Αίθουσα Νικητών

Θέμα ελεύθερο λέγεται το μπλογκ, για αρχή όμως η μπουρδολογία θα έχει κάποια θεματάκια. Βασικά τα θεματάκια αυτά τα έχω αρκετά στο μυαλό μου, μάλιστα αφορούν άμεσα το τι διαβάζω, ως εκ τούτου θα αναγκάσω να τα υποστούν όσοι έχουν την ατυχία να με διαβάζουν. Το βασικό βέβαια πρόβλημα δεν αλλάζει και είναι η ηλικία μου. 46 χρονών αισίως, πέρασε η μισή ζωή διχώς να καταλάβω που έλεγε και ο αξέχαστος και μέγας Νικόλας και όλο και συχνότερα ειδικά σε ότι διαβάζω σε ηλεκτρονική μορφή μου γεννιέται το εξής ερώτημα: "Έχω χρόνο για ξόδεμα ώστε να διαβάσω ΚΑΙ αυτό;" Και άντε... Αν είναι κανένα μίνι series ή κανένα one shot graphic novel, το τρως. Το διάβασα, μου άρεσε/δε μου άρεσε πάμε παρακάτω. Αλλά τελικά τι συμβαίνει σε σειρές μαμούθ (καμία σχέση με τη συμπαθέστατη εκδοτική) με τις οποίες για τον α ή β λόγο έχουμε κολλήσει; Σε κάποια άλλα άρθρα (για την ακρίβεια σε εκείνα που νερντοειδώς αναλύω ένα-ένα τα τεύχη των αγαπημένων μου σειρών - θυμηθείτε να με ρωτήσετε γιατί έχω καιρό να ανεβάσω) έχω αναφέρει ότι πλέον απολαμβάνω (μαζοχιστικά είναι η αλήθεια) να διαβάζω κλασσικές ή και όχι τόσο κλασσικές φαραωνικές σειρές BD με τη σειρά έκδοσης. Βλέπω διαφορές, εξελίξεις, ιδέες που κάποτε ήταν θεμελιώδεις αλλά εγκαταλείφθηκαν, γκαγκ που μπήκαν για ένα καρέ και τελικά έμειναν για πάντα, κολήματα κάποιου δημιουργού που άλλος τα διέγραψε. Ακόμα και έτσι όμως, ακόμα και αν κατά βάθος το νερντιλίκι μπορεί να έχει αποκτήσει προσήλωση σταυροφόρου, πάντα θα υπάρχει το σημείο Ξεκλίκ. Όλοι μιλάνε για αυτό που τους έκανε κλικ σε μία σειρά και κόλησαν με αυτήν, αλλά τελικά πότε μία σειρά στην οποία επενδυσαμε ενδεχομένως χρήμα, αλλά κυρίως χρόνο μας φέρνει στο αμήν; Και λέμε ΟΚ, ως εδώ, καλά περάσαμε αλλά πρέπει να διακόψουμε. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις ακόμα και για το ίδιο πρόσωπο. Άλλη προσέγγιση θα είχα 20 χρόνια πριν που νόμιζα ότι μπορώ να διαβάζω ότι βγήκε, βγαίνει ή θα βγει και άλλη τώρα. Και προφανώς άλλη σε 10-15 χρόνια γεροί να είμαστε. Για μένα το ξεκλίκ έρχεται αρκετά απλά. Έρχεται στην σελίδα 5 ή 7 μιας ιστορίας. Αισθάνεσαι ότι ξέρεις τι θα διαβάσεις. Ακριβώς. Απλά η μελαχροινή λατίνα στήνει μία παγίδα με την ίδια λογική που το έκανε ο σωματωδης γερμανός 3 τεύχη πριν. Ξέρεις ότι στη σελίδα 25 ο ήρωας θα είναι μέχρι τη μύτη μέσα στο σκατό, στη σελίδα 40 κάτι θα αχνοφανεί και στη 43 θα έχει καθαρίσει η μπουγάδα. Εντάξει αυτό συμβαίνει στο 90% των περιπετειών αυτό σε ξίνισε; Ε λοιπόν όχι, ποτέ δεν μπορεί να με ξινίσει αυτό. Αυτό το αποδέχεσαι. Ακόμα και σε ιδιοφυείς σειρές τα μοτίβα είναι εκεί. Ειδικά όταν μιλάμε για αμερικάνικες σειρές; 9 φορές στις 10 όταν σπάνε τα μοτίβα στις μεγάλες σειρές, βαράς την κεφάλα σου στον τοίχο γιατί το έκαναν. Και ναι, θέλουμε τα κλισέ μας, αυτά δίνουν στις σειρές την ταυτότητα. Το σημείο κλειδί βέβαια είναι το σχέδιο. Εκεί ήθελα να καταλήξω. Η ειδοποιός διαφορά του κόμικ από το βιβλίο, η αλυσίδα που σε κρατάει δεμένο με μία σειρά. Όταν το σχέδιο είναι μονότονο, κουραστικό, παραφορτωμένο, αχρείαστα επιδεικτικό, ανέμπνευστο, φέρνει τον χωρισμό πιο κοντά. Αλλά ένα πραγματικά καλό σχέδιο; Θα σε κάνει να ξεφυλλίσεις κάτι προσεκτικά και εκεί που τρως χρόνο σε μία σελίδα; θα δεις και τι γράφει. Και θα δεις και το επόμενο. Και θα μείνεις και λίγο παραπάνω. Γιατί όπως και να το κάνουμε, είναι αλλιώς να σου σερβίρεται μία ιστορία έτσι: Φτάνει τόσο. Θα επανέλθω.