washcloud

...έχοντας ζήσει και τις 2 "εποχές", θα πω κατ' αρχάς ότι το να συγκρίνεις την μετάφραση στα ΜΜ των '80ies με την μετάφραση στα Αστερίξ από Ψαρόπουλο, είναι σα να συγκρίνεις ένα φιατάκι με μια Φεράρι. Καθώς μετάφραση τότε δεν έκανε (στα Αστερίξ) κάποιος τυχαίος, αλλά ο Αργύρης Χιόνης. Κι ο άνθρωπος τύγχανε ποιητής (...κι αυτό κάτι πρέπει να λέει). Από εκεί και πέρα : όταν πρωτόπιασα μαμουθοαστερίξ στα χέρια μου, χάρηκα ΤΟΣΟ πολύ, καθώς την Μαμούθ την ήξερα από πριν λόγω Παρα-Πέντε κτλ και περίμενα μια νέα, ακόμη απολαυστικότερη εμπειρία ανάγνωσης, όπως υπαγόρευε η λογική (εμπειρία, βελτίωση, καλύτερα μέσα κτλκτλ), κι έφαγα ΤΕΤΟΙΟ ΞΕΝΕΡΩΜΑ που ακόμα το θυμάμαι : ακριβώς αυτό που είπαν άλλα παιδιά στο θρεντ : προσπάθεια "πιστής μετάφρασης" χωρίς ΙΧΝΟΣ "απόδοσης", παιχνιδισμάτων, προσωπικής πινελιάς/εναρμονισμό με την εγχώρια πραγματικότητα...Καμμιά "μουσικότητα", κανένας "ρυθμός", καθόλου "φαντασία" - λες και μετέφραζε καμμιά γεροντοκόρη με τρις πόντους πάχος κοκκάλινο σκελετό γυαλιών - ή έστω καλόγρια ξερωγώ...Δεν μιλάμε για κακή μετάφραση, μιλάμε για ΑΓΕΥΣΤΗ, ΑΟΣΜΗ, ΑΧΡΩΜΗ. Ενώ αντίθετα στου Ψαρόπουλου έβρισκες διάσπαρτα μικρά μεταφραστικά διαμαντάκια που ξεχώριζαν και έδιναν πικάντικο τόνο στο όλο καταπληκτικό κείμενο του Γκοσινύ και το ανυπέρβλητο σκίτσο του Υντερζό (θεός σχωρέστονα κι αυτόν πλέον...). Πολλές φορές διάβαζα φωναχτά, μόνος ή και με φίλους, καρέ από τα Αστερίξ, και η διαφορά στο πώς ακουγόταν η μετάφραση του Χιόνη σε σχέση με αυτήν από Μαμούθ, τεράστια : πολύ πιο "stageable" η πρώτη... Σούμα : προφανώς γούστα είναι αυτά, αλλά σε γενικές γραμμές είναι σα να συγκρίνει κανείς Σακκελάριο με Παπακαλιάτη ξερωγώ : παμπάλαιος ο πρώτος και με θεματολογία/ορολογία της εποχής του, ναι - με ουσία όμως και αληθινή τέχνη στην δομή του. Ενώ ο άλλος,,,,άντε μην πω (και την άποψη αυτή την είχα ενώ ο Παπακαλιάτης μου ήταν πολύ πιο σύγχρονός, παρά ο Σακκελάριος).

...στα καλά καθούμενα, μου πέρασε από το μυαλό ο "Σωτήρης Κολλητήρης". Γκουγκλάρω, και να που έχει μέχρι κι αυτός τη θέση στο στο Web.... Ξαθάβω για να καταθέσω κι εγώ το κατιτίς μου, την ατάκα που μου πέρασε από το μυαλό, "ο Σωτήρης Κολλητήρης, κόλλησε γερά με UHU", που για κάποιο λόγο κόλλησε (pun...definitely not intended) στο μυαλό μου από τόοοοοτε και δεν λέει να ξεκολλήσει... Ρε τον Κολλητήρη ζημιά που μας έκανε....

Πω το ιντερνέτ μου μέσα : κλασσικά γι' αλλού κινάμε κι αλλού καταλήγουμε.... Τεσπα. Λοπόν, επειδή στην ξεραΐλα της εποχής που είχε κυκλοφορήσει το ΧΦ, υπήρξε για 'μενα μέγιστο mind blower, σχεδόν αναγούλιασα με τη χολή που διάβασα περί του σεναρίου (ευτυχώς μου έκατσαν κάτι άλλα ποστ σα τσαγάκι από δυόσμο -αυτά που μουτζώνανε κάτι αντεργκραουντιές και λοιπές ιστορίες- κι έστρωσε το στομάχι). Κάτσε ρε κύριος, δε γουστάρεις πολυτεχνεία και 1-1-4 και τα μάτια σου είναι 14 και ολ' αυτά τα 'χεις ξαναδεί. Πω. Το να μη σου κάνει η συγκεκριμένη φάση, να το καταλάβω, όπως και 'μενα δε μου κάνουν άλλες. Το να μπερδεύεις στην κριτική σου όμως για την αρτιότητα ή μη του συγκεκριμένου έργου, τη δική σου ματιά στο σενάριο, που σου θυμίζει ξερωγω τί σου θυμίζει, κι αυτό που μένει (γιατί αυτό μένει) να είναι ένα "άμα μπορείτε σβύστε το κείμενο και χαθείτε στις ζογλοπιτοεικόνες" είναι τουλάχιστον φάουλ. Όχι τίποτ' άλλο δηλαδή, αλλά αν πει ένας mang-ας να δει με το mang-ικό του μάτι το σκίτσο της Μαρίας, θα το βγάλει μουτζούρα στο πόδι. Το λοιπόν, μια χαρά δομημένο ήταν το σενάριο - τέλειο δεν ήτανε, είχε και κάτι στιγμές βλακωδών αφορισμών, προχειρότητας, και η αφήγηση άφηνε κενά κτλ κτλ, αλλά κατά τ' άλλα ΜΙΑ ΧΑΡΑ. Και το στόρυ, τί φταίω εγώ αν εσύ έχεις φάει τον Φώσκολο και τα Βίπερ-Νόρα με το κουτάλι, και οι "ρομαντικές ιστορίες" σε βαράνε κατακούτελα άμα τις βλέπεις και θέλεις αίμα και σπέρμα στα καρέ για να έρθεις στα ίσα σου; Το ότι άμα το διαβάσεις χωρίς κολλήματα, είναι ένα ειλικρινές σενάριο, τίμιο ρε παιδί μου, σα να σου λέει μια ιστορία ένας φίλος (ή μια φίλη σου εδώ που τα λέμε), που το πας δηλαδή; Γιατί αυτό είναι. Τί να κάνω που σου φαίνεται πολύ gay η φάση, και θα προτιμούσες Ο Καθηγητής να στρίμωχνε την μικρή για να την περάσει στα μαθήματα -ή το ανάποδο- για να πεις "οκ ρε παιδί μου, ΑΥΤΟ είναι ένα σενάριο της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ!". Στο κάτω-κάτω, για κόμικ μιλάμε, πρέπει ντε και καλά να δεις πράμματα που πάνε να περάσουν μεγαλόπνοα μηνύματα; Χαρακτηριστική είναι η φάση "με τη γιαγιά και την ατάκα της" που σχολιάστηκε : πάλι ντε και καλά, το παίρνουν κάποιοι ως αποστολιδικό,,,μανιφέστο. Λες και οι μικρασιάτισσες γιαγιάδες, ΔΕΝ λέγανε ακριβώς τέτοιες ατάκες. Λες και ο "ήρωας" δεν περιέγραφε σε 'κεινη τη φάση παιδικές μνήμες (που κατά 90φεύγα %, λέω γω, παίζει να είναι παιδική μνήμη τ' Αποστολίδη). Τεσπα να 'ναι καλά μερικοί "ωραίοι", της "καλλιτεχνικής(και όχι μόνο) γενιάς του Πολυτεχνείου", που δώσανε αφορμή και πραγματικά αξιόλογα πράμματα με τον αέρα του "τότε", έχουνε φάει χοντρή πόρτα...Από την άλλη, τί φταίνε κι αυτοί μ τις αφορμές, το θέμα είναι να ξεχωρίζεις με ή άνευ αφορμών. Anyway, προσωπική γνώμη, που τη θεωρώ και ΨΥΧΡΑΙΜΗ πάν' απ' όλα, το Χαμένο Φάσμα είναι ακριβώς ένα χαμένο φάσμα στην ιστορία του ελληνικού κόμικ. Σχολή ούτε αυτό έκανε, ούτε η Μαρία ήταν γραφτό να κάνει, άρα ορόσημο δεν το λες. Μια αναλαμπή, ένα διαμάντι στον σκουπιδότοπο του χώρου (μια που Ευρώπη δεν είμαστε ΟΥΤΕ στα κόμιξ), κάτι σαν περασμένο μεγαλείο, διηγώντας το να κλαις. Και σχεδιαστικά, ΚΑΙ σεναριακά, και η ώρα είναι πολύ φάκιν προχωρημένη για να κάνω ουσιωδέστερη ανάλυση, άρα θα μείνω μόνο στο να φωνάξω ένα "ΤΙ ΛΕΤΕ ΡΕ", έτσι χωρίς πολλά επιχειρήματα, μπας και σπάσει η οχλαγωγία που διάβασα πιο πάνω, και μπας και τα διαβάσει κανείς αυτά που έγραψα για το ΧΦ, και του δώσει καμμιά ευκαιρία πριν το απορρίψει χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί του αξίζει - συγκεκριμένα είναι από τα λίγα που εθνικά μπορούμε να είμαστε κομιξοπερήφανοι.