασική περίπτωση Milk_the_Cow μέχρι τέλους και χωρίς καμία ντροπή....

Lord Makro, σου έχω ένα καλύτερο:

Δεν το παίρνω αρνητικά, μην ανησυχείς, γελάω κι εγώ με την εικόνα που σχηματίζεται στο κεφάλι σου. Αν δεν είχα τον Αιώνιο#3 στο σχεδιαστήριο μπορεί και να σκάρωνα ένα σκιτσάκι! Πάντως, για να είμαι ειλικρινής, μάλλον εδώ είναι ο εξ ορισμού κατάλληλος "τόπος" να εκφράζουμε τις απόψεις μας για αυτά που διαβάζουμε. Δεν θεωρώ ότι είμαι κανένας κριτικός κόμικς, μακριά από μένα η ταμπέλα του κριτικού. Μια απλή άποψη εκφράζω, προσπαθώντας να την υποστηρίξω με όποια αίσθηση αποκομίζω ή όποιο επιχείρημα θεωρώ ότι απαιτείται (αν αυτό σου φαίνεται σε βάθος, που να με ακούσετε να θάβω το Joker!!). Δυστυχώς, θα πρέπει να αντέξεις, σκοπεύω μα συνεχίσω ακάθεκτος!!! Φιλικά, Θάνος

Διαβάστηκε και το 4ο... Για να είμαι ακριβής, ξαναδιαβάστηκε, καθώς είχα αγοράσει τα αρχικά τεύχη τότε (2005, πότε πέρασαν 14-15 χρόνια!). Είναι η πρώτη που με βρίσκει ικανοποιημένο στο τέλος. Αφενός, το ωραίο κατασκοπικό ύφος που προσπάθησε να δώσει ο Brubaker, αφετέρου το υπέροχο σχέδιο των Epting/Lark. Φυσικά και έχω κάποιες ενστάσεις, αλλά αυτές έχουν σχετικά μικρή βαρύτητα. Η βασική ένσταση, όσον αφορά την ιστορία, είναι το γεγονός της χρησιμοποίησης του Bucky. Θεωρώ ακόμη λανθασμένη την επαναφορά του χαρακτήρα. Τότε (2005) ήμουν ακόμη πιο ένθερμος, αλλά μεσολάβησαν οι 3 υπέροχες ταινίες Κάπτεν Αμέρικα και η σειρά/κινούμενο σχέδιο Avengers Earth's Mightiest Heroes και μαλάκωσαν αρκετά την αντίθεσή μου. Βέβαια, στις ταινίες τα πράγματα είναι εντελώς ξεκάθαρα, καθώς ο Καπ "κοιμόταν" όσο ο Bucky δρούσε ως Winter Soldier. Στα κόμικς τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα καθώς σε κάθε περίπτωση ο Καπ έχει υπάρξει ενεργός κάποια στιγμή δράσης του WInter Soldier, οπότε ο Καπ βγαίνει κάπως ...μειωμένης αντίληψης. Τεσπα, κάνουμε τα στραβά μάτια... Για το σχέδιο, η βασική μου αντίρρηση είναι η μάσκα του Καπ, με την πολύ χαμηλή μύτη, η οποία σε συνδυασμός με το "βαρύ" σχέδιο του Epting στα πρόσωπα, ασχημαίνει αρκετά τον Καπ. Θεωρητικά ο Καπ είναι ένας πολύ ωραίος άντρας, με ήρεμα χαρακτηριστικά και καθαρό πρόσωπο. Ο Epting τον φτάνει στα όρια του US Agent με την προσέγγισή του. Είναι βέβαια πταίσμα, καθώς το σύνολο είναι συγκλονιστικό, με εξαιρετικές εναλλαγές ήρεμων στιγμών με μικρά πάνελ και εντυπωσιακών σκηνών δράσης με ατελείωτα σαλόνια, με χρήση photo reference που δεν... προσβάλει (ala Greg Land), ωραία χρήση σκιάς για την ατμόσφαιρα και ταιριαστή χρωματική παλέτα. Καμία σχέση με τον πρωτόλειο Epting των Avengers, που πνίγηκε κάτω από την λαίλαπα Tom Palmer και το άθλιο χρώμα της εποχής, ακόμη και από το subpar σχέδιό του στους X-τίτλους, κυρίως το X-Factor (καμία σχέση με το διαγωνισμό τραγουδιού). Με διαφορά μέχρι στιγμής η καλύτερη στιγμή της συλλογής. Τα επόμενα μοιάζουν εξίσου δελεαστικά. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το Deadpool, και καθώς ο δεσμός μου με τον χαρακτήρα είναι σχεδόν ανύπαρκτος, προβλέπω να το ευχαριστηθώ χωρίς ενδοιασμούς. Για το Astonishing το ξανάγραψα, το θεωρώ αριστούργημα από όλες τις απόψεις... Για τη χρήση παλαιότερων ιστοριών, το θεωρώ εκ των ουκ άνευ. Διαφωνώ για το ότι δεν απευθύνονται στο νεανικό κοινό (το οποίο βέβαια είναι τουλάχιστον 25 χρονών!). Και μόνο το γεγονός ότι πολλές από αυτές είναι η βάση τόσων νέων ταινιών κάτι λέει. Το Kree-Skrull War είναι καλή περίπτωση. Το σχέδιο του Neal Adams είναι εντυπωσιακό, αλλά μια προσεκτική ματιά και στο σχέδιο των αδελφών Buscema θα δείξει ότι τεχνικά δεν υπολείπονται σε τίποτε, ίσα ίσα υπερτερούν σε κάποια στοιχεία (πχ δράση). Σε κάθε περίπτωση, θα τα ξαναπούμε όταν έρθει η ώρα!

Ειλικρινά, έχω την αίσθηση ότι αυτό που περιγράφεις δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ίσως όχι πια. Ίσως φταίει το ότι υπάρχει πλέον μόνο ένας διανομέας; Μπορεί να είναι κι αυτό (ομολογώ ότι δεν ξέρω πότε έφυγε ο έτερος πόλος και τι γινόταν πριν από 8 χρόνια, θυμάμαι μόνο πιο παλιά, επί Ύψιλον). Σε κάθε περίπτωση, νομίζω ότι στην εξίσωση μπαίνουν και τα τοπικά υποπρακτορεία, ανά περιοχή. Και συγγνώμη, ποιος εκδότης έχει εργαζόμενο(υς) να ελέγχει(ουν) ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΑ τα ιδανικά σημεία πώλησης; Για τι λεφτά νομίζουμε ότι μιλάμε πια, ρε παιδιά; Δεν είναι προφανές ότι υπάρχει γενικότερο θέμα με το έντυπο; "Φωνάζει" η κατάσταση χρόνια τώρα. Κι όμως, το "σύστημα" εξακολουθεί να κάνει ό,τι μπορεί να βυθίσει το πλοίο όσο το δυνατό πιο γρήγορα! Δεν τα πάμε παντού, δεν τα βάζουμε στις προθήκες, τα χώνουμε σε στίβες και περιμένουμε να τα πάρουν μόνο όσοι τα ξέρουν. Catch 22! Ακόμη και για αυτή τη νέα προσπάθεια που συζητάμε εδώ, με ολόκληρη Marvel όσον αφορά το υλικό, με ταινίες-έπη για στήριξη που έχουν ανεπανάληπτη απήχηση, διαφήμιση στην τηλεόραση, εξαιρετική ποιότητα, χαμηλή τιμή, τρομερή προβολή στο περίπτερο, και πάλι συζητάμε για το πόσο θα αντέξει... Τι να λέμε τώρα...

Από όσο ξέρω, οι μικροί έως μέσοι εκδότες δεν μπορούν να κάνουν πολλά για τη διανομή και προβολή. Σκέψου το: 1000άδες σημεία, είναι αδύνατο να έχεις μάτια παντού. Βασίζεσαι λοιπόν στην καλή θέληση του διανομέα, του περιπτερά κτλ και στην τύχη. Γι' αυτό σβήνει το περίπτερο... Όλοι βάζουν αυτογκόλ. Αν ΟΛΟΙ οι κρίκοι συνεργάζονταν, ειδικά τώρα που τα έντυπα είναι λίγα, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα για όλους. Ο περιπτεράς όμως προτιμά να πουλά τσιγάρα και παγωτά, ο διανομέας έχει καβάντζες κι εναλλακτικές για όσο αντέξει ακόμη και την πληρώνει ο εκδότης και φυσικά το κοινό...

Υπάρχει ένα μεγάλο θέμα με τη διανομή και την προβολή των εντύπων, και ειδικά των κόμικς, στα περίπτερα. Λόγω της δικής μου ενασχόλησης ρώτησα φέτος και η απάντηση ήταν μια εναλλαγή του ότι όποιος ενδιαφέρεται έρχεται και το ψάχνει, συνεπώς δεν χρειάζεται να το εκθέτουν στις προθήκες. Πόσο διαφορετικά από τότε που στο Σύνταγμα και την Ομόνοια κρέμαγαν τα αμερικάνικα με τα μανταλάκια για να τα δεις... Έτσι, σχεδόν όλα κρύβονται, ενώ ο λόγος που βγαίνουν στα περίπτερα είναι για να τα δει περισσότερος κόσμος! Τρέλα, αυτογκόλ, όλα τα παραπάνω...

Προφανώς δεν είχα θέμα με καθαυτό το αστείο. Το θέμα μου είναι ότι βάζεις να γίνεται με τον Σπάινερ-Μαν που ξαφνικά, για να μας βγει το αστείο, μαθαίνουμε μετά από 40 χρόνια και 1500 ιστορίες ότι λέει τις μπότες μποτούλες. Σα να μας λένε ξαφνικά ότι ο Ντόναλντ λέει το καπέλο του βαρκούλα ένα πράγμα... Γενικά, αν θες να κάνεις τέτοια αστεία βάλε νέους χαρακτήρες και μην ταράζεις τους υφιστάμενου,ς. Είναι η διαφορά του έξυπνου από τον εξυπνάκια...

Το διάβασα και το 3ο. Τελικά, το όλο εγχείρημα εξελίσσεται σε μια άσκηση υπομονής εκ μέρους μου... Για άλλη μια φορά μου θύμισε για ποιο λόγο έχω σταματήσει να διαβάζω νέα κόμικς εδώ και ~10 χρόνια. Για τον Bendis τι να πω; Μία λέξη μου έρχεται μόνο, ντροπή. Ντροπή αυτός ο τύπος να θεωρείται σούπερ σταρ. Από πού να ξεκινήσω και πού να καταλήξω. Από τις "μποτούλες", τον Σπάιντερ-Μαν χωρίς εσώρουχα, την αδύναμη μνήμη του Πήτερ (δε θυμάται πώς λέγεται ο Ιλέκτρο, ο Σόρον κτλ) έως τις νέες δυνάμεις του Σόρον ξαφνικά, ώστε να σοκάρουμε καθ' επανάληψη τους αναγνώστες. Έλεος πια με αυτή τη γενιά εξυπνάκηδων συγγραφέων και ειδικά με αυτόν. Bottom of the barel. Το σχέδιο το βρήκα άνισο. Ενώ ο Finch γεμίζει τις σελίδες, τα δίνει όλα σε λεπτομέρειες κτλ, εντούτοις θεωρώ ότι έχει (είχε τουλάχιστον τότε, δεν ξέρω πώς έχει εξελιχθεί) χτυπητές αδυναμίες, τόσο ανατομικές όσο και σκηνοθετικές. Σε αρκετές στιγμές τα πρόσωπά του μπερδεύονται, ενώ θεωρώ τρομερό fail να χρειάζεσαι σκονάκι για να καταλάβεις ποιος είναι ο τάδε και ο δείνα χαρακτήρας. Και φυσικά οι ατελείωτες σελίδες διαλόγων (4 στο τέλος, για όνομα!) δεν τον βοηθούν καθόλου... Για τα επόμενα νομίζω είμαι ασφαλής. Το Κάπτεν Αμέρικα αν θυμάμαι καλά το έχω ήδη στα πρωτότυπα και θεωρώ ότι Brubaker-Epting είχαν μια αρκετά καλή συνεργασία ενώ το Astonishing X-Men το θεωρώ αριστούργημα. Άντε να πάρουμε και καμιά ανάσα...

Το βασικό πρόβλημα προκύπτει από την ανάγκη κάποιων φαν που έγιναν επαγγελματίες να ταιριάξουν όλες αυτές τις παπαριές σε κανονική ιστορία που να βγάζει νόημα. Αν δεν υπήρχε αυτή η υποκατηγορία ανόητων συγγραφέων (που προσωπικά τους θεωρώ σχολασμένους, παρωχημένους και εντελώς ατάλαντους), δε θα είχαμε όλες αυτές τις βλακείες. Υποτίθεται ότι το Crisis θα τα έλυνε όλα αυτά για την DC, αλλά κάποιοι δεν δέχτηκαν να παίξουν ομαδικά. Αντί να ξεκινήσουν ΟΛΟΙ από την αρχή, για κάποιο λόγο εξαίρεσαν Legion, Titans, Batman και τα κάνανε ρόιδο. Αν λάβουμε υπόψη μετά και την επόμενη απύθμενη βλακεία της άλλης υποκατηγορίας που δεν καταλαβαίνει ότι οι ήρωες δεν χρειάζεται να μεγαλώνουν (όπως δηλαδή το κάνει η disney και οι παραφυάδες της με τους Μίκυ, Ντόναλντ κτλ), οι οποίοι έκαναν ενήλικους τους έφηβους και τα πιτσιρίκια και βλέπουμε πόσο εύκολα μπερδεύεται η κατάσταση. Όμως, καθώς ένας αναγνώστης παραμένει να διαβάζει κόμικς για 30-40 χρόνια του φαίνεται παράξενο ο Spider-Man να είναι ακόμη στο κολέγιο, και απαιτεί να ενηλικιωθεί, να πιάσει δουλειά, να παντρευτεί και να κάνει παιδί. Το αποτέλεσμα είναι πια ο Spider-Man να αλλοιώνεται. Και η βιομηχανία το στηρίζει... (Και τέλος, για να ολοκληρώσω την γκρίνια μου, κάτι σχετικά συναφές με το παραπάνω. Καθώς τα κόμικς έφυγαν από τα περίπτερα στις ΗΠΑ, έγινα δυσπρόσιτα για νέους αναγνώστες. Μόνο όσοι είχαν πρόσβαση σε comic shops και συνεπώς είχαν και φράγκα. Ποιοι είναι αυτοί; Όχι τα 10χρονα πάντως... Έτσι η αναγνωστική βάση μειώνεται σταθερά με τον μέσο όρο ηλικίας να αυξάνει. Γι' αυτό και το είδος θα πεθάνει αν δεν γίνει κάτι δραστικό. Αυτό που γίνεται τώρα είναι οι ιστορίες να γίνονται όλο και πιο "ενήλικες", ώστε να τις δεχτεί πιο εύκολα η υφιστάμενη βάση αναγνωστών. Με τον τρόπο αυτό, αποξενώνονται ακόμη περισσότερο οι νέοι, ανήλικοι αναγνώστες. Μάλιστα, η σημερινή βάση το θεωρεί δεδομένο ότι έτσι πρέπει να γίνει. Όμως η βιομηχανία θα έπρεπε να βάζει βάσεις για το μέλλον και ανόητα δεν το πράττει...)

Το Death of Captain Marvel είναι το πρώτο graphic novel της Marvel. Εκδόθηκε το 1982. Είναι τόσο φλύαρο όσο ό,τι έχει γράψει ο Starlin και στα σίγουρα δεν είναι καθόλου δύσκολο να μεταφραστεί! Δεν ξέρω γιατί να είναι τόσο τραβηγμένο να το δούμε, αλλά νομίζω ότι είναι λίγο μικρό σε πλήθος σελίδων (~65) σε σχέση με τους τόμους, ενώ η περαιτέρω σμίκρυνση μάλλον θα "πνίξει" το περιεχόμενο τις σελίδες... Αν τώρα βγάλουν το Life and Death of Captain Marvel, αυτό είναι μια άλλη κουβέντα!

Εδώ ποστάρω κι εγώ, ρε Χρήστο!

Χμ. Αυτό το Spider-Man πρέπει να είναι από την εποχή που ο Καμπανάς έβγαζε στο μικρό Σπάιντερ-Μαν τα Marvel Tales (επανεκδόσεις των παλιών ιστοριών). Αν δεν απατώμαι, το συγκεκριμένο storyline είχε εκδοθεί στην πρώτη εποχή (μεγάλο μέγεθος), τότε που οι έγχρωμες σελίδες ήταν σε ζευγάρια εναλλάξ με τις ασπρόμαυρες. Πιθανότατα να υπάρχει κανέας ξέμπαρκος τόμος. Προσωπικά, το έχω στα υπέροχα, ασπρόμαυρα Essentials, ενδεχομένως και σε κάποια επανέκδοση...

Ολίγον παράξενο να απαντώ με τα anti-spoiler κουτάκια, αλλά δεν έχω και πολλές επιλογές!

Πράγματι, φαίνεται ότι έχεις δίκιο. Κοιτώντας την αρίθμηση, η Marvel έβγαλε σε 5 χρόνια 155 τεύχη του Amazing Spider-Man!!

Χμ, μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Τα 830 που λες μείον τα 675 μας κάνει 165 τεύχη. Αν λοιπόν έχουν περάσει 13-14 χρόνια μπορεί και να έχεις δίκιο. Νομίζω πάντως πως δεν ισχύει αυτό. Άλλωστε, το 830 προέκυψε από αναρίθμηση, όπου προσέθεσαν και ό,τι είχε βγει στο ενδιάμεσο (αν δεν κάνω μεγάλο λάθος), συμπεριλαμβανομένου του κόμικ όπου περιεχόταν το run Straczynski/JRJR.

Το διάβασα κι εγώ επιτέλους... Δυστυχώς, η άποψή μου κάθε άλλο παρά θετική είναι. Και παρόλο που περίμενα λίγες μέρες πριν γράψω, για να είναι πιο ήπια η κριτική μου, δυστυχώς όσο το σκέφτομαι τόσο χειρότερο το βρίσκω. Ακολουθούν σπόιλερς, οπότε κρύβω τις λεπτομέρειες: Όπως ΣΧΕΔΟΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ τα τελευταία χρόνια το βρίσκω πολύ δήθεν. Με εκνευρίζει που ο "μελλοντολόγος" συγγραφέας θέλει να βάλει τη δική του πινελιά με το ζόρι στην ιστορία. Με εκνευρίζει που ο Άιρον Μαν ... Και φυσικά, το χειρότερο από όλα... Γενικά, αυτό που χαλάει χρόνια τώρα στα κόμικς είναι κι εδώ παρόν: ο συγγραφέας "ανακαλύπτει" προβλήματα, τα οποία λύνει με τις εξαιρετικά "έξυπνες" και "πρωτότυπες" ιδέες του. Οι δε διάλογοι είναι υποτυπωδώς passable... Το σχέδιο έχει αρκετά μεγάλο ενδιαφέρον, είναι το ατού του κόμικ και μόνο τυχαίο δεν είναι ότι ο σχεδιαστής Adi Granov ενεπλάκη στις ταινίες αμέσως μετά.. Αν κάτι με ξενερώνει είναι ουσιαστικά πρόβλημα του σεναρίου (οποία έκπληξη!). Βαριέμαι αφάνταστα τα κόμικ με τα ομιλούντα κεφάλια. Δεν είναι sitcom, είναι κόμικ, και δη με υπερήρωες. Δεν υπάρχει περιορισμός στο budget, δεν χρειάζεται να περνάμε 15 σελίδες με τύπους που μιλάνε ακίνητοι και με κοιμισμένα βλέμματα. Τέλος, είναι η ιδέα μου ή ο Τόνι έχει κάτι από Τομ Κρουζ; Ως έκδοση υπέροχη, ένα κόσμημα για τη βιβλιοθήκη. Η μετάφραση πρέπει να είχε ένα-δυο προβληματάκια, αλλά χωρίς να έχω διαβάσει το πρωτότυπο μπορώ μόνο να το υποθέσω. Άντε να δούμε και τα επόμενα!