KILROY IS HERE [ JOE PRUETT, VARIOUS ]

[Θρηνωδός]

Έχετε πέσει ποτέ πάνω σε αντίτυπα του Negative Burn της Caliber Press; Αν ναι πείτε κανένα info γιατί φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα ανθολογία. Αφενός γιατί ξεκίνησε δημοσιεύοντας το Kilroy is Here αφετέρου γιατί πέρασαν από αυτό κάτι Moore, κάτι Russell, κάτι Burden, κάτι Gibbons και δεν συμμαζεύεται.

 

Πρώτη μούρη στο issue #1 o Kilroy

 

Πλάκα έχει, πριν απ'όλα να δούμε από που βγαίνει αυτός ο σαχλός τίτλος. Γιατί αν ήταν standalone θα μας χτύπαγε κάπως, αλλά είναι παράφραση μιας της γνωστής φράσης "Kilroy was here" (wiki). Η φράση έγινε γνωστή στην Αμερικανική ποπ κουλτούρα από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο όπου και συνδέθηκε με τον Αμερικανικό στρατό που πήρε μέρος σε ευρωπαϊκές επιχειρήσεις. Μαζί με την φράση υπήρχε και doodle ενός τύπου που κρύβεται πίσω από έναν τοίχο και το μόνο που φαίνεται είναι η μεγάλη του μύτη, το καραφλό κεφάλι και τα χέρια του. Το σκίτσο αυτό εμφανιζόταν σαν γκράφιτι σε διάφορα σημεία (υποθέτω σε τοποθεσίες που είχε περάσει ο στρατός) και μετά τη λήξη του πολέμου έγινε κάτι σαν εθνικό αστείο. Για 5-6 χρόνια μέχρι τις αρχές του '50 ήταν μόδα και το σκιτσάρανε παντού, αλλά μετά πέθανε. Μέχρι και σήμερα εμφανίζεται σε άκυρες φάσεις πάνω σε τραίνα, σε σχολεία, σε τοίχους κλπ. Αν και δεν γνωρίζουμε ποιος το πρώτο-έκανε, σίγουρα είχε εμπνευστεί από το αντίστοιχο "Foo was here" των Αυστραλών από τον πρώτο παγκόσμιο και τον Mr Chad των Άγγλων. 

 

Ο Αυστραλός Foo, ο Άγγλος Chad, ο Αμερικάνος Kilroy. Ίδιο πρόσωπο, άλλα ονόματα και διαφορετικές ιστορίες

 

Αμερικάνος στρατιώτης αφήνει τον Kilroy σε κάποιο πεδίο μάχης, ενώ ο Kilroy διακοσμεί και την πρόσοψη ενός πολεμικού αεροπλάνου

 

Από κει λοιπόν πήρε τον τίτλο το κόμικ και ο παραλληλισμός του είναι πολύ συγκεκριμένος. Ποιος είναι ο Kilroy; Κανείς δεν ξέρει. Είναι άνθρωπος; Με δυσκολία. Έχει ανθρώπινη μορφή αλλά μπορεί να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται κατά το δοκούν, με μόνο του σημάδι ένα γκράφιτι στους τοίχους που γράφει "Kilroy is here". Και εδώ τελειώνει ο παραλληλισμός με το doodle, αφού το μόνο κοινό που έχουν είναι ότι ήταν εκεί σε διάφορες συγκρούσεις και διαμάχες μικρής ή μεγάλης κλίμακας. Γιατί ο Kilroy είναι καταραμένος από την ίδια την κόλαση να ακούει τον ανθρώπινο πόνο, τα κλάματα των βασανιστηρίων και τις κραυγές κάθε θύματος στα χέρια του θύτη του. Όπου νιώσει αδικία πηγαίνει, αφού του έχει ανατεθεί μια ανίερη αποστολή απόδοσης αρρωστημένης δικαιοσύνης. Αρρωστημένη γιατί ο μόνος τρόπος να κατευνάσει την δίψα του για τιμωρία, είναι να απορροφά την ψυχή των θυτών με τον πιο αποκρουστικό τρόπο, αφήνοντας πίσω ένα καιόμενο κουφάρι.

 

Τα εξώφυλλα των 5 πρώτων τευχών της Caliber

 

Ο Kilroy είναι καταδικασμένος να περπατά στη γη  και να βιώνει την ανθρώπινη θηριωδία καθημερινά. Ήταν εκεί στην σφαγή της πλατείας Tiananmen στις 4 Ιουνίου του 1989. Ήταν εκεί στον Αμερικανικό εμφύλιο και τα φρικτά εγκλήματα κατά των μαύρων. Ήταν εκεί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τα μαύρα χρόνια του Ναζισμού. Ήταν εκεί στον πόλεμο της Βοσνίας το 1992. Ήταν εκεί στον βιασμό μιας αθώας γυναίκας ή μιας παιδικής ψυχής. Ήταν εκεί στην ληστεία και δολοφονία εκείνου του ανύποπτου γεράκου. Ήταν εκεί στο νεκροκρέβατο του εφήβου που εκδικητικά κόλλησε όλους τους ερωτικούς συντρόφους AIDS. Ήταν εκεί όταν το παιδάκι πέθανε από το ξύλο των γονιών του. Ήταν εκεί όταν ο ανώμαλος βίαζε και βασάνιζε μέχρι θανάτου τις γάτες του. Ήταν εκεί σε κάθε σιχαμένο έγκλημα για να κοιτάξει στα μάτια το κτήνος που το διέπραξε και να τον κάνει να νιώσει άπειρες φορές πιο έντονα τον πόνο που προξένησε, μέχρι η ψυχή του να σπάσει σε χίλια κομμάτια και να περάσει στα χέρια του. Ο Kilroy είναι εκεί. Από τους πιο σκληρούς τιμωρούς που έχετε γνωρίσει. 

 

Τα επόμενα 5 (και τελευταία)

 

Η πρώτη ιστορία "Kilroy Is Here: Tiananmen Square" συμπεριλήφθηκε στο Negative Burn #1 τον Ιούλιο του 1993, ενώ μέχρι το 1996 ο Pruett σε συνεργασία με διάφορους σκιτσογράφους, μερικοί εκ των οποίων οι Ken Meyer Jr (που σκίτσαρε τις περισσότερες μικρές ιστορίες), Mike Perkins, Brian Bolland, Tim Bradstreet, Guy Burwell, Michael Gaydos, κυκλοφόρησε 18 ιστορίες - 2 μεγάλες και 16 μικρές πεντασέλιδες - δεκασέλιδες. Το 1994 η σειρά απέκτησε δικό της run εκτός Negative Burn με τον τίτλο Kilroy Is Here από την Caliber Comics, κυκλοφορώντας 10 τεύχη μέχρι το 1996 που σταμάτησε. Δέκα χρόνια μετά, το 2006, η Desperado Publishing (imprint της Image) θα κυκλοφορήσει ένα tpb με όλο το υλικό του Kilroy, το οποίο έχω στα χέρια μου και απ'ότι είδα στο νετ βρίσκεται ακόμα σχετικά εύκολα. 

 

Δύο ενδεικτικά σκίτσα του Meyer για το "Kilroy Is Here" από το λήμμα του στην Lambiek Comiclopedia

 

Όλο το κόμικ είναι Α/Μ ανεξαρτήτως σχεδιαστή, ενώ εγώ ξεχώρισα από τα περίπου δέκα διαφορετικά στιλ αυτό του Ken Meyer Jr. Ήταν το πιο ατμοσφαιρικό και σκοτεινό, η καλύτερη επιλογή για την θεματολογία του κόμικ. Είναι προφανώς υπερφυσικό αλλά δεν εστιάζει σε αυτό, εκτός από τις στιγμές που ο Kilroy "εξασκεί" την ιδιότητα του. Με εξαίρεση μία short story που εμφανίζονται 2 Άγγελοι και ένας δαίμονας που τον καταδιώκουν, όλες οι άλλες είναι βασισμένες σε πραγματικά ιστορικά γεγονότα ή σε καταστάσεις που σίγουρα έχουν συμβεί και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν. Κοινός παράγοντας οι βασανισμένες ψυχές των θυμάτων, χαρακτηριστικό που κάνει το κόμικ εξαιρετικά βίαιο και σκληρό. Προφανέστατα ακατάλληλο για παιδιά, ίσως και για αρκετούς ευαίσθητους μεγάλους. Δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο του horror comic ενώ περιγράφει μια μοντέρνα συμπαντική νομοτέλεια των ύβρις - άτη - νέμεσις - τίσις. 

 

Εξώφυλλο και οπισθόφυλλο της collected paperback έκδοσης, όπου έχουν κάνει ένα ερασιτεχνικό λάθος γράφοντας "catharasis" αντί για catharsis

[zade]

Τελικά όμως δεν είναι καλό κόμικ. Δηλαδή θυμάμαι όταν το διάβαζα, πέραν του ας πούμε σοκαριστικού περιεχομένου δεν είχε τίποτα άλλο αξιομνημόνευτο. Δεν μου είχε μείνει τίποτα άλλο, παρά μια άισθηση ότι είναι ένας λίγο πιο βίαιος ghost rider που απλώς λόγω πολύ οδυνηρής θεματολογίας δεν θα κατόρθωνε ποτέ να βρεθεί σε ένα κόμικ της Μάρβελ .

 

Δεν θα έλεγα ότι αξίζει, ή τουλάχιστον δεν είναι αρκετά καλό ή διαφορετικό από όλα όσα έχουμε ξαναδεί πολλές φορές ώστε να αξίζει να το θυμόμαστε. Είναι ένα κόμικ που το διαβάζεις και μετά από δύο άντε τρεις ωρίτσες το ξεχνάς.