Λούκυ Λουκ: Πιο γρήγορος από τη σκιά του, πιο εμπορικός από τους πάντες [Zampano, fridge.gr, 2014]

[DJO]

Αντιγράφω και το αφιέρωμα του Zampano για τη στήλη No Superheroes Allowed, του fridge.gr:
 

Λούκυ Λουκ: Πιο γρήγορος από τη σκιά του, πιο εμπορικός από τους πάντες

Πόσοι είναι στο δωμάτιο μαζί σας αυτή τη στιγμή που διαβάζετε το άρθρο; Έστω στο σπίτι σας; Στην πολυκατοικία σας; Μην ντρέπεστε, κοινωνικοποιηθείτε. Σηκωθείτε από καρέκλες, καναπέδες, κρεβάτια και ντιβανοκασέλες και κάντε ένα μικρό γκάλοπ. Αν σας κοιτάξουν περίεργα πείτε πως είναι για το Fridge – θα το πιάσουν το υπονοούμενο. Ρωτήστε λοιπόν όποιον έχετε εύκαιρο, αν γνωρίζει το όνομα Λούκυ Λουκ. Ρωτήστε τον οκτάχρονο ανιψιό σας, την ενενηντάχρονη γιαγιά σας με το Αλτσχάιμερ (φτου-φτου, μακριά απ’ όλους μας), τον πατέρα σας που στα νιάτα του ήταν παπαδοπαίδι και τη μητέρα σας που έναν άντρα αγάπησε και άλλον δεν κοίταξε και ήταν πάντα σεμνή και χωρίς πολλά πολλά. Ρωτήστε τους όλους… μα όλους, αν έχουν ακουστά το όνομα Λούκυ Λουκ.

Yap, σε ποσοστό 99,9% (ίσως της γιαγιάς με το Αλτσχάιμερ της διαφύγει), ο θρυλικός καουμπόης του Morris (και αργότερα και του Goscinny) είναι ένας από τους ελάχιστους χαρακτήρες κόμικ που ηχεί οικείος στους πάντες. Ο Λούκυ Λουκ αποτελεί πια pop icon. Μαζί με τη φιγούρα του Superman ίσως (που βέβαια εκτοξεύθηκε στα ουράνια με τις κινηματογραφικές του μεταφορές), είναι δύο σχέδια που έχουν φυτευτεί στο ασυνείδητο της δυτικής κουλτούρας.
 

Morris και Goscinny με τα αριστουργήματα τους

Το “Λούκυ Λουκ”, μαζί με το “Αστερίξ” και το “Τεν Τεν“, αποτελούν την τριάδα των πιο εμπορικών κόμικ όλων των εποχών. Ο Βέλγος Morris (Maurice De Bevere το πλήρες όνομα) εμφάνισε για πρώτη φορά τον χαρακτήρα του Λούκυ Λουκ σε ένα κόμικ του περιοδικού Spirou, με τον τίτλο “Arizona 1880” στις 7 Δεκεμβρίου του 1946. Αφού έγραψε κάποιες ιστορίες μόνος του, ήρθε η ιστορική στιγμή να συνεργαστεί με τον Rene Goscinny. Και η σειρά απλά εκτοξεύτηκε. Το αναπόφευκτο κλείσιμο του “Spirou” οδήγησε τον Λούκυ Λουκ στο περιοδικό του Goscinny, το “Pilote”. Μετά το θάνατο του Goscinny το 1977, πολλοί κάθισαν δίπλα στον Morris για να συνεχίσουν τον θρύλο του καουμπόη που πυροβολεί πιο γρήγορα από τη σκιά του. Ακόμα και μετά το θάνατο του ίδιου του Morris, ο Γάλλος σχεδιαστής Achde, σε συνεργασία με τον συγγραφέα Laurent Gerra, εξακολουθούν να δημιουργούν ιστορίες.

Ομολογώ πως οι χαρακτήρες και οι ιστορίες του “Λούκυ Λουκ” μου φαινόντουσαν πάντα κατώτερες από τις αντίστοιχες του “Αστερίξ“.

Και ίδιος ο Λούκυ… Θεέ μου τι σπάσιμο και τι attitude. Ατσαλάκωτος σαν τον Στίβεν Σηγκάλ, έχει στη διάθεση του το εξυπνότερο ζώο της υφηλίου (λέγε με Ντόλυ που είναι θηλυκιά και με τέτοιο όνομα υπάρχει μόνο στις ελληνικές εκδόσεις της Μαμούθκόμιξ – στην original εκδοχή έχουμε να κάνουμε με αρσενικό άλογο που ονομάζεται Jolly Jumper)… και το πιο ηλίθιο (λέγε το Ραν Ταν Πλαν), αλλά πάλι καλά, δεν έχει σημαίνοντα ρόλο στις περιπέτειες του ήρωα μας — η δημοτικότητα του όμως υποχρέωσε τον Morris να κάνει και μια spin-off σειρά για τον σκύλο που είναι πιο χαζός και από τη σκιά του. Έρχεται αντιμέτωπος με ληστές που το IQ τους συναγωνίζεται αυτό των αμοιβάδων (με κορυφαίους τους αδελφούς Ντάλτον που στις πρώτες περιπέτειες παρουσιάζονται μοχθηροί και αδίστακτοι, στη συνέχεια όμως μεταλλάσσονται σε μία τετράδα ηλίθιων ληστών, με τον Άβερελ να συναγωνίζεται στη βλακεία τον Ραν Ταν Πλαν και τον Τζοε να συναγωνίζεται σε νεύρα τον Μάικ Τάισον) και φυσικά, ποτέ, κανείς και για κανέναν λόγο δεν πεθαίνει. Λογικά ένα τέτοιο κόμικ θα μου έδινε στα νεύρα… όμως.

Όμως και αυτή η δουλειά του Goscinny (γιατί ας μην κρυβόμαστε, η μαγεία ξεκινάει όταν μπαίνει στην εξίσωση ο ιδιοφυής Γάλλος με το μαγικό άγγιγμα) έχει εκείνη την αύρα του ανάλαφρου που ανήκει σε όλους. Χωρίς να ευτελίζει ποτέ το χιούμορ του, με δεύτερους χαρακτήρες που κλέβουν την παράσταση, με σκηνές στημένες από τις σλάπστικ εποχές του βωβού κινηματογράφου, με την πετυχημένη -έστω και ως παρωδία- απεικόνιση της Άγριας Δύσης, το «Λούκυ Λουκ» σε αιχμαλωτίζει με περισσότερους από έναν τρόπους.
 

Όλη η βλακεία μαζεμένη σε μία εικόνα

Οι περιπέτειες του Λούκυ Λουκ έχουν μεταφραστεί σε αμέτρητες γλώσσες (οκ, Peslac, μετριούνται αλλά βαριέμαι να ψάξω τη σχετική πληροφορία). Η πασίγνωστη φιγούρα του με τη φάτσα α λα Λαυρέντης Μαχαιρίτσας (“βαριέμαι αφόρητα αλλά κάποιος πρέπει να κάνει αυτή τη δουλειά”) και το τσιγάρο που κρέμεται νωχελικά από τα χείλη, έμελλε να συνοδέψει γενιές και γενιές… Ευρωπαίων. Στην Αμέρικα, ο Λούκυ αναγκάστηκε να πετάξει το τσιγάρο και να βάλει στο στόμα του ένα κομμάτι στάρι – yeah, ζήτω η πολιτική ορθότητα.

Αν μετράω καλά έχουν εκδοθεί 78 αυτόνομα άλμπουμ με ιστορίες του Λούκυ και νομίζω πως όλα πλην ενός έχουν κυκλοφορήσει και στην Ελλάδα. Οι κινηματογραφικές μεταφορές που έχουν επιφυλαχθεί στον δημοφιλή ήρωα είναι λίαν επιεικώς απαράδεκτες και ακόμα περιμένουμε εκείνη που θα συλλάβει το πνεύμα του κόμικ.

Δεν μπορεί να χωρέσει σε ένα άρθρο το μεγαλείο και η σημαντικότητα ενός κόμικ σαν το “Λούκυ Λουκ”. Ούτε καν τα δυσθεώρητα νούμερα πωλήσεων του. Το ονοματεπώνυμο αυτό θα πάρει από το χέρι την ιστορία της τέχνης και θα μνημονεύεται από τα εγγόνια των εγγόνων μας. Και όλοι θα αναρωτιούνται πώς αυτή η ψηλόλιγνη φιγούρα με το ανέμελο στιλ κατάφερε να γίνει μέρος της ζωής αμέτρητων ανθρώπων — αυτοί ναι, όντως δεν μετριούνται.