Ποίηση και ξερό Ψωμοτύρι!

[tryfev]

Υπέροχο το εισαγωγικό αυτό απόσπασμα από το "Une saison en enfer" του Rimbaud (μόνο που οι μεταφραστές κακοποίησαν την "βδελυροτητα" γράφοντάς την με -λη). Το παραθέτω στο πρωτότυπο από το http://abardel.free.fr/tout_rimbaud/une_saison_en_enfer.htm

 

"Jadis, si je me souviens bien, ma vie était un festin où s'ouvraient tous les cœurs, où tous les vins coulaient. Un soir, j'ai assis la Beauté sur mes genoux. — Et je l'ai trouvée amère. — Et je l'ai injuriée.
     Je me suis armé contre la justice.
     Je me suis enfui. Ô sorcières, ô misère, ô haine, c'est à vous que mon trésor a été confié !
     Je parvins à faire s'évanouir dans mon esprit toute l'espérance humaine. Sur toute joie pour l'étrangler j'ai fait le bond sourd de la bête féroce.
     J'ai appelé les bourreaux pour, en périssant, mordre la crosse de leurs fusils. J'ai appelé les fléaux, pour m'étouffer avec le sable, le sang. Le malheur a été mon dieu. Je me suis allongé dans la boue. Je me suis séché à l'air du crime. Et j'ai joué de bons tours à la folie.
     Et le printemps m'a apporté l'affreux rire de l'idiot.
    Or, tout dernièrement m'étant trouvé sur le point de faire le dernier couac ! j'ai songé à rechercher la clef du festin ancien, où je reprendrais peut-être appétit.
     La charité est cette clef. — Cette inspiration prouve que j'ai rêvé !
    "Tu resteras hyène, etc...," se récrie le démon qui me couronna de si aimables pavots. "Gagne la mort avec tous tes appétits, et ton égoïsme et tous les péchés capitaux."
     Ah ! j'en ai trop pris : — Mais, cher Satan, je vous en conjure, une prunelle moins irritée ! et en attendant les quelques petites lâchetés en retard, vous qui aimez dans l'écrivain l'absence des facultés descriptives ou instructives, je vous détache ces quelques hideux feuillets de mon carnet de damné.

Επεξεργασία Σεπτεμβρίου 18, 2013 από tryfev

[Χάρλοκ]

Αλήθεια Τρύφωνα ξέρεις Γαλλικά? 

[tryfev]

΄Αριστα, παρόλο που δεν τα έχω σπουδάσει, γιατί από τα παιδικά μου χρόνια συνδέομαι με μια οικογένεια γάλλων ελληνικής καταγωγής. ΄Εχω μεταφράσει στα ελληνικά το Larousse τής Ομοιοπαθητικής και έχω στη βιβλιοθήκη μου πολλά βιβλία με ποιήματα γάλλων ποιητών κυρίως Rimbaud, Baudelaire, Verlain, Mallarmé και μια μεγάλη ανθολογία τής γαλλικής ποίησης, αρκετά από τα οποία τα έχω διαβάσει.

[Χάρλοκ]

Να φανταστώ όλα αυτά τα βιβλία στην αυθεντική,γαλλική εκδοχή.Ωραία πράματα Τρύφωνα.Οι Γάλλοι είναι από τους αγαπημένους μου ποιητές!

[tryfev]

Κι εμένα, φίλε μου.

[Tightwad]

Δοκιμάζω μια απόδοση του τελευταίου κειμένου του Μπάρκς...

 

They ride tall ships to the far away, and see the long ago. They walk where fabled people trod, and Yetis trod the snow.

They meet the folks who live on stars, and find them much like us, With food and love and happiness the things they most discuss.

The world is full of clans and cults abuzz as angry bees, And Junior Woodchucks snapping jeers at Littlest Chickadees.

 

The ducks show us that part of life is to forgive a slight. That black eyes given in revenge keep hatred burning bright.

So when our walks in sun or shade pass graveyards filled by wars, It's nice to stop and read of ducks whose battles leave no scars.

To read of ducks who parody our vain attempts at glory, They don't exist, but somehow leave us glad we bought their story.

Μέχρι τώρα έκανα την πρώτη στροφή:

 

Επιβιβάζονται πλοια με ψηλά κατάρτια, και ταξιδεύουν μακριά, να δούν τα πολύ παλιά και τα άρτια.

Βαδίζουν εκεί που πάτησαν άνδρες θρυλικοί, και που Γέτι περιπλανούν την γή.

Προυπαντούν ανθρώπους που ζούν στα άστρα, και εξερευνούν παλιά Σκωτσέζικα κάστρα.

Βρίσκουν τον κόσμο γεμάτο με φατρίες, και πολύβουες λατρείες.

Με τους Μικρούς Εξερευνητές και τις Εξερευνήτριες να μοιράζονται αποδοκιμασίες. 

Επεξεργασία Ιουνίου 1, 2013 από Tightwad

[tryfev]

Δοκιμάζω μια απόδοση του τελευταίου κειμένου του Μπάρκς...

 

Μέχρι τώρα έκανα την πρώτη στροφή:

 

Επιβιβάζονται πλοια με ψηλά κατάρτια, και ταξιδεύουν μακριά, να δούν τα πολύ παλιά και τα άρτια.

Βαδίζουν εκεί που πάτησαν άνδρες θρυλικοί, και που Γέτι περιπλανούν την γή.

Προυπαντούν ανθρώπους που ζούν στα άστρα, και εξερευνούν παλιά Σκωτσέζικα κάστρα.

Βρίσκουν τον κόσμο γεμάτο με φατρίες, και πολύβουες λατρείες.

Με τους Μικρούς Εξερευνητές και τις Εξερευνήτριες να μοιράζονται αποδοκιμασίες. 

 

Φιλότιμη προσπάθεια τελείως ελεύθερης απόδοσης, με προσθαφαιρέσεις ολόκληρων φράσεων, φίλε Φαίδωνα. Μικρές επισημάνσεις: "επιβιβάζονται σε πλοία", "περιπλανιώνται στη Γη", προϋπαντούν (με διαλυτικά).

Επεξεργασία Ιουνίου 1, 2013 από tryfev

[Tightwad]

Η έλλειψη του 'σε' είναι ποιητική αδεία αηδία .

[zade]

Σήμερα θα κουλτουριαστώ λίγο. Πολύ λίγοι Έλληνες ποιητές μου αρέσουν. Μάλλον επειδή έχω διαβάσει πολύ λίγους Έλληνες ποιητές.

Ο αγαπημένος μου είναι ο Καβάφης αλλά το παρακάτω ποίημα δεν είναι δικό του. Είναι του Ελύτη και μελοποιήθηκε αργότερα από τον Μίκη και είναι μέρος του "άξιον εστί". Το τελευταίο κομμάτι του ποιήματος δεν μελοιποιήθηκε ποτέ, διαβάζοντάς το και αναλογιζόμενοι το πολιτικό κλίμα της εποχής δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε το γιατί. Δεν ξέρω άμα το έχω ξαναβάλει, όπως και να έχει πάντως αξίζει μια ανάγνωση, ιδιαίτερα το τελευταίο κομμάτι που δεν μας βάζανε να το τραγουδάμε στο σχολείο. 

 

Ένα το χελιδόνι

 

Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή
για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή
Θέλει νεκροί χιλιάδες να `ναι στους τροχούς
Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.

Θε μου Πρωτομάστορα μ’ έχτισες μέσα στα βουνά
Θε μου Πρωτομάστορα μ’ έκλεισες μες στη θάλασσα!

Πάρθηκεν από μάγους το σώμα του Μαγιού
Το `χουνε θάψει σ’ ένα μνήμα του πέλαγου
σ’ ένα βαθύ πηγάδι το `χουνε κλειστό
μύρισε το σκοτάδι κι όλη η άβυσσος

Θε μου Πρωτομάστορα μέσα στις πασχαλιές και Συ
Θε μου Πρωτομάστορα μύρισες την Ανάσταση

 

Σάλεψε σαν το σπέρμα σε μήτρα σκοτεινή
Το φοβερό της μνήμης έντομο μες στη γη
Κι όπως δαγκώνει αράχνη δάγκωσε το φως
Έλαμψαν οι γιαλοί κι όλο το πέλαγος.
 
Θε μου Πρωτομάστορα μ' έζωσες τις ακρογιαλιές
Θε μου Πρωτομάστορα στα βουνά με θεμέλιωσες!

 

 

Το τμήμα με τα έντονα γράμματα είναι αυτό που δεν μελοποιήθηκε ποτέ. 

[tryfev]

Μια κι αγαπάς τον Καβάφη, φίλε ΄Αγγελε, σου αφιερώνω δύο ποιήματα τού μεγάλου Αλεξανδρινού, ως αντίδωρο για το ελυτικό "΄Ενα το χελιδόνι".

 

Περιμένοντας τους Βαρβάρους

 

-Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

-Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

-Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

-Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.

-Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.

-Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.

 

http://cavafis.compupress.gr/kavgr_29.htm

 

Κατά τες συνταγές αρχαίων Ελληνοσύρων μάγων

 

«Ποιό απόσταγμα να βρίσκεται από βότανα
γητεύματος», είπ' ένας αισθητής,
«ποιό απόσταγμα κατά τες συνταγές
αρχαίων Ελληνοσύρων μάγων καμωμένο
που για μια μέρα (αν περισσότερο
δεν φθάν' η δύναμίς του), ή και για λίγην ώρα
τα είκοσι τρία μου χρόνια να με φέρει
ξανά· τον φίλον μου στα είκοσι δυο του χρόνια
να με φέρει ξανά -- την εμορφιά του, την αγάπη του.

»Ποιό απόσταγμα να βρίσκεται κατά τες συνταγές
αρχαίων Ελληνοσύρων μάγων καμωμένο
που, σύμφωνα με την αναδρομήν,
και την μικρή μας κάμαρη να επαναφέρει.»

 

http://users.hol.gr/~barbanis/cavafy/formulas-gr.html

Επεξεργασία Ιουνίου 11, 2013 από tryfev

[tryfev]

Ας ανεβάσω ένα ρομαντικό για τον άδολο πατριωτισμό του ποίημα τού Γεωργίου Δροσίνη (1859-1951) που με είχε συγκινήσει ιδιαίτερα; όταν ήμουν έφηβος:

 

Χῶμα ἑλληνικό

Τώρα ποὺ θὰ φύγω καὶ θὰ πάω στὰ ξένα 
καὶ θὰ ζοῦμε μῆνες, χρόνους χωρισμένοι, 
ἄφησε νὰ πάρω κάτι κι ἀπὸ σένα, 
γαλανὴ πατρίδα πολυαγαπημένη, 
ἄφησε μαζί μου φυλαχτὸ νὰ πάρω 
γιὰ τὴν κάθε λύπη κάθε τι κακό, 
φυλαχτὸ ἀπὸ ἀρρώστια, φυλαχτὸ ἀπὸ Χάρο, 
μόνο λίγο χῶμα, χῶμα ἑλληνικό.

Χῶμα δροσισμένο μὲ νυχτιᾶς ἀγέρι, 
χῶμα βαφτισμένο μὲ βροχὴ τοῦ Μάη, 
χῶμα μυρισμένο ἀπ᾿ τὸ καλοκαίρι, 
χῶμα εὐλογημένο, χῶμα ποὺ γεννάει 
μόνο μὲ τῆς Πούλιας τὴν οὐράνια χάρη, 
μόνο μὲ τοῦ ἥλιου τὰ θερμὰ φιλιά, 
τὸ μοσχάτο κλῆμα τὸ ξανθὸ σιτάρι, 
τὴ χλωρὴ τὴ δάφνη, τὴν πικρὴν ἐλιά.

Χῶμα τιμημένο, ποὔχουν ἀνασκάψει 
γιὰ νὰ θεμελιώσουν ἕναν Παρθενώνα, 
χῶμα δοξασμένο, ποὔχουν ροδοβάψει 
αἵματα στὸ Σούλι καὶ στὸ Μαραθώνα, 
χῶμα πὄχει θάψει λείψαν᾿ ἁγιασμένα 
ἀπ᾿ τὸ Μεσολόγγι κι ἀπὸ τὰ Ψαρὰ 
χῶμα ποὺ θὰ φέρνει στὸν μικρὸν ἐμένα 
θάρρος, περηφάνια, δόξα καὶ χαρά.

Θὲ νὰ σὲ κρεμάσω φυλαχτὸ στὰ στήθια, 
κι ὅταν ἡ καρδιά μου φυλαχτὸ σὲ βάλει 
ἀπὸ σὲ θὰ παίρνει δύναμη βοήθεια, 
μὴν τὴν ξεπλανέψουν ἄλλα, ξένα κάλλη. 
Ἡ δική σου ἡ χάρη θὰ μὲ δυναμώνει, 
κι ὅπου κι ἂν γυρίσω, κι ὅπου κι ἂν σταθῶ 
σὺ θὲ νὰ μοῦ δίνεις μιὰ λαχτάρα μόνη, 
πότε στὴν Ἑλλάδα πίσω θὲ νὰ ῾ρθῶ.

Κι ἂν τὸ ριζικό μου -ἔρημο καὶ μαῦρο- 
μοὔγραψε νὰ φύγω καὶ νὰ μὴ γυρίσω, 
τὸ στερνὸ συχώριο εἰς ἐσένα θἄβρω, 
τὸ στερνὸ φιλί μου θὲ νὰ σοῦ χαρίσω. 
Ἔτσι κι ἂν σὲ ξένα χώματα πεθάνω, 
καὶ τὸ ξένο μνῆμα θἆναι πιὸ γλυκὸ 
σὰ θαφτεῖς μαζί μου στὴν καρδιά μου ἐπάνω, 
χῶμα ἀγαπημένο, χῶμα ἑλληνικό.

 

Πηγή: http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/gewrgios_drosinhs_poems.htm#ΧΩΜΑ_ΕΛΛΗΝΙΚΟ

[Χάρλοκ]

Kaitlyn Bell - Η αγάπη σκοτώνει αργά

 

Η αγάπη σκοτώνει αργά

Δεν έχει σημασία που θα πας

Η αγάπη είναι παντού γύρω μας

Αλλά λίγα ξέρουμε

Οι καρδιές μας ραγίζουν εύκολα

Ο Έρωτας μας βρίσκει κάποιον άλλο

Μερικές φορές κανείς δεν ακούει

Άλλοι φωνάζουν για βοήθεια

Εκείνοι που είναι ερωτευμένοι

Θα μάθουν με τον σκληρό τρόπο

Ότι η αγάπη σκοτώνει αργά

Κάθε μα κάθε ημέρα

 

Kaitlyn Bell - Love kills slowly

 

Love kills slowly

It doesn’t matter where you go

Love is all around us

But little do we know

Our hearts break easy

Our love finds someone else

Sometimes no one listens

Others cry out for help

Those that are in love

Will learn the hard way

That love kills slowly

Each and everyday 

Επεξεργασία Ιουλίου 6, 2013 από Χάρλοκ

[Glacier Star]

Την αναζητώ αυτή την μυρωδιά, την κυνηγώ,σαν τρελός …είναι η ερωμένη μου.

Να την κλείσω θέλω σε διάφανο μπουκάλι …κι ύστερα να το σπάσω

να πλημμυρίσει ο τόπος ,τα σοκάκια ,

να τυλίξει τις Κολόνες στο λόφο .

Μοιάζει με τον δεσμοφύλακα που ξεκλειδώνει την βαριά σιδερένια πόρτα ,για την απογευματινή βόλτα.

Η βροχή και το χώμα …το χώμα και η βροχή

το Χέρι μπήγω, στην λάσπη ,στην σάρκα

ανακατεύω …ακούω,μυρίζω….ελευθερώνω και ελευθερώνομαι!

 

xeri.wordpress.com

[tryfev]

Πολύ ωραίο, Κατερινάκι μου! Δικό σου είναι;

 

Ας ανεβάσω κι εγώ κάτι, μετά από πολύ καιρό. Είναι τού υπερρεαλιστή ποιητή και ψυχαναλυτή Ανδρέα Εμπειρίκου (1901-1975).

 

ΣΕΛΑΣ ΤΩΝ ΑΝΤΗΧΗΣΕΩΝ

Μια γυναίκα λούζεται στην άμμο
Και πέφτουν τα φιλιά της στον αφρό
'Αστρα και μέδουσες προσμένουνε την ιπποκάμπη
Το τηλεσκόπιον εν εγρηγόρσει
Ρουφά το γλεύκος τ' ουρανού
Ο γαλαξίας μετουσιώνεται
Τρέφει τις νοσταλγίες του κ' έπειτα σβήνει
Σαν φως που πια κουράστηκε να περιμένει
Γλυκειά η αναμονή της γυναικός που ελούσθη
Μέσα στο σκότος την συνήντησε ο κουρσάρος
Η καρατόμησις του εχθρού του δεν τον εμποδίζει
Να σχίσει την χλαμύδα του να φανερώσει
Στα μάτια της καλής του
Τα μυστικά των κοιμισμένων πέρα ως πέρα
Μια νύχτα Δυο νύχτες
Κ' έπειτα φως μέσα στο μέγα πλήθος που κραυγάζει
Κάτω από τον θόλο της ηχούς ενός αιώνος.

 

Πηγή: http://www.pic-a-poem.gr/index.php/poihmata/greek-poets/208-selas-ton-antichiseon-empeirikos

Επεξεργασία Ιουλίου 15, 2013 από tryfev

[Glacier Star]

Όχι Τρύφωνα είναι του παιδιού που έχει το wordpress. Μου θύμισε όμορφο φθινόπωρο αλλά και ο τρόπος που γράφει είναι μελωδικός. Και ο Εμπειρίκος δεν πάει πίσω. Δεν είχα ιδέα όμως ότι ήταν ψυχίατρος.

[Χάρλοκ]

Πρόσφατα τον ανακάλυψα αυτόν τον ποιητή!

 

Πολ Βερλαίν - ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ 

 

Νύχτα. Βροχή. Ένας ουρανός θαμπός, που τον σπαθίζει, 

όσο είναι φως, με πύργους και με τόξα, η σιλουέτα 

πολιτείας γοτθικιάς, μακριά μες στο σταχτί σβησμένης. 

Κάμπος. Μια αγχόνη, από κορμιά που σήπονται γεμάτη, 

που με τις μύτες τα σκουντούν τ' αχόρταγα κοράκια, 

κι ενώ χορεύουν άμοιαστες πόλκες στον στον μαύρο αέρα, 

τα κρεμασμένα πόδια τους τα 'χουν οι λύκοι δείπνο. 

Αγκάθια σκόρπια, λιγοστά χαμόδεντρα και πρίνοι, 

που δώθε κείθε όλο πετούν των φύλλων τους τα σκιάχτρα 

μέσα στο σάλο της καπνιάς, καθώς σε σκίτσου φόντο. 

Κι ύστερα, γύρω από δυο τρεις νεκρόθωρους δεσμώτες, 

που παν γυμνόποδοι, φρουροί διακόσοι κι εικοσπέντε 

τους πάνε, και τ' ατσάλια τους, ορθά σαν λύσγου ατσάλια, 

γυαλίζουνε, αντιμέτωπα με της βροχής τις λόγχες. 

Μετάφραση: Τέλλος Άγρας. 

Επεξεργασία Ιουλίου 15, 2013 από Χάρλοκ

[tryfev]

Όχι Τρύφωνα είναι του παιδιού που έχει το wordpress. Μου θύμισε όμορφο φθινόπωρο αλλά και ο τρόπος που γράφει είναι μελωδικός. Και ο Εμπειρίκος δεν πάει πίσω. Δεν είχα ιδέα όμως ότι ήταν ψυχίατρος.

 

Διορθώνω, Κατερίνα μου. ΄Ηταν Ψυχαναλυτής και όχι Ψυχίατρος.  http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AD%CE%B1%CF%82_%CE%95%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82

[tryfev]

 

Πρόσφατα τον ανακάλυψα αυτόν τον ποιητή!

 

Πολ Βερλαίν - ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ 

 

Νύχτα. Βροχή. Ένας ουρανός θαμπός, που τον σπαθίζει, 

όσο είναι φως, με πύργους και με τόξα, η σιλουέτα 

πολιτείας γοτθικιάς, μακριά μες στο σταχτί σβησμένης. 

Κάμπος. Μια αγχόνη, από κορμιά που σήπονται γεμάτη, 

που με τις μύτες τα σκουντούν τ' αχόρταγα κοράκια, 

κι ενώ χορεύουν άμοιαστες πόλκες στον στον μαύρο αέρα, 

τα κρεμασμένα πόδια τους τα 'χουν οι λύκοι δείπνο. 

Αγκάθια σκόρπια, λιγοστά χαμόδεντρα και πρίνοι, 

που δώθε κείθε όλο πετούν των φύλλων τους τα σκιάχτρα 

μέσα στο σάλο της καπνιάς, καθώς σε σκίτσου φόντο. 

Κι ύστερα, γύρω από δυο τρεις νεκρόθωρους δεσμώτες, 

που παν γυμνόποδοι, φρουροί διακόσοι κι εικοσπέντε 

τους πάνε, και τ' ατσάλια τους, ορθά σαν λύσγου ατσάλια, 

γυαλίζουνε, αντιμέτωπα με της βροχής τις λόγχες. 

Μετάφραση: Τέλλος Άγρας. 

 

 

Και το γαλλικό πρωτότυπο τού ωραίου αυτού ποιήματος από το http://poesie.webnet.fr/lesgrandsclassiques/poemes/paul_verlaine/effet_de_nuit.html

 

• Paul VERLAINE   (1844-1896)

 

                    Effet de nuit

 

La nuit. La pluie. Un ciel blafard que déchiquette

De flèches et de tours à jour la silhouette

D'une ville gothique éteinte au lointain gris.

La plaine. Un gibet plein de pendus rabougris

Secoués par le bec avide des corneilles

Et dansant dans l'air noir des gigues nonpareilles,

Tandis, que leurs pieds sont la pâture des loups.

Quelques buissons d'épine épars, et quelques houx

Dressant l'horreur de leur feuillage à droite, à gauche,

Sur le fuligineux fouillis d'un fond d'ébauche.

Et puis, autour de trois livides prisonniers

Qui vont pieds nus, un gros de hauts pertuisaniers

En marche, et leurs fers droits, comme des fers de herse,

Luisent à contresens des lances de l'averse.

Επεξεργασία Ιουλίου 23, 2013 από tryfev

[tryfev]

Not easy to state the change you made.

If I'm alive now, then I was dead.

Though, like a stone, unbothered by it.

Staying put according to habit.

You didn't just toe me an inch, no-

Nor leave me to set my small bald eye.

Skyward again, without hope, of course.

Of apprehending blueness or stars.

 

Sylvia Plath (Απόσπασμα από Love Letter)

 

Με αρκετή καθυστέρηση σχολιάζω το ποστ σου, καλή μου ΄Αντζι. Είχα βάλει βέβαια ένα ευχαριστώ, αλλά δεν συμπλήρωσα ότι η Sylvia Plath είναι από τις αγαπημένες μου ποιητικές φωνές. ΄Εχω αναφερθεί αρκετές φορές σ' αυτήν στο fb και θεωρώ απώλεια για την ποίηση τον πρόωρο -έστω και επιλεγμένο από την ίδια- θάνατό της. Μια φορά μάλιστα αντέκρουσα με έντονο ύφος κάποια κυρία που μιλούσε εξαιρετικά υποτιμητικά γι' αυτήν επειδή είχε δώσει μόνη της τέλος στην ζωή της.

[tryfev]

Κι ένα απόσπασμα από την υπέροχη "Ρωμιοσύνη" τού μεγάλου Γιάννη Ρίτσου.

 

IV

Τράβηξαν ὁλόισια στὴν αὐγὴ μὲ τὴν ἀκαταδεξιὰ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ πεινάει, 
μέσα στ᾿ ἀσάλευτα μάτια τους εἶχε πήξει ἕνα ἄστρο 
στὸν ὦμο τους κουβάλαγαν τὸ λαβωμένο καλοκαῖρι.

Ἀπὸ δῶ πέρασε ὁ στρατὸς μὲ τὰ φλάμπουρα κατάσαρκα 
μὲ τὸ πεῖσμα δαγκωμένο στὰ δόντια τους σὰν ἄγουρο γκόρτσι 
μὲ τὸν ἄμμο τοῦ φεγγαριοῦ μὲς στὶς ἀρβύλες τους 
καὶ μὲ τὴν καρβουνόσκονη τῆς νύχτας κολλημένη μέσα στὰ ρουθούνια καὶ στ᾿ αὐτιά τους.

Δέντρο τὸ δέντρο, πέτρα-πέτρα πέρασαν τὸν κόσμο, 
μ᾿ ἀγκάθια προσκεφάλι πέρασαν τὸν ὕπνο. 
Φέρναν τὴ ζωὴ στὰ δυὸ στεγνά τους χέρια σὰν ποτάμι.

Σὲ κάθε βῆμα κέρδιζαν μία ὀργιὰ οὐρανὸ - γιὰ νὰ τὸν δώσουν. 
Πάνου στὰ καραούλια πέτρωναν σὰν τὰ καψαλιασμένα δέντρα, 
κι ὅταν χορεῦαν στὴν πλατεῖα, 
μέσα στὰ σπίτια τρέμαν τὰ ταβάνια καὶ κουδούνιζαν τὰ γυαλικὰ στὰ ράφια.

Ἄ, τί τραγούδι τράνταξε τὰ κορφοβούνια - 
ἀνάμεσα στὰ γόνατά τους κράταγαν τὸ σκουτέλι τοῦ φεγγαριοῦ καὶ δειπνοῦσαν, 
καὶ σπάγαν τὸ ἂχ μέσα στὰ φυλλοκάρδια τους 
σὰ νάσπαγαν μία ψείρα ἀνάμεσα στὰ δυὸ χοντρά τους νύχια.

Ποιὸς θὰ σοῦ φέρει τώρα τὸ ζεστὸ καρβέλι μὲς στὴ νύχτα νὰ ταΐσεις τὰ ὄνειρα; 
Ποιὸς θὰ σταθεῖ στὸν ἴσκιο τῆς ἐλιᾶς παρέα μὲ τὸ τζιτζίκι μὴ σωπάσει τὸ τζιτζίκι, 
τώρα ποὺ ἀσβέστης τοῦ μεσημεριοῦ βάφει τὴ μάντρα ὁλόγυρα τοῦ ὁρίζοντα 
σβήνοντας τὰ μεγάλα ἀντρίκια ὀνόματά τους;

Τὸ χῶμα τοῦτο ποὺ μοσκοβολοῦσε τὰ χαράματα 
τὸ χῶμα ποὺ εἴτανε δικό τους καὶ δικό μας - αἷμα τους - πὼς μύριζε τὸ χῶμα - 
καὶ τώρα πὼς κλειδώσανε τὴν πόρτα τους τ᾿ ἀμπέλια μας 
πῶς λίγνεψε τὸ φῶς στὶς στέγες καὶ στὰ δέντρα 
ποιὸς νὰ τὸ πεῖ πὼς βρίσκονται οἱ μισοὶ κάτου ἀπ᾿ τὸ χῶμα 
κ᾿ οἱ ἄλλοι μισοὶ στὰ σίδερα;

Μὲ τόσα φύλλα νὰ σοῦ γνέφει ὁ ἥλιος καλημέρα 
μὲ τόσα φλάμπουρα νὰ λάμπει ὁ οὐρανὸς 
καὶ τοῦτοι μὲς στὰ σίδερα καὶ κεῖνοι μὲς στὸ χῶμα.

Σώπα, ὅπου νἄναι θὰ σημάνουν οἱ καμπάνες. 
Αὐτὸ τὸ χῶμα εἶναι δικό τους καὶ δικό μας. 
Κάτου ἀπ᾿ τὸ χῶμα, μὲς στὰ σταυρωμένα χέρια τους 
κρατᾶνε τῆς καμπάνας τὸ σκοινὶ - περμένουνε τὴν ὥρα, δὲν κοιμοῦνται, 
περμένουν νὰ σημάνουν τὴν ἀνάσταση. Τοῦτο τὸ χῶμα 
εἶναι δικό τους καὶ δικό μας - δὲ μπορεῖ κανεὶς νὰ μᾶς τὸ πάρει.

 

Πηγή: http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/giannhs_ritsos/rwmiosynh.htm

[tryfev]

Κι η φωνή ενός παλιού σημαντικού λυρικού μας ποιητή και μεταφραστή αρχαίων συγγραφέων, κυρίως τραγικών ποιητών, του Γιάννη Γρυπάρη σ' ένα ποίημα γεμάτο ερωτισμό:

 

Στον ίσκιο της καρυδιάς

(Από τα Ιντερμέδια»)

 

1

                        Του Γιαλινού μεσημερίς

                        που τ’ ανεφόκαμα πνιχτό φουντώνει,

                        που μ’ άγριαν άφρη η όχεντρα

                        θεριακωμένη βαλαντώνει·

 

                        Που ιδρώνει η φύση βαρβατιά

                        και πυριωμένο το αίμ’ από τη ζέστη

                        σα μούστος γλυκοπίπερος

                        σαν τον άκρατο βράζει ασβέστη·

 

                        Η Μαντελένια η γιόμορφη

                        κάτω απ’ την καρυδιά, μέσα στην κούνια

                        φτερνοκοπάει τους πόθους της

                        καβάλλα, με χρυσά σπερούνια.

 

                                                2

                        Κάθε της κλώνος και φωλιά

                        και κάθε της φωλιά κι από ‘να ταίρι

                        της καρυδιάς, που πυκνοθόλωτη

                        τ’ αψύ αντικόβει μεσημέρι.

 

                        Με χαϊδογαργαλίσματα

                        και τιτυβίζοντας τα φλώρια, οι σπίνοι

                        των υμεναίων το ποθοκέρασμα

                        ταίρι κερνά και ταίρι πίνει.

 

                        Κι η Μαντελένια η γιόμορφη

                        η Μαντελένια η ρούσα αποδιαντράπη

                        και τραγουδάει και λέει για τα πουλιά

                        δυο δυο πώς κάνουν την αγάπη.

                                               

                                                3

                        Μα η καρυδιά η κυκλόβολη

                        ίσκιο βαρύ και κακόν ίσκιο κάνει·

                        κοιμάται… κι ο αξύπνητος

                        δεν θα ‘ναι πιο βαρύς, όταν πεθάνει.

 

                        Με στρύχνους κι υοσκύαμους

                        της πλέκει ο πνίχτης ο βραχνάς στεφάνι,

                        κι οι λήθαργοι απ’ τα φύλλα του

                        κι οι φανταγμοί σταζοβολούν οι πλάνοι.

 

                        Ζώνει την κόρη ολόγυρα

                        κάτι σαν ίσκιου ατράνταχτο τουφάνι·

                        στο δέντρο οι απονύχτερες

                        κουρνιάζουν υπνοφαντασιές που κάνει.

                                                4

                        Κι από τα τρίκλωνα τα ξέκλωνα

                        στης ομορφιάς της το άνθος γύρω

                        πετούν τα ολόξανθα ερωτόπουλα

                        κύμα απ’ αφρό και φως και μύρο.

 

                        Του ίσκιου τ’ ανάερο παχνοΰφασμα

                        έχει μονάχα φορεσιά της,

                        στα τροφαντά ξώσαρκα στήθια της

                        παραπατάει ο μεσημεριάτης.

 

                        Και πάνω στη ροδοελεφάντινη

                        κοιλιά της – νάνι Μαντελένια!

                        νάνοι πηδούν κοκκινοπρόσωποι

                        μ’ άκουρα γένια, μαύρα γένια.

 

                                                5

                        Σαν πουλολόγος, ξόβεργα

                        βροχόλουρα και δίχτυα θε να στήσω,

                        γύρω στο δέντρο το τρανό,

                        για δόλο μάγια θα σκορπίσω.

 

                        Δε στήνω γι’ άγρη τ’ ουρανού

                        και σύρριζα στης αστοιβής το φράχτη,

                        κράχτη δε δένω κότσυφα

                        δε δένω τη γαλιάντρα κράχτη.

 

                        Μα πουλολόγος ξωτικός

                        στης Μαντελένιας τα όνειρα θα στήσω·

                        στ’ αντίβροχα της τέχνης μου

                        ποιο τάχα κι άπιαστο θ’ αφήσω;

 

Από το http://www.sarantakos.com/kibwtos/texnh/gruparhs_karudia.htm

¨

[Tightwad]

Για την Μπηρλανδία είχα γράψει αυτό τον ύμνο/march. Βασίζεται πάνω στην μελωδία του Yellow Rose of Texas.

 

Oh though my feet bloody may be,
and so I long to see the sea,
this march I'll never halt,
until I trumpet the final assault.

With great canter,
on we shall gallop,
to the Elysian Fields to raise our banner,
through every hill and scallop.

Oh great white peaks;fatherland,
we shall soon again converge,
unless I no longer stand,
and is sung, forevermore, my dirge.

With the line we hold no one shall breach,
our feats that Heaven's Golden Gate,
surely they will soon reach,
our heartbeats there sound like gait.

 

Γίνεται η εναλλαγή στροφών "With...", "Oh", με την μια στροφή να είναι η φανφαρέζικη "πατριωτική", και στην επόμενη να είναι η πιο ειλικρινής, που μιλάει για τον πόνο, τον φόβο του θανάτου, κτλ κτλ. Γίνεται επίτηδες χρήση όρων ιππασίας (gait, gallop,canter) γιατί υποτίθεται ότι το τραγουδάει το ιππικό. Δυστυχώς αυτό χάνεται στην κατά τα άλλα άψογη απόδοση του Τρύφωνα:

 

Κι αν τα πόδια μου έχουν ματώσει
και ποθώ η θάλασσα να με λυτρώσει
την πορεία δεν θα σταματήσω
πριν την τελική έφοδο σαλπίσω.

Με περήφανη πορεία
θα διασχίσουμε ποτάμια και βουνά
ως τα Ηλύσια Πεδία 
το λάβαρό μας για να στήσουμε ψηλά.

Ω κατάλευκες κορφές, ω πατρίδα 
γρήγορα θ' ανταμώσουμε ξανά
εκτός αν χαθεί κάθε ελπίδα
και θρηνήσουν το χαμό μου τα βουνά.

Τις γραμμές μας ποτέ δεν θα σπάσουν
κι οι άθλοι μας στη Χρυσή Πύλη τ' Ουρανού
χωρίς άλλο γρήγορα θα φτάσουν
ενώ οι χτυποι τής καρδιάς μας θα μας παίρνουν τον νου.

 

Δεν είμαι σίγουρος πότε θα το χρησιμοποιήσω. Εν τω μεταξύ, πρέπει να γράψω ένα "λαϊκό" τραγούδι για το τέλος του 3ο Κεφαλαίου. Μάλλον θα βασίζεται στο "Girl I Left Behind Me", του οποίου οι αρχικοί στίχοι μου αρέσουν ήδη αρκετά:

 

All the dames of France are fond and free

And Flemish lips are really willing

Very soft the maids of Italy

And Spanish eyes are so thrilling

 

Still, although I bask beneath their smile,

Their charms will fail to bind me

And my heart falls back to Erin's isle

To the girl I left behind me.

[Tightwad]

Το παραδοσιακό Ιρλανδικό τραγούδι επεκτάθηκε και μεταφράστηκε. Θα είναι ο τύπος του τραγουδιού που ακούγεται σε ένα 'σαλούν' ή κάτι τέτοιο (είναι limerick, αν με πιάνετε). 

 

All the dames of France are fond and free

And Flemish lips are really willing

Very soft the maids of Italy

And Spanish eyes are so thrilling

 

Pale as the moon the Russian damsels pass

than a Swedish gal you can't be more splendid

I'd love to roll in English grass,

and polish laps ought to be commended.

 

--

Eίναι όλες τρελές και πρόθυμες οι ντάμες της Γαλλίας,

τόσο πολυτάλαντα πραγματικά, τα φλαμανδικά τα χείλια

πολύ γλυκές οι κοπέλες όλης της Ιταλίας

και τα σπανιόλικα τα μάτια είναι πράσινα σαν τριφύλλια.

 

Κάθε Ρωσίδα κόρη περνάει για χλωμή σαν τη σελήνη,

τα σουηδέζικα τα κάλλη αξίζουν ύμνους μελωδικούς,

πολύ θα ήθελα να κυλισθώ σε εγγλέζικη κλίνη,

επιδοκιμασίες χρίζονται για γοφούς πολωνικούς.

 

 

 

--

Για ρίμες/ομοιοκαταληξίες προτείνω rhymezone.com στα Αγγλικά, και stixos.gr στα Ελληνικά.

Επεξεργασία Αυγούστου 14, 2013 από Tightwad

[tryfev]

Βέβαια η μετάφραση, σε πολλά σημεία απέχει "παρασάγγας" από το κείμενο, φίλε Φαίδωνα. 

[Tightwad]

Ναι, εννοείται. Πρέπει να ταιριάζει η ομοιοκαταληξία και στο μέτρο της μελωδίας.

 

Παραδοσιακά Ουγγρικά τραγούδια:

 

Song on Doberdó (Doberdóidal)

 

They search for it, but they don’t find the paper from my christening,

The priest, he doesn’t even find my name.

Yet our Franz Joseph, he helps to find it,

To send me into battle, to never call me back again.

 

Dressed in grey I start to think: when I must go to fight

Who is to travel with me on the road?

The one to travel with me on the road is my good friend:

The one who digs my grave, by the hills of Doberdó.

 

Black earth (Fekete főd)

 

Black earth, white is my kerchief

My dearest lover left me

He left me, left without a tear

My heart, it knows it

Won’t be long before I die

 

My God, My God (Istenem, istenem)

 

My God, My God, bring down the flood,

To ferry me there to my father’s gate;

From my father’s gate, to my mother’s table,

That they know now to whom they have given me.

 

A flashy soldier, a big mountain thief,

Who waits even now, a crossroads-man;

A crossroads-man, killing people,

One coin, two, blood spilled without pity.

 

If I go up on the rooftop (Ha kimegyek arr' a magos tetőre)

 

If I go up on the rooftop

I find a lover or two;

Eh, trouble, trouble, trouble, big trouble

That my sweetheart’s heart is like butter!

 

I don’t need two, nor even one

I love the one who’s been loving me;

Eh, trouble, trouble, trouble, big trouble

That my sweetheart’s heart is like butter!

 

Up to now my task was the plow, in Spring (Eddig való dolgom a tavaszi szántás)

 

Up to now my task was the plow, in Spring,

In gardens, in meadows, my scythe in the grass.

Now in place of my mule, my horse, my saddle;

Not my whip, but reins in my hand.

 

Already now the day I must go is come.

From my home, my home-land, I leave with sad heart.

My dear parents, I bid farewell to them in tears,

My dear spouse, I must forsake her, leave her here.

 

http://contramundum.net/wp-content/uploads/2012/05/Semilian-BILINGUAL-SOUNDING-3.pdf

Επεξεργασία Αυγούστου 17, 2013 από Tightwad

[tryfev]

Σας καλημερίζω και σας εύχομαι καλή εβδομάδα με το "Παντούμ" τού Γιώργου Σεφέρη:

 

Παντούμ

 

Τ᾿ ἀστέρια κρατοῦν ἕναν κόσμο δικό τους
στὸ πέλαγο σέρνουν φωτιὲς τὰ καράβια
ψυχή μου λυτρώσου ἀπ᾿ τὸν κρίκο τοῦ σκότους
πικρή, φλογισμένη ποὺ δέεσαι μὲ εὐλάβεια.

Στὸ πέλαγο σέρνουν φωτιὲς τὰ καράβια
ἡ νύχτα στενεύει καὶ στέκει σὰν ξένη
πικρή, φλογισμένη ποὺ δέεσαι μὲ εὐλάβεια
ψυχή μου γνωρίζεις ποιὸς νόμος σὲ δένει.

Ἡ νύχτα στενεύει καὶ στέκει σὰν ξένη
στὸ μαῦρο μετάξι τὰ φῶτα ἔχουν σβήσει
ψυχή μου γνωρίζεις ποιὸς νόμος σὲ δένει
καὶ τί θὰ σοῦ μείνει καὶ τί θὰ σ᾿ ἀφήσει.

Στὸ μαῦρο μετάξι τὰ φῶτα ἔχουν σβήσει
ἀκούγουνται μόνο τοῦ χρόνου τὰ σεῖστρα
καὶ τί θὰ σοῦ μείνει καὶ τί θὰ σ᾿ ἀφήσει
ἂν τύχει κι ἀστράψει βουβὴ πολεμίστρα.

Ἀκούγονται μόνο τοῦ χρόνου τὰ σεῖστρα
μετάλλινη στήλη στοῦ πόνου τὴν ἄκρη
ἂν τύχει κι ἀστράψει ἡ βουβὴ πολεμίστρα
οὔτε ὄνειρο θά ῾βρεις νὰ δώσει ἕνα δάκρυ.

Μετάλλινη στήλη στοῦ πόνου τὴν ἄκρη
ψηλώνει ἡ στιγμὴ σὰ μετέωρο λεπίδι
οὔτε ὄνειρο θά ῾βρεις νὰ δώσει ἕνα δάκρυ
στὸ πλῆθος σου τὸ ἄυλο ποὺ σφίγγει σὰ φίδι.

Ψηλώνει ἡ στιγμὴ σὰ μετέωρο λεπίδι
σὰν τί νὰ προσμένει νὰ πέσει ἡ γαλήνη;
στὸ πλῆθος σου τὸ ἄϋλο ποὺ σφίγγει σὰν φίδι
δὲν εἶναι ὁ οὐρανὸς μηδὲ ἀγγέλου εὐφροσύνη.

Σὰν τί νὰ προσμένει νὰ πέσει ἡ γαλήνη;
Σ᾿ ἀνθρώπους κλειστοὺς ποὺ μετροῦν τὸν καημό τους
δὲν εἶναι οὐρανὸς μηδὲ ἀγγέλου εὐφροσύνη
τ᾿ ἀστέρια κρατοῦν ἕναν κόσμο δικό τους.

 

Πηγή: http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/george_seferis/various.htm#ΠΑΝΤΟΥΜ

Επεξεργασία Αυγούστου 19, 2013 από tryfev

[Χάρλοκ]

Οι στίχοι του μουσικού έπους του Κώστα Τουρνά "Απέραντα χωράφια"!

 

Κώστας Τουρνάς - Απέραντα χωράφια (1972)

 

Τούτον τον κόσμο μικρός τον ενόμιζα αλλοιώς, 
τούτον τον κόσμο μικρός τον φαντάστηκα αλλοιώς. 
Και συ που στο στόμα φέρνεις το τσιγάρο μ’ ηδονή 
κάπως έτσι έχεις ζήσει μιαν ολόκληρη ζωή. 
Και νομίζεις πως θ’ αλλάξει αν μ’ αυτήν συμβιβαστείς 
ψευδαισθήσεις όμως θά ‘χεις, ψευδαισθήσεις θα γευτείς. 
Γιατί αν έβλεπες για λίγο τι συμβαίνει γύρω μου, 
θα πνιγόσουν απ’ το άγχος που γεννιέται μέσα μου. 
Γέρος είμαι από τώρα που ‘μαι 23 χρονών 
και συ ανάβεις άλλο ένα εις υγείαν των κουτών. 

Κάτω ‘κει στ’ απέραντα, στ’ Απέραντα Χωράφια 
που με τ’ άλογα έτρεχα σαν ήμουνα μικρός, 
παραπίσω τράβαγα πακέτο τα όνειρά μου 
κι απο τότε ήθελα να γίνω γεωργός. 
Άσπρες Χαίτες ήταν στον αέρα τα μαλλιά μου, 
σαν άγρια εφύσαγε ο αέρας ο καυτός 
κι είχα όλη εκείνη τη χαρά μου στην καρδιά μου 
που τον κόσμο αλλοιώς τον φανταζόμουνα μικρός. 

Κάτω ‘κει στ’ απέραντα, στ’ Απέραντα Χωράφια 
στη σκέψη μου θρονιάστηκες και έγινες κυρά. 
Το δέρμα σου αγάπησα και την πνοή σου ακόμα 
την ένοιωθα σαν ξάπλωνα στου ονείρου τη σκιά. 
Τώρα όταν σε σκέφτομαι, της φαντασίας απάτη, 
ξέρω πως δεν απέχεις, μα θα σε βρω εδώ κοντά. 
Γιατί είδα κείνα που’ μελλε το στόμα να στεγνώσουν, 
ένοιωσα αυτά που κάναν την καρδιά μου ν’ αρρυθμεί. 

Μια κιθάρα μίλησε στα δώδεκά μου χρόνια 
και είπε αλήθειες που τις κρύβουν πάμψηλα βουνά. 
Κέρδισα απ’ τον ήχο της μια καθαρή εικόνα, 
εικόνα που ζωγράφοι δεν ζωγράφισαν ποτέ. 
Στο τραγούδι μου τυχαία βρήκα ό,τι βρήκαν 
στις εννιά θρησκείες οι προφήτες οι εννιά. 
Κι από τότε που ‘νοιωσα της μουσικής τη γλώσσα, 
διαρκώς μιλώ με τούτη, τη δική μου τη γενιά. 

Μέρες με γκρίζο ουρανό και με κρύο, χωρίς ύπνο πολύ, 
απόφαση σκούρα, μια κενότητα πλήρης με τάραξε εκεί 
για να φύγω... για να φύγω... 

Θυμάμαι όταν το φορτηγό τα πράγματά μου πήρε, 
τις σκέψεις τις ρομαντικές εφόρτωνα μαζί. 
Χωρίς να ξέρω πως αυτοί που πόλεις δυναστεύουν 
θα τις πληγώσουν με το πιο μεγάλο τους καρφί. 
Και έφτασα εδώ μ’ απέραντη αγάπη για τον κόσμο, 
απέραντη σαν τα χωράφια που έζησα μικρός. 
Μα κάθε μέρα που περνά, όσο την έχω ανάγκη, 
τόσο μακριά με διώχνει και μαντήλι μου κουνά. 
Αγάπη.... αγάπη.... 

Αργότερα, σε αίθουσες φτιαγμένες μόνο για χορό 
ευρέθηκα να παίζω. 
Με μια κιθάρα απ’ τις φτηνές και ρεπερτόριο διεθνές, 
εμένα να προδίδω. 
Μάγκες, προστάτες κι αδερφές στις παλιωμένες μου χορδές 
το άχτι τους να βγάζουν, 
Κι ο εφιάλτης μου ζεστός μ’ ακολουθεί σαν κυνηγός 
μαζί του για να ζήσω. 

Μάθημα που διδάχτηκα δε θέλησα να δώσω 
κι έτσι ο εαυτός μου θά ‘ναι πάντα ανοιχτός. 
Και η ψυχή μου απέραντο χωράφι και μεγάλο 
που σπέρνει ο καθένας και μου παίρνει τον καρπό. 

Όταν στρατιώτη με πήραν, μου μάθαν να ζω μοναχός. 
Και με ασκήσεις σε λόφους μου δείξαν πώς νά ‘μαι σκληρός, 
να αντέχω... 

Αντέχω στην πείνα και ζω με τη δίψα, αντέχω παντού. 
Η σκέψη μου όμως την ψυχή μου πληγώνει, με έλκος διαρκές την πεθαίνει, 
την πεθαίνει... 

Πόσες φορές πριν φτάσω εδώ δεν κάθισα να γράψω 
λέξεις που, μα την πίστη μου, θ’ αλλάζαν το μυαλό. 
Και τότε κάποιος έξυπνος του Τύπου και των Μέσων 
μού ‘λεγε «αυτό είναι ποίηση, δεν είν’ εμπορικό». 

Σε κείνα τα Απέραντα Χωράφια αν είχε ζήσει, 
αν τα’ χε δει έστω για λίγο ο έξυπνος αυτός, 
θα ‘ξερε πως η ποίηση που δίνει εκεί η φύση 
είναι κι ο μεγαλύτερος εμπορικός καρπός. 

Βάρη που λυγίζουνε και γιγάντων πόδια δεν τα θέλω εγώ. 
Άγχη κι αγωνίες, ψέματα, εικασίες, μακριά από ‘δώ. 
Τούτον τον κόσμο μικρός τον ενόμιζα αλλοιώς, 
τούτον τον κόσμο μικρός τον φαντάστηκα αλλοιώς. 

Σαν να δύει ο ήλιος είναι η πορεία τούτης της γιορτής, 
ο αλκοολικός που απ’ το μεθύσι παίρνει άισθηση ζωής. 
Θεοί, ένα τείχος να χτίσετε τώρα μπρος στις πόλεις, 
απ’ τα χωράφια αν θα’ρθουνε να πείτε πως αρρώστεια τρώει τον κόσμο. 

Και συ που στο στόμα φέρνεις το τσιγάρο μ’ ηδονή 
κάπως έτσι έχεις ζήσει μιαν ολόκληρη ζωή. 
Και νομίζεις πως θ’ αλλάξει αν μ’ αυτήν συμβιβαστείς 
ψευδαισθήσεις όμως θά ‘χεις, ψευδαισθήσεις θα γευτείς. 
Γιατί αν έβλεπες για λίγο τι συμβαίνει γύρω μου, 
θα πνιγόσουν απ’ το άγχος που γεννιέται μέσα μου. 
Γέρος είμαι από τώρα που ‘μαι 23 χρονών 
και συ ανάβεις άλλο ένα εις υγείαν των κουτών. 

Μη ρωτάς λοιπόν για που πηγάινω, μη ρωτάς για που τραβώ. 
Ρώτα μόνο αν αφήνω κάτι απο εμένα εδώ. 

Στο δωμάτιό μου θά ‘βρεις 13 ποίηματα, 
όλα λεν’ για την αγάπη, όμως νόημα τίποτα. 

Τούτη η πάλη λέει σ’ άλλον ότι είναι ζωντανός, 
μα σε μένανε θυμίζει πώς γεννιέται ο νεκρός. 

Μόνος ήμουνα και θά ‘μαι, μόνος έζησα και ζω. 
Κι αν τις νύχτες δεν κοιμάμαι είναι γιατί μένω εδώ...

[tryfev]

Καιρό είχα να ανεβάσω ποιήματα. Να, λοιπόν ένα υπέροχο τού Σεφέρη (τι να κάνουμε, κόλλημα είναι αυτό).

 

Γιώργος Σεφέρης, Ο Βασιλιάς της Ασίνης

 

Ασίνην τε…

Ιλιάδα

 

Κοιτάξαμε όλο το πρωί γύρω-γύρω το κάστρο

αρχίζοντας από το μέρος τού ίσκιου εκεί πού η θάλασσα

πράσινη και χωρίς αναλαμπή, το στήθος σκοτωμένου παγονιού

μάς δέχτηκε όπως ο καιρός χωρίς κανένα χάσμα.

Οι φλέβες τού βράχου κατέβαιναν από ψηλά

στριμμένα κλήματα γυμνά πολύκλωνα ζωντανεύοντας

στ’ άγγιγμα τού νερού, καθώς το μάτι ακολουθώντας τις

πάλευε να ξεφύγει το κουραστικό λίκνισμα

χάνοντας δύναμη ολοένα.

 

Από το μέρος τού ήλιου ένας μακρύς γιαλός ολάνοιχτος

και το φως τρίβοντας διαμαντικά στα μεγάλα τείχη.

Κανένα πλάσμα ζωντανό τ’ αγριοπερίστερα φευγάτα

κι ο βασιλιάς τής Ασίνης που τον γυρεύαμε δυο χρόνια τώρα

άγνωστος λησμονημένος απ’ όλους κι από τον Όμηρο

μόνο μια λέξη στην Ιλιάδα κι εκείνη αβέβαιη

ριγμένη εδώ σαν την εντάφια χρυσή προσωπίδα.

Την άγγιξες, θυμάσαι τον ήχο της; κούφιο μέσα στο φως

σαν το στεγνό πιθάρι στο σκαμμένο χώμα·

κι ο ίδιος ήχος μες στη θάλασσα με τα κουπιά μας.

Ο βασιλιάς τής Ασίνης ένα κενό κάτω απ’ την προσωπίδα

παντού μαζί μας, κάτω από ένα όνομα:

«Ασίνην τε…Ασίνην τε…»

και τα παιδιά του αγάλματα

κι οι πόθοι του φτερουγίσματα πουλιών κι ο αγέρας

στα διαστήματα των στοχασμών και τα καράβια του

αραγμένα σ’ άφαντο λιμάνι·

κάτω απ’ την προσωπίδα ένα κενό.

 

Πίσω από τα μεγάλα μάτια τα καμπύλα χείλια τους βοστρύχους

ανάγλυφα στο μαλαματένιο σκέπασμα τής ύπαρξής μας

ένα σημείο σκοτεινό πού ταξιδεύει σαν το ψάρι

μέσα στην αυγινή γαλήνη τού πελάγου και το βλέπεις:

ένα κενό παντού μαζί μας.

Και το πουλί που πέταξε τον άλλο χειμώνα

με σπασμένη τη φτερούγα

σκήνωμα ζωής,

κι η γυναίκα πού έφυγε να παίξει

με τα σκυλόδοντα του καλοκαιριού

κι η ψυχή που γύρεψε τσιρίζοντας τον κάτω κόσμο

κι ο τόπος σαν το μεγάλο πλατανόφυλλο πού παρασέρνει

ο χείμαρρος του ήλιου

με τ’ αρχαία μνημεία και τη σύγχρονη θλίψη.

 

Κι ο ποιητής αργοπορεί κοιτάζοντας τις πέτρες κι αναρωτιέται

υπάρχουν άραγε

ανάμεσα στις χαλασμένες τούτες γραμμές τις ακμές τις

αιχμές τα κοίλα και τις καμπύλες

υπάρχουν άραγε

εδώ που συναντιέται το πέταγμα της βροχής του αγέρα

και της φθοράς

υπάρχουν, η κίνηση του προσώπου το σχήμα της στοργής

εκείνων που λιγόστεψαν τόσο παράξενα μες στη

ζωή μας

αυτών πού απόμειναν σκιές κυμάτων και στοχασμοί με την

απεραντοσύνη τού πελάγου

ή μήπως όχι δεν απομένει τίποτε παρά μόνο το βάρος

η νοσταλγία τού βάρους μιας ύπαρξης ζωντανής

εκεί που μένουμε τώρα ανυπόστατοι λυγίζοντας

σαν τα κλωνάρια τής φριχτής ιτιάς σωριασμένα μέσα στη

διάρκεια τής απελπισίας

ενώ το ρέμα κίτρινο κατεβάζει αργά βούρλα ξεριζωμένα

μες στο βούρκο

εικόνα μορφής πού μαρμάρωσε με την απόφαση μιας πίκ-

ρας παντοτινής.

Ο ποιητής ένα κενό.

 

Ασπιδοφόρος ο ήλιος ανέβαινε πολεμώντας

κι από το βάθος της σπηλιάς μια νυχτερίδα τρομαγμένη

χτύπησε πάνω στο φως σαν τη σαΐτα πάνω στο σκου-

τάρι.

 

«Ασίνην τε   Ασίνην τε…». Να ‘ταν αυτή ο βασιλιάς της Ασίνης

που τον γυρεύουμε τόσο προσεχτικά σε τούτη την ακρό-

πολη

γγίζοντας κάποτε με τα δάχτυλά μας την αφή του πάνω

στις πέτρες.

 

Ασίνη, καλοκαίρι `38-Αθήνα, Γεν. `40

 

Πηγή: http://users.sch.gr/symfo/sholio/kimena/seferis_asini.htm

[Χάρλοκ]

Μην κοροϊδέψετε αλλά δοκίμασα να γράψω το πρώτο μου ποίημα.Ιδού!

http://dreamofarcadia.wordpress.com/2013/09/06/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%85%CE%AE-6-%CF%83%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85-2013-304/

[tryfev]

Τζούλιαν, μια χαρά τα πας, αν εξαιρέσουμε την απόλυτη απαισιοδοξία από την οποία ελπίζω κάποια φορά να αποστασιοποιηθείς σε ένα βαθμό.

Μορφολογικά βέβαια και όχι από άποψη περιεχομένου που παραμένει ποιητικό, εκτός από τα δύο τετράστιχα, το ποίημα σου θυμίζει πεζό.