Giorgio Cavazzano: Χωρίς τον Giorgio Pezzin, δεν θα είχα φτάσει εδώ που είμαι σήμερα [Κολαξής Λάζαρος, thedirectorscut.gr, 08/07/2025]

[nikolas12]

 

Μιλήσαμε με τον Giorgio Cavazzano, τον θρυλικό σχεδιαστή Disney κόμικς, με αφορμή την κυκλοφορία του «Σμάλτο & Τζόννυ»

 

Γεννημένος στη Βενετία, τον Οκτώβριο του 1947, ο Giorgio Cavazzano έμελλε να αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στον κόσμο των ντισνεϋκών κόμικς, παραμένοντας σημείο αναφοράς μέχρι και σήμερα. Με σύμμαχο το ταλέντο των συνεργατών του -από την λογοτεχνική γραφή του Rodolfo Cimino και τα ευρηματικά σενάρια του Carlo Chendi μέχρι την ευρηματικότητα και προσαρμοστικότητα του Giorgio Pezzin-, ο Cavazzano ταρακούνησε το status quo της ντισνεϋκής παράδοσης, συμβάλλοντας στη δημιουργία καινοτόμων εγχειρηματων όπως ο Β’ Κύκλος της σειράς Μίκυ Μυστήριο.

 

Έχοντας θητεύσει στο πλευρό του μάλλον μεγαλύτερου Ιταλού δημιουργού κόμικς με ήρωες της Disney, τον Romano Scarpa, και γαλουχημένος σε μία εποχή που ευνοούσε την καλλιτεχνική ελευθερία, ο Cavazzano δημιούργησε ένα έργο με αναρίθμητα σημεία αναφοράς, ανανεώνοντας ριζικά τα ντισνεϋκά κόμικς.

 

Ωστόσο, ο Giorgio Cavazzano πάντα ήθελε να σχεδιάζει και άλλα περιπετειώδη έργα, εκτός του πλαισίου της Disney. Ένα από αυτά είναι και το Σμάλτο & Τζόννυ που κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά από τις εκδόσεις DocMZ Publishing, συστήνοντας στο ελληνικό κοινό μια διαφορετική, μα εξίσου απολαυστική όψη του αγαπημένου δημιουργού.

 

Με πρωταγωνιστές τους δύο ομώνυμους ατζαμήδες εγκληματίες, το κόμικ ακολουθεί τις σουρεαλιστικές και σπαρταριστές περιπέτειές τους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου. Με ξεκαρδιστικές ατάκες, χορταστική σλάπστικ κωμωδία και ευρηματική αξιοποίηση των ήχων που προσδίδει μια κινηματογραφικότητα στο κόμικ και μεγιστοποιεί την κωμική διάσταση των ξέφρενων περιπετειών, το Σμάλτο & Τζόννυ αποκαλύπτει μια διαφορετική όψη του Cavazzano, πολύτιμη για τους λάτρεις της ένατης τέχνης.

 

Με αφορμή την κυκλοφορία του κόμικ και την παρουσία του Giorgio Cavazzano στο Comicdom Con Athens 2025, είχαμε την χαρά και την τιμή να μιλήσουμε με τον θρυλικό σχεδιαστή τόσο για τους δύο αξιολάτρευτους εγκληματίες, όσο και για το σύνολο της καριέρας του.

 

 

Πώς προέκυψε η ιδέα για το δίδυμο των Σμάλτο & Τζόννυ;

 

Θα έλεγα ότι γεννήθηκε κατά κάποιον τρόπο στην τύχη. Εγώ και ο σεναριογράφος του, ο Giorgio Pezzin, ήμασταν δύο άτομα που προσποιούμασταν ότι ήμασταν φυσιολογικοί, όμως στην πραγματικότητα ήμασταν εντελώς πειραγμένοι, μπορούσαμε πολύ εύκολα να γίνουμε κρετίνοι. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα που προέκυψε, όταν αφεθήκαμε εντελώς ελεύθεροι. Το πράγμα δούλεψε, όταν βρήκαμε έναν εκδότη εξίσου τρελό με εμάς, ο οποίος μάλλον νόμιζε ότι η βλακεία μας ήταν κάποιου είδους πλάκα, ενώ στην πραγματικότητα ήμασταν όντως αυτό που δείχναμε. Η συγκεκριμένη σειρά είναι ό,τι πιο ειλικρινές έχουμε κάνει, από αυτήν την άποψη.

 

Με τον Giorgio Pezzin σας συνδέει, πέρα από τη νεανική φιλία σας, και η μεγάλη κοινή σας επαγγελματική πορεία. Ποια στοιχεία του ξεχωρίζετε σε εκείνον;

 

Όλα ξεκίνησαν όταν ο γείτονάς μου, μια βραδιά μου σύστησε ένα φίλο του ο οποίος επίσης ήθελε να περνάει μελάνι στα σχέδια του Romano Scarpa. Έτσι μου παρουσίασε τον Giorgio Pezzin, ο οποίος, αν και στην ουσία ήθελε… να μου κλέψει τη δουλειά, ήταν πολύ συμπαθητικός, έλεγε όλη την ώρα ανέκδοτα. Επομένως του είπα «Giorgio , άσε να το κάνω εγώ αυτό. Αντίθετα, εσύ μπορείς να γράφεις ιστορίες για την Disney!» – έτσι ξεκίνησε η σχέση μας. Χάρη σε αυτήν την πρόταση, η Disney απέκτησε έναν μεγάλο σεναριογράφο –αλλά έναν πραγματικά τρελό σεναριογράφο!– κι εγώ έναν συνοδοιπόρο στην τρέλα μου.

 

Σαν κι αυτόν, δεν υπήρξε άλλος μέχρι σήμερα. Δεν είναι δυνατό να αγγίξεις αυτό το βάθος… Η τρέλα του ήταν τόσο παρορμητική, που με συνέπαιρνε κάθε φορά κι εμένα να εξερευνώ νέους δρόμους, να ξεπερνάω τα όριά μου, να εφευρίσκω νέες πόζες, νέες εκφράσεις για τους χαρακτήρες, δημιουργούσε πολύ πρωτότυπες καταστάσεις στις ιστορίες του. Αν δεν ήταν ο Giorgio Pezzin και τα σενάριά του, δε θα είχα φτάσει ποτέ στο σημείο που είμαι σήμερα. Ήταν τεράστια βοήθεια. Και κράτησα τη δουλειά μου στα μελάνια του Scarpa. (γέλια)

 

O Giorgio Pezzin, σεναριογράφος του κόμικ «Σμάλτο & Τζόννυ».
 

Μαζί εισαγάγατε αρκετές καινοτομίες στα κόμικς της Disney. Υπήρξε κάποια στιγμή που είχατε κάποια τόσο περίεργη ιδέα που να είπατε, ΟΚ, ας το αφήσουμε αυτό, ακόμα και για μας είναι υπερβολικά τολμηρό;

 

Όχι, η αλήθεια είναι πως δε συνέβη. Κι αυτό γιατί, σε ό,τι αφορά ειδικά στην Disney, οι ιδέες του Giorgio Pezzin «φιλτράρονταν» κατά κάποιον τρόπο από την εμπειρία μου στο σύστημα, αφού είχα ήδη μερικά χρόνια που συνεργαζόμουν μαζί τους, πριν εκείνος ξεκινήσει να γράφει τις ιστορίες του. Πολλές ιδέες γεννιόντουσαν στο τραίνο για το Μιλάνο, όταν πηγαίναμε σε ραντεβού με τη σύνταξη του περιοδικού Topolino, ή μπροστά από μία πίτσα… Εκεί που τα λέγαμε, ξεκινούσαμε να συζητάμε νέες ιδέες. «Τι λες να κάνουμε;» «Ας κάνουμε μία ιστορία με μια αφρικανική φυλή με το όνομα Suda Suda»… Μερικές φορές αρκούσε να διαβάσουμε κάτι στην εφημερίδα, π.χ. πώς θα γινόταν να φτιαχτεί μια γέφυρα από το Ρέτζιο Καλάμπρια μέχρι τη Σικελία. Ο Giorgio Pezzin σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν υλικό κατασκευής τους το… κοράλλι, το οποίο είναι όμορφο, ανθεκτικό και οικολογικό, δίνοντας τροφή σε μια άλλη γνωστή ιστορία μας. Μια άλλη που θυμάμαι, η ιστορία Ηρωική Αμνησία, συνδέεται με την περίοδο που ασχολούμουν με τον μοντελισμό, είχα μια συλλογή από διάφορα αντικείμενα όπως πλοία και αεροπλάνα, ενώ η οικογένεια του Giorgio ένα μαγαζί με τέτοια είδη. Μια φορά είχα πάει να αναζητήσω ένα αεροπλάνο Dakota του Β’ Π.Π. Αυτό έδωσε τροφή στην ιστορία ενός βετεράνου πιλότου της πολεμικής αεροπορίας, ο οποίος είχε χάσει τη μνήμη του και, για να την ξαναβρεί, έπρεπε να επαναλάβει το ίδιο σοκ που οδήγησε στην απώλειά της: δηλαδή να ρίξει το αεροπλάνο του σε ένα αντίπαλο πολεμικό πλοίο για να το καταποντίσει! Όλα έβγαιναν αυθόρμητα, στην τύχη, δίχως πολλή σκέψη. Είχαμε καλή χημεία.

 

Ποια είναι η διαφορά του να σχεδιάζεις για την Disney σε σχέση με τη δημιουργία ανεξάρτητων ιστοριών;

 

Στην ουσία πρόκειται για κάποιου είδους μεταμόρφωση που λαμβάνει χώρα στο κεφάλι μου. Καθώς διαβάζω το σενάριο, ήδη έχω μπει σε έναν άλλο κόσμο, σε ένα παράλληλο σύμπαν, ακριβώς όπως περιγράφεται από τον σεναριογράφο. Είναι σαν να είμαι ντυμένος και να ξεντύνομαι εντελώς… εντάξει, όχι εντελώς, έχω και αρκετά παράθυρα στο σπίτι, αλλά καταλάβατε… (γέλια)

 

Δείγμα της ξεκαρδιστικής χρήσης των ήχων στο κόμικ «Σμάλτο & Τζόννυ».
 

Ποιος ήρωας της Disney θα ταίριαζε στο σύμπαν των Σμάλτο & Τζόννυ και σε ποια ντισνεϋκή ιστορία θα ταίριαζαν αυτοί οι δύο ήρωες;

 

Σίγουρα ο Φέθρυ θα ήταν ιδανικός για το πρώτο! Ειδικά στην ιστορία Mirage, όπου ο Σμάλτο παριστάνει τον πρίγκιπα των Βεδουίνων και βγάζει αλγορίθμους από το κεφάλι του… Για το δεύτερο, δεν μπορώ να σου απαντήσω με κάποια συγκεκριμένη ιστορία, είναι δύσκολο – σίγουρα όμως θα ήταν γραμμένη από τον Pezzin! Μπορώ να τους φανταστώ σε κάποια συνεργασία με τους Μουργόλυκους, να υπενοικιάζουν το τροχόσπιτό τους, ή να συμμαχούν γιατί ο Σμάλτο θα ήθελε να βάλει χέρι στο Θησαυροφυλάκιο του Θείου Σκρουτζ, μόλις μάθαινε ότι αυτό το δυσθεώρητο κτίριο είναι γεμάτο από χρήμα.

 

Εξώφυλλο του περιοδικού «ΚΟΜΙΞ», τεύχος 206.

Στο παρελθόν έχετε ασχοληθεί με διασκευές γνωστών ταινιών σε ιστορίες κόμικς με τους πρωταγωνιστές ντισνεϋκούς ήρωες. Πώς πιστεύετε ότι το σινεμά έχει επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο σχεδιάζετε;

 

Υπάρχει μια αρκετά λεπτή γραμμή ανάμεσα σε αυτές τις δύο μορφές τέχνης και αφήγησης. Κάποιες φορές αυτή η προσέγγιση σε βοηθάει να ξεκινήσεις από κάπου, αφού μπορείς να αντιγράψεις ή τέλος πάντων να βασιστείς σε μία ήδη οπτικοποιημένη σκηνή, αποτυπώνοντάς τη στατικά στο χαρτί. Φυσικά, χρειάζεται και φαντασία, για να σκηνοθετήσεις εκ νέου την ιστορία, επιλέγοντας σε ποιες στιγμές θα εστιάσεις, ποιες θα παραλείψεις… Όμως οι εμβληματικές σκηνές μίας ταινίας, στην περίπτωση μιας διασκευής ή παρωδίας της, πρέπει να παραπέμπουν σχεδόν ευθέως στο πρωτότυπο.

 

Τώρα, πώς ακριβώς έχει επηρεάσει ο κινηματογράφος το σχεδιαστικό μου ύφος, δεν είμαι σίγουρος να απαντήσω… Ανέκαθεν σχεδίαζα κινηματογραφικά, απλά από ένα σημείο και μετά απελευθερώθηκα. Θυμάμαι πάντως ότι, όταν ήμουν μικρός, είχα δει την ταινία Όταν Σιγούν τα Τύμπανα (Distant Drums, 1951), όπου σε μια σκηνή ο πρωταγωνιστής σκοτώνει έναν Ινδιάνο στο νερό. Το πλάνο τον έδειχνε να κρέμεται και να βγαίνει αίμα… Ήταν μία σκηνή που καθόρισε την αντίληψή μου για τη σκηνοθεσία. Η κάμερα εστίαζε στα τρία σημαντικά στοιχεία: τον Ινδιάνο, το αίμα και το ύψος.

 

Πηγή