Saturday night's interview (part 8)-Συνέντευξη από τον Ρομπέρτο Βίαν [Ιατρού Γιάννης, greekcomics.gr, 8/8/2010]

[JohnnyMZ]

Συνέντευξη από τον Ρομπέρτο Βίαν!!!

 

Συνεχίζοντας τις συνεντεύξεις από ξένους δημιουργούς, αυτή τη φορά έχουμε μία αρκετά ενδιαφέρουσα από τον συμπαθητικό και αξιόλογο δημιουργό Ντίσνεϋ κόμικς Ρομπέρτο Βίαν. Με το που επέστρεψε με το τραίνο από ένα ταξίδι του, μου έστειλε τις απαντήσεις του χθες το βράδυ... πολύ εξυπηρετικός! Μάλιστα, κατόρθωσε να έχει έτοιμο ένα απίθανο σκιτσάκι που θα αποτρέψει πιθανούς κλεπτομανείς κομιξομανιακούς που ίσως λιγουρευτούν κάποιο σπάνιο κομμάτι, στην βιβλιοθήκη της Λέσχης...

 

Όσοι τυχόν δεν τον γνωρίζετε, ρίξτε μια ματιά εδώ.

 

Note 1: Δεν σας εγγυόμαι για το αν θα φανώ συνεπής στην ημερομηνία της επόμενης συνέντευξης.

 

Note 2: Το σκίτσο είναι απλά

 

Note 3: Here comes the interview

 

JohnnyMZ: Πότε και πώς ήρθες σε επαφή με τον κόσμο των κόμικς για πρώτη φορά;

Roberto Vian: Γύρω στα 5-6 χρόνια μου ξεφύλλισα ένα κόμικ για πρώτη φορά. "Pecos Bill", το επικό όνομα μιας καθαρά Ιταλικής σειράς, δημιούργημα του Γκούιντο Μαρτίνα (ήταν επίσης και ένας πολυγραφότατος σεναριογράφος ιστοριών Ντίσνεϋ), ιστορίες ουέστερν που δημοσιεύονταν από τις εκδόσεις Dardo από το 1949 σε οριζόντιο φορμάτ. O Pecos Bill ήταν ένας καουμπόυ, τον οποίο μεγάλωσαν τα κογιότ της ερήμου και πολεμούσε δίκαια, με γροθιές και λάσσο, ποτέ με όπλα. Ο πατέρας μου μου έδειξε αυτό το κόμικ, καθώς ήταν παθιασμένος με τα ουέστερν κόμικς και τις ταινίες αυτού του είδους. Διάβαζε και Τεξ. Μετά από λίγο καιρό, ξεκίνησα κι εγώ να διαβάζω Ντίσνεϋ κόμικς, και πολλά πολλά άλλα.

JMZ: Απ' ό,τι γνωρίζω, η καριέρα σου ξεκίνησε με περιπετειώδη κόμικς, με τον Στέλιο Φέντσο και τον Βλαδίμηρο Μισσάγκλια. Πες μου λίγα πράγματα για τις σειρές με τις οποίες δούλευες τότε.

 

R.V.: Είναι λίγο διαφορετικά. Όταν ήμουν 17 τηλεφώνησα στον Στέλιο Φέντσο, μέσω μιας κυρίας, η οποία ήταν παντρεμένη με τον πρώην letterer των κόμικς του Ουγκώ Πραττ. Με είχε προτείνει σ' εκείνον, και πιο συγκεκριμένα του ζήτησε να εξετάσει τη δουλειά μου. Ο Στέλιο ήταν διαθέσιμος, αφού είναι πολύ ευγενικός άνθρωπος, εκτός από πολύ καλός σχεδιαστής κόμικς, κι έτσι έμεινα στο στούντιό του για μερικά χρόνια. Μαζί του έκανα μια συναρπαστική πρακτική και είχε μεγάλη επιρροή σε μένα. Μελετήσα τους τρόπους εικονογράφησης μιας ιστορίας κόμικ και, φυσικά, διεύρυνα τις γνώσεις μου στο σχέδιο. Ο Στέλιο είναι επίσης ένας από τους καλύτερους μελανωτές που είδα ποτέ μου, και μ' αυτόν άρχισα να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου σ' ό,τι αφορούσε αυτό το δύσκολο αλλά απίθανο στάδιο. Μετά από δύο χρόνια, ο Στέλιο μου πρότεινε να πάω στο στούντιο ενός συνεργάτη του, του Βλαδίμηρου Μισσάγκλια, στο Λίντο της Βενετίας. Η πρόταση του Στέλιο είχε ως αποτέλεσμα να αποκτήσω περισσότερη πείρα κοιτάζοντας προσεκτικά έναν τρόπο να εξασκήσω την "πειθαρχία" μου στα κόμικς, και αυτό ήταν όλο. Με τον Βλαδίμηρο μου δώθηκε για πρώτη φορά η ευκαιρία μα σχεδιάσω κάποιες φιγούρες και σκηνές από "καρτουνίστικα" κόμικς, για μια παιδική σειρά που είχε αναλάβει εκείνη την περίοδο δουλεύοντας μ' έναν εκδότη στη Ρώμη, αλλά δεν θυμάμαι ονόματα. Μόλις λίγα χρόνια αργότερα είχα την πρώτη μου επαγγελματική συνεργασία. Όπως και να 'χει, είμαι ευγνώμων στους δύο αυτούς υπέροχους επαγγελματίες και φίλους.

JMZ: Πώς και στράφηκες στο παιδικό κόμικ (Ντίσνεϋ) στην συνέχεια; Σε τραβούσε καλλιτεχνικά και δημιουργικά, ή το έκανες για οικονομικούς λόγους;

 

R.V.: Φεύγοντας από το στούντιο του Μισσάγκλια, ήθελα να βελτιώσω την ικανότητά μου στο ρεαλιστικό σχέδιο (ξόδεψα πολύ μα πολύ χρόνο κάνοντας εξάσκηση με ρεαλιστικά πορτραίτα με μολύβι, και ευτυχώς το αποτέλεσμα ήταν αρκετά ικανοποιητικό) και στο μελάνωμα, με την χρήση πινέλου, που απαιτεί χρόνια για να αποκτήσεις τον έλεγχό του. Εκείνη την περίοδο έκανα διάφορα έργα, καμία σχέση με κόμικς, έτσι ώστε να φτάσω ένα ικανοποιητικό επίπεδο ποιότητας μετά από λίγο καιρό. Μία μέρα ο πατέρας μου με παρότρυνε να επισκεπτώ έναν γνωστό ενός φίλου του, που δούλευε επαγγελματικά με κόμικς, παρ' όλο που δεν ήξερε ακριβώς το "πόστο" του. Όταν το έκανα, αντίκρυσα τον Σάντρο Ζέμολιν, τον μελανωτή του Καβατσάνο. Μετά την συνάντηση αυτή, είχα την περιέργια να σχεδιάσω μερικές σελίδες με πρωταγωνιστές τους χαρακτήρες του Ντίσνεϋ, ήταν κάτι σαν αποκάλυψη. Λίγο καιρό αργότερα συναντήθηκα με τον Τζιόβαν Μπατίστα Κάρπι που μόλις είχε ιδρύσει την Ακαδημία Ντίσνεϋ στο Μιλάνο.

JMZ: Η εμπειρία σου από το περιπετειώδες κόμικ σου φάνηκε χρήσιμη για την καριέρα σου στην Ντίσνεϋ Ιτάλια;

R.V.: Ω ναι, σίγουρα. Η χρήση του μαύρου και του άσπρου, όπως και η μέθοδος σκίασης με τις πολλές παράλληλες γραμμές, για να αποδοθούν διαφορετικές ατμόσφαιρες δεν χρησιμοποιούνταν πολύ εκείνον τον καιρό, εκτός από τον Καβατσάνο, και το ίδιο σχετικά με άλλες προοπτικές. Αργότερα ξεκίνσα να εμβαθύνω το αφηγηματικό ύφος. Το να σχεδιάζω για την Ντίσνεϋ μου έμαθε να είμαι πιο πειθαρχημένος δημιουργικά.

 

JMZ: Επιπλέον, έχεις δουλέψει και σαν μελανωτής για κόμικς τρόμου. Τι αποκόμμισες από αυτήν την δουλειά, πέραν μιας καλής γνώσης ως προς το μελάνωμα;

R.V.: Πάντα με ενθουσίαζαν οι σκοτεινές ατμόσφαιρες, τόσο στα κόμικς όσο και στο σινεμά, οπότε η εμεπειρία μου στο περιοδικό Intrepido, το οποίο πουλούσε 1.200.00 αντίτυπα την εβδομάδα, τότε, ήταν μία μοναδική επαγγελματική ευκαιρία. Χρησιμοποιούσα πολύ το πινέλο, αλλά επίσης και άλλα μέσα. Μου ζήτησαν να συνεργαστούμε κυρίως για να προσδώσω ένα διαταραγμένο κλίμα στις ιστορίες. Την πρώτη φορά δούλεψα με έναν εκδότη, για να δω πως είναι να δουλεύεις για την πιο επαγγελματική αγορά.

JMZ: Ας πάμε στα Ντίσνεϋ κόμικς τώρα... Το ύφος σου μοιάζει πολύ με αυτό του Τζόρτζιο Καβατσάννο. Ομολογώ πως αρχικά σας μπέρδευα... Είναι ο σχεδιαστής απ' τον οποίον επηρεάστηκες περισσότερο, όπως αρκετοί συνάδελφοί σου;

R.V.: Εγώ ξεχώριζα πανεύκολα το στυλ μου απ' του Τζόρτζιο.

Να σου πω κατ'αρχάς τον τρόπο με τον οποίο έπιασα δουλειά για την Ντίσνεϋ. Έκανα μαθήματα στην Accademia Disney για έναν χρόνο. Μέσα σ' αυτόν τον χρόνο, δούλεψα και σε άλλους χώρους, βρίσκοντας χρόνο για να σχεδιάσω μόνο αργά το απόγευμα, για να καταφέρω να δώσω στον Κάρπι 8-10 σελίδες ανά δύο εβδομάδες. Ο Κάρπι υπήρξε εξαίρετος δημιουργός κόμικς, και επιπλέον πολύ μορφωμένος και σπουδαγμένος άνθρωπος. Συνέχιζε να με "πλάθει" αλλά δεν μπορούσα να δω την μέρα που θα είχα την δυνατότητα να σχεδιάσω μια ιστορία, οπότε αποφάσισα να σχεδιάσω μια δική μου δουλειά. Το "έσκασα" για μια εβδομάδα, και μετά πήγα στο Μιλάνο, όπου βρήκα τον Κάρπι και του είπα: "Παράτησα την δουλειά μου, κάνω μαθήματα στην Accademia Disney για έναν χρόνο, ξέρεις εμένα και την δουλειά μου, και θα ήθελα να εργαστώ κανονικά για την Ντίσνεϋ... Με θέλετε;". Ο Κάρπι ήταν διαστακτικός. Έστειλε τις σελίδες μου στον Γκαουντέντσιο Καπέλι (ο Καπέλι ήταν ο διευθηντής που αποφάσιζε για τα κόμικς), και μου έδωσε ένα σενάριο.

Επιστρέφοντας στην ερώτησή σου, ναι, θαύμαζα και ακόμη θαυμάζω την δουλειά του Καβατσάνο. Ίσως πλέον η δουλειά μου ξεχωρίζει από αυτή του Τζόρτζιο.

JMZ: Στις ιστορίες σου υπάρχουν πάντα πολλές λεπτομέρειες και κυρίως προσεγμένα σκηνικά. Γιατί συμβαίνει αυτό; Εκφράζεσαι καλύτερα με αυτόν τον τρόπο;

R.V.: Πιστεύεις ότι υπάρχουν πολλές; Είχα πείσει τον εαυτό μου ότι ήταν λίγες.

JMZ: Όταν δούλευες για το X-Mickey, υπήρχαν αλλαγές στο ύφος σου; Έχω την εντύπωση ότι υιοθέτησες ένα διαφορετικό, νουάρ ύφος, που ταίριαζε στην υπόθεση...

R.V.: Τότε η Κλαρέττα Μούτσι ήταν η υπεύθυνη διευθύντρια, και μου πρότεινε να λάβω κι εγώ μέρος στην όλη υπόθεση με το X-Mickey. Αρχικά δεν πίστευα στην συγκεκριμένη σειρά, αλλά μετά από λίγο κατάλαβα πως η Κλαρέτα με είχε υπ' όψιν λόγω της αγάπης μου για την σκοτεινή ατμόσφαιρα, τα τοπία, και τα λοιπά, οπότε είχα την ευκαιρία να προσθέσω αυτά τα στοιχεία που μου αρέσουν. Ισχύει ότι στο X-Mickey χρησιμνοποίησα ένα διαφορετικό ύφος και έδωσα βάση στο "σκοτεινό" της υπόθεσης (έχοντας πάντα στο μυαλό μου βέβαια ότι σχεδίαζα ιστορίες με τον Μίκυ), και το ίδιο με τον τρόπο που αφηγόμουν την ιστορία. Αυτή είναι ίσως μία από τις "αξίες" τις δουλειάς μου, που κάνουν τις σελίδες μου να διαφέρουν απ' του Καβατσάνο. Στις τελευταίες 7-8 ιτορίες της σειράς, παρουσίασα πράγματα που στις "συνηθισμένες" ιστορίες του Μίκυ Μάους θα απορρίπτονταν. Ήταν μια δύσκολη αλλά πολύ ικανοποιητική περίοδος.

JMZ: Πρέπει να υπάρχουν πολλές, διαφορετικές μέθοδοι σχεδιασμού που έχεις δοκιμάσει. Ποια είναι πιο κοντά στο στυλ σου...; Δοκίμασες αρκετές για να την ανακαλύψεις;

 

R.V.: Δεν μου αρέσει να μιλάω για στυλ, αλλά για υπόθεση... Η μέθοδος που επιλέγω να αφηγηθώ επηρεάζει πολύ το σενάριο πάνω στο οποίο δουλεύω, και την ίδια στιγμή υπάρχει το αίσθημα πως πειραματίζομαι και με τους χαρακτήρες. Η γνώμη μου είναι ότι το ύφος πρέπει να αντικατοπτρίζει την προσωπικότητα αυτού που σχεδιάζει. Ο κόσμος του Ντόναλντ διαφέρει απ' του Μίκυ, και απαιτεί διαφορετικούς τρόπους αφήγησης, σχεδιασμού, ακόμα και μελανώματος.

JMZ: Ποιος είναι ο προσωπικός σου στόχος όταν σχεδιάζεις μια ιστορία;

R.V.: Η κύρια προτεραιότητά μου είναι να αφηγούμαι με έναν καθαρό και ενδιαφέρον τρόπο την ιστορία που σχεδιάζω. Φυσικά έχοντας, την ίδια στιγμή, ένα καλό επίπεδο ποιότητας στο σχέδιο και δείχνοντας σεβασμό στους διάφορους χαρακτήρες. Όπως και να 'χει, ο τρόπος που ένας καλλιτέχνης επιλέγει να αφηγηθεί και να αναπτύξει τις πληροφορίες είναι κάτι που μπορεί να εμβαθύνει την βαρύτητα των χαρακτήρων και της όλης κατάστασης.

JMZ: Ποια η σχέση σου με την τεχνολογία; Χρησιμοποιείς τον υπολογιστή σε ορισμένα στάδια της δουλειάς σου;

 

R.V.: Μαθαίνω να χρησιμοποιώ το Photoshop, είναι πολύ ενδιαφέρον. Δεν χρησιμοποιώ υπολογιστή στην δουλειά μου για την Ντίσνεϋ. Τουλάχιστον, δεν το έχω κάνει μέχρι τώρα.

 

JMZ: Ποιοι είναι οι αγαπημένοι χαρακτήρες και οι αγαπημένες σου ιστορίες; Επίσης, όσον αφορά τις δικές σου ιστορίες, ποια θεωρείς καλύτερη;

R.V.: Ο Γκούφυ, ο Μίκυ, ο Σκρουτζ και ο Φάντομ Ντακ είναι οι αγαπημένοι μου, αλλά πρέπει να πω ότι όλοι οι χαρακτήρες του Ντίσνεϋ είναι απολύτως λαμπροί, ευφυείς. Όσον αφορά τις ιστορίες, μου αρέσουν οι καλές. Κάποιες ιστορίες του Κάρπι, του Σκάρπα, του Καβατσάνο και του Μποττάρο θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη μου. Σωστή λεγεώνα! Απ' τις δικές μου, πιστεύω πως έκανα καλή δουλειά με το X-Mickey, ειδικά με τις τελευταίες ιστορίες της σειράς. Επίσης μου αρέσουν αρκετά και άλλες ιστορίες μου.

JMZ: Σεναριογράφοι που θαυμάζεις;

 

R.V.: Νομίζω ότι ο Ροντόλφο Τσιμίνο έχει "προτείνει" ένα αφηγηματικό ύφος που θα χαρακτήριζα επικο/μυθολογικό, χρησιμοποιώντας έναν πανέξυπνο και συναρπαστικό τρόπο γραφής και χρήσης της γλώσσας. Ο Τσιμίνο χρησιμοποιεί την τεχνική των προσχέδιων για τα σενάρια που γράφει, και είναι πολύ δύσκολο να τα αλλάξει κανείς, αφού δεν υπάρχει κάποιος καλύτερος τρόπος να εξελιχθεί η ιστορία. Είναι μια πρόκληση! Υπάρχουν κι άλλοι καλοί συγγραφείς ιστοριών Ντίσνεϋ, αλλά αν προσπαθούσα να τους αναφέρω όλους θα ξεχνούσα κάποια ονόματα, πράγμα που θα ήταν άδικο.

 

JMZ: Τι ετοιμάζεις αυτήν την περίοδο;

R.V.: Πριν από λίγες μέρες τέλειωσα μία ιστορία με τον Ντόναλντ, μια ιδέα του Φάουστο Βιταλιάνο σε κείμενο Τζόρτζιο Σαλάτι, με τίτλο "Paperino e il patrimonio architectonico".

JMZ: Σχέδια για το μέλλον;

 

R.V.: Τα μελλοντικά μου σχέδια είναι να συνεχίσω να σχεδιάζω ιστορίες με τον Ντόναλντ (πριν δύο χρόνια είχα επιχειρήσει να γράψω ιστορίες, αλλά φαίνεται πως οι συντάκτες βρήκαν τις μεθόδους μου... σκοτεινές ), να τελειώσω τη συγγραφή άλλων πρότζεκτ μου που σκοπεύω να προτείνω σε ευρωπαίους εκδότες, να συνεχίζω να ζωγραφίζω... Επιπλέον, σκοπεύω να ανανεώσω το προσωπικό μου σάιτ (robertoviangallery.com), για να υπάρχει ένα μέρος να παρουσιάσω τις μελλοντικές δουλειές μου. Επίσης, έχω δεχτεί πρόσκληση από τους διοργανωτές του Bienalle στη Φλωρεντία για τον επόμενο χρόνο, και ο επιμελητής του CIDA μου ζήτησε να αναλάβω έναν χώρο (χωρίς πληρωμή) για τον Διεθνή Κατάλογο Μοντέρνας Τέχνης του 2010 που θα βγει ταυτόχρονα σε Ευρώπη και Αμερική. Να αναφέρω ότι τον Μάιο επισκέφτθηκα τις Ηνωμένες Πολιτείες, και συγκεκριμένα τη Βοστώνη, όπου ένα τοπικό κανάλι μου πήρε συνέντευξη και με ρώτησε διάφορα για τα κόμικς μου και τη ζωγραφική γενικότερα.

JMZ: Θα ήθελες να προσθέσεις κάτι;

 

R.V: Ναι, ευχαριστώ! Παρ' όλο που τα κόμικς, όπως και άλλες αγορές, αντιμετωπίζουν δυσκολίες, η άποψή μου είναι ότι οι πραγματικές δυνατότητες αυτού του μέσου, εικονικές και διηγηματικές, δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμα.

Τέλος, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω, όπως και τους αναγνώστες της συνέντευξης, στους οποίους θα ήθελα να δώσω έναν θερμό χαιρετισμό

 

Επεξεργασία Αυγούστου 8, 2010 από JohnnyMZ