Μετάβαση στο περιεχόμενο

Συνέντευξη του Edika [ Marie-Madeleine Rigopoulos, Γαλέρα #7, 05/04/2006 ]


DJO

Προτεινόμενες Καταχωρήσεις


  • Member ID:  556
  • Group:  Veterans
  • Topic Count:  1537
  • Content Count:  22474
  • Reputation:   120955
  • Achievement Points:  22479
  • Days Won:  791
  • With Us For:  6317 Days
  • Status:  Offline
  • Last Seen:  

Συνέντευξη του Edika

 

«Μόνος µου φόβος είναι µήπως και αντιγράψω τον εαυτό µου!»

 

Ντροπαλός ξεντροπαλός, µια χαρά παρουσιάζει ο σκιτσογράφος

τα πρόσωπά του και τις καρικατούρες τους – δηλαδή το έργο του.

 

επιμέλεια Marie-Madeleine Rigopoulos

 

Κάθοµαι σ’ ένα καφενείο και γελάω µόνη µου! Περιµένω τον Edika! Έχω ραντεβού µε τον Edika!!!! Ααααααχ! Μου φαίνεται τελείως σουρεαλιστικό…

Πώς όµως να τον αναγνωρίσω; Είναι άραγε εδώ; Μπα, θα τον είχα καταλάβει. Ένας τέτοιος τύπος δεν θα περνάει απαρατήρητος. Αυτό σκέφτηκα σαν ανόητο και γεµάτο προκαταλήψεις πλάσµα που είµαι. Αποτέλεσµα; Άφησα να περάσει από µπροστά µου χωρίς να του ρίξω ούτε µια µατιά, τον άνθρωπο που εδώ και 20 χρόνια µε κάνει και γελάω όσο κανένας! Ξαφνικά, µια ευγενική και ντροπαλή φωνή ρωτάει τον µπάρµαν: «Ξέρετε µήπως την Marie-Madeleine;». Γυρίζω και βλέπω έκπληκτη έναν… καθηγητή πανεπιστηµίου! Κλασικό στήσιµο, γυαλάκια, ευγενική φυσιογνωµία… Μπροστά µου στέκεται ο Edouard Caralis! Είναι ντροπαλός, εσωστρεφής και προπαντός έχει ένα προτέρηµα που µοιράζονται µόνο οι µεγάλοι δηµιουργοί: µια συγκινητική ανασφάλεια. Κουβέντα στην κουβέντα όµως, πίσω από τον Edouard, ο Edika θα µου κάνει την τεράστια τιµή να «ξεµυτίσει».

 

post-556-1301967478919_thumb.jpg

 

-Τελικά, δεν έχετε καθόλου χοντρή µύτη! Εγώ περίµενα να δω έναν τύπο µε χοντρή µύτη!

-Όχι, έχω µέτρια µύτη… Αλλά σε γενικές γραµµές, ξέρω πως µοιάζω µε τους ήρωές µου, κάτι στη γενικότερη όψη. Αν κοιτάξει κανείς καλά, οι περισσότεροι δηµιουργοί µοιάζουν µε τους ήρωές τους. Είναι πολύ αστείο.

 

-Αµφιπροσωπεία;

-Ναι! Ακριβώς. Προβάλλουµε αυτό που είµαστε. Μπορεί να είναι υπό µορφή καρικατούρας, αλλά πάντα µε µεγάλη δόση αλήθειας.

 

-Η αλήθεια είναι πως είστε µια ολόκληρη οικογένεια σκιτσογράφων! Ο αδερφός σας, ο Paul Carali, ο ανηψιός σας, ο Oliver Ka, που είναι σεναριογράφος…

-Και η Melanie (Melaka), η κόρη του αδερφού µου, είναι δηµιουργός κόµικς.

 

-Μη µου πείτε πως είναι τυχαίο αυτό! Είναι πολύ περίεργο.

-Ναι, δεν ξέρω, ίσως είναι στα γονίδια. Ο πατέρας µου προπονούσε αθλητές, αυτό κατά κάποιον τρόπο είναι τέχνη. Εγώ ήµουν η απογοήτευση του πατέρα µου γιατί παρέµεινα κοκαλιάρης, ενώ ήθελε να µοιάσω στους αθλητές που είχε στο γυµναστήριό του, στο Κάιρο.

 

-Αχ! Τώρα καταλαβαίνω καλύτερα την «ενδιαφέρουσα» προσέγγιση του σώµατος που έχετε στα σκίτσα σας!

-Α, ναι. Πιθανότατο.

 

-Φύγατε από την Αίγυπτο όταν ήσασταν 19 χρονών και ζήσατε 15 χρόνια στο Λίβανο, όπου δουλέψατε σε διαφηµιστική εταιρεία. Γιατί αποφασίσατε να δουλέψετε σ’ αυτόν τον τοµέα;

-Δεν το αποφάσισα, ήρθε µόνο του. Μ’ ενδιέφερε ό,τι είχε σχέση µε δηµιουργία, νέες ιδέες. Όµως τότε, δεν υπήρχαν πολλές άκρες για σχέδιο.

 

-Σπουδάσατε γραφικές τέχνες;

-Όοοοχι! Καθόλου σπουδές! Niente! Niente! Τίποτα απολύτως (γέλιο). Είχα ένα φίλο που ήξερε ότι ζωγραφίζω και µε προσέλαβε. Είχα προσπαθήσει να κάνω µερικά κόµικς τότε, χωρίς αποτέλεσµα. Τώρα, θα παινέψω το σπίτι µου: µου είπαν πως ήµουν πολύ µπροστά για την εποχή µου. Στο περιοδικό στο οποίο τα πρότεινα, κατάλαβαν το χιούµορ αλλά πίστευαν πως δεν θα έπιανε στο Λίβανο.

 

-Ζωγραφίζατε τους ίδιους ήρωες που κάνετε και σήµερα;

-Όχι, ήταν ένας τύπος που δεν είχε χοντρή µύτη, είχε µακρόστενο πρόσωπο και µυτερό κρανίο, ήταν λίγο περίεργος. Βασικά, συνέβη το εξής: Ο Paul, ο αδερφός µου, είχε φύγει για τη Γαλλία πριν από µένα. Αλληλογραφούσαµε κατά 90% µε σκίτσα! Μου έστελνε σχεδιάκια, του απαντούσα και εγώ, το διασκεδάζαµε πολύ. Όταν ήρθα στη Γαλλία, δεν ήξερα τι να κάνω και ο αδερφός µου µε έστειλε στο περιοδικό «Vaillant». Εκεί ξεκίνησα ζωγραφίζοντας διάφορα παιχνίδια και γρίφους για παιδιά…

 

-Πώς έγινε η συνάντησή σας µε τον Gotlib στο περιοδικό “Fluide Glacial”;

-Ήταν υπέροχο. Την πρώτη φορά, έκανα το χρώµα ενός άλµπουµ του, χωρίς να τον συναντήσω και εν συνεχεία έκανα µια-δυο σελίδες και τις έδωσα στον Jacques Diamant,* ο οποίος µε φώναξε ξανά για να µου πει ότι ο Gotlib επιθυµούσε να µάθει αν θα µε πείραζε να αφαιρέσω ένα από τα τετραγωνάκια της ιστορίας. Εγώ φυσικά του είπα: «Κανένα πρόβληµα! Κάντε ό,τι θέλετε, φτάνει να εκδοθεί!». Εκείνη τη στιγµή εµφανίστηκε ο Gotlib. Δεν πίστευα τα µάτια µου, ήταν κάτι το απίστευτο να τον έχω εκεί µπροστά µου! Πρόκειται για ευφυέστατο άνθρωπο, µε εκπληκτικό χιούµορ.

 

-Οι δηµιουργοί κόµικς, όταν είναι µεταξύ τους τι συζητάνε; Όχι κόµικς φαντάζοµαι!

-Όχι! Συνήθως οι περισσότερες συζητήσεις καταλήγουν στις γυναίκες! Δεν ξέρω γιατί...

 

-Τα θέµατα στα σκίτσα σας, τα βρίσκετε παρατηρώντας τους άλλους;

-Όχι, καθόλου! Αν συµβαίνει κάτι τέτοιο, είναι τελείως ασυνείδητο. Απλώς, όταν κάτι µου φαίνεται πολύ αστείο, είµαι πεπεισµένος ότι αφορά πολύ κόσµο. Όταν µου ’ρχεται µια ιδέα, γρήγορα γίνεται εµµονή! Πρέπει οπωσδήποτε να τη βάλω κάπου! Αποτέλεσµα: αντί να χτίσω µια θεµατολογία µε αρχή, µέση και τέλος, χτίζω όλο το στόρι γύρω από το στιγµιότυπο που µου φαίνεται αστείο και απαραίτητο! Ο µόνος µου φόβος όταν κάθοµαι µπροστά σε µια λευκή κόλλα χαρτί, είναι µην τυχόν και κάποιος έχει ήδη βρει αυτή την ιδέα, µήπως µάλιστα την έχω βρει εγώ ο ίδιος!

 

-Εσείς;

-Ναι, ναι! Φυσικά!

 

-Φοβόσαστε µην τυχόν και πλαστογραφήσετε τον εαυτό σας;

-Ακριβώς! Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να πλαστογραφεί κανείς τον εαυτό του, είναι η αρχή του τέλους. Γι’ αυτό και εγώ, παίρνω τα παλιά µου άλµπουµ για να δω αν έχω ξανακάνει το ίδιο πράγµα. Αλλά δεν συµβαίνει σχεδόν ποτέ. Βέβαια, µου έρχονται πιο εύκολα ιδέες όταν εµπνέοµαι από τις ειδήσεις, τα διάφορα νέα, αλλά ζωγραφίζω µόνο για πλάκα, δεν φιλοδοξώ να περάσω κανένα µήνυµα…

 

-Μόνο για πλάκα; Ή µήπως γιατί -όπως λέει κι ο Schuiten- έχετε ανάγκη να δηµιουργήσετε µια άλλη διάσταση µε µελάνι και χαρτί για να αποφύγετε τούτη;

-Όχι, όχι, δεν έχω τέτοιες ανησυχίες. Εγώ επηρεάστηκα πάρα πολύ από το παράλογο χιούµορ του Jerry Lewis την εποχή που έκανε ακόµα ασπρόµαυρες ταινίες. Όταν ήρθα στη Γαλλία, ο Gotlib αντιπροσώπευσε για µένα µια πόρτα διάπλατα ανοιχτή προς την ελευθερία. Στην Ευρώπη ανακάλυψα πως ο κόσµος λατρεύει το απρόσµενο, ότι βγαίνει από τα γνωστά µονοπάτια. Αυτή η νοοτροπία ταιριάζει απόλυτα µε την ψυχοσύνθεσή µου. Πάντα θέλω να ξαφνιάζω µέσα από το κοντράστ, µε το σκίτσο αλλά και µε το κείµενο, κάτι που να µην ακολουθεί την εξέλιξη της πλοκής. Πάντα έρχεται µια στιγµή όπου σκέφτοµαι πως µπορεί ο αναγνώστης να βαρεθεί, γιατί εγώ ο ίδιος βαριέµαι… Πάντα προσπαθώ να µαντέψω τι θα σκέφτεται ο αναγνώστης. Στην ουσία θέλω να φανώ πιο έξυπνος απ’ ότι είµαι, αλλά δυστυχώς δεν το πετυχαίνω πάντα!

 

-Προσπαθήσατε ποτέ ν’ αλλάξετε στυλ; Ήρωες;

-Ναι, το έχω κάνει. Έχω ζωγραφίσει επιστηµονική φαντασία, µε ήρωες που δεν έχουν χοντρές µύτες. Αλλά µ’ αυτά, το ψωµάκι δεν βγαίνει!

 

-Γιατί; Το ψωµάκι βγαίνει µε τη µύτη;

-Όχι, µε την ευκολία της καρικατούρας. Εγώ εκµεταλλεύοµαι αυτή την ευκολία, αλλά δεν παύει να είναι και το στυλ που µου ταιριάζει περισσότερο, εκείνο που µου επιτρέπει να δώσω εκφράσεις που δεν θα µπορούσα να αποδώσω µε κλασικά σκίτσα.

 

-Σε σχέση µε τους υπόλοιπους δηµιουργούς, το κείµενο παίρνει πολύ µεγάλη διάσταση στα άλµπουµ σας…

-Και φανταστείτε ότι δεν γράφω όσα θα ήθελα!

 

-Έχετε τον ίδιο ενθουσιασµό που είχατε και στην αρχή της καριέρας σας;

-Ενθουσιασµό, ναι, πάντα, απλώς είναι γεγονός ότι έχω λιγότερο την τάση να δηµιουργώ ακραία σενάρια όπως το έκανα στα νιάτα µου. Όταν είσαι νέος, έχεις µια δόση τρέλας!

 

-Είσαστε καταδικασµένος να γίνετε σοφός;

-Πολύ φοβάµαι πως ναι.

 

-Τέλος, πείτε µου: ποια είναι η χειρότερη γαλέρα στην οποία επιβιβαστήκατε ποτέ;

-Μα, αυτό είναι πολύ προσωπική ερώτηση… (παύση). Πάντως µια από τις χειρότερες, είναι οι εκθέσεις: µικρός, ήµουν αρρωστηµένα ντροπαλός και στο σχολείο ήταν για µένα κόλαση να σηκωθώ στον πίνακα. Κρυβόµουν πίσω από τους άλλους µαθητές.

 

-Δηλαδή το πιο οδυνηρό πράγµα για σας είναι η ντροπαλότητά σας;

-Αχ! Διαλύει πολλά πράγµατα. Τώρα είµαι λίγο καλύτερα, το έχω κάπως ξεπεράσει.

 

-Έχετε την εντύπωση πως χάσατε ευκαιρίες να επικοινωνήσετε µε τους συνανθρώπους σας εξαιτίας αυτού;

-Ναι, λιγάκι… προπαντός µε τις γυναίκες… Όταν µιλάω σε µια γυναίκα, έχω πάντα την εντύπωση πως κάπου υπάρχει µια παγίδα… περίεργο δεν είναι, ε;

 

 

*Ο Jacques Diamant ίδρυσε το “Fluide Glacial” µαζί µε τον Gotlib, το 1975.

 

Σύνδεσμος για σχολιασμό
Μοιραστείτε με άλλους ιστότοπους

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Επισκέπτης
Απάντηση σε αυτό το θέμα ...

×   Έχετε επικολλήσει περιεχόμενο με μορφοποίηση.   Κατάργηση μορφοποίησης

  Επιτρέπονται μόνο 75 emoticons maximum.

×   Ο σύνδεσμός σας έχει ενσωματωθεί αυτόματα.   Εμφάνιση ως σύνδεσμος

×   Το προηγούμενο περιεχόμενό σας έχει αποκατασταθεί.   Διαγραφή εκδότη

×   Δεν μπορείτε να επικολλήσετε εικόνες απευθείας. Ανεβάστε ή εισάγετε εικόνες από URL

×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.