Το όμορφο ταξίδι μιας ευχής… [?, Τα Νέα, 13/3/2011 ]

[erma jaguar]

Μόλις είχε παραλάβει μια καινούρια συλλογή από παλιά περιοδικά. Από μικρός ήταν μανιώδης συλλέκτης. Του άρεσε να κοιτάζει τις εικόνες, να διαβάζει τις λεζάντες, να ταξιδεύει στο μαγικό κόσμο των κόμικς και τον άγνωστο των κοσμικών – σήμερα τους λέμε σόου μπιζ.

Θυμάται, στο φτωχικό του σπίτι ζούσε ο ίδιος με τους γονείς του, τις δύο αδερφές και τη γιαγιά, που τους είχε ακολουθήσει, όταν αποφάσισαν στα τέλη του ’60 μα αφήσουν τη μικρή επαρχιακή πόλη του νομού Ηλείας και να ανέβουν στην πρωτεύουσα, αφού εκεί μπορούσαν να βρουν καλύτερες δουλειές από τα χωράφια ή τον παραδοσιακό φούρνο του πατέρα.

Ο ίδιος έκανε μικροδουλειές για να βγάζει ένα χαρτζιλίκι, που το ξόδευε με πάθος για να αγοράζει περιοδικά. Τα κρατούσε σε ένα χαρτόκουτο και δε χόρταινε να τα διαβάζει. Με τους φίλους του συνέχεια μαζεύονταν και διάβαζαν τις περιπέτειες του Ταρζάν, τις μάχες του Μικρού ήρωα, τους έρωτες των αστέρων του θεάτρου και του κινηματογράφου και ταξίδευαν με τη σκέψη τους σε κόσμους φανταστικούς ή μη.

Το χαρτόκουτο γέμιζε, δίπλα του μπήκε και άλλο και λίγο πιο μετά και άλλο. Το σπίτι, όμως, ήταν μικρό, ο χώρος περιορισμένος και η κατανόηση της μάνας, σε αυτή την πολυέξοδη για την εποχή συνήθεια, απούσα. Άλλωστε, καμιά μάνα δεν κατάλαβε ποτέ γιατί ένας γιος μάζευε κόμικς, δίσκους κλπ. Αυτή η αρρώστια είναι διαχρονική και ανίατη.

Ο μικρός –έφηβος πια – επέστρεψε στο σπίτι και βρήκε τη γωνιά με τις κούτες άδεια. Η μάνα τις είχε πετάξει για να μην πιάνουν χώρο. Το συναίσθημα βαρύ. Ο Γιώργος Θαλάσσης στα σκουπίδια! Ο Γκαούρ Ταρζάν το ίδιο. Η Αλίκη, ο Δεληκάρης και ο Δομάζος, ο Τζον Γουέην….τους πήρε όλους το σκουπιδιάρικο.

Η αγάπη του για τα περιοδικά δεν σταμάτησε ποτέ. Συνέχισε να συλλέγει, να κρατάει αρχείο με φωτογραφίες, να ψάχνει για παλιά βιβλία. Η Κυριακή του ήταν αφιερωμένη στη βόλτα στα παλαιοπωλεία στο Μοναστηράκι, όπου χανόταν με τις ώρες αναζητώντας του χαμένους του ήρωες.

Τα χρόνια περνούσαν, η ζωή δεν τα έφερε πολύ εύκολα. Οικονομικές δυσκολίες, χρόνια ανεργία, προβλήματα, πίεση, άγχος. Ακόμα και τότε, όμως, ποτέ δε σταμάτησε, σε κάθε ευκαιρία να κάνει μια βόλτα, έστω για να ξεγελάσει τον εαυτό του ότι είναι ακόμα ενεργός.

Σε μια από αυτές τις βόλτες γνώρισε κάποιο συλλέκτη. Έπιασαν την κουβέντα και μιλούσαν για ώρα για τα εκατοντάδες τεύχη περιοδικών που είχε ο καθένας στοιβαγμένα και ταξινομημένα σε ειδικούς χώρους στο σπίτι τους. Η συζήτηση έφτασε σε ένα σπάνιο τεύχος κόμικ που ο συλλέκτης έψαχνε μανιωδώς και ήταν διατεθειμένος να πληρώσει ένα αρκετά σεβαστό ποσό για να το αποκτήσει.

Το τεύχος αυτό βρισκόταν στη συλλογή του. Η οικονομική στενότητα που περνούσε εκείνη την εποχή δεν του επέτρεψε να σκεφτεί συναισθηματικά. Τον προσκάλεσε σπίτι του με σκοπό να του το πουλήσει. Ο συλλέκτης πήγε και έμεινε άφωνος με τον πλούτο των περιοδικών που αντίκρισε. Μπροστά του υπήρχε ένας θησαυρός εκδόσεων που ακόμα και ο ίδιος δεν ήταν σίγουρος ότι υπήρχαν.

Άρχισε να ψάχνει και να βάζει στην άκρη διάφορα περιοδικά. Έπειτα από ώρα, είχε ξεχωρίσει περίπου 15 κομμάτια. Ζήτησε να τα αγοράσει. Ο ιδιοκτήτης τους αιφνιδιάστηκε. Δεν περίμενε ότι ο ίδιος είχε στην κατοχή του τόσα χρήματα να κάθονται.

Δέχθηκε να το συζητήσει. Ύστερα από λίγη ώρα διαπραγμάτευσης, ο συλλέκτης έφυγε έχοντας πλέον στην ιδιοκτησία του δέκα από αυτά τα τεύχη, τα οποία, ωστόσο, τα είχε αγοράσει με ένα σημαντικό ποσό.

Κλείνοντας το πορτάκι της αποθήκης που φυλούσε τα περιοδικά του, έμεινε με ένα περίεργο συναίσθημα. Δεν του ήταν εύκολο να εμπορευτεί την αγάπη του, ωστόσο, είχε ανάγκη τα χρήματα και είδε πως μπορεί να βγάλει αρκετά.

Αποφάσισε να το δοκιμάσει. Άλλωστε, είχε περάσει κατά πολύ τα 50 πια, και ήταν σίγουρος πως, όταν μετά από χρόνια κλείσει τα μάτια του, όλα αυτά θα μείνουν είτε να σαπίσουν ή ακόμα χειρότερα, θα βρεθούν σε κάποιο σκουπιδότοπο και δεν θα το άντεχε για δεύτερη φορά. Τα παιδιά του δεν έδειχναν κανένα ενδιαφέρον γι’ αυτά κι έτσι τα περιοδικά του ήταν καταδικασμένα.

Στα επόμενα χρόνια κατάφερε να βγάλει αρκετά χρήματα αγοράζοντας και πουλώντας παλιά περιοδικά και βιβλία. Μετά τον αρχικό συναισθηματικό προβληματισμό κατάλαβε πως όλα αποτελούν μέρος ενός κύκλου, αφού πολλά από τα τεύχη που πωλούσε, αργότερα επέστρεφαν στον ίδιο, συνήθως με μικρότερο κόστος από ο,τι αργότερα τα μεταπωλούσε. Με αυτό τον τρόπο και δεν αποχωριζόταν την αγαπημένη του συνήθεια και εξοικονομούσε αρκετά χρήματα.

Η οικονομική κρίση, ωστόσο, δεν άφησε ανεπηρέαστη και αυτή τη δραστηριότητα. Οι προτεραιότητες άλλαξαν κι έτσι οι συλλέκτες, χωρίς να εξαφανιστούν, αραίωσαν σημαντικά. Όταν κάποια στιγμή ένας από αυτούς εμφανίστηκε δίνοντάς του ένα πενταψήφιο ποσό για να αγοράσει όλη τη συλλογή του, δεν το σκέφτηκε πολύ. Η διαπραγμάτευση δεν κράτησε παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα. Με ζεστό χρήμα στα χέρια και πολλά προβλήματα στην πλάτη, οι επιλογές ήταν περιορισμένες.

Ωστόσο, δεν εγκατέλειψε τη δραστηριότητά του. Ένα μικρό μέρος από το ποσό αυτό το χρησιμοποίησε για να αγοράσει και πάλι παλιά περιοδικά. Και τότε, συνέβη το απίθανο. Το γεγονός που όλοι θέλουν να αποκτήσουν όλη τη γνώση της στατιστικής, της φυσικής, των μαθηματικών και οποιασδήποτε άλλης επιστήμης που μπορεί να δώσει εξηγήσεις στα ανεξήγητα φαινόμενα.

Μόλις είχε παραλάβει μια καινούρια συλλογή από παλιά περιοδικά. Θέλησε να τα ξεφυλλίσει για να δει τυχόν φθορές, αλλά και για να ταξιδέψει και πάλι για λίγο στις σελίδες τους. Ανάμεσά στα περιοδικά ήταν και «εκείνο» το τεύχος. Το πήρε στα χέρια του, όπως τα άλλα και άρχισε να γυρίζει τις σελίδες χαζεύοντας τις φωτογραφίες και τις ιστορίες του.

Κάπου στο μέσο του περιοδικού υπήρχε ένα σκληρό χαρτί. Σαν κάρτα. Ναι, ήταν μια παλιά ευχετήρια κάρτα. «Κάποιος θα την ξέχασε», σκέφτηκε. Πήρε να τη διαβάσει. Το σοκ ήταν μεγάλο:

«Αγαπημένη μου Σπυρούλα. Χρόνια Πολλά για τον Κώστα σου. Σας εύχομαι Υγεία και καλή τύχη. Αγαπητέ μου Κώστα. Χρόνια Πολλά για την γιορτή σου. Σας αγαπάμε πολύ και σας περιμένουμε να έρθετε και πάλι στην Αμαλιάδα. Η αδερφή σας, Γιώτα. 17-5-1967»

Τα’ χασε. Οι συμπτώσεις ήταν αμέτρητες για να είναι τυχαίες. Προσπάθησε να καθαρίσει για λίγο τη σκέψη του. «Έχει γούστο», σκέφτηκε έπειτα από λίγη ώρα. Πήρε και πάλι το περιοδικό στα χέρια του και το γύρισε με τρεμάμενο χέρι στην τελευταία σελίδα. Ναι, τα αρχικά του υπήρχαν εκεί. «Γ.Σ.».

Τα παιχνίδια που παίζει η τύχη καμιά φορά είναι τέτοια που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις. Το περιοδικό αυτό κάποτε ανήκε στον ίδιο. Εκείνα τα χρόνια, ο καθένας έβαζε τα αρχικά του σε οτιδήποτε για να είναι σίγουρος ότι δε θα του το πάρει κανείς. Και αυτό το περιοδικό ήταν κάποτε δικό του!

Μέσα υπήρχε μια κάρτα που είχε στείλει η θεία Γιώτα λίγες μέρες πριν από τη γιορτή του πατέρα. Και με κάποιο τρόπο είχε ξεχαστεί ανάμεσα στις σελίδες του. Το περιοδικό αυτό βρισκόταν μέσα στις κούτες που η μάνα είχε πετάξει πριν από πολλά χρόνια για να αδειάσει ο χώρος στο μικρό σπίτι στο Κουκάκι, όπου έμεναν. Κι όμως, έπειτα από τόσα χρόνια, η κάρτα έκανε το δικό της ταξίδι και επέστρεψε στα δικά του χέρια.

Συγκινήθηκε. Η θεία Γιώτα είχε πεθάνει μόλις μια εβδομάδα πριν. Και από όλες τις αδερφές της μητέρας του ήταν εκείνη που αγαπούσαν και τους αγαπούσε περισσότερο. Πήρε την κάρτα και την έδειξε στη μάνα. Δάκρυσε κι εκείνη. «Για κοίτα…», φέρεται να γύρισε και να του είπε…

Αντί Επιλόγου: Δεν ξέρω κατά πόσο απέδωσα σωστά την ιστορία που μου διηγήθηκε πριν λίγες μέρες η μάνα μου ή αν τα λόγια και η ημερομηνία στην κάρτα ήταν ακριβώς τα ίδια ή τα παρέθεσα με τον τρόπο που τα θυμάμαι. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι με έβαλε σε σκέψεις. Κάποτε κάποιος μου είχε πει πως οι πιθανότητες να βρεθεί κάποιος στο συγκεκριμένο σημείο που βρίσκεται τη δεδομένη στιγμή είναι ίσες με τις πιθανότητες αν βάλεις έναν πίθηκο μπροστά από έναν υπολογιστή, να σου γράψει ένα ποίημα του Σαίξπηρ. Κάποιος άλλος είχε γράψει σε ένα λεύκωμα πως αν αφήσεις κάτι να φύγει και ξαναγυρίσει σε σένα, θα είναι δικό σου για πάντα. Σε κάθε περίπτωση, θείε μου, η ευχή της θείας Γιώτας γύρισε και πάλι και θα μείνει για πάντα στην αγαπημένη μου γιαγιούλα.

Ανυπόγραφο
Τα Νέα 13-3-2011