ΤΡΑΓΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ [ (1966) ]

[DJO]

 

Ο Γιώργος Τραγάκης γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1966 στην Θεσσαλονίκη. Έκανε σπουδές πάνω σε Εφαρμοσμένες Τέχνες και δίδαξε «Σχέδιο και Χρώμα» στην Applied Arts Studies. Στο χώρο των κόμικς εμφανίζεται το 1985 στο περιοδικό Βαβέλ και το 1991 κυκλοφόρησε σε λίγα αντίτυπα μια έκδοση εκτός μαζικής διανομής, το «No Sense Comics». Έχει δημοσιεύσει κόμικς και εικονογραφήσεις σε διάφορα περιοδικά όπως το Cine-7 και το ένθετο «Επιλογές» της εφημερίδας Μακεδονία για τρία χρόνια, εφημερίδες και βιβλία, όπως το Η μουσική στο κεφάλι μου και το Ασμόλ. Έχει συνεργαστεί με το 9, ενώ έχει συμμετάσχει στο Red Dot Comix (Α' Κύκλος - Β' Κύκλος) καθώς και το Negligent Romantix. Παράλληλα, λαμβάνει μέρος μέχρι σήμερα σε εκθέσεις κόμικς, κυρίως στη Θεσσαλονίκη, βλ.Comix Έκθεση και Φοιτητική Βδομάδα ΑΠΘ, αλλά και Μεταξύ Φαντασίας Και Πραγματικότητας και 100 Χρόνια Κόμικς. Το 2010 συμμετείχε στο πολυσυλλεκτικό At The Drive Ink - Heavy Liquid Strip Theater.

 

 

Για ανέκδοτες ιστορίες και σπάνια σκίτσα του Τραγάκη, με το underground και ονειρικό ζωγραφικό σχέδιό του, επισκεφθείτε το πλούσιο σε υλικό blog του: http://georgetragakis.blogspot.com/

 

Εργογραφία

 

Astro Boy & the skylegs (Ink Illusions, 2002)

 

Το Όνειρο Εραστών (Red Dot Comix, 2004)

 

Αρχαίες Ελληνικές Τραγωδίες Σε Κόμικς #1 - Ευριπίδη: Ιφιγένεια στην Αυλίδα (Μεταίχμιο, 2006)

 

Astro Boy 2 (02Η Books, 2007)

 

 

Απόσπασμα: New Technology (Cine-7)

[DJO]

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΡΑΓΑΚΗΣ

Ένα παιδί ακούει τ' άστρα...

 

KEIMENO/ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: SOLOUP

 

Ο Τραγάκης, είναι παλιά καραβάνα. Ή μάλλον καλύτερα, παλιό καλό κρασί, γεμάτο αρώματα και γεύσεις. Εσοδείας Βαβέλ 1985. Εκεί ξεκίνησε να δίνει τα σκίτσα του. Σκίτσα αισθαντικά και ιδιαίτερα. Με λόγια και σκέψεις, που αφουγκράζονται την ψυχή. Σκίτσα καλοσχεδιασμένα, χρώματα ευαίσθητα.

Σαλονικιός λιγομίλητος, αλλά μεστός και συνεπής στη δουλειά του, σπούδασε Εφαρμοσμένες Tέχνες, δηλαδή Διακοσμητική και Γραφίστικη, στον «Ευκλείδη» της Θεσσαλονίκης. Στη «Βαβέλ», έδινε για χρόνια πολλά. Απ' τα αγαπημένα παιδιά της. Το 1991 κυκλοφόρησε σε λίγα αντίτυπα μια έκδοση εκτός μαζικής διανομής, το «No Sense Comics». Αργότερα, εργάστηκε στην εφημερίδα «Μακεδονία», σχεδιάζοντας για διάφορα θέματα, στο ένθετο «Επιλογές». Επίσης, στη «Θεσσαλονίκη», εικονογραφώντας 22 ιστορίες επιστημονικής φαντασίας ( Asimof, Dick, Lem κ.α.). Όλα αυτά, μεταξύ 1997 και 2000.

 

Το 2002 κυκλοφόρησε το πρώτο του comic album «Astro Boy and the Sky legs», από τις εκδόσεις «Ink Illusions» και μετά από 2-3 χρονάκια και το «Astro Boy 2» από τις εκδόσεις «Η20». Στο μεσοδιάστημα, το 2003, έφτιαξε σε συνεργασία με το ιδιαίτερο φανζινάκι «Red DoT comix», το «Όνειρο Εραστών», σε μορφή cd-rom. (Δυστυχώς, εξαντλήθηκε πριν προλάβω να το δω). Το 2006, μια άλλη έκπληξη μας περίμενε. Η «Ιφιγένεια» του Ευριπίδη, σε διασκευή και κείμενο του Τάσου Αποστολίδη, από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο». Μια διαφορετική σχεδιαστική προσέγγιση, πιο ποιητική, από τις μεταφορές που έχουμε συνηθίσει.

 

Όλα αυτά τα χρόνια, εικονογράφησε και αρκετά βιβλία στις εκδόσεις «Δαυλός», «Λιβάνη», «Ε.ΔΙΑ.Μ.ΜΕ» (πανεπιστήμιο Κρήτης), «Σπανίδη» και αλλού, ενώ ένα διάστημα δίδαξε σχέδιο και χρώμα, στο τμήμα κόμικς της Applied Arts Studies.

Ως συνέχεια αυτής της διακριτικής αλλά ταυτόχρονα ουσιαστικής και συνεπέστατης παρουσίας του Τραγάκη, ήρθε πριν λίγους μήνες και η ...διαδικτυακή του διάσταση. Έτσι, μπορείτε πλέον να ξεναγηθείτε από τον ίδιο το δημιουργό στη δουλειά του, στην ιστοσελίδα του: www.georgetragakis.com, αλλά και την ευκαιρία να κεραστείτε μια 23σέλιδη, αδημοσίευτη ιστορία του. Το «Μισοτελειωμένο Τσιγάρο του 1920», βασισμένο σε κείμενα του William Burroughs και μεταφρασμένα από τον Γιώργο Γιούτα. Όμως, για να μη μακρηγορώ και άλλο, με εγκώμια και περιγραφές, ρίχνω το μπαλάκι στον ίδιο τον δημιουργό, να μιλήσει για τη δουλειά του.

 

Αγαπητέ Γιώργο, πως κι έπιασες ν' ασχολείσαι με τα κόμικς; Θυμάσαι την αφορμή που σχεδίασες την πρώτη σου ιστορία;

Η μπανάλ αρχή, «ζωγράφιζα από μικρός», ισχύει κι εδώ. Προσπαθούσα από μόνος μου να σχεδιάσω σωστά, είχα ήδη δει ζωγραφική που είχε διασαλεύσει το παιδικό μου μυαλό, Νταλί, Μπος και άλλους ζωγράφους, -για τους οποίους νόμιζα ότι θα 'πρεπε να 'ταν θεότρελοι- αλλά από την άλλη, οι εικόνες τους ήταν τέλειες, τόσο, που με έκαναν να σκέφτομαι, ότι κάτι άλλο ήταν αυτό που συνέβαινε. Μετά, έπεσε στα χέρια μου ένα Heavy Metal, που είχε τα πρώτα επεισόδια της Γιορτής των Αθανάτων του Μπιλάλ, -άλλο παρακμιακό σοκ κι αυτό- κάτι φοβερά ασπρόμαυρα σχέδια του Τζέφρι Τζόουνς... Δε χρειαζόμουν, λοιπόν, περισσότερο ...Μ' άρεσε πολύ η φόρμα των κόμικς? μου φαινόταν σωτήριο, ότι είναι κάτι που μπορούσες να φτιάξεις μόνος σου. Ό,τι χρειαζόσουν, ήταν χαρτί, μελάνι και ίσως, χρώμα. Ένα βράδυ, είδα κι ένα τρελό όνειρο και αποφάσισα να το βγάλω στο χαρτί...

 

Τι ήταν αυτό που σ' άρεσε όταν ξεκίνησες να διαβάζεις κόμικς; Ποιοι δημιουργοί πιστεύεις ότι σε επηρέασαν περισσότερο;

Ας διευκρινίσουμε, ότι μιλάμε για ενήλικα κόμικς... κόμικς που έμοιαζαν να μιλάνε για πράγματα, που τότε κανείς δεν έθιγε, παρά σπάνια. Κόμικς για πραγματικούς ανθρώπους, πραγματικές καταστάσεις, για τον εσωτερικό κόσμο, την αντίθεση, το περιθώριο, την καταπίεση, τη διαφορά. Η μεγαλύτερή μου επιρροή, πάντως, ήταν ο Andrea Pazienza. Βασικά, σου έδειχνε με τον τρόπο του, ότι δεν είσαι υποχρεωμένος να έχεις ένα σταθερό στυλ συνέχεια -πράγμα που θα σε κάνει να βαρεθείς να κάνεις, τα ίδια και τα ίδια. Αντίληψη αρκετά ακραία, ακόμα και σήμερα, που ζητούν από έναν καλλιτέχνη να είναι αναγνωρίσιμος πάντα και κάτι τέτοιες αηδίες... Πάντως, οι μεγαλύτερες επιρροές, ήρθαν από τη ζωγραφική. Ο Schiele, o Picasso, o Dix...

 

Εκτός, όμως, από τα κόμικς, στις ιστορίες σου φαίνεται να υπάρχει και κάτι άλλο. Μια ατμόσφαιρα αρκετά λογοτεχνική, που εμένα με παραπέμπει στην ατμόσφαιρα ενός όχι τόσο ανήσυχου Κάφκα, αλλά και στις σημειώσεις του Πεσσόα. Επίσης, μια αφήγηση που έχει μέσα της και την κινηματογραφική αντίληψη. Πες μας γι' αυτά τα στοιχεία.

Περί κινηματογραφικής αντίληψης, έχεις δίκιο... Ξέρεις, ο πατέρας μου ήταν μηχανικός κινηματογράφου, ο άνθρωπος στη μηχανή που μας παίζει την ταινία. Έτσι, από μικρός, πολύ μικρός, ήμουν μέσα στους κινηματογράφους. Δε θυμάμαι, δηλαδή, πότε μπήκα μέσα πρώτη φορά. Επίσης, είχα την παράδοξη τύχη, να δω σινεμά που ήταν πολύ πειραματικό και πολλές φορές: πολύ Φασμπίντερ, Μπέργκμαν, Μακαγιέβεφ, τον πρώιμο Βέντερς, ρωσικό κινηματογράφο, κινούμενα σχέδια με κείμενα του Μαγιακόφσκι... Όλα αυτά, ήταν φοβερά ερεθίσματα. Έτσι, είναι σα νατα κουβαλώ όλα αυτά, αλλά, δεν είμαι αυτά ή μόνο αυτά. Νομίζω, ότι είμαι μια διασταύρωση -που θα 'λεγε και ο Κάφκα, που ανάφερες πριν- όλων αυτών των πραγμάτων, που έχουν να κάνουν με την αφήγηση, την εικόνα και τις ιδέες.

 

Στα παλιότερα κόμικς σου, συνήθως κυριαρχεί μια εσωτερική συζήτηση του «πρωταγωνιστή». Μια υποκειμενική εικόνα του κόσμου, που εξελίσσεται παράλληλα με τις παρατηρήσεις και τις σκέψεις του. Τι είναι αυτό που θεωρούσες (και θεωρείς) σημαντικό για να ειπωθεί και να εικονογραφηθεί;

Νομίζω ότι πρέπει να ειπωθεί αυτό που κουβαλάμε μέσα μας, αλλά και αυτό που μας περιβάλλει απ' έξω. Πρέπει να εξορκιστούν τα προβλήματα και δεν έχει σημασία αν θα 'ναι με χιούμορ ή όχι... Είναι δύσκολη ερώτηση αυτή και μου φαίνεται δυσκολότερη σήμερα. Τεχνολογικά, σήμερα, μπορεί να επιτευχθεί μια τόσο τέλεια εικόνα, που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Αυτό το κατόρθωμα, υφίσταται τουλάχιστον μια οχταετία. Τέλεια προγράμματα, τέλεια εφέ, που ήδη φαίνονται ανούσια και τετριμμένα. Ο πήχης μεταφέρεται σε άλλο σημείο, που θα πρέπει να είναι πιο καίριο όσον αφορά την απεικόνιση του ανθρώπου και της προσπάθειάς του να ζήσει. Αν, τώρα, προσθέσεις τον υποκειμενισμό του δημιουργού, τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα... Γι αυτό είπα, ότι ήταν δύσκολη ερώτηση .

 

Στις ιστορίες αυτές, υπάρχουν και προσωπικά στοιχεία; Υπάρχουν κομμάτια της ζωής και του κόσμου σου;

Πάντα, σε οτιδήποτε κάνω, υπάρχει σχέση με την προσωπική μου ζωή και τον κόσμο που με περιβάλλει. Δε νομίζω πως θα μπορούσε να ΄ναι διαφορετικά. Ίσως, σε μένα, αυτό που επικρατεί περισσότερο, είναι ο εσωτερικός κόσμος. Συναισθήματα, όνειρα, οράματα, αυτοματισμός πολλές φορές... Επίσης, ένα πράγμα ανέκαθεν σημαντικό για μένα, ήταν και είναι, ο πειραματισμός. Είναι στην ουσία, αυτό που κάνω. Άμυνα, αντίδραση, πες το όπως θες...

 

Στο Astro Boy, γινόμαστε θεατές σε μια ιστορία, όπου έντεχνα απουσιάζει ο... ήχος. Επίσης, σε μια αφήγηση ιδιαίτερα αισθαντική κι ευαίσθητη, βλέπουμε να απουσιάζουν πρόσωπα, αλλά και οι εκφράσεις (από τα μάτια, το στόμα κλπ.) τονίζοντας ακόμα πιο πολύ, αυτήν την εύθραυστη επικοινωνία, τόσο μεταξύ των «ηρώων» της ιστορίας, όσο και των αναγνωστών με την αφήγηση. Τι είναι αυτό που ήθελες να πετύχεις;

Το Astro Boy, είναι ένα πολύ ανοιχτό σύμπαν, με μεγάλη τάση εντροπίας. Έχει να κάνει με την «αρχή» των ανθρώπων, την βρεφική ηλικία των πρώτων δυο χρόνων, όπου η γλώσσα δεν υφίσταται και η κατανόηση είναι σχετική. Αυτές είναι οι κινητήριες δυνάμεις του και διάλεξα να τις εκφράσω, με ένα μινιμαλιστικό τρόπο, πολλά μικρά καρέ, καθαρή γραμμή και σουρεαλιστική διάθεση. Το πρώτο Astro Boy, είναι δύσκολο, το ξέρω. Το δεύτερο, είναι πολύ πιο ξεκάθαρο και έτσι αγαπήθηκε περισσότερο. Οι έννοιες, γίνονται πιο καθαρές, οι καταστάσεις πιο ευδιάκριτες... Όπως και να ΄χει, όποτε προσπαθώ να μιλήσω για το Astro Boy, αισθάνομαι ότι παραβλέπω άλλα πράγματα, που είναι σημαντικά, εξαιτίας του. Έχουν ειπωθεί μερικά πράγματα για αυτά τα δυο άλμπουμ και πολλές φορές, ενώ ήταν τόσο υποκειμενικά, ήταν εξίσου εύστοχα. Έχει πλάκα να βλέπεις μια ιστορία, όπως θέλεις να τη δεις εσύ και όποτε το θέλεις, να αλλάζει με τα κέφια σου.

 

Στη Θεσσαλονίκη, υπάρχουν εξαιρετικοί δημιουργοί, όπως ο Τσούκης, ο Αρώνης, νεώτεροι δημιουργοί όπως ο Ζαφειριάδης, η Ζένια, φανζινάκια, όπως το Red Dot comix... Μια σειρά σκιτσογράφων με ιδιαίτερα προσωπική γραφή ο καθένας, που από τη μεριά της ανάγνωσης, έχουν κάποια χαλαρή σχέση, σε σύγκριση πάντα με τον αθηναϊκό πληθωρισμό τάσεων και επιρροών. Πως το βλέπεις εσύ αυτό;

Αν υπάρχει κάποια διαφορά της Αθήνας με τη Θεσσαλονίκη, αυτή είναι η απομόνωση που έχουν οι δημιουργοί εδώ, απ' ότι στην Αθήνα. Απέχουμε από τα εκδοτικά κέντρα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, γενικότερα το χώρο που απαιτεί να έχεις mainstream προδιαγραφές. Κατά κάποιο τρόπο, αναγκάζεσαι να στραφείς στον εαυτό σου και σε αυτό που κάνεις... κι αυτό, λειτουργεί υπέρ της καλλιτεχνικής έκφρασης. Νομίζω ότι στην Αθήνα, πρέπει να είσαι ή να γίνεις επαγγελματίας και αυτό, απέχει πολύ από το να κατευθυνθείς προς τη σκιαγράφηση της ανθρώπινης ψυχής, ας πούμε. Της Ζένιας, παραδείγματος χάριν, που ανέφερες. είναι σχεδόν αδύνατον να της επιβάλλεις μια αφήγηση ή μια εικονογράφηση που μπορεί να θεωρείται correct. Δεν μπορεί, παρά να είναι ο εαυτός της. Ο Γιώργος ο Τσούκης, επίσης, είναι μια ιδιαίτερη προσωπικότητα και χαίρομαι πολύ που είναι φίλος μου.

 

Γενικότερα, πως βλέπεις τα κόμικς στην Ελλάδα σήμερα;

Νομίζω ότι υπάρχει μια άνθηση, όσον αφορά τους έλληνες δημιουργούς. Μια πληθώρα ανθρώπων, όπου οι περισσότεροι είναι πολύ νέοι και μπορούμε να περιμένουμε διάφορα πράγματα από αυτούς, ειδικά καθώς θα μεγαλώνουν. Όντως, πρέπει να ζήσεις πρώτα για να γράψεις για τη ζωή. Βέβαια, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Αν δεις τις οικονομικές απολαβές μιας τέτοιας ασχολίας, καλύτερα να μην τη δοκιμάσεις... Έτσι, μπορεί κάποιοι να εγκαταλείψουν αυτό το είδος, που όταν θέλει να είναι εναλλακτικό, γίνεται ακόμη πιο δύσκολο. Όπως έλεγε και ο Κλεε «χρειαζόμαστε ανθρώπους». Χρειαζόμαστε εκδότες αλλά και δημιουργούς, που να αγαπούν την τέχνη αυτή και να μην είναι επιφανειακοί.

 

Τι είναι αυτό που θα θελες πολύ να κάνεις, να σχεδιάσεις στο μέλλον;

Έχω μια εμμονή με την καλλιτεχνική δημιουργία. Με κάνει να την βλέπω σα μια «θεραπευτική» δύναμη. Και πρώτα πρώτα, την τεστάρω στον εαυτό μου. Ελπίζω να τα πηγαίνω καλά με αυτό και έτσι να έχω μια ψυχική ευφορία και ειρήνη. Αυτό κάνω κι αυτό θέλω να συνεχίσω να κάνω. Αισθάνομαι, ότι υπάρχει πολύ μεγάλο πεδίο έρευνας στη ζωγραφική, ειδικά στο συνδυασμό της με τα κόμικς, ακόμα κι αν έχει ειπωθεί ότι η ζωγραφική πέθανε πριν μια εικοσιπενταετία. Όπως είπα και πριν, με ενδιαφέρει το πείραμα, μου αρέσει η ελευθερία. Θέλω επίσης να συνεργαστώ με ανθρώπους που γράφουν και κινούνται με αυτόν τον τρόπο, θέλω να πω, είμαι ανοιχτός σε αυτό...

 

Καλή συνέχεια στις ιδέες σου...

 

 

[mr-d]

σχέδιο κτλ άψογα κανένα παράπονο..

ΑΛΛΑ τα comics του στο 9 δεν μπορούσα να τα διαβάσω με τίποτα, δεν ξέρω γιατί..

τις υπόλοιπες δουλειές του δεν τις ξέρω..

[Melandros]

Και στις εκδόσεις του Κάμπου τευχάκι του Τραγάκεν!

 

http://www.greekcomics.gr/forums/index.php?app=covers&module=view&cov_id=3500