LES COEURS SOLITAIRES (HEARTS AT SEA) [ CYRIL PEDROSA ]

[Θρηνωδός]

 

Το όνομα του Cyril Pedrosa κουδουνάει πολύ οικεία στα αυτιά του φόρουμ.  Shaolin & Moussaka μας έφερε η Μαμούθ, με Τρεις σκιές συνέχισε το Ηλίβατον. Φυσικό και επόμενο εγώ που λάτρεψα το δεύτερο, να ορμήξω αμέσως σε έναν ακόμα τίτλο που έπεσε μπροστά μου από τον ίδιο στα Αγγλικά αυτή τη φορά, το "Les Cœurs solitaires". 

 

One-shot όπως σχεδόν όλα του Pedrosa, αποτέλεσε την μόλις τρίτη του δουλειά μετά την συμμετοχή του στις ανθολογίες "La Fontaine aux fables" kai "Francis Cabrel - Les beaux dessins" (τα οποία τώρα που άνοιξα τα λινκ για να τα βάλω εδώ φαίνονται αμφότερα ενδιαφέροντα  ) - άρα πρακτικά μιλάμε για το πρώτο ολοκληρωτικά δικό του πόνημα και ως πρωτόλειο κρίνεται  .  Σενάριο/σχέδιο ο ίδιος, στα χρώματα ο Walter με τον οποίο θα συνεργαστούν και στο μέλλον ξανά. Η Dupuis τον εμπιστεύτηκε να εκδώσει το 56σέλιδο του τον Γενάρη του 2006 και απ'ότι φαίνεται εκ των υστέρων η επένδυση της ήταν σωστή.

 

 

Το "Hearts at sea" όπως το ονομάζει η Europe Comics που μας το προσέφερε στα Αγγλικά σε συνεργασία με την Dupuis το 2016, είναι ένα βιωματικό, κοινωνικό και ίσως εν μέρει αυτοβιογραφικό κόμικ. Το τρίτο genre καθαρά δική μου εκτίμηση και θα εξηγήσω παρακάτω. Ο Jean-Marc είναι ένας εργένης που πλησιάζει ολοταχώς την μέση ηλικία και βουλιάζει συνεχώς σε μια άχρωμη και κουραστική ρουτίνα γεμάτη με καταπίεση από την υπερπροστατευτική υπερήλικη μητέρα του και την προσωπική του αυτολύπηση. Ο Jean-Marc είναι ασέξουαλ, ισχνός, φοβισμένος, χειραγωγείται εύκολα, δεν παίρνει ποτέ πρωτοβουλίες και αφήνει να ορίζει την ζωή του οποιοσδήποτε άλλος εκτός από τον ίδιο. Όταν πλησιάζει η ημέρα θανάτου του πατέρα του τον οποίο η μητέρα υπεραγαπούσε και όλοι ετοιμάζουν μια γιορτή προς τιμήν της μνήμης του στην οικογενειακή επιχείρηση, φτάνει ο κόμπος στο κτένι. Ο Jean-Marc βγάζει εισιτήριο για μια "lonely-hearts cruise", μια απελπισμένη λύση ανάγκης που πιστεύει ότι είναι η τελευταία του ευκαιρία για να γνωρίσει κάποια που να τον αποδεχτεί και να γεράσουν μαζί. Εκεί, βρίσκεται ξαφνικά σε πολύ βαθιά νερά για τον ίδιο και γνωρίζει έναν brave new world με συναισθήματα και φιγούρες μακριά από το comfort zone του. 

 

Το θέμα εδώ είναι, ότι έχουμε να κάνουμε με ένα καθαρό δράμα, έστω στρογγυλεμένο και εμφανισιακά "γλυκό" αλλά αρκετά βαρύ. Και η πρώτη εύλογη ερώτηση που έρχεται στο μυαλό του καθενός, είναι "αρκετά προβλήματα δεν έχω στην πραγματική μου ζωή που θα κάθομαι να διαβάζω ακόμα και κόμικ μέσα στην λύπη;". Σωστό. Έστω όμως ότι κάποιος το διαβάζει χωρίς να έχει πολυψάξει το τι και πως πριν το ανοίξει, όπως ο γραφών. Εγώ προσωπικά αντιπαθώ υπερβολικά τα δραματικά έργα οποιουδήποτε μέσου. Όχι γιατί αμφισβητώ την όποια καλλιτεχνική αξία, αλλά γιατί όσες φορές προσπάθησα να τους δώσω ευκαιρίες (και ήταν κάμποσες) κατάλαβα ότι δεν ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μου. 

 

 

Εν πάση περιπτώσει, το συγκεκριμένο κόμικ λέει μια θλιβερή ιστορία που δεν προσφέρει κάποια κάθαρση στο τέλος για τον ήρωα και τον αναγνώστη. Έχει μια κάποια πιο ελαφριά αφήγηση από τις "Τρεις Σκιές", εκθέτει ίσως πραγματικές ιστορίες ανθρώπων με παραλλαγές και αισθάνομαι μεγάλη συναισθηματική επένδυση από πλευράς δημιουργού (γι'αυτό γράφω ότι εντύπωση μου είναι πως έχει βάλει στοιχεία/καταστάσεις/γεγονότα που έζησε σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό ο ίδιος). Αλλά, για ακόμα μια φορά, δεν πήρα αυτό που νιώθω ότι έπρεπε να πάρω. Το να διαβάσω δράμα για το δράμα, δεν μου κάθεται καλά. Το σχέδιο από την άλλη είναι μεν συμπαθητικό αλλά μεταβατικό αν κάτσεις και το συγκρίνεις με τις τρεις σκιές που βγήκε ένα χρόνο μετά. ΜΕΓΑΛΗ διαφορά προς το καλύτερο φυσικά  (το sequence στην αρχή με το τρέξιμο δίπλα στις γραμμές του τραίνου το βρήκα μολαταύτα εξαιρετικά σκηνοθετημένο). 

 

Ρίξτε μια ματιά, ίσως κάτι να έχασα και να το αδικώ. Μπορεί να το διαβάσετε διαφορετικά, όπως συμβαίνει πάντα με τέτοιας θεματολογίας αναγνώσματα.  2/5 

 

bedetheque