Χάρλοκ

"Αν οι άνθρωποι που αγαπάμε έχουν κλαπεί από εμάς, ο τρόπος για να τους κάνουμε να ζήσουν είναι ποτέ να μην πάψουμε να τους αγαπάμε. Κτίρια καίγονται, άνθρωποι πεθαίνουν, αλλά η πραγματική αγάπη είναι για πάντα." Τι περίεργο πράγμα η ζωή.Σου δίνει τα πάντα,σου προσφέρει την αγάπη,σου παρέχει την ελπίδα,τα όνειρα.Τότε ξαφνικά με το χάραγμα μια στιγμής σου τα παίρνει όλα.Σε αφήνει αβοήθητο,μόνο να σκεφτείς διέξοδο από το πρόβλημα σου.Κάπως έτσι ένιωθε ο James O'Barr όταν έχασε την κοπέλα του για πάντα από τα χέρια ενός μεθυσμένου οδηγού.Έτσι μπήκε στους πεζοναύτες για να αντιμετωπίσει τα συναισθήματα της απώλειας.Έπειτα μετακόμισε στην Γερμανία όπου ταυτόχρονα με την κύρια εργασία του ξεκίνησε να δημιουργεί το The Crow,σε μια ακόμη προσπάθεια να αντιμετωπίσει την απώλεια.Μετά την εκπλήρωση της θητείας του από το σώμα των πεζοναυτών,συνέχισε να ζωγραφίζει και να γράφει για το The Crow. Το The Crow αφηγείται την περιπέτεια ενός άντρα του Eric Draven που επιστρέφει από τους νεκρούς με την βοήθεια ενός κορακιού,που λειτουργεί σαν στυλοβάτης ανάμεσα στον κόσμο τω νεκρών και των ζωντανών.Το μόνο πράγμα που έχει στο νου του είναι να λάβει εκδίκηση για την δολοφονία του ίδιου και της γυναίκας του της Shelly από τα χέρια συμμοριτών. "Και δεν θα ξεχάσουμε Και δεν θα συγχωρέσουμε" Όταν κυκλοφόρησε πραγματικά τίποτα δεν θα ήταν ίδιο για τον χώρο των κομικς.Η αισθητική του γοτθική,καταραμένη τέμνεται με την μουσικό κόσμο του James O'Barr.Μέσα υπάρχουν αναφορές στους The Cure,Joy Division,με στοίχους τους να ντύνουν το έργο.Ακόμα και ο βασικός χαρακτήρας μοιάζει σαν μια διασταύρωση του Robert Smith,του Iggy Pop και του David Bowie.Το μελαγχολικό σμαράγδι του κόμικ είναι μακράν οι μονόλογοι/διάλογοι του Eric Draven,εκπέμπουν μια νοσηρή ποιητικότητα που θα έλεγα ότι χρωστά πολλά στους καταραμένους ποιητές των αιώνων που πέρασαν.Μιας και ανέφερα τους καταραμένους ποιητές να υπενθυμίσω ότι υπάρχουν ολόκληρα ποιήματα τους διάσπαρτα μέσα στο The Crow.Το μόνο ελάττωμα είναι το σχέδιο στο οποίο πάσχει αρκετά ο James O'Barr. Μα ακόμα και αυτό δεν μπορεί να σβήσει ούτε το ελάχιστο της μαγείας που κουβαλά μέσα του,αυτό το πανέμορφο κομικ.Οπότε,όπως λέω πάντα "απλά απολαύστε"! http://www.youtube.com/watch?v=q9TTHABCzLs Παρουσιαση της Ελληνικης Εκδοσης εδώ

Όμορφο αφιέρωμα Strativarious

Assemblage 23 - The Noise Inside My Head Για χωρό σε κάνα Gothic Μέρος

Βλέπω το θάνατο σου!

Μοιάζω με γέρο εεε??.

Θα το διαφημίσω και όπου αλλού μπορώ!

The Cure - Lament Today there was a tragedy Underneath the bridge A man walked Cold and blue Into La Ment The sky coloured perfect As the man slipped away Waving with a last vanilla smile Somewhere at a table Two drowned fools Smoking Drinking water as they talked Of how they loved our lady And oh the smell as candles die One more ice cream river body Flowed underneath the bridge Underneath the bridge..........

Κάτσε λίγο έχω πρόβλημα με το λινκ.Το βάζω στο site της λέσχης αλλά δεν λειτουργεί.

Μπράβο ρε συ Σταμάτη Κόκοτα.Μιάζει το όλο έργο σαν διασταύρωση της Γαλλικής σχολής (Morris,Uderzo) με την αμερικάνικη,κυρίως Don Rosa φάση,απλά χωρίς την μανιώδη λεπτομέρεια του!Θα γράψω μερικά λόγια για το έργο σου στην Facebook σελίδα της λέσχης!

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,ζακέτα πάρε Υστ.Η μαμά του Καβάφη

Είσαι ο μοναδικός μου αναγνώστης.Θα σε προσέχω να μην πεθάνεις γιατί ειδάλλως θα μείνω χωρίς θαυμαστές!!

Με συγκίνησες.Είπες αναγνώστη.Αναγνώστη μουυυυυυυυυυυυυυυυυυ!!!!!

όσο και το να επαναλαμβάνεται το ρεφρέν ενός τραγουδιού συνέχεια!

Έγραψα και άλλο ποίημα ΧΑΡΛΟΚ - Τα χρώματα της νιότης μου Ήταν η ομορφιά της αύρας σου και η σαγήνη του νου σου Που με τράβηξαν κοντά σου Και όχι το λευκό πρόσωπο σου Λείο σαν δουλεμένο αλαβάστρο Η το μέλι του σώματος σου Καθώς έτοιμος ήμουν κάποτε να δώσω τέλος Και να χαθώ στο δάσος του χαμού μου Το τραγούδη σου αντείχησε από βάθη άγνωστα Και τράβηξε την ψυχή μου στην επιφάνεια Ώσπου έμεινα σαν ανόητος να κοιτώ την ομορφιά μες στα μάτια σου Η ζήλια,η μιζέρια και το μίσος Προσπάθησαν σε ξεριζώσουν από εμένα Μα μάταια Γιατί ο πόνος που νιώθω είναι πιο γλυκός και αληθινός Aπο κάθε πραγματικότητα Το νοσταλγικό θρόισμα των δέντρων το βράδυ Ο ήχος του νερού που κυλάει Το μελαγχολικό φως της σελήνης Όλα αυτά είναι χρώματα που ζωγραφίζουν την μορφή σου στα όνειρα μου http://dreamofarcadia.wordpress.com/

Έγραψα και άλλο ποίημα.. http://dreamofarcadia.wordpress.com/2013/09/11/pligvmenoi-ervtoliptoi/

Charles Bukowski - Μπλε πουλί Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου πού θέλει να βγει αλλά ρίχνω πάνω του ουίσκι και εισπνέει τον καπνό του τσιγάρου μου. Οι πόρνες, οι μπάρμαν και οι υπάλληλοι των παντοπωλείων δεν ξέρουν ότι αυτό είναι εκεί.Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου πού θέλει να βγει αλλά είμαι πάρα πολύ σκληρός για εκείνο Του λέω, μείνε εκεί μέσα, δεν πρόκειται ν’ αφήσω κανένα να σε δει.Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου πού θέλει να βγει αλλά ρίχνω πάνω του ουίσκι και εισπνέει τον καπνό του τσιγάρου μου. Οι πόρνες, οι μπάρμαν και οι υπάλληλοι των παντοπωλείων δεν ξέρουν ότι αυτό είναι εκεί.Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου πού θέλει να βγει αλλά είμαι πάρα πολύ σκληρός για εκείνο, του λέω, μείνε εκεί, θες να με μπλέξεις; Θες να καταστρέψεις τις δουλειές μου; Θες να χαλάσεις τις πωλήσεις των βιβλίων μου στην Ευρώπη;Υπάρχει ένα μπλε πουλί στην καρδιά μου πού θέλει να βγει έξω, αλλά είμαι πολύ έξυπνος, το άφησα να βγει μερικές φορές αλλά μόνο τη νύχτα όταν όλοι κοιμούνται. Του λέω, το ξέρω πως είσαι εκεί γι’ αυτό μην είσαι λυπημένο.Αργότερα το ξανάβαλα μέσα, αλλ’ εκείνο τραγουδάει λιγάκι εκεί πέρα, δεν θα το αφήσω ακόμη να πεθάνει και κοιμόμαστε μαζί έτσι απλά με τη μυστική συμφωνία μας και είναι αρκετά συμπαθητικό να κάνετε έναν άνθρωπο να κλάψει, όμως εγώ δεν κλαίω, εσείς; Μετάφραση:Νίκος Παναγόπουλος

Βασικά προσπαθώ να γράψω όπως ο Τσαρλς Μπουκόφσκι.Αλλά όχι Τρύφωνα αυτό στο οποίο αναφέρεσαι με κάνει να αισθάνομαι ζωντανός άλλα είναι που με ενοχλούν και με καίνε! http://www.vakxikon.gr/content/view/728/474/lang,el/

Μα είναι πεζό.Δηλαδή εκεί το πήγαινα!Όσο για την απαισιοδοξία τι να πω.Μόνο η Κατερίνα ξέρει για ποιο λόγο είμαι έτσι...

Ξέρωγω?Όπως θες δες το.

Δεν θέλω να ψηφίσω κανέναν σας.Το καλύτερο γούστο στην μουσική εδώ το έχει η Λένα (Kabuki).Πολλά Rockabilly και Psychobilly πράγματα που έβαλε ήταν υπέροχα και με ωραία Trash/Gothic αισθητική!

Μην κοροϊδέψετε αλλά δοκίμασα να γράψω το πρώτο μου ποίημα.Ιδού! http://dreamofarcadia.wordpress.com/2013/09/06/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%85%CE%AE-6-%CF%83%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85-2013-304/

Κώστας Τουρνάς - Άννα Άννα, σφίξε με όσο μπορείς, ξέρεις πως σ’ έχω ανάγκη. Σαν να, να με τρυπούν στην καρδιά, [/size] μόνον η αγάπη το αντέχει.[/size] Μη μου μιλάς, για τότες μη μιλάς, [/size] πλάι μου κι αύριο σε θέλω.[/size] Γιατί γελάς, πες μου γιατί γελάς, πλάι μου κι αύριο σε θέλω. Άννα, κράτα τα χέρια τα δυο κι ασ’ τη φωνή μου να τρέμει.[/size] Πάντα αυτό το λέγαν στη Γη, [/size] ο χωρισμός δάκρυα φέρνει.

Στην Νέα ελληνική μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν χαιρετισμός για μια μεγάλη ποικιλία ανθρώπων.Πολιτικών,ασυνείδητων οδηγών και γενικά για πολλούς ανθρώπους όπως προαναφέραμε. - Κίετσοοοοοοοοοοο τι κάν'ς σαυτού ρεεεεε - Ρε άντε και παντρέεεψουυυ ρεεε!!

Οι στίχοι του μουσικού έπους του Κώστα Τουρνά "Απέραντα χωράφια"! Κώστας Τουρνάς - Απέραντα χωράφια (1972) Τούτον τον κόσμο μικρός τον ενόμιζα αλλοιώς, τούτον τον κόσμο μικρός τον φαντάστηκα αλλοιώς. Και συ που στο στόμα φέρνεις το τσιγάρο μ’ ηδονή κάπως έτσι έχεις ζήσει μιαν ολόκληρη ζωή. Και νομίζεις πως θ’ αλλάξει αν μ’ αυτήν συμβιβαστείς ψευδαισθήσεις όμως θά ‘χεις, ψευδαισθήσεις θα γευτείς. Γιατί αν έβλεπες για λίγο τι συμβαίνει γύρω μου, θα πνιγόσουν απ’ το άγχος που γεννιέται μέσα μου. Γέρος είμαι από τώρα που ‘μαι 23 χρονών και συ ανάβεις άλλο ένα εις υγείαν των κουτών. Κάτω ‘κει στ’ απέραντα, στ’ Απέραντα Χωράφια που με τ’ άλογα έτρεχα σαν ήμουνα μικρός, παραπίσω τράβαγα πακέτο τα όνειρά μου κι απο τότε ήθελα να γίνω γεωργός. Άσπρες Χαίτες ήταν στον αέρα τα μαλλιά μου, σαν άγρια εφύσαγε ο αέρας ο καυτός κι είχα όλη εκείνη τη χαρά μου στην καρδιά μου που τον κόσμο αλλοιώς τον φανταζόμουνα μικρός. Κάτω ‘κει στ’ απέραντα, στ’ Απέραντα Χωράφια στη σκέψη μου θρονιάστηκες και έγινες κυρά. Το δέρμα σου αγάπησα και την πνοή σου ακόμα την ένοιωθα σαν ξάπλωνα στου ονείρου τη σκιά. Τώρα όταν σε σκέφτομαι, της φαντασίας απάτη, ξέρω πως δεν απέχεις, μα θα σε βρω εδώ κοντά. Γιατί είδα κείνα που’ μελλε το στόμα να στεγνώσουν, ένοιωσα αυτά που κάναν την καρδιά μου ν’ αρρυθμεί. Μια κιθάρα μίλησε στα δώδεκά μου χρόνια και είπε αλήθειες που τις κρύβουν πάμψηλα βουνά. Κέρδισα απ’ τον ήχο της μια καθαρή εικόνα, εικόνα που ζωγράφοι δεν ζωγράφισαν ποτέ. Στο τραγούδι μου τυχαία βρήκα ό,τι βρήκαν στις εννιά θρησκείες οι προφήτες οι εννιά. Κι από τότε που ‘νοιωσα της μουσικής τη γλώσσα, διαρκώς μιλώ με τούτη, τη δική μου τη γενιά. Μέρες με γκρίζο ουρανό και με κρύο, χωρίς ύπνο πολύ, απόφαση σκούρα, μια κενότητα πλήρης με τάραξε εκεί για να φύγω... για να φύγω... Θυμάμαι όταν το φορτηγό τα πράγματά μου πήρε, τις σκέψεις τις ρομαντικές εφόρτωνα μαζί. Χωρίς να ξέρω πως αυτοί που πόλεις δυναστεύουν θα τις πληγώσουν με το πιο μεγάλο τους καρφί. Και έφτασα εδώ μ’ απέραντη αγάπη για τον κόσμο, απέραντη σαν τα χωράφια που έζησα μικρός. Μα κάθε μέρα που περνά, όσο την έχω ανάγκη, τόσο μακριά με διώχνει και μαντήλι μου κουνά. Αγάπη.... αγάπη.... Αργότερα, σε αίθουσες φτιαγμένες μόνο για χορό ευρέθηκα να παίζω. Με μια κιθάρα απ’ τις φτηνές και ρεπερτόριο διεθνές, εμένα να προδίδω. Μάγκες, προστάτες κι αδερφές στις παλιωμένες μου χορδές το άχτι τους να βγάζουν, Κι ο εφιάλτης μου ζεστός μ’ ακολουθεί σαν κυνηγός μαζί του για να ζήσω. Μάθημα που διδάχτηκα δε θέλησα να δώσω κι έτσι ο εαυτός μου θά ‘ναι πάντα ανοιχτός. Και η ψυχή μου απέραντο χωράφι και μεγάλο που σπέρνει ο καθένας και μου παίρνει τον καρπό. Όταν στρατιώτη με πήραν, μου μάθαν να ζω μοναχός. Και με ασκήσεις σε λόφους μου δείξαν πώς νά ‘μαι σκληρός, να αντέχω... Αντέχω στην πείνα και ζω με τη δίψα, αντέχω παντού. Η σκέψη μου όμως την ψυχή μου πληγώνει, με έλκος διαρκές την πεθαίνει, την πεθαίνει... Πόσες φορές πριν φτάσω εδώ δεν κάθισα να γράψω λέξεις που, μα την πίστη μου, θ’ αλλάζαν το μυαλό. Και τότε κάποιος έξυπνος του Τύπου και των Μέσων μού ‘λεγε «αυτό είναι ποίηση, δεν είν’ εμπορικό». Σε κείνα τα Απέραντα Χωράφια αν είχε ζήσει, αν τα’ χε δει έστω για λίγο ο έξυπνος αυτός, θα ‘ξερε πως η ποίηση που δίνει εκεί η φύση είναι κι ο μεγαλύτερος εμπορικός καρπός. Βάρη που λυγίζουνε και γιγάντων πόδια δεν τα θέλω εγώ. Άγχη κι αγωνίες, ψέματα, εικασίες, μακριά από ‘δώ. Τούτον τον κόσμο μικρός τον ενόμιζα αλλοιώς, τούτον τον κόσμο μικρός τον φαντάστηκα αλλοιώς. Σαν να δύει ο ήλιος είναι η πορεία τούτης της γιορτής, ο αλκοολικός που απ’ το μεθύσι παίρνει άισθηση ζωής. Θεοί, ένα τείχος να χτίσετε τώρα μπρος στις πόλεις, απ’ τα χωράφια αν θα’ρθουνε να πείτε πως αρρώστεια τρώει τον κόσμο. Και συ που στο στόμα φέρνεις το τσιγάρο μ’ ηδονή κάπως έτσι έχεις ζήσει μιαν ολόκληρη ζωή. Και νομίζεις πως θ’ αλλάξει αν μ’ αυτήν συμβιβαστείς ψευδαισθήσεις όμως θά ‘χεις, ψευδαισθήσεις θα γευτείς. Γιατί αν έβλεπες για λίγο τι συμβαίνει γύρω μου, θα πνιγόσουν απ’ το άγχος που γεννιέται μέσα μου. Γέρος είμαι από τώρα που ‘μαι 23 χρονών και συ ανάβεις άλλο ένα εις υγείαν των κουτών. Μη ρωτάς λοιπόν για που πηγάινω, μη ρωτάς για που τραβώ. Ρώτα μόνο αν αφήνω κάτι απο εμένα εδώ. Στο δωμάτιό μου θά ‘βρεις 13 ποίηματα, όλα λεν’ για την αγάπη, όμως νόημα τίποτα. Τούτη η πάλη λέει σ’ άλλον ότι είναι ζωντανός, μα σε μένανε θυμίζει πώς γεννιέται ο νεκρός. Μόνος ήμουνα και θά ‘μαι, μόνος έζησα και ζω. Κι αν τις νύχτες δεν κοιμάμαι είναι γιατί μένω εδώ...

Η μόνη λέξη που μπορεί να περιγράψει την πρόταση σου μικρέ Alejandro είναι μία: ΩΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ!!!!!!!