CAIN [ RICARDO BARREIRO - EDUARDO RISSO ]

[GeoTrou]

 

Το Cain είναι κόμικ των Αργεντινών Ricardo Barreiro (σενάριο) και Eduardo Risso (σχέδιο), που κυκλοφόρησε το 1988 από την Ediciones de la Urraca. Στ’ αγγλικά μεταφράστηκε από την σλοβένικη (!) εταιρεία Strip Art Features, μόλις το 2003. Είναι κατά βάση ένα δυστοπικό κόμικ δράσης, με διάσπαρτα sci-fi στοιχεία και έντονο κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό.

Μπουένος Άιρες, κάπου στη δεκαετία του 2000. Τρεις ρακοσυλλέκτες στα εξαθλιωμένα περίχωρα της πόλης βλέπουν ένα αεροπλάνο να ρίχνει προμήθειες από ψηλά. Ανοίγοντας ένα από τα κουτιά, αντικρίζουν δύο μωρά, ένα ζωντανό κι ένα νεκρό. Κι έτσι αρχίζει η οδύσσεια του μικρού Κάιν. Μια ιστορία εκδίκησης, με φυλακές ανηλίκων, συμμορίες σε σκουπιδότοπους και συνωμοσίες πλουσίων.

 

Το σενάριο είναι λιτό, με αρκετή ωμότητα και γρήγορη ροή. Αυτό που μ’ εξίταρε κυρίως είναι η αδιάκοπη κριτική σε διάφορες πτυχές της σύγχρονης πραγματικότητας: από τον φανατισμό του ποδοσφαίρου έως την παραπληροφόρηση της τηλεόρασης και την υπερκατανάλωση, λίγα αφήνει ανέπαφα ο Barreiro. Όσον αφορά το σχέδιο, τα πράγματα είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Μιας και είναι μια από τις πρώιμες δουλειές του Risso, το σχέδιό του δεν έχει αποκρυσταλλωθεί ακόμα στο γνώριμο στυλ του και μάλιστα στις πρώτες σελίδες είναι εμφανέστατη η διαφορά από το σήμερα. Όσο προχωράει, το σχέδιο βελτιώνεται, αλλά ταυτόχρονα φέρνει όλο και πιο πολύ σε Moebius. Όχι πως είναι κακό αυτό, αλλά θα ήθελα να δω κάτι πιο κοντά στη δική του τεχνοτροπία. Στο σύνολο, ένα αναπάντεχα καλό κόμικ, που αξίζει να διαβαστεί ξανά και ξανά. Βαθμολογία: 8,8/10

[DaDiRa]

Ακόμα ένα που μου άρεσε. Το θεωρώ πιο ευχάριστο στην ανάγνωση (το μέτρο σύγκρισης είναι το Custer ) και αρκετά πιο "κινηματογραφικό" - αυτό φαίνεται κυρίως στο κλείσιμο, πιστεύω, που μου θύμισε παλιά ταινία δράσης. Όντως έχει πολύ γρήγορο ρυθμό, αφού καλύπτει σε 90 σελίδες τη ζωή του Cain ουσιαστικά από τη γέννησή του. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα να διαβάσω περισσότερα για τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτό το δυστοπικό μέλλον, αλλά τελικά εξηγείται πλαγίως και σύντομα τι συνέβη. Όχι πως με χάλασε αυτό, απλώς δεν είχα ιδέα πως αναφέρεται σε μια προσωπική ιστορία. Τα μηνύματα και εδώ έντονα, που έχω πει πως γενικά με αφήνουν αδιάφορο ή στην χειρότερη με κουράζουν*. Προφανώς εκείνη την εποχή κάποια πράγματα δεν ήταν τόσο κλισέ να τα επισημαίνεις και να τα σχολιάζεις, οπότε πάω πάσο. Η ιστορία, λοιπόν, νομίζω πως είναι καλύτερα να διαβαστεί μονομιάς ή έστω με μικρά κενά. Εγώ που το έσπασα σε κομμάτια (περίπου με την αρίθμηση του σχεδιαστή) ομολογώ πως δεν το απόλαυσα όσο θα μπορούσα.

Για το σχέδιο δεν έχω να πω κάτι καινούριο. Έχω πει ότι δεν με τρελαίνει και πολύ, αλλά από 'κει και πέρα ήταν μια χαρά. Πάλι εντόπισα συγκεκριμένα πάνελ που μου άρεσαν αρκετά παραπάνω από τα υπόλοιπα. Το θεωρώ συνολικά καλό, παρ' όλ' αυτά*.

Επίσης δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα τι έγινε στον επίλογο της τελευταίας σελίδας. Βαθμούς δεν βάζω, αλλά επειδή γράφω ασάφειες να πω ότι θα το τοποθετούσα μεταξύ 7.5-8.5, ανάλογα με το πόσο θα λάμβανα υπόψη μου την εποχή του και *προσωπικές μου παραξενιές.

Επεξεργασία Φεβρουαρίου 22, 2017 από ΔαΔηΡάθυμος