Kick Ass: Το αγόρι που ονειρεύτηκε πως είναι υπέρ-ήρωας [?, fridge.gr, 10/2012]

[DJO]

Το πρώτο volume δε με ενθουσίασε. Είναι τίγκα στον shock factor και προσωπικά προτιμώ την ταινία κι ας γίνεται πιο υπερηρωικό προς το τέλος! Όμως το 2ο volume τα σπάει και ανυπομονώ για τη 2η ταινία! Και το Hit-Girl αν και λίγο filler είναι καλό. Για περισσότερα πάμε στο τόπικ των Διεθνών Νέων.

 

Αντιγράφω μία και το αφιέρωμα από τη στήλη No Superheroes Allowed του fridge.gr:

 

Kick Ass: Το αγόρι που ονειρεύτηκε πως είναι υπέρ-ήρωας

 

 

Μανδύες, μάσκες, κολλητές φανταχτερές στολές, περίεργα και πρωτότυπα όπλα, βλέμματα σκοτεινά και απειλητικά, ξεχωριστές δυνάμεις, συνείδηση των ικανοτήτων και όσων μπορούν να προσφέρουν στην ανθρωπότητα.

 

 

Από τότε που τα κόμικ ανακάλυψαν τους υπέρ-ήρωες, μέρος των παραπάνω (πάντα βρισκόταν κάποιος καημένος Batman, ας πούμε, που δεν διέθετε υπέρ-φυσικές δυνάμεις αλλά μία αστείρευτη συλλογή από gadgetάκια) ή και όλα μαζί, εμπλουτίζουν τη μυθολογία τους άλλοτε στείρα και αναμενόμενα και άλλοτε ευφυώς και με πρωτότυπο τρόπο.

 

Παραμένει παράξενο λοιπόν, πώς δεν αναπτύχθηκε και μια αντίστοιχη μυθολογία που θα αποδομήσει την κατεστημένη που περιέχει όλα όσα περιέγραψα παραπάνω. Το παιχνίδι το έχει παίξει σωστά και ανατριχιαστικά ρεαλιστικά το “Watchmen” (περισσότερα προσεχώς), καθώς και μερικά ακόμα, που ήρθαν την εποχή που ανέτειλαν τα “σκοτεινά χρόνια” των κόμικ — τότε δηλαδή που ακόμα και ο ήρωας μπορούσε να έχει τα προσωπικά του προβλήματα, τις ψυχώσεις του ή ακόμα και να πεθάνει.

 

John Ramita Jr. και Mark Millar

 

Το “Kick-Ass” των Mark Millar (συγγραφέας) και John Romita Jr. (σχεδιαστής) παίζει με ένα παιδικό όνειρο (εκείνο που μας έφερνε στη θέση του αγαπημένου μας υπέρ-ήρωα, με τη στολή και τις δυνάμεις του και τα όλα του, και ήμασταν εμείς που σώζαμε τον κόσμο και την ωραία κοπέλα), την σύγχρονη ποπ κουλτούρα (internet, sites κοινωνικής δικτύωσης, YouTube celebrities) και το gore (ω, ναι, ξεχάστε την σχετικά αθώα κινηματογραφική μεταφορά του τίτλου — εδώ έχουμε να κάνουμε με μεγάλες σφαγές).

 

Δεν είναι ακριβώς στην απέναντι μεριά του υπέρ-ηρωικού μοτίβου (όπως κάνει, ναι καλά μαντέψατε, το “Watchmen”), βαδίζει δίπλα, θαυμάζει τα κλισέ του, δεν τα διακωμωδεί ακριβώς, δεν τα ειρωνεύεται, ίσως κάνει μαύρο χιούμορ με αυτό που έχει στο μυαλό του ο φέρελπις έφηβος όταν διαβάζει τέτοια κόμικ, στην τελική όμως παίζει στο ίδιο γήπεδο και φρεσκάρει μερικές ιδέες όπως δεν το κατάφεραν πολλοί πασίγνωστοι ήρωες.

 

Ο Dave Lizewski είναι ένα τυπικό geek ενός Νεοϋορκέζικου γυμνασίου. Γυαλάκια, πολλά κόμικ, υπολογιστές. Θαυμάζει τους υπέρ-ήρωες για τους οποίους διαβάζει και βλέπει στις κινηματογραφικές ταινίες μέχρι που του μπαίνει η ιδέα να γίνει ένας σαν αυτούς. Ή πολύ περίπου σαν αυτούς μιας και ούτε ξεχωριστές δυνάμεις έχει, ούτε περίεργα όπλα και gadgets, δεν είναι καν γραμμωμένος.

Η πρώτη του προσπάθεια να παραστήσει τον μάγκα και τον νταή και να “κάνει το καλό” θα τον φέρουν ένα βήμα πριν το θάνατο και θα περπατήσει μετά από πολύ καιρό. Δεν θα το βάλει όμως κάτω. Θα ξαναβγεί στους δρόμους και η επιμονή του αυτή τη φορά θα ανταμειφθεί: προσπαθώντας να σώσει έναν άνδρα από τη μήνη τριών άλλων, θα πάρει και θα δώσει αρκετές μπούφλες και με κάποιον τρόπο στο τέλος θα επικρατήσει. Το γεγονός αυτό θα αποτυπωθεί από κάμερες και κινητά και μέσα σε μια νύχτα οι πάντες μαθαίνουν την ύπαρξη του Kick-Ass.

 

Η διαχείριση όμως αυτής της αναπάντεχης δόξας είναι πολύ πιο δύσκολη απ’ ότι είχε υπολογίσει ο νεαρός μας ήρωας. Και θα γίνει ακόμα δυσκολότερη όταν θα μπλεχτεί σε μια υπόθεση που αντίπαλοι του θα είναι κάποιοι που παίρνουν κεφάλια για πλάκα και σύμμαχοι του ένας πολύ βίαιος πατέρας και η ακόμα πιο βίαιη εντεκάχρονη κόρη του!!!

 

 

Το “Kick-Ass” κυκλοφόρησε το στις αρχές του 2008 και ολοκλήρωσε την πορεία του μετά από 8 τεύχη τον Φεβρουάριο του 2010. Όπως ίσως γνωρίζετε, μεταφέρθηκε πολύ γρήγορα στον κινηματογράφο.

 

Αυτό που ίσως δεν ξέρετε όσοι μάθατε τα πεπραγμένα μόνο από την ταινία, και το αναφέρω και παραπάνω, είναι πως το κόμικ είναι απίστευτα πιο σκληρό και πιο αδυσώπητο. Ο ήρωας μας διαλύεται πολλές φορές, οι σκηνές από τις σφαγές είναι λεπτομερείς (και σε αυτό βοηθάει το όχι τρομερά ιδιαίτερο, αλλά ακριβές και καθαρό σχέδιο του Romita) και οι δύο δευτεραγωνιστές, πατέρας και κόρη, έχουν πολύ πιο διεστραμμένα μυαλά από αυτά του Cage και της μικρής Moretz μιας και η ταινία έπρεπε να απευθύνεται και σε πιο μικρές ηλικίες — το κόμικ δεν έχει τέτοια κολλήματα. Είναι τόσο σκληρό όσο χρειάζεται για να παρουσιάσει την αντίθεση του τι έχουμε στο μυαλό μας περί ηρωισμού και τι είναι στην πραγματικότητα, καθώς και το τίμημα του.

 

Ο Millar έχει δηλώσει πως η ιστορία έχει πολλά αυτό-βιογραφικά στοιχεία, όχι βέβαια προς τις πράξεις αλλά ως προς τη θεωρία του πράγματος. Τουτέστιν, όταν ήταν μικρός και διάβαζε κόμικ είχε την τρελή ιδέα να γίνει ένας από αυτούς έστω κι αν δεν διέθετε τίποτα από όλα όσα τους μετέτρεπαν σε υπέρ-ήρωες παρά μόνο… την καλή του πρόθεση. Πολλά από τα συναισθήματα που διακατέχουν τον ήρωα υπήρξαν συναισθήματα του συγγραφέας. Αυτό είναι ένα στοιχείο που κάνει το “Kick-Ass” τόσο οικείο και ρεαλιστικό.

 

Από το 2010 κυκλοφορεί το sequel του “Kick-Ass” το… well, το “Kick-Ass 2”. Περισσότερα για αυτό ίσως κάποια άλλη φορά.

 

 

Το “Kick-Ass” λοιπόν, δεν παρωδεί τους υπέρ-ήρωες. Τους λατρεύει με έναν δικό του τρόπο.

 

Αποτίει φόρο τιμής όχι στους ίδιους αλλά στην επίδραση τους σε μια μεγάλη μερίδα της νεολαίας. Οι ιστορίες τους άλλες φορές διδάσκουν, άλλες δίνουν ελπίδα, άλλες χαρίζουν ευτυχία ή σε βοηθάνε να αποδράσεις. Σε αυτό το κόμικ μαθαίνουμε πως μπορούν να γίνουν παράδειγμα προς μίμηση. Κυριολεκτικά. Έστω κι από ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα κοινό μαζί τους. Ίσως μόνο την ανάγκη να βοηθήσουν κάπως αυτό τον κόσμο να γίνει καλύτερος. Μόνο τις προθέσεις.

 

Είναι μια αρχή και αυτό.