Ψηφίζοντας τον Σούπερμαν [ Κουκουλάς Γιάννης, Ελευθεροτυπία (Κυριακάτικη):7, 3/2/2008 ]

[Bonadrug]

Ψηφίζοντας τον Σούπερμαν

 

 

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΥΚΟΥΛΑ

 

Ομιλίες, συγκεντρώσεις, υποσχέσεις, πλαστικά πλακάτ, ανέμπνευστα συνθήματα και σκηνοθετημένα επικοινωνιακά τρικ επιστρατεύονται στην κούρσα προς τον Λευκό Οίκο. Κάποιοι άλλοι υποψήφιοι, όμως, δεν είχαν ανάγκη από προεκλογικές εκστρατείες. Η αναγνωρισιμότητα και η δημοσιότητά τους ήταν δεδομένες. Οι ήρωες των κόμικ φλέρταραν πολλές φορές με την εκλογή τους στο ύπατο «πλανητικό» αξίωμα. Αλλωστε, δεν έχουν να ζηλέψουν και πολλά από ορισμένους πλανητάρχες...

 

 

 

* Στις εκλογές του 1968, ο Κάπτεν Αμέρικα, υπερήρωας ατρόμητος και βαρβάτος, λευκός και μεσήλιξ, γνήσιος πατριώτης και αυθεντικό σύμβολο των αμερικανικών αξιών, προσπάθησε πολύ. Σήμερα μπορεί οι δημιουργοί του να επέλεξαν τον θάνατό του, περισσότερο για διαφημιστικούς λόγους, αλλά τότε, με την ολόσωμη αμερικανική σημαία για ένδυμά του, με τις μπότες, το κολάν και την πανίσχυρη ασπίδα του συγκίνησε πολλούς. Ομως ο Ρίτσαρντ Νίξον τελικά θριάμβευσε. Και από τότε πρωταγωνίστησε σε αμέτρητα κόμικ με πιο απολαυστικό το τεύχος 17 της σειράς «Πέρα από το Αγνωστο» όπου εμφανίζεται να πανηγυρίζει στο εξώφυλλο την ίδια ώρα που κάποιοι εξωγήινοι απορούν λέγοντας: «Είναι επιστημονικά αδύνατο να υπάρχει κάποιος πλανήτης όπου ο πιο διάσημος ηγέτης λέγεται Νι-ξον!». Σε μία ακόμα απολαυστική παρωδία, στο περιοδικό «Σπουφ», ο Νίξον συνομιλεί με τον ανεκδιήγητο Σπύρο Αγκνιου και ομολογούν πως ήταν μάλλον λάθος τους να μειώσουν τα όρια ηλικίας για τους ψηφοφόρους, βλέποντας το Λευκό Οίκο να έχει καταληφθεί από δεκάδες ροκ-είδωλα.

 

* Η Γουόντερ Γούμαν, κατά κόσμον Νταϊάνα Πρινς, η πανέμορφη αλτρουίστρια Αμαζόνα με το μπικίνι-αστερόεσσα, σε κάποιο διάλειμμα από τις υπηρεσίες της προς την ανθρωπότητα πρόλαβε να αποτελέσει μια σύντομη αλλά δυνατή, έστω και εικονική, υποψηφιότητα.

 

Εχοντας στο παρελθόν κατατροπώσει και «αναμορφώσει» εκατοντάδες ψυχασθενή αρσενικά, έχοντας χρησιμοποιήσει πάνω τους μαστίγια, χειροπέδες και άλλα σαδομαζοχιστικά φετίχ, έχοντας ανταγωνιστεί επανειλημμένα και επί ίσοις όροις τον Σούπερμαν και τον Μπάτμαν, ήταν η ιδανική φεμινιστική λύση πολύ πριν τα κλάματα και τους θεατρινισμούς της Χίλαρι. Σχίζοντας τους αιθέρες με το μαγικό της λάσο, εμφανίστηκε τον Ιούλιο του 1972 στο εξώφυλλο του πρώτου τεύχους του φεμινιστικού περιοδικού «Μις», δίπλα στο όνομα της Σιμόν Ντε Μποβουάρ, έτοιμη να εισβάλει στο Κογκρέσο. Ηταν μια ιδέα της φεμινίστριας Γκλόρια Στάινεμ, την εποχή που το «Κίνημα για την Απελευθέρωση των Γυναικών» στις ΗΠΑ έδινε σημαντικές μάχες για τη γυναικεία χειραφέτηση. Οι «φιλοδοξίες» της δεν είχαν αίσια κατάληξη. Λίγους μήνες αργότερα, στη θέση του προέδρου επανεξελέγη ο Νίξον...

 

* Αν ο Κάπτεν Αμέρικα δεν κατάφερε με την πρώτη του προσπάθεια να εκλεγεί, το πέτυχε, έστω και ως παρωδία, το 1981 στο τεύχος με τίτλο «Τι θα συνέβαινε αν ο Κάπτεν Αμέρικα είχε εκλεγεί πρόεδρος;» της σειράς «Γουάτ Ιφ». Στο εξώφυλλο, μάλιστα, φορώντας την εντυπωσιακή στολή του αλλά χωρίς μάσκα, δίνει όρκο τιμής στο αμερικανικό σύνταγμα, σε μια ιστορία όπου εμφανίζονται όλοι οι διάσημοι υπερήρωες της Μάρβελ, οι Εκδικητές, ο Αϊρον Μαν, οι Φαντάστικ Φορ, ο Σπάιντερμαν, ο Φάλκον, ο Ρόναλντ Ρέιγκαν, ο Τζίμι Κάρτερ. Εντάξει, εντάξει, οι δύο τελευταίοι δεν ήταν υπερήρωες αλλά πολύ θα το ήθελαν... Ωστόσο, ο Ρέιγκαν πρωταγωνίστησε στη σειρά «Οι Επιδρομείς του Ρέιγκαν» και ντυμένος Ράμπο επιδόθηκε σε όσους ηρωισμούς δεν είχε καταφέρει σε ολόκληρη την κινηματογραφική και προεδρική καριέρα του.

 

 

* Ομοϊδεάτης του Κάπτεν Αμέρικα και ένας από τους πολυάριθμους καπεταναίους των κόμικς, ο Κάπτεν Μάρβελ με την αστραπή στο στήθος και τη μαγική κραυγή «Σαζάμ» διεκδίκησε στο παρελθόν δύο φορές την προεδρία. Και τις δύο στέφθηκε νικητής!

 

Η πρώτη ήταν το Νοέμβριο του 1944, δύσκολη εποχή για την ανθρωπότητα λόγω του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και η δεύτερη το Δεκέμβριο του 1951. Οι υπερήρωες φαίνεται πως είναι η μόνη λύση όταν όλες οι άλλες αποτυγχάνουν.

 

Δύο φορές πρόεδρος

 

* Και ο Σούπερμαν, όμως, ο πιο νομοταγής και πιστός υπερήρωας στο αμερικανικό όνειρο, έχοντας σταθεί στο πλευρό πολλών προέδρων και κυρίως του Τζον Κένεντι, είχε μια σύντομη προεδρική θητεία το 1969, φυσικά διατηρώντας τη διχασμένη του προσωπικότητα και τη μυστική του ταυτότητα. Εχει όμως ο καιρός γυρίσματα και η πιο μεγάλη ήττα του ήρθε το 2000 όταν ο κορυφαίος του αντίπαλος, ο φιλόδοξος και παρανοϊκός Λεξ Λούθορ έγινε αυτός πρόεδρος των ΗΠΑ. Ισως αυτό να τον οδήγησε σε μία από τις εναλλακτικές του περιπέτειες να συμμαχήσει με τον Στάλιν, να γίνει το υπερόπλο των Σοβιετικών και τελικά πρόεδρος της ΕΣΣΔ!

 

* Μια δυνατή υποψηφιότητα, για δημαρχιακό θώκο όμως, αυτόν του Σπρίγκφιλντ, ήταν και ο Ομηρος Σίμπσον, το άκρως αντίθετο του υπερήρωα, το 2001.

 

 

Ο μέθυσος, ανεγκέφαλος και κοιλιόδουλος αρχηγός της πιο δυσλειτουργικής οικογένειας των κόμικ, υπεύθυνος ασφαλείας σε πυρηνικό εργοστάσιο (!), καταβροχθίζοντας ντόνατς και τάζοντας απεριόριστες μπίρες στο λαό τόλμησε να αναμετρηθεί με τους διεφθαρμένους και ανίκανους τοπικούς άρχοντες. Προχωρώντας σε μια ανεκδιήγητη προεκλογική καμπάνια όπου οι αντίπαλοί του τον παρομοίαζαν με τον ίδιο το Σατανά, συσπείρωσε τα πλήθη και έφτασε ένα βήμα από το δημαρχιακό μέγαρο.

 

* Αυτό που δεν πέτυχε ο Ομηρος, το κατόρθωσε ο Τσέστερ Γουίλιαμς, οπαδός της μαριχουάνας, μετανοημένος πρώην χίπι και οικολόγος πρωταγωνιστής σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σύγχρονα πολιτικά κόμικ, το «Σουάμπ Θινγκ». Στο τεύχος με τίτλο «Ο αμερικανός μπάτσος» του 1996, ο Τσέστερ αφού πρώτα άλλαξε άρδην την κοσμοθεωρία του, έγινε ρατσιστής, ξυλοφόρτωσε τη γυναίκα του, προσελήφθη στην αστυνομία, κακοποίησε μαύρους, καταφέρθηκε εναντίον των μεταναστών, των ομοφυλόφιλων και των γυναικών, τελικά... έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή πράγματα δεν είναι καθόλου συμπτωματική.

 

* Τέτοιου είδους πολιτικές ανησυχίες υπό μορφήν παρωδίας είχαν πολλοί ακόμα πρωταγωνιστές των κόμικ όπως ο «Πόγκο» του Γουόλτ Κέλι, ο Βόιτ στους «Εκτοπισμένους υπερφυσικούς», ο «Αλφ ο Εξωγήινος», ο αντιήρωας Τζέιμς Μπόλιβαρ Ντιγκρίζ στον «Ανοξείδωτο ατσάλινο ποντικό». Στον «Εκλεκτό» του Μαρκ Μιλάρ οι αιχμές είναι ακόμα πιο τολμηρές, καθώς πρόεδρος των ΗΠΑ γίνεται ο... Εωσφόρος.

 

Τους επισκιάζει, όμως, όλους ο καταπληκτικός Αλφρεντ Νιούμαν, το ηλίθιο ανθρωπάκι με το χαζοχαρούμενο χαμόγελο, η προσωποποίηση της βλακείας, η διαχρονική μασκότ και εμβληματική φιγούρα του περιοδικού «Μαντ» που σε κάθε εκλογική διαδικασία εδώ και πολλές δεκαετίες δηλώνει την υποψηφιότητά του και, είναι αλήθεια, δεν δείχνει και τόσο χειρότερος από τους πραγματικούς υποψήφιους προέδρους...

 

 

 

 

7 - 03/02/2008